دیگه به نامزدم اعتماد ندارم می خواهم ازش جدا شم

پس فردا یکشنبه برا دادخواست طلاق قراره بریم دادگاه خانواده و من دارم فکر می کنم که چه طور سرانجام انتخاب من به اینجا رسید. 34 سالمه 2 سال با نامزدم دوست بودم و 13 ماهه که عقد کردیم. ایشون 6 سال از من بزرگترند.
در کار و تحصیل دختر موفقی بوده و هستم و در حوزه ارتباط با فامیل و دوستان و همکارها تا حدودی در روابط اجتماعی هم موفقم. 3 سال پیش که با نامزدم آشنا شدم از نظر فکری ایشون رو به خودم نزدیک دیدم و در زمانیکه تقریبا همیشه اکثر خواستگارهام یا متعصب بودند و یا بی دین تنها موردی بود که داعیه روشنفکر مذهبی بودن داشت و به همین دلیل جذبش شدم و بالاخره با هم قرار ازدواج رو گذاشتیم. دلیل طولانی شدن ارتباط ما یکی فوت پدرم بود و دلیل اصلی، وسواس زیاد نامزدم در انتخاب همسر بود اینو الان می فهمم و اون موقع فکر می کردم ایده آل گراست! متاسفانه بعد از عقد متوجه شدم که ایشون عملا شباهتی به حرفهایی که میزدند ندارند مثلا قبل از عقد می گفت مرتب نماز می خواند و گاهی که نماز صبحش قضا می شود پیش خودش شرمنده است ولی من حتی یکبار ندیدم که نماز بخواند! از همان اوایل عقدمان این موضوع همچون پتکی بر سرم فرو آمد و احساس کردم که فریب خوردم. هرگز باور نمی کردم که کسی به این آسونی در مورد چارچوبهای اعتقادیش دروغ بگه ! خودش میگه واقعا نماز خونه ولی الان از عادت خارج شده! البته مادرش حالا میگه که پسرش نمازخون نیست! به هر حال ما رو حرف هم حساب کرده بودیم و بر مبنای اون تصمیم گرفته بودیم ولی حالا حرف و عمل خیلی متفاوت بود. مساله دیگر که اعتمادمو کم رنگ کرده عدم احترام اون به توافق های پیش از عقده! ایشون توافق کرده بود که در پوششم منو آزاد بزاره و به اصطلاح گیر نده ولی امان از رفتارش! تا یه مدت گیر میداد چرا مثلا کفش قرمز نمی پوشی یا جلوی فلان فامیلمون اگه روسری سر کنی من خجالت می کشم و کسر شانم میشه و از این حرفها که البته من زیر بار حرف زور نمیرم و گفتم که تو هنوز در مرحله پذیرش من موندی و یک بار دیگه از این حرفهایی که با توافقاتمون نمی خونه بزنی نشان عدم تعهد تو هست و محال ممکنه که من به زندگی با کسی که در مرحله پذیرش من مونده ادامه بدم. دیگه دراین مورد حرفی نزد و در عروسی یکی از فامیلهاشون که اتفاقا همه خانمها و حتی عروس خانم هم محجب بودند برا گرفتن عکس یادگاری با عروس، چند بار روسری از سرم برداشت. من این رفتارهای ایشون رو دور از شان خودم میدونم و تکرار آن را که با توافقمون نمی خونه منو به این باور رسونده که دیگه نمی تونم رو حرفش حساب کنم. این رو هم بگم که من از هر نظر از اون برترم و این چیزی بود که همگان به اون اعتراف دارن. اون منو همسر ایده آل خودش می دونست و به غیر از موارد اختلافمون من همیشه بر عکس اون به خواسته های ریز و درشت اون گوش دادم ولی اون در عمل به هیچ خواسته من توجه نداره و متاسفانه خصایص آزاردهنده بسیار داره که 4 تا از مشکل سازترینش اینه:
اولی وسواس : که باعث شده به همه چی گیر بده مثلا میگه قرینه نمی خندی! چرا این عدس پلو اینجوریه! چرا این خواهرت اینجوری فکر می کنه! چرا اون فامیلتون اون جوریه! اول باید پلکاتو عمل کنیم بعد بینی !...
دومی عدم انعطاف و یکدندگی: در تمام موارد اختلاف سرسختانه بر سر موضع خود می ایستد و ذره ای انعطاف از خودش نشون نمی ده و جالب این جاست که هر موضوعی را به بحث و چالش و روی اعصاب می کشد و اوقات تلخی پیش می آره.
سومی خود شیفتگی، خود برتر بینی و خود محوری: فقط خواسته های خودش و حرفهای خودش رو می بینه و برای من هیچ حقی قائل نیست و تا به حال کاری هم برای من نکرده. در زندگی مشترک 2 طرف باید به هم نزدیک شن و من در این مورد تلاشمو کردم ولی نامزدم همیشه میگه که فرهنگشون برتره و اون نمی تونه پس رفت کنه بلکه من باید با سرعت بهش نزدیک بشم که این پیشرفت محسوب میشه و من درشگفتم که چه طور کسی که می تونه دروغ بگه و زیر قولش بزنه دم از فرهنگ میزنه. هیچ وقت شرایط منو در نظر نمی گیره مثلا برای مسافرت 35 روزه به ترکیه و دیدن خواهرو برادرش منو در شرایط سختی قرار داد که باعث شد کارم رو از دست بدم ولی حاضر نشد زمان مسافرت رو به بعد از فشار کاری بندازه یا طول مدتشو کمتر کنه.
چهارم بد قولی: یکی از توافق های قبل از عقدمون برگزاری عروسی است که ایشون در طول یکسال گذشته به بهانه های بسیار اونو به تعویق انداخته است و اونو به صورت یک کابوس برای منو خانواده ام در اوورده. باور کنید که بیش از 10 بار کابوس عروسیم رو دیدم. چه بسیار تالار دیدیم چه بسیار آهنگ برگزیده انتخاب کردم هی CD کردم چون میگفت واسه چی پول خواننده بدیم. صد بار لباس عروس پسندیدم و چون هر دفعه تاریخ عروسیمونو تغییر میداد لباس رزرو دیگری میشد. چه قدر سایتهای لباس عروس دیدم که خواهرش از آمریکا بفرسته. چه قدر به فامیلها گفت عروسی آذره، اردیبهشته، تیره، بعد از ماه رمضانه و حالا میگه عروسی نمی گیرم. تازه چقدر پارسال گیر داد که پول شام عروسی فامیلهاتو خودت بده، بچه ها نباشند و ... و من به مادرش اون موقع گفتم که پسرت زیر حرفش داره می زنه گفت نه شما توافق کردین که عروسی بگیرین و در مورد کیفیتش الان دارین صحبت می کنین نگفته که عروسی نمی گیرم! و حالا بعد از یکسال آقا احترام حرف مادرش رو هم نگه نداشت و به طور کامل زیر حرفش زد و گفت من عروسی نمی گیرم چرا 7 تومن پوله یک شبه به آتیش بکشم ولی تو اگه اصرار داری عروسی بگیر من به عنوان داماد می آ یم می ایستم. به این ترتیب ثابت کرد که هم خسیسه (وضع مالیش بد نیست ولی همیشه چرتکه می اندازه و حتی بارها کادوهاشو به من و کادو های من به اونو شمرده و از همه کادوهایی که بهش دادم فراوان ایراد گرفته) و هم خودش برا حرفش ارزشی قائل نیست.
حالا دیگه بهش اعتماد ندارم دیگه نه حرفاشو باور میکنم و نه میتونم روش حساب کنم از طرفی 2 ماهه که ندیدمش و بهش فرصت دادم که برای جلب اعتماد من تلاش کنه و به همه حرفایی که زده عمل کنه ولی اون هیچ قدم مثبتی برنداشته حتی به خاطر بد قولیش عذر خواهی نکرد و میگه که اون آدم قابل اعتمادیه و این مشکل منه که دیگه بهش اعتماد ندارم. میگه منو دوست داره و بدون عروسی برم باهاش زندگی کنم ولی اگه نمی تونم بهش اعتماد کنم حاضره توافقی جدا شیم. من مهریه ندارم و طبق توافقمون ایشون به من وکالت طلاق خلعی داده و اون تنهاحقیه که برام قائل شده.
و این در حالیست که من برای ادامه تحصیل 3 ماه دیگه می رم آمریکا و هر وقت به زندگی با نامزدم در آمریکا فکر می کنم اضطراب و نگرانی وجودم رو پر می کنه آخه چطور می تونم با کسی زندگی کنم وقتی نمی تونم روش حساب کنم. آیا به فکر کسی می رسه که چه طور میشه در طول 2-3 ماه، اعتماد از دست رفته 1-3 ساله رو برگروند که بهش به عنوان اتمام حجت قبل از طلاق پیشنهاد کنم؟
فکر من به هیچ جا قد نمیده لطفا کمک کنید.

از واژه ها به جا استفاده کنیم.

نامزد = کسی که داریم در موردش مراحل شناخت رو طی می کنیم تا تصمیم به ازدواج بگیریم.

همسر = کسی که باهاش عقد کردیم و الآن زن و شوهر هستیم.

سلام دوست عزیز
می دونم که شرایط بسیار برایت سخت شده است و خسته شده ای و به همین خاطر همه چیز را منفی می بینی امازندگی مشترک یعنی ایجاد تعادل یعنی اینکه هم شما و هم طرف مقابلتان باید عقاید و معیارهایتان را متناسب با طرف مقابل تعدیل کنید.
من مطمئنم که برای بسیاری از حرف های من دلایل خاص خودت را داری و خوشحال میشم که باز بیشتر توضیح بدهی اما روی صحبت من به خودت و رفتارها و عقاید خودت است چون 50% این زندگی شما هستی.
ببین دوست عزیزم بین دو نفری که نامزد هستند و دو نفری که عقد کردند تفاوت زیادی وجود دارد.شما وقتی عقد هستید جدا بشوید یک زن مطلقه می شوی و باید آمادگی رویارویی با مشکلات یک زن مطلقه را داشته باشی.
پس عجله نکن.
چندتا ایراد از همسرت گفتی که من مطمئنم چون در وسط دعوا هستید متوجه نشدی که خودت هم داری عین اون برخورد می کنی(دوست عزیزم حرف های خودت را می آورم)
دومی عدم انعطاف و یکدندگی: در تمام موارد اختلاف سرسختانه بر سر موضع خود می ایستد و ذره ای انعطاف از خودش نشون نمی ده و جالب این جاست که هر موضوعی را به بحث و چالش و روی اعصاب می کشد و اوقات تلخی پیش می آره:دروغ گفتن ایشان اشتباه بود ولی اشتباه دیگر این است که شما در برابر اعتقادات همسرتان اصلا انعطافی از خودتان نشان نمی دهید.شما دین خودتان را داشته باشید و نماز بخونید و بگذارید که همسرتان خودش انتخاب کند که بخواند یا نخواند با توجه به حرف هایتان بارها این بحث را مطرح کرده اید که همین کار باعث میشه که همش با هم دعوا داشته باشید
زن و شوهر در برابر نحوه ی پوشش یکدیگر همیشه نظر می دهند و باید در برخی موارد منعطف باشید و با آرامش و بحث و صحبت به یک اعتدالی برسید.
سومی خود شیفتگی، خود برتر بینی و خود محوری: دوست عزیزم جمله ی خودت را بخوان:این رو هم بگم که من از هر نظر از اون برترم و این چیزی بود که همگان به اون اعتراف دارن.

مسئله ی عروسیتون به نظر من بیشتر به لج و لجبازی افتاده وگرنه اگر با ملایمت با همسرت صحبت کنی و درد و دل کنی و حتی اگر انعطاف نشان بدی و عروسی کم خرج تری بخواهی بعید می دونم همسرت قبول نکنه.
این برداشت های من بود ممکنه اگر توضیحات تکمیلی بدهی بهتر بتوانم قضاوت کنم
موفق باشی:72:

با توجه به اونچه بیان داشتید ، و با نظر به این که در دوران عقد بسر می برید . حتماً نیازه با یک مشاور بالینی مشورت داشته باشید و از وضعیت همسرت بیشتر آگاه شوید ، نیازه که مشاوره را هر دو بروید و در نهایت با آنچه از نظر روانشناس دستگیرتون شد ، تصمیم بگیرید به ادامه زندگی یا کات اون .

تأکید می کنم با این تردیدها و عدم اعتماد اصلاً وارد زندگی نشوید و با مراجعه به مشاور یا به اطمینان می رسید یا تردید ها و عدم اعتمادتون تایید میشه در این صورت با خیال راحت تصمیم قطعی را خواهید گرفت .

موفق باشید

سلام مهسا جان
از توضیحاتت ممنونم.
در مورد عروسی به خودش واگذار کردم و گفتم فقط برپاییش برام مهمه و اینکه تو به قولت عمل کرده باشی. ولی مساله اینجاست که خودش به دلیل وسواسش به هر چیزی راضی نمیشه و اونقدر سختش میکنه که هوش از سر آدم می پره. یکسال در این مورد ملایمت نشان دادم و هر چه گفت پذیرفتم ولی نتیجه همان بود که قبلا نوشتم.
در مورد عقاید مذهبی هم برام خیلی مهم بود مخصوصا برای تربیت بچه های آیندمون و بارها قبل از عقد اهمیت این موضوع را بهش گفته بودم.
در مورد تعادل با شما موافقم و خودم بر این اعتقادم و برای نزدیک شدن به او تلاشهای زیادی کردم ولی هر وقت ازش خواستم یک قدم ور همیشه همنون جمله تکراریشو میگه که فرهنگشون برتره و اون نمی تونه پس رفت کنه بلکه من باید با سرعت بهش نزدیک بشم که این پیشرفت محسوب میشه!
بازم ازت ممنونم و منتظر نظرات و راهکارهای شما دوست عزیز و سایر دوستان هستم.
شاد باشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرشته مهربان

با توجه به اونچه بیان داشتید ، و با نظر به این که در دوران عقد بسر می برید . حتماً نیازه با یک مشاور بالینی مشورت داشته باشید و از وضعیت همسرت بیشتر آگاه شوید ، نیازه که مشاوره را هر دو بروید و در نهایت با آنچه از نظر روانشناس دستگیرتون شد ، تصمیم بگیرید به ادامه زندگی یا کات اون .

تأکید می کنم با این تردیدها و عدم اعتماد اصلاً وارد زندگی نشوید و با مراجعه به مشاور یا به اطمینان می رسید یا تردید ها و عدم اعتمادتون تایید میشه در این صورت با خیال راحت تصمیم قطعی را خواهید گرفت .

موفق باشید

---

سلام یاس سپید عزیز
ببین فرشته مهربان که نظرش کارشناسی است گفته حتما هردوتو برین مشاوره
پس تمام فشار و تمرکزتو بذار که با هم برین مشاوره تا بتونی بهتر تصمیم بگیری،نظر همسرت در مورد مشاوره چیه؟

سلام فرشته مهربون و مهسا جان

از هر دوتون متشکرم

همسرم میگه برای اینکه من تصمیم درستری بگیرم در مشاوره شرکت می کنه ولی خودش به مشاوره اعتقادی نداره و خودشو بهترین مشاور میدونه.

نیاز به یه مشاور ورزیده دارم لطفا اگه میشناسید معرفی کنید.

بیصبرانه منتظره کمک و همفکری دوستان هستم.

با سلام
ورود شما را به تالار همدردی خوش آمد می گویم.
گر تهران هستی میتونی به این مراکز مراجعه فرمایید.

*مرکز مشاوره پویا
تهران خيابان انقلاب، ابتداي خيابان وصال شيرازي، جنب بيمارستان البرز، پلاك 23
تلفن 66963946 ، نمابر 66963947

* مرکز مشاوره توحید
تهران خیابان نصرت شرقی - روبروی دانشکده پرستاری شماره تلفن66938833
*مرکز مشاوره راه بهتر
چهارراه پاسداران خیابان دولت خیابان شهید کلاهدوز- خیابان شهید یارمحمــــــدی بن بست بهار تلفن 22541434

این مراکز متخصصین برجسته ای در مورد مشاوره خانواده دارند به خصوص مرکز مشاوره پویا.
در ضمن بنده خانم دکتر اسماعیلی که از اساتید برجسته دانشکده هستند و از نظر سابقه و تخصص بسیار حاذق هستند و در مراکز فوق فعالیت می کنند ، به شما معرفی می کنم.

سلام یاس عزیز
کاش قبل از اینکه موضوع طلاقو پیش می کشیدی پیش مشاور می رفتی ولی خوب در هرصورت امیدوارم تصمیم درستی بگیرید:72::72::72: فقط من موندم چرامدت زیادی طول کشیده تا ایشون رو اون طوری که هست بشناسین.:303:

با سلام خدمت یاس سپید
دوست خوبم از این که جریان ازدواجت به اینجا کشیده بسیار متاسف هستم .
ولی اینو باید بدونید که شما دیگه نامزد نیستید و هنوز در دوران دوستی به سر نمی برید شما زن و شوهر هستید و باید به تعهدات همسرداری خود احترام گذاشته و آنها را رعایت کنید. اول از هرکاری هردوتون بروید مشاوره حتی اگه فقط برای شرکت کردن در مشاوره هم بیاد خوبه شما قبول کنید که بیاد چون حتی شنیدن حرفهای مشاور هم شاید اون رو تغییر بده و به اشتباهاتش پی ببره.
موفق باشید:72::82:

با سلام خدمت همه دوستان

ثمین جان حقیقت اینه که همسرم در حد قابل قبولی پارامترهای مورد نظر منو داشت برای همین نخواستم بر اساس یک یا دو رفتار کلیدی از ایشون تصمیم به ازدواج یا طلاق بگیرم. مساله دوم وضعیت سلامت پدرم بود که همه زندگی من و خانواده ام رو تحت تاثیر قرار داده بود و روند آشنایی ما رو کند کرده بود. مساله دیگه وسواس همسرم بود که البته الان اینطور فکر می کنم و مساله دیگر نیز پراکندگی خانواده همسرم بود مثلا پدر و مادر ایشون برای حفظ کارت اقامت آمریکا مجبور به مسافرت اجباری بودند که گاها به دلیل مسائل درمانی طولانی هم میشد.

پیش مشاور رفتیم. بار اول من تنها رفتم (تخصص مشاور در زمینه خانواده، اضطراب و وسواس بود و من فکر کردم که انتخاب درستی کردم) با مشاور تقریبا همون پست اولی که اینجا طرح کردم را در میون گذاشتم و ایشون گفتند که مشکل، عدم انعطاف و تعهد همسرتون به این رابطه است که البته باید صحبتهای همسرتون رو هم در اینباره بشنویم. جلسه دوم که به اتفاق همسرم رفتیم، مشاور نظر قاطع بر جدایی داد ولی نه به دلیل مشکلات حقیقی که من با همسرم دارم بلکه به دلیل اختلافات فرهنگی که همسرم باذهن وسواسگرش اونو دامن میزنه. بعد از اون جلسه برای اونکه حرفای مشاور روی من تاثیر نذاره همسرم مدام تاکید می کرد که مشکل ما اختلاف فرهنگی نیست (و مدام میگفت که خواهرم با یه آمریکایی زندگی خوبی داره. برادرم با یه خانم خارجی ازدواج کرده، منو تو اشتراکات زیادی داریم که اونا ندارن)! من تنها تحلیلی که از این رفتارش می تونم بکنم اینه که اون میخواد منو کنار خودش داشته باشه و این مساله اختلاف فرهنگی رو با وسواس خاص خودش دستاویزی بکنه که همیشه بی مسوولیتهاشو، بد قولیهاشو و عمل نکردناشو توجیه کنه وگرنه مشکل اون اختلاف فرهنگی نیست. نمیدونم که این نتیجه گیری و تحلیل من از قضایا چقدر درسته؟ به مشاوری ورزیده و تیزهوش نیاز دارم که تیپ شخصیتی منو همسرم رو کامل تشخیص بده و کمکم کنه که درست تصمیم بگیرم.
من فکر میکنم که مشکل عمده همسرم وسواسه. اون به همه چیز گیر میده و بسیار فکر میکنه. اونقدر فکر می کنه که از عمل میمونه و خیلی کند به نتیجه می رسد ولی وقتی کاری رو انجام میده عالی انجام میده ولی خوب با صرف وقت چند برابر. ازدواجشم همین طور. بعد از آشنایی من با فامیلهاشون همشون به مساله تاکید داشتند و میگفتن که همه جوره تو دخترای فامیلشون سرم. کلا اتلاف وقتش خیلی زیاده و آدمو جون به لب میکنه که یه سری کاراشو انجام بده (البته من جون به لب میشم چون در اکثر کارا سرعتم زیاده و دقیقا از این نظر نقطه مقابل اون هستم). مثلا هر وقت قرار بود جایی بریم با تاخیر فراوان میومد که بریم و ما همیشه آخرای مهمونی و یا عروسی میرسیدیم. یا مثلا قول میداد وسایلشو که تو اتاق پذیرایی ریخته بود و اونجارو انباری کرده بود جمع کنه، حدود 10 ماه طول کشید تا جمع کنه. مثلا حق طلاق منو که گفته بود بلافاصله بعد از عقد میده 7 ماه طول داد تا بده. همین اتلاف وقتش هم باعث شده که در پاره ای مسائل که من نیاز به همراهی ایشون به عنوان همسر داشتم فرصتهامو از دست بدم (2 مورد فرصتهای تحصیلی) . رو روابط اجتماعیش اثر داره مثلا به یکی بخواد زنگ بزنه کلی زنگ زدنشو عقب میندازه یا زنگ نمی زنه. دنبال کارا رو نمی گیره الان مطمئنا هزار فکر منفی در مورد عروسی هم سر هم کرده و بعد کلی لفت دادن زیر قولش زده. هر وقت میگم چرا این کار یا اون کاری که گفتی یا قول دادی رو انجام نمیدی میگه انجام میدم ولی باز انجام نمیده و جوری شده که نمیشه رو حرفش حساب کرد و این عادتها داره تخریبش میکنه داره تعهد و مسوولیتشو تو ارتباطات نزدیکش تحت تاثیر قرار میده و البته این باز تحلیل منه که دوست دارم رفتارشو به خودش نسبت ندم بلکه به وسواسش منسوب کنم و نمیدونم از دید یک متخصص آگاه چقدر مورد تائیده ولی میخوام که مشاور در مورد وسواس و نشانه های اون آگاهی کامل داشته باشه و واسه مورد ما وقت بذاره و مسوولانه جواب بده خصوصا آنکه زیاد وقت نداریم و در این ضیق وقت نمیتونیم مشاور عوض کنیم.
از مدیر همدردی تشکر می کنم و تقاضا میکنم راهنمایی کنید که با توجه به شناختی که از همکاران خود در تهران دارید کدامیک را برای موارد نظیر ما پیشنهاد می کنید. باز هم از شما تشکر می کنم و با توجه به کمبود وقت بیصبرانه منتظر پاسخ شما و دوستان هستم.

دوستان عزیز لطفا کمکم کنید و از راهنمائیهاتون منو بی نصیب نذارید.
باز هم از همه دوستانی که برام پیام گذاشتن تشکر میکنم.

دوستان خوبم لطفا کمکم کنید و از راهنمائیهاتون منو بی نصیب نذارید.:325:[color=#9400D3]

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

احتیاج به راهنمایی وهمفکری دارم :303: دوستان خوبم منتظر کمکتون هستم[size=large]

یاس سپید عزیز

به نظر من

در ابتدا شما و همسرت اطلاعاتی را به هم داده اید که درستی و غلطی بعضی از داده ها بعد از شرایط عقد بر شما روشن است هر چند که این اطلاعات غلط روی تصمیم گیری درست شما تاثیر گذاشته باشد اما با این حال به آنچه که گذشته کاری ندارم چرا که شما هم می توانستید بر حسب سن و تجربه قدری هوشیارانه تر عمل می کردید و دلخوش و خوش باور به حرف این آقا نباشد و..............و اما آنچه که امروز وجود دارد

شما و همسرتان نیاز به مشاوره دارید و نه یک جلسه و دو جلسه و گمان هم نمی کنم که در اولین جلسه ی مشاوره ، مشاور در صورتی که شما مراحل عقد را پشت سر گذاشته اید به راحتی مجوز جدایی صادر کند . هر مشکلی راه حلی دارد و با کمی مهارت می توانی زندگی ات را از فرو پاشی نجات بدهی . طلاق برای دوسال زندگی در شرایط عقد بسیار زمان کوتاهی است و از دید من شما و همسرتان تلاش لازم را نکرده اید و برای نجات این زندگی هنوز راه های زیادی وجود دارد .

و باز به نظر من شما سر دوربین را به سمت خودت بگیر و از واکاوی همسرت خودداری کن بلکه بیشتر به خودت بپرداز و خودت را مورد واکاوی قرار بده

چند سئوال دارم ( لطفا گارد نگیر و به این حرفها از این جهت که سر دوربین به سمت تو باشد توجه کن و فید بک بگیر )

آیا خودت علی رغم اطلاعات غلط همسرت در ابتدای آشنایی سادگی نکرده ای و با اعتماد به شنیده ها پا در راهی نگذاشتی که هیچ از آن نمی دانستی ؟!چرا تحقیق بیشتر نکردی ؟!

آیا خودت این زمان 2 سال دوستی را به هدر نداده ای و از این دو سال چه عایدی از شناخت داری ؟!

ایا همسر ( نامزد ) تو انتخاب دیروز تو نیست که تصمیم به ازدواج با وی گرفته ای ؟!چرا انتخاب خودت را هر چند در جاهایی با ناصداقتی رو به رو شده باشی محترم نمی داری ؟!

آیا امروز که با مشکلاتی رو به رو شده ای اعمال و رفتار همسرت را کنترل می کنی ؟!! سر منشا این کنترل ها و زیر نظر گرفتن ها و زوم کردن ها بر رو ی او چیست ؟! مگر ازدواج کرده ای که او را تغییر بدهی ؟!! چرا در پذیرش این چهره به عنوان یک مرد که قرار است در کنار تو زندگی کند نیستی ؟! مگر از یک مرد به عنوان شریک زندگی چه چیزی طلب می کنی که این مرد فاقد آن است ؟!

جرا خودت را منفعل می دانی و عقب افتادگی تحصیلی ات را به گردن این مرد می اندازی پس خودت و توانایی ها و تاثیر گذاری خود کجا رفته است ؟!!


و نکته ی مهم اینکه من هزاران سئوال دیگر در ذهنم دارم که کاملا رو به توست و نه همسرت .

اما

می دانی تو او را زیر ذره بین قرار داده ای اما چون هیچ راه حلی نداری و نمی خواهی مسئولانه برای زندگی ات تلاش کنی بیشتر به واکاوی او مشغولی و دنبال بهانه و ایراد گیری از او هستی ؟!


طلاقت را به تعویق بیانداز و ابتدا بر روی خودت کار کن که پست 12 تو کلی جای بحث دارد و بحث ان هم نوع اندیشه و تفکر و احساسات شخص خود توست نه همسرت .( هر چند که برای اینکه خیالت راحت باشد 70-80 درصد حرفهایت را در مورد این مرد و تعاریفی که از او می کنی کاملا می پذیرم ) اما سهم تو چیست ؟!تو به سهم خودت متمرکز باش.

به مشاوره گرفتن ادامه بده و تصمیم گیری برای طلاق دیر نمی شود تو خودت دست کم یکسال نیاز داری تا روی باورها و اندیشه های خودت کار کنی آن هم توسط مشاور .

سلام آنی عزیز

چشم، رفتار خودم را بیشتر بررسی میکنم. از توصیه و پیامت خیلی ممنونم.

در طول این چند روز گذشته فامیلهای همسرم با من تماس گرفتن و ظاهرا حتی موضوعاتی را که من به خانواده خودم هم نگفته ام اطلاع دارند!! همگی از اینکه ارتباط من و همسرم به اینجا رسیده ناراحت بودند و می گفتند که همگی همسرم را مقصر می دانند و اینکه شخصیت همسرم در نتیجه این اختلاف در نظر آنها فرو پاشیده چونکه منو خیلی قبول دارند. و میگفتن اینکه مادر شوهرم همسرم را به مسیر نادرستی راهنمایی می کنه و انگار که با عروسش سر ستیز داره!
البته من از شنیدن این صحبتها ناراحت شدم چون اول آنکه همسرم و مادرش مسایل خصوصی ما رو و اختلاف ما رو تو بوق کردن. :324: یعنی به جای حل کردن مسایل دارن فضا رو پیچیده می کنند و جلو جلو خودشونو واسه جدایی توجیه می کنند هرچند که ظاهرا نتیجه بر عکس بوده و همه، اونا رو مقصر می دونند. البته من نگران قضاوت دیگران نیستم. دوم هم به خاطر این ناراحتم که میگن شخصیت همسرم در نتیجه این اختلاف در نظر آنها فرو پاشیده یعنی اگه بعد مشاوره ما تصمیم به ادامه زندگی بگیریم رفتار آنها با همسرم تغییر می کنه و دیگه مثل اولش نیست؟!

آنی خوبم سعی میکنم در ادامه به سوالهایی که پرسیدین جواب بدم تا اینطوری یه مرور کوتاهی به رفتارهام هم بکنم.

قبل از عقد من در مورد همسرم تحقیق کردم. چون ایشون همکار ثابت یا شریک نداشتن دوست هم خیلی کم دارن از همسایه ها و فامیل تحقیق کردم که البته همسایه ها هم در تهران تند تند عوض میشن و عملا خیلی همدیگه رو نمی شناسن ولی همونقد که یه همسایه میتونه اطلاعات داشته باشه ایشونو مرد موجهی میدیدن هم اینکه از ایشون تعریف کردن که در زمانیکه مدیریت ساختمونو به عهده داشتن اونو به بهترین وجه ممکن انجام میدادن و از این بابت ازشون تمجید کردن (یعنی در رفتار با همسایه ها و نیز کار خودش مرد مسوولی است اینو میدونم ولی خودشو اونقدر درگیر کار بیرون از خونش میکنه که در قبال من و زندگی مشترکمون مسولیتی حس نمیکنه و همه چیزو وظیفه خانوم میدونه که مثل یه بچه تر و خشکش کنه ولی اگه همین خانوم باید چند تا پروپوزال آماده کنه، پروژه کاریشو جمع کنه، واسه امتحان دانشگاه خودشو آماده کنه اصلن هیچ توجهی نمیکنه و ذره ای کمک هم نمی کنه). از همین فامیلها هم که الان زنگ میزنن تحقیق کرده بودم که الان ناراحتن که واقعن اونقد که الان بواسطه رفتارش با من اونو شناختن میگن نمیشناختن و نباید نظر میدادن. البته همسرم روزه میگیره و من اینو میدونستم ولی نمازو خوب نمیشد فهمید منم پیش خودم میگفتم روزه که میگیره نماز هم که میگه می خونه لابد می خونه. فامیلهاشم همینو می گفتن. میدونین از چی ناراحتم از اینکه اون ریز مسائلو با وسواس تمام همه جوره چک میکنه ولی به خودش اجازه داده که در مورد یه مساله مهم با من صادق نباشه و این اولین بی مسوولیتی ایشون در قبال همسره!

در مورد 2 سال شناخت خوب همون اندازه شناخت به دست اومد ولی آدما در مواقع حساس و شرایط سخته که بیشتر خودشونو نشون میدن و در موقع عمل. و این نیز در زندگی با همسر بیشتر مشخص میشه. و ایشون هم در موقع عمل زیر حرفشون زدن. در طول 2 سال شناخت من چندین تست ایشونو کردم و چند نمایشنامه! به همراه دوستان طرح ریزی و اجرا کردم که ایشون ازش سر بلند بیرون اومد ولی قطعا این تستها کافی و اطمینان بخش نیست و آدما تا زیر یه سقف نرند و زندگی نکنند و با مشکلات حقیقی دست و پنجه نرم نکنند به شناخت حقیقی نمیرسند. البته من اعتراف می کنم که محکهای من در طول این 2 سال شناخت قبل از عقد کم بوده و در ازدواج انتخاب خوبی نکردم و آماده ام که تاوان آنرا بپردازم و نیز آماده ام که هر تلاشی را برای بهبود اوضاع انجام دهم ولی در زندگی مشترک خواهان یک ارتباط متعادل با همسری مسوول هستم و اگر ایشان را (به کمک مشاور) همچنان نسبت به خودم غیر مسوول و سرسخت ارزیابی کنم تن به زندگی غیر متعادل و طاقت فرسا نخواهم داد.

جذب فرصتهای تحصیلی البته که به توانایی من بر میگرده و ارتباطی به همسرم نداره! ولی زمانی در پایان این کار نیازمند آن بودم که برای یک روز ایشون 6 تومن به حساب من بریزه تا 2 روز بعد به ایشون برگردونم و علیرغم اینکه ایشون قول همه جور همکاری را موقع حرف زدن پذیرفته بودن در عمل حتی کوچکترین همکاری ساده را هم انجام ندادن و باعث از دست دادن زمان برای اجرا اینکار و گرفتن وقت از سفارت و نهایتا از دست رفتن آن فرصتهای تحصیلی شدن!

آنی خوبم، درست است و می پذیرم که ایرادگیری رفتاری منفعلانه است ولی من حتی در شرایط سخت و پراسترس هم پرتلاشم و الان جز پیش مشاور رفتن و مشاوره گرفتن از سایتها و دیگر دوستان مجرب، مرور این 3 سال گذشته و بررسی رفتارهای خودم و همسرم نمیدانم چه بکنم. من از آذرماه پارسال که به عمق مطلب پی بردم در تلاش برای تغییر شرایط و تاثیر بر روی همسرم بودم ولی 2 ماهی است که دیگر احساس درماندگی میکنم و برای همین مشاوره می گیرم. بله الان منفعلم. چه کنم؟

از الان بیشتر روی خودم و سهم خودم تمرکز می کنم و نتیجه را برایتان به زودی خواهم نوشت. آنی جان ازت ممنونم.


احتیاج به راهنمایی وهمفکری دارم. دوستان خوبم، آنی عزیز منتظر کمک و پیامهاتون هستم.:325:

سلام دوستان

همسرم بعد از 2 جلسه مشاوره را رها کرد ولی من همچنان مشاوره می گیرم و سعی می کنم روی خودم کار کنم. مساله ای که در طول این مدت رنجم میده مرور آخرین دیدارم با همسرم هست. ایشون بعد از مشاوره خواست که با من صحبت کنه و گفت که حالا میدونه که مشکل چیه و ممکنه که تغییر کنه!! صحبت ایشون همرا با رفتارهای عجیب از 8 شب تا 4 صبح طول کشید. همان حرفهای تکراری و همیشگی یکطرفه با رفتارها و قضاوتهای غیر منصفانه که به زور منو تا صبح بیدار نگه داشت و اذیت کرد. رفتار اون شبش ناراحتی روحی عمیقی در من ایجاد کرده و تا 2 روز حالم خیلی بد بود. اصلن نمی فهمم چرا به جای اینکه یه کار یا حرکت مثبت بکنه اینجوری شده؟ چرا ارتباطمون همش داره پیچیده تر میشه؟ مخم داره سوت میکشه! لطفا کمکم کنید.

سلام دوستان

همسرم میخواد جدا شیم. یعنی میگه یا همینجوری بیا با من زندگی کن یا از هم جدا شیم. میگه دیگه عروسی نمی گیره با خانواده ام رفت و آمد نمیکنه و از فامیلهای من هم متنفره و به این ترتیب انتخابی جز جدایی برام باقی نذاشته. به نظر شما چه کنم که در جدایی حقی از من ضایع نشه؟ لطفا کمکم کنید. بهترین رفتاری که من تحت این شرایط میتونم بکنم چیه؟[color=#FF1493]

سلام یاس سپید

از شنیدن این خبر خیلی متاسف شدم . اما باید همیشه توانایی مواجهه با مشکلات را داشته باشیم و مطمئن باشیم که بعد از هر سربالایی یک سرازیری هست.

اگر شما هم تصمیم به جدایی گرفتی و به دنبال گرفتن حقوقت هستی، حتما به یک وکیل حقوقی مراجعه کن. معمولا وکلایی که دفاترشان نزدیک شوراهای حل اختلاف هستند، اطلاعاتشان بروزتر هست. همچنین خود شوراهای حل اختلاف وکلایی دارند که بطور رایگان مشاوره می دهند. آنها هم اطلاعاتشان بروز است.
در این زمینه حتما با وکیل صحبت کن و در پی این نباش که از طریق این سایت یا کلا افراد غیر حقوق دان به نتیجه برسی.

اما اگر قصدت پشیمان کردن همسرت از تصمیمش است که بحثی دیگر است و بهتر است خواسته ات را اول برای خودت و بعد برای دوستانت در همدردی شفاف کنی که به نتیجه درستی برسی.

بنظر بنده هم مردی که همسرش را مجبور کند (البته نه از سر عصبانیت و مقطعی) که از خانواده اش بگذرد، ارزش یک عمر زندگی را ندارد. اگر شما خودت به این نتیجه رسیدی که دخالت خانواده ات تاثیر سوء در زندگیت می گذارد، به شوهرت عملا نشان بده که صحبتهای آنها تاثیری روی شما ندارد ولی هرگز ترک خانواده ات (خصوصا پدر و مادرت) را نکن.

سلام دوست گرامی
بیشتر تاپیک رو خوندم، منم به نوبه ی خودم متاثر شدم.
درک میکنم ، دردآوره که همسرتون خلاف گفته هاش عمل کرده و حتی اگر در گذشته خودش رو اونطور موجه نشون نمیداد هم ، نباید اخلاق رو اینطور زیر پا میذاشت .
به نظر من یه سری مسائل تو رابطه شما از همون اول، از حالت طبیعی خارج و یا جا بجا شده:

*نداشتن مهریه شما و به جاش گرفتن حق طلاق اونم بعد از عقد!!!که این یعنی اعلام بی اعتمادی شما به همسرت و متزلزل شدن رابطه

*داشتن فعالیت های اجتماعی خاص و یا تحصیل خارج از کشور شما اونم بدون در نظر گرفتن ازدواجتون!!! دوست عزیز واقعا اینا مهمتره یا زندگیت ؟ شما حتی به خاطر مشکل داشتن با همسرت نخواستی از رفتن به خارج کشور صرف نظر کنی،آخه به چه قیمتی؟! باور کن داشتن(بهتره بگم ساختن) یه زندگی خوب همراه آرامش به همه فعالیت های اجتماعی خانم ها و بالاترین مدارک تحصیلیشون می ارزه!

* یاس سپید گرامی شما در گذشته از شوهرتون خواستی که در پوشش و... آزادتون بذاره، این چه معنی ای میده آخه؟ مگه میشه؟ اصلا گفتن این حرف به شریک زندگی یعنی در مورد من بی تفاوت باش، یعنی موسی به دین خود،عیسی به دین خود ...درسته؟
با این که شمادر گذشته طی کردید،و متاسفانه اون آقا هم تحت شرایطی که نمیخواسته از دستت بده پذیرفته ،ولی نکته مهم طرح این موضوع هست که از اساس اشتباهه!
یه چیزی الان به ذهنم رسید شاید بیانش خالی از لطف نباشه:
چند ماهی میشه یه کلاس آموزشی میرم که یکی از همکلاسیام یه خانمی هست که 25 سالشه،فوق العاده باهوش، مهربون ،خوش اخلاق و شاد و سرزنده، اینقدر انسان وارسته ای هست که حتی نیم ساعت قبل از کلاس میاد و به بقیه کمک میکنه
هم صحبت که شدیم گفت دیپلمه هست و همچنین متاهل
باورم نمیشد با اون همه اطلاعات و استعداد و شخصیت علمی دیپلمه باشه، ازش پرسیدم چرا ادامه ندادی
خیلی راحت و بی تکلف گفت که دیگه ازدواج کرده و شوهرش دوست نداشته بره دانشگاه
همون لحظه پیش خودم گفتم عجب مرد کوته فکری!
برگشت بهم گفت خب میدونی که اکثر مردا دوست ندارن سطح تحصیلی و کاری خانمشون بالاتر باشه،این یه چیز کاملا طبیعیه و من با این موضوع کنار اومدم و چون رسالت ما خانما تو زندگی یه چیزی فراتر از ایناست ،قبول کردم.
میگفت الان هم اصلا پشیمون نیستم، سعی کردم که مهارت ها و اطلاعاتمو بالا ببرم و شوهرم که دید من به خاطر زندگیمون چه راهی رو انتخاب کردم بیشترین همکاری رو باهام میکنه
جالب اینجاست که تو کار فیلمبرداری و عکاسی مهارت فوق العاده ای داره و از این راه حدود2 میلیون در ماه در آمد داره(بیشتر کارش هم تو خونش انجام میده )
از همه جالبتر اینکه اصلا باور نشد که گفت یه فرزند 5 ساله هم داره
این مثال برای این به ذهنم رسید چون احساس کردم این خانم محترم فلسفه ازدواج رو به خوبی درک کرده بود و علت آرامش و شاد وبودنش برای این بوده که راه درست زندگیشو پیدا کرده
بالاخره خوبه که از تجربیات انسان های موفق استفاده کنیم.
این صحبت من برای این بود که بگم این خانم چقدر با تصمیم گیری های ماهرانه تونسته بود هم خودشو راضی نگه داره هم شوهرشو.

"برای رسیدن باید رفت...در بن بست ها هم راه آسمان باز است...پرواز را بیاموز"

موفق باشی

سلام دوستان

آسمان آبی و امریم عزیز از پیام و راهنمییتون متشکرم.

حقیقت اینه که منم تصمیم قطعی خودمو گرفتم دیگه چهره و شخصیت همسرم در طول 40 روز اخیر چنان در نظرم تخریب شده و آن چنان در این مدت منو تحت فشار روانی قرار داده که همش مریضم و انواع بیماریهای عجیب غریبو دارم میگیرم و میخواهم خودمو تا حالم بدتر از این نشده نجات بدم تا حالا هم فقط وابستگی بود که منو به اون وصل نگه میداشت که خودش خوب این ریسمونو باریک و بالاخره پاره کرد.

در مورد خانواده باید بگم که خانواده من تا حالا از گل نازکتر بهش نگفته اند و همیشه جز با احترام باهاش رفتار نکرده اند. در حالیکه مادرش در زندگی ما مستقیما دخالت میکرد و رو پسرش هم بسیار نفوذ داشت و داره و متاسفانه هم عیبجوست و هم طعنه زننده است. و حتی مطمئنم که در طول 10 روز اخیر که رفتارهای همسرم بسیار بد بوده احتمالا مادرش اومده تهران و پیشش بوده و حسابی هدایتش کرده!!!!!!!!!!

در حال حاضر بهترین گزینه برای من جدایی است ولی صبر میکنم تا همسرم هم تصمیم قطعی خودشو بگیره چون بهش گفتم که در اون زندگی که بخواهد منو با دلایل کودکانه اش بین منگنه قرار بده که بین اون و خانواده ام یکی رو انتخاب کنم قطعا خانواده مو انتخاب میکنم! میدونید با این حرفش در مورد خانواده ام وزنه سنگین و سیاهی روی روحم گذاشته که تنها با فکر جدایی آروم میشم. با اینکارش تصمیم گیری رو برام راحت کرد. ولی منتظر تصمیمش میمونم تا بدونم برای جدایی چه طور عمل کنم بهتره.

سلام . ببخشید متاسفانه به نظر من شما از نظر اعتقادی و دیدگاه ها و روحیه تناسب و شباهت چندانی بهم ندارید و ایده آلهاتون و شادیهاتون و ارزشگذاری و فرهنگتون مثل هم نیست. 1پسری که برای بار اول ازدواج میکنه و اگه از ازدواج با شما راضیه و دوستتون داره چرا هیچ تمایلی به برگزاری مراسم خوب و خاطره انگیز عروسی نداره؟؟؟؟!!!! چرا باید عروسی نگیره و یا هزینه شام فامیلهای شما را به شما واگدار کنه؟؟!!! اینها نشون میده ایشان هم از این ازدواج چندان راضی نیستند!!! ببخشید سوالی ازتون دارم. "چرا بدون مهریه با ایشان عقد کردید ؟؟ عاشقش بودید؟ خانوادتون با نداشتن مهریه مخالفت نکردن؟؟؟
1 نکته مهم دیگه که شما نماز براتون خیلی مهمه. درحالیکه نماز و دین 1 امر شخصیه و شما حق ندارید دخالت کنید همانطورکه به ایشان اجازه نمیدهید روسریتون رو بردارن . حتما قبل از هر تصمیمی مشاوره کنید .موفق باشید.

:163: آره خوب شاید شبا من خوابم نبرد و خواستم رو همهی پست ها نظر بدم مخصوصا اونایی که شبیه مشکل خودم بوده ...حالا یعنی دیگه نظر ندم ؟:302:

حرف خودمو به خودم بر می گردونی؟