شرایط بحرانی خانواده همسرم و طولانی شدن دوران نامزدی ما

سلام دوستان

من حدود دو ساله که ازدواج کردم و الان در دوران عقد هستم. فعلا همسرم بیکاره و به خاطر تموم کردن دکتراش فرصت پیدا کردن کار رو هم نداره. از طرفی دوران عقدمون هم طولانی شده و تحمل این شرایط برای من خیلی سخت شده. به خاطر اینکه از دو شهر مختلف هستیم و اکثرا از هم دور هستیم دیگه واقعا صبر من تموم شده. البته همسرم فرد بی مسئولیتی نیست. تا حدودی شرایطش رو درک میکنم. چون از طرفی خانوادش حمایتش نمیکنن و علاوه بر اون وقت زیادی رو باید برای اونها صرف کنه.
پدر همسرم بیمار هستن و نیاز به کسی دارن که 24 ساعت شبانه روز کنارشون باشه. البته ایشون 11 فرزند دارن اما دخترانشون هیچ مسئولیتی در قبال پدر قبول نمیکنن و کنار کشیدن. مادر شوهرم هم که هیچ قدمی برای همسرش برنمیداره و مدام در حال دعوا و داد و بیداد با یه پیرمرد مریضه. به همین خاطر مسئولیت پرستاری از پدرشوهرم به عهده 4 پسرش قرار گرفته و هرکدوم باید 3 ماه در سال مسئول رسیدگی به پدرشون باشن. من بابت این موضوع واقعا نگران هستم. وضعیت پدر شوهرم هم طوریه که فوق العاده بهونه گیر شده و تقریبا 24 ساعته باید کسی کنارش باشه.
این موضوع با توجه به اینکه شوهرم هنوز بیکاره و ما دو ساله هنوز نتونستیم بریم سر زندگی خودمون، خیلی داره عذابم میده. البته که رسیدگی به پدرشون وظیفشونه. اما تحت این شرایط و 3 ماه در سال واقعا زیاده. این به این معنیه که همسرم باید کلا زندگی خودش رو فدا کنه. یعنی تمرکزش روی کار پیدا کردن و درس و شروع زندگی خودمون نیست الان و اوضاع خانوادش کلا درگیرش کرده. از طرفی هم اوضاع خونه اونا خیلی آشفته هست. توهین و تحقیر و فحش و دعوا و خونه کثیف و توهین به پدر و مادر و بی احترامی خواهر و برادر به همدیگه و حتی بی احترامی نوه به مادر بزرگ و .... شوهر من هم تنها عضو اون خانوادس که با بقیه فرق داره و خیلی مودب و صبوره و به بقیه احترام میذاره. شرایط اونجا و رفتارایی که این دو سال با من شده و بهترین لحظات زندگیمون به خاطر دخالت اونها خراب شده (حتی دخالت کوچکترین خواهر شوهرم)، باعث شده من نتونم اونجا بمونم و تصمیم گرفتم روابطم رو باهاشون کم کنم و این دوری ها واقعا شرایط رو برامون سخت تر کرده.
خانواده خودم خیلی منطقی هستن و همیشه سعی میکنن مسائل رو با آرامش حل کنن، مخصوصا پدرم. اما من ترجیح دادم که مشکلات خانواده همسرم و اتفاقاتی که اونجا می افته و رفتارای اونا با خودم رو زیاد با پدر و مادرم مطرح نکنم. دلم نمیخواد به خاطر خانواده همسرم، دیدشون نسبت به همسرم عوض بشه. ولی الان فکر میکنم شرایطم واقعا بحرانیه و نیاز به کمک دارم. من خودم از صحبت با همسرم و پرسیدن برنامش واسه آینده به نتیجه خاصی نرسیدم. فکر میکنم باید یکم از طرف خانواده من تحت فشار قرار بگیره برای عروسی. البته این موضوع پرستاری از پدرشون 3 ماه در سال، برای بعد از عروسی هم منو نگران کرده. این یعنی 3 ماه در سال همسرم کنار من نیست...
واقعا دارم کم میارم. نیاز به راهنمایی شما دوستان دارم. ممنونم

سلام عزیزم
در خانواده ای چنین شرایطی رو بنده دیدم اما بالعکس. یعنی دختران کمک میکردن و پسران نمیکردن.
اما اگر واقعا راه منطقی و اساسی بخوای نظر من این هست که اولا احترام والدین همسرت رو همیشه داشته باش . اما، همسرت باید به شهر شما بیاد، یعنی مهاجرت کنه. براش کار جور کنین که بیاد تو شهر خودتون و هر چه که هست رو اونجا بگذرونه. چرا که کار در شهر خودت باعث میشه ایشون نتونه به شهر خودش بره. امروز با این همه مشغله، رسیدگی به اوضاع خونه و پدر اون هم با وجود کلی دختر به گردن ایشون هست ، اگر پدرشون خدایی نکرده بلایی سرشون بیاد مادر نفر بعدی این گود هست و عقد شما باز هم طولانی تر میشه. شاید بگه عروسی کنیم اما باید بری اونجا و پرستاری مادر شوهر. و بقول خودت بی احترامی ها و .... باقی قصه.
سعی کن شرایطی فراهم کنی که شوهرت جمع کنه بیاد شهر شما و زندگیتونو تو شهر خودت آغاز کن. اگر بری اونجا حتی در صورتی که مشکلی نداشته باشی علاوه بر پرستاری، باید ۱۱ خانواده رو راه بندازی(مهمونی بدی) و تو هستی و هفت روز هفته! یعنی ممکنه حتی کارت به جدایی بکشه. بالغ بر بیست و دو نفر میخوان واست نظر بدن، دخالت کنن، خرده بگیرن و ... ببین میتونی یک نفره حریف خوبی باشی؟
فقط شوهرتو نجات بده، خواهر شوهر های شما بخاطر اینکه جلوی شوهراشون خوش جلوه بکنن پدرشونو رها کردن و متأسفانه زمان ارث و میراث همه جمع میشن. این اشتباهو نکن.
فقط شوهرتو دریاب ولی این به منزله بی احترانی به والدینش نیست ، اونام وقتی ببینن تو شهرت دور هست پدر و مادرشونو راه دور نمیفرستن و کمی به خودشون میان که از اونا مراقبت کنن، از طرفی خیلی کمتر میان و میرن و‌تو هم دیگه سر خونه و زندگی خودت هستی و اعصابت آروم هست.

دوست عزیز ممنون از پاسختون
بله واقعا بهترین راه فاصله گرفتنه. اما در صورتیکه بخوایم تو شهر ما زندگی کنیم، مطمئنم خانواده شوهرم جنجال به پا میکنن. اونها خیلی روی این موضوع حساسن و یجورایی مترسن. قبل از عقد و تو دوران آشنایی، خانواده شوهرم به خصوص خواهرهاش، اصلا کاری نداشتن به هیچ موضوعی. فقط گیر داده بودن به این موضوع که اهالی شهر شما داماد رو میبرن سمت خودشون! تنها موضوعی که بهش اهمیت میدادن و جلوی پدر و مادرم مطرح میکردن همین بود. الان هم باز حساسن و گاهی حرفایی میزنن که مشخص نیست اصلا از کجا اومده. مثلا چند وقت پیش یکی از خواهر شوهرا خیلی بدون مقدمه پیام داده به شوهرم که بابا گفته اگه بری شهر اونا هیچی بهت نمیدم!!
من قبلا از زندگی تو شهر اونا بدم نمیومد. اما بعد از دو سال که اوضاع زندگیشون و طرز برخورداشون رو دارم میبینم، زندگی اونجا شده کابوسم. دلم نمیخواد بیش از این تو زندگیم جنجال و دخالت و اعصاب خوردی ایجاد بشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط nazi_ka

دوست عزیز ممنون از پاسختون
بله واقعا بهترین راه فاصله گرفتنه. اما در صورتیکه بخوایم تو شهر ما زندگی کنیم، مطمئنم خانواده شوهرم جنجال به پا میکنن. اونها خیلی روی این موضوع حساسن و یجورایی مترسن. قبل از عقد و تو دوران آشنایی، خانواده شوهرم به خصوص خواهرهاش، اصلا کاری نداشتن به هیچ موضوعی. فقط گیر داده بودن به این موضوع که اهالی شهر شما داماد رو میبرن سمت خودشون! تنها موضوعی که بهش اهمیت میدادن و جلوی پدر و مادرم مطرح میکردن همین بود. الان هم باز حساسن و گاهی حرفایی میزنن که مشخص نیست اصلا از کجا اومده. مثلا چند وقت پیش یکی از خواهر شوهرا خیلی بدون مقدمه پیام داده به شوهرم که بابا گفته اگه بری شهر اونا هیچی بهت نمیدم!!
من قبلا از زندگی تو شهر اونا بدم نمیومد. اما بعد از دو سال که اوضاع زندگیشون و طرز برخورداشون رو دارم میبینم، زندگی اونجا شده کابوسم. دلم نمیخواد بیش از این تو زندگیم جنجال و دخالت و اعصاب خوردی ایجاد بشه.

---

عزیزم
اینکه بذاری کسی تو زندگیت دخالت کنه خوب نیست. تو زن اون آقا هستی، دیگران نیستن، اونا میتونن برای زندگی خودشون نظر بدن. از حالا خودتو نشون بده نگذار دخالت بیجا کنن، شما هم حق داری که اذیت نشی. فردا بارداری هست و اگر پیش مادرت باشی خیلی بهتره تا خانواده شوهر.
از طرفی ماشالله خواهر برادری زیادن، تک پسره مگه؟که دلشون تنگ شه!
عزیزم انقدری که تو رو شوهرت تسلط داری دیگران ندارن، کم کم آمادش کن برای مهاجرت. بنظرم با عشق و توجه و رفتارهای زیرکانه ی زنانه اینکارو بکن. سریع هم بکن اگر پدر شوهر یا مادرشوهرت بلایی سرشون بیاد تو دیگه میمونی برای مدت زیادی و شوهرت میگه مادرم هیچکسو نداره بیا اینجا با هم زندگی کنیم! ماشالله دختر و پسر داره.. اونام میتونن آستین بالا بزنن ، از طرفی مادر همسرت بیاد خونه شما قدم روی چشمه ، حتی یکسالم بمونه و مشکلی نداره اما اونجا اوضاع پیچیده میشه. زندگیت از دست میره.
خودتو باید از این خان سخت بسلامت رد کنی ، هیچ برخورد و حرفیم در کار نباشه .. هیچ بی احترامی هم نباشه. فقط زیرک باش. هر وقتم والدینش اومدن خونت از والدین خودت بیشتر احترامشونو بگیر هیچ فرقی ندارن. به خواهر ، برادراشم احترام بگذار ولی نذار آشوب بپا کنن.

سلام

امکانش نیست برای پدرشون پرستار استخدام کنند؟

نگهداری از ایشون به شکل 24 ساعته و سه ماه از سال مگه ممکنه؟ یعنی هر کدوم از پسرها سه ماه مرخصی از محل کار می گیرن؟
خانواده هاشون را هم می برن خونه پدرشون یا تنها میرن سه ماه می مونن؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط yarmehrban

از حالا خودتو نشون بده نگذار دخالت بیجا کنن، شما هم حق داری که اذیت نشی.

---

دقیقامن دنبال راهکارعملی برای این مسئله هستم.متاسفانه در مقابل این خانواده هنوز به نتیجه نرسیدم که چه راهی جواب میده.چون اصلاچیزی به عنوان منطق نمیشناسن.هرکاری دلشون بخواد انجام میدن.در مقابل کاراشون خودم رو زدم به بیخیالی، جواب نداد،ازهمسرم خواستم اوضاع رو مدیریت کنه بازهم نشد. گاهی زیاد بهشون بها میده و دوست داره همه رو راضی کنه. خودش هم میدونه که ایراد کارش همینجاس اما جایگزینی پیدا نکرده هنوز. سر بزنگاه نمیدونه چی باید بگه یا چکار کنه که قائله تموم بشه. واقعا هر چی فکر کردم چه رفتاری درسته به نتیجه نرسیدم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط شیدا.

سلام

---

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط شیدا.

امکانش نیست برای پدرشون پرستار استخدام کنند؟

نگهداری از ایشون به شکل 24 ساعته و سه ماه از سال مگه ممکنه؟ یعنی هر کدوم از پسرها سه ماه مرخصی از محل کار می گیرن؟
خانواده هاشون را هم می برن خونه پدرشون یا تنها میرن سه ماه می مونن؟

---

سلام
استخدام پرستار 24 ساعته خیلی سخته و هزینه زیادی هم میخواد و البته پدرشون هم راضی نمیشن اینطوری!!
من هم تو کارشون موندم که چطور میخوان 3 ماه در سال کار و زندگی رو ول کنن. یکی از برادرای همسرم شهر خودشونه و هرموقع نوبتش باشه فقط شبها میره خونه پدرش. یکی دیگه هم تهرانه و پدر و مادر و میبره اونجا. که معمولا بعد 1 هفته پدرشون میگه برگردیم. خودش گاهی مرخصی میگیره و میره شهرشون پیش پدرش. الان شوهرم پیش پدرشه. تلفنی که حرف میزنیم دقیقه ای یکبار صداش میزنه و میگه بیا فلان کارو بکن. مثلا دستم رو بذار اونطرف، پام رو تکون بده. بدون اغراق میگم، شبی 20 بار میگه نیاز به دستشویی دارم. که البته بیشترش بهونه گیریه. کسی که کنارشه از خواب و زندگی می افته.
ناگفته نمونه که بقیه به اندازه شوهرم به موضوع اهمیت نمیدن و وقت نمیذارن. که در مقابل هم پدرشون معمولا عصبانی میشه و زنگ میزنه به همه که کسی به من نمیرسه. اما شوهرم خودش رو واقعا فدا میکنه و به حرف پدرش کامل گوش میده.
خیلی ذهنم درگیر موضوع شده. هیچ راه حلی به ذهنم نمیرسه. فقط میدونم این شرایط به راحتی میتونه زندگیمون رو خراب کنه.

با سلام


واقعیتش شرایط خاصی دارید ،،، و مشکلتون قابل درک هست .

به نظرم راه درست این نیست گه صورت مسئله را پاک کنیم و هر فرد سعی کنه مسیر زندگی خودش را بره .

به نظرم زندگی مشترک زناشویی همه چیزش مشترک هست بین زن و شوهر . ( از لحظه عقد به بعد )

از این رو دغدغه ها هم باید مشترک باشه ! ،،،و زن و شوهر تلاش کنند در مسیر هم این مسائل را حل کنند .

فرقی نمی کنه اگر خدایی نکرده این مسائل برای شما بود ،،،شوهرتون هم باید در این راستا کمک می کرد


بالاخره مشکلی هست که همسرتون براش پیش اومده و به عنوان یه پسر نمی تونه شونه خالی کنه ! -

چون با خالی کردن مسئولیت در نگهداری پدر ،،،باعث میشه فرزندان دیگر ،،،انرژی بیشتری بذارند

یکم از معرفت دور هست !

چون اون برادران هم زندگی دارنند مثل شما و شوهرتون !



از طرفی چون پدر بیمار هست ،،، پیش فرزند پسر باشه بهتره ،،،،

دلایل زیاد داره ،،شاید پدر شوهر شما با فرزندان پسر بیشتر راحته و ....

مثل مادران که با دخترانش راحتره !


...................................


به نظرم باید یه جلسه خانوادگی بذارید ،،،و دغدغه های همدیگر را منطقی با هم بیان کنید - مشارکت را بهتر کنید - هزینه ها را تقسیم کنید

ایشون 11 تا فرزند دارند - مگه چقدر میشه هزینه پرستار

هر هزینه ای در این راستا بشه ،،یه جای دیگه جبران میشه و می یاد !.



موفق باشید .

نازی خانم پستتون رو که خوندم انگار یه دوره از زندگیم رو دارین تعریف می کنین. منم شرایطی مشابه با شما داشتم.
اون روزها گذشته اما تجربیات مفیدی پیدا کردم. من به دلیل همین اتفاقات یه چند سالی از زندگی و کارم عقب افتادم. وقتی همه چیز برعکس شد و من وشوهرم به حمایت نیاز داشتیم، خانواده شوهرم کاملا خودشون رو کنار کشیدن، در حالی که من و شوهرم تو تمام روزهای سخت کنارشون بودیم و من از خواسته های خودم میگذشتم ولی اونها رو تنها نمیزاشتیم. چون میگفتم گناه دارن و مریض دارن. اما شوهرم تو شهر غریب مریض شد ولی حتی یه تلفن هم نزدن. عادت دارن همیشه خودشون برن سفر و گردش و خرید بهترین وسایل. ولی تا یه مشکل کوچیک براشون پیش میاد به شوهرم زنگ میزنن. ولی دیگه شوهرم هم رغبتی به کمک نداره.


مشکل اول شوهر شما هست که از همه اولویت های زندگیش میگذره. واضحه که تا وقتی یه نفر داره اینجوره بار رو تحمل می کنه، کسی صداش در نمیاد. این که شوهرتون میخواد همه رو راضی نگه داره نگران کننده هست. چون دنبال محبت گرفتن از بقیه هست. یعنی این مشکل بعدا تو قسمت های دیگه زندگی خودش رو نشون میده. البته حسن اینجور افراد هم اینه که آدم های مسئولیت پذیری هستن.
درسته پدرشون مریض هستن و انسانیت و وظیفه حکم می کنه که به پدرشون خدمت کنن، اما شوهر شما خواهر و برادر هم داره.
شوهرتون همیشه خواسته های خانواده رو بی چون و چرا انجام داده، و مطمئنا حالا خانواده در مقابل ازدواج شما خیلی سنگ میندازن. چون همه ترجیح می دن برن دنبال زندگیشون و یکی دیگه بار مشکلات خانواده رو به دوش بکشه...
این رو بزارین به عهده شوهرتون که حلش کنه. کم کم و ذره ذره باید جدا بشه. مثلا تو یه شهر دیگه کار پیدا کنه و بعد شما هم برین پیشش.
شوهرتون رو از نظر روحی آماده کنید که اولویت های زندگی مشترکتون رو در نظر بگیره. اما خودتون به هیچ عنوان دخالت مستقیم نکنین.

خاهر من 15ساله ازدواج کرده اما تقریبا 9_10 سالهمادر شوهرش زمینگیر شده و حتی لگن میذارن ایشون یه دختر و چهار پسر داره که همه بچهها باهم تقسیمبندی کردن و هرکس یه روز یا یه شب پیش ایشون نوبت داره و روزها هم پرستار میگیرن اگرم یکی از پسرها جایی دعوت باشه یا مسافرت فرزند دیگه جای ایشون میمونه که در زمان بعدی که خودش رفت مسافرت همون شخص بجاش میمونه اینجوریم خیلی فشار برای نگهداری مادرشون رو خودشون و خونوادشون نیست
شما هم میتونی به همسرت بگی نوعبرنامه ریزیتون رو عوض کنید ایشون 11تا بچه داره یعنی نوبت هرکس هر یازده روز خاهد بود و اینطوری به هیچ کس فشار نمیاد اون پسرشونم که تهرانه بجای خودش پرستار بگیره
مگه پدرشون پدردخترها نبوده که مسئولیت مراقبت لو بعهده نمیگیرن!!!!!!!،
اگر شما تقسیم بندی درست کنید به هیچکس فشار نمیاد
یا اینکه:

در ضمن مادرشوهرتونم که هستن اگه یه پرستار بگیرین قشنگ خودشون بالاسره پرستار هست که درست کار کنه و در اینصورت ماهانه پول پرستار رو بین فرزندان تقسیم کنید که مبلغ اندکی خاهد شد

دوستان عزیز ممنون از وقتی که گذاشتین

جناب باغبان، ستاره زیبا، البته راهکارهایی که فرمودید برای خانواده ای که روابط سالم هست و همه دلسوز پدر و مادر هستن جوابگو هست. واژه های تقسیم وظایف، مسئولیت در قبال پدر و مادر بیمار، نگهداری از اونها، خیلی برای من آشنا هستن و حتی نمونه هاش رو زیاد در اقوام خودم دیدم . به عنوان نمونه، مادر بزرگ خودم (مادر مادرم) توانایی تنها زندگی کردن نداره و هر چند مدت میره خونه یکی از بچه هاش. همسرم اوایل خیلی تعجب میکرد که چطور مادربزرگم 1 ماه میاد خونه ما و اینقدر مورد احترامه. احترام از درون یه خانواده میاد. همسرم که نوع برخورد ما رو با مادربزرگم میبینه، الان اون هم به شدت برای مادربزرگم احترام قائله. شاید خیلی عجیب باشه که دخترهای یک خانواده بگن ما مسئولیتی نداریم از پدرمون مراقبت کنیم. ولی متاسفانه در خانواده شوهرم این اتفاق افتاده. خیلی از مسائل هست که من حتی اینجا که فضای مجازیه خجالت میکشم عنوان کنم اما دو ساله دارم به چشم میبینم. جلسات زیادی برای تقسیم وظایف برگزار شده اما همیشه به دعوا ختم شده. خواهر شوهرهای من مدام در حال توهین به پدرشون هستن. خیلی مستقیم بهش میگن تو حقته که اینجوری شدی، تو پسرات رو دوست داری، ما برات کاری نمیکنیم، تو فلان سال فلان کارو در حق ما نکردی و.... حتی اگه یک شب پسرها نتون بمونن پیش پدر، باید به اندازه حقوق یک پرستار به خواهرشون پول بدن تا قبول کنه بمونه. البته وضعیت پسرها هم بهتر نیست و اگه کاری کنن برای پدرشون کلی منت میذارن. حتی اگه یک شب پسرها نتون بمونن پیش پدر، باید به اندازه حقوق یک پرستار به خواهرشون پول بدن تا قبول کنه بمونه. مادر شوهرم هم دست کمی از دخترهاش نداره و دائم داره دعوا میکنه.

به نظرتون تو چنین وضعیتی راه حل هایی از قبیل همکاری و تقسیم وظایف نتیجه میده؟؟ چیزی که من نگرانش هستم آینده زندگی خودم توی این شرایطه. میدونم آدمایی که 20-30-40 سال از عمرشون با این شیوه زندگی کردن تغییر نمیکنن. من میخوام بدونم من و شوهرم کجای این داستانیم. نمیخوام شوهرم جُور بقیه رو بکشه. موضوعی که ازش خوشحالم اینه که شوهرم 180 درجه نسبت به بقیه خانوادش تفاوت داره. اهل بی احترامی نیست، اهل منت گذاشتن نیست. اما حس میکنم همین موضوع باعث میشه بیش از توانش اونجا وقت و انرژی بذاره و زندگی خودمون لطمه ببینه. مایی که هنوز نه زندگی مستقل تشکیل دادیم نه شوهرم شغلی داره.

سلام دوست عزیز.

من نوشته هاتونو خوندم دوتا نگرانی برام به وجود اومد در مورد شما و همسرتون. شما از هم دورین می خوام ببینم مطمئنی که همسرت مثل خانوادش نیست ؟ آخه هر چقدرم بگی فرق می کنه اما توی اون اجتماع بزرگ شده و شاید توی مدتی که شما نمی بینیدش رفتارای عجیب مثل خواهر و برادراش داشته باشه . باهاش قبل از اینکه زیر یه سقف بری یه سفر برو که چند روز با هم باشید و در این مورد مطمئن باشید.

من فکر میکنم تفاوت فرهنگی خیلی زیادی با خانواده همسرتون دارین من هم این مشکل رو داشتم و دوسال معطل بودیم که مادر شوهرم هر موقع دلش خواست اجازه بده ما ازدواج کنیم تمام دوستان همسرم که زمان آشنایی ما مجرد بودن ازدواج کردند و ما هنوز نامزد بودیم. حالا از روی خوش شانسی من بود یه اتفاقی افتاد و ما بدون توجه به بقیه ازدواج کردیم نمی گم کارمون درست بوده اما قید جشن عروسی رو زدم قید خونواده همسرمم زدم و الان زندگی خیلی خوب و با آرامشی دارم هرچند اوایل خیلی خیلی سخت بود اما الان به یه درجه از آرامش رسیدم که به عقب نگاه می کنم می بینم دوران نامزدیم همش عصبی بودم و استرس داشتم به خاطر مادر شوهرم چون شوهرم هم استرس داشت و چیزی از این دوران شیرین نفهمیدیم.

توصیه ام شاید کارشناسانه نباشه اما اتفاقا خونواده همسرم هم می گفتن اهالی شهر ما پسر رو می برن مال خودشون می کنن. این حرفهای خاله زنکی رو زیاد می زنن و بیشتر هم خانواده هایی اینو عنوان می کنن که از بچه هاشون توقعات غیر معقول دارن وگرنه یه خانواده نرمال می گه بچه ام بره خوش باشه انگار من خوشم. جالبه خانواده همسر من مسافرت پسرشون تنهایی به شهر من رو تحریم می کردن مگر اینکه خودشون همراهش باشن و من و پسرشون با هم تنها نباشیم (در صورتی که محرم بودیم) اما از اونور تشویق می کردن که من پسرشون رو ببرم خارج از کشور (چون دوست داشتن) . می خوام بگم حرف های اینجور آدما بنا به منفعتشون تغییر می کنه و مهم ترین چیز اینه که همسرتون اینا رو درک کنه.

نمی دونم چقدر با همسرت راحتی و درک می کنه سختی هایی که می کشه برای شما هم سخته اما من مشاوره رو پیشنهاد می کنم هر موقع که به شهر شما اومد یه وقت بگیر. چون شما بخواین از خانوادش بد بگین خودتون رو جلوی همسرتون بد کردید اما به مشاور بگید که منتقل کنه بیشتر تاثیر داره و کمک می کنه. شما حرف بزنی می ذاره به حساب عروس و مادر شوهری اما مشاور علمی و روانشناسی حرف می زنه .

زیاد شدن دوره عقد همینجوریش مشکل ساز می شه چه برسه به اینکه مشکلات این چنینی توش باشه. اگر توی شهرتون مشاور ندارین تهران وقت بگیرید یه برنامه سفر یا همسرتون بچینید دو سه روز هم بیاید تهران رو بگردید هم با مشاور صحبت کنید اینجوری هم شوهرتون رو بهتر می شناسید هم برای رفع مشکل اقدام کردید هم شوهرتون یه استراحتی می کنه. هم خانوادش نمی گن چرا رفتی شهر زنت.

من فکر می کنم 70 درصد مشکلت توسط شوهرت با آگاهی و یاد گرفتن مهارت حل می شه. چون مشکلات من بعد از صجبت با مشاور به صورت 80 درصد توسط همسرم حل شد و من فقط جراتمندانه روی حرفم ایستادم. قدرت نه گفتن به بعضی از خواسته ها خیلی مهمه همون چیزی که خواهر های ایشون دارن.

خدایی نکرده منظورم این نیست که به خانوادش بی احترامی کنه و فکر می کنم تنها فرد مجرد توی خانواده هست و توی یه خونه زندگی می کنن (البته حدس زدم) مسئولیت هاش بیشتر می شه و خوب مسلما با این مدل خانواده ها تغییر این وضعیت کار دشواریه

به نظر من شما هم کار درستی کردی رفت و آمدت رو کم کردی اینجوری حرمتهاتون حفظ می شه.
یه راه دیگه هم به نظرم می رسه که سه ماهی که نوبت همسرتونه رو ایشون پرستار بگیرن (شما می تونی یه مقدار از خرج عروسی بزنی که کمک به ایشون شه تا پرستار بگیرن) و با فراغ بال دعوتشون کنی که مقدمات عروسی رو بچینید و بهشون بگید که در همه مراحل کمک حالشون هستید.

برای زندگی نمی دونم خودتون کار می کنید یا نه ، درس می خونید یا نه اما برای فرار از این وضعیتی که گفتید شده ادامه تحصیل بدید برید یه شهر دیگه و از همسرتون هم بخواین همراهیتون کنه و هردو اونجا کار کنید یا درس بخونید که حرف و حدیثی هم پیش نیاد. یه جوری که انگار مجبور شید یه مدت توی اون شهر زندگی کنید . یه موقعیت کاری خوب یا درسی خوب. یه جاهایی شما هم باید سختی بکشید که به خواسته هاتون برسید .

موفق و پیروز باشید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط nazi_ka

من میخوام بدونم من و شوهرم کجای این داستانیم. نمیخوام شوهرم جُور بقیه رو بکشه. موضوعی که ازش خوشحالم اینه که شوهرم 180 درجه نسبت به بقیه خانوادش تفاوت داره. اهل بی احترامی نیست، اهل منت گذاشتن نیست. اما حس میکنم همین موضوع باعث میشه بیش از توانش اونجا وقت و انرژی بذاره و زندگی خودمون لطمه ببینه. مایی که هنوز نه زندگی مستقل تشکیل دادیم نه شوهرم شغلی داره.

---

...................


با سلام


به نظرم ، محترم شما و شوهر گرامیتان جزیی از این خانواده هستید

ازدواج پیوند بین دو خانواده ست ،،،نه پیوند دو فرد !

از طرفی به شما حق میدم نگران این وضعیت باشید - چون علاوه بر مشکل کار شوهرتون باید این مسائل را هم حل کنید .



یکی از موضوعات مهمی که ما باید روش خیلی کار کنیم بحث مهارت های ارتباطی ست !


اینکه اول مشکل را خوب شناسایی کنیم - گذشته و اتفاقات بدش را فراموش کنیم و سعی کنیم با کمک هم و ایجاد تعاون و همیاری ،،مسائل خانوادگی را حل کنیم .





..................................



مساله بعدی اینکه نباید فرض کنیم که ما در نقش یه قربانی هستیم !!!!


به نظرم ، شما و شوهرتون احساس می کنید که قربانی شدید

اگر نگاه وظیفه،،،، جایگزین اندیشه قربانی بودن شود ،،،،تو زندگی به جاهای خوبی می رسیم !!



..................................



ما نمی تونیم انسانها را تغییر بدیم - ولی می تونیم شرایط را براشون توضیح بدیم - از مشکلات و دغدغه هامون براشون بگیم


این در صورتی امکان پذیر هست که مهارت های ارتباطی و مدیریت بحران و نوع گفتار و عمل در کردار را خوب یاد بگیریم و بتونیم با دیگران با اندیشه ،،،،اندیشه کنیم !


اگر هر فردی از خود ش و گذشته اش دفاع کند ،،،،، و زمان و شرایط و موقعیت خودش را ببنید و به فکر دیگران نباشد !،،،،،،

نتیجه آن چه حاصل شود جز دعوا و درگیری - سختی - ناراحتی و ....

آینده برای ما هم هست - بیماری - سختی



به نظرم شوهرتون باید دغدغه های خودش را محترمانه و با مدیریت با برادران و خواهران و به خصوص مادرش بیان کنه

میتونید از یه فرد ثالث هم کمک بگیرید ( دایی بزرگی - عموی بزرگی و ....)



ان شالله به آرامشی که مد نظرتون هست در زندگی تون برسید .


موفق باشید .

با سلام
شما باید خیلی احتیاط کنید. می دونم شوهرتون رو دوست دارید و احتمالا صحبت های من ناراحت تون کنه. ولی فکر کنید من هم برادر بزرگترتان هستم و نیتم خیر.

شوهر شما توی اون خانه و با اون افراد تربیت و بزرگ شده. هرچقدر هم که شما بگید با بقیه متفاوته نمیشه به قضاوت شما اعتماد کرد. شما عاشق هستید و عاشق کور. این از طرف شما.

از طرف اون آقا، این رو بدونید که افراد در دوران پیش و پس از ازدواج متفاوت هستند. هم زن و هم مرد. عاشق و معشوق بودن مال قبل از وصال هست. بعد از زیر یه سقف رفتن و چند ماه که بگذره بطور طبیعی شور و اشتیاق شدید اولیه فروکش میکنه و هرکسی خود واقعیش رو به تدریج نشون میده. حالا این خود هر چی میخواد باشه. بعد از ازدواج اولویت ها عوض میشند و این برای افرادی است که راست و درست قدم جلو گذاشته اند.

بگذارید از لفافه گوئی و مدارا خارج شده و راحت مطلب رو بگم
* این آقا بیکار هستند. حداقل دو سال. معلوم هست کی بتونند شاغل بشند؟ از روزی هم که شاغل بشند و به فرض دوام داشتن اشتغال شان، چقدر زمان نیاز دارند به قدر کافی پس انداز کنند تا بتونند تشکیل زندگی بدند؟
* وضع مالی خوبی هم که ندارند. احتمالا باید به خانواده شان هم کمک مالی کنند (یه خودی خود و درصورت داشتن توانائی، پسندیده و واجب هم است) در شرایطی که حتی نمی تونند زندگی خودشون نه اینکه بچرخونند، حتی نمی تونند شروع کنند. از هرنظر که نگاه کنیم اولین اولویت و وظیفه مرد تامین معاش خانواده اش است، بعد پدر و مادر و بعدتر یرحسب اولویت برادر و خواهر و الی آخر... همه این ها بعد از تامین رفاه نسبی (نه تجملاتی) زن و فرزندان و مطابق عقل و عرف است.
* خانواده این آقا ازنظر اخلاقی، روابط بین فرزندان و والدین از هم پاشیده و سقوط کرده است. شما و خانواده تان باید با این افراد معاشرت کنید. می تونید؟ تحملش رو دارید؟ توانائی قطع این روابط رو درصورت لزوم دارید؟ شوهرتون قبول می کنه؟ چون به هرحال مجبور به این کار خواهید شد. الان که دور هستید دارید عذاب می کشید. فردا که احساسات تون نسبت به همسرتون تعدیل بشه، دخالت ها، حرف و حدیث ها شروع بشه قطعا نمی تونید تحمل کنید. چه نزدیک شون زندگی کنید چه تو شهر خودتون. تاثیرشون روی اخلاق و تربیت همسر و بچه هاتون هم نگرانی های بعدی خواهند بود.
در دو شهر مختلف هستید. الان حق انتخاب داریدکجا زندگی کنید. بعد از ازدواج باید تابع همسرتون باشید. این مسائل - حق انتخاب مکان زندگی، حق تحصیل، حق وکالت از طلاق و نظایر آن و هر چی که شاید درآینده بهش نیاز پیدا کنید - رو در سند ازدواج تون قید کرده اید؟ به احتمال قریب به یقین به این موارد نیاز پیدا خواهید کرد.

نمی دونم غیر از عقد رابطه ای هم بین تون بوده یا خیر؟ مشخصا دوشیزه هستید یا خیر؟ ولی این ازدواج با این خانواده و این آقا به نظر بسیار خطرناک میرسه. حتی اگر آقا خودش خوب باشه که معلوم نیست خوبی هاش عمیق و پایدار باشه یا مثل خیلی ها که قبل و بعد از ازدواج دو چهره متفاوت نشون میدند؟ حالا شما هرچقدر میخواهید اصرار کنید، مسلما این حق شما است.

شدیدا توصیه می کنم چند جلسه و با بیش از یک مشاور خانواده و روان شناس مشورت کنید. مخصوصا مشاورین حتما همسر شما رو ببینند و
* بررسی کنند چقدر همانی است که در ظاهر نشون میده.
1. از نظر تظاهر و خودآرائی آگاهانه. یعنی فرد داره خودش رو مطابق پسند شما نشون میده ولی حقیقت چیز دیگری است
2. بافت شخصیتی و روحی-روانی که در طول زندگی و در واکنش به کنش ها نشان خواهد داد. بعضی وقت ها تاثیر خانواده بر فرد به قدری شدید و دائمی است که وی تنها می تواند لایه ای متفاوت روی آن بکشد بدون اینکه در عمق تغییر کرده باشد و خیلی راحت امکان دارد این پوسته در مواجهه با مشکلات بیرون با درون خانواده ازبین بره و شخص خلق و خوی دیگری رو نشون بده. البته امکان ایجاد تغییر عمیق و پایدار در شخص هم وجود داره ولی این افراد خیلی کم هستند. به همین دلیل هم تاکید دارم از مشاور هانواده و هم روان شناس مشورت بگیرید.

* و اصولا توانائی مالی، اخلاقی و روحی برای تشکیل زندگی موفق با شما و به دور از خانواده شون رو داره یا خیر؟ و البته نیت و اراده اش رو؟ فردا که کارش رو پیش ببره نگه همینه که هست باید بیای تو جمع خانواده ما و بشی خدمتکار بابا و مامانم ...

* فرهنگ های خانواده های دو طرف چه نسبتی با هم دارند؟ بالقوه و بالفعل می تونند همدیگر رو قبول کنند؟
و غیره

با توجه به توصیف شما از تمایل و یا اجبار همسرتان برای کمک جضوری به خانواده اش و همکاری نکردن بقیه افراد یخصوص دختر خانم ها، عنوان مطلب تان رو بهتر است اینطور بیان کنید
"شرایط بحرانی آینده من"

موفق باشید http://www.hamdardi.net/images/smilies/72.gif