شاید گم شده ام!

با عرض سلام و خسته نباشید و تشکر فراوان از مدیر محترم همدردی که واقعا همدرد اعضای این سایت می باشند. و اما مشکل من.....
راستش من یک دختر 19 ساله هستم که الان خارج از ایران زندگی می کنم و به خاطر شغل پدرم از 12 سالگی در کشورهای مختلفی زندگی کرده ام به خاطر مشکلات ویزا و این حرف ها نتوانستم2 سال به مدرسه بروم و الان هنوز یک سال از دبیرستانم باقی است . و معلوم نیست امسال بتوانم به مدرسه بروم یانه ؟ راستش با دیدن همسن و سال های خودم که الان بیشترشان دانشجو هستند احساس ضعف و شاید یک جور احساس پوچی میکنم. با این که من از نظر تحصیلی از بیشترشان بهتر بودم اما الان...و البته مشکلات و تضاد های روحی فراوانی دارم که حس میکنم گم شده ام،بین این همه تضاد در فرهنگ کشوری که هستم و من حتی نتوانسته ام یک دوست صمیمی برای خود داشته باشم . از اینکه هر جایی میرویم همه فقط به خوشگلی من توجه می کنند عصبی می شوم . و یک مشکل جدید هم دارم و آن هم خواستگار است . راستش حس می کنم با این وضع قر و قاطی اگر ازدواج کنم شاید زندگی با ثباتی نداشته باشم ، از طرفی اگر با این پسر که از لحاظ اجتماعی و اخلاقی هم سطح هستیم ازدواج کنم از شر خیلی مشکلات اقامت و ویزا و مدرسه راحت می شوم و شاید راه نجاتی برای من باشد . و بتوانم به علاقه ی اصلی ام یعنی تحصیل بپردازم .من دختری بسیار حساس هستم که شعر می نویسم و و قصه می خوانم و اصلا گاهی حوصله ی دنیای واقعی را ندارم و البته رابطه ام با دیگران خوب است ولی خب حس می کنم گاهی دچار افسردگی می شوم، خواهش میکنم راهنماییم کنید چون خیلی سردرگم هستم و واقعا نمی دانم چه می خواهم و کجا هستم .
خیلی خیلی سپاسگذارم

سلام

غربت مشکلات زیادی داره و میتونم درکتون کنم . حتی دور بودن از شهر مادری یا پدری داخل یه کشور هم سخته .
زیاد به یکی دو سال عقب بودن از درس و تحصیل فکر نکن چون تو هنوز 19 سال داری و خیلی فرست برا رسیدن به اهدافت رو داری . با هدف اقامت گرفتن ازدواج نکن و این سن هم برا ازدواج کردن یکم زوده .
اینکه زیبا هستی هم که جای خوشحالی داره و قدرشو بدون . احتمالا با مشکل زبان و حرف زدن و ارتباط برقرار کردن هم دست و پنجه نرم میکنی .
حتما به یک روانشناس یا روانپزشک مراجعه کن و ازش کمک بخوا . من فقط به امید اینکه بدونی من و دوستان سایت همدردی باهات هستیم و تنهات نمیزاریم این مطلب رو برات نوشتم .
خیلی دلم میخواد یکی از شعر هات رو برامون بزاری . ( همه یجورایی تو این دنیا گم شده ایم )

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط barfane

با عرض سلام و خسته نباشید و تشکر فراوان از مدیر محترم همدردی که واقعا همدرد اعضای این سایت می باشند. و اما مشکل من.....
راستش من یک دختر 19 ساله هستم که الان خارج از ایران زندگی می کنم و به خاطر شغل پدرم از 12 سالگی در کشورهای مختلفی زندگی کرده ام به خاطر مشکلات ویزا و این حرف ها نتوانستم2 سال به مدرسه بروم و الان هنوز یک سال از دبیرستانم باقی است . و معلوم نیست امسال بتوانم به مدرسه بروم یانه ؟ راستش با دیدن همسن و سال های خودم که الان بیشترشان دانشجو هستند احساس ضعف و شاید یک جور احساس پوچی میکنم. با این که من از نظر تحصیلی از بیشترشان بهتر بودم اما الان...و البته مشکلات و تضاد های روحی فراوانی دارم که حس میکنم گم شده ام،بین این همه تضاد در فرهنگ کشوری که هستم و من حتی نتوانسته ام یک دوست صمیمی برای خود داشته باشم . از اینکه هر جایی میرویم همه فقط به خوشگلی من توجه می کنند عصبی می شوم . و یک مشکل جدید هم دارم و آن هم خواستگار است . راستش حس می کنم با این وضع قر و قاطی اگر ازدواج کنم شاید زندگی با ثباتی نداشته باشم ، از طرفی اگر با این پسر که از لحاظ اجتماعی و اخلاقی هم سطح هستیم ازدواج کنم از شر خیلی مشکلات اقامت و ویزا و مدرسه راحت می شوم و شاید راه نجاتی برای من باشد . و بتوانم به علاقه ی اصلی ام یعنی تحصیل بپردازم .من دختری بسیار حساس هستم که شعر می نویسم و و قصه می خوانم و اصلا گاهی حوصله ی دنیای واقعی را ندارم و البته رابطه ام با دیگران خوب است ولی خب حس می کنم گاهی دچار افسردگی می شوم، خواهش میکنم راهنماییم کنید چون خیلی سردرگم هستم و واقعا نمی دانم چه می خواهم و کجا هستم .
خیلی خیلی سپاسگذارم

---

برفانه عزیز،

سلام،

به همدردی خوش آمدین،:72:

خوب مشکل شما رو از منظر دیگری هم می‌توان نگاه کرد،

مثلا چرا به این موضوع نگاه نمی‌کنین که از ۱۲ سالگی زندگی‌ در کشور‌های مختلف رو تجربه کرده اید، با فرهنگ‌های مختلف آشنا شدین و کلی‌ تجربه اندوختین،

به نظر من این فرصتی بوده که خیلی‌‌ها دوست دارند داشته باشند،

یا مثلا اینکه، خوب شما زیبا هستین، این یک واقعیت هست که بقیه هم بهش اذعان دارند و یک صفت مثبت برای شما هست که متأسفانه شما منفی‌ تعبیر می‌کنین...
در حالیکه، مطمئنأ خیلی‌ از دختر‌ها دوست دارند که زیبایی‌ شما رو داشته باشند...:310:

خوب در این میان، ۲ سال تاخیر در تحصیلاتتان هم رخ داده، شما به جای اینکه در ۱۸ سالگی از دبیرستان گرجوأیت بشین در ۲۰ سالگی فارغ التحصیل میشین،

در حقیقت، سال دیگه می‌تونین وارد دانشگاه بشین، در ۲۰ سالگی، به نظر شما این چقدر اهمیت داره؟

واقعیت این هست که هیچ اهمیّتی نداره، در حقیقت این بستگی به طرز تفکر شما داره، اگر از کاری که در حال حاضر در زندگیتون دارید انجام میدین لذت میبرین، مهم نیست کی‌ یا کجا به مقصد برسین...مهم این هست که از مسیر لذت ببرین،

حالا ۲ سال هم دیرتر دکترا بگیرین یا هر مدرک دیگه که می‌خواهید بگیرین، چیزی عوض میشه؟

این چیزی هست که شخصاً به تجربه آموختم، مهم نیست کی‌ به چیزی میرسیم، مهم این هست که از مسیر رسیدن لذت ببریم...

باید به این باور برسین، که زندگی‌ شما یونیک هست و مختص به شما، و به همین دلیل مقایسه خودتون با دیگران اصلا کار درستی‌ نیست...

برای دوست پیدا کردن هم، شما باید فرصت خلق کنین، با گوشه گیری، داخل خانه نشستن به جایی‌ نمیرسین...باید وارد بطن جامعه بشین،:324:

برای مثال، پیدا کردن یک کار پارت تایم یا زندگی‌ در یک خوابگاه دانشجویی میتونه به شما کمک کنه تا علاوه بر تجربه کمی‌ استقلال، با افراد جدیدی آشنا بشین که اتفاقا می‌تونن به دوستان خوبی‌ هم براتون تبدیل بشن...:310:

در مورد ازدواج ، از آنجا که در حال حاضر به عنوان راهی‌ برای فرار از وضعیت موجود براتون مطرح هست، فکر کردن بهش بسیار خطرناک هست و اصلا توصیه نمیشه...

درباره مشکلات فعلیتون هم، سال دیگر به محض ورود به دانشگاه، شما خیلی‌ ساده می‌تونین به ویزای دانشجویی تغییر وضعیت بدین و از نظر اقامت مشکلی‌ نداشته باشین...

موفق باشین،:72:

کامران

سلام از تو جه و راهنمایی هاتون خیلی ممنونم...
ولی چند تا نکته هست که باید بگم....در حال حاضر امکان کار کردن و یا استفاده از کلاس های آموزشی رسمی برای من به عنوان یک مهاجر تا گرفتن ویزای اقامت مقدور نیست. و نکته ی بعدی اینکه من 100% به خواستگار به دید رها شدن از مشکلاتم نگاه نمی کنم و خب بعد از دو ماه تحقیق در مورد خودش و خانوادش و ابا و اجدادش ، گرفتن اقامت و این حرف ها هم جزء یکی از حسن هایی هست که نمی تونم نادیده بگیرم. به نظرم در مورد درس و مدرسه حق با شماست زیاد مهم نیست ، باید سعی کنم خودم رو زیاد اذیت نکنم......
راستی این هم یکی از شعر های جدیدم که برای دوستم ایمان کو میذارم

پر از لبخند جان سوزم، پر از گریه پر اشکم ...
سکوتم مثل فانوسی
سو سو میزند در شب
و من غرق تفکیرم
نفس هایم تا به فردا میرسد یا نه؟
نمی دانم که این مرگ تدریجی تا به کی باشد ؟
تا همین امروز ؟ یا که فردا هم
چهره ی زیبای خورشید را خواهم دید؟
نمی دانم تپش های آرام قلبم
مژده ای از زندگی دارد؟
یا صدای پای مرگ است
که می آید به سوی من؟
نمی دانم نگاهم خواستار دیدن صلح است
یا که خسته از تماشای این همه دعوا
نمی دانم !نمی دانم چه خواهد شد
کلاغ قصه های من به خانه میرسد یا نه؟
نمی دانم !

فکر می کنم مراجعه به مشاور و بررسی دقیق تر برای شما بهتر باشه ، چون حالات منفی نگری
در صحبت هاتون و به خصوص در اشعارتون دیده میشه !
این منفی نگری مسئله افسردگی گاه به گاه رو هم برای شما به وجود آوورده.

به شخصه با اینکه جایگاه فعلی خودم رو دوست دارم اما دوست داشتم موقعیتی مثل زندگی شما رو هم تجربه
می کردم ، آشنایی با فرهنگ ها و مردم و ادیان و نظریات و کشورهای متفاوت :227:

از نظر من این یه موهبته که خدا به شما داده ، اگر یاد بگیری که با مردم راحت ارتباط برقرار کنی ، هیچ چیز
لذت بخش تر از بودن در کنار انسانها نیست :43:

:72: :72: :72:

سلام به همگی ....به نظرم نادیا جان در مورد افسردگی حق با شما باشه، اما آیا راهی برای خوشبین بودن وجود داره؟ خب این واضحه که من دوست ندارم بد بین باشم ولی مسئله اینجاست که دست خودم نیست.....اگه راهی یا تمرینی هست ممنون میشم راهنماییم کنید . راستش اصلا نمی تونم به مشاوری مراجعه کنم و احساساتم رو به زبان دیگه اونطوری که هست بیان کنم برای همین تا ایران برنگردم پیش مشاور نمیرم .

با سلام
تصور مي كنم شما اكنون در بحران هويت يابي هستيد.
و دنبال اين هستيد كه به عنوان يك فرد، چه هويت مستقل خاص خودتون مي توانيد داشته باشيد.
كه البته در اين خصوص ممكن است يك سري سئوالهاي فلسفي در مورد زندگي برايتان پيش بيايد و اينكه شما كيستيد و در كجاي اين هستي جا داريد و به كدام سمت قصد حركت داريد.(آواتارت هم به نظر همين رو ميگه)

در كنار اين ها مي تواند مسئله افسردگي هم مطرح باشد كه خواهش مي كنم از لينكهاي ذيل در اين رابطه استفاده نمائيد.
تست افسردگی بك و مقدمه ای بر افسردگی

درمان افسردگي با ورزش

افسرده ام

و مقالات و مطالب بيشتر در مورد افسردگي....

علاوه بر نظرات جناب مدیر عزیز

موسیقی شاد ، بودن در کنار افراد مثبت و خنده رو و تقلید دیدگاه آنها ،
تفریح با دوستان سرزنده و خوب ، بیرون رفتن از منزل و تعامل با انسان ها

10 روز روزه فکری که افکار منفی به ذهنتون راه ندید :104:

:72: :72: :72:

سلام دوستان
دوست داشتم بگم که بعد خوندن مقالات زیادی در مورد افسردگی و عزت نفس و... توی این چند روز سعی کردم به خودم بیام و وضع زندگی ام رو همونطور که هست ببینم. سعی کردم به علایق ام تا جایی که برام مقدور بود بپردازم و افکار منفی رو از خودم دور کنم. تقریبا با بالا رفتن سطح آگاهی ام ، دور کردن افکار منفی از ذهنم برام آسون تر از گذشته بود. امیدوارم بتونم همینطور ادامه بدم . :310:

سلام دوستان اگر باز هم سری به این تاپیک زدین (که امیدوارم بزنین) می خواستم بگم قضیه ی ازدواج من داره جدی تر می شه، اما این مسأله هرچقدر پیش میره ترس و استرس من هم بیشتر میشه ، نمی تونم با کسی مشورت کنم. حتی پدر و مادرم هم اصلا کمکم نمی کنن.....تنها حرفی که میزنن اینه : به نظر ما مشکلی وجود نداره ، تو می خوای زندگی کنی این مسأله کاملا به خودت مربوطه! بابا من مگه تا حالا چند بار ازدواج کردم که تجربه ی کافی داشته باشم؟! من ده تا فاکتور گرفتم از معیار هایی که واسه همسر آیند ه ام در نظر گرفتم ، خوب تقریبا این آقا پسر که 24 سالشه 70% با معیار هام همخوانی داره. اما یه چیزی ته قلبم همش باعث نگرانی من میشه و اونم اینه که نکنه من اینقدر عاشق دانشگاهم و به تحصیل علاقه دارم که حاضرم همه چی رو فدا کنم حتی خودم! اما اگر هم اینطور باشه این پسره واقعا خوبه و من در کنارش می تونم خوشبخت باشم.......بچه ها لطفا یکم در این مورد راهنماییم کنید....لطفا از تجربیاتتون بهم بگین...به جای خانواده ی درجه دویی که هرگز کنارم نبودن!:72:

سلام برفانه جان :72:

اول از همه بگم که شما نوعی از زندگی رو تجربه می کنی که خیلی ها از جمله خود من حسرتش رو داریم.

برفانه خواستگار شما ملیتش کجایی است و چطور با هم آشنا شدید؟

اگر قصد واقعیت ادامه تحصیل است که بسیار هم عالی است، این موضوع را جدی با خواستگارت عنوان کن و نظرش را بخواه.
اگر نظرش مساعد بود و کار به عقد کشید، حق تحصیل را در عقدنامه به خودت اختصاص بده. (البته این از قوانین ایران است و اگر کشور در دیگری عقد کنید، سعی کن از قوانینشان هم مطلع شوی)

خلاصه که می گویند؛
قبل از ازدواج چشمت را حسابی باز کن و بعد از ازدواج آنرا ببند.

سلام بلو سکای
خب خواستگار من دوملیتی هستش پدرش آمریکایی و مادرش عربستانی هستش و الان خودش عربستان همراه مادرش زندگی می کنه ، چون شش سالی میشه که پدرش بیمار بوده و برای درمان برگشته آمریکا. می دونی من این شانس رو داشتم که در جو خانوادگی خانواده ی خواستگارم باشم و مادرش استاد یکی از کلاس های من بود و بعد از چند باری که منو دیده بود این موضوع رو که من رو برای پسرش مناسب می دونه مطرح کرد و بعدا هم با پسرش اومدن و ما همدیگرو دیدیم و با هم صحبت کردیم و هر دو در مورد تحصیلات من به توافق رسیدیم ، حتی گفت دوست داره در کنار من خودش هم ادامه تحصیل بده. (نحوه ی آشنایی ما کاملا سنتی بود و من از این بابت خیلی خوشحالم چون پدر و مادرم نمونه ی یک ازدواج مدرن و عاشقانه بودن اما الان بعد از ....سال هنوز هم مشکلاتشون تمومی نداره... چون عشق قبل از ازدواج باعث می شه طرفت رو اونطوری ببینی که دوست داری نه اونطوری که هست! )می دونی من فکر کردم شاید مشکل زبان داشته باشم با این آقا پسر ولی خوشبختانه من توی این چند ماه عربیم تقویت شده و به لطف یکی از کشور هایی که زندگی کردم زبان انگیلیسی هم خوب بلدم پس مشکلی پیش نمی یاد . میدونی مشکل اساسی من خودم هستم نه اون ! خودم یه جورایی به اون توازن و ثبات روحی نرسیدم ، توی یک مقاله خوندم که هیچ کسی کامل نیست و شما نباید برای ازدواج منتظر کمال خود باشید! خب این تا چه حد می تونه در مورد من صدق کنه ؟ کاشکی پدر و مادرم بیشتر با من در مورد این موضوع ها صحبت می کردن!:305: اما مشکلات زیادشون به کلی من رو از یادشون برده!
راستی هیچ وقت حسرت نوع زندگی من رو نخور ، چون خیلی سخته دقیقا زمانی که احتیاج به دوست و سکون و آرامش داری در حال سفر توی پنج کشور مختلف با زبان و دین های مختلف باشی ! اونم برای زندگی ......
راستی ازت ممنونم

سلام برفانه عزیز
تو با این آقا پسر دوست بودی یا نه؟
اگه معیارهای اصلیت که نمیدونم چیه باهش جور درمیاد و نظر پدر و مادرت درمورد خانواده آقاپسر مثبت است؟!
بهش جواب مثبت بده:43:
درمورد ادامه تحصیل مگه مخالفه؟ تو میتونی بعد از ازدواج هم ادامه تحصیل بدی.:310:
فکراتو خوب بکن که صحبت یه عمره:305:

سلام به همگی .......
دوستان خواهش می کنم به این تاپیک سری بزنین ! باور کنین من خیلی به تجربتون احتیاج دارم مخصوصا اینکه قراره تا چند روز دیگه تصمیم بگیرم ! مثل اسفند رو آتیشم.....
plz:72::72::72::72::72::300::72:j,

سلام عزیزم
راستی من صفحه اول خوندم و جوابی که ص2 به دوستان دادی رو ندیدم.
برای همین سوالاتم تکرار شد.:303:
ببین فکراتو خوب بکن. با دقت تمام نظرات طرفتو بررسی کن. .که دیگه پشیمون نشی!:163:
ببخشیدناراحت نشی،فقط قصدم کمکه:203:
ببین سیگاری، یا اهل موادی، چیزی نیست؟:163:
از نظراعتقادات،اخلاق و رفتاراش،محل زندگی و تمام معیارهاش موافقی؟؟!!
اون چی؟ با همه معیارهای تو موافقه؟
از لحاظ ملیتش مشکلی نداری؟
بنظرم یک سالی نشون باشی بهتره چون بهتر، شناخت پیدا میکنی.
البته حق داری من درکت میکنم، فکر میکنی به ثبات روحی نرسیدی؟:310:
بنظر من خودت شرایطو جورکن(اینقدر بی اهمیتم هم دیگه نیستی براشون) و با ماد رو پدرت صحبت کن.«شکلات که نیستی قضیه یه عمره، باید به حرفات گوش کنن:305:»
اگه با همش موافقی و پدرومادرتم با خانودش و خودش موافقند جواب مثبتو بده:43::72:
اینم بگم که جای آفرین گفتن داره که زبان عربی و انگلیسی یادگرفتی،دمت گرم:104:

آینده اصلا اهمیتی نداره همینطور که گذشته نداشته همینطور که حال نداره.....دیگه همه چی برام بی اهمیت ، مهم نیست کسی حرفامو می خونه یا نه ولی دلم می خواد بنویسم ، می خوام بگم توی این چند روز که تمام تمریناتم رو انجام دادم ، هر روز می رم پیاده روی ، ماسک های مختلف رو روی پوستم امتحان می کنم و کار نیمه وقتم هم همچنان دارم اما حالم سه روزه بدتر شده .....توی این سه روز اینقدر گریه کردم که دیگه نای حرف زدن و اشتهای غذا خوردن ندارم...دلم اینجا تنگه ...از خودم بدم می یاد . از آدمای اطرافم بدم می یاد ....احساس می کنم توی این دنیا نیستم ، من کجام؟نمی دونم ...یه چیزی از درون داغونم می کنه کاشکی می دونستم چیه؟ اما مثل یه آدم ابله هیچی نمی دونم فقط خسته ام . به مامانم اینا گفتم حرف ازدواج و این مسخره بازیارو پیش بکشن هرچی دیدن از چشم خودشون دیدن...نه باهاشون حرف میزنم و نه کنارشون می شینم توی اتاقم فقط و فقط دلم می خواد بشینم و گریه کنم ،گاهی اوقاتم به همدردی سری میزنم و مشکلات بقیه رو می خونم اینطوری برای چند دقیقه به این که مشکل اساسی توی زندگیم ندارم فکر می کنم و شکر می کنم اما دوباره بعد چند ساعت روز از نو روزی از نو......خیلی دلم می خواد بمیرم به خدا خیلی دوست دارم برم پیش خدا ...دیگه هیچی و هیچ کاری برام لذت بخش نیست:302::302::302::302::302:تمام استعداد هام زیر مهر پاسپورتم له شدن ......تنها حسی که دارم حالت تهوعه!

برفانه عزیز شما مادربزرگی، پدربزرگی، فامیلی، کسی رو نداری یه مدت پیش اونها تو ایران زندگی کنی و درست رو بخونی؟
شاید این هم گزینه بدی برای امتحان کردن نباشه؟
مردن گزینه ای نیست که انتخابش دست خودمون باشه والا منم انتخابش می کردم. بیا به گزینه هایی فکر کنیم که انتخابشون دست خودمونه. :72:

سلام
هر وقت خدا رو فراموش کنیم، یا پا در رهی جز ره حجتش بگذاریم، در اصل از اصل خودمون دور میشیم. وقتی تنهاییم که اصالت وجودی خودمون رو نادیده میگیریم. هدف اصلی آفرینشمون رو فراموش میکنیم. احساسات زیبایند چون ریشه در صفات جمالی خداوند دارند. به عنوان یک زن، به نوعی آینه جلال و عظمت خدا در زیبایی و حس ، باید توسط امام و پیشوای درونی خودت که عقل و منطق و وجه تمایزی به نام قوه اندیشه است، عدالت رو مابین اجزای درونی خودت بوجود بیاری، مابین احساساتت، نیازهای عاطفی و مادی.
ضمن اینکه نباید فراموش کنیم،ارضای نیازهای مادی و عاطفی اگر بی هدف باشند، یا هدفی کوتاه مدت داشته باشند، وسیله ای خواهند بود برای دوری از اصل وجودی خودمان. دیوار و حائلی میشوند مابین خودمان و خودمان.

هر وقت تونستی این عدالت رو ایجاد کنی(ما ها که نمیتونیم)، یا حداقل بازتابی ازش رو، که راهش بلا شک توسط انسان کامل به ما آموخته میشه، اون موقع هدف اصلیت رو پیدا کردی و روز به روز خودت رو بهش نزدیک تر میکنی!
در نتیجه اینکه هیچ وقت احساسی اینچنین نخواهی داشت.

چند وقت پیش شعری از دکتر عزیز خوندم، با این اوصاف روحیت که نوشتی، پیشهاد میکنم اگه دوست داشتی بخونی!





باتو،همه ی رنگهای این سرزمین مرا نوازش می کند
باتو،آهوان این صحرا دوستان همبازی من اند
باتو،کوه ها حامیان وفادارخاندان من اند
باتو،زمین گاهواره ای است که مرا در آغوش خود می خواباند
ابر،حریری است که برگاهواره ی من کشیده اند
وطناب گاهواره ام را مادرم،که در پس این کوه هاهمسایه ی ماست در دست خویش دارد باتو،دریا با من مهربا نی می کند
باتو، سپیده ی هرصبح بر گونه ام بوسه می زند
باتو،نسیم هر لحظه گیسوانم را شانه می زند
باتو،من با بهار می رویم
باتو،من در عطر یاس ها پخش می شوم
باتو،من درشیره ی هر نبات میجوشم
باتو،من در هر شکوفه می شکفم
باتو،من درمن طلوع لبخند میزنم،درهر تندر فریاد شوق میکشم،درحلقوم مرغان عاشق می خوانم در غلغل چشمه ها می خندم،درنای جویباران زمزمه می کنم
باتو،من در روح طبیعت پنهانم
باتو،من بودن را،زندگی را،شوق را،عشق را،زیبایی را،مهربانی پاک خداوندی را می نوشم
باتو،من در خلوت این صحرا،درغربت این سرزمین،درسکوت این آسمان،درتنهایی این بی کسی،
غرقه ی فریاد و خروش وجمعیتم،درختان برادران من اند و پرندگان خواهران من اند وگلها کودکان من اند و اندام هر صخره مردی از خویشان من است و نسیم قاصدان بشارت گوی من اند وبوی باران،بوی پونه،بوی خاک،شاخه ها ی شسته، باران خورده،پاک،همه خوش ترین یادهای من،شیرین ترین یادگارهای من اند.
بی تو،من رنگهای این سرزمین را بیگانه میبینم
بی تو،رنگهای این سرزمین مرا می آزارند
بی تو،آهوان این صحرا گرگان هار من اند
بی تو،کوه ها دیوان سیاه و زشت خفته اند
بی تو،زمین قبرستان پلید و غبار آلودی است که مرا در خو به کینه می فشرد
ابر،کفن سپیدی است که بر گور خاکی من گسترده اند
وطناب گهواره ام را از دست مادرم ربوده اند و بر گردنم افکنده اند

بی تو،دریا گرگی است که آهوی معصوم مرا می بلعد
بی تو،پرندگان این سرزمین،سایه های وحشت اند و ابابیل بلایند
بی تو،سپیده ی هر صبح لبخند نفرت بار دهان جنازه ای است
بی تو،نسیم هر لحظه رنج های خفته را در سرم بیدار میکند
بی تو،من با بهار می میرم
بی تو،من در عطر یاس ها می گریم
بی تو،من در شیره ی هر نبات رنج هنوز بودن را و جراحت روزهایی را که همچنان زنده خواهم ماند لمس می کنم.
بی تو،من با هر برگ پائیزی می افتم.بی تو،من در چنگ طبیعت تنها می خشکم
بی تو،من زندگی را،شوق را،بودن را،عشق را،زیبایی را،مهربانی پاک خداوندی رااز یاد می برم
بی تو،من در خلوت این صحرا،درغربت این سرزمین،درسکوت این آسمان،درتنهایی این بی کسی،نگهبان سکوتم،حاجب درگه نومیدی،راهب معبد خاموشی،سالک راه فراموشی ها،باغ پژمرده ی پامال زمستانم.
درختان هر کدام خاطره ی رنجی،شبح هر صخره،ابلیسی،دیوی،غولی،گنگ وپرکینه فروخفته،کمین کرده مرا بر سر راه،باران زمزمه ی گریه در دل من،
بوی پونه،پیک و پیغامی نه برای دل من،بوی خاک،تکرار دعوتی برای خفتن من،
شاخه های غبار گرفته،باد خزانی خورده،پوک،همه تلخ ترین یادهای من،تلخ ترین یادگارهای من اند.

تمام این حرفهایی که می زنی رو یه روزم من می زدم!
یادش به خیر! چه دوران جالبی بود برای خودش!
منم می گفتم از همتون متنفرم، دقیقاً هم سن شما بودم!

الآن داری دوران تغییر و تحول رو می گذرونی، دوران بلوغ!
من اون موقعه نمی دونستم چی می خوام، یعنی فکر می کردم مشکلم یه چیز خاصیه، تا اون مشکل بر طرف می شد، می دیدم هنوز خوب نشدم، دوباره شروع می کردم به پیدا کردن دلیل!
همش هم می گفتم هیچ کی من رو درک نمی کنه!

دقیقاً حرف آقای مدیر درسته، الآن وارد مرحله ای شدین که نیازه خودتون رو بشناسین.
چون این مرحله از زندگیتون با انتخاب یه تصمیم مهم همراه شده، خیلی بیشتر عصبیتون کرده!

اگه می تونین سعی کنین برای گرفتن تصمیم یه مقدار وقت بگیرین، و در این مدت سعی کنین با خودتون بیشتر آشنا بشین. توی این مرحله شخصیت شما داره شکل می گیره، حواستون رو جمع کنین.

این نیز بگذرد و بعداً مثل الآن من به عنوان خاطره ی شیرین ازش یاد می کنی:72:

دوستان ازتون ممنونم ! درسته نوشتم مهم نیست برام کسی پستم رو بخونه یا نه اما در واقع حرفاتون کمی آرومم کرد ،ظاهرا حالات من یکم طبیعی ! پس نمی خوام زیاد نگران باشم...
چه شعر قشنگی بود واقعا لذت بردم.......:72:
blue sky عزیزم ، جدا این عذابا برام خاطره میشه؟!:311:
:72::72::72::72::72::72:ممنونم