تصمیم برای جدایی

سلام
وقتی آدم مستاصل میشه دست به چه کارهایی که نمیزنه. نمی دونم طرح مشکلم اینجا کمکی خوهد کرد یا نه. اما به هر حال امیدوارم راهنمایی های خوبی بگیرم.
من 5 سال هست که ازدواج کردم. اما امروز دیگه تحول این زندگی برایم غیر ممکن شده. مشکلات زیادی با همسرم دارم اما ریشه همه این مشکلات تفاوت فرهنگی و اجتماعی بین ماست. خانواده همسرم یک خانواده قدیمی (نه سنتی!) در شهرستان است. با اینکه سنی ندارند اما افکار و اعمال و ظاهرشان مانند زوجهای هفتاد ساله در روستاست! البته انسانهای بسیار شریف و خوبی هستند. اما متاسفانه جاهل و نادان هستند. و الگوی بسیار نامناسبی برای فرزندانشان. اینکه چرا من با همچین خانواده ای ازدواج کردم داستانش مفصله اما بعدا اگر لازم شد میگم.
همسرم در طول سال بارها به شهرستان میره. خوب دوست داره که خانوادشو ببینه من خیلی گرفتارم اما با این حال سالی 3-4 بار خودم هم میرم. اما همسرم مثلا میگه میرم 3-4 روزه برمی گردم اما 20 روزه دیگه با دعوا برمی گرده! این قضیه بارها تکرار شده. یک بار هم نشده پدر یا مادر گرام به ایشون بگه بابا اومدی سه چهار روز همدیگرو دیدیم برو سر خونه و زندگیت. اصلا انگار نه انگار. وقتی هم تهران هست دائما با تلفن و اس ام اس تو شهرستانه. دقیقا می دونه که الان مادرش کجای خونست پدرش چی کار می کنه یا شوهر خواهر (سوژه جدید) امروز به خواهرش چی گفته. فکر و ذکر و روحش شهرستانه. مادرش هم یه جور اختلالات رفتاری داره. یه جور خاصیه. افکار خیلی کهنه و پوسیده ای داره. کوچکترین مسئله خانوادگی و فامیلی که در شهرستان اتفاق میافته براش بحرانه. سریع هم زنگ میزنه به دخترش! اون هم زود می ریزه به هم. دائم در حال طرح مسائل خاله زنکی و خیلی پیش پا افتاده هستند. کاهش وقتی مکالمه شون تموم میشد قضیه ختم می شد. اما زندگی عادی ما رو هم میرزه به هم.
دیگه واقعا خسته شدم. همسرم رو دوست دارم اما تحمل این زندگی هم دیگه برایم دردناکه واقعا نمی دونم چی کار کنم

سلام،

سوال کلیدی:

من متوجه نشدم، شما آقا هستید یا خانوم؟


K

پی‌نوشت :راستش اول حدسم این بود که خانوم هستین، بعد با جمله زیر به تناقض رسیدم...

نقل قول:

---

کوچکترین مسئله خانوادگی و فامیلی که در شهرستان اتفاق میافته براش بحرانه. سریع هم زنگ میزنه به دخترش! اون هم زود می ریزه به هم.

---

دوست عزیز من هم متوجه نشدم اقا هستین یا خانم چون این مشکل بسته به اینکه آقا باشین یا خانم خیلی فرق داره :162:

سلام دوست عزیز

به همدردی خوش آمدید:72:

لطف میکنید از سن خودتون و همسرتون و از اینکه فرزندی دارید یا خیر و اینکه مشغولیتهای همسرتون چی هست و میزان ساعاتی که شما خارج از منزل هستید رو بگید ؟

وآیا فقط موضوع اختلافتون رفت و آمدهای زیاد همسرتون به شهرستانه ؟

اینکه از نظر فرهنگی مشکل دارید رو با مثال یا ... توضیح دهید .

از تلاش های قبلی تون واسه تغییر رویه همسرتون هم بگید . چه راههایی رو امتحان کردید و شکست خوردید ؟

سلام
ببخشید فکر کردم مشخصه. من آقا هستم. 35 ساله. لیسانس. خانمم 27 ساله. فرزند نداریم.
من طراح و عکاس هستم. و اتفاقا خیلی از پروژه هام رو در منزل انجام میدهم. اما وقتی این رفتارهای همسرم رو می بینم ناراحت میشم.
فرض کنید عقایدی خرافی دارند که با مذهب قاطی شده. و از طرف خانوادش هم بهش یاد دادند و می دهند. که اصلا ربطی به مذهب نداره. یا اینکه مثلا شما سرگین الاغ رو دود کنید! از این مزخرفات. همسرم خیلی نتونسته در فامیل ما جا باز کنه. البته انسان اجتماعیه. مشکلی از این بابت نداره. بر خلافه خواهرش که در این 5 سال من جز "سلام، حالتون خوبه" که خیلی سریع و با اضطراب میگه هیچ کلمه ای نشنیدم. از نظر روابط بسیار مشکل داره. دائم چسبیده به مادرش از این اتاق به اون اتاق میره. با هیچ کس حرف نمیزنه.
همسرم اینجوری نیست. اما معمولا تو جمعهای خانوادگی ساکته. اما خانواده پدری من در روستا زندگی می کنه. اونجا که میریم خیلی راحته. اونجا همه هم دوستش دارند. ظاهرا در محیطهای روستایی بیشتر راحته تا شهری. البته تحصیل کرده هم هست. شاید اگر از محیط خانوادش کنده بشه مشکل حل بشه. البته منظورم این نیست که از خانوادش جدا کنم. منظورم اینه که مرجعش اونها نباشند.
یک مثال بزنم. پارسال بعد از سال تحویل ما زنگ زدیم شهرستان برای تبریک. مادرش گفت کی می آیید من گفتم انشاءا... تو عید می آییم. گفت نه باید الان یا حداکثر فردا صبح بیایید! گفتم نمیشه ما برنامه ریزی نکردیم. گفت الا و بلا باید بیایید من به پدرم گفتم که با شما میاییم خانهشان!! بعد هم با خانمم دعوامون شد شدید. درصورتیکه قبلش با هم هیچ برنامه ای نداشتیم برای اون روز. قرار بود روز سوم و چهارم بریم. کاملا از طرف مادرش تحریک شد. بعد هم ساکش رو برداشت و رفت. یک ساعت بعد از سال تحویل!
این قضیه رفتن به شهرستان و 20 روز ماندن برای همه سئوال شده. اما خانوادش انگار نه انگار. این دفعه آخر با اینکه تازه شهرستان بود گفت می دونم زیاده اما فقط سه روز میرم بر می گردم رفته بعد از دو هفته هنوز برنگشته! زندگیم ریخته به هم.
راجع به مسائل فرهنگی، ببینید خیلی مسائل هست اما اینقدر ریز هست که من خجالت می کشم بگم. شما تصور کنید یک بچه تهران، تحصیلکرده، خانواده با سواد و متوسط، امروزی، اهل تحقیق و مطالعه و هنر، با یک خانواده ای که هر چند در یک شهرستان بزرگ، اما ظاهر و لباس و عقایدشان در حد یک خانواده روستایی است. نمی خوام خدای ناکرده توهینی به روستاییان بکنم. من خودم هم یک روستایی زاده هستم. پدرم 45 سال پیش از یک روستای خیلی کوچک آمد. اما الان هم از لحاظ فرهنگی و دانش و رفاه خدا را شکر خیلی پیشرفت کرده. اما سه برادرش در همون روستا با همان وضعیت ماندند.
یا مثلا داییش ساعت 12 شب، در حالیکه ما می خواستیم بخوابیم زنگ زده که آخر هفته ما مهمانی داریم شما هم باید بیایید. ما عذر خواهی کردیم و گفتیم نمی آییم. حتی اول خانمم گفت که نه و نمی آییم. بعد از مکالمه من با خنده گفتم ساعت 12 شب زنگ زده دعوت کنه. تا سه روز باهام قهر بود.
بعد همون ساعت 12 زنگ زده با مامانش صحبت کرده با بابش صحبت کرده که دایی ساعت 12 زنگ زده ما رو دعوت کرده، چی شده؟! تا فردا شب هم ده ها اس ام اس و تلفن که اینجوری شده.
خوب حالا درست یا غلط زنگ زد و ما هم عذرخواهی کردیم . تموم شد و رفت. دیگه این چه بحثی داره.
یا فکر کنید ما خانه پدر من هستیم. مادرش هم طبق معمول می داند که ما الان اونجا هستیم. چون لحظه به لحظه با اس ام اس مثل تلکس خبری با هم در ارتباطند. شب رنگ زده که پسر دایی بابام تصادف کرده فوت کرده. خانمم هم خیلی حساسه، ریخت به هم. حالا من تو این 5 سال اصلا ایشون رو ندیده بودم. اصلا رفت و آمد هم ندارند. می گم خوب چی الان باید بریم شهرستان؟ میگه نه. میگم باید بریم برای ختمش؟ میگه نه. میگم خوب این شبیه زندگ زده خونه پدر من که این خبر گل پنبه رو بده که چی؟! بدش میاد.
نمی دونم خیلی مثال دارم.
من چند بار از خانوادش خواهش کردم بابا شما مسائل خاله زنکی که ربطی هم به ما نداره بین خودتون حلش کنید به دخترتون نگید. بابا ما از شما 400 کیلومتر فاصله داریم. اینکه فلانی زنگ زده اینجوری به بابات گفته به ما چه ربطی داره که زود اول در هر وضعیتی زنگ میزنی به دخترت.
اینه که می گم خانمم اونجا زندگی می کنه. همه هوش و حواسش اونجاست. یعنی نمی گذارند که اینجا باشه.

جناب ava سلام و به تالار خوش اومدي:43:
ببين دوست عزيز اگه سري به تايپيک دوستان بزني ميبيني که همه يه جورايي مشکل دارن و همه و از جمله خود من فکر ميکنيم مشکلمون بدترين مشکله و ديگه طاقت نداريم و خيلي حرفهاي ديگه، مهم تمرکز رو راه حل مشکله با اينکه من سعي ميکنم مطالعه کنم و دانشم رو براي حل کردن مشکلم بالا برم و تو همين تالار دنبال يه راه حلي بگردم ولي خودت سبک و سنگين کن و ببين واقعا داره براتون مشکل حاد ميشه اگه اينطوريه حتما حتما و باز تاکيد ميکنم حتما يه مشاور خوب گير بيارو هر دو تاتون برين و اينجا هم ميگم يه مشاور خوب و مورد اعتماد که بتونه حضوري و رو در رو کمکتون کنن، دوستان تالاري خيلي خوب کمک ميکنن و من به شخصه واقعا ممنونشون هستم و همدم تنهايي ها و غم خوار مشکلاتم بودن و هستن اما بعضي چيزها کارشناسانه بررسي بشه خيلي بهتره و نبايد آزمون و خطا کرد چون به حد کافي ما خودمون بهتره خودم رو بگم داريم تو زندگي اينو انجام ميديم و اصلا خوب نيست که اين اسم رو براي تايپيکت انتخاب کردي اينهمه ادما مشکل دارن و حالا حالا با مشکل مبارزه ميکنن ونميخوان به جدايي فکر کنن پس شما هم دور اين موضوع رو لطفا خط بکشيد،:324::305:

سلام برادر عزیز
خوب البته تا حدودی باید به خانمتون حق بدی به هر حال تو تهران غریب و کسی نداره ولی ایشون دارن زیاده روی می کنن. خانم شما خانه داره؟ چرا سر خانمتون رو به کار یا سرگرمی گرم نمی کنید؟خوب اگر سر آدم گرم باشه و وقت سر خارندن هم نداشته باشه فک نکنم که دیگه وقت کنه این کارها رو کنه. فک کنم خانم شما از بیکاری و بی حوصلگی رو آورده به خانوادش و شما هم که مشغول کار خودتون هستید. بچه ای هم در کار نیست بهتره که شغلی واسه خانمتون جور کنید که سرگرم بشه

نقل قول:

---

سلام برادر عزیز
خوب البته تا حدودی باید به خانمتون حق بدی به هر حال تو تهران غریب و کسی نداره ولی ایشون دارن زیاده روی می کنن. خانم شما خانه داره؟ چرا سر خانمتون رو به کار یا سرگرمی گرم نمی کنید؟خوب اگر سر آدم گرم باشه و وقت سر خارندن هم نداشته باشه فک نکنم که دیگه وقت کنه این کارها رو کنه. فک کنم خانم شما از بیکاری و بی حوصلگی رو آورده به خانوادش و شما هم که مشغول کار خودتون هستید. بچه ای هم در کار نیست بهتره که شغلی واسه خانمتون جور کنید که سرگرم بشه

---

خدا از دهنتون بشنوه. درست میگید. صبح تا شب هیچ کاری نمی کنه. هیچ سرگرمی، هنری، کاری نداره.
پارسال یه چند وقت براش کار پیدا کردم. کلی هم خرج دوره و آموزش و اینها. سه ماه رفت و دیگه نرفت. البته اونجا هم ازش کار می کشیدند و حقوق خوب نمی دادند. اما گفتم اینجا نشد می گردیم یه جای دیگه. چند تا کار خوب دیگه هم براش پیدا کردم. هم جای مناسب با حقوق عالی اما گفت دیگه نمی خوام کار کنم.
بعد یه مشکلی هم که داره خیلی زود تحت تاثیر محیط قرار می گیره. سر کار هم که رفته بود خیلی سریع از همکاراش که خیلی آدم های مناسبی نبودند رفتارهای زشتی یاد گرفته بود. مثلا اونجا ظاهرا خانمها هر روز لباس جدید و موبایل جدید و از این کارها. اونم می خواست کم نیاره. البته من تا جایی که بتونم همه چیز براش می خرم. ظاهرش همیشه مرتبه. اما رفته بود به پدرم به دروغ گفته بود که 100 تومن به من بده من برای خرید احتیاج دارم! بنده خدا بابام فکر کرده بود که ما وضعمون اینقدر خراب شده که حتی پول برای گوشت و مرغ هم نداریم. اما خانم رفته بود با پولش مانتو خریده بود. تو همون دوران هم گیر داده بود که همه موبایلشون جدیده ماله من قدیمی. رفتم براش یک موبایل هم خریدم. می دونید خیلی زود تحت تاثیر آدمهای دیگه قرار می گیره. خیلی ظاهربینه. اما باز هم حاضرم که بره یک جای مناسب مشغول بشه. بنده خدا خواهرم تا حالا به چندین نفر رو زده و کارهای خوبی براش پیدا کرده که مناسب یک خانم باشه. اما نمیره. میگه حوصله ندارم. مادرم بهش گفت بیا صبحها اینجا با هم بریم کلاس ورزش نرفت. گفت بیا بعضی روزها اینجا تنها نباش. با هم می ریم پیاده روی تو پارک. نمیره. حتی با من هم که به گردش و تفریح یا مسافرت می ریم دقیقا جاهایی که داره بهش هم خوش می گذره اما باز اونجا هم با خانوادشه. دائما اس ام اس. فرض کنید ما صبح زود می خواهیم بریم کوهپیمایی. ساعت 6 اس ام اس می زنه که ما داریم میریم. میگم بابا صبح زود همه خوابند برای چی اس ام اس می زنی. مگه دقیقه به دقیقه باید گزارش بدی چی کار می کنی؟

نقل قول:

---

اصلا خوب نيست که اين اسم رو براي تايپيکت انتخاب کردي اينهمه ادما مشکل دارن و حالا حالا با مشکل مبارزه ميکنن ونميخوان به جدايي فکر کنن پس شما هم دور اين موضوع رو لطفا خط بکشيد،

---

من هم اصلا دوست ندارم این موضوع را مطرح کنم. اما 5 سال است که هر روز درگیر مسائل جدیدی هستم. دیگه خسته شدم. ازدواج اشتباهی داشتم. شاید اگر با یک نفر از شهرستان خودش، در سطح خانواده خودش ازدواج می کرد خیلی هم خوشبخت میشد. تربیت و فرهنگ آدمها را نمیشه عوض کرد. در صورتیکه من تمام این مسائل رو قبل از ازدواج بهش گفتم. گفتم ما از زمین تا آسمون با هم فرق می کنیم. به هم نمی خوریم. شاید جفتمون خوب باشیم اما کنار هم خوشبخت نمیشیم. چون جهان بینی متفاوتی داریم. تربیت، نوع نگاهمون به زندگی، خانواده همه چیمون فرق داره.
اما چنان اظهار عشق و علاقه می کرد که میگفت اگر ازدواج نکنیم خودم رو می کشم! من خودم هم می خوام از این محیط جدا بشم. همونجوری میشم که تو می خوای

با سلام:72:

آوای محترم قبل از هر چیز ازتون میخوام که از مدیران بخواین که اسم تاپیکتون رو عوض کنند .چون اون جور که من برداشت کردم شما قصد جدایی ندارین بلکه میخواین وضع زندگیتون بهبود پیدا کنه . درسته ؟

اختلاف فرهنگی تو اکثر ازدواج ها وجود داره حتی ازدواج های فامیلی ولی نحوه برخورد زوجین با مسائل هست که صورت مساله رو از یه حالت ساده به حالت حاد تبدیل میکنه .

هنر شما در جذب همسرتون میتونه تمرکز ایشون رو از روی خانواده شون به سمت شما هدایت کنه.

غریبی بهانه خوبی برای بازگشت به سمت خانواده نیست . احتمالا همسر شما در کنار شما از مساله ای رنج میبره یا کمبودی داره که این خلا، رو با ارتباط با خانواده اش جبران میکنه .

سعی کنید به مساله از این دید نگاه کنید و رفتارهای خودتون رو هم بررسی کنید اگه مشکلی از این سمت وجود نداشت اون وقت به تمرکز روی همسرتون و رفتارهای خانواده اش بپردازید.

با شادزی عزیزم موافقم سرگرم شدن همسرتون نقش عمده ای در تغییر رفتارهاشون خواهد داشت.

شاد باشید:72:.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

آوای محترم من پست شماره 8 شما رو ندیده بودم.

ميشه راجع به خودتون و همسرتون يه سري اطلاعات بدين؟تا دوستاني که تو زمينه مشاوره آشنا هستن بتونن کمکتون کنن؟:72:
مثلا چه جور با هم آشنا شدين؟چند وقت نامزد بودين؟از اول دعواهاتون از چي شروع شد؟چرا شهر غريب؟خودتون بچه چندم خانواده ايد؟همسرتون چطور؟تو اين 5 سال چه جوري سپري کردين؟دعواهاتون به چه شکله؟ببخشيد ميپرسم رابطه عاطفي و جنسيتون چه طوره؟چرا تو اين مدت تصميم به بچه دار شدن نگرفتين؟همسرتون روزهاشو چه جوري ميگذرونه؟چرا تا به حال به مشاوره مراجعه نکردين؟تا حالا رک و پوست کنده با خودش يا خانوادش حرف زدين؟همسرتون رو دوست دارين؟چقدر همسرتون رو قبول دارين؟خودتون فکر ميکنين چرا اينکارا رو ميکنه کمبودي هست يا اونطور که بايد براش مايه نميذارين که با خانوادش بيشتر احساس راحتي ميکنه؟فکر ميکنين چه خلايه که تو زندگيتون هست و باعث ايجاد شکاف و دوري هر دو تاون ميشه؟نظر همسرتون چيه؟

نقل قول:

---

مثلا چه جور با هم آشنا شدين؟چند وقت نامزد بودين؟از اول دعواهاتون از چي شروع شد؟چرا شهر غريب؟

---

متاسفانه با اینترنت!:302: با توصیفی که از خودش و خانوادش می کرد( کمی دروغ کمی هم یک کلاغ چهل کلاغ، کمی هم نادانی من) فکر کردم فرد مناسبیه. بعد چندین بار من شهرستان رفتم. شدیدا اظهار علاقه می کرد. ( به طور غریبی) وقتی میزان عشق و علاقه اش به خودم رو دیدم و با تعریفهایی که از خانوادش می کرد، تصیم گرفتم که برم خواستگاری. توی اون دوران اوضاع خوبی از لحاظ روحی نداشتم و دوست داشتم که زودتر ازدواج کنم که متاسفانه انتخاب اشتباهی کردم. در اینکه این ازدواج اشتباه بوده شک ندارم. تقریبا همه هم با من هم نظرند. منتها الان باید چه بکنم؟ آها اینو بگم که شب خواستگاری با وارد شدن به یک کوچه بن بست تنگ و تاریک در یک محله خیلی پایین او شهرستان، با خونه های گلی، (البته خونه اینها گلی نیست:199:) بعد خانوادش و نوع برخوردشون. مادرش که تقریبا هیچ حرفی نزد. چادرش رو سفت گرفته بود و فقط نگاه می کرد. اصلا هممون دکوراژه شدیم. برگشتیم به تهران یک جلسه گذاشتیم. من ( فرزند اول خانواده هستم) دو خواهرم، شوهر خواهرم، پدر و مادرم. همه چیز رو بررسی کردیم. همه مخالف بودند! اما خوب انتخاب رو به عهده خودم گذاشتند. من هم با وجود اینکه وابستگی عاطفی پیدا کرده بودم اما عقلم بهم میگفت که اصلا فرد مناسبی نیست و ازدواج درستی نخواهد بود. یواش یواش خانمم متوجه شد که من نظرم عوض شده. شروع کرد به دیونه بازی. باور نمی کنید روزی 200 بار زنگ میزد . سر کار، به موبایل ، خونه. آبرومو همه جا برد. نصف شب زنگ می زد میگفت اگر الان به من نگی که با من ازدواج می کنی خودم رو همین امشب می کشم! جدی تهدید می کرد.خلاصه در یک شرایط خاصی و در یک تصمیم احمقانه من ازدواج کردم.

نقل قول:

---

همسرتون چطور؟تو اين 5 سال چه جوري سپري کردين؟دعواهاتون به چه شکله؟

---

همسرم هم فرزند اول است. والا بیشترش رو با دعوا. گاهی اوقات خیلی شدید. از همون روزهای نامزدی (6 ماه) رفتارهای عجیب و غریب. فرض کنید همون دوران برای اینکه اون چیزی رو که می خواست نخریدم، در بازار قهر کرد و تو شلوغی منو گذاشت و رفت! با بدبختی پیداش کردم و اومدیم خونه.
کاملا معلوم بود که مثلا مادرش بهش گفته بود یه قوت کم نیاری. هرچی اونها گفتند قبول نکنی. اون هم به شکل کاملا بچه گانه ای به این سفارشات عمل می کرد. البته من و خانواده ام سعی نداشتیم چیزی رو به اون تحمیل کنیم با اینکه سلیقه هامون از زمین تا آسمون فرق داشت!
2 سال اول زندگی خانم کاری کرد که من کارم رو از دست دادم. با تلفنهای بیشمار و بیمورد به محل کار. روزی 10 بار زنگ میزد. بحثهای بیمورد. کافی بود جواب ندی یا بگی الان سرم شلوغه. دائم زنگ می زد بعد هم می گفت حتما با کسی هستی که نمی خوای با من حرف بزنی. باور کنید من هیچ رفتاری که باعث سوظن اون بشه نداشتم. اما هر شب موبالم رو چک می کرد. اینقدر با این کارهاش منو عصب کرد که محل کار دعوام شد و با شریکم به هم زدیم، اون هم پول ما رو بالا کشید، اول ازدواج بیکار شدیم.
اما خب بالاخره الان دوباره روی پای خودم ایستادم. نمی خوام بگم مشکل مالی نداریم. اما به قدر نیاز داریم. هر چند که مستاجریم!
بالاخره بعد از دو سال با هزار بار دعوا و خواهش و صحبت و بالاخره پادرمیانی خانواده ها الان خیلی بهتر شده و اون مالیخولیای سابق رو نداره.

نقل قول:

---

ببخشيد ميپرسم رابطه عاطفي و جنسيتون چه طوره؟

---

مشکلی نیست

نقل قول:

---

تا حالا رک و پوست کنده با خودش يا خانوادش حرف زدين؟

---

ده ها بار. مثلا برای همین مشکلی که خونه و زندگیش رو ول میکنه و میره. دقیقا توی اسفند ماه که همه درگیر کارهای آخر سال هستند، موعد اجاره ما هم تموم شده بود و بلاتکلیف بودیم. گذاشت 20 روز رفت. ( قرار بود سه چهار روزه بره) دیگه جدی با پدرش صحبت کردیم. گفتم بله حق با شماست شما ببخشید. دیگه تکرار نمیشه. اما هیچ فایده ای نداره. من واقعا موندم الان که دو هفته است اونجاست ، تازه یک ماه پیش هم پیش خانوادش بوده، قسم هم خورده که سه روزه برگرده، پدرش نمی گه چرا نمیری سر خونه و زندگیت؟!!! می دونید هر چی بچه هاشون بگند می گند چشم. به طرز وحشتناکی لوسشون کردند.
سر اون قضیه عید که گفتم و یه سری مسائل دیگه. دعوای شدیدی شد. پدر و مادرش مثلا آوردندش سر خونه و زندگیش و نشتیم 6 نفری (پدر و مادرهامون) تمام مسائل رو مطرح کردیم.
کاملا برای همه مشخص شد که تقصیر اون و مادرشه. نه اینکه من اصلا مشکلی نداشته باشم ها. مگه میشه. منتها در شرایط عادی و با کسی که در کلیات با تو هم نظره زن و شوهر باید عیبهای همدیگر بپوشونند و تحمل کنند. اما مواردی که منجر به اختلاف و دعواهای شدید میشد از طرف اون بود. خودش هم قبول داره. پارسال بعد از سه چهار ساعت صحبت و بیان موارد و رو در رو کردن، در چند مورد خاص به این نتیجه رسیدیم که تقصیره دخالتهای مادرشه. یهو مادرش اون وسط از روی مبل نشست روی زمین و جیغ و داد و زد تو سر خودش و ... که من مادرم مرده ( 7 سال پیش) ما خانواده شهیدیم(پدر بزرگ پدری همسرم) (آخه این حرفها چه ربطی داره) اگه تقصیر منه منو همین الان بکشید. اصلا یک کارهای که شرمم میشه بگم. گفتم دچار یک سری اختلالات رفتاری عجیبی است.

نقل قول:

---

همسرتون رو دوست دارين؟چقدر همسرتون رو قبول دارين؟

---

هر چند با این رفتارهاش روز به زور علاقم کمتر میشه اما ذاتشو دوست دارم. دختر مهربان، خوب و پاکیست اما...
قبولش ندارم! یعنی تصمیمهاش و افکارش بچه گانه و گاهی احمقانه است. تو رو خدا نگید که از دید تو اینطوریه. من با خودم روراستم. عیوب خودم رو بهتر از هر کس دیگری می دونم. اما واقعا اینطوریه. البته در یک سری مسائل خانمم حرفمم رو قبول. داره. یعنی راستشو بخواهید کلا منو قبلو داره. اما بعضی اوقات از روی لج بازی با اینکه می دونه حق با منه. اما قبول نمی کنه. یا نظرات خواندشو در حالی که اشتباست قبول میکنه. اما فرض کنید در موقع خرید کاملا سلیقه من قبول داره. حتی همیشه من بهش میگم خودت باید انتخاب کنی. اما نظر منو می پرسه و آخر هم همونو می خره. (بدون اینکه من بهش بگم که بخره)

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

نقل قول:

---

مثلا چه جور با هم آشنا شدين؟چند وقت نامزد بودين؟از اول دعواهاتون از چي شروع شد؟چرا شهر غريب؟

---

متاسفانه با اینترنت!:302: با توصیفی که از خودش و خانوادش می کرد( کمی دروغ کمی هم یک کلاغ چهل کلاغ، کمی هم نادانی من) فکر کردم فرد مناسبیه. بعد چندین بار من شهرستان رفتم. شدیدا اظهار علاقه می کرد. ( به طور غریبی) وقتی میزان عشق و علاقه اش به خودم رو دیدم و با تعریفهایی که از خانوادش می کرد، تصیم گرفتم که برم خواستگاری. توی اون دوران اوضاع خوبی از لحاظ روحی نداشتم و دوست داشتم که زودتر ازدواج کنم که متاسفانه انتخاب اشتباهی کردم. در اینکه این ازدواج اشتباه بوده شک ندارم. تقریبا همه هم با من هم نظرند. منتها الان باید چه بکنم؟ آها اینو بگم که شب خواستگاری با وارد شدن به یک کوچه بن بست تنگ و تاریک در یک محله خیلی پایین او شهرستان، با خونه های گلی، (البته خونه اینها گلی نیست:199:) بعد خانوادش و نوع برخوردشون. مادرش که تقریبا هیچ حرفی نزد. چادرش رو سفت گرفته بود و فقط نگاه می کرد. اصلا هممون دکوراژه شدیم. برگشتیم به تهران یک جلسه گذاشتیم. من ( فرزند اول خانواده هستم) دو خواهرم، شوهر خواهرم، پدر و مادرم. همه چیز رو بررسی کردیم. همه مخالف بودند! اما خوب انتخاب رو به عهده خودم گذاشتند. من هم با وجود اینکه وابستگی عاطفی پیدا کرده بودم اما عقلم بهم میگفت که اصلا فرد مناسبی نیست و ازدواج درستی نخواهد بود. یواش یواش خانمم متوجه شد که من نظرم عوض شده. شروع کرد به دیونه بازی. باور نمی کنید روزی 200 بار زنگ میزد . سر کار، به موبایل ، خونه. آبرومو همه جا برد. نصف شب زنگ می زد میگفت اگر الان به من نگی که با من ازدواج می کنی خودم رو همین امشب می کشم! جدی تهدید می کرد.خلاصه در یک شرایط خاصی و در یک تصمیم احمقانه من ازدواج کردم.

نقل قول:

---

همسرتون چطور؟تو اين 5 سال چه جوري سپري کردين؟دعواهاتون به چه شکله؟

---

همسرم هم فرزند اول است. والا بیشترش رو با دعوا. گاهی اوقات خیلی شدید. از همون روزهای نامزدی (6 ماه) رفتارهای عجیب و غریب. فرض کنید همون دوران برای اینکه اون چیزی رو که می خواست نخریدم، در بازار قهر کرد و تو شلوغی منو گذاشت و رفت! با بدبختی پیداش کردم و اومدیم خونه.
کاملا معلوم بود که مثلا مادرش بهش گفته بود یه قوت کم نیاری. هرچی اونها گفتند قبول نکنی. اون هم به شکل کاملا بچه گانه ای به این سفارشات عمل می کرد. البته من و خانواده ام سعی نداشتیم چیزی رو به اون تحمیل کنیم با اینکه سلیقه هامون از زمین تا آسمون فرق داشت!
2 سال اول زندگی خانم کاری کرد که من کارم رو از دست دادم. با تلفنهای بیشمار و بیمورد به محل کار. روزی 10 بار زنگ میزد. بحثهای بیمورد. کافی بود جواب ندی یا بگی الان سرم شلوغه. دائم زنگ می زد بعد هم می گفت حتما با کسی هستی که نمی خوای با من حرف بزنی. باور کنید من هیچ رفتاری که باعث سوظن اون بشه نداشتم. اما هر شب موبالم رو چک می کرد. اینقدر با این کارهاش منو عصب کرد که محل کار دعوام شد و با شریکم به هم زدیم، اون هم پول ما رو بالا کشید، اول ازدواج بیکار شدیم.
اما خب بالاخره الان دوباره روی پای خودم ایستادم. نمی خوام بگم مشکل مالی نداریم. اما به قدر نیاز داریم. هر چند که مستاجریم!
بالاخره بعد از دو سال با هزار بار دعوا و خواهش و صحبت و بالاخره پادرمیانی خانواده ها الان خیلی بهتر شده و اون مالیخولیای سابق رو نداره.

نقل قول:

---

ببخشيد ميپرسم رابطه عاطفي و جنسيتون چه طوره؟

---

مشکلی نیست

نقل قول:

---

تا حالا رک و پوست کنده با خودش يا خانوادش حرف زدين؟

---

ده ها بار. مثلا برای همین مشکلی که خونه و زندگیش رو ول میکنه و میره. دقیقا توی اسفند ماه که همه درگیر کارهای آخر سال هستند، موعد اجاره ما هم تموم شده بود و بلاتکلیف بودیم. گذاشت 20 روز رفت. ( قرار بود سه چهار روزه بره) دیگه جدی با پدرش صحبت کردیم. گفتم بله حق با شماست شما ببخشید. دیگه تکرار نمیشه. اما هیچ فایده ای نداره. من واقعا موندم الان که دو هفته است اونجاست ، تازه یک ماه پیش هم پیش خانوادش بوده، قسم هم خورده که سه روزه برگرده، پدرش نمی گه چرا نمیری سر خونه و زندگیت؟!!! می دونید هر چی بچه هاشون بگند می گند چشم. به طرز وحشتناکی لوسشون کردند.
سر اون قضیه عید که گفتم و یه سری مسائل دیگه. دعوای شدیدی شد. پدر و مادرش مثلا آوردندش سر خونه و زندگیش و نشتیم 6 نفری (پدر و مادرهامون) تمام مسائل رو مطرح کردیم.
کاملا برای همه مشخص شد که تقصیر اون و مادرشه. نه اینکه من اصلا مشکلی نداشته باشم ها. مگه میشه. منتها در شرایط عادی و با کسی که در کلیات با تو هم نظره زن و شوهر باید عیبهای همدیگر بپوشونند و تحمل کنند. اما مواردی که منجر به اختلاف و دعواهای شدید میشد از طرف اون بود. خودش هم قبول داره. پارسال بعد از سه چهار ساعت صحبت و بیان موارد و رو در رو کردن، در چند مورد خاص به این نتیجه رسیدیم که تقصیره دخالتهای مادرشه. یهو مادرش اون وسط از روی مبل نشست روی زمین و جیغ و داد و زد تو سر خودش و ... که من مادرم مرده ( 7 سال پیش) ما خانواده شهیدیم(پدر بزرگ پدری همسرم) (آخه این حرفها چه ربطی داره) اگه تقصیر منه منو همین الان بکشید. اصلا یک کارهای که شرمم میشه بگم. گفتم دچار یک سری اختلالات رفتاری عجیبی است.

نقل قول:

---

همسرتون رو دوست دارين؟چقدر همسرتون رو قبول دارين؟

---

هر چند با این رفتارهاش روز به زور علاقم کمتر میشه اما ذاتشو دوست دارم. دختر مهربان، خوب و پاکیست اما...
قبولش ندارم! یعنی تصمیمهاش و افکارش بچه گانه و گاهی احمقانه است. تو رو خدا نگید که از دید تو اینطوریه. من با خودم روراستم. عیوب خودم رو بهتر از هر کس دیگری می دونم. اما واقعا اینطوریه. البته در یک سری مسائل خانمم حرفمم رو قبول. داره. یعنی راستشو بخواهید کلا منو قبلو داره. اما بعضی اوقات از روی لج بازی با اینکه می دونه حق با منه. اما قبول نمی کنه. یا نظرات خواندشو در حالی که اشتباست قبول میکنه. اما فرض کنید در موقع خرید کاملا سلیقه من قبول داره. حتی همیشه من بهش میگم خودت باید انتخاب کنی. اما نظر منو می پرسه و آخر هم همونو می خره. (بدون اینکه من بهش بگم که بخره)

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

ببخشید سرتونو درد میارم اما یک موضوع دیگه.
شدیدا بچه می خواد. مخصوصا این اواخر. من یک کمی به خاطر مستاجر بودن و مسائل مالی یک درصد بیشتری به خاطر اینکه فکر می کنم اساس زندگیمون خیلی مطمئن نیست، موافق نیستم. بعد هم میخواد بچه رو برداره و دائم بره اونجا. من به هیچ عنوان راضی نیستم که بچم توی اون محیط بزرگ بشه یا حتی یک چیزی از اونها یاد بگیره. تصورش هم برایم وحشتناکه. ضمن اینکه می خواد هر روز به مادرش زنگ بزنه و ایشون هم از اون نسخه های 100 سال پیش دهات رو بهش بگه!
بعد فکر می کنم اول بگذار تکلیف خودمون روشن بشه. بتونیم مثل آدم با هم زندگی کنیم بعد پای یک نفر دیگرو باز کنیم.

همسرتون اشتباهاتشون رو می پذیرن و تکرار میکنند یا اصلا بر این فرض هستند که اشتباهی از سمت ایشون در کار نیست ؟

ایشون از این طرز زندگی راضی هستند؟

نقل قول:

---

همسرتون اشتباهاتشون رو می پذیرن و تکرار میکنند یا اصلا بر این فرض هستند که اشتباهی از سمت ایشون در کار نیست ؟

ایشون از این طرز زندگی راضی هستند؟

---

در بعضی موارد می پذیره. گاهی یک اشتباهی رو ده بار تکرار می کنه. بعد میاد عذرخواهی میکنه. اما دوباره...
گاهی هم خودش میگه برای اینکه کم نیاره این کارو می کنه. می دونید من فکر می کنم که خودش هم می دونه که بالاخره یک کمبودهایی از نظر خانوادگی داره. اما برای اینکه کم نیاره طرف اونها رو می گیره.
والا هیچ کس از دعوا و مرافعه راضی نیست. اما میگه همه اول زندگی مشکل دارند. در مجموع راضی به ادامه زندگیست.
اما خیلی از موارد هم اصلا فکر نمیکنه که اشتباه می کنه. با اینکه یک مورد کاملا بدهیه. الان واقعا مغزم کار نمیکنه که مثال بزنم. اگر به خاطر آوردم مطرح می کنم.

اميدوارم همون نظر اول منو قبول کنيد و پيش يه مشاور خوب بريد و باور کنيد هر چي باشه بهتون کمک ميکنه حالا منجر به سازش بشه که روابطتون مطمئنا بهتر ميشه و رو خودتون و همسرتون کار ميشه،يا خدايي ناکرده نميخوام اسمش رو بيارم،خوب فکر کنيد و تصميم بگيريد باور کنيد زندگي ارزش اينو داره که برا خوشبخت شدن بجنگي، من خودم معتقدم ولي با اين تفاوت که همسر من مايل نيست بره مشاوره و گرنه تا حالا فکر ميکنم تغييري تو زندگيمون حاصل ميشد، به نظر من تو زندگي زناشويي هر دو طرف کم يازياد مقصرن و اشتباه دارن ولي نميدونن که خودشون هم کار رو خرابتر ميکنن مثلا من خودم فکر ميکردم 90 درصد مشکلاتم بخاطر رفتار همسرمه ولي وقتي يه بار رفتم مشاوره ديدم نه منم تو برقراري ارتباط با همسرم ضعيفم و مشکل دارم که خودم يااونها رو نميدونستم يا برام اونها يه حسن بود...:72::72::72::72::72::72:

نقل قول:

---

اميدوارم همون نظر اول منو قبول کنيد و پيش يه مشاور خوب بريد و باور کنيد هر چي باشه بهتون کمک ميکنه حالا منجر به سازش بشه که روابطتون مطمئنا بهتر ميشه و رو خودتون و همسرتون کار ميشه،يا خدايي ناکرده نميخوام اسمش رو بيارم،خوب فکر کنيد و تصميم بگيريد باور کنيد زندگي ارزش اينو داره که برا خوشبخت شدن بجنگي، من خودم معتقدم ولي با اين تفاوت که همسر من مايل نيست بره مشاوره و گرنه تا حالا فکر ميکنم تغييري تو زندگيمون حاصل ميشد، به نظر من تو زندگي زناشويي هر دو طرف کم يازياد مقصرن و اشتباه دارن ولي نميدونن که خودشون هم کار رو خرابتر ميکنن مثلا من خودم فکر ميکردم 90 درصد مشکلاتم بخاطر رفتار همسرمه ولي وقتي يه بار رفتم مشاوره ديدم نه منم تو برقراري ارتباط با همسرم ضعيفم و مشکل دارم که خودم يااونها رو نميدونستم يا برام اونها يه حسن بود...

---

دوست عزیز من برای اینکه خودم رو نجات بدهم حاضرم هر کاری بکنم. پیش مشاور رفتن که سهله. اگر بهش بگم اون هم با من میاد. اما فکر می کنم که فایده ای نداره. چون مشکل اصلی همانطور که عرض کردم تفاوت شدید فرهنگیه و اخلاقیه. که اینو کسی نمی تونه عوض کنه.

به نظر بنده (نظر شخصی هست و کارشناسی نیست)همسر شما متوجه عمق فاجعه (حداقل از دیدگاه شما)نیست. ایشون از صدمات روحی که به شما وارد میکنند آگاه نیستند و دامنه نگاهشون هم بسته هست .

شما میتونید از این صفت ایشون که زود تحت تاثیر قرار میگیرن استفاده کنید و از یه مشاور زبده کمک بگیرید که مساله رو واسشون تفهیم کنه (عملا تحت تاثیر قرارشون بده)و حداقل ایشون به مرحله درک آسیب هایی که به بنیان خانوادشون میزنن برسند .

در مورد بچه دار شدن هم خیلی صریح و قاطع برخورد کنید و اعلام کنید تا زمانیکه مشاجراتتون به میزان قابل توجهی کاهش نیافته از بچه خبری نیست شاید این مساله تلنگری باشه برای تغییر رفتار ایشون.

برای حل اختلافتتون حداقل دیگه از میانجگری خانواده ایشون استفاده نکنید چون ظاهرا که اوضاع رو بدتر میکنند.

سعی کنید محیط خونه رو واسه ایشون جذاب تر کنید و اگر اهل مطالعه هستند کتابها و مقالات و... مرتبط با مساله تون رو واسشون فراهم کنید و ازشون بخواین که مطالعه کنند و برداشت هاشون رو با شما در میون بگذارند.

یه بازه زمانی واسه خودتون تعریف کنید و تو این مدت شما هم کمتر بهانه دستشون بدید و روی خودتون هم کار کنید و ایشون رو تشویق به تغییر و بهبود کنید.

باز هم تاکید میکنم حضور مشاوری که بتونه خانمتون رو تحت تاثیر قرار بده تاثیر عمیق و گسترده ای بر روابطتتون خواهد داشت . تا خانمتون از شهرستان بر میگرده مشاور مناسب رو پیدا کنید و مشکلاتتون رو باهاش درمیون بگذارید.

موفق باشید:72:

ممنون.
فکر می کنم رفتن پیش مشاور آخرین راهه. اگر کسی می تونه مشاور خوبی معرفی کنه، ممنون میشم.
البته فکر کنم پیغام خصوصی من فعال نیست.

همسر شما وابستگی روحی و عاطفی شدید به خانواده و فرهنگ خانوادگی داره ، به احتمال قوی خودش هم مایل نیست این وضع ادامه پیدا کنه ، اما احساس توانمندی و اعتماد به نفس کافی را در خود برای تغییر وریه نمیبینه و همینم باعث میشه که وقتی شهرستان میره مایل نباشه زود برگرده ( هم وابستگی به اونجا و خونوادش ، هم ناامیدی از یک زندگی همراه با رضایت شما ) . شما هم لازمه جدی باشید ، یعنی در عین اینکه نیازهای ایشون را تأمین می کنید نسبت به انتظارات منطقیتون برای داشتن یک زندگی مناسب با ایشون قاطع باشید و با هم تحلیل کنید و بعد برنامه زندگیتون را تعییت کنید و پیامد هم برای این که هر کدام پای بند این برنامه نبودی تعیین کنید . و به آن عمل کنید ، در نظر داشته باشید که ایشان خود فعال باشد در برنامه ریزی مشترکتون و حتی پیامد را خودش تعیین کند .

ضمن این که ایشون نیاز به تغییر نگرش و به عبارتی شناخت درمانی دارند ، وقتی امکان مشاوره رفتن را دارید حتماً این کار را بکنید

اگر تهران هستید به این لینک مراجعه کنید :

http://www.hamdardi.net/thread-2920-post-25817.html#pid25817

سلام آوای عزیز
من فکر می کنم که برای طلاق همیشه وقت هست.هیچ فرقی نمیکنه که شما الان طلاق بگیری یا 2 سال دیگه
(البته اگر بچه دار نشده باشید که اکیدا تاکید می کنم که تا مشکلتان حل نشده به هیچ وجه بچه دار نشید)
پس به نظر من شروع کنید با مطالعه و کمک گرفتن بر روی رابطه تان و رفتارهای خانمتان کار کنید.مطمئن باش با این تلاش و این کمک ها چیزی از دست نمیدهی:rolleyes:
من کاملا با فرشته ی مهربان عزیز موافقم.کسی که روحیه ی وابسته دارد حتی اگر اون عامل وابستگی را دور کنیم باز هم نشانه های وابستگی را نشان می دهد.مثلا همینکه همسر شما بدون اینکه شما تاکید کنید چیزی را میخرد که شما می خواهید و نظر مستقلی نمی تواند ارائه بدهد نشان دهنده ی این است که روحیه ی وابسته ی ایشان برخی اوقات به شما هم وابسته می شود.
راستی من هم یک روزی مشکلم را در اینجا نوشتم و بسیار بسیار زیاد مشکلم حل شد و واقعا دیگه خیلی وقت ها فقط کمی از آثار اونو می بینم مشکل من با مشکل خانم شما گرچه شکلش متفاوت است اما ریشه اش یکی است و اون وابستگی عاطفی به اطرافیان است.چون دوستان پیشنهادات خوبی ارائه دادند اگر علاقه مند بودید تاپیک من را هم بخوانید شاید برای خانمتان مفید باشد:72:

http://www.hamdardi.net/thread-10999.html

آواز محترم

من از دسته افرادی هستم که شدیدا با دوربین به سمت خود موافقم و با دوربین به سمت بیرون مخالف هستم .حتی اگر 70-80 درصد حرفهای شما در مورد طرف مقابل پذیرفته شده باشد !

ما کاملا در همین حد و اندازه از زاویه ی دید شما حق را به شما می دهیم .

اما سر دوربین را 180 درجه می چرخانیم و به سمت شما می گیریم و از زاویه ای دیگر به ماجرا نگاه می کنم و توجه شما را به آن جلب می کنم تا انشالله کمک کننده باشد .

[quote=ava72]
متاسفانه با اینترنت!:302: با توصیفی که از خودش و خانوادش می کرد( کمی دروغ کمی هم یک کلاغ چهل کلاغ، کمی هم نادانی من) فکر کردم فرد مناسبیه. بعد چندین بار من شهرستان رفتم. شدیدا اظهار علاقه می کرد. ( به طور غریبی) وقتی میزان عشق و علاقه اش به خودم رو دیدم و با تعریفهایی که از خانوادش می کرد، تصیم گرفتم که برم خواستگاری. توی اون دوران اوضاع خوبی از لحاظ روحی نداشتم و دوست داشتم که زودتر ازدواج کنم که متاسفانه انتخاب اشتباهی کردم. در اینکه این ازدواج اشتباه بوده شک ندارم. تقریبا همه هم با من هم نظرند. منتها الان باید چه بکنم؟ [quote]

1- شما این خانم را انتخاب کرده اید و امروز نسبت به انتخاب خود باید مسئولانه برخورد کنید . ایشان انتخاب دیروز شماست و شما به واسطه انتخاب خودتان هم که شده باید نسبت به ایشان محترم و مسئولانه برخورد کنید .

[quote=ava72]
آها اینو بگم که شب خواستگاری با وارد شدن به یک کوچه بن بست تنگ و تاریک در یک محله خیلی پایین او شهرستان، با خونه های گلی، (البته خونه اینها گلی نیست:199:) بعد خانوادش و نوع برخوردشون. مادرش که تقریبا هیچ حرفی نزد. چادرش رو سفت گرفته بود و فقط نگاه می کرد. اصلا هممون دکوراژه شدیم. برگشتیم به تهران یک جلسه گذاشتیم. من ( فرزند اول خانواده هستم) دو خواهرم، شوهر خواهرم، پدر و مادرم. همه چیز رو بررسی کردیم. همه مخالف بودند! اما خوب انتخاب رو به عهده خودم گذاشتند. من هم با وجود اینکه وابستگی عاطفی پیدا کرده بودم اما عقلم بهم میگفت که اصلا فرد مناسبی نیست و ازدواج درستی نخواهد بود.[quote]

2- کی گفته که خانه های کاهگلی بد هستند و یا چه کسی گفته خانه های غیر کاهگلی خوب هستند ؟!! این نوع تفکر شماست که مسائل را اینگونه تفکیک و دسته بندی می کند و....

شاید لازم باشد واقعا شما یک بازنگری به تعاریف و نوع آلودگی ها و برچسب هایی که می زنید و قضاوتهایی که می کنید داشته باشید .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ava72

دوست عزیز من برای اینکه خودم رو نجات بدهم حاضرم هر کاری بکنم. پیش مشاور رفتن که سهله. اگر بهش بگم اون هم با من میاد. اما فکر می کنم که فایده ای نداره. چون مشکل اصلی همانطور که عرض کردم تفاوت شدید فرهنگیه و اخلاقیه. که اینو کسی نمی تونه عوض کنه.

---

3- در تمام طول تاپیک و همانطور که از اسم تاپیک بر میاید شما نتیجه کار را به شکل منفی در ذهن بازسازی کرده اید و توقعی به غیر از نتیجه ای که برای این رابطه مفروض می دانید و با این نوع تفکر نمیتوانید داشته باشید مگر اینکه همین امروز نوع دیدگاه خود را تغییر دهید .شما این رابطه را سعی دارید بر مبنای نوع تفکراتتان به سمت و سویی پیش ببرید که خودتان دوست دارید و دلتان می خواهد و نتیجه کاملا از قبل مشخص است .

در ضمن بهترین فکر ممکن این است که شما به اتفاق همسرتان که نهایت انعطاف پذیری را برای مشاوره گرفتن دارد اجرایی کنید .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط ava72

در بعضی موارد می پذیره. گاهی یک اشتباهی رو ده بار تکرار می کنه. بعد میاد عذرخواهی میکنه. اما دوباره...
گاهی هم خودش میگه برای اینکه کم نیاره این کارو می کنه. می دونید من فکر می کنم که خودش هم می دونه که بالاخره یک کمبودهایی از نظر خانوادگی داره. اما برای اینکه کم نیاره طرف اونها رو می گیره.
والا هیچ کس از دعوا و مرافعه راضی نیست. اما میگه همه اول زندگی مشکل دارند. در مجموع راضی به ادامه زندگیست.
اما خیلی از موارد هم اصلا فکر نمیکنه که اشتباه می کنه. با اینکه یک مورد کاملا بدهیه. الان واقعا مغزم کار نمیکنه که مثال بزنم. اگر به خاطر آوردم مطرح می کنم.

---

4- شما با تمام قوا به جنگ عادات این خانم رفته اید . به هر ترتیب ایشان چندین سال با این روش ( به درست و غلط آن کار نداریم ) به همین شکل زندگی کرده است و یک سری عادات دارد که طی زمان طولانی قادر به ترک آنهاست پس رسم شراکت در زندگی را مد نظر بگیرید و یک شبه توقع تغییر نداشته باشید .

[quote=ava72]
یواش یواش خانمم متوجه شد که من نظرم عوض شده. شروع کرد به دیونه بازی. باور نمی کنید روزی 200 بار زنگ میزد . سر کار، به موبایل ، خونه. آبرومو همه جا برد. نصف شب زنگ می زد میگفت اگر الان به من نگی که با من ازدواج می کنی خودم رو همین امشب می کشم! جدی تهدید می کرد.خلاصه در یک شرایط خاصی و در یک تصمیم احمقانه من ازدواج کردم.
[quote]

- چرا با شهامت بسیار زیاد و مسئولانه ، تصمیم نهایی را اعلام و اجرا نکردید ؟! پس این ضعف در شما وجود داشته و امروز هم دارد . عدم قاطعیت در زمان مشخص و لحظه ی نیاز ، در سراسر تاپیک وجود دارد و مازاد بر آن سر زنش و نوع نگاه منفی شما از روز شروع رابطه است ( به نوعی در درجه اول خودتان و در مرحله ی بعد انتخابتان را باور نداشته اید که نشان از اعتماد به نفس پائین است ) .در نتیجه هر اندازه این خانم تلاش هم بکند شما با نوع تفکر و چشم اندازهای خود همه ی اجر او را بی ارزش قلمداد می کنید که اینکار مسئولانه نیست .

دوست محترم

در نهایت دوربین را به سمت خود بچرخانید . اشکالات خود را مرتفع کنید و تمام بار توقعات خود را که معلوم نیست خیلی هم درست باشد روی دوش این خانم نیندازید . از جمله آنجا که شراکت شما دچار مشکل میشود و کاملا همسرتان و شریکتان را مقصر قلمداد می کنید !!

امیدوارم که نرنجیده باشید و قدری مسئولانه فکر - عمل - احساس کنید .

Ani عزیز
با این گفته شما که همیشه باید عیوب خود را نیز دید و از خود هم انتقاد کرد، کاملا موافقم.
همیشه سعی کردم که اینطور باشم و از اشتباهات خودم بسیار بیشتر از اشتباهات دیگران ناراحت می شوم. هم در زندگی مشترک و هم در دیگر زمینه ها.
بدون شک هر زندگی مشکلات فراوانی دارد، من اینجا مشکلاتی را مطرح کردم که زندگیم را به نابودی کشانده. خیلی مسائل را مطرح نکردم. من هم خیلی ایرادات دارم که باعث ناراحتی همسرم میشه که واقعا سعی کردم که برطرف کنم. و به گواه خودش خیلی بهتر شده (مثلا به دلیل برخی مشکلات کم حوصله شده و زود از کوره در می رفتم) اما بعد از یکی دو سال اول که مشکلات شروع شد دائم به این فکر می کردم که کجای کار خودم ایراد داره. پدر و مادرم هم دائما مسائلی را به من گوشزد می کنند. این طور نیست که هیچ تلاشی صورت نگرفته باشه و یک طرفه فقط منتظر تغییر همسرم باشم.
من هنوز هم بر این باور هستم که این ازدواج اشتباه بوده، با خودم که تعارف ندارم، کتمان حقیقت هم چیزی را عوض نمی کند. اما همیشه به دنبال راهی بودم که بتوانم مشکلات زندگیم را حل کنم. وگر نه همان سال اول این حرف را میزدم. امروز نا امید (یا شاید مستاصل) از هرگونه تغییر، به ناچار به این فکر افتادم که شاید واقعا راهی نیست. و هدفم هم کسب نظر دوستان راجع به این قضیه بود.
حتی اگر مشاور بگوید که همسرم اصلا مشکلی نداره و همه مشکل از توست، با تمام توان سعی می کنم مشکلاتم را برطرف کنم.
در رابطه با خانه گلی و ... ببینید من سعی داشتم از پشت این دیوار بلند مجازی، کمی شرایط زندگی آنها را توصیف کنم. اینجا صحبت از خوبی یا بدی خانه گلی نیست. من هم عاشق سنت و زندگی های گذشته هستم. اما نه برای شریک زندگیم! نه برای خودم! عرض کردم من هم اصالتا یک روستایی زاده هستم. حتی خانواده همسرم را هم همان جوری که هستند قبول کردم. اما من می خوام مدرن زندگی کنم. می خوام مرتب باشم، به روز باشم، (هم از نظر ظاهری هم از نظر دانش و عقلی، هم از نظر نگاه به زندگی هم از نظر روابط اجتماعی)
فقط برای رفع سوتفاهم عرض می کنم، من عکاسی می کنم و زیاد هم سفر میرم( البته با همسرم) عاشق طبیعت و مناطق روستایی هستم درصد بسیار بالایی از آرشیو عکسهام متعلق به افراد روستایی و محیط پیرامونشان هست. اما من نمی خوام به شیوه یک روستایی زندگی کنم. حتی حاضر در یک خانه گلی در یک شهر کوچک زندگی کنم اما انسانی فرهیخته، با فرهنگ و دارای کمالات و دانش باشم( نه اینکه الان اینطور هستم)
امیدوارم متوجه صحبتهام شده باشید. من از طرز نگاه به زندگی، شیوه زندگی، نوع عقایدو مسائلی از این دست صحبت کردم.

من متوجه ی نگاه شما هستم و بسیار به شما و نوع دیدگاه شما احترام می گذارم .

اما واقعیت این است که دوست جوان شما قبل از وقوع ازدواج باید به درستی و غلطی آن بیشتر فکر می کردید و تصمیم می گرفتید .

امروز هم بنا به اینکه مرد روشنفکری هستید باید به خودتان و انتخاب خود احترام بگذارید و مسئولیت انتخاب خود را بپذیرید .

نهایت تلاش خودتان را بکنید تا این زندگی سرو سامان بگیرد و از کل توانایی های همسرتان استفاده کنید و شاید لازم باشد توانایی های وی را تا مدتی مدیریت کنید تا همچون خمیر شکل بگیرد .

زندگی تماما انباشته از اختلاف سلیقه و نظر است و شما به عنوان یک مرد که با دیدی خاص بنا به حرفه تان به مسائل نگاه می کنید کاملا قادر خواهید بود از دل زشتی ها زیبایی بیافرینید و برای دوام و بقای این زندگی تلاش کنید .

باور بفرمائید برحسب تجربه عرض می کنم که ای کاش تمام زندگی ها مشکلاتش از جنس مشکلات زندگی شما بود . به واقع زندگی هایی به مراتب پر مشکل تر از زندگی شما وجود دارد و طلاق مال آن زندگی هاست . نه زندگی که یک پسر و دختر جوان به هر ترتیب با هزار آرزو و امید به آن پا گذاشته اند . همسر شما هم دلبسته ی شماست . همراه و شریک زندگی شماست .


گاهی ممکن است مرد از سطح توانایی بالاتری برخوردار باشد گاه زن . باید شانه به شانه رفت . مخصوصا در زندگی های جوان و نوپا .

بیا ئید قدری بر روی خصوصیات مثبت همسرتان متمرکز شوید و خوبی ها و قشنگی های زندگی تان را ببینید . شما یک هنرمند هستید واین کاملا از عهده شما بر میاید . به قسمتهای خوب ماجرا فکر کنید .

در تمام طول تاپیک شما از پذیرش بالای همسرتان و سعی و تلاش او و خانواده اش در جهت کسب رضایت شما صحبت کردید . شاید درصدی که شما را ارضا کند نباشد اما واقعا سعی دارند و تلاش می کنند . ناامید نشوید .. به آینده امیدوار باشید و تصویر ذهنی آخرین عکس زندگی خود با این خانم را بگیرید و همان را بر صحنه ی باورها و افکار خود مرور کنید . زندگی شما مشکل خاص و پیچیده ای ندارد که راه حل آن جدایی باشد . هر زمان به این باور رسیدید خواهید دید که زندگی با تمام زیبایی هایش و تمام قد به شما لبخند خواهد زد .

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

در ضمن توجه داشته باشید که شما می توانید روحیه ی سازنده داشته باشید و از توانایی خود برا ی موثر بودن در رابطه بهره ببرید و بی دلیل با یک طلاق به ظاهر ساده خود را در لیست افراد بازنده قرار ندهید .

توصیه می کنم
کتاب : 7 عادت مردمان موثر را بخوانید
نوشته ی : استفان کاوي

آقای محترم آیا فکر می کنید بعد از ازدواج آینده ی خیلی درخشان تری خواهید داشت؟! حالا من درصدی از مشکلات احتمالیتون رو می گم انشاالله که از فکر طلاق بیرون بیاید...
1-طلاق می گیرید...نه به آسانی بلکه با کلی درگیری، دوندگی در دادگاهها که تا سالها قسمتی از دردناکترین خاطراتتون خواهد بود
2-طبیعتا حتی آقابون مطلقه هم خواهان ازدواج با یک دختر خانم هستند...ازدواج می کنید شاید با ی دختر خانوم از خانواده ای مدرن تر که افکار پوسیده هم ندارن اما تا اخر عمر(اگه دوامی داشته باشه ازدواجتون!) ایشون با یک پتک سنگین توی سرتون که تو مطلقه بودی و من نه و همیشههههه در این فکر که حرام شدن چون شما دست دوم بودید!
3-ممکنه با همسر دومتون مشکلات فعلیتون رو نداشته باشی اما شاید مشکلاتی واستون پیش بیاد که به خوابم نمی دیدید و بسیار غبر قابل تحمل تر هست
4-شما که طاقت دوری 20 روزه ی همسرتونو ندارید آیا تحمل یک عمر دوری ایشون رو دارید؟ آیا می تونید هرشب جای خالی ایشون رو در کنار خودتون حس کنید و بخوابید؟
5-با دنیایی روبرو خواهید شد که هر امتیازی داشته باشید با مطلقه بودنتون به چشم نمی آد...چه خواسنگاری های می رید و رد می شید ...به چشم مردی نگاه بهتون خواهد شد که یک زن رو بدبخت کرده و دیگه لیاقت خوشبختیو نداره... و شنیدید که متاسفانه می گن: زن مردرو زنش بدید و زن طلاق دادرو ...یعنی یک طاعونی کامل! این واقعیتیه که هستتتتتت....انکارش نمی شه کرد و حتی جامعه ی امروز هم مبرا از اونا نیست
6- دوست عزیز اسم طلاق آسونه اما مثل نوشیدن یک جام زهره...چرا برای نوشیدن این جام عجله؟

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

شاید یا اینکه این تاپیک قدیمیه اما سری بهش زدید و اگه هنوز جدا نشدید خوندینش

سلام دوست عزیز

به نظر من شما خانمت رو تشویق کن به شرکت تو کلاس های مشاوره و خود شناسی اختلاف فرهنگی بده اما انقدرم حاد نیست که به طلاق و جدایی فکر کنید میشه خیلی راحت حلش کرد .معمولا دوست روی ادم خیلی تاثیر میذاره تشویق کنید به دوستی با شخصیت هایی که مورد تائیدتون هستن