دختر حساس من(پس از طلاق)

دخترم زمانيكه من و همسرم از هم جداشديم شديداً دچار اضطراب جدائي شد مرتب جيغ مي زد بهانه گيري زيادي داشت وقتي مي ديد در خانه چيزي نداريم همان را تقاضا مي كرد و بعد شروع به جيغ زدن زياد البته زياد حرفي از ديدار پدرش و يا شوق او براي ديدارش را نمي زد من بعد از جدائي مدت 3 هفته به علت پيداكردن خانه و تنظيم اموراتم در منزل دوستم ماندم ( وقتي كه دخترم دو ماهه بود و پرستارش مدت 2 هفته مشكلي داشت و نتوانست از دخترم مراقبت كند لاجرم اين دوستم محبت كرد و خانواده اش قبول زحمت كردند و دخترم را 2 هفته پرستاري كردند اين مدت به همران علاقه زياد اين خانواده به بچه باعث شد كه پس از آن هم دخترم هر روز به خانه شان برود حتي اموري مانند غذا دادن و حمام كردن او را هم به عهده مي گرفتند البته با عشق نه زور . دخترم به اين خانواده شديداً وابسته شد بطوريكه بيشتر دوست داشت خانه آنها و در كنار آنها باشد تا من و پدرش ) علاقه زياد اين خانواده در اين سه هفته باعث شد دخترم نهايت سوء استفاده را از موقعيت پيش آمده بكند و با جيغ زدنها به هدف خود برسد و جلب توجه كند ....
دخترم قبل از طلاق ما خيلي آرام بود ولي دقيقاً بعد از طلاق غيرقابل تحمل شد هر كاري مي كردم به آرامش برسد و جيغ نزند يا بهانه گيري نكند مثمر ثمر نمي شد . مرتب نزد روانشناس بردم و نظر روانشناس بر اين بود كه به هيچ عنوان به خواسته هاي غيرمعقولش پاسخ ندهم اين كار را هم مي كردم اما بعد از گريه 3 ساعته او بالاخره تسليم مي شدم چون در آن شرايط جدائي كه خودم نياز به آرامش داشتم با دختري روبرو شده بودم كه بدتر اعصابم راداغان مي كرد . ابتدا به سختي مهدكودك مي رفت بطوريكه همه همسايه ها با صداي داد و فرياد و گريه دخترم ساعت 6 از خواب بيدار مي شدند . اما بعد از 5 ماه بالاخره به رفتن مهدكودك عادت كرد اما اوائل در مهد بچه آرام و حرف گوش كني بود اما بعدها بويژه الان خشن و زودرنج شده تمام حرفهاي مربي را در خانه با صداي بلند تكرار مي كند مثلاً به من مي گويد مامان تو شيطوني كردي بايد تنبيه بشي حالا تو رو مي فرستم كلاس خاله كاترين ( مربي اي كه بچه ها از او حساب مي برند ) بعد دست مرا محكم مي گيرد به اتاق ديگر مي برد و در را با خشونت تمام مي بندد يا روي دست من محكم مي زد در كل دخترم خيلي خشن شده مرتب با صداي بلند مي خواهد حرف بزند جلب توجه كند الان هم در مهدكودك بچه ناآرامي شده مربي از دستش ناراضي است مي گويد براي كوچكترين مسائل دخترم گريه مي كند و در مهد مرا ميخواهد يا تغذيه بچه هاي ديگر را مي خواهد ( البته خوش اشتها نيست فقط نوعي بهانه گيري است ) الان واقعاً مستاصل و درمانده ام
نمي دانم با اوچكار كنم . به چيزهائي كه قبلاً علاقه داشت الان بي علاقه است . حس مي كنم حتي تمركز هم ندارد و خيلي زود اسامي و يا چيزهاي ديگر را فراموش مي كند و دوباره از من مي پرسد . در حاليكه وقتي دخترم 8 ماهه بود من كارتهاي مربوط به حيوانات را جلويش مي گذاشتم و روزي اسم سه حيوان را به او ياد مي دادم حتي او در سري اول كاملاً آنها را ياد مي گرفت و وقتي يك حيوان را نامش را مي بردم زود كارتش را نشانم مي داد . اما الان شعر را راحت ياد نمي گيرد . در خيابان هم خيلي زود مي خواهد جلب توجه مردان را بكند و راحت با مردان ارتباط برقرار مي كند با آنها حرف مي زند .
من الان نمي دانم با او چطور برخورد كنم وقتي كار اشتباهي مي كند با يك تذكر كوچك شروع به گريه با صداي بلند مي كند و به شدت خودش را به من مي چسباند تا زمانيكه من بگويم بخشيدمت اصلاً آرام نو همچنان جيغ مي زند .
خواهش مي كنم راهنمائيم كنيد اگر كتابي در اين مورد هست معرفي كنيد . خيلي نياز به كمك دارم

در زمان طلاق دختر شما چند ساله بود؟
و الان چه مدتی از طلاق میگذره؟

با سلام
در جواب پاسخ شما بايد بگويم در زمان طلاق دقيقاً دخترم دو سال و پنج ماهه بود و الان هم سه سال و سه ماهه است يعني مدت 10 ماه از طلاق ما مي گذرد

در این ده ماهه هم دخترتان رو نزد پدرش می فرستادین ؟
در این ماههای آخر، دیدن پدرش کمتر شده؟
میزان وقت گذاری شما برا دخترتون تو این ده ماه چطور بوده؟

سلام
متاسفانه پدرش حاضر به ديدنش نبود و با وجودي كه من پيغام داده بودم كه دخترش را ماهي يكبار ببينه گفته بود كه نمي خواد دخترم را ببينه و اگر بزرگ شد شايد يك زماني بياد و ببينتش
اما تقريبا سه هفته پيش دوستم دخترم را به ديدن پدرش برد پدرش اونو بغل كرده بود و دخترم هم شديدا خودش را به او چسبانده بود
اين تنها ملاقات اونها بوده بعد از اون ديدار هم تاكنون پدرش تمايلي نشون نداده
من هم تمام وقتم با دخترم است مرتب پارك مي برمش سعي مي كنم بهش خوش بگذره اما باز هم دخترم همون حركات را داره مثلا امروز صبح وقتي بيدار شد و ديد كه من تغذيه مهدش رو آماده مي كنم جيغ زد ( براي درخواست هر چيزي از سلاح جيغ استفاده مي كنه ) كه من همه تغذيه رو همينجا بايد باز كنم و بخورم ( هرچند من مي دونم نمي خوره و فقط بهانه است ) من اول خواستم بهش ندم ديدم بي فايده است و جيغ زدن او مرا كلافه مي كنه لاجرم با عصبانيت بسته رو بهش دادم اما چون عصباني بودم پس از گرفتن بسته بازهم گريه مي كرد و جيغ مي زد كه تو منو دوست داشته باش و بهم با عصبانيت نگاه نكن
نمي دونم چكار كنم محبت كردم - غضب كردم - مهربوني كردم - مقابله كردم - تسليم شدم اما هيچكدام كارساز نبوده
ديگه خسته شدم مرتب بايد صداي گريه و جيغش رو بشنوم
تو اين شرايط كه خودم نياز به سكوت و آرامش دارم اعصابم بابت دخترم داغون مي شه

رهائی عزیز
بهر حال دخترتون طلاق شما رو حس کرده و نبود پدرش رو لمس کرده ، این جور بچه ها از سننشون خیلی بزرگترن و خیلی چیزا رو می فهمن.

تو این چند ساعتی که مهد هست شاید از مساله ای زجر میکشه ، یه کم تحقیق کن ببین تو مهد راحته ، اگه مشکلی هست مهدش رو عوض کن. اگه براتون امکان داشته باش از خانمی کمک بگیر که بیاد خونه تون و مراقبش باشه این خیلی بهتره براش.

باید کاملا باهاش مهربون باشی و نباید به خودت اجازه بدی که جیغها و گریه دخترتون باعث واکنش تند شما بشه.

رهایی عزیز برات پیام خصوصی فرستادم :72:
قبل از جدایی، جلوی دخترتون مشاجره داشتین؟
اون زمان دخترتون به چه صورت خواسته هاش رو بیان می کرد؟
سه هفته پیش که دخترتون پدرش رو دیده بود، تأثیری روی اخلاقش داشت یا نه؟

:72:

عزيزم ما مشاجره خاصي با هم نداشتيم چون وقتي همسرم عصباني مي شد من هميشه سكوت مي كردم و دعوا خاتمه مي يافت خودم هم كه اصلا نبايد عصباني مي شدم چون درخانه ما اين اصل بوده كه فقط مرد مي تواند عصباني شود و زن اين حق را ندارد و هميشه بايد حرف گوش كن و مهربان باشد
زمان قبل از جدائي دخترم آرام بود اصلا اذيتم نمي كرد و خيلي خوب بود
بعد از ديدن پدرش مرتب درموردش حرف مي زنه اين كه مثلا من بابا رو خيلي دوست دارم به دوستم نشونش مي دم ميگم من هم بابا دارم و...
اما اخلاقش بعد از ديدار پدرش همان بود كه بود هيچ فرقي نكرده

کتابهای روانشناسی خوبی در بازار هست. برای درک بچه ها و تربیت آنها.
سعی کن از این کتابها استفاده کنی. بچه ها متفاوت هستند این رفتار را دختر یکی از دوستام هم داشت با وجودی که پدر و مادرش روابط بسیار خوبی با هم دارند. پس این رفتار دخترت لزوماً به خاطر طلاق نیست. ولی تو می توانی به دخترت آسیب جدی بزنی. تو اصرار داری پدرش دخترت را ببیند. چه لزومی به این کار هست . همین اصرار تو و عدم قبول پدرش می تواند بر احساسات دخترت اثر بگذارد و باعث شود دخترت فکر بکند که دوست نداشتنی و نخواستی هست. به خودت بیا. قوی باش تا دختر هم خوب بزرگ شود. این قدر همه چیز را به طلاق ربط نده.
این مسائل را زمانی می توانی حل کنی که خودت التیام یابی. به نظر می رسد تو با ربط دادن مشکلات دخترت به آن طلاق در واقع تالاش می کنی هنوز فکر اون رابطه را برا خودت زنده نگهداری. رهاش کن. این مشکلات ارتباطی را اکثر والدین با فرزندانشان دارند باید سعی کنی ارتباطت با دخترت بهتر شود از یک آدم ضیف و شکست خورده به یک آدم قو ی و با ارده تغییر وضعیت بده. تو می توانی.:46:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

وقتی دخترت از باباش حرف می زنه و می گه می خواد به دوستش بگه اون هم بابا داره. تو می توانی باهاش همراهی کنی و در جوابش بگی دخترم: بابا هم تو را دوست داره خیلی زیاد ولی الان بابات یک مشکلی دارد و باید تنها باشد. و تو این مدت من تو با هم هستیم و من عاشقتم.
بچه در 3 سالگی داری منطق می شوند و اگر با دلایل منطقی باهاشون صحبت کنی می پزیرند.

رهایی جان نگران نباش . این حالت بعداز طلاق در بچه ها نرمال است . آدم بزرگها بعد از طلاق دچار آسیب می شوند چه رسد به این نازنین کوچولوی 3 ساله . او ترس و اضطراب دارد .

مشگل دختر تو دقیقا بازتاب شرایط روحی و روانی خودت است و باید بسیار صبور و قاطع باشی .



برایش حیوانی بگیر تا از آن مراقبت کند و غذا بدهد . حتی می توانی غذا دادن به یک گربه ی ولگرد را که به حیاط خانه ات می آید جزو این برنامه قرار دهی.

نشا توت فرنگی و گوجه فرنگی و ...بگیر و در یک گلدان بکارید و به او وظیفه بده تا به گلدانش آب بدهد.

با هم دانه ی لوبیا بکارید و مراحل رشد او را هر روز نگاه کنید و او وظیفه آب دادن به گلدان لوبیا را داشته باشد .

هر شب و صبح و حتی بعد از خوردن شیرینی و شکلات و ...به وی یاد آوری کن که دندانهایش را مسواک بزند و موهایش را شانه بزند و ....

برای او در امر خانه کارهای کوچکی که از عهده اش بر میاید قرار بده و بگذار بر حسب یک کار و وظیفه آنها را انجام بدهد . مثل پوست کندن خیار با پوست کن برای سالاد و یا گرد گیری کردن .

مرتب کردن اطاقش و جمع کردن اسباب بازی هایش .

یادت باشه که در هر مرحله کاملا باید با احتیاط اما با جدیت مسائل را مدیریت و نظارت کنی و فشار اضافه به او نیاوری .

درست کردن کیک و شکلات با کمک هم .

به او مستقیم و از طریق نوازش مستقیم محبت کن . کاری نکن که یاد بگیرد برای نوازش گرفتن از تو اقدام به کار های بد بکند .

قبل از اینکه تنبیه ی را برای او در نظر بگیری کاملا با او صحبت کن و دلائل خودت را برای کاری که انجام می دهی شرح بده تا بداند چرا تنبیه شده است و دلائل تو هم باید بسیار قوی و محکم باشد ( نه ازسر بی حوصلگی) .
بهترین روش از دید من ، برای تنبیه کردن این است که روی مبل بنشیند و اجازه ندهی از مبل پائین بیاید . جایی که خودت حضور داشته باشی و بتوانی اعمال و رفتارش را ببینی . کاملا به او یاد بده تا زمانی که عذرخواهی نکرده اجازه ندارد از روی مبل پائین بیاید تا مسائل کاملا برایش جا بیفتد و نهادینه شود باید در هر مرحله انرژی زیادی صرف حرف زدن و ارتباط درست گرفتن بکنی . به مرور کارت راحت تر خواهد شد .

بچه ها روانشناس های خوبی هستند اگر تو جدیت لازم را نداشته باشی او فکر می کند با گریه و داد و بیداد کردن می تواند جواب بگیرد و تو را وادار به عقب نشینی کند . به هیچ عنوان در مقابل گریه هایش کم نیاور و کوتاه نیا که در غیر این صورت یک عمرگیر و گرفتار می شوی .
اگر دیدی با تو همکاری نمی کند و همچنان به گریه کردن ادامه می دهد هر چنددقیقه یکبار پیشش برو و بگو : درک می کنم که از تنبیه شدن خوشت نمی آید اما گریه کردن و فریاد کشیدن روش مناسبی برای اعتراضهای تو نیست و تو می توانی با حرف زدن مشگلت را حل کنی و تا زمانی که این روش را داشته باشی من کار زیادی از دستم برا ی تو بر نمی آید و....

هر روز زمانی را برای بازی کردن با وی در نظر بگیر و خودت را در فضای او قرار بده .پارک بردن و دویدن انرژی های اضافی او را تخلیه می کند .

بهترین زمانی که می توانی از درون او خبر دار شوی نقاشی کردن و عروسک بازی است . در آن زمان او در نقش عروسکی که حرف می زند از درونیات و افکارش به شکل مستقیم حرف می زند . ( مامان - بابا - بازی کردن ) ( خاله بازی کردن )

شانه زدن موهای خودت را حداقل در یک نوبت از روز به او بسپار .

هفته ای یکبار او را به جایی ببر که بتواند با صدای بلند فریاد بزند ( برای خودت هم اینکار خیلی خوب است ) و هر دو شما به این کار نیاز دارید . اما کاملا باید برای او توضیح بدهی که باید در این مکان خاص اینکار را انجام بدهد ضمن اینکه برنامه های بازی در این فضا هم باید وجود داشته باشد .

فکر نکن با یک هفته و دو هفته جواب می گیری زمان می برد شاید زمانی حدود دو سه ماه و یا بیشتر اما با این تمرینات و تمریناتی از این دست حال هر دو شما بهتر می شود .

و یادت باشد جلوی بچه ات هیچ وقت نه گریه کن و نه ناله . اگر حال تو خوب باشد دخترت هم حالش خوب می شود او خودش را با حالت روحی و درونی تو تنظیم کرده اما با روشی دیگر به بچه ات احساس امنیت بده .

دلم می خواد به شخصه از خانوم آنی به خاطر تجربیات ارزنده ای که در اختیار دوستمون قرار دادند تشکر کنم، چون فکر می کنم این تجربیات میتونه برای خانوم هایی مثل ما که هنوز بچه ای نداریم و شاید در آینده بخوایم مادر باشیم، موثر باشه و آموزنده! ممنونم از شما:46:

با سلام
وقتی پدر و مادری با هم مشاجره می کنن تنها توجهشون به خودشون و مشاجره هاشون هست و غافل از اینکه یک ضبط صوت خیلی خیلی قوی که اصلا به حساب نمی یارنش نشسته و تمام حرکات و مشاجرات رو ضبط می کنه این ضبط کردن عواقب جالبی رو برای بچه به دنبال نداره و این احساس بهش دست میده که تنهاست و هیچ کس دوسش نداره و نسبت به بچه های دیگه توی مهد که می بینه پدرش میاد دنبالشون یا پدر و مادر با هم هستند حسادت می کنه و دق دلی خودش با بهانه گیری خالی می کنه.هنگام مشاجره نباید می زاشتید دخترتون هم حضور داشته باشه.دختر شما دنیای کوچیکی داره والان نمیتونه بفهمه که چرا جدا شدین فقط اینو میدونه که کانون گرم خانواده (پدر و مادر در کنار هم) خبری نیست .دختر شما از این موضوع رنج می بره و آن را با جیغ زدن نشون میده.هر روز بهش بگید دوست دارم و بدون تو نمی تونم زندگی کنم من و تو با هم خوشبختیم تا این احساس که تنها شده و حامی نداره ازش دور بشه.با زبان کودکی براش توجیح کنید که چرا جدا شدین و این جدایی محبت شما رو کم نکرده و بیشترش هم کرده.

جا دارد از نوشته و پیشنهادات بسیار خوب و ارزنده آنی عزیز تشکر بکنم. واقعاً زحمت کشیده اند.
رها جون سعی کن این پیشنهادت را عملی کنی.


البته در بیشتر شهرهای ایرن مادرها بچه ها از مهد می گیرند نه پدرها. پس این مسئله را بزرگ نکنید.

با سلام و تشكر از همه دوستان بويژه خانم آني
فكر مي كنم توصيه هاي شما بسيار مثمر ثمر باشه چون ديروز يكي دو كار كوچك ازش خواستم وديدم با ميل و رغبت بسيار انجام مي ده و خيلي خوشحال بود كه به من كمك ميكنه
ضمناً به احتمال زياد ممكنه ما بريم تهران
سعي مي كنم اگر بشه مهد نفرستمش چون حس مي كنم مهدكودك روي دختر من تاثير خوبي نداشته و زمانيكه پرستار داشت اخلاقش بهتر بود و آرام بود و اگر بشه خواهرم ازش مراقبت كنه كه اينطوري بنظرم خيلي بهتره
خيلي دلم مي خواد يه حيوان خانگي براش بگيرم
اگه تهران برم حتما اينكار رو مي كنم مطمئنم خيلي خوشحال مي شه
بازهم ممنون :72::72:

رها جان خيلي خوشحالم كه تصميم گرفتي بري تهران...ان شاالله كه با اين تغيير مكان مشكلاتت حل ميشه...

عزيزم در مورد حيوون خونگي اگه تصميمت قطعي شد بهم خبر بده كه بگم چه حيووني با روحيات دخترت سازگاره...

هر حيووني مشكلش رو حل نميكنه...