ادامه زندگی یا ؟

[align=justify]سلام دوستان خوبم
از همه اعضا و دست اندرکاران این سایت تشکر می کنم

در مورد مشکلم بگم
من و همسرم سه ماهه که زندگی مستقلمون رو شروع کردیم. دوران نامزدی پراسترسی رو داشتیم. همسرم با اینکه سی سال بیشتر نداره ولی فردی عصبیه. و دلیلش هم بخاطر نارضایتی از کارشه. فکر میکنه شغل فعلیش در حد و شانش نیست. ولی من اینطوری فکر نمیکنم. در این سه ماه زندگی مشترک هم هر روز تحت تاثیر این ناراحتی بودیم. به این معنا که از هر چند روز با هم دعوامون میشه. و در اغلب موارد من هیچ تقصیری ندارم و بعدش خودش میگه درکم کن من تحت فشارهای روحی هستم. نمونه اش رو بگم سر رفتن یا نرفتن به یک جشن عروسی با هم دعوامون شده. البته من گفتم اگه نمیای من حرفی ندارم نمیریم ولی شروع کرد از گذشته گفت و از اینکه چرا این فامیلت به من فلان حرف رو زده. داد و بیداد و بعد فحش و ناسزا و بعد از خونه بیرون رفت. زنگ زده بود به خونه مون و خانواده ام رو هم ناراحت و نگران کرده بود.
کم کم دارم به جدایی فکر میکنم . هرچند وقتی این کلمه رو میگم تمام بدنم می لرزه. چون من واقعا بهش علاقه دارم ولی ...
کمکم کنید[/align]

میترای عزیز

شما تازه زندگی مشترکتونو شروع کردید ، در خصوص موضوع مطرح شده چند نکته به ذهن من میرسه :

1- این قبیل کشمکشها طبیعیه ، بعضی از زوجها بدلیل شدت علاقه و محبت خیلی به هم توجه می کنند و جزئیات مسائل رو تحلیل میکنن و کارشون به دعوا میکشه.

2- هر دوی شما با شرایط جدیدی (زندگی مستقل) روبرو شدید و سازگار شدنتون با این شرایط نیاز به گذشت زمان داره و البته همراه با صبر و حوصله.

3- زن و شوهر باید یاد بگیرند که اشتباهات و حرفهای خانواده همسر به خود فرد مربوط نمیشه . یعنی زن یا شوهر نباید این جمله رو بگن که "چرا بابات اینو گفت ، چرا مامانت این کارو کرد ، چرا عموت اینجوریه چرا خاله ات اونجوریه" تمام این افراد ، آدمهائی هستند که با شروع ازدواج رابطه ای که ما خودمون تعریف می کنیم با ما دارن و نباید همسرمونو بخاطر عملکرد فامیل زیر فشار چرا؟ چرا؟ قرار بدیم. این موضوع دربسیاری از خانواده ها به چشم میخوره و گاهی تا سالیان زیادی پس از ازدواج هم دامنگیر برخی خانواده ها هست . در حالیکه از ابتدای آشنائی و ازدواج بایستی این مراقب این موضوع باشیم.

4- فکر جدائی فکری مسمومه ، این یعنی پاک کردن مساله و باعث تخریب رابطه میشه. نباید به این موضوع فکر کنید و بجای اون باید در فکر بالا بردن مهارتهای مختلف ارتباطی (مهمترین اونها مهارتهای کلامی) باشید. این میشه نگرش سازنده.

موفق و خوشبخت باشیو به امید روزهای خوش تر زندگی مشترکتون

عزیزم خوش اومدی به تالار
همونطور که دوستان اینجا به افرادی مثل شما همیشه میگن،جدایی آخرین راهه

لطفا در مورد مشکلتون بیشتر و شفاف تر توضیح بدین و بگین برای رفعش چه کارهایی کردین؟

به تالار همدردی خوش اومدین
راه شما اینقدر باریک نشده که به این زودی به جدایی فکر کنید. مشکلات بقیه دوستان رو بخونید تازه می رید خدا را هم شکر می کنید. یه کمی از خصوصیات خودتون و همسرتون بیشتر توضیح بدهید. سر همین مساله شما به فکر جدایی افتادید یا مسائل دیگه ای هم وجود داره؟

[align=justify]سلام به همه دوستان و BABYو lvlahtab عزیز
ضمن تشکر از راهنمایی هاتون بخوام جزئی تر بگم
من همسرم رو بی نهایت دوست دارم و بارها شده که بی دلیل با من دعوا کرده و من پیشقدم در اشتی شدم و دلش رو به دست اوردم . خیلی زود از کوره در میره و وقتی عصبی میشه دیگه هیچ چیز و هیچ کس مهم نیست. از محیط کارش متنفره ولی من سعی میکنم مدام متذکر بشم به این بدیها که فکر میکنی نیست باید خدا رو هم شکر کنیم. ولی نمیتونم وقتی ناراحته ارومش کنم. من کارمندم و مسئولیت سنگینی دارم ولی با همه این فشارها بینهایت محبت میکنم بهش. وقتی ارومه و ارامش داره خیلی محبت میکنه ولی امان از وقتی که عصبانیه. از اینکه مثل عروسکی شدم که هروقت عصبانیه سرم داد بزنه ناراحتم. من خیلی زحمت کشیدم تا به این جایگاه تحصیلی و شغلی برسم . تا حالا هم به روش نیاوردم. میدونم بعد از دو روز هم پشیمون میشه ها. ولی کلافه شدم دیگه . خانواده ام هم دارن کلافه میشن دیگه ... لطف کنید منو راهنمایی کنید[/align]

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mitra61

[align=justify]سلام به همه دوستان و BABYو lvlahtab عزیز

من همسرم رو بی نهایت دوست دارم و بارها شده که بی دلیل با من دعوا کرده و من پیشقدم در اشتی شدم و دلش رو به دست اوردم . خیلی زود از کوره در میره و وقتی عصبی میشه دیگه هیچ چیز و هیچ کس مهم نیست.
ولی کلافه شدم دیگه .[/align]

---

میترای عزیز
بایستی رویه تونو تغییر بدید ، دوست داشتن با پیش قدم شدن در آَشتی متفاوته .
در این مرحله از زندگیتون باید به همسرتون نشون بدید که شما هم انسانید و شخصیت دارید. وقتی بی دلیل با هاتون دعوا میکنه واکنش نشون بدید.
(واکنشهای متفاوت رو انجام بدید ، یکی از اونها می تونه همونی باشه که شما پیشقدم بشید در آشتی اما نباید همیشگی باشه )

این رویه باعث میشه که عزت نفستون پائین بیاد و ایشون با این خالت شما عادت کنن ،چند بار هم شما عصبانی بشید وقتی که او عصبانی میشه ، ... هیچ دلیلی نداره که فقط یه طرف دعوا راه بندازه و یه طرف عذر خواهی کنه.
اگه باهاتون سرسنگین میشه ، شما هم فاصله تونو با او زیاد تر کنید - قهر ممنوع - و صبر و حوصله کنید. - صبرو حوصله-

[align=justify]harfedel گرامی
تنها مسئله ای که باعث زجر کشیدن من میشه فقط و فقط همین عصبانیت های زودگذر همسرمه. از نظر مشکلاتی مثل اعتیاد یا دوستان ناباب و شب دیر اومدن و ... به هیچ عنوان شکی بهش ندارم چون مومن و معتقده و همیشه وقتش رو با من میگذرونه. ایشون دو سال از من بزرگترن. و علاقه ما بهم خیلی زیاد بود الان شک دارم. همش میگه من خاطرت رو خیلی میخوام دست خودم نیست وقتی عصبانی میشم نمیتونم خودمو کنترل کنم
من دختر خیلی حساسی بودم . کوچکترین تذکر خانواده ازارم میداد و احساس تنهایی و بی کسی میکردم . واسه همین رفتارهای شوهرم وقتی عصبانیه داغونم میکنه. چون خانواده ام خیلیاروم هستن و به کار کسی کاری ندارند.

منتظر نظراتتون هستم. حرفهای شما کمی ارومترم کرد[/align]

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

BABAY گرامی
چطوری قهر نکنم ولی فاصله ام رو زیاد کنم ؟ ممنون میشم راهنماییم کنید

[align=justify]سلام میترا جان.
این چیزایی که از زندگیت تعریف کردی دقیقا مثه یه فیلم از جلوی چشمای من گذشت ...عزیزم همه ی این مسائل بر میگرده به اینکه تازه یه راه بزرگی رو شروع کردین و تازه اول راه هستین و نمیدونم چرا ما خانوم ها تو چند ماه اول زندگی مشترک مون با اینکه همسرمون رو دوست داریم گاهی فکر میکنیم اشتباه کردیم و به فکر جدایی میفتیم آخه واسه من دقیقا همین مسائل پیش اومده بود و همین طرز فکر تو رو داشتم.اما الان بعد از گذشت تقریبا 4 سال به اون افکارم فقط میخندم...
خب دوست خوبم اول از همه یه درخواست دارم ازت: سعی کن تا اون جایی که میتونی مسائل و بحث های کوچیک زندگیت رو که خودتون میتونید حل شون کنید پیش خانواده بازگو نکنید واز همسرت هم بخواه مسائل زندگی تون رو به بیرون از خونه نبره.گاهی گفتن این مسائل به خانواده باعث دامن گیر شدن این مشکلات کوچیک میشه و به جای حل کردن مشکل اونو بزرگتر میکنن.
خدا رو شکر هر دوی شما به اون سنی رسیدین که تصمیم گرفتین مستقل زندگی کنین...پس سعی کنین مستقل تصمیم بگیرین.
در مورد شغل همسرت سعی کن گاهی تائید کنی حرفاشو.مثلا بگو آره منم بهت حق میدم تو لیاقتت خیلی بیشتر از اینی هست که الان داری اما مطمئنم به چیزای بالاتری میرسی و فقط در جواب احساسات او نگو نه من این طور فکر نمیکنم.
گفتی همسرت عصبیه...خب این موضوع رو میدونی پس وقتایی که عصبی و ناراحته تو باهاش کل کل نکن و فقط سعی کن شنونده باشی و وقتی آروم تر شد تو حرفات رو بهش بزن.
دوست خوبم مردها موجودات ساده ای هستن که از یک زن متولد میشن,به وسیله یک زن مراقبت و نگهداری میشن و پیوسته و تا آخر عمر مشتاق تحسین و عشق یک زن هستن و صد در صد در مقابل رفتارهایی که از یک زن میبینن آسیب پذیرن.به نظر من شاید تو هم مقصری و فکر میکنم وقتایی که عصبیه و از خانواده و فامیل تو بد میگه تو طرف اونا رو میگیری واین باعث میشه که نه تنها آروم نشه بلکه به حدی عصبی میشه که دیگه تحمل جو خونه واسش ممکن نیست و از خونه میزنه بیرون.پس اولین قدم اینه که سعی کنی وقتی عصبی وناراحته آرومش کنی و اولین راه آرامش اینه که اون جور مواقع فقط حرفاشو تائید کنی عزیزم.
یه کتاب هم بهت معرفی میکنم فکر کنم اگه بخونیش ضرر نمیکنی.(تو یک سال اول زندگی خیلی به من کمک کرد)[/align]
آیین شوهرداری-نوشته دکتر لورا سی.شلسینگر

میترا جان
یه قاعده هست واون اینکه اونائی که برا آشتی پیش قدم میشن ، صبرشون کمه.
قهر ممنوع اما فاصله تو بیشتر کن ، مثلا باهاش سر سنگین باش ، زیادی تحویلش نگیر ، اگه برا بدرقه ش میرفتی اینکار رو موقتا قطع کن ، تو خونه دم دستش نباش ، به کارهای شخصیت برس و.... . کمتر باهاش حرف بزن ... واکنشهای متفاوت داشته باش و ببین کدومش جواب میده.
به مرور تعادل حاکم میشه اوهم زبونش به عذر خواهی باز میشه .
اگه بینتون شکر آب شد ، اگه دوست داشتین راجع بهش صحبت کنید بعد از چند روز این کارو بکنید.
سالها باید بگذره تا همدیگرو بطور نسبی بشناسید. بنابراین برا رسیدن به راه حل و اینکه چه واکنشی باید انجام بدید عجول نباشید.

[align=justify]کاملا حق با شما ست . من فقط تشنه محبتش هستم چون تو خانواده خودم در اوج توجه و محبت بودم و الان در خونه دو نفری کوچکمون واقعا تنها شدم. دوست دارم مدام باهم محبت امیز صحبت کنیم ولی بی دلیل دوست داره سکوت کنه . با اینکه سخته با این رفتارهاش هم خودم رو سازگار کردم و مواقعی که سکوت میکنه کتاب میخونم . خودش میگه من مثل تو بزرگ نشدم و توی یک خونه تنها با پدر و مادر پیرم زندگی کردم به حرف زدن ومحبت کردن عادت ندارم . همه این رفتارها قبول ... فقط محض رضای خدا عصبانی نشه. ایا خواسته بزرگیه ؟
میدونه که من نمیتونم سکوت و قهر رو تحمل کنم و ناخواسته به سمتش میرم و بغلش می کنم و می بوسمش ولی به قول دوستمون اینطوری اعتماد به نفسم رو از دست دادم و اونم خیالش راحته که تنهاش نمی ذارم. تو رو خدا بیشتر راهنمایی و کمکم کنید

dorsa - tanha خیلی از راهنمایی هات استفاده کردم :72:[/align]

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

راستی یک سوال

ایا این مشکلات هشداری برای این نیست که ما به درد هم نمی خوریم و بهتر قبل از اینکه بچه دار شدیم از هم جدا بشیم؟[b][font=Tahoma]

در پاسخ به سوالتون :
نه ، به هیچ وجه اینطور نیست.

"محض رضای خدا عصبانی نشه. ایا خواسته بزرگیه ؟" ... بله خواسته بزرگیه ، اما باید یاد بگیرید نحوه برخوردتون تو این شرایط چیه و ایشون هم باید قابلیتهاشو بالاتر ببره و بتونه خودشو کنترل کنه.

میشه بگید تحصیلات همسرتون چیه؟

ممنون BABYگرامی و همه دوستان
من فوق لیسانس مهندسی صنایعم اون لیسانس عمران . تو یک اداره وابسته به نیروهای نظامی استخدام رسمیه و من مسئول آزمایشگاه یک اداره و استخدام رسمی هستم. نسبت به تحصیلات من خیلی حساسه اصلا دوست نداره ادامه بدم تا حالا یک بار هم نگفتم تحصیلات من از تو بالاتره . ولی با این همه موقع دعواها میگه تو حق داری باید زن یکی هم تراز خودت میشدی . ولی من برای جایگاهش تحصیلاتش ارزش زیادی قائلم . از یک خانواده متمدن و فرهنگیه . من به همسریش افتخار میکردم همینطور خانوادم. ولی داره همه چیزو خراب میکنه

کماکان از راهنمایی هاتون ممنونم

میترا جون تو تمام زندگیها مشکلات وجود داره
که اینم به خاطر تفاوتهای رفتاری و اختلاف سلیقه هست فراموش نکنیم که شما هم اول راهی و این حس شما طبیعیه!
به هر حال شما اشاره کردید که دوران نامزدی پر استرسی داشتید یعنی در دوران نامزدی هم شاهد این مسئله و واکنشهای همسرتون نسبت به مسائل اطرفشو مسائل کاریش بودید...
تو دوران نامزدی باید به این فکر میبودید که ایا میتونید در بلند مدت هم با برخوردهای همسرتون کناربیاید ؟!
حالا که از یک دوران اشنایی به نام نامزدی عبور کردید و تن به یک تعهد بلند مدت دادید به فکر سازندگی باشید نه جدایی!
شما سعی خودتون رو بکنید ، اگه تمام راه ها رو رفتید و نتیجه نگرفتید اونوقت به طلاق فکر کنید!
عصبی بودن همسران ویا به طور کلی افراد مسائلی هستن که میشه در یک دوره زمانی مشخص با همکاری ومشارکت خود فرد تعدیل ویا کاملا کنار گذاشته بشه!
حالا که دوست دارید همسرتون رو پس به ایشون کمک کنید نه اینکه میدون رو خالی کنید شما ازدواج کردید که به کمال برسید و تشکیل خانواده بدید نه اینکه براحتی از زیر بار مشکلات شونه خالی کنید...
متوجه هستم که چقدر زندگی با فرد عصبی کار سختیه اما کنار علاقمندی شما و راهکارهایی که دوستان اشاره کردن حتما به زندگی ایده التون میرسید انشااله.

d@rya ی عزیز ممنون از راهنمائیهات
من واقعا درمونده شدم از هر 5 یا 6 روز سر یک مسئله خیلی جزئی مثل سر رفتن شیر ، روشن موندن تلوزیون و ... دعوامون میشه. یا بهتر بگم دعوام میکنه
دوران نامزدی در این حد نبود
واقعا از زندگی سیر شدم

راستی میترا جون فکر کنم فاصله سنیه زیادی هم نداری با همسرت ! اخه اصولا مردایی که با همسرانشون فاصله سنیشون زیاده مثلا حدود 7-10 سال یه جورایی تسلط کامل رو همسرشون دارن و سعی میکنن همه جوره اونو کنترل کنن و هرگونه تخلف از محدوده خواست اون اقا جرم محسوب میشه و زن بیچاره مستحق سرزنشه! اگه این عصبانیت ها موقتی پیش اومده میتونه رفع بشه اما اگه در گذشته هم جو زندگیش جوری بوده که به این رفتارش بها داده شده و عادتش شده باید کمی تامل کرد و سنجیده تر عمل کرد...!
جو زندگیت اینطور که پیداست کاملا مشوش شده ! یه جورایی دارید زندگی رو برای خودتون جهنم میکنید... که همه و همش هم به خاطر فشارهایی هست که روی همسرت وجود داره... امکانش نیست همسرت تغییر شغل بده چون مکرر تاکید داری که ایشون از محیط کارش و کارش راضی نیست و این عصبیش میکنه!
به یاد روزهایی باش که ارزو داشتی کنار همسرت زندگی مستقلت رو شروع کنی حالا تمام سعیت رو بکن تا جو خونه ماوا و مأمنی باشه برای ارامش گرفتن هر دوی شما...
وقتی همسرت ارومه باهاش صحبت کن و بهش بفهمون که عصبانیتهای مکررش داره اذیتت میکنه بهش بفهمون که رفتارش تورو ناامید میکنه و احتیاج به توجه بیشتری داری ...ازش بخواه که اینو ازش بخواه که محبت کردنت در ازای محبت دیدن میتونه باشه... سردش نکن از زندگی اما خواسته ها و توقعاتت رو بهش بگو...!
میترا جون هیچ وقت عشق به همسرت رو نادیده نگیر چون مهمترین فاکتور برای تداوم گذشت و محبت هست که از عشق سرچشمه میگیره و کنارش تفاهم رو رقم میزنه... سعی کن عاشق بمونی اما تعادل رو فراموش نکن و عشق و احساست رو مدیریت کن...
سعی کن زمانی که رفتارهای محبت امیز داره تو هم بیشتر بهش محبت کن و یه جورایی بهش بفهمون که این محبت بیشتر نتیجه رفتار خوبشه
وقتی هم رفتار بدی باهات داره سردتر باهاش رفتار کن و بهش بفهمون که در ازای رفتار بد رفتار خوب و محبت امیز در کار نیست
اما مهمتر از اهمه اینا چیزی که هست اینه که این واست اثبات بشه که همونقدر که تو واسه شوهرت ارزش و علاقه قائلی اونم واسه تو این ارزش و اهمیت رو قائله ...! واست اثبات بشه که واسش مهمی! واست اثبات بشه که از ناراحتیت ناراحت میشه ! واست اثبات بشه که سرد شدن تو در ابراز محبت روش تاثیر ناراحت کنند داره نه اینکه واسش اصلا مهم نیست.
خوشبخت باشی عزیز دلم

میترای عزیزم، سلام راستش خیلی خیلی خوب دارم احساس می کنم که چی می گی و کاملا درکت می کنم! چون در شرایط این نوع زندگی بودم و هستم! راستش دارم به این موضوع فکر می کنم که شاید 70 درصد مردهای ایرانی شرایط عصبی بودن و عصبی شدن رو دارا هستند و اصولا هم به صورت یه عادت براشون درامده، راستش این اصلا آمار دقیقی نیست بلکه شنیده ها و دیده هایی هست که من از زندگی خانوادگی دیگران و تجربه ای که خودم در زندگی و اطرافیانم بهم دادند به دست اومده!
راستش همین دیروز بود که تماس گرفتند با یه مرکز مشاوره ی پزشکی در مورد عصبانیت های همسرم صحبت کنم، می دونید خانوم منشی اون جا با خنده ای بلند گفت که فکر می کنم این مشکل عمده ی مردها باشه، و این اصلا چیز عجیبی نیست.:311:
تنها چند راه حل می مونه:
1. من و شما به عنوان یک زن، آگاهی و مهارت خودمون رو در مورد نوع برخورد با یه آدم عصبانی ببریم بالا!
2. من و شما به عنوان یک همسر و شریک زندگی، تلاشمون رو بکنیم البته با محبت و عشق و تنها به خاطر خود مرد، که ایشون دارند با این عصبانیت هاشون در واقعه خودشون رو از بین می برند و بقبولانیم که مرد زندگی ما باید مهارت کنترل خشم رو با اراده و کمک و خواست خودش یاد بگیره و پیگیری بکنه!
3. می تونیم همه ی نکات مثبت زندگی مون رو، و همسرمون رو نادیده بگیریم و تنها به طلاق فکر کنیم؟
4. می تونیم قید محبت و عشق رو بزنیم و برای خودمون زندگی کنیم البته با اینکه زیر یک سقف هستیم و هر کس راه خودش رو بره؛ یا نه، هر روز توی زندگی افسوس بخوریم که وای! من چقدر اشتباه کردم که این مرد رو انتخاب کردم؛ شاید چون تحصیلاتش کمتره، این جوریه؟ شاید اگر با کس دیگه ای ازدواج می کردم این جوری نبود؟ و هزاران هزار شاید دیگه که ساخته و پرداخته ی ذهن ناراحت و افسرده ی ماست!
انتخاب با ماست! من که الان چند وقتی هست که شماره ی 1 و 2 رو انتخاب کردم و خوب، خدا رو شکر، همسرم هم واقعا همکاری کرده و این یه نشونه ی امید توی زندگی دو نفری مون هست!:46: :227::227:
شما هم می تونید انتخاب کنید و بعد راجع به راهی که انتخاب کردید می تونیم صحبت کنیم دوست من!:43:

[align=justify]میترا جان با توجه به صحبت های خودت و راهکارایی ارزشمندی که دوستای عزیزم گفتن فکر کنم با یه جمع بندی و نتیجه گیری میتونی یه مسیر درست رو انتخاب کنی و شروع کنی.
منم با نظر del عزیز موافقم.منم آمار دقیقی ندارم ولی مطمئنم که اکثر مردای ایرانی به خاطر موقعیت اجتماعی و فشارایی که روشون هست عصبی هستن,خودتم اگه دقیق تر به اطرافت نیگا کنی به این نتیجه میرسی.پس فکر نکن عصبانیت شوهرت یه بیماری غیر قابل درمانه و فقط وفقط مختص اونه...
اینکه گفتی به خاطر مسائل کوچیک مثه سر رفتن شیر و ... دعواتون میشه,چرا یه بار که ارومه نمیشینی وباهاش صحبت کنی.خیلی منطقی البته با عشق ومحبت نه سرزنش و نق زدن ازش بپرس که من چه کارایی رو تو خونه انجام میدم تو ناراحت میشی؟؟؟سعی کن از همین اول زندگی باب صحبت رو سر هر مسئله ولو کوچیکی باز کنین,گاهی صحبت کردن راجب اونا باعث میشه دیگه اون مسائل به چشم نیان ولی اگه گفته نشه و انتظارات بیان نشه همین جوری روی هم جمع میشه ویه روزی میرسه که خدایی نکرده اون قدر جمع شدن که دیگه تحملش واست مشکل میشه.چند تا نکته راجب مردای عصبی که از کتاب "زندگی زناشویی فوق العاده" یاد گرفتم میگم واست عزیزم:
1-هر وقت همسرت عصبی شد تو عصبی نشو و یاد بگیرن که هرگز با هم عصبی نشوید.
2-اجازه بده بیشتر مواقع همسرت پیروز میدان باشه و تو بحث ها اون برنده از میدان بیاد بیرون.
3-اگر مجبور شدی ازش انتقاد کنی با عشق انتقاد کن.
4-هرگز تو عصبانیت ها و مشاجره ها اشتباهات و دلخوری های گذشته رو مطرح نکن.
5-اگر مشاجره تان را حل نکردین هرگز نخوابید.
6-در موقع عصبانیت کسی که بیشتر صحبت کند بیشتر دچار اشتباه میشود پس در مواقع عصبانیت همسرت سکوت بهترین نتیجه رو به همراه داره.
7-بعد ازا ینکه همسرتان اروم شد به او بگوئید از او دلخور شدید و هرگز رنجش خود را از همسرتان پوشیده نگه ندارین.
8-همسرمان را همان طور که هست قبول کنیم و سعی کنیم با گفت وگو در محیطی آرام فاصله ها را از بین ببریم.
9-اوایل ازدواج همه چیز زیر ذره بین است,زود میرنجند,زود میرنجانند,دفعات پیش قدم شدن برای آشتی را در ذهن شان حساب میکنن...اما چه زود یادشان میرود که هدف شان از زندگی دو نفره چه بوده است...پس فکر نکن تا آخر عمر زندگیت زیر ذره بین خواهد بود.
10-تحت هر شرایطی به اون نگو از انتخاب خود پشیمانی...
موفق باشی دوست خوبم.[/align]

[align=justify]سلام بر دوستان عزیز خودم
باید از تک تک شما تشکر و قدردانی کنم . چون نکات خیلی مفیدی رو بهم متذکر شدید. من این نکات رو به کار بستم. و خیلی رضایت بخش بود. دوستانی پیشنهاد کردند موقعی که ازش ناراحتم فاصله بگیرم . خیلی مفید بود . قبل از این هر وقت از دستم بی دلیل ناراحت میشد و پرخاش میکرد مثل یک مادر بهش محبت میکردم میگفتم درکت میکنم میبوسیدمش ولی این بار سرسنگین شدم. محلش نذاشتم. قهر هم نبودما. به کارهای خودم رسیدگی کردم کتاب خوندم . و خودم رو غمگین نشون ندادم . معجزه کرد. دیشب اخر وقت که احساس کرد خیلی تنها شده (چون هیچ دوست و رفیقی نداره) اومد سراغم و سعی کرد با محبتش دلمو به دست بیاره. اول سکوت کردم بعد از دلسردیم گفتم از اینکه رفتارهاش باعث شده حتی به اخرین راه حل فکر کنم . خیلی ناراحت شد و به فکر فرو رفت . اجازه دادم فکر کنه . هیچ وقت در طول روز بهم زنگ نمیزدو همیشه من زنگ میزدم و می پرسیدم عزیزم شب رو خوب خوابیدی ؟ خوبی؟ . ولی امروز خودش زنگ زد و حالم رو پرسید.

به نظر شما رویه ایی که انتخاب کردم (البته به کمک شما دوستای خیلی خوبم) ایرادی نداره ؟[/align]

میترای عزیز
خیلی خوشحال شدم از شنیدن این خبر ، و احساس رضایتمندی که شما دارید.

فقط می خواستم به شما که مهندس صنایعید ، نقطه اپتیمم ، نقطه سر به سر رو یاد آور بشم.
اون اینکه بنظر من باید آرام پیش برید و تغییر رویه تون تابلو نباشه. درست به اندازه استفاده کنید. زیاده روی نکنید.
می دونید که قبل و بعد نقطه اپتیمم ، هزینه اضافی باید پرداخت کنید.
در موضوعی که گفتید نقطه اپتیممش میشه تا جائی که سر سنگین بودید باهاش و او اومد طرفتون ، دیگه گفتن این قضیه از نظر من اضافه بوده :
"گفتم از اینکه رفتارهاش باعث شده حتی به اخرین راه حل فکر کنم "

زیاده از حد سخت نگیرید و بخاطر داشته باشید:
تنبیه بیش از اندازه اثر معکوس داره ، به اندازه اشتباه تنبیه کنید.

سلام عزيزم.مشکلت رو خوندم و به ياد روز هاي نامزدي خودم افتادم.من 7 ماه نامزد بودم و الان يه ساله که ازدواج کردم.تو دوران نامزدي تقريبا هر يه روز در ميون بحثمون ميشد و واقعا حال بدي داشتم وشوهرم خيلي زود همه چي بهش بر ميخورد و قهر ميکرد و من هم از اونجايي که تحمل قهر رو نداشتم سريع منت کشي ميکردم و کلي اصرار ميکردم تا باهام آشتي کنه و توي دلم از اين وضعيت خسته بودم و از اينکه همش منتشو بکشم تو دلم متنفر ميشدم.اونقدر سر هر چيز بهش بر ميخورد و بخث ميکرد که فرصتي براي من باقي نميموند که يه روزم من قهر کنم با ناراختيمو اعلام کنم.
ولي من کم کم و به مرور زمان یاد گرفتم چطور باهاش برخورد کنم.یکی از اشتباهاتی که میکردم این بود که وقتی فهر میکرد خیلی بهش بها میدادم و منت میکشیدم و سعی میکردم از اون حالت در بیارمش.
ولی تو یه کتاب خوندم که نوشته بود با این کار انگار به عمل بد اون دارم پاداش میدم.و اون هم اینطوری عادت میکنه.
و از اون به بعد هر وقت قهر میکرد و بهش بر میخورد اصلا کاری باهاش نداشتم و ختی گاهی من بیشتر قیافه میگرفتم . وقتی میدیدم بهش بر خورده و داره قیافه میگیره من بدتر میکردم و اینطوری کم کم فهمید با قهر کردن و قیافه گرفتن به جایی نمیرسه و هر وقت قهر میکنه اوضاع براش بدتر میشه چون نه تنها نازش کشیده نمیشه بلکه اعصابشم بیشتر خورد میشه.خلاصه کم کم این اخلاقشو گذاشت کنار تا الان که یه سال از ازدواجمون میگذره خدارو شکر اصلا دیگه اون اخلاقاشو نداره و زندگی مون هم خیلی آروم شده .
و این هم بگم معمولا اوایل ازدواج دلخوری بیشتر پیش میاد چون به اخلاق هم آشنایی ندارید. کم کم که قلق هم رو بدست بیارید روابط خیلی بهتر میشه به شرط اینکه نخواین لجبازی کنین و حتما سعی نداشته باشین حرف خودتونو به کرسی بنشونین.
گاهی لازمه با بعضی ایرادای شوهر کنار بیایم همونطور که خودمونم بی نقص و بی ایراد نیستیم

من به شما توصيه مي كنم همسرتان هر چه زود تر شغلشان را عوض كنند. باور كنيد با بودن در آن شخص خلق و خوي پرخاشگري در همسرتان ادامه خواهد يافت و راه حل قطعي براي مشكلتان پيدا نخواهد شد.

خب گیر آوردن شغل به همین آسونی ها هم که نیست تا هر وقت خواست بخواد یه شغل دیگه انتخاب کنه

[align=justify]سلام دوستان گلم
از همه شما خیلی خیلی ممنونم .
مهسا-م عزیز از راهنمایی هات خیلی استفاده کردم. و امیدوار شدم زندگیم بهبود پیدا کنه .
یکی از دوستان گرامی توصیه کرده بودند شوهرم کارشو عوض کنه . متاسفانه به هیچ وجه مقدور نیست. همسرم کارمند رسمی یک ارگان حساس دولتیه - تعهد داده.
مهساجان اگر برات مقدوره برام مثال های عینی بزن. می ترسم موضوعاتی که سرش دعوا میکنیم خیل یمهم و خاص باشند[/align]

سلام عزیزم
عصبانی شدن شوهرتون همونطور که گفتن به خاطر شغلش هست. کمکش کن شغلش عوض کنه شاید به آرامش رسید

شادزی خوبم
و همه دوستان گلم

همونطوری که نوشتم براتون حتی یک درصد هم امکان تغییر شغل همسرم وجود نداره . پس نباید به این راه حل فکر کنم.
راستی با راهنمایی های شما چند روزی هست که زندگیم اروم شده. در این چند روز با بهونه یا بدون بهونه ازم به خاطر عصبانیت هاش عذرخواهی کرده و گفته تو از سر من هم زیادی هستی. من هم کم کم دارم مثل سابق با روی گشاده برخورد میکنم. ولی دیگه مثل مادر باهاش برخورد نمیکنم. باورتون میشه هر لحظه استرس دارم مبادا الان عصبانی بشه . تو رو خدا اگه راه حلی به نظرتون میرسه کمکم کنید .

به خاطر راهنمایی هاتون ممنونم :72:

خیلی خوشحالم. امیدوارم که روز به روز بهتر و بهتر بشید و طعم زندگی واقعی رو بچشید.:310:

دوستان خیلی خوب همدردی سلام
یک مشکل پیش اومده برام. البته ممکنه پیش بیاد. و من قصد دارم پیشگیری کنم. ده روزی هست که با همسرم رابطه خیلی خوب و ارومی دارم که همش از لطف راهنمایی های شماست. اما امروز همسرم از من خواسته نتیجه ازمون نظام مهندسیش رو در سایت اداره ببینم و بهش خبر بدم . متاسفانه قبول نشده. من می ترسم بهش بگم و بهم بریزه و دوباره دوران خوش ارامش به پایان برسه. ایا بهش خبر بدم یا نه ؟ چطوری بگم که عصبانی نشه ؟ خیلی دوست داشت قبول شه و اگر الان بدونه قبول نشده می خواد عصبی بشه و باز شروع کنه که من تو زندگی هیچوقت شانس نداشتم و ... اینقدر بگه که اخرش دعوا بشه . میشه یک کم سریعتر راهنمایی کنید چون هر لحظه میترسم زنگ بزنه

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mitra61

دوستان خیلی خوب همدردی سلام
یک مشکل پیش اومده برام. البته ممکنه پیش بیاد. و من قصد دارم پیشگیری کنم. ده روزی هست که با همسرم رابطه خیلی خوب و ارومی دارم که همش از لطف راهنمایی های شماست. اما امروز همسرم از من خواسته نتیجه ازمون نظام مهندسیش رو در سایت اداره ببینم و بهش خبر بدم . متاسفانه قبول نشده. من می ترسم بهش بگم و بهم بریزه و دوباره دوران خوش ارامش به پایان برسه. ایا بهش خبر بدم یا نه ؟ چطوری بگم که عصبانی نشه ؟ خیلی دوست داشت قبول شه و اگر الان بدونه قبول نشده می خواد عصبی بشه و باز شروع کنه که من تو زندگی هیچوقت شانس نداشتم و ... اینقدر بگه که اخرش دعوا بشه . میشه یک کم سریعتر راهنمایی کنید چون هر لحظه میترسم زنگ بزنه

---

اینکه مشکلی نداره ،6ماه دیگه هم این امتحان برگزار میشه:300:

معذرت میخوام بحث رو به حاشیه میکشونم


منم امتحان نظام مهندسی دادم ،ولی نمیدونم نتایج تو چه سایتی اومده ،ممنون میشم راهنمایی کنید
:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط gole maryam

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mitra61

دوستان خیلی خوب همدردی سلام
یک مشکل پیش اومده برام. البته ممکنه پیش بیاد. و من قصد دارم پیشگیری کنم. ده روزی هست که با همسرم رابطه خیلی خوب و ارومی دارم که همش از لطف راهنمایی های شماست. اما امروز همسرم از من خواسته نتیجه ازمون نظام مهندسیش رو در سایت اداره ببینم و بهش خبر بدم . متاسفانه قبول نشده. من می ترسم بهش بگم و بهم بریزه و دوباره دوران خوش ارامش به پایان برسه. ایا بهش خبر بدم یا نه ؟ چطوری بگم که عصبانی نشه ؟ خیلی دوست داشت قبول شه و اگر الان بدونه قبول نشده می خواد عصبی بشه و باز شروع کنه که من تو زندگی هیچوقت شانس نداشتم و ... اینقدر بگه که اخرش دعوا بشه . میشه یک کم سریعتر راهنمایی کنید چون هر لحظه میترسم زنگ بزنه

---

اینکه مشکلی نداره ،6ماه دیگه هم این امتحان برگزار میشه:300:

معذرت میخوام بحث رو به حاشیه میکشونم


منم امتحان نظام مهندسی دادم ،ولی نمیدونم نتایج تو چه سایتی اومده ،ممنون میشم راهنمایی کنید
:72:

---

خواهش میکنم
بفرمائید اینم ادرس http://92.242.195.1/sherkat88/kart/shrd/index_krn_moh.php

امیدوارم قبول شده باشید


همین الان زنگ زد و بهش گفتم خیلی ناراحت شد

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

http://maskan-sakhteman.ir/Web