فرشته بی نشان

سلام

من همینجوری به ذهنم رسید که در مورد یه نفر یه داستان بنویسم.

قسمت اولش رو تو حال و احوال نوشتم و بعد دیدم که لابلای بقیه پستها میره. برای همین تصمیم گرفتم یه تاپیک جدا براش بزنم.

با اسم " فرشته بی نشان "

دوستان اگر تمایل داشتن همراهی کنن، تو خصوصی یا تو همون تاپیک حال و احوال متنی که فکر میکنند به داستان اضافه بشه، مفید خواهد بود، اعلام کنند و من با سمت و سوی داستان هم خوانش میکنم و ادامه میدیم.

قسمت اول:

یکی بود هیچ کس دیگه نبود

زیر گنبد خودش داشت هفت خونه درست میکرد

روزي روزگاري تو خونه هفتمی پسر بچه خوشگل و قد بلندي كه يه دل صاف و ساده اي داشت، از كنار يه باغچه پر از گل :72::72::72::72::72::72::72: رد ميشد، چشمهاش گل هاي رنگي رنگي باغچه رو دنبال ميكرد و داشت دل بسته گل ها ميشد. دستش رو برد سمت زيباترين گل باغچه، كه تيغ گل رفت تو دست هاي پسر بچه مهربون ما. يكم اطراف گل چرخيد و چرخيد، تا بالاخره گل رو از تو باغچه كند، ولي گل زيبايي كه دل بسته اش شده بود، ديگه زيبا نبود و داشت پژمرده ميشد.
باغبون باغچه از راه ميرسه، تا مياد به پسر بچه چيزي بگه، ميفهمه چقدر دل بزرگي داره و دله پسر كوچولو از همه گل ها قشنگ تره. پسر كوچولو هم كه ميبينه گل زيبا كه دل بسته اش شده بود، سريع از بين رفت،
از باغبان مي پرسه: باغبون مهربون، چرا گل به اين زيبايي از بين رفت؟ چيز زيبايي نداري كه من دل بسته اش بشم ولي فاني نباشه؟
با غبان كه از سوال پسر خوشش مياد،
ميگه: دوست داري بهت باغبوني ياد بدم؟ دوست داري بهت راز و رمز هاي اين باغچه رو بدم؟
پسر كوچولو: چرا خيلي دوست دارم، يعني ميشه منم يه روز باغبون بشم؟
باغبان: آره ميشه، ولي بايد قول بدي گل هايي كه ميكاري رو براي خودت نخواهي!
پسر كوچولو: يعني چي آخه؟

قسمت دوم:


پسر کوچولو به فکر فرو میره. به خودش میگه مگه میشه این همه گل قشنگ داشته باشی و هیچ کدومش رو برای خودت نخوای؟ تازه من که توپ همسایه می افته تو حوض خونمون برش میدارم و به هیچ کس نمیدمش. حالا چه طوری این کار سخت رو انجام بدم؟
یه راهی به ذهنش میرسه، میگه من به باغبون میگم باشه برای خودم نمی خوام، اون از کجا میخواد بفهمه که من ....................
حرفش کامل نشده بود که باغبون میپره وسط فکر کردنش، میگه پسر کوچولو از این فکر ها نکنن، باغبون ها علاوه بر دل مهربونی که باید داشته باشند، باید فکرشون هم با دل و زبونشون یکی باشه. تو برو دنبال همون توپ بازیت. تو بدرد باغبونی نمی خوری.
پسر کوچولو همینجوری مات و مبهوت مونده بود، آخه چه طوری باغبون فکرش رو خونده بود؟ یه نگاهی به سر و وضع باغبون کرد و دید همه دستاش زحمی و کارکردن، لباس هاش قدیمی و وصله دارن ولی بوی خوبی میدن.
پیش خودش گفت:مغازه دار محلمون که خیلی پولداره به من گفته بود بیا بهت راز تجارت رو یادت بدم. هیچ وقت هم برام شرط نگذاشته بود و گفته بود هر چی یاد گرفتی مال خوده خودته و به هیچ کس لازم نیس بدیش. لباس هاشم همیشه نو و باکلاسه. آخه من دوس دارم همشه لباس خوب بپوشم و خوب بگردم.
ولی یه مشکلی داره نمی تونه بفهمه من چی میخوام، هزار بار باید بهش بگم همون بستنی توپی شکله تا بفهمه کدوم بستی رو باید به من بده، تازشم همیشه بود بد سیگار میده.
تو همین فکرا بود که یهو دید باغبون مهربون داره بال یه پرنده خیلی خوشگل رو که شکارچی زده بودش، مداوا میکنه.


...............

ادامه دارد

پسر کوچولو دو زانو میشینه جلوی باغبان و هاج و واج به پرنده نگاه میکنه.
از باغبان میپرسه: یعنی دوباره میتونه پرواز کنه؟
باغبان: نگرانشی
پسرکوچولو: آره، خیلی نگرانشم.
باغبان: چرا نگرانشی؟
پسر کوچولو: نمیدونم چرا ولی از بچگی همیشه نگران اطرافیانم میشم. اگر ناراحت باشن، غصه ام میگیره.
باغبان: دوست داری هر وقت اطرافیانت ناراحت بودن، از ناراحتی درشون بیاری؟
پسرکوچولو: وای خیلی دوس دارم، مگه میشه آخه؟
باغبان: آره میشه، اگر باغبانی یاد بگیری میشه. هر وقت اطرافیانت ناراحت بودن، بهشون از باغچه خودت یه گل میدی
پسر کوچولو به فکر فرو میره، بعد از اینکه باغبان پرنده رو مداوا میکنه، سریع به باغبان میگه به نظرت من باغبان خوبی میشم؟
باغبان جواب میده، تو از من باغبان بهتری میشی! مطمئنم. فقط باید حواست همیشه به صاحب این گل های قشنگ باشه و هیچ وقت وابسته خود گل ها نشی.
پسر کوچولو منظور باغبان رو از صاحب گل ها نفهمید، داشت به خودش میگفت، صاحب گل ها یعنی میشه کی؟ یعنی این باغبان صاحب گل هاست؟
همین جور داشت فکر میکرد که باغبان دوباره میپره وسط فکر کردنش، میگه دوست داری بفهمی صاحب گلها کیه؟
پسرکوچولو: آره خیلی دوست دارم
باغبان: همین که به فکر افتادی صاحب گل ها کیه، خیلی خوبه . فردا صبح زود قبل از اینکه آفتاب طلوع کنه بیا اینجا تا بهت نشونش بدم. اونوقت اگر دوست داشتی بهت باغبونی رو هم یاد میدم.
پسر کوچولو که مشغول بازی با یه پروانه شده بود، به باغبان میگه آخه من صبح زود نمیتونم از خواب پاشم، هر وقت از خواب پاشدم میام. ولی باغبان دیگه اونجا نبود و رفته بود. پسر کوچولو که از باغبان خوشش اومده بود، با خودش تصمیم میگیره فردا صبح زود بیاد.

.........................
ادامه دارد

برای داستان :
یاد این شعر افتادم؛

مرده بدم، زنده شدم، گریه بدم، خنده شدم دولت عشق آمد و من، دولت پاینده شدم

دیدۀ سیرست مرا، جان دلیرست مرا زهرۀ شیرست مرا، زهرۀ تابنده شدم

گفت که دیوانه نه ای، لایق این خانه، نه ای رفتم و دیوانه شدم، سلسله بندنده شدم

گفت که سرمست نه ای، رو که ازین دست نه ای رفتم و سر مست شدم ،وز طرب آکنده شدم

گفت که تو کُشته نه ای، در طرب آغشته، نه ای پیش رخ زنده کنش، کشته و افکنده شدم

گفت که تو زیر ککی، مست خیالی و شکی گول شدم، هول شدم وزهمه بر کنده شدم

گفت که تو شمع شدی، قبلۀ این جمع شدی جمع نیم، شمع نیم، دود پراکنده شدم

گفت که شیخی و سری پیش رو و راهبری شیخ نیم ،پیش نیم امر تو را بنده شدم

گفت که با بال و پری، من پر و بالت ندهم در هوس بال و پرش، بی پر و پر کنده شدم

من هم مثل دوستمون یاد این شعر افتادم
روزهافکر من اینست و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنـم

از کجا آمده ام آمدنم بـهر چه بــود
به کجا می روم آخر ننمایی وطنم
مانده ام سخت عجب کزچه سبب ساخت مرا
یا چه بوده است مرا دوا از این ساختنم
خنک آن روز که پرواز کنم تا بر دوست
به امید سر کویش پر و بالــی بزنم
کیست آن گوش که او می شنود آوازم
یا کدامین که سخن می کند اندر دهنم
من به خود نامدم اینجا که به خود باز روم
آنـکه آورد مـرا باز بـرد تــا وطنــم
مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک
چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

مولانا

پسر کوچولو داستان ما به خونه میره.
میره از مادرش بخواد که صبح زود بیدارش کنه تا بره پیش باغبان، میبینه که مادرش سخت مشغول شست و شو هست، آخه نزدیک عیده، همه خونه تکانی میکنند.

پسر کوچولو دلش طاقت نمیاره و آستین هاش رو بالا میزنه و میره به مادرش کمک کنه، اینقدر کار میکنه که از فرط خستگی همونجا خوابش میبره، صبح که از خواب پا میشه، میبنه آفتاب وسط آسمونه، بدون اینکه صبحانه اش رو بخوره میدوه سمت باغچه ای که اون فرد باغبانش هست.
انگار وارد بهشت شده، طراوت و تازگی اون باغچه مدهوش اش میکنه، اینگار باغبان گلها رو آبیاری کرده بود. باغبان رو پیدا نمی کنه و با ناراحتی فراوان به سمت خونه اش برمیگرده. اینقدر ناراحت بود که با هیچ شخصی حرف نزد. آخه میدونید چیه؟ پسر کوچولو داستان ما هیچ وقت حرف ها و ناراحتی های خودش رو به شخصی نمیگه.

همین که میرسه خونه میبینه برادرش که تو بازی فوتبال زخمی شده بود، داره درد میکشه. سریع میره کمکش کنه و زخم های داداشه بزرگترش رو بپوشونه. در حین پانسمان دادشش بود که :
برادر: "امین" جان تو چرا همیشه لبخند رو لب هات هست ؟
پسر کوچولو: جدی میگی؟ خودم نمیدونستم! آخه من الان خیلی .................. ( حرفش رو میخوره و به داداشش نمیگه چقدر ناراحته)
برادر: آره دادش عزیزم، با وجود اینکه تو از کوچکتری، همیشه این خنده های لبت رو دوس داشتم. حتی وقتی که مامان نهار کوکوسبزی که تو دوست نداری درست میکنه.
امین کوچولو: داداش جون من همیشه دوست دارم شما ها بخندین و ناراحت نباشید آخه اگر ببینم ناراحت شدین کلی غصه میخورم.
برادر: قربون داداش کوچولوی خودم برم که یه دونه است. میای باهم بریم فوتبال دستی بازی کنیم؟
امین: وای دادش من عاشق فوتبال دستی ام، آخه تو زخمی شدی، چه طوری بریم؟
برادر: همین که تو اومدی پیشم، دردم یادم رفت، زخم ام رو هم که تو پانسمان کردی. بلند شو بریم.


دو تایی داشتن از در خونه به مقصد سالن ورزشی خارج میشدن، که ناگهان باغبان از راه میرسه در خونه امین کوچولو .........................................


ادامه دارد

باغبان تو دستش یه گلدون با گلهای خیلی خوشگل بود.

امین کوچولو فکری میشه، با خودش میگه:

باغبان چرا گل به این قشنگی رو چرا تو اون باغچه نکاشته بودش؟ اصلا این گلدون چیه؟ اصلا باغبون اینجا چکار میکنه؟ مگه باغبون نگفته بود اگر فردا صبح نیای من دیگه بهت باغبونی یاد نمیدم و دیگه نمیخواد بیای؟ مگه باغبون ...........

که باغبان دوباره میپره وسط فکر کردنش و میگه چقدر فکر میکنی، اجازه هست با داداشت سلام و احوال پرسی کنم؟

برادر از امین میپرسه: این آقای خوشبو کیه امین، چرا معرفی نمیکنی ایشان را؟

امین: ایشان آقای باغبانی هستن که باغچه پارک محل رو مراقبت میکنند!

برادر امین با تعجب فراوان میگه: جدی !!!!!!!!!!!!!!!!! شما ...... شما ......... شما باغبون اون باغچه زیبا هستین؟ امین خوش به حالت.

امین: چرا میگی خوش به حالم، چی شده مگه؟

برادر: هیچی شاید بعدا بهت گفتم، من برم شما دو تا رو تنها بگذارم. جناب باغبان خداحافظ.

امین: باغبون من گیج شدم، کمکم کن، حرف داداشم چی بود؟ شما اینجا چه کار میکنید؟

باغبان: درسته که من منتظرت بودم که صبح بیای، ولی تو دلیل موجهی برای نیومدنت داشتی، گفتم بیام از ناراحتی درت بیارم و بهت بگم باغچه اصلی همون باغی بود که تو دیروز گلکاریش میکردی.
امین : من دیگه مغزم نمیکشه ، یه جوری بگو که منم بفهمم.

باغبان: باشه برات میگم، اگر نمیخواستم بهت بگم که این همه راه رو نمیومدم اینجا. الان مطمئن شدم تو یه روز باغبان خوبی میشی.

امین: به قول دختر همسایه مون، مرسی

باغبان: خوب اول این گلدون رو بگیر، ببر خونتون، از مامانت جای مناسب اش رو بپرس. بعد امشب کتاب علوم مدرسه تون رو بردار و فصل دومش رو خوب بخون. فردا هم صبح تو باغچه منتظرتم.

امین بی درنگ و با کلی خوشحالی به باغبان میگه، باشه چشم. من فردا از خودت زود تر میام اونجا.

...............................

ادامه دارد

سلام، چه داستان جالبی که ناقص مونده.

موافقید خودمون ادامه اش بدیم؟






امین شب که تا دیر وقت بیدار مونده بود، میره روی پشت بوم خونشون و بعد از یک ساعت با یه صدای خیلی دلنشینی اذان میگه و میاد پایین نماز صبحش رو میخونه و میگره می خوابه.
آخه فردا صبح قرار بره باغچه پارکی رو که خدابیامرز باغبان محل پنج سال پیش به امین سپرده بودش آبیاری کنه.

الان دیگه بخشی از پارک چندتا ساختمون توش سبز شده بود و چمن هاش رو هم چندتا پاکبان آبیاری میکردن. ولی باغچه کوچک انتهای پارک که از باغبان پیر به جا مونده بود رو امین بهش رسیدگی می کرد.

یکی از دلایلی که امین باغچه رو بهش رسیدگی میکرد این بود که بعضی وقت ها جوان هایی که تو زندگی اشون مشکلاتی داشتن، می اومدن اونجا تا با تماشای گل های باغچه درد هاشون رو فراموش کنند. الحق که امین درس باغبونی رو خوب یاد گرفته بود، با یه ترفندی میرفت جلو و سر صحبت را با اون جوان ها باز میکرد، شاید بتونه گره از مشکلشون باز کنه.

مثلا یه روز یه نوجونی رو دید که اومده دم باغچه یواشکی سیگار میکشه، تا رفت نزدیکش شد پسر بچه قصد کرد فرار کنه، امین بهش گفت یه سیگار هم داری بدی به من ؟ نوجوون هم با صدای لرزانی گفت نه ندارم، من همین یه نخ رو خریدم فقط. امین بهش گفت عیب نداره همین رو بده به من. تا سیگار رو از بچه گرفت چند دقیقه سکوت کرد، بعد گفت نمی خوامش بیا خودت بکش، پسر بچه گفت این که دیگه چیزی ازش نمونده !! چرا نکشیدی؟ امین گفت یادم افتاد اگر سیگار بکشم، چقدر مادرم ناراحت میشه، چقدر برای بدنم ضرر داره، چقدر بوی بدی میگیرم و ظهر میخوام برم مسجد محل مردم از بوی بد من اذیت میشن، برای همین پشیمون شدم.
حالا تو چرا سیگار میکشی؟
آخه من بابا با مامانم هر روز دعوا دارن و منم تنهام، دختر همسایمون هم بهم گفته تا دعواتون تو خونه کم نشه من باهات جایی نمیام. منم خیلی غصه دارم.
امین، هم کمی از زندگی بچه پرسید و باهاش حرف زد، امین آنقدر دل نشین و ملیح صحبت میکنه که پسر بچه محو اون شده بود، موقع خدا حافظی گفت راستی امین آقا من دیگه نمی خوام سیگار بکشم، میشه از فردا هر وقت دلم گرفت بیام اینجا؟ امین گفت نه!!!!!!!! پسر بچه که ناراحت شده بود گفت چرا آخه؟ گفت برای اینکه با هم بریم یه جای بهتر! گفت کجا بریم، امین بهش گفت کارت نباشه، ظهر ساعت 1 اینجا باش فقط.



بعد از اینکه پسر بچه رفت، امین که دیرش شده بود، سریع رفت سمت جنوب محلشون، ثریا خانم که یه پیرزن تنهایی بود و بچه هاش رفته بودن خارج و تنهاش گذاشته بودن، نوبت دکتر داشت، امین هم باید اون رو می برد دکتر.

بعد از برگشتن از دکتر، سوار تاکسی بودن که به راننده یواشکی میگه این کرایه حاج خانوم، شما منو همینجا پیاده کن و ایشون رو دم منزلشون برسون.
امین از تو تاکسی صحنه وحشتناکی دیده بود، برای همین عجله ای از تاکسی پیاده شد......

ادامه دارد...........

امین از تو تاکسی دید که چهار تا از مسجدی های محلشون که خیلی به امر معروف و نهی از منکر توجه دارند، جلوی چندتا دختر و پسر رو گرفتن و میخوان ببرنشون پایگاه.
امین خیلی برای بچه های محل و مخصوصا مسجد ارج و قرب داشت. رفت جلو، همه صاف ایستادن و یکم لباس هاشون رو مرتب کردن، گفتن سلام امین آقا، میبینی وضعیتو، باید همه اینا رو ببریم تو ........ شاید یاد بگیرند چه طور رفتار کنند.
امین که از این شیوه امر به معروف خیلی ناراحت شده بود، به بچه ها گفت میتونید این این دوستان خوب من رو با ضمانت من آزاد کنید؟
همه با تعجب گفتن دوستان شما امین آقا؟ شما از این دوستان دارید مگه؟
امین گفت اره، شما برید منم چند کلمه ای با دوستام حرف بزنم و میام مسجد، امروز یه مهمون ویژه داریم.
امین رفت سمت اون جوون ها که از ترس داشتن میلرزیدن، با پته پته کردن گفتن شما دوست ما هستین؟ ممنون که ضمانت کردین، اخه چرا؟
امین گفت شما بنده های خوب خدا هستید و ما همه با هم دوستیم، فقط کمی ظاهرمون باهم فرق داره، اینطور نیست؟ منو به دوستی خودتون قبول ندارید؟
جوون ها که از صحبت های دلنشین امین به وجد اومده بودن گفتن چرا که نه، یکیشون که کمی شوخ بود به امین گفت، ما دوستامون رو میبریم کافه، مگه تو میتونی بیای اونجور جاها؟
امین گفت چرا نمیتونم بیام، هر جا که معصیت خدا نشه منم میام، چه خوب که با دوستان خوب چون شما بریم ولی یه شرط داره، منم شما رو یه جا دعوت کنم، فقط نترسین جای بدی نیست،

جوون ها خیلی جذب امین شده بودن و همونجا درجا کمی سر و وضعشون رو به احترام امین درست کردن و از هم خدا حافظی کردن.
امین موقع خدا حافظی گفت بهشون، ببخشید دوستام باهاتون بعد رفتار کردند. شما هم قول بدین یه سری چیزا رو رعایت کنید. منتظر قرار کافه و محل ما هم هستم.

امین که دیرش شده بود سریع رفت پارک تا اون پسر بچه صبح تو پارک رو با خودش ببره مسجد.

وقتی به پسر بچه رسید تو راه باهاش خیلی صحبت کرد، از احترام به پدر و مادر براش حرف زد، از اعتماد به خدای مهربان و اینکه اگر میخواد با دختری ارتباط داشته باشه باید از راهش وارد بشه نه از راه دوستی.
وقتی هم به مسجد رسیدن پسر بچه رو به بچه های مسجد معرفی کرد و گفت این دوست خوب منه، هر کی هوای دوست منو نداشته باشه با من طرفه.

پسر بچه که از احترام امین پیش بچه های مسجد با خبر شد یه حس خوبی بهش دست داد که امین اینطوری معرفی اش کرده بود.
برای همین با امین رفتن برای نماز و از هم خداحافظی کردند.
پسر بچه هم رفت با بچه های مسجد قاطی شد و کلی حال و هواش عوض شد و تصمیم گرفت بیشتر بیاد مسجد و با امین حرف بزنه.

امین برای نهار رسید خونه، بوی غذای مادرش کلی فضای خونه رو عطر آگین کرده بود، همین به مادرش رسید کلی ازش تشکر کرد، چادرش رو بوسید میخواست یه چیزی به مادرش بگه که روش نمیشد،
مادرش فهمید امین چی می خواد بگه............

ادامه دارد.

مادر امین گفت تا غذا سرد نشده برو قابلمه هات رو بیار.
امین هم سراسیمه رفت ظرف غذا بیاره تا بخشی از نهارشون رو ببره برای دو تا از همسایه هاشون که وضع مالی خوبی ندارند.
مادر امین خیلی مهربان و با محبت با همه رفتار میکرد ولی با امین یه طور دیگه ای بود و همیشه وقتی از امین خداحافظی میکرد قطرات اشک از گوشه چشمش جاری می شد.
معمولا امین بیشتر از روزی دو سه ساعت نمیخوابید، هر وقت که مادرش هم بهش تذکر میداد چرا به فکر خودت و آینده ات نیستی و همه وقتت رو برای دیگران صرف میکنی امین با یه لبخندی به مادرش نگاه میکرد و چیزی نمیگفت و سرش رو پایین می انداخت و میگفت حق دارید شما.
یهبار مادرش کمی باهاش تند برخورد کرد و گفت پسر جون برای کنکور که درس نخوندی و همش داشتی کتاب های غیر درسی میخوندی، با وجود اینکه درس نخوندی بهترین دانشگاه قبول شدی ولی باز نرفتی، اخه منم مادرم نگرانت میشم. ولی باز هم امین با همون رفتار همیشگی اش به مادرش پاسخ میداد.

امین به چندتا شخصیت خیلی علاقه داشته و سعی میکرد آثار اونها رو با وسواس خاصی دنبال کنه.
امین معمولا چند روز در هفته غیبش میزد و هیچ شخصی نمی دونست کجا میره، یه روز برادرش تصمیم میگیره امین رو دنبال کنه ببینه کجا میره، امین از در خونه که در اومد بیرون اول رفت سراغ چندتا از معتمدین محل و ازشون یه چیزی گرفت بعدش رفت بازارچه انتهای خیابون، کلی خرید کرد ولی معلوم نبود چیا خریده چون می گذاشتش داخل پلاستیک سیاه.

وقتی خریدش تموم شد از یه قصابی شخصی بلند داد میزد آقا امین صبر کن منم کارت دارم. خلاصه رفت تو قصابی و با یه پلاستیک دیگه در اومد بیرون. خرید هاش خیلی زیاد شده بودن، همه اش با خودم کلنجار میرفتم برم جلو کمک اش کنم یا نه ولی دفعتا یه چرخ تافی گرفت و همه رو گذاشت روی همون چرخ.
با سرعت زیاد رفت سمت جنوب شهر، من گمش کردم ولی وقتی پیداش کردن دیدم فقط یک پلاستیک دستشه و دوان دوان داره میره سمت درب انتهای کوچه. درب خونه رو زد رو زانو هاش نشست، حدس زدم داره با یه بچه صحبت میکنه، بلند شد رفت داخل منم سر کوچه ایستادم تا امین برگرده. ولی خیلی طولانی شد و من نگرانش شدم. پیش خودم گفتم نکنه اتفاقی براش افتاده اهسته اهسته رفتم جلو دیدم یه بچه تو حیاط همون خونه داره بازی میکنه و یه ویلچیر هم تو راهرو هست. صداش زدم گفتم پسرجون یه آقای جوان که یه ساعت پیش اومد تو خونتون رو ندیدی، گفت چرا رفته حمام.
منم که همینجور شاخ درآورده بودم گفتم حمام!!!!!!!!!
پسر بچه خندید و گفت اره ولی با بابام رفتن. منم که تعجبم دو چندان شده بود گفتم چرا با بابات، ؟ که وقتی پسر بچه گفت بابای من جانبازه و امین آقا هفته ای یه بار میاد اینجا کمکش میکنه تا بره حمام، زدم زیر گریه و تا خونه نفهمیدم چه طوری بر گشتم.
ادامه دارد .....

روزها و فصل ها که پیش میرفتند، صدا ها هم بیشتر میشد،

" آقا امین ان شاالله کی شیرینی بخوریم؟" " آقا امین از شما بعید این همه تعلل" و هزار تا آقا امین دیگه حاکی از این مطلب بود که چرا ازدواج نمی کنی امین آقا.

امین که همیشه در جواب چنین پرسش هایی ناخودآگاه سرش پایین میرفت و سرش را تکانی می داد و بی سر و صدا صحنه را ترک می کرد، در دلش پر از حرف بود.

حرفی که هیچ شخصی به آن آگاه نبود، هیچ شخصی هم یافت نمی شد که از راز دل امین باخبر باشد، چون امین همیشه سنگ صبور بقیه آدمها بود، خودش یک آدم قوی و با ثباتی بود که با همه مشکلات زندگی اش به دید نعمت نگاه میکرد و با آن مشکلات خوش گذرانی می کرد.

امین معتقد بود تا مشکلات برادر ها و خواهرانش رو برای ازدواج و تحصیل محیا نکنه نمی تونه بره سر خونه و زندگی خودش، از طرفی امین که روحیه کمک کردن داشت و همیشه دیگران رو مقدم بر خودش می دونست، مطمئن بود که دختری اگر بیاد تو زندگی اش خوشبخت نمیشه، مگر این که اون دختر هم مثل خودش باشد.

امین شخصیت جالبی داشت، همیشه لباس های معمولی و بعضی وقت ها گشاد می پوشید، کمتر شخصی پیدا میشد که تن امین لباس نو دیده باشه، همیشه میگفت من لباس نو بپوشم و دیگران پول نداشته باشن یه لقمه نان تهیه کنند؟ هر وقت همه آدمها لباس نو پوشیدن، من هم یک دست می خرم.

با این حال همیشه مادرش از نقطه ضعف امین استفاده می کرد و یه دست لباس نو براش می خرید به امین میگفت اگر نپوشی حلالت نمی کنم. امین هم بعد از هزار تا طفره رفتن و فضل و بخشش کردن لباس ها، شاید یک تیکه از آن لباس های نو را می پوشید تا دل مادرش رو بدست بیاره.

برای همین همیشه دختر های محل امین رو مسخره میکردند و به نام امّل محل صداش می زدند. ولی این امّل محل برای اکثر آدمها ناشناس بود، حتی برای برادر و خانواده خیلی از همون دختر ها سبب خیر شده بود و یه کمکی بهشون کرده بود.

امین هم ورزشکار بود و هم خیلی باهوش تو درس کلاس.

همیشه دوستاش بهش می گفتن امین چرا تو هیچ مسابقه ای شرکت نمی کنی، امین هم بهشون میگفت ما تو زندگی باید هدفمون برای خدا باشه، نه مدال قهرمانی. من آدم ضعیفی هستم ممکنه با یک مدال قهرمانی فکر کنم کسی شدم و وابسته اش بشم و از خدا دور بشم.

ادامه دارد .....

یکی از خصوصیات امین این بود که اطرافیانش زود وابسته اش می شدند، امکان نداشت با شخصی ارتباط برقرار کنه و اون طرف وابسته امین نشه. نکته جالب و مشترک همه اطرافیان و دوستان امین این بود که بلا استثنا امین برای برقراری رابطه با اونها پیش قدم شده بود و غالبا یه کمکی هم از امین دریافت کرده بودند.

باوجود اینکه امین رو خیلی از آدمها محل میشناختن، ولی همیشه سعی می کرد گمنام بمونه. گمنامی برای امین یک سیره بود که همیشه سعی می کرد در نگاه خلق گمنام و در انتهای صف باشه.

یه روز که امین می ره نانوایی برای خرید، می بینه پیرمردی که بسیار سن و سال داری میاد تو صف نانوایی و میپرسه نوبت من کی میرسه، همه که فکر میکنند این پیرمرد میخواد بی نوبت نون بگیره، بهش اعتراض می کنند. امین هم سریع وارد عمل میشه و به پیرمرد میگه " آقا من کاری برام پیش اومده شما بیاید جای من نان بگیرید، تا من بکارم برسم." اونوقت نانوایی را برای اینکه افراد در صف ازش تعریف نکنن و پا پی اش نشوند ترک می کنه و میره به نانوایی محله بالایی برای خرید نان.


............

امین خیلی به آقا امام رضا ع ارادت داشت، برای همین همیشه دوست داشت بره مشهد مقدس، ولی به جز دوران بچگی اش که با خانواده رفته بود، هیچ وقت این مهم نصیبش نشده بود. هر وقت جور میشد که بره مشهد، یاد یکی از اعضای محل می افتد که جز مخلصین امام رضا بوده و تمکن مالی برای تشرف به مشهد رو نداشتن، برای همین بلیطش رو هدیه می داد به اون افراد و خودش از دور آقا رو زیارت می کرد.
معمولا این جور موقع ها هم چند روزی آفتابی نمی شد تا کسی علت نرفتنش رو جویا نشه و سعی میکرد در گوشه ای با خودش و خدای خودش خلوت کنه.

ادامه دارد....

این داستان پرواز:

http://www.hamdardi.net/imgup/669295fa2ddffb3720.jpg



یکی از جمله های که امین در گفتارش استفاده میکرد بعد از جمله معروفه " کار باید برای خدا باشه" این بود که می گفت ما باید " اهل پرواز باشیم" .

اکثر اطرافیانش متوجه این مطلب پر از رمز و راز امین نمیشدند. فقط از سلوک امین بعضی ها حدس میزدن که منظورش اینه که آدمها نباید وابسته متعلقات دنیا بشند، این متعلقان مثل غل و زنجیر به پای آدم بسته میشه، چون روح انسان به جای دیگری تعلق داره و با این وابستگی های دنیوی در انسان در مقام پایین و پست باقی مونه.

شاید همین علاقه پرواز بود که امین به یه ورزش خاص که رنگ و بودی پرواز میداد خیلی علاقه داشت. یه بار یادمه یکی از رفیق های نزدیکه امین ازش پرسید:

** امین چه طور آدمها میتونند پرواز کنند؟
// آدمها می تونند به اوج علیین برسند. این امکان پرواز فقط از درون انسان محقق می شه. شنیدی که حضرت علی ع میگه، هر که خود را شناخت، خدا را نیز می شناسد؟

** آره شنیدم این حدث رو.
// خوب رسیدن به خدا یعنی رسیدن به اوج، این سفر هم اسمش هست پرواز

** امین قضیه کمی سخت شد، چه جوری خودمون رو بشناسیم؟
// این چیزی که خودت باید بهش برسی، ولی یه نکته بهت میگم، خداوند صفات زیادی داره، تنها موجودی که مظهر این صفات خداونده، فقط انسانه، هر چه ما بیشتر سعی کنیم خصوصیات منفی مون رو برطرف کنیم و خودمون رو به صفات خدا نزدیک کنیم، انگار پرواز کردیم.


** عجب نکته ای گفتی امین. منظورت اینه که مثلا خدا ستار العیوبه، ما هم در مقابل انسان های خطا کار، خطا پوشی کنیم!!
// آفرین دیدی خودت واردی، دقیقا زدی تو خال


این گفتگو امین برای آدمهای دیگه ممکن بود با بحث های دیگه اتفاق بافته، چون امین سعی می کرد با افراد بر اساس علم و ظرفیتشون صحبت کنه که نشون میداد چقد شناختش از اطرافیانش خوبه.

ولی یه نکته وجود داشت، هر کی ازش می پرسید امین کتاب چی بخونم، امین از ریز و درشت بهش میگفت " قرآن"

ره آسمان درون است، پر عشق بجنبان
پر عشق بجنبد، غم نردبان نباشد

ادامه دارد ........

این داستان: حجت های خدا و مقام زن


http://www.hamdardi.net/imgup/6692960033fb5dd86e.jpg



امین ارادت خاصی به خاندان اهل بیت (ع) داشت. هر وقت و هرجا صدای روضه ای بلند می شد، سریع خودش رو به اونجا می رسوند.

همیشه دوستان و رفقاش رو هم تشویق می کرد دست اهل بیت (ع) رو ول نکنند. می گفت:

ائمه حجت خدا بر روی زمین هستند، تا الگویی باشند برای ما تا در راه مستقیم خداوند قرار بگیریم و قدم بزنیم.

یادمه یکی پرسید الان که ائمه نیستند چه طوری می شه ازشون یاد بگیریم؟

امین سریع جواب داد هیچ وقت زمین خدا از حجت اش خالی نمی مونه، الان هم حجت حی خداوند بر روی زمین آقا امام زمان (ع) هستند، که ناظر ما هستند، ما باید با اعمالمون ایشون رو نا امید نکنیم.

حالا اینکه چه طور میشه از ائمه شهید و امام غیت الگو گیری کرد، خیلی مهمه، نگاه کن ائمه از بعد از امامت امام جواد (ع) تا امام حسن عسگری (ع) سعی داشتن تا ارتباط با مریدان و شیعان رو به صورت غیر حضوری و از طریق وکلا انجام بدند تا به مردم یاد بدهند که گفته ها و سیره زندگی ائمه همه یکی هستند و با الگو گیری از آنها میشه جواب سوالاتمون رو بگیریم، دیگه کمتر لازمه برای هر مسئله ای به امام رجوع کنید هر چند که ارتباط امام با شما قطع نخواهد شد. و شما باید نسبت به فهم کامل و دقیق قرآن خداوند به بهترین شکل در زندگی تون اقدام کنید تا بتونید تصمیم های زندگی تون رو خودتون بگیرید. بزرگان دین هم که خواهند بود.


همه اطرافیان از این جواب کامل امین لذت بردند، امین حرفش رو اینجور ادامه داد که:

همه پیامبران از ابتدا تا انتها و ائمه (ع) یک حرف داشتند و آن این بود که تسلیم خداوند باشین، مسلمان بودن یک اسم نیست بلکه یک سیره است که حضرت موسی و عیسی (ع) هم اون سیره رو داشتند، که در زمان پیامبر (ص) کامل شد.

قرآن رو زیاد بخونید، خدا رو شکر خداوند یک نعمت عظیم به ما فارس زبان ها داده تا زبان مادریمون قرابت خاصی به زبان قرآن داشته باشه و افرادی مثل علامه طباطبایی رو در جمع خودمون خلق کرده تا با با استفاده از تفسیر المیزان ایشون به عمق معانی کتاب قرآن پی ببریم.

خوب بچه ها چند روز دیگه سالروز شهادت خانم فاطمه زهرا (س) هست، تو این روز آقا امام زمان خیلی داغدار هستند، سعی کنید تا اون روز سیره زندگی خانم فاطمه زهرا (س) رو بخونید و برای خواهر و مادراتون تعریف کنید، متاسفانه دختران و زنان جامعه ما خیلی از اون مدل زندگی دور شدند.
رن بودن و کرامت و مقام زن نم نم داره جای خودش رو به مفاهیم جدیدی میده که خیلی خطرناکه. حضرت زهرا و حضرت زینب تا جای ممکن سعی میکردند در مقابل نامحرم حاضر نشوند، ولی الان دختران ما به راحتی چند کلیک در دسترس قرار می دهند خودشون رو، یا شیوه همسر داری و زن بودن آشنا باید بشوند. متاسفانه بعضی ها فکر میکنند اگر سیره زندگی اون بزرگواران رو برند یعنی باید در قفس باشند و حرف زور بقیه بالاسرشون باشه، ولی اینجور نیست. زن ها خیلی با مردان متفاوت هستن، ولی در مقابل خداوند یکسان هستند، زن ها برای اهداف دیگری خلق شدند و مردان نیز برای اهداف دیگری، تو جامعه امروز ما اینقدر این مردان و زنان جاشون رو با هم عوض کردن که نخ خیلی از زندگی های ما از دست در رفته. باید از اونها یاد بگیریم زندگی صحیح چی هست، یک زن واقعی چه خصوصیاتی باید داشته باشه.


ان شاالله اگر عمری باقی بود، میایم و با هم بیشتر حرف میزنیم بچه ها....

این داستان پرچم سیاه:

http://www.hamdardi.net/imgup/6692961195e4c87c83.jpg


امین همیشه به بچه های می گفت، دوست داری وقتی می خوای بری به فلان مقصد، زودتر از موعد برسی؟ میانبر بزنی؟ همه یک صدا می گفتیم چرا نمی خوایم، امین هم شروع می کرد به توضیح دادن،
شاید امین می دونست که چه طور باید ما رو ارشاد کنه، خودمون هم نفهمیدیم که امین از نقطه ضعف ما که حریص بودن و عجله بود وارد شد.
توضیحاتش رو با این موضوع شروع کرد که همه ما عجولیم، خود خدا در قرآن گفت "کان الانسان عجولا" دوست داریم زود به نتیجه برسیم، دوست داریم زود مالک بشیم، دوست داریم زود به مقصد برسیم، ولی تا حالا فکر کردین از همین نقطه ضعفمون چه طور میشه استفاده مفید کرد؟

برای رسیدن به خدا یه راه میانبر وجود داره، اون هم اووومممممممم، البته من نمی گم ها، بزرگان دین و معرفت الله مثل جناب آیت الله سید علی قاضی می گن، راه میانبر فقط یکی است و آن هم راه و محبت اهل بیت است، اگر راه اونها رو بریم زودتر به مقصد میرسیم، البته خوش به حال اونهایی که به مقصد می رسند و مثل ما تلاش اشون این نیست که فقط از راه منحرف نشوند.

بچه اگر دیدی شخصی داره شما رو به چیزی دعوت می کنه که خودش در اون سهمی نمی بره و فقط دنبال منفعت خودتون هست، بدون اون فرد یک دوست هست، ائمه هم همین طور بودن، برای منفعت ما تلاش می کردند، حتی از جان و مال اشون هم گذشتند که به ما بگویند ، راه درست و مستقیم فقط یکی است و آن هم صراط مستقیم الی الله است.

یکی از بچه ها پرسید برای همین هست که وقتی محرم میشه امین آقا شما حال و هوات یه جور دیگه میشه؟

امین جواب داد خیلی ماشاالله شما تند می رانید، آروم برو من هم بهت برسم اخوی،

آره ما باید راه ائمه رو بریم، از اونها الگو بگیریم و در زندگی مون پیاده کنیم، یکی از این امامان ، امام حسین ع هست، که خیلی به گردن ما حق دارند، نامردیه که اگر ما قدر زحمات ایشان رو ندونیم و بگذاریم خون ایشان پایمال بشه،

نقل قول:

---

ماه محرم یکی از ماه‌های تکامل است و محبت و عزاداری برای امام حسین (ع) انسان را زود به مقصد می‌رساند. «کلنا سفن النجاه و سفینه الحسین اسرع»؛ همه ما اهل بیت (ع) کشتی نجات هستیم ولی کشتی نجات امام حسین (ع) سریع‌تر است.

---

اینکه برای مظلومیت ایشان بگرییم، خیلی خوبه، این توفیق رو خدا به هر شخصی نمی ده، برای همین هم می گن :

نقل قول:

---

کسی که در عزای امام حسین (ع) بگرید یا بگریاند یا محزون شود، دیگر آتش دنیا و آخرت او را داغ نخواهد کرد، دوستان اهل بیت در مجلس ذکر امام حسین (ع) مثل حضرت ابراهیم (ع) هستند که خداوند آتش را بر او سرد کرد.

---

در کنار این همزمان هم تلاش کنیم، با راه رفتن در راه خدا، خون ایشان رو اعاده کنیم.

بچه ها اول ماه ذی الحجه که میشه، آیت الله بحجت دستوری دارند که می گن اگر شبی یک زیارت عاشورا ختم کنیم، تا روز عاشورا میشه 40تا، وقتی هم از شما زیاد نمی گیره، یه جور چله محسوب میشه که قلب ما آماده میشه برای دریافت انوار.
در مورد این زیارت عاشورا خیلی چیز ها عرفا گفتند، معلومه در این دعا کلی راز و رمز هست، مثلا جناب اسماعیل دولابی گفته،

نقل قول:

---

اگر شده در همه عمر لااقل یک بار زیارت عاشورا را با صد لعن و صد سلام بخوان و از آن محروم نمان. متن زیارت عاشورا الهام خدایی است که به قلب ائمه الهام شده است و چیزی شبیه قرآن است اگر یک ماه محرم هر روز در خانه‌ات زیارت عاشورا را با صد لعن و صد سلامش بخوانی خدا را می‌بینی، امام حسین(ظهور) محبت است، ائمه یک ماه محرم را خیمه عزا می‌زدند و گریه می‌کردند.

---

تو محرم ما باید شعائر امام حسین رو زنده نگه داریم، حتی شده با یه پارچه سیاهی که درب خونمون می زنیم، یا جامه سیاهی که به تن می کنیم، این ها ملاحظات اجتماعی محرم هستن ملاحظات شخصی و درونی هم داره که بهتر ما تو این ماه معرفت و شناختمون به امام حسین و یاران ایشان بیشتر کنیم.

بچه ها یادتون باشه، تو محرم افرادی که عزاداری نمی کنند از ما آسیبی نبینند، یا حق

منبع بعضی از جملات

این داستان پهلوان:
http://www.hamdardi.net/imgup/669296128c3d731f19.jpg

همیشه نزدیک پنجم شهریور که میشد، امین روحیه عجیبی پیدا میکرد، آخه این روز مصادف بود با سالروز تولد جهان پهلوان غلامرضا تختی.
خصلت های جوانمردی و عیاری امین، همه رو به یاد اون بزرگوار می انداخت. از طرفی امین ورزشکار توانایی بود، ولی چون هیچ وقت دنبال قهرمانی نمی رفت و به جز بچه محل ها نمی شناختنش. امین معتقد بود انسان باید بدنش رو قوی کنه فقط برای خدا و کمک به خلق خدا، اونجوری قهرمانی اش ارزش بیشتری خواهد داشت. بار ها شده بود تا مرز قهرمانی پیش رفته بود، ولی در لحظه آخر عقب نشینی کرده بود.

یکی از خصلت های پهلوانی امین، در زمان ورزش این بود که وقتی تو لحظات آخر کشتی از حریف جلو بود، سعی میکرد کشتی رو کنترل کنه تا فن بیشتری به حریف خود نزنه که اختلاف امتیازشون بیشتر از دو سه امتیاز بشه. معتقد بود ورزشکار شکست خورده ممکنه با یه شکست سنگین بی انگیزه بشه و ورزش رو کنار بگذاره.

این داستان شهادت:

http://www.hamdardi.net/imgup/66929613f7f3f2cb44.jpg

یه روز یکی از بچه ها خیلی گریه میکرد، امین سعی کرد نزدیکش بشه تا بفهمه مشکلش چیه، بعد از اینکه ازش پرسید، رفیقش برگش گفت:
آخه این چه عدالتیه، چی میشد من دهه پنجاه بدنیا میومدم و بعدش می‌تونستم برم جنگ و شهید بشم. ولی الان توفیق شهادت دیگه نداریم.

امین یه دستی سرش کشید و بهش گفت، مرحبا که این قدر بی تابی دیدار یار هستی، ولی یه چیزهایی رو باید بیشتر روش کار کنی.

همه آنهایی که شهید شدند، در اصل خودشون رو از وابستگی ها رها کردند، خودشون رو برای قدم گذاشتن در راه حق پیش کش کردند و خدا هم پاسخشون رو با شهادت داد، عزیزم شهید، یعنی ناظر یعنی حاضر ، یعنی شخصی که به درجه ای از شهود و آگاهی رسیده که جز حضور خدا نمی‌بینه.

با این تعریف هیچ وقت درب شهادت بسته نمیشه، همین الان عده ای از هموطنانمان دچار حادثه شدند، چرا نمیری کمکشون کنی؟
- آخه امین آقا من سر کارم، نمیشه که .
امین گفت دقیقا نکته همینجا است، همه شهدا بهترین شغل ها و درس ها رو رها کردند و رفتند. وابسته تعلقات اشون نبودند.
کار خوبه، جوهر مرده، ولی شما که عشق شهادتی، می تونی با حذف این وابستگی های دنیا، به مقام حضور و شهود برسی، همزمان هم که هدفت خشنودی خداست و خدمت به خلق، پس چیزی نیست جز شهادت.

تا حالا به این فکر کردی که خدا از حق الناس نمیگذره؟ چون انسان ها براش عزیز و مهم هستن و حالا بیا از این نکته بالعکسش رو استفاده کنه، به مردم خدمت کن, خدا هم خوشش میاد.

ان شاالله هممون یه روز شهید بشیم،

هور در آتش قسمت اول:
http://www.hamdardi.net/imgup/6692961e6bb68e516d.jpg

بابا عقیل، پیرمردی که پسر خود را گم کرده بود راهی دشت و بستان و دریا میشه تا شاید خبری از پسرش رحمت بگیره. هر چی جلوتر میرفت انگار به رحمت نزدیک تر می شود، ولی رحمت از اون دورتر.
در میانه مسیر امین رو ملاقات می کنه، امین که با قایقش قصد داشت جیره بچه های خط رو منتقل کنه با درخواست باباعقیل مبنی بر رسوندنش به رحمت که در گردان یک دسته یک حضور داشت، موافقت میکنه.
باباعقیل که ضمیر پاکی داشته در مسیر خبر از اسیر شدن دوست جایگاه دار سوخت داد که مدت ها در فراق دوستش به سوگ نشسته بود. هر چه باباعیقل با صفا بود، ولی امین هم برای خودش بزرگ بود، موقع تقسیم آذوقه و فانوس های بچه های دسته دو، تیری به سمتش نشانه می ره و فانوس در دستش پودر میشه، در کمال تعجب بابا عقیل، امین نه تنها از این ماجرا نترسید بلکه اظهار داشت تیر غیبی بود، نگران نباش حاجی.

وقتی به انتهای مسیر یعنی دسته یک که رحمت در اونجا حضور داشت می رسند، باباعقیل سعی می کنه امین رو کمک کنه، و تعدادی زیادی از فانوس ها رو که بچه ها به شدت بهش احتیاج داشتند رو بر می داره و سعی می کنه از قایق پیاده بشه، ولی متاسفانه پاش لیز میخوره همه فانوس ها داخل آب سرد و یخ هور می افتند. بازهم امین بزرگی می کنه و میگه نگران نباش حاجی ، پیش میاد. شما برو تو سنگر تا من وسیله ها رو تحویل مسئول تدارکات بدم.
تا باباعقیل میره سمت پیداکردن رحمت، امین به آب سرد میزنه و همه فانوس ها رو از آب بیرون میاره.



پ ن : به علت شباهت رفتاری زیادی امین به شخصیت قایق سوار یعنی ناخدا مولایی در این فیلم، این دو نام با هم جابجا شدند.

هور در آتش قسمت دوم:
http://www.hamdardi.net/imgup/6692961e6bb68e516d.jpg

به محض خالی کردن آذوقه ها، رحمت که رفته بود چند کیلومتر جلوتر کشیک بده تا دشمن مبادا به دسته یک حمله نکنه، خبر می ده که عراقی ها در راهند، آماده باشین.
فرمانده دسته یک هم همه نیروها رو برای مقابله بسیج می کنه ولی یه قایق کم می آورند و با رد درخواست فرمانده مبنی بر قرض دادن قایق امین به اونها توسط خود امین، همه شوکه می شوند، امین می گه قایق با سوارشه منم میام.:43:

بچه مقابل دشمن ایستادگی می کنند و امین با دست فرمون خوبش همه رو سالم به قرارگاه دوباره بر می گردونه.
از اونجایی که رحمت تو کشیک گیر کرده بود و نه راه پس داشت و نه راه پیش، فرمانده دستور می ده به امین که باباعقیل رو به عقب برگردونه. چون حالا حالا ها از رحمت خبری نمی شد و احتمال شهادتش هم زیاد بود.

تو راه برگشت بودند که قایقی باسرعت از کنارشون رد می شه و برخورد سختی با اونها پیدا می کنه.
باز هم امین در جواب باباعقیل که عصبانی شده بود از این واقعه می گه، حاجی نگران نباش، بنده خدا ناشی بود، الان قایق امون رو درست می کنم که بریم.

متاسفانه قایق موتورش خراب شده بوده و دیگه راهی برای ادامه با اون نبود، اونها تصمیم می گیرند قایق خودشون رو عوض کنند تا با یک بلم ( قایقی که با پارو زدن جلو میره) پیش بروند.
مه همه جا رو فرا گرفته بود. اونها مسیر رو گم می کنند. به نظر در منطقه دشمن وارد شده بودن و اونها فقط دو خشاب تیر داشتند. با اصابت چند تیر به قایق اشون، قایق سوراخ میشه و رفته رفته پر از آب میشه...


باباعقیل که تازه متوجه شده بود، راز این بچه دل بریدن از دنیا است، به یاد حضرت یعغوب نبی که یوسف خودش رو گم کرده بود، تمام دلبستگی های خودش رو مثل کتاب حافظ دوست داشتنی اش، ساعت طلایی اش، لباس بافتی که برای رحمت بافته بود رو به آب می سپاره و خودش رو رها میکنه برای تقدیر الهی.


این بود بزرگترین درسی که امین به باباعقیل داد، در یک دل دو محبوب نمی گنجد!

سیگار را بکشید!!!


http://www.hamdardi.net/imgup/669296218930265b9c.jpg

امین رفتاری داشت که باعث شده بود مقبولیت خاصی بین دوستان و اطرافیانش پیدا کنه. یه جورایی همه حرفش رو گوش میکردند.
یکی از ناراحتی هایی که امین داشت این بود که ببینه اطرافیانش خیلی درگیر زندگی و مشکلات اون هست و از اون بدتر برای فراموشی این رنج هایی که خودشون برای خودشون درست کرده بودند، رو به سیگار و قلیان و ... می آوردند تا برای مدتی هر چند کوتاه، از اون رنج و اندوه فاصله بگیرند، عده ای دیگر هم برای عقب نیافتند از دیگران رو به سیگار آورده بودند. انگار هر کی سیگار نکشه، بچه محسوب میشه.


امین معمولا سعی میکرد به این افراد نزدیک بشه و یه وسعت دید بهشون بده، مثلا از دلیل اصلی که به سمت سیگار کشیده شدند می گفت و سپس ازساختار ذهن انسان و عصب های آن و نحوه تشکیل یه عادت می گفت و در ادامه کمی از ارزش های والای انسان و اینکه هدف از خلقت انسان چی بود.البته بسته به هر آدمی جملات امین هم متفاوت بود.

معمولا به اونها پیشنهاد میداد همونجور که عادت سیگار رو در ذهنشون تشکیل دادن همونطور هم ترک کنند. اگر طرف روزی ده تا سیگار میکشید می گفت تا هفته بعد باید بکنیش 8 تا. تو طول هفته هم بهش سر میزد و ازش حساب و کتاب می خواست. دوستانش هم تعجب می کردند چرا امین اینقدر اونها رو از خودشون نسبت به خودشون بیشتر دوست داره.

چندتا راه کار هم بهشون داده بود، مثلا می گفت

1- باید برای خودتون دست انداز درست کنید، برای سیگار کشیدن باید از اون مانع عبور کنید مثلا سیگار همراهتون یا محل کارتون نباشه، بگذاریدش تو ماشین، یا یک نخ یک نخ از بقالی بخریدش، تا برای هر بار کشیدن به سختی بیافتین و قیدش رو بزنید.
2- هر بار که خواستید سیگار بکشید، بگید به خودتون که حالا بعدا می کشم، اگر هم کشیدین، تا آخر نکشین.
3- براشون حساب کرده بود با پول سیگار چه آینده ای رو می تونند برای فرزندانشون بسازند. به این فکر کنید که که پول اون نخ سیگار داره آینده فرزندشون رو خراب می کنه.

4- از همه مهمتر امین یه قلک به هر کی داده بود، گفته بود به ازای هر سیگار کاملی که داخل این قلک بیاندازید صاحب این قلک که آدم خیری بوده، پول اون نخ سیگار را به مردم نیازمند کمک می کنه. فقط قبل از انداختن سیگار درون قلک اون سیگار رو از فیلترش بکشید تا از هم جدا بشه، رو قلک هم نوشته بود لطفا سیگار را بکشید!
با این کار، امین یه تیر و سه نشون زده بود، اون خیری که قبل تر هم قصد نیاز به فقرا رو داشت، براش یه نیت خوب پیدا شده بود که به جز دستگیری از نیازمند، یه فرد سیگاری هم نجات پیدا می کنه و اینکه فرد سیگاری با نکشیدن یه سیگار به خودش و کره زمین و خانواده و به یه فرد نیازمند هم کمک کرده بود.

امین دوست داره شما هم این فرهنگ رو در اطرافیانتون به کار ببرید.

بسم رب الشهدا و صدیقین

http://www.hamdardi.net/imgup/669296495e2f0ae48f.jpg

امین همیشه بخشی از درآمدش رو کنار می گذاشت تا اگر در مسیرهای ترددش با کودک کاری مواجه بشه، بتونه از اون کودک یک خریدی داشته باشه.

برای همین همیشه تو کشو لباس هاش، پر از جوراب و فال حافظ بود. امین هر وقت کودک کاری می دید که داره جوراب می فروشه، ازش یه جفت جوراب می خرید، بعد سعی میکرد یه ارتباطی با اون کودک ایجاد کنه. امین باور داشت این کودکان از فقر مالی رنج نمی برند، بلکه از فقر آگاهی و آموزش که بواسطه فقر مادی براشون ایجاد شده رنج می برند. برای همین بعد از خرید اگر موفق می شد با اون کودک ارتباط بگیره، براش سعی می کرد یک نکته یا یه درس زندگی بازگو کنه.
یه بار یه کودکی جوراب 20 تومنی رو 40 تومان داشت می فروخت، امین رفت کنارش نشست، بهش گفت من قیمت جوراب منطقه دستمه، چرا گرون میفروشی، روزی دست خداست، روزی رو از خدا بجو،
پسرک جوراب فروش به امین می گه: من هر وقت از خدا هر چی خواستم بهم نداده، چه طور می گی از خدا بخوام؟
امین: اسم تو چیه؟ نگاه کن من و تو همه این آدمهای اطراف ما رو خدا افریده و بهمون روزی می ده، به یکی کم، به یکی زیاد، همش از سرحکمت خداست، مثل پرنده ای که حواسش به همه جوجه هاش هست. تو ام سعی کن همیشه حواست به شخصی که تو را آفریده باشی، چون آفریدگار چه بخواهی و چه نخواهی حواسش به تو هست.
................

امین سر ماه همه جوراب ها رو جمع می کرد، می گذاشت تو سبد غذایی که با کمک خیرین جمع کرده بودن و به هر خانواده نیازمندی که یک سبد غذایی می دادن، یه جوراب هم میداد. همه خیرین براشون سوال بود که داستان این جوراب هایی که امین می گذاره تو سبد غذایی چیه؟ که امین همیشه می گفت برای دوستامه.

اگر امین پولی تو جیبش نبود که از کودکان خرید کنه، سعی می کرد به یه لبخند و یا یک سلام چه طوری اکتفا کنه، یا سعی می کرد گونی ضایعاتی رو که کودک جمع کرده و براش خیلی سنگین شده بود رو تا یه مسیری براش حمل کنه.

می گفت هم به کودک کمک می کنم، هم ورزش می کنم، هم رو نفسم کار می کنم، یوقت هوا برش نداره برای خودم کسی شدم تو محل.

"اگر پرگار دور مرکز خودش می گرده، همه کار های ما هم باید حول نماز بگرده"

http://www.hamdardi.net/imgup/6692964c80393d4855.jpg

امین خیلی نماز رو دوست داشت، سعی می کرد همیشه کار هاش رو به خاطر نماز عقب جلو کنه، نه اینکه زمان نماز رو عوض کنه.

همیشه هم سعی می کرد، نمازش رو به جماعت بخونه. وقتی دوستاش ازش می پرسیدن که چند ساعت خدا برای خوندن نماز وقت گذاشته چرا اینقدر به نماز اول وقت و جماعت حساس هستی؟
امین جواب می داد، اگر پدر یا مادری شما رو صدا بزنند که پسرم بیا کارت دارم، بهتره که همون لحظه بری نزد پدر و مادرت یا بگی هر وقت فرصت کردم میام؟! قطعا همون لحظه بری پیش اونها بهتره، وقتی هم که میری پیش اونها می فهمی کارشون به نفع خودت بوده، مثلا یه کادو می خواستن بهت بدند.

حالا نماز اول وقت هم همینجوره، وقتی خدا بواسطه آن صدای ملکوتی اذان ما رو صدا می زنه، بهتره بدویم و بریم.

وقتی دوستانش از روز های قبل می خواستن باهاش قراری رو تنظیم کنند، سریع تو ذهنش چک می کرد که قرارشون به نماز لطمه نزه، اگر لطمه می زد، سعی میکرد قرار رو بندازه عقب تر یا جلوتر.

----------------
یه نکته جالب در مورد امین این بود که وقتی می دید اگر جایی مثل محل کارش یا محل هایی که می رفت کار انجام میداد افراد نمازشون رو تنهایی می خونند، دست به کار می شد و همه رو جمع می کرد تا همه با هم نماز جماعت بخونند.

-------------

بعضی از دوستان امین هم که کمی جلوتر بودند و نماز جماعت و اول وقت می خوندند، به آنها می گفت یک بزرگی می گه :

دنیا می خواهی نماز شب بخون، آخرت می خواهی نماز شب بخون