تردید در ادامه رابطه

سلام
اینجا اومدم چون نیاز به مشاوره داشتم و یعنی امید داشتم.مدت هاست که حرف هایم را برای کسی نمی گویم مگر اینکه بدانم گرهی از کارم گشوده شده. پس صادقانه می گویم کمکم کنید.
دختر 21 ساله ای هستم که دقیقا 4 ماه پیش با آقا پسری 26 ساله از طریق اینترنت آشنا شدم. من دانشجوی کارشناسی و او هم ارشد رشته ادبیات.
بحث های اولیه ما در خصوص کتاب و ادبیات و فلسفه بود.
اشتباه از من بود. من بی هیچ شناختی از شرایط او، بهش گفتم عاشق ِ من میشی؟ و ... . اون دائم می گفت که در این سن، شرمی بر شرمی افزوده و ... . از من خواست همدیگه رو بشناسیم و سنجیده رفتار کنیم. گفت دلم می خواد با عقل تصمیم بگیرم که فردا اگه نتونستم با احساسم نگه ات دارم با عقل بشه و ... .
روحیه خاص خودش را داره و اغلب دیگری را بر خودش مقدم می دونه. پس برای شناخت که پرسیدم چه کنیم؟ گفت هر چی نظر توئه. یادمه مدرسه که می رفتیم معلممان ! می گفت اگه می خواهید سوالی رو حقیقتش رو بدنید نهایتش رو بپرسید... مثلا نپرسید شما نماز اول وقت می خونید یا نه؟ بپرسید نماز می خونید یا نه؟ من هم با این پیش زمینه 3 تا سوالی که پایه بود پرسیدم. با نهایت بی شرمی... : 1.تا حالا سکس داشتین؟ 2. معتاد نیستین؟ 3. نظرتون به خدا چیه؟ درجواب ایشون اس ام اس زد که
"مگه من اومدم خواستگاریت که این سوالا رو می پرسی؟"
"می تونستیم با هم توافق کنیم که در چه موضوعی صحبت کنیم"
و بعد جواب به سوال اول و آخر رو دادند. سوال اول رو گفتند من حتی تا به حال تصادفی دستم به دختری نخورده و حتی از آغوش مردونه هم محروم بودم و سوال دوم رو هم گفتند خدا همیشه در من زندگی می کرده و می کنه. آداب و رسوم را بجا نمیارم اما به قول مولانا باید رعایت کرد. فعلا حوصله اش نیست.
ما از اون روز با هم با اس ام اس در ارتباط بودیم و فقط 3 بار تلفنی صحبت کردیم. بهم گفته اگه اجازه بدی بیام ببینمت و اونوقت حرفامو بزنم...
حالا حرفام اینه:
ببینید من یک دختر معمولی معمولی هستم. خانواده متوسط سالم و خوب و با تحصیلات. خودم هم از نظر تحصیلی توی یکی از رشته های خوب و دانشگاه خوبی درس می خونم. ظاهری معمولی دارم(نه زشت نه زیبا)
بخاطر روابط موثر پدرم و موقعیت اجتماعی اش و همچنین توانایی های خودم خوب می دونم به احتمال زیاد خواستگارای مناسبی در آینده خواهم داشت، اما خودم دوست دارم طرفم رو بشناسم و عاشقانه زندگی کنم. شاید ابلهانه باشه اما زرق و برق زندگی رو دوست ندارم و ماشین مدل بالا و خونه و .. منو به ذوق نمیاره. دنبال آرامش هستم. همین
این آقا پسر رو هم بهش احساس دارم(نمی گم عاشقم؛ چون می دونم ندیده و با این رابطه محدود حرف زدن از عشق دروغه) به نظرم به دنبال صلح و آرامش و خوشبختی به معنای حقیقیه.
و اینکه حس می کنم اهل زندگیه و به گفته خودش سازگار، قانع، اهل گفتگو، صبور و ساده است.
اما مشکلایی که بهش فکر می کنم اینه که
1. پدر و مادر این آقا پسر از هم جدا شدند و پدرشون گویا دچار اسکیزوفرنیه. این واقعا منو عذاب میده و می ترسم نگرانی ها و ترس های ناشی از این اتفاق بعد ها بروز کنه(مثلا همین حالا هم حس می کنیم شدیدا تمایل داره وارد رابطه والد- فرزند بشه)
2.در دو شهر مختلف زندگی می کنیم
3.فوق العاده آدم حساسیه . خُب بالاخره شاعره و ..
4.ببینید من خواستم ببینم در آینده خواسته منطقی مخالف با عقیده اش گفتم چه می کنه، گفتم دلم می خواد دور دنیا رو بگردیم و فلان و بهمان. سکوت کرد و بعد از مدتی جواب داد که اینا میشه مسائل اقتصادی که با درون من ناسازگاره. بودن یا نبودن این هیچ ارتباطی به عشق نداره.
راستش قصدم این بود که ببینم چقدر منعطفه. دوست داره معلم بشه و من که بهش گفتم استاد دانشگاه شو. گفت در راه عشق باید ایثار کرد...
من دوست دارم رشد کنیم
5.نوع آشناییمون
.
.
.
خب حالا به نظرتون با این شرایط
:1. من رابطه رو قطع کنم یا پا در راه شناخت بذارم ؟
2. اگه بله از چی شروع کنم و با چی پیش برم؟

به من میگه" تو در تنگ هستی ولی قانع بهش نیستی. دائم می پری بیرون. من نمی دونم دریا وجود داره یا نه؟ " و از خود راضی... چه کنم؟

سلام دوست عزیزم خیلی خوش آمدی:72::43:
راستش ترجیح می دادم که بیشتر توضیح بدی و بعد نظرمو بدم ولی تا اینجا با این توضیحاتی که نوشتی،به نظر من شمابا توجه به سن وتحصیلات و خانوادت فرصت های ازدواج بهتری داری
برداشت من این هستش که شناخت شما از خودت کم است و هنوز خیلی خوب خودت و خواسته هایت را نمی شناسی و چون نوشته بودی که علاقه ی زیادی به عشق و عاشق شدن داری تمایل زیادی هم به فداکاری داری.
در حالی که در آینده وقتی شناخت بیشتر از خودت و علایقت و خواسته هایت پیدا کنی به خاطر این فداکاری ها و فرصت هایی که از دست دادی ممکن است افسوس بخوری.
من فکر می کنم که تو توانایی و پتانسیل این را داری که عاشق بهتر با شرایط بالاتر و متناسب تر با خودت پیدا کنی.
این نظر اولیه من با توجه به این توضیحاتت هستش امیدوارم که تونسته باشم کمکی کنم
موفق باشی:72:

ببخشید من نمی دونم دیگه چه توضیحاتی لازمه؟

سلام

به تالار همدردی خوش اومدین

دختر خوب برای خودت ارزش قائل باش ، عزت نفس داشته باش . شما در واقع به اون آقا گفتی به فکر ازدواج با من باش و از من خواستگاری کن . شروع کننده خودتون بودید مبادا که ضربه بخورید اون هم از یک ارتباطی که شروعش در نت بوده .

چه کسی گفته اومدن خواستگار به خونه مانع این میشه که خودتون بشناسید و بعد هم زندگی عاشقانه داشته باشید . شما می تونید وقت کافی بگذارید و خواستگارهاتون رو بشناسید اگر با معیارهاتون یکی باشند عشق هم به وجود خواهد آمد . اما گدایی کردن عشق در شان یک دختری مثل شما نیست .

این آقا هم شرایط خیلی خاصی داره . به شخصی که تو نت ابراز علاقه می کنه و میگه قصد ازدواج داره نمیشه اعتماد کرد و همینطور کلا به رابطه های معمولی در نت چه برسه به این رابطه شما که خودتون شروع کننده بودید و خواهان این هستید که طرف به ازدواج فکر کنید . یک بار هم صادقانه گفته که مگر من از شما خواستگاری کردم . (دقت کنید که معمولا اگر دختری خود خواهان باشه زمینه برای سوء استفاده بیشتر هست و شما شناختی از این آقا ندارید)

در دنیای واقعی هم شناخت و اعتماد کار سختی است چه برسه به دنیای مجازی .

با توجه به اینکه ایشون اول خواهان نبوده و نمیشه اعتماد کرد ، به نظر من بهتره که این رابطه رو ادامه ندید و خودتون و ارزشتون رو زیر سوال نبرید .

:162:

سلام
فک نمیکنی بهتره اگر هم قصد ازدواج داشته باشی زیر نظر خانواده هاتون باشه؟ که در آینده براتون مشکلی به وجود نیاد و بهم وابسته نشید؟
داشتن احساستون هم کاملا طبیعیه. احتیاج به توضیح نداره، به نظرم کم کم دارید وابسته میشید.

از کجا می دونی راست می گه ارشد می خونه؟

خانوادتم با نت کار می کنن؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط divuneeng

سلام
اینجا اومدم چون نیاز به مشاوره داشتم و یعنی امید داشتم.مدت هاست که حرف هایم را برای کسی نمی گویم مگر اینکه بدانم گرهی از کارم گشوده شده. پس صادقانه می گویم کمکم کنید.
دختر 21 ساله ای هستم که دقیقا 4 ماه پیش با آقا پسری 26 ساله از طریق اینترنت آشنا شدم. من دانشجوی کارشناسی و او هم ارشد رشته ادبیات.
بحث های اولیه ما در خصوص کتاب و ادبیات و فلسفه بود.
اشتباه از من بود. من بی هیچ شناختی از شرایط او، بهش گفتم عاشق ِ من میشی؟ و ... . اون دائم می گفت که در این سن، شرمی بر شرمی افزوده و ... . از من خواست همدیگه رو بشناسیم و سنجیده رفتار کنیم. گفت دلم می خواد با عقل تصمیم بگیرم که فردا اگه نتونستم با احساسم نگه ات دارم با عقل بشه و ... .
روحیه خاص خودش را داره و اغلب دیگری را بر خودش مقدم می دونه. پس برای شناخت که پرسیدم چه کنیم؟ گفت هر چی نظر توئه. یادمه مدرسه که می رفتیم معلممان ! می گفت اگه می خواهید سوالی رو حقیقتش رو بدنید نهایتش رو بپرسید... مثلا نپرسید شما نماز اول وقت می خونید یا نه؟ بپرسید نماز می خونید یا نه؟ من هم با این پیش زمینه 3 تا سوالی که پایه بود پرسیدم. با نهایت بی شرمی... : 1.تا حالا سکس داشتین؟ 2. معتاد نیستین؟ 3. نظرتون به خدا چیه؟ درجواب ایشون اس ام اس زد که
"مگه من اومدم خواستگاریت که این سوالا رو می پرسی؟"
"می تونستیم با هم توافق کنیم که در چه موضوعی صحبت کنیم"
و بعد جواب به سوال اول و آخر رو دادند. سوال اول رو گفتند من حتی تا به حال تصادفی دستم به دختری نخورده و حتی از آغوش مردونه هم محروم بودم و سوال دوم رو هم گفتند خدا همیشه در من زندگی می کرده و می کنه. آداب و رسوم را بجا نمیارم اما به قول مولانا باید رعایت کرد. فعلا حوصله اش نیست.
ما از اون روز با هم با اس ام اس در ارتباط بودیم و فقط 3 بار تلفنی صحبت کردیم. بهم گفته اگه اجازه بدی بیام ببینمت و اونوقت حرفامو بزنم...
حالا حرفام اینه:
ببینید من یک دختر معمولی معمولی هستم. خانواده متوسط سالم و خوب و با تحصیلات. خودم هم از نظر تحصیلی توی یکی از رشته های خوب و دانشگاه خوبی درس می خونم. ظاهری معمولی دارم(نه زشت نه زیبا)
بخاطر روابط موثر پدرم و موقعیت اجتماعی اش و همچنین توانایی های خودم خوب می دونم به احتمال زیاد خواستگارای مناسبی در آینده خواهم داشت، اما خودم دوست دارم طرفم رو بشناسم و عاشقانه زندگی کنم. شاید ابلهانه باشه اما زرق و برق زندگی رو دوست ندارم و ماشین مدل بالا و خونه و .. منو به ذوق نمیاره. دنبال آرامش هستم. همین
این آقا پسر رو هم بهش احساس دارم(نمی گم عاشقم؛ چون می دونم ندیده و با این رابطه محدود حرف زدن از عشق دروغه) به نظرم به دنبال صلح و آرامش و خوشبختی به معنای حقیقیه.
و اینکه حس می کنم اهل زندگیه و به گفته خودش سازگار، قانع، اهل گفتگو، صبور و ساده است.
اما مشکلایی که بهش فکر می کنم اینه که
1. پدر و مادر این آقا پسر از هم جدا شدند و پدرشون گویا دچار اسکیزوفرنیه. این واقعا منو عذاب میده و می ترسم نگرانی ها و ترس های ناشی از این اتفاق بعد ها بروز کنه(مثلا همین حالا هم حس می کنیم شدیدا تمایل داره وارد رابطه والد- فرزند بشه)
2.در دو شهر مختلف زندگی می کنیم
3.فوق العاده آدم حساسیه . خُب بالاخره شاعره و ..
4.ببینید من خواستم ببینم در آینده خواسته منطقی مخالف با عقیده اش گفتم چه می کنه، گفتم دلم می خواد دور دنیا رو بگردیم و فلان و بهمان. سکوت کرد و بعد از مدتی جواب داد که اینا میشه مسائل اقتصادی که با درون من ناسازگاره. بودن یا نبودن این هیچ ارتباطی به عشق نداره.
راستش قصدم این بود که ببینم چقدر منعطفه. دوست داره معلم بشه و من که بهش گفتم استاد دانشگاه شو. گفت در راه عشق باید ایثار کرد...
من دوست دارم رشد کنیم
5.نوع آشناییمون
.
.
.
خب حالا به نظرتون با این شرایط
:1. من رابطه رو قطع کنم یا پا در راه شناخت بذارم ؟
2. اگه بله از چی شروع کنم و با چی پیش برم؟

به من میگه" تو در تنگ هستی ولی قانع بهش نیستی. دائم می پری بیرون. من نمی دونم دریا وجود داره یا نه؟ " و از خود راضی... چه کنم؟

---

سلام مهندس دیوانه، منظورت از divune+eng همین بود دیگه!؟:311:

به همدردی خوش آمدین،:72:

اول از همه پاسخ سوالتون:


این رابطه را هرچه سریع تر قطع کنین!


به دلایل زیر:


۱-شما، ۲۱ سال سنّ دارین و با توجه به شرایط خانوادگی و فردی که بهشون اشاره داشتین، می‌تونین موقعیت‌های خوبی‌ برای ازدواج داشته باشین.

و البته،چنین موقعیت‌های ازدواجی، به هیچ عنوان به معنی‌ عدم شناخت فرد مقابل و زندگی‌ بدون عشق نیست!

۲-رابطه از طریق اینترنت، هیچ تضمینی برای صداقت ندارد...

۳- از آنجا که نوشتین مدتهاست حرف‌هاتون رو به کسی‌ نمی‌‌گویید، به نظر میرسه به دلیل خلأ` عاطفی که حس میکردین این رابطه را آغاز کردین و البته این موضوع از پیشنهاد شروع رابطه از سمت شما نیز روشن هست، و حالا در تلاش هستین، به سمت وابستگی احساسی‌ پیش برین که به هیچ عنوان صلاح نیست...چرا که بدون شناخت و تعهد هست و در چنین روابطی،معمولا به جز ضربه عاطفی، برای شخص شما، نتیجه‌ای وجود نخواهد داشت.

بنابرین، آرامشی را که شما به دنبال آن هستید، در چنین رابطه‌ای نخواهید یافت!


۴- سوالاتی که برای شناخت پرسیدین، بسیار سطحی میباشند، و احتمال اینکه کسی‌ از روی صداقت به آنها پاسخ بدهد، بسیار کم است، به خصوص سوال اولتون که وارد حریم شخصی‌ فرد میشود، شما فکر می‌کنید، اگر هم فردی چنین رابطه‌ای داشته در پاسخ به این سوال نه می‌گوید!؟ یا اصلا به صرف پرسیدن چند سوال می‌توان به فردی اعتماد کرد؟

این امر نشانگر این هست که، به طور کلی‌ خیلی‌ با ابزار شناخت آشنا نیستین و به علاوه با توجه به نوشته هاتون، به نظر می‌رسد معیار‌هاتون نیز برای ازدواج روشن و شفاف نیست ...


۵-از صحبت‌های فرد مقابلتون روشن هست که شما ایشان را در معذوریت قرار داده اید، و به فرض محال اگر فردا هم با ایشان ازدواج کنید، این موضوع که شما به عنوان یک دختر پیشنهاد دهنده بوده اید و ... براتون گران تمام خواهد شد...

نکته مهم:

روزی راجع به یکی‌ از اشتباهت بزرگ زندگی‌ام با استاد بزرگواری صحبت می‌کردم که درس زندگی‌ زیاد به من داده است،

پرسید، چرا این ریسک رو کردی!؟

پاسخ دادم: چون فکر می‌کردم...

پاسخ جالبی‌ داد که هیچگاه فراموش نمیکنم: از این به بعد هیچوقت فکر نکن!:163:

حالا، من همین را به شما می‌گویم،


هیچگاه، سعی‌ نکن، بر اساس "حس می‌کنم" یا " به نظرم"‌ها و بطور کلی‌ حدس‌ها و گمان ها، برای زندگیت تصمیم بگیری، همیشه اول واقعیت‌های زندگیت رو کشف کن و بعد بر اساس آنها، تصمیم بگیر...
در غیر این صورت، خیلی‌ راحت خواهی‌ باخت، چون خیلی‌ وقت ها، واقعیت‌های زندگی‌ با آنچه ما حس می‌کنیم یا به نظر ما می‌رسد کاملا متفاوت هستند:163:

موفق باشی‌،:72:

کامران

ارشد که خونده، می دونم
بابا تو نت از راه وبلاگ نویسی با استادش در ارتباطه... من هر روزه شعراشو می خونم. استادشم می شناسم. کتابشو خودم خریدم.
اصلا اگه قیافه شو می دیدید اینا رو نمی گفتین.

اما از وقتی اینا رو گفتین برام شده هیولا و دائم دارم می گم نکنه از این آدم بدا باشه؟!!! که قصد فریب دارند:163: می ترسم.
یه جورایی احساساتم نوسان داره.
یه روز عاشق عاشقم، یه روز ...
حقیقتش اینه که خب بهش دل هم بستم. البته نه حاد ولی خب. آخه خاصه و می فهمه چی میگم. می دونم عاقلانه نیست.
اما از همه متشکرم:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط divuneeng

ارشد که خونده، می دونم
بابا تو نت از راه وبلاگ نویسی با استادش در ارتباطه... من هر روزه شعراشو می خونم. استادشم می شناسم. کتابشو خودم خریدم.
اصلا اگه قیافه شو می دیدید اینا رو نمی گفتین.

اما از وقتی اینا رو گفتین برام شده هیولا و دائم دارم می گم نکنه از این آدم بدا باشه؟!!! که قصد فریب دارند:163: می ترسم.
یه جورایی احساساتم نوسان داره.
یه روز عاشق عاشقم، یه روز ...
حقیقتش اینه که خب بهش دل هم بستم. البته نه حاد ولی خب. آخه خاصه و می فهمه چی میگم. می دونم عاقلانه نیست.
اما از همه متشکرم:72:

---

اتفاقن منم دیشب تو همین فکر بودم که شاید از اونایی باشه که با شعر و ادبیات دل دختر رو

می لرزونن و بعد ... که خوشبختانه خودتم به این مورد فکر می کنی.

باشه... با اینکه سخته
اما یک چیز به نظر شما چه جوری بگم که ناراحت نشه... احساس عذاب وجدان دارم... آخه حس می کنم به من وابسته شده... به قول خودش اگه من هم تموم کنم، من توی ذهنش ادامه دارم...
خودش میگفت من نمی تونم انتخاب کنم، باید انتخاب بشم
و باید ترک بشم؛نمی تونم ترک کنم
البته گفت هم که اگه فکر کردی باید بری ذره ای هم به من فکر نکن
نمی دونم وابستگی منه که دلم می خواد کش بدم یا احساس عذاب وجدان...
آخه می دونم ناراحت میشه و هرچی هم دلیل بیارم میگه من سازگارم
اصلا گفتن این جمله که سازگارم دل من می لرزونه... هی میگم نکنه واقعا خود خودش باشه...
یک اعترافی که باید بکنم اینه که حس میکنم خیلی شبیهمه(از نظر روحی)
اما دوستم میگه فکر کردی فقط اون می تونه درکت کنه


در ضمن من بهش ایراد گرفتم که شاعری، من درکت نمی کنم و ... خودش هم ناراحته. هی مجبوره منو آروم کنه که اصل اصالت داشتنه... من سادگی شو دوست دارم

سلام
بهترین کار اینه که دلایل منطقی براش بیاری و براش روشن کنی که خصوصا شما به درد اون نمیخورید، کاملا به دور از احساسات براش روشن کنید و با منطق محکم توجیهش کنید
اولش برای جفتتون سخته. کم کم یادتون میره و به زندگی عادی بر میگردید.
دلسوزی هم بی مورده. مگه زندگیو میشه با دلسوزی و با دلایل آبدوغ خیاری پیش برد؟
از حرفاش هم میشه چیزای جالبی نتیجه گرفت. کمی رمانتیک، کمی ادبی و به نظر کمی با قصد و غرض(البته قصد توهین ندارم، حرفاش بو داره!)
بالاخره اون یه مرده. از یه مرد با استقلال فکری کامل این حرفا بعیده.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط morteza-m

سلام
بهترین کار اینه که دلایل منطقی براش بیاری و براش روشن کنی که خصوصا شما به درد اون نمیخورید، کاملا به دور از احساسات براش روشن کنید و با منطق محکم توجیهش کنید
اولش برای جفتتون سخته. کم کم یادتون میره و به زندگی عادی بر میگردید.
دلسوزی هم بی مورده. مگه زندگیو میشه با دلسوزی و با دلایل آبدوغ خیاری پیش برد؟
از حرفاش هم میشه چیزای جالبی نتیجه گرفت. کمی رمانتیک، کمی ادبی و به نظر کمی با قصد و غرض(البته قصد توهین ندارم، حرفاش بو داره!)
بالاخره اون یه مرده. از یه مرد با استقلال فکری کامل این حرفا بعیده.

---

میشه بگید چی اش بو داره؟

سلام
شرمنده، به خدا قصد توهین ندارم. اگرم اینجوری برداشت میشه منو ببخشید.

خودش میگفت من نمی تونم انتخاب کنم، باید انتخاب بشم
و باید ترک بشم؛نمی تونم ترک کنم

از یه مرد 26 ساله که از لحاظ فکری توانایی تشخیص و پردازش زندگی رو داره بعیده. خصوصا اینکه از طریق اینترنت آشنا شدید.
البته شایدم زیادی زده تو فاز عرفان و صوفی گری.
سوال دوم رو هم گفتند خدا همیشه در من زندگی می کرده و می کنه. آداب و رسوم را بجا نمیارم اما به قول مولانا باید رعایت کرد.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط morteza-m

سلام
شرمنده، به خدا قصد توهین ندارم. اگرم اینجوری برداشت میشه منو ببخشید.

خودش میگفت من نمی تونم انتخاب کنم، باید انتخاب بشم
و باید ترک بشم؛نمی تونم ترک کنم

از یه مرد 26 ساله که از لحاظ فکری توانایی تشخیص و پردازش زندگی رو داره بعیده. خصوصا اینکه از طریق اینترنت آشنا شدید.
البته شایدم زیادی زده تو فاز عرفان و صوفی گری.
سوال دوم رو هم گفتند خدا همیشه در من زندگی می کرده و می کنه. آداب و رسوم را بجا نمیارم اما به قول مولانا باید رعایت کرد.

---

اونچه که من ازش دیدم اینجوریه
یعنی بحث ما هم سر همین ها بود
این که می گم شاعره و حساس همینه
ببینید خودش میگه آدم باید تو صد سال اول عمرش خوب زندگی کنه و ... . انسانی.
اببینید مثلا میگه "دوستانم میگن باید تو این زمونه گرگ بود...اما مگه اینجا باغ وحشه و ..."
دوستان وبلاگی اش هم که من میشناسم؛ خیلی قبولش دارند.
ببینید واقعیت اینه که ما توی اینترنت جور خاصی آشنا شدیم
نه خاص
نمی دونم
اما می دونم دائما تکرار میکنه که از قضاوت پرهیز کن و ...
مثلا من بهش گفتم جدایی پدر و مادرش مشکله و ... گفت مگه تقصیر من و یا دست من بوده؟. میگه برای فردیت افراد ارزش قائل نیستی

ببینید ما اونجوری که تا اینجا پیش اومدیم از نظر احساسی خیلی شبیه ایم
عکسی که من ازش دارم گواه همینه، یک بچه سوسول یا چه می دونم این حرفا نیست.
ببینید خیلی عقاید محکم خاص خودش داره. مثلا اینکه گیاه خواره چون نمی تونه شکمش را قبرستان حیوانات کنه. میگه دردناکه برام
من می تونم درک کنم چیا میگه. این که میگه دوست دارم ترک بشم تا ترک کنم. من هم همین حسو دارم و ...
اینکه میگم بچه نیست بخاطر اینه که مثلا نه به یک بچگی حالا به همه چیز فکر کرده. تا پیری.
البته در مورد احکام خب خیلی ناراحتم
یا اینکه از صداش می ترسم(شاید برداشت بچه گانه ای اما صداش مثل معتاداس:163:)

من یه سوالی دارم ،اصلاً ایشون آدم بسیار خوب ، مگه از شما خواستگاری کرده که دارین تحلیلش می کنین؟؟؟؟؟
موضوعی در کار نیست که شما خودت رو درگیرش کردی و داری ذهنت رو براش خسته می کنی.

یه نکته در مورد حرف آخرت : " صداش مثل معتاداست "
این احتمال وجود داره ، چون جوابی هم به این سوال شما نداده و پاسخ هاش به سوالات شما یه جور خاصیه که به سن یه فرد بالغ 26 ساله نمی خوره!!!!

برای به هم زدن دلیل خاصی نمی خواد ، بگید اشتباه کردید شروع کردید و حالا می خواید تمرکزتون روی درساتون باشه


:72: :72: :72:

این ارتباط و ادامه اش کاملاً به شما آسیب خواهد زد

قاطعانه و جدی از این رابطه خارج شده و به او دیگه فکر نکنید ، هر وقت یاد او در ذهنت تداعی شد از تقف فکر بهره بگیر و به کاری خودت را مشغول کن .

من که پسرم بهت میگم پسرا اصلن جنبه خواستگاری شدن ندارن!!!
نمیگم احساس عشق و علاقه بده نه!!!
ولی دختر اهل نازه و پسر اهل نیاز!!!
خواستگاری از پسر یعنی مرگ تدریجی باور کن...

به نظر من رابطه رو تا همینجا کشوندی بسه!!
رابط تو قطع کن و اگه هیچ تلاشی از سمت اون ندیدی فراموشش کن
ولی اگه اون هنوز به ادواج (نه دوستی و آشنا شدن و از این حرفا که ما پسرا زیاد می زنیم!!!) مصمم بود بگو می تونن از طریق خانواده اقدام کنن فقط همین.............
خواهرم به خودت بیشتر عشق بورز
موفق باشین