ازدواج با یک بیمار

من 22 سالمه. 3 سال پیش با یکی از همکلاسی هام تو دانشگاه به قصد ازدواج آشنا شدم که بهم گفت مبتلا به یه بیماری چشمی بسیار نادر هستش و ممکنه حتی نابینا بشه. من همون زمان این موضوع رو به خانواده ام گفتم )البته اون مخالف بود و می خواست خودمون فعلا تصمیم بگیریم اما وقتی بهش گفتم من هیچ رابطه ای به جز در مورد ازدواج با کسی برقرار نمی کنم قبول کرد بیاد خواستگاری. البته پیش پدرم رفت و پدرم هم وقتی بیماریش رو فهمید مخالفت جدی کرد. الان 2 ساله که با وجود مخالفت پدرم باهاش رابطه دارم و نمی دونم چرا. دوستش دارم اما یه وقتایی که سر بعضی مسائل دعوامون میشه به دوست داشتنم هم انگار شک می کنم و حس می کنم دلسوزیه.تو فکرمون اینه که بعدا پدر و مادرم رو راضی می کنیم و ازدواج می کنیم اما...من می ترسم. چند وقتیه حس می کنم دارم اشتباه می کنم. اون داره منو تغییر میده و تا حالا باعث شده از خیلی عقایدم برگردم. مثلا من هرگز حاضر نبودم با کسی به اسم دوستی رابطه داشته باشم اما الان...می ترسم از اینکه حتی اگه بتونیم ازدواج کنیم هم بدبخت بشم. تو رو خدا منو راهنمایی کنین

1. آيا از نظر فرهنگي، مادي، اعتقادي، تحصيلي و ... در يك سطح هستيد؟
2. اگر ايشون اين بيماري رو نداشتند، باز هم با ترديد انتخاب مي كرديد؟
3. دليل مخالفت پدرتون فقط همين بيماري است؟ يا دلايل ديگري هم دارند؟
فراموش نكنيد كه زندگي با يك نابينا، مطمئنا مشكلاتي خواهد داشت كه همين الان براي شما غير قابل پيش بيني هستند. پيش پا افتاده ترين آنها تغيير خلق و خوي فردي است كه تازه نابينا شده و شما هيچ آگاهي از آن شرايط نداريد.

بله حق با شماست و من هم از همین مشکلات می ترسم.
در مورد مسائل مالی اون کمی از ما پایین تره اما از نظر تحصیلات و موارد دیگه در یک سطح هستیم. تو این 3 سال به شکلهای مختلف بهم ثابت کرده که واقعا دوستم داره و چون من از نظر اخاقی عیبی ندیدم اگه این بیماری رو نداشت بدون شک باهاش ازدواج می کردم. دلیل مخالفت خانواده ام هم دقیقا همین بیماریه.
اما راستش الان حس می کنم مشکل چشمهاش یه جورایی اون رو از جامعه جدا کرده و می ترسم این کناره گیری اون رو بعدها نتونم تحمل کنم. از طرفی به این فکر می کنم که درسته مجازات بشه؟ خودم هم تو این 3 سال خیلی بهش عادت کردم

سلام

ازدواج از سر دلسوزی و یا عادت اصلا کار درستی نیست . بنابراین سعی کنید که احساستون رو بشناسید اگر می بینید که نسبت به ایشون احساس ترحم دارید بنابراین با این حس ازدواج کردن صحیح نیست .

بعد از ازدواچ کم کم این حس در شما کمرنگ میشه و احساس می کنید که اشتباه کردید و زندگیتون رو از دست دادید .
بنابراین با تصمیم گیری اون هم از سر دلسوزی شما هم به خودتون هم به ایشون ظلم کردید .

من از اول سعی کردم بدون دلسوزی تصمیم بگیرم و بهش علاقمند بودم. اما الان نگرانم که بعدا نتونم باهاش کنار بیام وچون خانواده ام هم مخالفن اونوقت بگن خوب خودت کردی! تحمل کن! به نظر شما چطور می تونم تصمیم درست بگیرم؟ خودم فکر کردم یه سری به انجمن کم بینایان بزنم و با مشکلاتشون آشنا بشم اما...تردید دارم. بیشتر از بیماری اون مخالفت پدر مادرم مرددم میکنه؟

خوب پدر و مادر شما نگران زندگی آینده شما هستند .
اون قاطعیت اول شما و این ترس و تردید امروزتون نشون دهنده اینه که خودتون دچار تردید شدید و مشکلتون فقط پدر و مادرتون نیستند .
شما فکر کنید که خانوادتون هیچ مخالفتی ندارند حالا تصمیمتون چیه ؟ آیا هیچ تردید دیگه ای برای ازدواج با این آقا ندارید ؟

شما اول با خودتون و تردیدهاتون کنار بیاید و یک تصمیم قاطع بگیرید .

اگر می بینید که نمیتونید ترس ها و تردید هاتون رو کنار بگذارید پس بهتره با ترس و نگرانی وارد زندگی مشترک نشید حتی اگر خانوادتون مخالفتی نداشتند .

این که می گید خانوادتون بگن کاریه که خودت کردی ، اونها اگر امروز هم موافق باشند به هر حال شما تصمیم گیرنده هستید و این شما هستید که نسبت به آیندتون مسئول هستید نه هیچ کس دیگه ای حتی خانوادتون .

دوست عزیز

یک تصمیم درست تصمیمی است که عقلانیت بر آن حاکم باشد . و در اینگونه تصمیمی تمام جوانب سنجیده می شود ، هزینه های لازمه بطور واقع بینانه در نظر گرفته می شود ، فرد توانایی ها و داشته های خود را برای پرداخت این هزینه ها در نظر می گیرد . و با سنجش این موارد تصمیم می گیرد و در این صورت با قاطعیت به تصمیمش عمل می کند .

شما هم نیازه ، روند تصمیم گیری را به طور صحیح پی گیری کنی که در شرایط شما مهمترین چیزی که باید برای تصمیم گیری به آن توجه کنید ، هزینه های ازدواج با چنین شخصی است ، برای مثال ببینی :

بعدها که ایشان به نابینایی رسید ، قبول کنی که ایشان یک معلولیت دارد و متناسب با آن بسیاری از مسئولیت های زندگی را به شخصه نمی تواند به عهده بگیرد و این مسئولیتها به پای شما می افتد ، مثل ، خرید مایحتاج زندگی ، رتق و فتق امور فرزندان در بخشهایی که کار همسر شماست اما نیاز به بینایی دارد و ایشان نمی تواند . و در یک کلام تمام مسئولیتهای یک مرد که وابسته به بینایی اوست به عهده شما خواهد بود.
ممکن است شغلی با درآمد مناسب با توجه به نقص جسمی وی پیدا نشود و شما نیاز باشد کار کنید و بخشی از هزینه های مالی را از درآمد خود تأمین کنی و....
این نمونه ای از هزینه هایی است که تو باید پرداخت کنی ( از نظر جسمی ، روحی ، و شاید مالی )

یا هزینه ای مثل هزینه های مقابله با مخالفت خانواده و احتمال از دست دادن حمایت آنها ، یا سرکوب هایشان و....

به این هزینه های حتمی و حتی هزینه های احتمالی لازمه فکر کنید و لیست کنید و سپس با تواناییهای خود بسنجید و ببینید آیا این توان و سرمایه را برای پرداخت این هزینه ها داری و طوری زندگی خواهی کرد که همه این هزینه ها را بپردازی و شاداب و با نشاط و راضی و بون ترحم و توقع نسبت به همسرت با وی زندگی کنی ؟

مثلاً یکی از تواناییهای لازمه برای شما ، فداکاری بیش از حد معمول است بدون منت و چشم داشت .

یا صبوری و خویشتن داری بیش از حد معمول در مقابل اتفاقات و حوادثی که ممکنه به خاطر نقص همسرت برای وی و یا خانواده پیش آید .

یا در نظر داشتن این که زندگی شما ، یک زندگی مثل بقیه افراد نیست و به تبع وضعیت همسرتان زندگی شما با دیگران تفاوتهایی دارد که لازمه برای آن هم مهارتهای مخصوص به این تفاوت را علاوه بر مهارتهای لازم برای همه زندگیها راداشته باشید ، آیا این مهارتها را دارید ؟

مخلص کلام اینه که همه جانبه به پیامدهای انتخابتون فکر کنید و با توجه به این جوانب تصمیم بگیرید و بدانید که مسئولیت این انتخاب پای خودتونه .....

در ضمن از کنار تردیدی که دارید سطحی و سرسری نگذرید ، بلکه بهش اهمیت بدید و توجه به این تردید کمک می کنه بفهمید می توانید تبعات و هزینه های این انتخاب را با اطمینان بپذیرید یا خیر .

موفق باشید

از همگی ممنونم.
حرفهاتون خیلی به فکرهام نظم داد.
شاید ساده ترین کار دادن یک جواب نه و فراموش کردن همه چیز برای همیشه باشه تا اینکه ادم خودشو وارد یه زندگی پردردسر بکنه.

سلام
اگه کسی خودش به این نتیجه رسیده باشه که توانایی ازدواج با یک فرد بیمار رو داره و به همه ی مشکلاتش هم آشنا باشه به نظرتون چه راهی برای راضی کردن پدر و مادر وجود داره؟ کسی از دوستان چنین تجربه ای رو داشتن؟
کاملا میفهمم که اونا نگران آینده هستن اما یعنی ازدواج یک فرد سالم با یک بیمار همیشه محکوم به شکسته؟ آیا نمیشه منطقی بود و با چنین فردی زندگی خوبی داشت؟
ممنونم

سلام yas66


این گونه تصمیمات ،تصمیمات بسیار مهمی هستند و.....

اشکالی ندارد اگر کسی چنین تصمیمی بگیرد اما این فرد باید یک سری پیش نیاز و قابلیتهای خاص و ویژه بسیار محکم را در خود داشته باشد .

شروع زندگی ادعای کلامی نیست بلکه مباحث مختلفی را طلب می کند و در این مورد خاص مباحث خیلی عمیق تر است . بحث مهارت در کنار آن آگاهی است که شما از آن صحبت کردید و البته توانایی .

این واقعا کافی نیست که شما بدانید این بیماری چه مشکلاتی ایجاد می کند بلکه باید خودتان و توانایی های خود را در بحران های ایجاد شده توسط بیماری بسنجید . شما باید بسیار قوی باشید.


با توجه به تاپیک قبلی شما من فکر نمی کنم شما امروز آماده چنین تصمیم گیری باشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط yas66

از همگی ممنونم.
حرفهاتون خیلی به فکرهام نظم داد.
شاید ساده ترین کار دادن یک جواب نه و فراموش کردن همه چیز برای همیشه باشه تا اینکه ادم خودشو وارد یه زندگی پردردسر بکنه.

---

اینگونه تصمیم گیری و نتیجا اقدام به ازدواج با فردی بیمار که هر آن ممکن است نابینا بشود کار هر کسی نیست و به نظر من مخالفت پدر شما با این مسئله دقیقا به شناخت ایشان از شما بر می گردد.

با تشکر از پاسخ شما.
بله. تا حد زیادی حرف های شما رو قبول دارم. ولی این حرفیه که همه میزنن و ببخشید اینو میگم ولی ساده ترین حرفه.
شما گفتید توانایی خودم رو در بحران های ایجاد شده توسط بیماری بسنجم. آخه چطوری؟
من 3 بار مشاوره رفتم در 3 سال گذشته. 2 بار با همین آقا با هم رفتیم و مشاور با هردومون حرف زد و دقیقا هر سه بار همین جملات رو شنیدم به اضافه ی اینکه یکی از مشاورین گفت اصلا چرا میخواین به ازدواج فکر کنید؟ همین طوری دوست بمونین! اما ما دو تا هیچ کدوم اینطوری نبودیم. اون زمان هم دوست به اون معنایی که اون خانم مشاور گفت نبودیم. ما فقط میخواستیم مجبور نباشیم همش وجود همدیگه رو پیش خونواده هامون مخفی کنیم و راهکار میخواستیم برای آشنایی قبل از ازدواج.
من آدم منطقی هستم. البته قبول دارم که این تصمیم احساسی به نظر میاد اما من ...
خلاصه بگم اینه که من میخوام بدونم چطوری می تونم بفهمم اون توانایی ها رو که برای زندگی با یک کم بینا لازمه دارم یا نه. اصلا دوست ندارم تصمیمی بگیرم که شکست بخورم و از طرفی اون آقا رو هم دچار مشکل کنم. اون از من هم منطقی تره. و خودش مدام برام توضیح میده که این کار خیلی سخته.میگه بعدا با دیدین زندگی دوستات که با آدمای سالم ازدواج میکنن حسرت میخوری و از من متنفر میشی. ولی خوب میگه خیلی سختی ها هست که تو زندگیش هست و خودش هم نمیدونه چون بهشون عادت کرده.خیلی دنبال کسایی گشتم که با این افراد زندگی می کنن تا از تجربیاتشون استفاده کنم.
باز هم از راهنماییتون متشکرم

منم نظرم رو میگم هر چند فک کنم خودتون همش رو میدونین فقط میخوام یادآوری کنم
در انتخاب همسر احساستون رو وارد نکنید و به هیچ وجه به خاطر حس ترحم که شاید بهتون دست داده بله نگید و جملاتی مثل(اگه نه بگم طرف ناراحت میشه ..یا ممکنه دیگه خواستگار نداشته باشم یا خیلی چیزای دیگه)رو بریزید دور ... بعد ببینید چه جور آدمی هستید آیا آدمی هستید که حرف مردم واسش مهمه؟؟ یا نه؟؟؟ (چون متاسفانه بعضی از مردم فقط به فکر عیب در آوردن به این و اون هستن پس پیش پیش خودتون رو باید آماده کنید)...آیا آدمی هستید که اگه یه روز دعواتون شد (با همسرتون) عیبش رو به رخش نکشید ؟؟؟... اگه خدای نکرده ایشون یه روزی بیناییش رو از دست بده آیا شما میتونید به عهدتون وفادار باشید و تنهاش نذارید؟؟؟(لطفا تا میتونید احساستون رو دخیل نکنید)....... .......به هیچ وجه قصدم منصرف کردن یا ناامید کردن شما نیست (اصلا بعید نیست تا 20 سال آینده چشم مصنوعی هم بسازن:82:)
فقط باید رو خودتون تمرکز کنید و خودشناسیتون رو بالا ببرید .:303:

سلام یاس عزیز:

منم تاپیک شما را خواندم..وقتی مطالعه کردم یاد یکی از همکلاسی های خودم افتادم که با یکی از سال بالایی ها که کم بینا بود ازدواج کرد..اولش همه ما خیلی متعجب شده بودیم....و برای من حتی الان هم کمی هضمش سخته و این البته با شناختی ست که من از خودم دارم و می دونم نمی تونم تحمل کنم..
ببین دوست من ..ان همکلاسی من هم این ازدواج را بعد از مشورت های فراوان پذیرفت و خدارو شکر هیچ زمان هم پشیمان نشد چون به خودش باور داشت..
شما چقدر به خودتون و باورهاتون ایمان دارید دوست من؟
هیچ کس نمی تواند شما را از ازدواج با فرد بیمار منع کند ..خداوند در وجود هر زن و مردی توانایی هایی قرار داده است که وی را از دیگران متمایز می کند..من شما را نمی شناسم ولی والدین شما و خود شما بهتر از هرکس بر توانایی های شما اگاهی دارند ..شاید شما جز ان دسته باشید که توانایی مقابله با این مشکلات را دارید....
این را فقط خودتان می دانید و هرگز ما از پشت کامپیوترمان نمی توانیم توانایی های شما را بسنجیم..من چون ازدواج این دوستم را دیدم و دیدم این دختر واقعا توانایی هندل کردن ازدواج با یک کم بینا را داشت می گویم..شاید شما هم بتوانی و یا شاید هم نه ..ولی مهمتر از تصمیم آخر اینه که به قول آنی جان شما بفهمی که ایا می تونی...؟
دوستان راهنمایی های خیلی خوبی به شما کردند..
ایا شما واقعا می توانید این لذت که زیبایی شما را روزی همسرت نبیند بپذیری؟
ایا می توانی بپذیری که او حتی کارهای اولیه خود و شما را نتواند کامل انجام دهد؟
آیا تحمل داری خدای نکرده چهره فرزندانت را نبیند؟
و من توجه شما را به یک موضوع جلب می کنم با توجه به توضیحات شما من احتمال می دهم این بیماری ژنتیکی باشد و این احتمال انتقال به فرزندانتان را هم مد نظر قرار دهید که بعدا ها همه تقصیرها را به گردن همسرتان نندازید...
دوست خوبم شما باید سعی کنی خودت را در این حالات رار دهی و عکس العمل خودت را با توجه به شناختی که از خودت داری بسنجی ..همان راهی که بفهمی این دسته افراد چه مشکلاتی دارند هم راه خوبی برای محک خودتان است..چرا اقدام نمی کنید؟
به هر حال پر واضح است که ارزش انسان ها به سالم یا بیمار بودن انان نیست و همه انسان ها حق زندگی دارند منتها نباید دلسوزی کرد ..اگر شما با دلسوزی با وی ازدواج کنید بزرگترین ظلم را در حق وی کرده اید و ای را روزی خود او به شما خواهد گفت ..پس فرق بین عشق عاقلانه و عشق احساسی را کاملا درک کنید و برای خود تمایز ایجاد کنید و بسنجید چند مرده حلاجید دوست من....
موفق باشید..
سارا:72:

ياس عزيز
نظر من هم همينه ،‌ مسئله اينه كه وقتي آدم عاشقته فكر ميكنه ميتونه همه ي مشكلات رو تحمل كنه و ادامه بده ولي وقتي وارد زندگي ميشه خيلي چيزها فرق ميكنه و آدم ميفهمه كه اونقدرها كه فكر ميكرده ،‌توانايي نداره ....

ببين عزيزم فقط بايد بفهمي كه توانايي داري يا نه ؟
خودت گفتي ممكنه كه در آينده دوستت نابينا بشه و ممكن هم هست نشه .....
به نظر من شايد تو بخواي به خودت اميدواري بدي كه اگه خدا دوستت داشته باشه و كمكت كنه اين اتفاق نا بينا شدن هرگز نميوفته و اميدوار باشي ....ولي خوب به نظر من بهتره بنا رو به بدترين چيزها قرار بدي و اونوقت ببيني كه آيا واقعا از عهده اش برمياي ؟؟؟
آيا ميتوني با يه آدم نابينا ازدواج و زندگي كني و از لذت هاي زندگي كه با يه آدم سالم ميتوني داشته باشي خودت رو محروم كني ؟ مثلا با يه آدم نابينا نميتوني سينما بري ، نميتوني مثلا بري كوه يا اينكه با دوستان و آشنايان بري بيرون ....
خوب شوهرت هم احتمالا وقتي نابينا بشه شايد نتونه بعضي كارهارو انجام بده و به كمكت احتياج داشته باشه ( حد اقل اون اوايلش ) يا اينكه حتي ممكنه نتونه كار مناسبي داشته باشه و خرجي خونه رو در بياره

يا اگه اين بيماري ارثي باشه ممكنه فرزندانتون هم مبتلا بشن ( بهتره با يه مشاور ژنتيك مشورت كنين البته اگه واقعا قصدتون ازدواجه ) ،‌اونوقت شايد اگه خدايي نكرده فرزندتون هم مبتلا بشه دچار همين مشكلات در زندگي آينده اش بشه و شما خودتون رو سرزنش كنين .........

يا حرف مردم ،‌حرفهايي كه ديگران ميزنن يا ممكنه بعدا سرزنش بشنوي و .....

بايد بدوني واقعا تحملش رو داري يا نه ؟ چون ازدواج به معني كل زندگي هستش و اين تصميمي كه ميگيري تا آخر عمرت يعني مثلا تا 60 سال ديگه رو تحت تاثير قرار ميده... وقتي تصميم ميگيري بايد به آينده و بقيه ي زندگيت هم فكر كني


البته عزيزم من اصلا نميخوام نا اميدت كنم يا منصرفت كنم ولي به قول دوستان و با مطالعه ي تاپيك قبليت كه گفته بودي نميدوني واقعا دوستش داري يا از سر دلسوزي هستش كه باهاشي .... به نظرم اومد شايد لازم باشه بيشتر فكر كني


ببين منم يه زماني يك نفر رو دوست داشتم ، خانواده ام مخالفت كردن ولي من فكر ميكردم كه اونها اشتباه ميكنن و فكر ميكردم كه با عشق همه چيز درست ميشه .... ولي در نهايت حق با اونها بود و منم به اشتباه خودم پي بردم .... و فهميدم كه واقعا اگه با اونطرف ازدواج ميكردم احتمالا بدبخت ميشدم چون اصلا تحمل يه همچين آدمي رو نداشتم و اگرم چيزي رو تحمل ميكردم براي عشق بود و اينكه اون رو دوست داشتم و فكر ميكردم با عشق همه چيز حل ميشه ولي اينو فهميدم كه اين عشق و علاقه براي سالهاي اول زندگيه ولي وقتي كه كمرنگ تر بشه ... اونوقته كه مشكلات خودشون رو نشون ميدن و بايد به دور از احساس بيني كه آيا از عهده شون برمياي يا نه ؟؟؟

موفق باشي ......