دوباره برگشتم اما...

دوستان خوبم سلام بچه ها بعد از چند وقت اومدم اما نمی دونم چی بگم؛ راستش خیلی از بچه ها در جریان زندگیم و مشکلات اون هستند، این چند وقته خدا رو شکر زندگیم خیلی خیلی خوب شده بود، اگه یادتون باشه همیشه از صدای بلند همسرم رنج می بردم، از اینکه مادرشوهر و خواهرشوهرام دائما دارن متوجه میشن که با من این جوری صحبت میکنه و اذیت میشدم، خلاصه این یک ماه مشکلی نداشتم، قبل از اون هم اگر مشکلی بود همسرم دست روم بلند نکرده بود، اما دیشب که باز مثل همیشه خسته بود و می خواست بخوابه، ساعت 8 شب بعد از خوردن شام، گفت که خیلی خسته ام، من هم کاری به کارش نداشتم و تا ساعت 9 خواب بود، بعد از اون بیدار شد، پیش خودم گفتم که حتما الان استراحتش هم کرده و می تونیم که حداقل نیم ساعت با هم باشیم، بگیم، بخندیم، حرف بزنیم، آخه چهار شب که هر روز میگه خستم و من هم که به خودم قول داده بودم که درکش کنم، بدون هیچ درخواستی یا حرف و حدیثی درکش می کردم و اون هم بدون اینکه فکر کنه ما 13 ساعت که همدیگر رو ندیدیم، می گرفت و می خوابید. دیشب که از خواب بلند شد، بهش گفتم، یه موقعه فکر نکنی که من هم هستم ها! خلاصه حرف حرف اورد و من که بی تفاوتیش رو دیدم رفتم یه گوشه نشستم و بغضم گرفت، اشکام سرازیر شد و بهش گفتم: اشکالی نداره امشب رو هم بخواب. بهم گفت : گریه نکن، خسته ام، خوابم میباد، سرم درد می کنه، من بدتر ناراحت تر میشدم، اومد طرفم گفت: خسته ام، سرم درد میکنه، درکم کن، گفتم: پس کی من رو درک کنه، 4 شب همین جوری راحت بدون اینکه فکر کنی من هم هستم می گیری و می خوابی، از صبح منتظرت می مونم، بعد از ظهر هم که سرکارم، میگی به محل کارم زنگ نزن، نمی تونم پیش همکارام حرف بزنم، خودت هم که زنگ میزنی، در کمتر از چند دقیقه فقط کارت رو میگی و قطع میکنی، من چیکار کنم، شما هم من رو درک کن! خلاصه اشکام سرازیر شده بود که عصبانی شد و من رو هل داد، گفت: هر کی ندونه عزیزش مرده که داره این جوری اشک میریزه، بهش گفتم: دستت درد نکنه، خوب جواب خستگی ها و انتظارم رو دادی که یکدفعه به سمتم اومد و باور نمی کنید اگه بگم یه سیلی محکمی بهم زد که هنوز هم که هنوزه گوشم درد میکنه، گلوم رو گرفت و من هم همین جوری داشتم اشک میریختم، عصبانی شدم و گفتم که حالا دست روی من بلند میکنی و خواستم که لباسهام رو بپوشم و برم خونه مامانم که همه چیز بدتر و بدتر شد و بیشتر و بیشتر من رو زد.
تا ساعت 1 شب داد و بیداد و گریه و کتک و خلاصه نمی دونید چه حالی داشتم، من فقط ازش توجه می خواستم، می گفت: من از گریه هات بیزارم، اون قدر دوستت دارم که نمی تونم اشکات رو ببینم، دیوونه میشم وقتی فکر می کنم سر یه چیز الکی گریه می کنی، من عاشق توام...
من تصمیم خودم رو گرفتم که برای همیشه همه چیز رو تموم کنم، آخه توی این یک سال و هفت ماه این دفعه ی چهارمش هست که وقتی عصبانی میشه من رو میزنه، می گفت: پس چرا توی این یک ماه دست روت بلند نکردم، چرا این چند وقته عصبانی نشدم، حتی خودت میگفتی که تو بهترینی، معذرت می خوام، پشیمونم، خلاصه، تا صبح گریه کردم و فکر کردم که با وجود اینکه دوستش دارم اما باید برم و درخواست بدم، تا صبح، می یومد طرفم؛ می گفت من اشتباه کردم که دست روت بلند کردم، نمی دونم دست خودم نیست، یکدفعه که عصبانی میشم، کنترلم رو از دست میدم، نرو بگذار بریم پیش یه روان پزشک، این تنها راهی که نرفتیم.
بچه ها خیلی داغونم، نمی دونم باید مشاوره بریم، روان پزشک بریم، روان شناس بریم، قسم خوردم که این آخرین فرصتی هست که بهت میدم، اگر یک بار دیگه دست روم بلند کنی برای همیشه این زندگی رو تمومش میکنم با همه ی قشنگی هاش، بچه ها بگید چیکار کنم؛ پیش کی برم، اگر توی استان قم یه روانپزشک حاذق می شناسید آدرس و شماره تلفنش رو برام بفرستید. باید همین امروز اقدام کنم

سلام

این خوبه که خود همسرت پیشنهاد نزد روانشناس رفتن رو داده
در مورد روانشناسش هم از آقای سنگتراشان که خودشون هم قم هستند کمک بگیر که فرد مطمئن و مؤثری رو به شما معرفی کنه .

نا امید نباش ، هر دوی شما عمده مشکلتون عدم درک تفاوتها و نداشتن مهارت کافی برای مدیریت رابطه است و مطمئناً با رفتن نزد روانشناس و گرفتن مشاوره و البته عمل به راهنماییها ، می تونید این مشکل رو حل کنید .

امیدوار باش

سلام دل عزیز
خانومی برای رفتن وو درخواست دادن همیشه وقت هست پس فعلا اقدامی نکن حالا که خودش گفته بهتر حتما بری پیش مشاور حتما می تونه به بهبود زندگیتون کمک کنه
خانومی خودت میدونی که همه ی روزهای زندگی قشنگ نیست و وقتی یه مدت همه چیز خوب و خوشه نباید زیاد بهش عادت کنی چو ن ممکنه یه روز بد هم توشون پیدا بشه
کاری که همسرت کرده رو هیچ کس تایید نمی کنه برخورد فیزیکی تحت هیچ شرایطی راه خوبی نیست ولی فعلا به گزینه ی مشاوره بیشتر فکر کن

سلام
هر انتخاب و تصمیمی که بگیرید حتما با توجه به شرایط و مشکلاتتون هست و با ارزش هست. اما نکته بسیار بسیار مهمی که می تواند به شما کمک کند اینست که تصمیم گیری و انتخاب باید در شرایط غیر بحرانی، آرام و در زمان مناسب انجام گیرد که احساسات و هیجانات فروکش کرده اند و شما بر اوضاع زندگی حاکم هستید.

مسئله بعدی اینه که شما از هرکس دیگری بیشتر همسرتون را می شناسید هم نقاط قوت و هم ضعفش را می شناسید. پیشنهادم اینست که با یک روانشناس بالینی در مورد کنترل خشم مشاوره داشته باشید. همچنین سایر مهارتهای زندگی و تمرین آن باید به مرور زیر نظر مشاور صورت بگیرد.

دوستان خوبم سلام و از همتون واقعا ممنونم. راستش از آقای مدیر عزیز هم کمال تشکر رو دارم که راهنمایی ام کردند. راستش هنوز موفق نشدم با مراکزی که آدرس اونها رو فرستادید صحبت کنم تا وقت بگیرم. اما همسرم دیروز خودش با یک متخصص اعصاب و روان به نام دکتر ربیعی در خیابان سعیدی صحبت کردند، و مشکل خود رو توضیح دادند. آقای دکتر هم گفتند چون میگی همسرت اصرار داره که هر چه زودتر به دکتر مراجعه کنید می تونم برای شنبه یا یکشنبه بهتون وقت بدم و ازش سوال کرده که شما مشکل خودزنی و این جور مسائل رو هم با چاقو و اینها دارید؟ همسرم گفته: نه! فقط اگر با ماشینم هم بیرون می رم، اگه ماشینی بپیچه جلوم، یا غیره عصبانی میشم، سر کارم اگه مشکلی پیش بیاد، عصبانی میشم، در مورد خونه هم براتون توضیح دادم آقای دکتر! ایشون هم گفتند مشکلی نیست، شما بیا اینجا اینکه مساله ای نیست، برات یه طول درمان 3 ماهه و یکسری قرص می نویسم تا ببینم بعد از 3 ماه وضعیتت به چه شکل میشه!
دیشب هم من تماس گرفتم 148 و با کد 12 که یه مشاوره مرد تقریبا مسنی هست صحبت کردم و همه ی ماجرا رو براش توضیح دادم، همسرم هم نشسته بود و داشت آروم گوش می کرد که مشاوره بعد از شنیدن کامل حرفهام، بهم گفت: شما که نمی تونید دائم عشق و محبت رو از همسرتون گدایی کنید، زن مثل گل می مونه، باید مراقبش بود، و خلاصه کلی از این جور حرفها! بهش گفتم : همسرم داره میشنوه، میشه با ایشون هم صحبت کنید، گفت: اگر صحبت کنن، حتماً! گوشی رو به همسرم دادم، اولش قبول نمی کرد و خودش رو زیر پتو قایم کرده بود که بهش گفتم خواهش می کنم بگیر و صحبت کن! تو هم هر چی توی دلت هست رو بگو! بگو! خسته بودم، بگو سرم درد میکرد، بذار کسه دیگه ای که عاقل تر یه راه حل به زندگی مون نشون بده! گوشی رو گرفت و با مشاوره صحبت کرد. آخرش بهم گفت: این چه مشاوره ی خوبی بود، به آدم امیدواری میداد، کی بود؟
خلاصه شب هم همین جوری گرفت خوابید! بهش گفتم: آخه! تمام بدنم درد میکنه، دیگه حاضر نیستم باهات روی یه بالش بخوابم، گفت: شرمنده ام! روم نمیشه که به طرفت بیام، نمی دونم چی کار کنم! فقط دارم به حرفهای اون مشاوره فکر می کنم، حالا بعدا بهت میگم که چی بهم گفت. از نصف شب هم دائم متوجه می شدم که بیدارم می کرد، نازم می کرد؛ بوس می کرد، دست به سر و روم می کشید، صبح هم همش می یومد طرفم می گفت: بهم یه فرصت دیگه بده، مطمئن باش برم پیش این دکتره خوبه ! خوب میشم، جوری که حتی باورت نشه!
بچه ها! نمی دونم آیا درسته که پیش این دکتره بریم یا نه! یا بریم همون جاهایی که آقای سنگ تراشان معرفی کردند! لطفا آقای سنگ تراشان راهنماییم کنید.
خیلی دلم شکسته، خیلی اذیت شدم، دیگه حتی دوست ندارم به چشماش نگاه کنم، داره فکرای بد بد به سراغم میاید. دارم اذیت میشم توی این زندگی!

del عزیز
شوهرت بنده خدا دیگه به چه زبونی باید بگه از کارش پشیمونه. ایشون دیگه خودشم افتاده دنبال اینکه درمان بشه و رفتارش رو اصلاح کنه. ضمن اینکه اصلا شروع دعوا یه خورده اش هم تقصیر شما بوده با اون تعریفی که در پستهای قبلی کردی. فکر بد که میگی ممکنه به سرت بزنه منظورت طلاقه؟ فکر کردی مردهای دیگه شما رو تا آخر عمر لای پر قو میذارن و شبانه روز نوازش میکنند؟ والله این بنده خدا همینقدر هم که داره عذر خواهی میکنه ممکنه با رفتارهای اشتباه و عدم مدیریت درست شما در این مرحله، ایشون هم کم کم جبهه بگیره و دفعه بعد همین رفتارهای حاکی از پشیمانی حالا را هم دیگه نداشته باشه. ضمن کمک گرفتن از مشاوران حاذق که آقای سنگتراشان یا دیگر دوستان معرفی میکنند، بنده توصیه میکنم اجازه بدهی شوهرت همواره تشنه عشق ورزیدن به شما باشه نه اینکه شما وادارش کنی و یا به اصرار ازش بخوای و اگه نکرد نیش و کنایه بزنی! نه! البته منفعل هم نباید بود. میدونی؟ جلسات مشاوره خیلی کوتاهه و در کل هم یه کار درازمدته من پیشنهاد میدم شما یهسری کتاب برای آموزش مهارتهای زناشویی و شناخت مردان بخونی که کتاب"مثل یک مرد فکر کن، مثل یک زن رفتار کن"
از آنجمله است که من خیلی دوستش دارم و فوق العاده به من کمک کرد. لینک توضیحاتش اینجاست: http://www.hamdardi.net/thread-4099-post-94723.html#pid94723
برایت آرزوی صبر با تدبیر و موفقیت دارم:72:

دوست خوبم بی دل عزیز راستش من کتابهای زیادی رو خوندم که تونستم زندگیم رو تا اینجا برسونم، اگر شما پست های دوران نامزدی من رو خونده باشید متوجه میشید که من چقدر تغییر کردم و همین طور چقدر توی دورانی که بهترین دوران زندگی هر دختری هست من اذیت شدم! بعدشم فکر نمی کنم که تا وقتی هنوز نمی تونم درست و حسابی دست و پام رو تکون بدم تا تکون میدم درد میکنه یا گردنم رو نمی تونم درست و حسابی روی بالش بذارم بتونم فراموش کنم کارش رو! خودش هم خوب می دونه که دیشب چقدر درد داشتم، چقدر بدنم کوفته شده، باور نمی کنید به هر کجای بدنم که نگاه می کنم یه اثری از کوفتگی و کبودی هست!
امروز به فکرم زده بود که خونه ی مامانم اینها بمونم برای همیشه و بهش زنگ بزنم و بگم که دیگه نمی تونم کنارت باشم، اما بازم گفتم هنوز راهی هست که نرفتم و اون پیش این دکتره هست!

سلام
بهتره آدم چیزی نمیدونه چیزی هم نگه ( منم همین کار رو میکنم )
اما میدونید وقتی داشتم نوشته های خانم دل رو میخوندم یه جورایی به حال خودم تاسف خوردم
من خدا شاهده خیلی اروم زدم توی صورتش ولی چنان سیلی بهم زد که نگو
تازه اینقدر هم تعلل نکرد که آیا بره خونه مادرش یا نره ! چادر رو سرش کرد و از پله ها شروع کرد به فرار کردن از خونه ! ساعت 11 و نیم شب !
پس میفهمم که اصلا دوستم نداشته که هیچ ، از من متنفر هم بوده
یاد حرف یکی از بچه ها افتادم که مظلوم نمائی میکنم
اما من مظلوم نمایی نمیکنم بلکه دارم افسوس میخورم که جواب اون همه یکرنگی من چرا باید این باشه ؟
بگذریم
...
ببخشید اگه نباید توی این تایپیک نوشته میشد این مطلب
اما یه سئوالی هم دارم از خانم دل


شوهرتون متولد چه ماهی هستند ؟

سلام من تايپيكتون رو خوندم. از نظر من خيلي خوبه كه شوهرتون اينقدر از كارش پشيمونه. مردها اصولاً يه خورده بيشتر از زنها عصباني مي شوند و اغلب عصبانيتشون رو با زدن و فحش دادن نشون مي دهند. شوهر شما هم يكي از اون دسته از آدما. خيلي خوبه كه حاضر شده با روانشناس صحبت كنه و زندگيتون رو بهبود ببخشه ، بايد از اين بابت خيلي خوشحال باشيد. خيلي از مردها هستند كه نه تنها روانشناس رو قبول ندارند بلكه رويه شان رو بدتر نيز مي كنند. من با خانم بي دل موافقم. اگر شما رويه تون رو همينطور ادامه بدهيد نه تنها زندگيتون بهتر نمي شه كه بدتر نيز مي شود. پس تا دير نشده دست از رفتارت بردار و در ابتدا به خدا توكل كن و بعد به روانشناس. اميدوارم كه موفق باشي.:46:

راستش همسر من متولد تیرماه هست. بعد از اون روز همسرم هنوز هم سعی می کنه که دلم رو به دست بیاره! راستش می دونید آقای m25teh چرا در مورد رفتن به خونه ی مادرم اینها اینقدر تعلل کردم بخاطر خیلی چیزها!
به خاطر اینکه مادرم خیلی زجر کشیده هست و نمیخواستم مشکل من هم به جمع مشکلاتش اضافه بشه! بخاطر اینکه خودم با اصرار خودم حتی وقتی خواهر و مادرم بهم گفتن که این مرد به درد تو نمی خوره لج کردم تا همسرم رو داشته باشم! بخاطر اینکه هنوز راهی بود که من نرفته بودم و اون زمانی بود که باید همسرم خودش این پیشنهادات رو می داد و خودش به فکر زندگیمون می افتاد نه من! اون هنوز بهم ثابت نکرده بود که چقدر من و این زندگی براش مهمه، پس باید بهش اجازه می دادم حتی برای آخرین بار که خودش رو بهم ثابت کنه!
و harfedel عزیز ممنونم از توجهت، راستش می دونم که دارم یه کم زیاده روی می کنم اما همسرم باید علاقه اش رو به این زندگی بهم نشون بده، تاسف خالی برای من به همراه یه پیشنهاد نمی تونه چاره ساز باشه، باید ببینم تلاشش رو باید سعی و اصرارش رو برای انجام این کار ببینم تا بتونم یکبار دیگه اون و محبتش رو توی قلبم داشته باشم! دیشب باهاش حرف زدم، گفتم توی این 1 سال و هفت ماهی که از زندگی مون میگذره من خیلی تلاش کردم، خیلی سعی کردم که هر اتفاق کوچیک و بزرگی که توی زندگی مون می افته رو تجزیه و تحلیل کنم، ریشه یابی کنم و تمام سعیم رو هم کردم که دیگه تکرارش نکنم، از تمام روشهایی که خونده بودم و می دونستم استفاده کردم که توی زندگی مون دائم پر باشه از عشق و محبت، از احترام و انرژی مثبت و همیشه من پیگیر و مسئولیت حل مشکلات رابطه مون رو به عهده داشتم! بهم گفت: یعنی من توی تمام این مدت هیچ کاری نکردم، یعنی من خوب نبودم توی این مدت؟ گفتم: چرا! خوب بودی، خیلی هم خوب بودی اما فقط تونستی بازخورد خوبی در مقابل حرفها و رفتارها و تلاشهای من باشی؟ من این رو می فهمم و دیدم که تلاش کردی هر چیزی رو که من گفتم و فکر می کردم که درسته رو عمل کنی و به مرحله ی اجرا در بیاری؟! اما من از این به بعد این رو نمی خوام من می خوام ببینم که داری تلاش می کنی، خودت دنبال بهبود این وضعیت و رابطه باشی! من به عنوان یه قطب این زندگی کار کردم حالا نوبت توئه! بهم ثابت کن که این زندگی برات مهمه!
گفت: میرم پیش یه روان شناس و میگم که وقتی عصبانی میشم نمی تونم خودم رو کنترل کنم و همین طور میگم که چه کارهایی انجام بدم که همسرم رو بتونم خوشحال کنم؟!
من گفتم که به همین دلیل من باهات نمی یام این گوی و این میدان می خوام ببینم چی کار می کنی؟
دیشب هم موقع خواب بهش گفتم مدیونی اگر نیاز جنسی داشته باشی و بخوای عنوان نکنی؟! درسته ما از لحاظ احساسی و عاطفی به بن بست خوردیم اما فکر نکنم درست باشه که تو از لحاظ جنسی اذیت بشی؟ تو ازدواج کردی که نیازت رو برطرف کنی! پس خودت رو اذیت نکن!
بهم گفت: چقدر دوستت دارم، بهت قول میدم این زندگی رو از این به بعد جوری بسازم که حتی یکبار هم یاد اون شب نیفتی، زندگی مون رو برایت پر از خوشبختی می کنم، بهش گفتم: کمکم کن که دوستت داشته باشم!

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

راستش امروز هم زنگ زدم مشاوره، گفتن که می تونیم برای 6 اسفند ماه براتون وقت بدیم، می خوام امروز فقط بهش پیشنهاد و یادآوری کنم که قرار نیست جایی بریم!
به نظرتون این کار رو انجام بدم یا نه!
نمی دونم چرا نمی تونم بی خیال همه چی شم و خودم رو رها کنم؟ نمی دونم چرا نمی تونم بزنم زیر همه چی و به همه بگم که من اشتباه کردم؟ بعضی موقع ها پیش خودم فکر می کنم که من برای این زندگی ساخته نشدم! اما! اما! نمی تونم خونه ی مامانم اینها هم برگردم، نمی خوام که من هم یه سربار اضافی دیگه ای باشم برای مادری که یه عمره داره زحمت میکشه و عذاب کشیده! بچه ها احساس می کنم که نه راه پس دارم، نه راه پیش! باید یه فکر اساسی کرد!

وقتي نوشتي كه پس از 4 روز فقط انتظار كمي محبت و توجه رو داشتي و در عوض چه دريافت كردي قلبم شكست. با خواندن و ديدن مشكلات ديگران به اين نتيجه رسيده ام كه در زندگي مشترك زنان بسيار آسيب پذير هستند. هر اندازه احساس بي نيازي و غرور قبل از ازدواج داشته باشيم پس از آن بايد محبت و توجه را در خواست كنيم .
نميدانم دليل اين همه تغيير در زنان چيست ؟ اما اين را ميدانم كه تمام مردان پس از آنكه مراحل اوليه ازدواج را گذراندند همه چيز برايشان عادي مي شود و اين زماني است كه ما وابسته شده ايم و اين كم محلي را برنمي تابيم.
به نظر من تنها چاره كار بي خيال شدن نسبت به اين موضوع است. بايد آنقدر خود را از نظر روحي قوي و بي نياز سازيم كه عشق و محبت را گدايي ننماييم.

بابا به خدا شوهرت جواهره! طلای ناب! که این روزها خیلی کمیابه.:104:
منتها این آقایون متولد تیر یک خصلتی دارند و آن همانا نوسان داشتن بین خیلی خوب و بد است. و دیگر بی خیالی و سپردن امور به دست خانم. چون از شما مطمینه.
اگر صحبتهای بنده مضحک و خرافاتی به نظر نمیاد راه حلش واضحه:
1. در مواقعی که میریزه به هم و می بینی حساسه یا حتی تو خودشه، بهش گیر 3 پیچ نده و بذارش به حال خودش حتی اگه میتونی قربان صدقه و ناز و نوازش آرام هم تقدیمش کن تا راحت تر به حالت خوبش برگرده. و توجه و عشق رو سعی کن بصورت غیر مستقیم ازش بخوای که این یکسری مهارتها لازم داره که باید روی خودت کار کنی.
2. همه کارها را شما انجام نده و نخواه که زود به نتیجه برسونی.. بگذار که همسرت احساس کنه بعضی کارها رو فقط خودش میتونه انجام بده یا حداقل خودش بهتر میتونه انجامش بده. برای هر کار کوچیکی هم که میکنه اونقدر ذوق کن که با بازخورد های مثبتی که میگیره تشویق بشه بیشتر در امور دخالت کنه.
باور کن من با بکار بردن این نکات کوچک اما مهم زندگیم معرکه شده. خودمم باورم نمیشد که بشه آنهم بعد از چند سال در کوتاه مدت به این نتایج رسید.
پس همه تغییرات ابتدا از شما با تغییر نگرشتان به همسر و زندگیتان شروع شود و با آموختن یکسری مهارتها و امتیاز مثبت دادنهای مکرر به همسرتان و گفتن جملات مثل این: عزیزم اگه تو کمک نمیکردی واقعا این کارو نمیتونستم انجام بدم، یا تو فوق العاده ای عزیزم! و ... میتوانید ایشان را بطور غیر مستقیم روش کار کنید. احترام هر خانمی دست خود اوست! من در جایی خواندم که شما حتی در ماشین را هم باز نکنید تا شوهرتان اینکار را برای شما بکند. شاید دوستان بخندند اما باور کنید که الان شوهرم در ماشینو برای من باز میکنه:227: ( در صورتی که قبلاها از این خبرها نبود!) خلاصه کلی عزت و احترام! حالا من با صبوری تمام یا برخی کارهای مردانه را انجام نمیدهم یا با اجازه خود همسرم از امکانات ایشان استفاده میکنم و به کارگر و غیره میسپرم انجام دهند.
خلاصه مطلب اینکه خیلی مهم است که غیر مستقیم عمل کنید ( نه با توپ و تشر و تهدید ظلاق و نق زدن و کنایه و...) چون اینطوری بهتر جواب میدهد.

به نظر من که این وسط یه مشکلی هست منهای رفتارها و طرز برخورد شوهرت

باید دید اون مشکل چیه

دل عزيز يه مقدار ديگه به خودت و به شوهرت فرصت بده. برو خدا رو شكر كن كه اتفاق بزرگي نيفتاده تازه شوهرت هم كاملاً پشيمانه و اينقدر داره عذرخواهي مي كنه كه اگر پشيمان نبود اصلاً به مشاوره نمي رفت يا درخواست نمي داد. يه كم از توقعت بخواه. يه زن و مرد هيچ گاه انقدر كامل نيستند كه بتوانند تمام نيازهاي همديگر برآورده كنند. نه شما انسان كاملي هستي و نه همسرتان. مثل همه آدما. مثل من . پس زندگي استوار است كه از توقعاتمان يه كم بكاهيم. حالا اين توقعات شامل همه چيز مي شود. شما بشين خوبيهاي همسرت رو بنويس ببين كداميك بالاتر است .خوبيها يا بديها؟ بعد يه تصميم گيري درست و منطقي بگير. انشاالله كه راه درست رو پيدا مي كني و از اين همه عذاب كشيدن كه فقط خودت را آزار مي دهي راحت مي شوي. الهي امين.:323:

دوستان خوبم از همه ی شما ممنونم! راستش دیروز غروب همسرم رفت و برای مشاوره وقت گرفت. دیشب هم کاغذش رو بهم نشون داد که رفتم و وقت گرفتم. گفتم : که باشه! توضیح دادی که مشکلمون چی هست؟ گفت: وقتی به منشی گفتم ایشون گفتند اینکه چیزی نیست اقای دکتر کسانی رو که بدترین مشکلات و داشتند در عرض چندین جلسه خوب کردند و همه جلسه های آخر با خوشحالی از در اتاق بیرون می یان، گفتم: من که نمی یام! گفت: نه! دیگه نیازی نیست که بخوای بیای. خلاصه بهش گفتم که دیگه همه چیز رو به خودت سپردم، خودت این زندگی رو بساز! گفت: فکر کنم این چند روزه بهت نشون دادم که عوض شدم، گفتم: نه! اون دفعه هم دقیقا بعد از 26 روز این اتفاق افتاد و این دفعه دیگه به چند روز قانع نیستم. خلاصه فعلا در ظاهر باهاش خوبم و جوری برخورد می کنم که به حرفهاش ایمان دارم اما در باطن همچنان عملکردش رو می سنجم و ارزیابی می کنم! و فعلا روزهامون در سایه ی آرامش داره سپری میشه!
می دونید جالب چیه! یکی از کارهایی که همسرم همیشه ی همیشه انجام می داد جز بعضی از شبها، این بود که هر شب اگر رابطه داشتیم که هیچ! وگرنه، با یه بوسه و شب بخیر پشتش رو به من می کرد و می خوابید، می گفت: این جوری راحت ترم، نمی دونم دستم درد میکنه، سرم این مدل راحت تره! خلاصه هر بار هم من هر کاری می کرد، مستقیم، غیر مستقیم باز کار خودش رو انجام میداد یعنی شاید 10 دقیقه از اینکه ما به رختخواب رفته بودیم نگذشته بود که ایشون پشت به من خوابیده بود، حالا از روزی که با اون آقای مشاور پشت تلفن صحبت کرده، یک روز هم این کار رو نکرده، تازه شبها متوجه میشم که مثل روزهای نامزدی اگر من اون طرفتر باشم، من رو به سمت خودش مییاره با کلی ناز و نوازش!
همیشه می دونستم که پسر خوبیه و چیزی توی دلش نیست، اما از بی مهارتیش و آگاه نبودنش همیشه رنج بردم، همیشه وقتی می گفتن که در پس یه اتفاق بد حکمتی نهفته هست، خیلی باور نداشتم اما امروز توی زندگی خودم دارم تجربش می کنم که این اتفاق اگر نمی افتاد همسرم هیچ وقت به اینکه باید مهارت رفتار با زن رو یاد بگیره فکر نمی کرد، هیچ وقت فکر نمی کرد که وقتی عصبانی میشه کنترلش رو از دست میده!
دیروز بهم میگفت که من باید 2 سال پیش، 3 سال قبل، به این فکر می افتادم و پیش مشاور روانشناس می رفتم تا خشمم رو کنترل کنم!؟ گفتم: چرا؟ می گفت: آخه! همیشه وقتی میگفتی برو پیش مشاوره، احساس می کردم که کارم هست، و من زمان برای رفتن به این جور جاها رو ندارم، کار دارم و نمی تونم در کنار کارم به کارهای دیگه برسم اما حالا می فهمم که اگر توی زندگیم احساس خوشبختی کنم، اگر توی زندگیم با تو شاد باشم و بخندم، حتما توی کارم هم موفق ترم.:46::43:

یک تشکز هم از همسر فهیم و دلسوز زندگیتون. که چون دکمه تشکر نداشت اینجا نوشتم.

این فرصتی که دادید به نظر بنده جواب نمیده
چون توی ظاهر خوب هستید و در باطن منتظر یه حرکت خلاف
یعنی یه جورایی روحیه ای که ضعیف تر هست به کمین نشسته تا از کوچیکترین حرکت رو ، بزرگترین حرکت ارزیابی کنه و جرقه بزنه
البته من مطمئنم با این همه تاکیدی که میکنید به شوهرتون با این صحبت ها که دفعه قبل 26 روز طول کشید و ... به هر زبونی یه جور تاکید دارید و تزریق دارید ، باز به مشکل میخورین

انشالله که این صحبت من ، درست نباشه

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

البته فکر میکنم شما دارید یه خورده کوچولو کج میرین

چون دارید از این مشاوره و از این آرامش چند روزه یه مسیر موفق میسازید و اگر خدایی نکرده از این مسیر که به قول خودتون تنها راهی هست که نرفتید هم نتونید سربلند بیرون بیاید یه شکست وحشتناک روحی محسوب خواهد شد براتون و بر میگردید خونه اول

احساس میکنم این خیلی خوبه که شما دارید مزه خوبی رو میچشید و دارید خرسند و خوشحال زندگی میکنید اما یه ندائی حس میکنم توی حرفاتون که حاکی از مصنوعی بودن این احساسات هست ، حس میکنم یه جای کار میلنگه
یه چیزی کم هست
باید اون یه چیز رو پیدا کنید ، نمیدونم چیه ... بیشتر فکر میکنم در موردش

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

احتمال اینکه صحبت های من اشتباه باشن خیلی بالاست من خودم مشکل دارم و تمرکزی ندارم
اگه نظراتم اشتباه بود ببخشید فکر میکنم باید حرفامو پس بگیرم
معذرت میخوام

منم با حرفهاي آقاي m25teh موافقم.

آقای m25teh گرامی ممنونم از توجهتون به مشکلم
نمی دونم منظورتون از اینکه میگید یه جای کار میلنگه چیه؟ درسته که من دائم به همسرم تاکید می کنم که شما خودت باید زندگیمون رو بسازی! اما خودم هم یه جورایی دارم خنثی عمل می کنم، یعنی نه کاملا بی خیال به این زندگی و نه مثل قبل بار مسئولیت این رابطه رو به دوش می کشم، من تنها هدفم اینه که متوجه شم که این زندگی برای همسرم هم اهمیت داره، می دونید، برای من مثل روز روشنه که همسرم من رو عاشقانه دوست داره، اما وابستگیش به فکر و تلاش و رفتارهام هم برام روشنه، یعنی می دونم که از خودش هیچ وقت نخواسته حرکتی بکنه و مثل یه مردی که مسئولیت رابطه مون رو پذیرفته باشه عمل نکرده، همیشه یه جورایی وابستگی به نظرات و حرکات و رفتارهای من داشته، و این حس به من منتقل شده که من یه مادرم و همسرم هم یه بچه که من مسئولیت تربیت اون رو به عهده گرفتم، راستش می دونم که این نوع نگرش به زندگی یه قسمیش به رفتارهای اشتباه خودم در دوران نامزدی و همین طور بعد از ازدواج برمیگرده، اما دیگه نمی خوام که این اشتباهات تکرار بشه!
من فقط یه مرد می خوام که بدونه چه جوری، چه طوری، با همسرش رفتار کنه! کاری ندارم که پیش کی میره، از کی یاد میگیره، این خواسته ی من فکر نمی کنم که خیلی زیاد باشه، اما اشتباهی که کردم این بوده که این خواسته رو من باید روز اول می داشتم نه حالا!
اما ماهی رو هر وقت از آب بگیری تازه ست! باور کنید به کمین هم ننشته ام که با هر اشتباه کوچک همسرم چادرم رو سر کنم و برم، اما اگر بدونید که من از مهر 85 که با این مرد آشنا شدم، چها کشیدم و چه تحقیرها و سرزنش هایی بابت همه چیز شدم، بهم حق می دید که در آستانه ی ورود به سال 89 دیگه کم بیارم، دیگه ایمان پیدا کنم به تمام اون حرفها و رفتارهایی که بهم می گفتن که تو در انتخابت اشتباه کردی؟ تو بدترین انتخاب رو داشتی؟ لیاقت تو از این زندگی بیشتر از رفتارها و حرکتهایی هست که این مرد داره برای تو انجام میده؟
من دارم نفس های آخر رو می کشم، من خیلی سختی کشیدم، من خیلی اذیت شدم، قبول دارم که همسرم هم اذیت شده، اون هم توی این چند وقته شاید بارها و بارها از دست من و کارهام داغون شده، اما من و همسرم از همان ابتدا راه رو اشتباه رفتیم، و به همه ی دیگران ثابت کردیم که ما به درد هم نمی خوریم. و به قولی خشت اول چون نهد معمار کج تا ثریا می رود دیوار کج! کج گذاشتیم و نباید انتظار یه برداشت صاف و تر و تمیز رو داشته باشیم،
دارم تمام سعیم رو می کنم که ظاهر قضیه رو درست کنم شاید باطن قضیه هم درست بشه! آخه! میگن توی هر کاری اگر تمرین و پشتکار وجود داشته باشه، مطمئنا اون از شکل ظاهریش به باطنی تبدیل میشه!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط del

من فقط یه زن می خوام که بدونه چه جوری، چه طوری، با همسرش رفتار کنه! کاری ندارم که پیش کی میره، از کی یاد میگیره، این خواسته ی من فکر نمی کنم که خیلی زیاد باشه،

---

دل عزیز
من جمله بالا رو از طرف همسرتون می نویسم ، فقط بجای مرد می نویسم "زن"
روش فکر کن!!!:72:

ببینید خواسته اش خیلی زیاد نیست! اما اون به عنوان یه مرد یه معمار که روز اول داشت می یومد به خواستگاری دختری، باید می دونست که داره مسئولیت همه چیز این زندگی رو به عهده میگیره، نه تنها مسئولیت هزینه های عقد و عروسی، خونه و ماشین و این بند و بساط ها! ببینید خیلی رک و رو راست بگم که همسر من از روز اول اصلا مثل خود من بی مهابا وارد این زندگی شد و خیلی خیلی بد و بی تخصص این زندگی رو اداره کرد و این شد که زندگی ما الان به اینجا رسیده!
ببینید من باید می دونستم که مردی که با یک بار حرف زدن با من، بخواد توی یه هفته یه دفتر کامل از عشق و محبت و دوست داشتن برای من بنویسه، حتی توی دومین ملاقاتمون بعد از مقوله ی صیغه ی محرمیت بخواد از من در مورد اسم بچه از من سوال کنه، یه مرد خیلی خیلی احساساتی هست که دقیقا من باید به این موضوع فکر می کردم که همون جوری که نامه ها و احساساتش شدید هستند، خشم و عصبانیتش هم شدید خواهد بود.
بابا! به کی بگم! من دیگه... دارم... توی ... این ... زندگی... کم ...م ی یارم.
بچه ها! خواهش می کنم بهم یه راه حل نشون بدید! من و همسرم باز دوباره دیشب دعوامون شد. شوهرم، خسته، عصبانی، گرسنه، و خلاصه بی حوصله! همه ی فکرش هم این بوده که با گفتن این حرفها من ازش دلجویی کنم و دلش رو به دست بیارم و بهش امیدواری بدم، خواسته ی زیادی هم نبوده، اما توی چه شرایطی؟
من هم از صبح مریض بودم، بعدش کارهای خونه رو انجام دادم، بعد هم سر کار رفتم، وقتی اومد دنبالم، فکرش رو بکنید من از همسرم انتظار دارم بپرسه که از صبح حالت بهتر شده؟ چی نمی خوای برات بخرم، میگفتی از صبح چیزی نتونستم بخورم؟
تا اینجای مساله نه مشکل از همسرم بوده، نه از من! اما می دونید مشکل از کجا بود، اینجا که من هنوز از دست همسرم رنجیده خاطر بودم، وقتی توی حال عصبانیت داشت، من رو هم سرزنش می کرد، نمی تونستم ازش دلجویی کنم، چون هنوز 5 روز از اون روزی نمی گذره که با من این رفتار رو انجام داد! و تازه داشت من رو هم بابت اینکه چرا مدیرم کارم رو دائم در شیفت بعد از ظهر می اندازه سرزنش می کرد!
بچه ها! دیشب به این موضوع رسیدم که من هنوز اصلا نمی دونم که همسرم رو دوست دارم یا نه! واقعا دیگه به این موضوع شک کردم!
وقتی بهش این موضوع رو گفتم: گفت: اما من دوستت دارم و بعد از کلی داد و بیداد و یکی به دو، که حتی پدرشوهرم هم شنیده بود، آقا اومده میگه من می خواستم ازم دلجویی کنی! گفتم: با بدترین لحن و بلندترین صدا و سرزنش کردن من از من می خوای که ازت دلجویی کنم تا آروم شی؟
دیگه نمی دونم این زندگی چی میشه! فقط امیدوارم که با تصمیماتی که الان میگیرم مبنی بر امیدهایی که به خودم میدم که این زندگی درست میشه، آینده ام رو خراب نکرده باشم.
آقای مدیر عزیز خواهش می کنم راهنمایی ام کنید.

از نظر من توقعات شما هم به اندازه همسرتون بالاست . توي يه زندگي مشترك من نداريم. شما فكر كرديد كه همه كساني كه ازدواج كرده اند مردهاشون صبح تا شب همسرانشون رو پرستش مي كنند. ولله نه. همسر منم به محض اينكه منو مي بينه ميگه خوابم مي ياد. اوايل عصباني مي شدم ولي ديگه زدم به رگ بي خيالي. بخوابه انقدر بخوابه كه خودش از زندگي خسته بشه. چقدر آخه ما ز نها بايد خودمون رو زجر بديم كه بايد و بايد با همسرمون صحبت كنيم. عزيزم تمام زندگي هاي الان همينطوره. خيلي خيلي عاشقانه باشه يكساله. الان فقط زندگي رو مي گند خوبه كه دوم بياره. تمام زندگيها داره به طلاق ختم مي شه. اينم خيلي بده. شرايط بعد از طلاق هم سخته مخصوصاً براي خانمها و خصوصاً تو اين دوره زمانه با اين همه فساد. به نظر من شما دو نفر بايد با هم به مشاوره مراجعه كنيد. مشاور بهتر مي تواند زندگي شما را سروسامان بخشد.

دوست عزیزم
خواهر خوب
تاپیک هایت را از ابتدا خوندم و از اینکه بچه ها به شما راهکار می دادند خیلی خوشحال هستم
اونقدر ها نمی تونم در رابطه مشکلت بگم اما یه چیزی هست که مدتهاست می خواهم به همه مراجعه کنندگانی مثل شما بگویم
زندگی خیلی کوتاه هست
از زندگی لذت ببرید
نمی دونم چرا ما انسانها خصوصا خانم ها اینقدر نسبت به طرز رفتار طرف مقابلمون و همچنین شرایط حاکم بر زندگی واکنش های احساسی و گاها از روی وابستگی نشون می دهیم
عزیزم شما گفتی که مریض بودی و انتظار داشتی همسرت از شما دلجویی کنه درسته؟
میشه بپرسم چرا؟


همه ما از عزت نفس حرف می زنیم من خودم خیلی وقت بود که به دنبال معنی عزت نفس و چگونگی داشتنش می گشتم

می دونی عزت نفس یعنی چی؟
.
.
.
یعنی اینکه خودت را دوست داشته باشی (تحت هر شرایطی )
حالا شوهرت ازت نپرسید حالت چطو ر هست
خوب نپرسه
چه اتفاقی می خواهد بیفتد؟

خوب اگه بپرسه
من احساس خوبی بهم دست میده که شوهرم به فکر من هست
یعنی احساس خوب داشتن و رضایت داشتن به واسطه دیگری و شرایط بیرونی
حالا اگه نپرسه
اون وقت چون از صبح همش توی این فکر هستم که باید حالم را بپرسه تا من احساس خوشایندی از مهم بودن و ارزش داشتن بهم دست بده چون نپرسیده آشفته می شوم و دلخور یعنی ناراحتی به دلیل عوامل بیرونی

شما که اینقدر به دنبال مشاوره و گرفتن راهکار هستی
سعی کن از راهکارهایی که بهت می دهند استفاده کنی
مهمترین راهکار این هست که
1- واقعیت را همین طور که هست ببینی
2-از وابستگی رها بشی
ببین اگر خودت را دوست داشته باشی و تنها به خودت تکیه کنی دیگه هیچ چیزی نمی تونه خوشحال و حس خوبت رو ازت بگیره
اون وقت نه تنها آرامش پیدا می کنی بلکه باعث ایجاد آرامش در شوهرت هم می شی
شما که این همه صبر داشتی بیا و همتی کن تا آخر امسال به این هدف برسی که
تحت هر شرایطی از هیچ چیز نرنجی
بیا نیازهای احساسی ات را که شوهرت باید تامین کنه واسه یه مدت کوتاه ندیده بگیرشون و تنها سعی کن خودت به خودت برسی خودت به خودت روحیه و امیدواری بدی و شاد باشی
اون وقت ببین که وقتی شما آرام هستی و آرامش داری شوهرت هم در کنارت کم کم ارام می شود
در این مدت از خوندن مقاله ها و کتابهایی در مورد کنترل خشم و عصبانیت غافل نشو
پیروز و آرام باشی:72:

من با اينحرف خانم حرف دل مخالفم كه چون اكثر زندگيها مشكل دارد پس ما هم در مشكل زندگي كنيم. چون بقيه هم خوشبخت نيستند من نيز ناراحت نباشم. ظرفيت و شرايط انسانها متفاوت است. من هم تقريبا مشكل خانم دل را دارم و اينكه هر لحظه بايد منتظر يك رفتار و واكنش پيش بيني نشده باشم. اينقدر اين قهر و آشتي ها و دلخوريها نزديك به هم است كه توان رسيدن به تعادل را از انسان ميگيرد. اگر 2 ماه يكبار بحثي پيش آيد آسيبي به روح ما نميزند ولي اگر قرار باشد هر هفته منتظر دعوا ، بدخلقي و ... باشيم از نظر روحي ضعيف ميشويم و قدرت تصميم گيري و تفكر از ما سلب ميگردد. هنوز جاي زخم قبلي خوب نشده كه زخم ديگري دهن باز ميكند.

دوستان خوبم از همه شما کمال تشکر رو دارم، بخصوص از بالهای صداقت عزیز که احساس کردم که " چون از دل برآید بر دل نشیند". دوست خوبم راستش نمی دونم چطور می تونم به حرفهایی که شما گفتید برسم، راستش فکر می کنم یکی از مشکلاتم توی زندگی همین هست و البته باید این موضوع رو هم اضافه کنم که من چون توی خانواده ای بزرگ شده ام که از همان دوران کودکی وقتی به دنیا اومده ام، مادرم برای چندین ماه من رو میزاره و میره، چون پدرم پسر میخواسته، یا بعد از اون بلافاصله خواهرم به دنیا میاد که همیشه این رو از این ور و اون ور شنیدم که مادرم تمام توجهش به خواهر کوچیکم معطوف میشه و در کل همه برام تعریف می کنن که وقتی 2 ساله بودم و مادرم نبوده همیشه به دنبال چادر مادرم میگشتم و وقتی بوی چادر رو حس می کردم که بوی مادرم رو میده با گذاشتن اون زیر سرم آروم میشدم و خوابم میگرفته. من می خوام بگم که من دوران کودکی با محبتی علیرغم تمام محبت هایی و سختی هایی که مادرم برای بزرگ کردن ما کشیده نداشتم و از جانب پدر هم که دیگه اصلا و ابداً. یادمه همیشه وقتی مدرسه میرفتم از اینکه پدرم من رو با اسم و فامیلیم صدا میکنه و یه دست به پشتم میزه، انگار کلی بهم محبت کرده و چقدر ذوق می کردم. من همیشه یه آدم احساساتی بودم که همیشه به شعر و عشق و محبت البته از راه صحیحش علاقه داشتم. یادمه وقتی دختر بودم توی خونه همه بهم میگفتن که این قراره بشه زن یه آدم فقیر بی پول که از صبح تا شب بشینن برای هم شعر بخونن! ولی یه چیزی هم که همیشه بوده و یادم هست این بوده که من از همون دوران راهنمایی همیشه دوست داشتم مستقل باشم و محتاج نباشم، بخصوص از سرزنش کردن بیزار بودم، وقتی خواهر بزرگترم یه موقع هایی یه پولی یا کاری برای من و خواهر کوچیکترم انجام میداد، یادمه وقتی بعدش حرفش رو می زد من به خودم میگرفتم و به خاطر می سپردم که داره منت میذاره پس من باید به خودم متکی باشم و دفعه ی دیگه پولش رو یا کمکش رو ازش نگیرم که منتی روی سرم نباشه، در صورتی که خواهرم تنها این حرفها رو میشنید و بعد هم با خنده همه چیز رو تموم میکرد و چقدر هم همیشه همه اون بی خیالیش رو می پسندیدن.
خیلی دوست دارم که عزت نفس داشته باشم، اما نمی دونم چطوری؟ نمی دونم از کجا شروع کنم که بی خیال باشم، که اینقدر به شوهرم گیر ندم - البته برای قبل از این 1 ماه بود- که چرا این رفتار رو جلوی خواهرت اینها داشتی؟ چرا این کار رو برام انجام ندادی؟ و چراهای دیگه؟
شاید به خاطر همه ی اون چیزهایی که براتون گفتم من از ازدواج یه رویای بزرگ برای خودم ساخته بودم، که حالا همه ی اون رویا تبدیل به خاکستر شده و من دیگه توان جمع کردن اون رو ندارم؟ شاید همه ی امیدم رو به همسرم بسته بودم و حالا فکر می کنم این مرد مردی نیست که بتونه من رو خوشبخت و تامین کنه؟
و هزاران شاید های دیگه... :323:
لطفا راهنمایی ام کنید.

سلامی دوباره
دل عزیز از اینکه برایت مفید بود خوشحالم
برای رسین خیلی هم سخت نیست
فقط کافی هست بخواهی
شنیدی می گن ماهی گیری یاد گرفتن از ماهی گرفتن از دیگری بهتر هست
فقط کافی هست که بخواهی اون وقت می تونی خیلی محکم و قوی باشی و بهت قول می دهم رسیدن به عزت نفس چنان خوشی و ارامشی رو برایت به ارمغان میاره که تمام لحظه های زندگی ات سرشار از عشق و لذت میشه
مطمئن باش

یعنی من خودم باید جام وجودیم رو که الان خالی خالی هست پر کنم از عشق و محبت و دوست داشتن خودم!
یعنی هیچ توقعی از دیگران نداشته باشم، یعنی از محبت ها و دوست داشتن های همسرم خوشحال نباشم و از رفتارها و کارهایی که احساس می کنم رنجیده خاطر میشم ناراحت نشم! خیلی خیلی سخته! نمی دونم می تونم این کار رو انجام بدم یا نه!
یعنی باز هم باید به خودم تکیه کنم مثل همیشه! مثل همیشه ی همیشه!
امیدوارم که بتونم.

دل گرامی
اول سعی کن با تمام خاطرات گذشته کنار بیایی جوری که با مرور کردنشون احساس رنجش و دلسوزی نداشته باشی
ببین شما در گفته هایت همش از دیگران نقل قول کردی نه از حس خودت
تنها جایی که از حس خودت گفتی این بود که خواهرت خیلی خونسرد بود و همه اینجوری می پسندیدند می دونی چرا ؟
می دونی چرا خواهرت در برابر شما عکس العمل نشون نمی داد؟
.
.
.
چون خیلی قاطعانه و مصمم هدفش رو دنبال می کرده و شرایط بیرونی برایش اصلا تاثیر گذار
نبوده

.
.
درسته؟
مسلما حس خیلی خوبی اون موقع بهش دست می داده نه
شما الان پر از احساس هستی و خودت با گفتن و تاکید کردن روی گذشته و تصوراتت این وضعیت را تشدید می کنی
اول سعی کن این احساسات را کم کنی
توی تالار بگرد اسم چند تا مقاله را برای مهار کردن احساس پیدا کن و برای من بنویس
.
.
.
خوب حالا که پیدا کردی شبی یکی مقاله بخون و روش فکر کن اگه سئوالی به ذهنت رسید بپرس
بیا تا عید بی خیال مشکل خودت با همسرت باش
نمی گم کلا او و مشکلت را فراموش کنی نه
نسبت به این مسئله و عصبانیت شوهرت که گفتی واکنشی سریع نشون نده سعی کن آروم باشی و فعلا تا مدتی نیازهایی عاطفی ای را که شوهرت تامین می کنه را نادیده بگیر و منتظر نباش تا او نیازت را برطرف کنه
فعلا به خودت فکر کن و سعی کن با خودت دوست باشی:72:

توی مسابقه طناب کشی که هیچ جایزه ای نداره فقط بخاطر برنده شدن اجرا میشه
وقتی هر دو گروه دارن زور میزنن به این فکر میکنند که طناب رو بکشند به طرف خودشون و برنده بشند
خیلی زور میزنند که پاشون روی خط سفید وسط نره تا بازنده نباشند
یه بار گروه یک دائم داره طناب رو میکشه و زور میزنه
گروه دو نزدیک به خط سفید وسط میشه و حالا عزمش رو جزم میکنه تا پاشون روی خط نره
این بار گروه یک نزدیک به خط سفید وسط میشه و گروه دو داره برنده میشه
اما نه گروه یک هم عزمش رو جزم کرد که بازنده نباشه و داره زور میزنه
بله حالا دوباره هر دو گروه تقریبا مساوی هستند و طناب مساوی هست
گروه دو داره بازم بیشتر زور میزنه ، انگار گروه یک داره کم میاره
اوه نگاه کنید گروه یک خیلی نزدیک شده به خط سفید وسط
اما نه گروه دو کار رو تموم نمیکنه ، گروه یک هنوز امیدوار داره زور میزنه
حالا این گروه دو هست که داره کم میاره ، انگار زیادی زور زدن و حسابی خسته شدن
گروه دو نزدیک و نزدیک تر شده به خط سفید وسط
اوه نگاه کنید گروه دو طناب رو ول کردن و گروه یک ولو شدن روی زمین

کل این بازی تا وقتی کیف داشت که همه داشتن با عشق و امید زور میزدن و بعدش که ول کردن بازی تموم شد و دیگه اون لذت های زور زدن و امیدوار بودن تکرار نشد حتی برای برنده ای که ولو شد روی زمین

سلام دوست عزیز
میدونی بعضی از دخترا مخصوصا اونایی که هنوز جوانتر هستند فکر میکنن که بعد از ازدواج یک زندگی افسانه ای دارن که قراره توش هر شب شمع باشه و اغوش و نوازش وهیچ مشکلی نباشه...و برای خودشان خیلی رمانتیک فکر میکنن و وقتی وارد یه زندگی میشن میبینن که از این خبرا نیست سرخورده شده و ناامید میشن.

دوست من هدف از ازدواج اینه که دو نفر کاملتر بشن و اینکه عیباشون رو پیدا کنن وبهتر بشن و اینکه زندگی در کنار همسر جدا از اینکه شیرینی هایی داره تلخی هایی هم داره و ما باید با گذشت زمان و شناختن همدیگه سعی در این داشته باشیم که این تلخی هایی هم که احیانا هست تبدیل به شیرینی کنیم .

ببین در مشکل پیش امده همین که همسر شما عیب خودش رو پذیرفته این خودش جای خوشالی داره اما باید بدونی که شما نباید که فکر کنیید رفتن همسر شما پیش یک مشاور میتونه زندگیتو کن فیکون کنه .نه این فکر اشتباه هست .میدونی در این مسئله شما باید بدونی که اگه همسرت یه گام بر داشته شما هم باید کنار اون و برای بهتر شدن زندگیت یه گام برداری و اون هم اینه که شما بعد از گذشت این مدت زمانی که باهاش زندگی کردی بهتر از هر کسی میدونی که چه مسئله ای بیشتر اونو عصبی میکنه و سعی کنی که از ایجاد اون جلوگیری کنی.شما که بهت عمد نمیخوای که اون عصبی تر بشه و زندگیت خراب شه؟؟

تو میدونی که اون وقتی خسته هست نمیخواد که باهاش در مورد محبت کردن و... صحبت کنی اما باز شما این صحبت رو پیش میکشی .که باعث این مسائل میشه.پس سعی کنید که این موارد را کشف کرده و از بروز ان جلوگیری کنید.ببین حتی اگر این محبت ها فقط مال اخر هفته باشه یا مدت زمان بیشتر و واقعی باشه خیلی بهتر است تا اینکه اجباری باشه و با خستگی .

سعی کن همسرت رو بهتر و بهتر بشناسی و واقعا از بودنش کنارت لذت ببری حتی اگر با ناز و نوازش و ...همراه نباشه.وقتی دوسش داری همین که هست خوبه.حتی اگر با ارامش کنار تو خوابیده باشه....
راستی من دیدم که شما تاپیک هایی زده بودی در مورد اینکه ایشون تحصیلات دانشگاهی نداره ایا شما با ایشون در مورد تحصیل هم مشاجره ای داشتی یا نه؟
و یه سوال که صادقانه در وجودتان به ان جواب دهید اینه که ایا اینکه ایشون دانشگاه نرفتن باعث نشده (با توجه به این خصلت که خانم ها اهل مقایسه هستن )که شما نظرت نسبت به ایشون فرق کرده باشه و شما هم کمی بنای ناسازگاری گذاشته باشی؟؟؟

دوستان خوبم سلام، و واقعا واقعا ممنونم از توجهتون!
اول از آخر جواب میدم، چرا من توی نامزدی بارها و بارها همسرم رو با دیگران مقایسه کردم و البته این از تاثیر حرفهای دیگران و مقایسه هایی بود که دیگران نسبت به سرتر بودن من از فلان دختر می کردن و با چنان همسری و من با چنین همسری و البته باز هم مقایسه ی زندگی من که دیدی فلانی تحصیلات دانشگاهی داشت و رفت به اون که حتی دیپلم هم نداشت و حالا تو می خوای که به کی بری؟
این مساله هنوز هم در خانواده ی من پابرجاست که با نیش و کنایه و هزاران حرف وسط حرفهاشون من رو به خاطر انتخابی که داشتم سرزنش می کنن و یه مدت واقعا دیگه این سرزنش ها بیش از حد شده بود. خصوصا ماه های اولی که من تازه ازدواج کرده بودم، و با یک اشتباه همسرم، همه چیز بدتر و بدتر شد. ما چهار ماه بود که ازدواج کرده بودیم که البته به خاطر بی مهارتی هردومون باز مساله ی تکراری خستگی های و بی توجهی های همسرم شروع شده بود که این ماجرا منجر به این شد که همسرم دست روی من بلند کرد و این باعث شد که من برای یک هفته به حالت قهر خونه ی مادرم اینها باشم و این پدر و مادر من رو به شدت عصبانی کرد و صحه ای شد بر روی حدس و گمان ها و حرفهایی که میگفتن.
خلاصه بعد از اون ماجرا که من و همسرم با بی تجربگی نتونستیم خودمون حلش کنیم و به خانواده ها کشیده شد، هر بار که من به خونه ی مادرم اینها می رفتم با حالت ناراحتی و دلگیری بر میگشتم و دائم مادرم و خواهرام و دیگران توی گوشم می خوندند که شوهرت ال و بل، و این هر بار توی روحیه ی من تاثیر خودش رو می گذاشت و من بعد از اون ماجرا هر اتفاق کوچیکی رو که پیش می یومد به نداشتن تحصیلات و فرهنگ همسرم نسبت می دادم که اگر تحصیلات داشت به جای اینکه دست روم بلند کنه باهام حرف می زد و هزاران هزار فکر دیگه! و این باعث شده بود که برای یه مدت از اینکه با همچین مردی ازدواج کردم احساس خجالت و تحقیر کنم، و حتی یک بار با همسرم سر این موضوع بحثم هم شد و بالاخره اون چیزی رو که نباید می گفتم رو گفتم.
البته هنوز هم خیلی دوست دارم که همسرم درس بخونه، اما نه به خاطر خودم، و خدا می دونه که تنها هدفم بخاطر خودش هست که از دست این کاری که با روح و جسمش بازی میکنه و دائما بهش استرس و حرص و جوش و خستگی های بیش از اندازه بهش وارد میکنه راحت بشه! البته می دونم که الان وقت بیان این موضوع برای همسرم نیست چون مسائل مهمتری توی زندگیم مساله ساز هست!

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

و اما بالهای صداقت عزیز من تنها دیروز رو سعی کردم که خودم به خودم انرژی بدم و انتظار از همسرم نداشته باشم! خیلی سخته! واقعا برام سخته که این کار رو انجام بدم، اما خب همین امروز صبح وقتی مثل همیشه منتظر بودم که همسرم از محل کارش بهم زنگ بزنه و حالم رو بپرسه، مدام به خودم زمزمه میکردم که من خودم باید خودم رو خوشحال کنم! من می تونم، حالا اگه وقت کرد و بهم زنگ زد با خوشحالی باهاش حرف می زنم وگرنه که من خوشحالم! تمام سعیم رو میکنم و امیدوارم که بتونم، لااقل تا عید بتونم خودم رو جمع و جور کنم! همیشه وقتی همسرم دیر زنگ میزد ازش گله و شکایت می کردم که چرا از صبح که منتظرت بودم زنگ نزدی؟ چرا دیر زنگ زدی؟ چرا کم حرف می زنی؟ اما ... اما امروز صبح می دونید توی همون چند دقیقه ی کوچیکی که زنگ زد بهش چی گفتم: گفتم: منتظرت تلفنت بودم، همین! اصلا هم اذیت نشدم، فقط می دونم که اولش باید خیلی انرژی صرف کنی اما آخرش انرژی زیادی به دست می یاری!:310:
خانم بالهای صداقت عزیز تمام تلاشم رو انجام میدم که کارهایی رو که گفتید انجام بدم، لطفا تنهام نذارید.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

بالهای صداقت عزیز چند تا مقاله پیدا کردم، امیدوارم که بتونه بهم کمک کنه!
1. چگونه قدرتمند شویم؟
2. 6 تکنیک مفید در جهت کنترل احساسات
3. راه های مهار کردن عواطف
4. درباره هوش هیجانی چه می دانید؟
5. با احساسات خود دوست باشیم؟
6. هیجانات و احساسات
باید تمام سعیم و عزمم رو جزم کنم که بتونم بالاخره یه کاری برای خودم و این زندگی انجام بدم.

:104::104::104::104::104::104:
بسیار عالی است دل عزیز شروع کن به مطالعه و تمرین
هر جا مشکلی بود بیا و عنوان کن
زیاد دور نیست روزی که با عشق و محبت میایی و از شیرینی زندگی ات می گویی
موفق و آرام باشی:72:

با سلام دوستان خوبم
ببینید من دارم اول سعی می کنم که معنی این جمله رو برای خودم و توی زندگیم تفهیم کنم که: " خوشحالی باید از درون خود من باشد." راستش گفتن این جمله خیلی آسون و راحته اما عمل کردن به اون خیلی سخت! دارم تمام سعیم رو می کنم که هضمش کنم، که کاربردش رو توی زندگی بفهمم!
دائم دارم توی ذهنم بهش فکر می کنم، و تکرارش میکنم، این چند روزه، احساس می کنم که کمتر به همسرم در مورد محبت هاش و نوع و روش اونها، و خلاصه بگم، کمتر بهش گیر دادم، نه اینکه کامل مساله رفتارهای محبت آمیز همسرم رو فراموش کرده باشم، اما یه تغییری چند صدم درصدی داشتم و دارم سعی می کنم که ادامه اش بدم، آخه! خیلی برام سخته! احساس می کنم من باید از این وابستگی احساسی که نسبت به محبت همسرم دارم دست بردارم و این قدر خودم رو بابت این موضوعات اذیت نکنم، ولی احساس می کنم که همسرم هر چی من نسبت به این موضوعات سردی نشون می دم، اون هم خیالش راحت میشه! یعنی همه چیز براش عادی میشه و اصلا تلاشی در مورد روابط احساسی مون نشون نمیده! شایدم هم این چند وقته اون قدر این کارها رو به قول شما با اجبار انجام داده، می خواد که یه نفس راحت بکشه!
نمی دونم! اما بچه ها برای رسیدن به این هدف اول به کمک خدا احتیاج دارم، بعدش هم به نکات و تذکرات شما عزیزان!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط del

با سلام دوستان خوبم
ببینید من دارم اول سعی می کنم که معنی این جمله رو برای خودم و توی زندگیم تفهیم کنم که: " خوشحالی باید از درون خود من باشد." راستش گفتن این جمله خیلی آسون و راحته اما عمل کردن به اون خیلی سخت!
نابرده رنج گنج میسر نمی شود
مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد
دارم تمام سعیم رو می کنم که هضمش کنم، که کاربردش رو توی زندگی بفهمم!
اول باورش کن که توی زندگی ات کاربرد داره بعد شروع کن به هضم کردنش
مطمئن باش و لحظه ای شک نکن
اگر شادی از درونت تراوش کنه هیچ چیزی اون رو از بین نمی بره
دائم دارم توی ذهنم بهش فکر می کنم، و تکرارش میکنم، این چند روزه، احساس می کنم که کمتر به همسرم در مورد محبت هاش و نوع و روش اونها، و خلاصه بگم، کمتر بهش گیر دادم، نه اینکه کامل مساله رفتارهای محبت آمیز همسرم رو فراموش کرده باشم،
آفرین دقیقا درست هست
البته این که نوشتی کمتر بهش گیر می دهم جای تامل بیشتری داره
دل گرامی هدفت این هست که به خودت باز گردی و از وابستگی که دست و پایت را بسته رها بشوی
این هدفت را با تمام توان دنبال کن
و نکته خیلی قشنگی که عنوان کردی"نه اینکه کامل مساله رفتارهای محبت آمیز همسرم رو فراموش کرده باشم، "
دقیقا همون چیزی هست که باید بهش می رسیدی :104:
اما یه تغییری چند صدم درصدی داشتم و دارم سعی می کنم که ادامه اش بدم، آخه! خیلی برام سخته! احساس می کنم من باید از این وابستگی احساسی که نسبت به محبت همسرم دارم دست بردارم و این قدر خودم رو بابت این موضوعات اذیت نکنم،
مطمئن باش پاداش این صبر و تغییرت را می گیری
ولی احساس می کنم که همسرم هر چی من نسبت به این موضوعات سردی نشون می دم، اون هم خیالش راحت میشه!
نه اصلا این طور نیست
برداشت ذهن شما این طور هست سعی کن این برداشت را عوض کنی
اصلا برایت مهم نباشه عکس العمل هاش و سریع موضع گیری نکن
بلکه در کمال آرامش و احترام با همسرت برخورد کن
یعنی همه چیز براش عادی میشه و اصلا تلاشی در مورد روابط احساسی مون نشون نمیده!
نه اگه شما به خودت مسلط بشی و احساساتت را کنترل کنی شوهرت عاشق تر از قبل به سمتت میاد
شایدم هم این چند وقته اون قدر این کارها رو به قول شما با اجبار انجام داده، می خواد که یه نفس راحت بکشه!
این قدر فکرهای منفی توی ذهنت نگه ندار و بهشون اهمیت نده
کی گفته اون به اجبار بهت محبت می کرده تمام این تفکر برداشت ذهن شماست
اگه شوهرت دوستت نداشته باشه دلیلی نداره با تو زندگی کنه
یادت میاد وقتی با مشاور حرف زد خیلی باهات مهربون شده بود
عزیزم
شوهرت هم مثل خودت نابلد هست و داره کم کم یاد می گیره
نیاز به زمان و تلاش دارید تا هردوتاتون به یه تغییرات پایدار برسید
این قدر سخت نگیر و ریز بین نباش
نمی دونم! اما بچه ها برای رسیدن به این هدف اول به کمک خدا احتیاج دارم، بعدش هم به نکات و تذکرات شما عزیزان!
همه ما محتاج کمک خدا هستیم

---

بالهای صداقت عزیز، ممنونم! دوست خوبم تشکر تشکر و تشکر! و اینکه باشه، سعیم رو می کنم که فکرهای بد رو به ذهنم، ورود ممنوع! کنم، اما خوب، وقتی یه موضوعی برای آدم مهم هست، آدم هم فکرهای مثبت رو در نظر می گیره، هم افکار منفیش رو. اما باید ببینم کدومش برام مفیدتر و نتیجه بخش تر که خوب اون هم باید و قاعدتا باید همون چیزی باشه که شما میگید، همون چیزی که دیگران میگن و کسانی که تجربه ی سالها زندگی و همین طور سالها مشاوره با اشخاص مختلف رو داشتند.
اینکه میگم، بهش گیر می دادم، از این جنبه همیشه توی زندگیم بوده، که نمونه هاش: " چرا! پیش مامانت اینها، چندین ساعت جلوی تلویزیون نشستی و هیچ اهمیتی بهم ندادی؟ چرا! با صدای بلند و با لحن بد باهام حرف زدی؟ چرا برام ارزشی قائل نبودی و انگار نه انگار که من هستم؟ چرا! وقتی ماشین رو میاری دنبالم، مدام با دیگران درگیر میشی؟" همه ی گیر دادن هام احساس می کنم از سر توجه و محبت بوده! از یه طرف حالا که نوشتم دیدم چقدر من به همسرم گیر میدادم و البته شاید الان هم گیر میدم، آخه! می خوام رشد کنه و رشد کنم و بفهمم و بفهمه و بفهمیم که زندگی مشترک یعنی احترام گذاشتن و ارزش قائل بودن برای همدیگه توی هر موقعیت و زمانی، در هر جمعی و خلوتی، یعنی جبران تمام گذشته ی بدی که هردومون داشتیم و به خانواده ی های دو طرف نشون دادیم!
نمی دونم!
از طرفی هم فکر می کنم که همسرم، قبلا 100 درصد توی جمع من رو نمی دید، حالا بخاطر مسائل مختلف، مرد بودنش، خجالتی بودنش، حیاش، احساس مردانگی، فرهنگ و تفکرات دیگران در موردش، سطح فرهنگ خانواده هامون و رفتارهایی که پدر و مادرهامون انجام میدادن و به ما منتقل شده و بخصوص ذهنیتی که در همسرم هست، که این جور مسائل بعضی وقت ها یه جور بی احترامی به بزرگترهاست، بعضی وقت ها زشته! نمی دونم!
اما حالا احساس می کنم که درجه اهمیت و تغییر نگاهش، البته باز فکر می کنم بخاطر رفتارهای بیش از حد خواهر و دامادشون هست که حالا برای همسرم یه مقدار هضم شده، که در این حد خیلی بد نیست، چون اونها رفتارهای بدتری رو انجام میدن! حالا درجه ی توجهاتش توی جمع شده 50 درصد! شاید هم بخوام مثبت نگاه کنم اینکه که نگاهش به زن و زندگی زناشوئی تغییر پیدا کرده و آگاه تر شده! امیدوارم که این مورد درست باشه!
اما مهم اینه که من خودم، خود خود خودم شاد باشم! و من همین الان به خودم قول میدم که شاد باشم، که بفهمم، که خوبی ها رو ببینم، که درک کنم و بخندم، شاد باشم و خوب باشم و هزاران عمل دیگه که باید فکر کنم، به ذهن بیارم، باور کنم و عمل کنم. :227::310::82:
من می تونم!!!!!!!!!!!!!!:43::46:
اگر او بخواهد....:323:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

البته مساله ی کنترل احساسات فکر می کنم یه مقدار زمان گیر باشه! فعلا میخوام باور داشته باشم و البته امتحان کنم که میشه با این فکر و با این تفکرات به نتایج مثبت رسید، فکر می کنم قدم بعدی این باشه که کنترل احساسات کنم.
در ضمن بالهای صداقت عزیز، از شما کمال تشکر و قدردانی رو دارم که مساله و موضوع این تاپیک رو از روی همسرم برداشتید و به سمت خودم چرخوندید، چون واقعا خودم رو فراموش کرده بودم، یعنی نه اینکه فراموش کنم، فکر می کردم من کاملم و همه ی موضوعات زندگیمون از همسرم نشات میگیره!
ممنونم و ممنونم

خیلی خیلی خوشحالم که می خوام ایندفعه یه راه حل در ظاهر ساده، البته در عمل سخت، یه راه تازه و جدید و مهم از اون پروژه ای هست روی خودم، نه همسرم رو توی زندگیم امتحانش کنم که این چند وقته که یه نموره هاییش رو توی زندگیم تست کردم، جواب خوبی گرفتم، باید بتونم مستقل باشم و بی توقع تا هم راحت تر باشم، هم عاشق تر!:310:
و همسرم رو هم، هم راحت تر کنم، هم عاشق تر و این زندگی رو پردوام تر و با عزتت تر!:46::43:
بچه ها بازم امید به یاری شما دارم..