ماجرای واقعی وعبرت آموز

سلام دوستای خوبم.اینو نوشتم تا اگه کسی می خواد ازدواج کنه با دقت بیشتری شریک زندگیشو انتخاب کنه.من یه روانشناسم.کارم مشاوره ودرمانه.ولی تو مشکل خودم موندم.من تو 21سالگی با یه داروساز به شکل سنتی ازدواج کردم.(البته با تحقیقات کامل وآشنایی کامل خانوادگی).همسر من تک فرزند خانواده بود وباخانوادش تو یه شهر دیگه زندگی می کردند.همسرم شرطش این بود که چون تک فرزنده باید با خانوادش زندگی کنیم.من هم که از خدام بود چون تو شهر اونا کسی رو نداشتم.غافل از اینکه مادر همسرم دچار بیماری روانیه ودرست بعد از 3ماه کرهایی رو که انتظارش رو هم نداشتم شروع شد.هر شب از پنجره با چراغ قوه من وهمسرم رو می پائید.با تلفن مزاحم می شد وپشت سر همسرم بدگویی می کرد.با خانوادم تماس می گرفت وبه اونا می گفت که من خودکشی کردم.البته همه این موارد رو بعدا متوجه شدیم که کار اونه.متاسفانه من تلفن همراه نداشتم وتلفن منزل هم دست مادر همسرم بود.حرف واسه گفتن زیاده.الان 6 سال از زندگی ما گذشته.3 ساله که من و همسرم جدا از هم زندگی می کنیم.مادرش اجازه نمی ده ما با هم زندگی کنیم.همسرم هم نمی خواد طلاقم بده.به دادگاه تقاضای طلاق دادم.دادگاه هم می گه فقط با درخواست طلاق غیابی می تونم طلاق بگیرم.و اگه همسرم نخواد منو طلاق بده مجبورم همین طور زندگی کنم.من و همسرم هر ماه 1 بار می تونیم همدیگرو ببینیم.اونم یواشکی می یاد محل کارم چند دقیقه می شینه و بعدش می ره.همیشه اظهار تاسف می کنه ولی تاسف اون به هیچ درد من نمی خوره.از همه می خوام خوب دقت کنن تو انتخاب شریک زندگیشون.عمر وزندگی وجوونی ادم تباه می شه.از دست هیچ کسی کمکی ساخته نیست.من هم می سوزم ومی سازم.:47:

کااشکی بیشتر توضیح میدادین متاسف شدم اما اگر واقعا همسرتون شما رو میخواد باید تلاششو برای یه زندگی مستقل بکنه چرا اینکارو نمیکنه اگر واقعا اظهار تاسف می کنه

سلام
به تالار خوش اومدین
یعنی چی که ماهی یک بار می آدو شما رو می بینه مثلا آگه همسرتون مادرش رو ول کنه و بچسبه به زندگیش مادرش می خوادچیکار کنه
منظورم اینه که چرا دربرابر این خواسته مادرش همسرتون تسلیم شده
بالاخره یه دلیلی باید وجود داشته باشه

نمی دوم.چند بار تصمیم گرفتیم که با هم زندگی کنیم ولی مادر همسرم هم به محل کار اون رفت واونجا آبروریزی کرد وهم اومد به محل کار من.این کار در طول این چند سال حداقل 7 بار تکرار شده.تو محل کار هم همه می گن سعی کنین اختلافات خانوادگی رو نیارین محل کار به خاطر همین هیچ کاری نمی تونیم بکنیم.همسرم فقط هر دفعه می گه خانوادم فقط منو دارن من نمی تونم اونا رو ترک کنم

آخه چه آبروریزیی شما زن و شوهرین کنار هم بودنتون آبروریزی نداره
اون ازتون نقطه ضعف گرفته اگه نسبت به کاری که می کرد عکس العمل نشون نمی دادین و براتون مهم نبود اینجوری نمی کرد
الان می دونه که با این کار افسار شما رو دستش گرفته

چی کار می تونم بکنم.هر روشی رو امتحان کردم.6 سال از زندگی ما گذشته تو این 6 سال هر کاری می تونستم یک تنه انجام دادم ولی هیچی تغییر نکرده.زن وشوهر بودن ما خجالت آوره.همسر من نمی دونه ازدواج یعنی چی؟نمیدونه رابطه ای که بین یک زن ومرد به وجود می یاد چه قدر مقدسه.متاسفانه هیچ کاری نمی تونم بکنم

برات پیغام خصوصی گذاشتم

خوش آمدی خانمی

دلیل نمی شود برفین جان چون خودت روانشناسی بی نیاز از کمک دیگران باشی .یک مشاور دیگر که از بیرون به ماجرا نگاه می کند کمک خوبی می تواند برای تو و زندگی ات باشد .

سلام بر دوست عزیز و همه رشته ای.....انشاالله که خوبید...
چند سوال از شما داشتم(اگر خواستید جواب دهید)
1:آیا همسر شما بیش از حد به مادرش وابستگی دارد؟
2:آیا تا به حال به روان شناس دیگری برای حل مشکلتان مراجعه کرده اید؟
3:رابطه شما با پدر شوهرتان چطور است آیا رفتار او هم مانند زنش است؟

همسر من ومادرش به هم خیلی وابسته اند.من وپدر شوهرم تو اون خونه تقریبا هیچ کاره بودیم.رابطه من باپدر شوهرم خیلی خوبه.با اون هم پنهانی صحبت می کنم البته در حد احوالپرسی.اون هیچ اختیاری از خودش نداره.یعنی چاره ای نداره چون سنش زیاده به یکی نیاز داره که ازش نگهداری کنه.من خودم زیاد رفتم پیش مشاور ولی همسرم هیچ وقت قبول نمی کنه که بیاد.می گه اونا خودشون مشکل دارن وتو کاراهای خودشون می مونن.یکیش تو،اگه می تونی مشکلتو حل کن.اون زیاد به مشاوره اعتقاد نداره