مشکلات جالب من و مادرم

سلام به دوستای خوبم ، امروز اومدم یه کمی درد دل کنم و در عین حال از نظراتتون استفاده کنم تا راهنماییم کنین :310:

موضوع من بر می گرده به بعضی مشکلاتی که با مادرم دارم.
مادر من کلاً خیلی به ازدواج علاقه داره و اصولاً این مسئله براش خیلی پر رنگه تا جایی که از 20 سالگی همش توی خونه از این حرفا بود که من به خاطر این
موضوع ازش دلخورم که چرا ذهنم خیلی زود در گیر این مسائل شد. خیلی هوله برای ازدواج ، تا جایی که وقتی کسی میاد
من بیشتر از مادرم نگرانم :311: چون نه پدرم زیاد به این مسائل وارده
و نه مادرم خیلی مهارت داره، البته من دو خواهر بزرگتر داشتم که ازدواج کردن با این حال پدر و مادرم مهارتی ندارن.

مادرم علاقه و وابستگی زیادی به من داره و حتی اگر مجرد
هم بمونم مشکلی با این موضوع نداره ولی یه جورایی انگار می خواد پیش مردم کم نیاره و من مجرد نمونم . می فهمم وقتی دوستام ازدواج می کنن ناراحت می شه . تو این اواخر که دیگه خودم هم به این نتیجه رسیده بودم که سن ازدواجمه و علاقه داشتم ازدواج کنم تا حدودی برای این موضوع تلاش کردم و مادرم هم به کسایی سپرد.
می گفت خوب از طریق اینترنت با کسی آشنا شو(منظور سایت همسریابی) من مشکلی ندارم ، موضوع رو رسمی می کنیم و ... تا حدودی خودم هم موافق
بودم با اینکه می دونستم این فرهنگ بین ما هنوز جا نیفتاده ولی چون حمایت خانواده بود و تا حدودی اطلاعاتی هم داشتم به سایت های همسریابی رجوع کردم .

بگذریم بعد از یه مدت دیدن و صحبت با افراد مختلف (از سایت و معرف)
انگار یه حس سرخوردگی پیدا کردم :47: و بعد چند ماه تلاش یه دفعه
دست کشیدم و به این نتیجه رسیدم که گویا بعضی چیزها تقدیره و هر چقدر تلاش کنی نتیجه ای نمی ده . شاید بگید مشکل از معیارهاته ولی اونا رو هم خیلی بررسی کردم ، معیارام تا حدودی بالا هست ولی همه رو با توجه به وضعیت خودم
و خانوادم تنظیم کردم و چیزی بیشتر از خودم نخواستم. در نهایت صلاح دیدم ادامه ندم و مدتی برای خودم زندگی کنم و از این ماجراها دور بشم.
ولی مادرم و حرفاش ، فلانی ازدواج کرد و عرضه داره و ... یه جورایی غیر مستقیم گفتن اینکه من بی عرضه هستم که نتونستم کسی رو پیدا کنم . من موضوع رو فراموش می کنم و اصلاً این چیزها برام ملاک نیست ولی مادرم دوباره همه رو بهم یادآوری می کنه.

تا اینکه امروز گفتم :" مادر من جز اینکه با این حرفات فکر منو بهم می ریزی و اعتماد به نفسمو می گیری کار مثبت دیگه ای نمی کنی، از چه تلاشی کوتاهی کردم ، هر چند کارم اغلب با خانم هاست ولی بالاخره آقایون هم منو می بینن ،
به دیگران هم سپردم دیگه چی کار باید می کردم
، مگه زندگی فقط ازدواجه؟ می خوام یه مدت به خودم و کارهام برسم" قبول کرد ولی می دونم فقط برای یه مدت کوتاهه و دوباره شروع می شه. نمی دونم گاهی
به شک می افتم که چه کوتاهی ای کردم ؟ صبح ها خونه ام و عصرها
سر کار ، تفریحاتمو با دوستام دارم که دخترن، باشگاه هم که جای خودش ، زودجوش و برون گرا هم هستم ، خدا رو شکر ظاهر خوبی هم دارم و هیچ کسری ای تو زندگیم نیست.
شما بگید واقعاً دارم کوتاهی می کنم؟ با مادرم چطور برخورد کنم ؟


مشکل دومم بدبین بودن مادرمه. مثلاً به خاطر مسائلی یکی از دوستام هر شب باهام تماس می گرفت و با اینکه بهش می گفتم دوستمه ولی گوشی رو برمی داشت تا ببینه کیه ؟!!! همش فکر می کنه من دارم با پسر
حرف می زنم . می رم پای نت فکر می کنه دارم با پسر چت می کنم در
حالی که چندین ساله چت نکردم و اصلاً این وقت گذرونی توی نت رو دوست ندارم . با گوشه کنایه بهم می گه که مشکوکم و ... اس ام اس میاد می پرسه کیه ؟!!!
این مشکل هم دوره ایه ، تقریباً هر 2-3 ماه یک بار میاد و می ره . اینو هم نمی دونم چطور حل کنم.

منتظر راهنمایی هاتون هستم :43: :43:


:72: :72: :72:

سلام دوست عزیز
در مورد مشکل اولتون بگم که این مشکل نیست و تقریباً این مسئله برای همه وجود داره، من و مادرم هم به همین شکل هستیم. وقتی با بقیه دوستان هم در این باره صحبت می کنم، برای اونا هم این حرفا و بحثا وجود داره.

نقل قول:

---

فلانی ازدواج کرد و عرضه داره و ...

---

این حرفایی که زدین کاملاً به گوشم آشناست:311::311::311:

خوب طبیعیه که یه مادر دوست داره دخترش مثل بقیه دخترا سر و سامون بگیره و شما اصلا نباید از حرفاشون ناراحت بشین و به خاطر این حرفا خدائی نکرده دست به کار خطر ناکی بزنین!!!!!
به نظر من مادرا چون کاری از دستشون بر نمی یاد این حرفا رو می زنن.

نقل قول:

---

به این نتیجه رسیدم که گویا بعضی چیزها تقدیره و هر چقدر تلاش کنی نتیجه ای نمی ده

---

منم به این نتیجه رسیدم.

با آرزوی موفقیت و خوشبختی

موضوع من بیشتر از حد معموله تا جایی که یادم میاد همش تو خونه ما از این حرفا بوده،
قبل از ازدواج خواهر دومم خونمون شده بود کاروان سرا ، همه رو راه می دادن ، مادرم همه رو می گه خوب ،
و یادم میاد برای همین خواهرم با من که 15 سالم بود مشورت می کرد و نظر می گرفت! تا طرف رو تحلیل کنه. چقدر خواهرم ضربه روحی خورد و اعصابش داغون شد بماند ، چند بار نامزد شد که 1 بارش تو سن 17 سالگی بود با یه مرد 30 ساله !!!!!!!!

منظورم اینه که ذهن من از بچگی برای این مسائل مدام کار گرفته شد و یه حس خستگی فکری بهم موند .

حالا شده نوبت من ، همش تحت فشار می گذاره که یه جوری کسی رو پیدا کنم و ازدواج کنم .
مشکل اینه که الان اون شور اولیه رو تا حدودی از دست دادم ،می خوام یه مدت
استراحت کنم و این قضایا رو فراموش کنم ولی مدام یادآوری می کنه و ذهنم رو درگیر
می کنه و احساس بدی بهم می ده . تقریباً ماه قبل سر این موضوع بحثمون شد طوری
که دلم می خواست فقط یه جوری فرار کنم (به بهانه ازدواج) ولی از اونجایی که می دونم اینجوری
از چاله در میام و میوفتم تو چاه اصلاً بهش فکر نمی کنم ولی خواهر دومم تقریباً با همچین حالتی ازدواج کرد!
همین الان که دارم می نویسم دوباره داره در مورد یکی از خواستگارای قبلیم حرف می زنه :302:

نمی خوام انقدر بهم فشار بیاد که مجبور بشم کاری که نباید بکنم ، با چک کردن های
مداوم و تحت نظر گرفتن هاش هم اذیت می کنه . گاهی خودم هم به خودم مشکوک می شم .

این 2 تا سوال رو دارم ، با مادرم چطور رفتار کنم و اینکه شما هم فکر می کنید آیا واقعاً کوتاهی کردم؟

بچه های قدیمی تالارررررررررر ، کسی نظری نداره ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

شما هیچ کوتاهی نکردید ، نگران نباشید.

با احترام با مادرتون صحبت کنید و هر وقت در این مورد صحبت می کنه سعی کنید با ظرافت بحث رو عوض کنید .

باهاش هم حسی کنید و سعی کنید خودتون را به کاری مشغول کنید که ادامه نده به این صحبتها یا اگر ادامه داد تمرکز شما بر کاری که می کنید توجه و تمرکز بر حرفهای ایشون را کم می کنه .

تو اغلب خانواده های سنتی این بحثها و فشارها هست ، مهم اینه که شما رو این حرفها تمرکز نکنید ، حتی رو این که فشار روتونه تمرکز نکنید و مطمئن باشید که تا شما نخواید کسی نمیتونه مجبورتون به کاری کنه ، پس مهم اینه که با این رفتار و حرفهای مادرت احساسی برخورد نکنی که اذیت بشی چون مطمئنی که تصمیم گیرنده تویی و کوتاهی هم نکرده ای .

در یک کلام :
توجه و تمرکز بر این حرفها نداشته باش و هر موردی برای خواستگاری میاد دقیق بررسی کن که سنخیت یا عدم سنخیت او را بفهمی و بعد تصمیم بگیری و هیچ وقت به خاطر فرار از حرفهای مادرت موردی را قبول نکن :305:.


موفق باشی

.

به همه زبانی باهاش صحبت کردم ، گفتم که خوشم نمیاد مدام این موضوع رو مطرح کنه، یه مدت اصلاً
نمی خوام اسمی از این چیزا برده بشه بهشون حساس شدم ،یه مدت حرفی نمی زنه اما دوباره شروع می کنه!
می رم تو اتاق و در رو می بندم ، بلند صحبت می کنه که بشنوم ، با هر کس جدید که آشنا می شه اول آمار
ازدواج دختر و پسرهاشونو می گیره ، کلاس ثبت نام می کنم می پرسه چند تا پسر اونجا هستن ، حتی اگر تمرکزی
هم روی این موضوع نداشته باشم به زور توجه منو به این چیزا می کشونه !!!!!!!!

مشکل بدبینیش رو چی کار کنم ؟ یه توصیه ای کنین
ریز به ریز حرفای منو با همه دوستام باید بفهمه وگرنه مشکوک می شه، باید ساعت دقیق بدونه من کی می رم ، کجا می رم ، با کی می رم و کی بر می گردم؟!!!!! اگر نفهمه من مشکوکم و وقتی بر می گردم خونه تا حد دعوا پیش می ره ، طوری که تفریح کوفتم میشه ! شما هم وقتی بیرون می رید اینطور گزارش دقیق می دین؟ واقعاً نمی دونم حد و مرز دخالت والدین تا کجاست یعنی تا اینجاها هم پیش می ره؟
یه بار با دوستام بیرون رفتم و ساعت 9 راه افتادیم که برگردیم و چون تبلیغات انتخابات بود به ترافیک بدی خوردیم
، طوری که 12 شب رسیدیم خونه ولی واقعاً کاری از من بر نمیومد و خودمون هم خبر نداشتیم که اینطور می شه ،
چقدر من تهدید و حرف زشت شنیدم ، 5-6 بار زنگ زد به گوشیم که تو کجایی و دست آخر گفت گوشی رو بگذار در گوش دوستت !!!!!!!! می خواست ببینه من با پسرم یا نه :302: :302: :302: بعد هم کلی دعوا ، از ترسم بیشتر مسیر رو فیلم گرفتم که بهشون ثابت کنم خیابونا از ترافیک قفل بوده ، این همه تحقیر چرا ؟؟؟؟؟

چند مدته هیچ حرفی از دوستام بهش نمی زنم تا این عادت از سرش بیفته ، ولی خودم دارم تنها می مونم ، همش باید برم اتاقم و در رو ببندم.
کلـــــــی تفاوت فکری با هم داریم ، مثلاً می گه ، چرا انقدر درس می خونی ، کتاب می خونی ؟ فلانی شوهر به اون خوبی گیرش افتاد دیپلم هم به زور داشت انقدر خودتو خسته نکن این چیزا شانس می خواد . واااااااااااای خدا اصلاً اینا چه ربطی به هم داره ؟؟؟؟؟!!! دارم از خجالت آب می شم این حرفا رو می نویسم :302:

فرشته جان این کارها یی رو که گفتید تا حدودی کردم ولی جواب چندان خوبی نگرفتم ، دارم از طرف دیگه ای ضربه می خورم و تنها می مونم ، راه حل دیگه؟ نمی خوام دوباره این مشکلات برگرده ، علت از کجاست؟

باقی دوستان منتظر نظرات شما هم هستم ، همفکری کنید

سلام دوست جون
عزیزم وقتی نوشته هات رو می خوندم از عمق وجودم همش رو لمس می کردم
مامان من هم همین طور ذوق و شوق داشت
البته باید به شما صدتا آفرین گفت که با وجود این همه حرف ها هنوز تن به ازدواج عجله ای و هول هولکی نداده ای
دوست خوبم
کاش من می تونستم با مادرتون صحبت کنم
تا بهش بگم که " ازدواج همه چیز نیست"
بعد از ده سال زندگی مشترک وقتی اون اتفاق توی زندگی من رخ داد ... مادرم کلی افسوس و حسرت خورد که چرا اینقدر زود منو وادار به ازدواج کرده
البته من هم نمی تونستم مادرم رو ببخشم ها
چون از نظرم بیشتر مشکلات از طرف مادرم بود هرچند که مادرم کلی پیر شد و طفلکی کلی سر قضیه من زجر کشید
..
نادیا جون سعی کن خیلی آرام رابطه ای حسنه با مادرت برقرار کنی و بهش بگی
مامان خوبم می دونم که نگران منی
می دونم که دلت می خواد من هم سر و سامون بگیرم
و مهمتر از اون می دونم و مطمئن هستم که واقعا می خواهی من خوشبخت بشوم
...
بهش بگو
من هم توی اهدافم اینها هست
به همین خاطر باید تو همراهم باشی... تو باید مثل یه دوست خوب منو راهنمایی کنی
بهش بگو
ازدواج کردن یه مسئله هست ... ازدواج درست داشتن یه مسئله ی دیگه هست
بهش بگو من اگه عزت نفسم رو از دست بدم که دارم یواش یواش اینجوری میشم
دچار سرخوردگی میشم
اونوقت احساس حقارت میاد توی وجود میشینه ... بعدش وقتی ازدواج کنم نمی تونم خوشحال و شاد باشم چون همش این فکر که من خوب نیستم و هیچکس منو نمی خواسته میاد توی ذهنم و غیرمستقیم روی شوهرم هم تاثیر میذاره .. اون هم ممکن هست با من بد برخورد کنه...
بگو تو اینو می خواهی؟
مامان گلم قربونت برم می دونم تو هیچوقت اینو نمی خواهی
می دونم که تو عاشق این هستی که منو توی لباس سفید عروس ببینی
و خوشبخت بشم
بهش بگو من با وجود مامان گلی مثل تو که اینقدر به فکرم هست خوشحال و خوشبختم ... حاضر نیستم به خاطر یه سری مسائل بین منو تو ناراحتی پیش بیاد
بگو : مامان خوبم انشااله اگه خدا صلاح بدونه برای من هم موقعیت خوب پیش میاد
اگر هم پیش نیاد .. اصلا ارزش اینو نداره که منو تو اعصابمون رو خراب کنیم
بگو مامانی جونم من الان شادم و اصلا غصه ی ازدواج رو نمی خورم
...
به نظرم یه سری از مشکلات بچه های تالار رو پرینت بگیر بده مامانت بخونه ... احتماالا نظرش عوض میشه
...
من خودم یادم میاد اوایل مشکلم
مادرم دوباره اصرار زیاد داشت به طلاق
همش می گفت واسه کی نشستی ... به پای کی دل بستی ... طلاق بگیر ... شوهر برای تو زیاد ریخته
البته من این بار خیلی محترمانه و قاطع جلوش ایستادم و بهش گفتم
مادرم .. ده سال پیش به اصرار و زور شما با عجله ازدواج کردم... الان نمی خوام با عجله و به اصرار طلاق بگیرم
نمی خوام اگه یه روزی طلاق گرفتم ... دیگران را مسبب طلاقم بدونم
شما هم لطف کنید و خیلی عادی با من باشید انگار اتفاقی برام نیفتاده ... من الان از زندگی ام راضی هستم
مسلما شما هم همین رضایت منو می خواهید مگه نه..
یادم میاد زندگی چکامه رو پرینت گرفتم دادم بهش خوند
خیلی روش تاثیر گذاشته بود
همش می گفت چقدر صبر داشته
می گفت من اگه جای چکامه بودم جدا می شدم ... بعدش هم می گفت البته چکامه خودش مقصر بوده
... من همه ی این ها رو می شنیدم ولی به روی خودم نمی آوردم
... خدا را شکر الان که زندگیم به لطف خدا دوباره شکل گرفته .. مامانم خیلی مراقب رفتارش هست ...من هم همین طور
الان احترام هم رو خیلی زیاد داریم ...
موفق باشی خانم گل اصلا هم نگران نباش:46:

مرسی دوست خوبم که برام وقت گذاشتی و نوشتی

متاسفانه همین مسائل باعث شد خواهر دومم یه ازدواج ناموفق داشته باشه ، با این تجربه باز هم ....
گاهی از مشکلاتی که اینجا توی تالار مطرح می شه براش می گم ، تمام این چیزا رو خوب می دونه، قبول داره و گوش می کنه حتی بهم می گه اگه قرار باشه ازدواج بد داشته باشی اصلاً نمی خواد ازدواج کنی همین جا پیش خودم
می مونی! ولی باز 2 روز بعد حرف از ازدواج و ... شروع می شه . بهش گفتم ، من خوشحالم ،الان هم راحتم ،
به کارهام می رسم ، انقدر به ازدواج فکر نکن ، تلاشمون رو هم به حد کافی کردیم تا حالا خدا نخواسته ولی
باز چند روز دیگه از اول شروع می شه !!!!!!!!!!!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بالهای صداقت

بهش بگو
من هم توی اهدافم اینها هست
به همین خاطر باید تو همراهم باشی... تو باید مثل یه دوست خوب منو راهنمایی کنی
بهش بگو
ازدواج کردن یه مسئله هست ... ازدواج درست داشتن یه مسئله ی دیگه هست

---

شاید لازم باشه دوباره اینو گوشزد کنم ، من هم مثل همه علاقه دارم ازدواج کنم ولی چون این
مسائل برام پیش اومده یه مقدار سرخورده شدم و ترجیح دادم کناره بگیرم ، ممکنه ترسیده ازدواج
رو بی خیال بشم و راه خلاف برم که انقدر بهم فشار میاره ؟! نمی دونم با شناختی که از من داره
چرا باید همچین فکری بکنه ؟؟؟؟؟
ولی دفعه بعد این رو توی صحبت هام در نظر می گیرم و بهش اشاره می کنم شاید بهتر شد .
باز نظر دیگه ای هست ، روش و راه کار دیگه؟

نگفتید مشکل بدبینی رو چی کار کنم ، چطور حد و مرزم رو تعیین کنم ؟ یه عادت بدی که داره اینه
که تو بحث ها (یا هر چیزی که بخوام خلاف رأیش عمل کنم ) از حرفای خصوصیم که قبلاً بهش گفتم علیه
خودم استفاده می کنه و تهدیدم می کنه!!!! الان هم که زیاد از خودم حرف نمی زنم ، دارم تو خونه به کمبود
هم زبون می رسم و احساس تنهایی می کنم . قبلاً خواهر دومم پیشم بود خیلی با هم صمیمی و نزدیک
بودیم ، خیلی همو خوب می فهمیدیم 4 ساله ازدواج کرده و الان کسی رو توی خونه ندارم برای صحبت.
اون هم وقتی با ما بود تمام این مشکلات رو با مادرم داشت و الان فقط بهم می گه راحش اینه که ازدواج کنی (از نوع درست، نه هولکی)

آخه این همه فشار و تهدید برای چی ؟ برای کی ؟ برای کسی که داره راه درست می ره؟؟؟؟؟ باز اگه
یه کار خلافی کرده بودم دلم نمی سوخت ولی اینجوری ....
گاهی مجبورم می کنه به دروغ گویی یا مخفی کاری که اصلاً دوست ندارم.(اونم در مورد چیزایی که راحت می شه با گفتگو مطرحشون کرد و احتیاجی به قایم موشک بازی نیست)

دارم با محافظه کاری زندگی می کنم ، همش باید حواسم باشه چی می گم ، چقدر می گم و این حس خوبی نیست .

مدیر عزیز یه نیم نگاهی هم اینوری بکنید جای دوری نمیره ها :72: ، دوستای قدیم بازم همفکری و راه کار


:72: :72: :72:

عزیز دلم همه دخترا این مشکله دارن همه مادرا فکر میکنن با ازدواج دخترا همه مشکلات حل میشه عزیزم با احترام به مادرت یاداوری کن ازدواح ناموفق خواهرتو واینکه تو نمی خواهی با عجله تصمیمی بگیری سعی کن کاری نکنی که شک اون را بر نگیزی اگه بهش میگی ساعت 9 تو خونهای احتمال ترافیکو بده و زودتر حرکت کن و قرار نیست آدم هر شب با دوستش تلفنی صحبت کنی تا اون شکش بیشتر بشه بهتره اول اعتماد مادرتو به خودت جلب کنی

مشکل همینه که من با وضوح کامل دارم عمل می کنم و باز تمام این شکاکیت ها هست ،
یه مدت ساعت دقیق می دادم ، ولی خدا نمی کرد 10 دقیقه جا به جا می شد ، روزگارم سیاه می شد . تغییر روش دادم ، ساعت دقیق نمی گفتم که استرس نگیره ، مدام اصرار می کرد که باید ساعت دقیق بدی!
مادر من می دونه که من قابل اطمینانم و به زبون بارها خودش اینو به من گفته ، می دونه میونه ای با دوستی دختر و پسر ندارم ولی باز چرا به من شک داره نمی دونم؟

اون تلفن های شبانه فقط برای 4-5 شب بود و جالب اینه ، با اینکه بهش گفتم کیه ، چند بار گوشی رو یواشکی برداشت و خودش صدا رو شنید ، دوباره شب بعد هم این کارو کرد و باز هم این کارو کرد تا اینکه یه شب گوشی رو گذاشتم در گوشش و گفتم بیا باهاش حرف بزن که خیالت راحت بشه که دختره!!!


ویدای عزیز ، اعتمادی رو که نمی شه جلب کرد چطور جلب کنم؟؟؟؟ مادرم مو به موی زندگی منو می دونه و باز این
رفتارها رو می کنه و همین منو ناراحت می کنه . اگر مشکلم در حد همونایی بود که همه دارن که اینجا پست
نمی زدم ، از حد عادی گذشته .

چه حسی بهت دست می ده وقتی کسی همیشه بهت مشکوکه در حالی
که هیچ کاری نکردی ، چه حالی بهت دست می ده وقتی با نهایت صداقت عمل کنی ولی بهت بگن
تو از اعتماد ما سوء استفاده کردی؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!!!!!!!!! نمی دونم تو چه حالی می شی ولی من انگار تمام وجودم می ره زیر
سوال ، انگار له می شم .

نگرانم مشکلش شکاک بودن باشه ، کسی اطلاعات دقیقی از این تیپ شخصیت ها داره ؟ یه مطالبی تو نت خوندم
ولی دنبال توضیحات دقیق تری هستم .

سلام!
با توضيحات خوب خودت و جوابهاي خوب دوستان چيزي ندارم بگم جز اينكه برات آرزوي موفقيت كنم!:323:

بچه ها دیگه چه راه کاری هست؟ نظر بدین ، چی به فکرتون می رسه؟

سلام

احتمال میره مشکل اصلی در توضیحاتی که دادید مادر شما نیست بلکه نوع دید شما به رابطه ایست که بین مادر و شما حکم فرماست

یعنی انتظار متقابل مادر و فرزند از یکدیگر و هم چنین عدم توانایی هر دوی شما برای مسئولیت پذیرفتن

وقتی تنها نقش فردی را به خودت می گیری که مفعول واقع شده در نتیجه از خانواده و بخصوص مادرت انتظار فاعلی داری یعنی اینکه انتظار داری او به دیدگاه های تو ارزش قائل شود...انتظار داری او کنترل نکند...انتظار داری او درکت کند...انتظار داری او خواهش کند... و در این میان تنها،، تو هستی که خواهش می کنی...تنبیه می کنی..تشویق می کنی

با این اوصاف نمی توانی مشکل را برطرف نمایی چرا؟؟ چون فکر می کنی موتور محرکه تو مادرت است...اگر او خوشحال باشد تو راحتی...اگر عصبانی باشد تو ناراحتی..اگر گیر دهد دلگیر می شوی...اگر آزاد گذارد خوشحال،،،در واقع تقدیر زندگی خودت رو بدست مادرت دادی و او هرطور که بخواهد آن را رقم خواهد زد


ببین او مادر است>>در قبال تو تعهد دارد...دلسوز است...

شما فرزندی>> در قبال مادرت مهر داری...اما مسئولیت تصمیم گیری هایت برعهده خودت است ...تو هستی که باید آینده را رقم بزنی نه مادرت

اگر مسئولانه و با قاطعیت رفتار کنی هرگز ناامید نمی شوی چون بقدر تلاشت دستمزد می گیری بقدر رفتارها و کارهای درست و پسندیده ات نتیجه می گیری

:305:
بنابراین تغییر رفتار مادرت را فراموش کن چون نتیجه ای نمی دهد.....به خودت رجوع کن..حساس نباش..واکنش هیجانی نداشته باش...نقش و توان خودت در تصمیم گیری را به مادرت گوشزد کن...همیشه احترام بزرگتر را نگه دار.

موفق باشی:72:

آیا این توقع غلطه که اگر من قابل اعتمادم پس لزومی به کنترل کردن نیست؟ آیا همچین نوع انتظاری غلطه ، من واقعاً نمی دونم مشکل از کجاست ، اگر این دید غلطه چه دید و انتظاری درسته؟

خوب مسلماً چون مادر من در منزل کنارم هست و تمام این رفتارها را به من تسری میده ، ناراحتی و عصبانیت او
به من هم منتقل می شود. وقتی بهم شک می کنه تمام زندگی برام سیاه نمی شه ،
شادی هام رو دارم اما دلگیر می شم که چرا بهم شک می کنه و چی شده؟
وقتی با خوشحالی از تفریح برمیگردم، گاهی دوست دارم
بشینم کنارش و براش تعریف کنم و بخندونمش ولی تا پا رو از در تو می گذارم با بحث ، بدبینی و چهره درهم مواجه
می شم ، طوری که از تفریح پشیمون می شم ، قاعدتاً چه احساسی باید بهم دست بده؟

به من بگید مرز این دلسوزی تا کجاست؟ آیا این رفتارها به واقع دلسوزی محسوب می شن یا آزار و اذیت ناخواسته؟ شاید دید من از حد و حدودها اشتباهه؟

من توان خوبی در خودم می بینم ، اعتماد به نفس خوبی دارم و می تونم مسئولیت قبول کنم بارها به خودش امتحان پس دادم و وقتی نیست کاملاً از پس خودم برمیام اما مشکل اینجاست که باز هم حاضر به قبول کردن نیست ، مدام می گه تو نمی تونی و کارها رو
از دستم در میاره و گاهی درست مثل یه بچه کوچولو باهام برخورد می کنه، که البته با پدرم هم مثل بچه ها
رفتار می کنه ، طوری که اون بنده خدا وقتی میخواد جایی بره اگر مادرم وسایلش رو نده دستش ، چیزهایی رو جا می گذاره!
نمی خوام اون چیزی که برای پدرم شد برای من هم بشه ، من که مشکلی ندارم ، می خوام
خودم مسئولیت هامو قبول کنم ، خودم اداره زندگیمو بگیرم تو دستم ولی به زور از دستم در میاره.
از لحاظ خرج و درآمد مدت هاست خودمو جدا کردم ، تمام اونچه که در توانم بوده رو جدا کردم تا مرز بندیهامون مشخص بشه ولی باز هستن موضوعاتی که نمی شه جداشون کرد و کاملاً از دستم درشون میاره.
حتی می فهمم گاهی از اینکه در این زمینه (مادی) به من سلطه ای نداره ناراحته! من دوستش دارم ، می دونم
از روی ندونستن این کارها رو میکنه و به خیال خودش داره محافظت می کنه ولی هم داره خودشو ناراحت می کنه و هم منو ، و هم اینکه شدت رفتارهاش بیش از حد معموله و آزار دهنده.

یه سفری رفته بودیم که پدرم توی راه پاش درد گرفت و نتونست رانندگی کنه ، من گفتم می شینم پشت فرمون ، ولی با بی احترامی منو
پس زد و شوهر خواهرم رو نشوند اونجا در حالی که وحشتناک رانندگی می کنه تا حدی که خود مادرم از ترس
چشماشو بسته بود و خودشو زده بود به خواب و دست آخر هم چون اعصابش ناراحت شد قرص خورد!!! در حالی
که من چند ساله سابقه رانندگی توی شهر رو دارم و در جاده هم بارها رانندگی کردم و هیچ مشکلی هم نبوده ولی ...

نمی دونین اوایل که گواهینامه گرفته بودم با چه زور و اجباری تونستم پشت فرمون بشینم و ماشین رو ببرم ، باید همه جا که می خواستم ماشین ببرم با من میومد .اگر اون کارها رو نمی کردم به هیچ عنوان حاضر به رانندگی کردن من نبود !!!! هنوز هم بعد از این همه سال رانندگی کردن اگر بخوام
ماشین رو قرض بگیرم و با دوستام بیرون برم ماشینو نمی ده!!! حتی سر کارم (با پدرم کار می کنم) قبلاً با من میومد و می گفت اگه نباشم دزد بهت می زنه در حالی که پدرم راحت اونجا رو دست من می سپره و میره!!!!!!!

من اینطور فهمیدم که نباید حساس بشم و هیجانی برخورد کنم ، آیا این روش به عنوان مثال برای فرصت هایی که از من گرفته می شه ، آبروریزیهایی که جلوی دوستانم می شه جوابگو هست؟

"نقش و توان خودت در تصمیم گیری را به مادرت گوشزد کن." یعنی چی بگم بهشون؟ با چه روشی؟
مادرم تا چه حد اجازه دخالت در امور من رو داره و تا کجا؟ چه رفتاریم غلط بوده باید چطور باشم که تا به حال نبودم؟

ممنونم و منتظر پاسخ هستم :72: :72: :72:

نادیای عزیز

خوب درکت می کنم که چقدر در تنگنا و محدودیت هستی .

با توضیحاتی که دادی ، مادرت شخصیت کنترلگری داره ، در عین حال احتمالاً سوء ظنی هست ، وسواس فکری را هم در نظر داشته باش و به این سئوالم پاسخ بده که آیا وسواس عملی داره ( مثلاً وسواس شستشو ، نجس - پاکی ، و نظم و.... ) اگر اینها باشه که ریشه اصلی همشون اضطراب و ترسهای موهومه ، نیاز به مشاوره حضوری هست ، یعنی خودت اول به مشاوره حضوری مراجعه داشته باشی و به نظرم راه کارهای مقابله ای رادریافت کنی ، از طرفی در مورد مادرت هم بتونی به کمک مشاور کمک کنی و در مرحله بعد سعی کنی زمینه فراهم کنی که خود او مراجعه داشته باشه ( اگر تابو هست براش به بهانه مشاوره ازدواج خودت و ... که ایشون هم لازمه همراه باشه میتونی نزد مشاور ببریش )

موفق باشی


.

با توجه به رفتارهایی که می کنه به نظرم سوء ظنی هست ، اما در مورد وسواس ، راستش وسواسش در
پاکی به نظرم خیلی زیاد نیست ، در مقایسه با دیگران تا حدودی بیشتره ولی خیلی خودش رو درگیر کار خونه
می کنه (لزوماً پاک کردن نیست) ، تا جایی که تفریح بهش حروم می شه ، بارها بهش گفتم یه کمی به خودت برس ، برو مسافرت ،
برو کلاس ولی انگار یه جورایی این کارهارو به خودش حرام می دونه یه جور حس گناه در این مورد داره اینو از حرفاش می فهمم! گاهی برخورد بدش با من وقتی از تفریح بر می گردم به
همین خاطره ، می خواد در من تولید حس گناه کنه ، بگه تو بد بودی ، رفتی گردش کردی ، من خوب بودم چون موندم خونه و کار کردم و به کار بردن جملاتی از قبیل رفتی ولگردی کردی و .... :163: !!!!!!!!!!!!!!!!!!!! (جایی خوندم که تولید حس گناه هم به نوعی تحت نفوذ گرفتن و کنترل هست؟! )

خیلی فشار خونش رو می گیره ، یه زمانی به 6-7 بار در روز می رسید و مدام استرسش بیشتر می شد، الان کمتر شده ولی 3 بار در روز هست .

اظطراب و استرس رو تا دلتون بخواد می دونم که داره ، ترس از دکتر رفتن مخصوصاً قلب که یه موقع بهش
حرف عمل نزنن (قبلاً عمل داشته) ، ترس از تنها موندن ، تاریکی ، روح ، ترس در مورد من ، خواهرام ، کسی رو ندزدن ، به ماشین
نکوبن ، ... هر چی که
فکرشو کنین ، انواع بدبینی ها. 1 روز قبل از رفتن به دکتر از ترس و فکر و خیال چنان فشار خونش بالا رفت که تا مرز سکته رسیده بود و بردیمش بیمارستان!

شده بعضی وقتا یه جمله توی ذهنش مدام تکرار بشه ، البته برای خودم هم شده.
امکان داره خودم هم آسیب دیده باشم؟ می دونم یه زمانی کمال گرا بودم ، البته کمال گرایی رفتار پدرمه ، اینو خوب می دونم (در مورد نحوه شستن دستهام هم تو بچگی برام روش تعیین می کرد!) ، یک سالی هست دارم رفتارامو تعدیل می کنم . علاوه بر اون می دونم 2 تا خواهرهام هم تا حدودی به وسواس دچار شدن!
اولی در مورد بیماری مدام نگرانه و آزمایش می ده ، دومی یه فکر همش تو ذهنش تکرار می شه .

چطور می تونم یه تست کامل روحی و روانی از خودم بگیرم ؟

نادیای عزیز

وسواس فکری مادرت شدیده ، گیر دادنهاش به شما ( که تصور می کنی بی اعتماده ) از همین وسواس فکریه .

همچنین ، سوپر ایگو هم شده ، یعنی وجدان اخلاقیش به افراط افتاده که در مورد کار منزل آنگونه عمل می کنه و احساس گناه می کنه .

نیاز به مراجعه به روانشناس بالینی داره ، این وضعیت عوارض جسمی ، به خصوص از نظر اعصاب میاره ، بهتره حتماً به بهانه هایی راه مشاوره با یک روانشناس بالینی رو براش باز کنید ، دقت کن روانشناس بالینی باید بره ، نه مشاور خانواده

.

اعصابش خیلی ضعیف شده ، قبلاً خراب بود ولی الان بدتر ، با کوچکترین بحثی تمام بدنش ضعف میره!

می شه یه روانشناس بالینی خوب بهم معرفی کنی؟

ممنون فرشته جان :46: :72:

نادیای عزیز

اگر تهران زندگی می کنید می توانید به مراکز زیر مراجعه کنی

*مرکز مشاوره پویا

تهران خيابان انقلاب، ابتداي خيابان وصال شيرازي، جنب بيمارستان البرز، پلاك 23
تلفن 66963946 ، نمابر 66963947


* مرکز مشاوره توحید

تهران خیابان نصرت شرقی - روبروی دانشکده پرستاری شماره تلفن66938833


*مرکز مشاوره راه بهتر

چهارراه پاسداران خیابان دولت خیابان شهید کلاهدوز- خیابان شهید یارمحمــــــدی بن بست بهار تلفن 22541434