توضیحی واقع بینانه درباره مفهوم دونگاه بدبیننانه و خوشبینانه

با درود؛
در این روزگار وانفسا که بازار دکانهای روانشناسی و سخنان سطحی درباره چگونگی دستیابی آرامش در زندگی انسان داغ است و برخی تلاشی وافر بر تزریق احساس خوب دیدن دارند و در اصل سعی بر مسخ مشتریان با حرفهای *آنچنانی*که دانیم
و تازه همینها هم نسخه مستعمل و دست دومی از افکار بیگانگانی که خود مظهر ستایش شهوت و خواب زدگی هستند،
اجبار بر خوش بینی و تلقین چشم فرو بستن بر تحمیق خود و ندیدن حقایق جامعه کثیف،وجشی و نابسامان پیرامون بندگان(بردگان) خدا در میان کاسبان فخر فروش و عالمان بی عمل،عادت بدی شده است.
آنهاییکه تعالیم سخیف:عرفان های این وری و آنوری، اوشو،بودا،مدیتیشن هندی،پائولو کوئیلو ها و . . . را فقط غرغره می کنند و نشخوار و استفراغ آن را چون وحی منزل در اینجا و آنجا بر لب جاری،اگر سخنی برحق بشنوند،شتابزده سیل تهمت بدبینی را بر فرهیختگان جامعه جاری و با الفاظی چون:
شما باید زندگی را از دریچه چشمانی خوشبین ببینید.
اگر بیرون بد است،درون خود را خوب کنید.
اگر می خواهید راحت باشید،خوشبین باشید و امیدوار(شما بخوانید احمق و کر و کور)
خداوند انسانهای خوب را بیشتر امتحان(اذیت و آزار) می کند.(استغفرا . .!!)
این زاویه دید شماست که آرامش واقعی را برایتان به ارمغان می آورد(یعنی=خر باش!!)
بدنتان را و ماهیچه هایتان را شل کنید و خیال کنید که در کنار دریا هستید و صدای مرغان دریایی و یا کنار آبشارید و . . .=تزریق هرویین روحی به مشتریان!!!
نفس عمیق و برو تا آخر . . .=مسخ شدگی!!!!
می کوشند رویه چرکین و گمراه کننده و انگیزه کُش خود را درست جلوه داده و کاسبی خود را ادامه دهند.
کسی نیست که نه به آنها که آنها اگر هم بزرگ و پیر و دکتر و روانشناس و فلان و بهمان باشند،بازهم *کاسبند و دکاندار*،که به مردم از همه جا بی خبر بگوید که جان من:
آدمی در بدم تولدش بسیاری خصایل را از والدینش می گیرد و اما . . .اما درست در ثانیه اول زندگی تا پایان آن،این محیط و اجتماع است که روان و اندیشه و احساس انسان را شکل می دهد.
اگر خانواده،مدرسه و سپس جامعه بد باشد،قهراً نگاه،دید و احساس آدمی هم بد و تیره می گردد.با سخنرانی درباره خوش بین بودن هم آب از آب تکان نمی خورد. چنانکه در این اقلیم ما سال به سال،دریغ از پارسال؛و کثیفی،سیاهی،بی اعتمادی،طلاق،قتلها،دزدیها ،تصادفات،کلاهبردیها،ترافی ک،ساختمانها و همه و همه چیز در این کشور با تصاعدی هندسی رو به بدی،افزایش و پیشرفت دارند.
عزیزان من:ای دوستان،آشنایان،پزشکان،مهن دسان،بزرگان و البته روانپزشکان و مشاوران و روان درمانگران و روانشناسان گرامی،اگر دیر بشتابید جان و مال و ناموس خودتان و همگان در خطر است و با حرفهای دلخوشکنانه و مسخ آور و امید واهی دادن کاری از پیش نخواهد رفت . . .
بیاید به دیگرانی که تیزبین و نکته بین هستند و *حقایق* را می بینند و اندیشه روشن دارند و آیینه سیاهی های پیرامون شمایند،انگ *بدبینی* نزنید.
اگر گوشی شنوا دارید این را بدانید که چون آنها آیینه اند و حساس، اگر در جامعه بیشتر بدی باشد و پلشتی،آنها *واقعیت* را بازمی تابانند که همانا همان بدیهاست و این نه از سر بدبین بودنشان است.
تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل؛؛؛

گرد آفرید آی گفتی ها اما خب گاهی شنیدن بعضی حرف ها از نشنیدن شان بهتره راستی هیچ میدونی ما آدم ها گاهی به اومید شنیدن همین حرف هاست که زنده ایم حالا اسمشو هر چی میخواهی بذار باورکن

بدبختانه این موردی را که می گویی از تنبلی ماست و شاهد خوب آنهم همین بایکوت این گفتار است.
البته بجز شنیدن و بدتر از آن باور کردن حرفهای مفت و در باغ سبز نشان دهنده،راهی دیگری هم هست که در ادامه بدان خواهم پرداخت.

سلام گرد آفريد
گاهي اوقات ما آدما با اين كه مي دانيم چيزي كه داريم مي شنويم دروغ است اما از شنيدنش لذت مي بريم و به آن تمايل نشان مي دهيم. گاهي اوقات بعضي افكار،‌بعضي تفريحات،‌بعضي خنده ها و ... كاذب است اما ما نسبت به آن احساس نياز مي كنيم. دلمان مي خواهد الكي خوش باشيم،‌الكي بخنديم و الكي احساس رضايت كنيم. اين رفتارها ذاتي است و ما كمتر مي توانيم از آن اجتناب كنيم. مطالب شما بسيار زيبا و به جا بود اما اگر اينها را قبول نكيم،‌چه كنيم؟ ما ذاتاً وعده و وعيد شنيدن را دوست داريم. ذاتاً جملات زيبا را دوست داريم. اگر دنيا رو به ويراني هم باشد،‌باز هم جملات اميدوار كننده را دوست داريم. اگر شما را در يك محفظه كوچك بگذارندو شما از كمبود اكسيژن رو به مرگ هم كه باشيد باز هم به چيزهاي خوب زندگي خود،‌ مانند همسر، فرزندان، پدر و مادر و خاطرات خوب و كودكي خود فكر خواهيد كرد تا در آخرين لحظات خود را خوب بگذرانيد چون دوست نداريد در آخرين لحظات به آفريقاي جنوبي و جنگ افغانستان و يا افيون و . .. فكر كنيد. اين مسئله بسته به ذات ما آدمهاست. ما دوست داريم در جامعه اصلاح كننده باشيم اما ذاتاً اينطور نيستيم. فقط در مواردي كه از ما كمك خواسته مي شود دست به اقدام مي زنيم.

سلام گردآفرید ،:72:

حرفات قشنگه و قابل توجه ...
من هم باهات موافقم . به نظر من خوش بینی تو خالی و بدون برخورداری از پشتوانه واقعیات نهایتا به خیالبافی و ... افسردگی و .. منجر می شه تا خوشبختی و رهایی و آزادگی ....

من فکر می کنم خوشبین بودن اگر با درک مبتنی بر واقعیات و به معنای اعتماد به توانایی های انسان به منظور ایجاد واقعیتهایی جدید به کار گرفته شود می تواند جایگاه خودش را در زندگی هر یک از ما پیدا کند، نه با ترویج منفعل بودن و تصور ساختگی از درست و به جا بودن آنچه که هست ...

:203:

سلام گردآفرید
به حق نون ونمکی کی که خورده بودیم، یه بلانسبتی می گفتی... :163: :58:

بحث قشنگی رو گشودی...
انشاء الله به مرور با اظهار نظر همه اعضاء ، زوایای مختلف آن روشنتر شود.
اتفاقا من هم حرفهای زیادی در این زمینه دارم...

اختیار دارید جناب مدیر،ولی بدانید که من نیز دارای یکی از پیشه هایی هستم که در نوشتارم آمده است.

از دوستان و بویژه مدیریت تالار این پرسش را دارم که آیا می توانم همه گوشه ها و گستردگی این موضوع را بدون پروا از برخی پیامدها بازگو کنم یا که . . . .خیر؟

خوش بینی به جای بد بینی

فلینگمن؛ روانشناس معروف می گوید: شواهدی موجود است که نشان می دهد خوش بینی، نظام مصونیت بدن را تقویت می کند و به عکس، بدبینی نظام دفاعی بدن را ضعیف می کند.
با این وجود، نه خوش بین ها باید به خود غره شوند که خوش بین هستند، نه بدبین ها باید بر خود لعنت بفرستند که چرا بدبین هستند؛ چون هیچ کس خوش بین یا بدبین به دنیا نمی آید. آنچه ما را خوش بین یا بد بین می کند، اکتسابمان از الگوهای در دسترس است. اولین الگوی در دسترس نیز والدین هستند. ما از آن ها یاد می گیریم چه رفتاری داشته باشیم یا چه حالت هایی را بروز بدهیم. پس از آنها نوبت به اطرافیان می رسد و بالاخره، رویدادها و حوادثی که پیش می آیند یا فیلم هایی که می بینیم، ما را به سمت بدبینی یا خوش بینی سوق می دهند.
خوش بین ها حتی حوادث بد را نادیده می گیرند و می گویند: الخیر فی ما وقع و به عکس، بدبین ها حتی رویدادهای خوب مهم را تصادفی و موقتی می پندارند.
وقتی برای خوش بین ها مشکلی پیش می آید، نمی نشینند تا کسی به دادشان برسد؛ بلکه به دنبال راه حل می گردند و اگر کمکی هم ببینند، آن را با روی خوش استقبال می کنند، ولی بد بین ها زود تسلیم می شوند و می گویند: قسمت چنین بوده است و بعد زانوی غم بغل می گیرند.
خوش بین ها در هر رویدادی، همیشه بهترین وضعیت را پیش بینی می کنند. برای مثال اگر آسمان ابری شود، خوش بین می گوید: نمی بارد یا اگر ببارد، موجب برکت خواهد بود، ولی بدبین می گوید: این ابر موجب باران شدیدی می شود و خانه همه را خراب می کند. حال اگر بر حسب اتفاق، نظر بدبین در واقعیت تایید شود، دیگر هیچ چیز جلودارش نیست و برای هر موضوعی، آن روز را مثال می آورد. غافل از اینکه بدبینی، هاله ای از تیرگی دور او ایجاد کرده، زندگی را برایش سخت و تاریک می کند. بدبین ها حتی در خواب نیز آشفته حالند.
بیماری بدبینی
فرد بدبین خیال می کند مردم برای او ارزش قایل نیستند. بنابراین، به کسی اعتماد ندارد. همچنین دیگران رادوست ندارد و بر حسب میزان بیماری، نمی تواند خود را نیز دوست بدارد. فرد بدبین کم نیرو و توان است؛ زیرا دایم نگران همه چیز است ونیرویش را صرف مقابله با دشمنان یا دشمنی های موهوم دیگران می کند و به تدریج، دیگر نمی تواند دوست را از دشمن تشخیص بدهد و در شکل افراطی، کار را به جایی می کشاند که به دوست بیش از دشمن آزار می رساند. پس منزوی می شود و همین، بر بد بینی اش تاثیر مضاعف می گذارد.
راه های نجات از شر بدبینی
باید اراده این کار را در خود تقویت کنید؛ یعنی به محض هجوم افکار منفی به مغزتان، آن ها را محکم پس بزنید و افکار و احساسات و اعمال مثبت، مانند خوش بینی، عزت نفس، اعتماد به نفس، آرمان خواهی، زیبا بینی، حسن جویی، خوش مشربی، بذله گویی، شوخ طبعی، تخیلات خوشایند، عشق ورزی و شورو نشاط را در خود تقویت کنید تا از تاثیر مخرب افکار منفی در امان بمانید.
چشم دل بگشایید و ببینید در اطراف شما چقدر آدم های دیگری زندگی می کنند که نگران هیچ چیز نیستند و صدمه ای هم نمی بینند.
تنها راه خوشبخت زیستن، تغییر دیدگاه منفی به مثبت اندیشی و خوش بینی است. این دیدگاه منفی، مال شما نیست، ولی به شما انتقال پیدا کرده است. بنابراین، می توانید از شر آن خلاص شوید.
آیا می دانید دیدگاه منفی کی سراغتان می آید؟ موقعی که خیلی ناامیدید، هنگامی که شکستی را متحمل شده اید، وقتی که بد آورده اید یا تصادف ناخوشایندی کرده اید. همان لحظه است که دیدگاه منفی به شما می گوید: همه چیز تمام شد. دیگر کمر راست نمی کنی و بدبخت شدی.
در این حال، فوری باید به آن نهیب بزنید یا در حقیقت، سرش فریاد بکشید: برو گم شو! دست از سرم بردار! تو را نمی خواهم!
آن وقت خواهید دید که دو پا دارد، دوپا هم قرض می کند و فرار را بر قرار ترجیح می دهد! امتحان کنید. به طور حتم موفق می شوید.
منبع : دنياي زن

سلام گردآفرید ؛ ««««««««« حواستو جمع می کنی یا نه ؟ »»»»»»»»»
بابا تو هم دل خرمی داری هاااااا . برخی ( بخون اکثراً ) از اعضای این سایت اینجا با دادن شعارهای توخالی و ژست فرهیختگی واسه خودشون کلی کلاس میذارند ( بخون نوشابه وا می کنند ) حالا می خوای بیای زهر مارشون کنیییییییی؟
بابا چیکار داری آخه بذار یه عده هم با این پرت و پلاها خوش باشند !!! .
ببین یه نصیحتی بهت می کنم سعی کن جدی بگیریش اونم اینه که اینجا زیاد از مشکلات مردم ننویس چون می ترسم مدیرتون سریع یه سری تاپیک (همراه با فیلم و کلیپ و موسیقی و ... ) از بدبختی های دیگر کشورهای جهان توی سایت بذاره ( ارجاع به تاپیکی که honarmand درباره ی مشکلات مالیه خودش و مردم گذاشته بود و مدیرتون ... ) که همه هواسا پرت اونور بشه ، بعدش خودت هم از اینکه یه همچین تاپیکی اینجا گذاشتی به شدت احساس گناه خواهی کرد !!!! ( البته ناگفته پیداست بنده برای مردم تمام کشورهای دنیا احترام میذارم و دوستشون دارم اما بیشتر وظیفه دارم سنگ مردم خودمون رو به سینه بزنم )
گردآفرید اصلا معلومه کجایی آخه من تعجب می کنم بعد از این مدتی که توی تالار بودی هنوز متوجه نشدی که امتیاز با افراد منفـــعله !!!؟؟؟ پس بهتره توی سایت بچرخی و هی و هی و هی حرفای تکراریه روانشناسمعابانه ی کلیشه ای بدرد نخور بزنی و مراجعین رو ببری به یه دنیای خیالیه غیر واقعی که یه مدت کوتاهی توی زندگی حقیقیشون خواب باشند بعدش دوباره روز از نو روزی از نو ( چون آدم بالاخره از خواب پا می شه مگه نه ؟) تازه اگه اینجوری باشی افراد تالار رو هم زیادتر کردی چون ملت ما با حرف زدن و تئوری اینقده خوبنننننننند که نگو !!! اونوقته که مدیرتون تو رو از یارای دلسوز و فرهیخته ی خودش می شماره و به داشتن دوست صادق و سالمی چون تو به خودش مباهات می کنه !!!
بابا اصلا مشکلات مردم به من و تو چه !!!؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ ما که هیچ کدوم نمی تونیم کاری کنیم !!!!!!!!!!!!!!!!!؟؟؟ پس لااقل بذار مردمو سر کار بذاریم و با شعورشون بازی کنیم تازه اونوقت برامون کف هم می زنند وگرنه هزار تا وصله بهمون می چسبونندهااااااااااااااااا ااا .
وقتی که واقــــع بینـــی کمه چه فرقی می کنه چند در صد خوش بین یا چند درصد بدبین هستیم . مهم واقـــــــع بینــــی هستش که فعلا گویا ازش خبری نیست و با این شست و شوی ذهنها هم بعید می دونم حالا حالا ها رواج پیدا کنه .
به طور کلی روانشناسی در ایران هنوز خودش رو پیدا نکرده و تقلیدی از کشورهای دیگست در حالی که مردم ما ویژگیهای منحصر به فردی دارند و نمی شه با نسخه ی دیگران مشکلات اینها رو در بلند مدت حل کرد. به همین خاطر آدم زود به کلیشه ای بودن و شعاری بودن حرف های روانشناسها ( یا افرادی که خودشون رو خیلی دوست دارند اینجوری نشون بدند) پی می بره .
من حال و حوصله و وقت شرکت توی بحث ها رو ندارم و اثربخشیش رو هم کم می دونم به همین خاطر سعی می کنم کار بیهوده نکنم و تمرکز و انرژیم رو جاهای بهتری صرف کنم ضمن اینکه از مورد قضاوت قرار گرفتن بعضی ها ( نمیگم فقط مدیرتون ) اصلا خوشم نمیاد و شایستگی این کار رو توی کسای دیگه ای می دونم اما گفتم یه پست اینجا بزارم نگند یارو لاله !



با یک دلِ غم گین به جهان شادی نیست

تا یک دِهِ ویران بُوَد آبادی نیست

تا در همه یِ جهان یکی زندان هست

در هیچ کجایِ عالم آزادی نیست!


به امید روزی که تمام گفتگوها و رسانه های جهان حول محور خبر ظهور بزرگ سردمدار آزادی و آزادگی و اخلاق اجتماعی ، حضرت بقیة الله (عج) متمرکز شود .

راستی در آخر اگه عصبانی نمی شی من یه جمله ی کوچیک هم از دکتر شریعتی عرض کنم : ( چون واقعا ً بجاست )
اگر در صحنه نیستی .. هر جا که می خواهی باش ! چه به شراب نشسته باشی و چه به نماز ایستاده باشی هر دو یکی است...




شادباشی ؛ البته با شادی مردم

موافقم که باید اشکالاتو دید،نباید به خواب غفلت فرو رفت،ولی کاربردشو تو کدوم قسمت سایت پیشنهاد می کنید؟انجمن افراد خوشبخت؟موسیقی و آرامش؟ارتباطات دختر و پسر؟آخه سایت که بخشی به نام مشکلات اجتماعی نداره.شما که عضو قدیمی هستید پیشنهاد کنید تالاری برای بحث در مورد معضلات اجتماعی بشری ایجاد بشه بعد گروهی خوشبینانه یا بدبینانه یا واقع گرایانه در مورد اون بحث کنند.
پست معشوق همینجاست منو متعجب کرد.ایشون ناگهان جوری همه چیزو مورد انتقاد و بهتر بگم تهاجم قرار دادند که باورم نمی شد بیش از سیصد و پنجاه پست در تالار دارند.شما که اینقدر دل پری دارید چرا بجای پستهایی در مورد روایات عجیب و غیر متواتر در مورد اهل بیت(علیهم السلام) چند پست روشنگرانه در مورد مشکلات اجتماعی ارائه نمی کنید؟
---در ضمن گرد آفرید گرامی نوع نگاهی که شما پیشنهاد می کنید برای همه قابل تجویز نیست.هر کس بنا به سطح فکر و طرز زندگی ای که داره به زندگی نگاه می کنه.شما نمی تونی به یه آدمی که مطالعه اندکی داشته و صبح تا شب کار می کنه تا خرج زن و بچه شو دربیاره بگید بیا درباره حقایق غم انگیز وجود انسان روی کره خاکی برات صحبت کنم.می گه این چیزا که برام آب و نون نمی شه.وضع زندگیمم عوض نمی کنه.پس یه آهنگی بذار،چهار تا کلمه امیدوار کننده بگو که فردا صبح با امید برم سرکار تا انگیزه داشته باشم که کار کنم و شب شرمنده خونواده ام نشم(که بعد همون مشکلات بیشتر بشن،فقر اعتیاد دزدی...).ها؟
در طول تاریخ همیشه عده ای بودند که حقایق رو فریاد می زدند و عده ای که عمری با این دردهای مزمن سپری می کردند.ولی هیچ وقت نتونستند بشریت رو از خواب خرگوشی بیدار کنند چرا که خودشون هم درمانی برای آن نمی شناختند.همه مشکلاتی که نام بردید کثیفی،سیاهی،بی اعتمادی،طلاق،قتلها،دزدیها ،کلاهبرداریها وامثال آنها بخش جدا نشدنی از تاریخ و اجتماعات انسانیه.می تونید از به دنیا اومدنتون پشیمون باشید ولی وقتی کاریش نمی شه کرد....

با درود؛
اول-عرفان جان،دوست گرامی،عزیز من=لطفاً اگر می شود دوباره نوشتار نخست مرا بخوانید و این اندازه هم درباره خوش بینی به سخنان دیگرانی که در اقالیم دیگر و با شرایط متفاوت از ما زندگی می کنند،توجه نکنید و آن را تکرار.
دوم-معشوق همینجاست ارجمند،همدرد قدیمی و فابریک خودم:حالت چطور است؟خوبی؟؟خوشی؟؟؟سال نو بر شما فرخنده باد؛بی مقدمه به تو بگویم که منظور بنده به هیچوجه قشر درگیر در امر روان مردمان(روانشناس،مشاور و . . . .) نبوده و نیست.
من همانطور که می دانی همواره از دیدگاه روانشناختی و نیز پردازش خردمندانه عادات،عقاید و روش مردم،بحث می کنم و البته این مستقیماً(با عرض پوزش) می تواند با آرای خود شما هم تقابل داشته باشد و . . . . .
سوم-no1 محترم،همراه همدلم،من نمی خواهم درمانی تجویز کنم(هرچند که باور داشته باشید توان این کار را دارم) بلکه در این روزگار نخست باید به *مردم بیمار* فهمانید که:آقاجان*شماها بیمارید**؛می دانید بیشتر ما مردم این اقلیم همه مان بیماریم و فاجعه آنجاست که **نمی دانیم **و بدتر اینکه:
*** نمی خواهیم بدانیم که: ب + ی + م + ا + ر + ی + م***؛؛؛بدرود.

جناب گردآفرید ارجمند.
چگونه می خواهید به افراد نشان دهید که زندگی بیمارگونه دارند و چه راهی برای رهایی از این طرز زندگی به آنان پیشنهاد می کنید؟بنده مشتاقانه در انتظار شنیدن(خواندن) راهکارهای شما هستم.

چو صبر کنی،ز غوره حلوا سازم . . . .
بگذارید یک مقدار دیگر دوستان نظراتشان را بگویند و تبادل و تعامل چند سویه صورت گیرد،شاید بتوان از میان همین بازخوردهای متقابل،راه هایی را جستجو کرد.