موقعیت شغلیم قطعی شده و از این بابت خیلی خوشحالم اما در مورد آینده نگران....

سلام دوستای خوبم. امیدوارم که خوب باشید.

دوستان، تو تاپیک های قبلی در مورد مشکلاتم با همسرم توضیح داده بودم ( محل زندگی که تهران نیستیم و تو شهرستانی هستیم که از نظر فرهنگ و امکانات و خیلی چیزای دیگه احساس خوبی ندارم بهش، مشروب خوردن همسرم، بیماری زگیل تناسلی که مدتی ذهنم رو درگیر کرده بود و البته هنوزم خیلی بهش فک میکنم و...)

میتونم بگم تو این مدت همسرم بهتر شده. خیلی بهم توجه میکنه، کمتر پیش میاد که بحثی داشته باشیم، قلیون کشیدنش رو کمتر کرده (از روزی دوبار رسونده به دو روز در میون، اما نمیدونم به چه دلیلی و میدونم که به خاطر حرفای من نیست)

اومدم اینجا تا بگم به لطف خدا، موقعیت شغلی که بهتون گفته بودم قطعی شده (در تهران) و از هفته آینده، کلاسهای آموزشی م شروع میشه و انشالله بعدش مشغول به کار میشم.

اخر هفته میام تهران. همسرم با کار کردنم مشکلی نداره و خوشحال هم هست اما دلش به این خوشه که انتقالی میگیرم و برمیگردم. اما من تصمیمی که گرفتم اینه که بیام تهران و بعد از مدتی بگم انتقالی نمیدن و بیاد تهران تا با هم زندگی کنیم. و البته همونطور که قبلا گفتم احتمالش کمه که بیاد چون خانواده ش به شدت وابسته ن و مادرش اگر یک روز پسرشو نبینه یا همسرم وقت نکنه بهش سر بزنه، تا صبح میشینه گریه میکنه(بدون اغراق میگما) . و جدای از مسائلی که همسرم میگه به خاطرشون نمیتونم بیام تهران، یعنی نداشتن کار و خونه و اینها، من فکر میکنم مهمتر از اینها وابستگی خانواده ش بهش باعث میشه که نیاد. چون کارش ازاده و تو تهران هم میتونه کار کنه و منزل رو هم میتونیم تو یه واحدی که خانواده م دارن بشینیم یا اجاره کنیم ازشون.
خلاصه خیلی نگرانم. و دغدغه فکری دارم. از طرفی خیلی خوشحالم که کار به این خوبی پیدا کردم و از طرفی خیلی نگران آینده م... همسرم از ترس اینکه تو تهران موندگار نشه، خیلی راحت میگه میری 1 سال می مونی و تو این مدت رفت و امد میکنیم و بعد انتقال میگیری و میای.... مگه 1 سال کمه؟؟؟ که از هم دور بمونیم؟؟؟؟ تازه هیچ تضمینی هم نیست بعد از 1سال انتقالی بدن مگر با پارتی و اینا. چون تعهد گرفتن تا 10 سال درخواست انتقالی ندیم...

و به دلایلی که قبلا مفصل توضیح دادم، اصلا خودم هم دوست ندارم که انتقالی بگیرم و برگردم به اون شهر...

دوستان من هنوز باهاش جدی صحبت نکردم درمورد اینکه بیاد تهران. میخوام بیام و مدتی کار کنم و بعد بهش بگم که انتقالی نمیدن و بیاد تهران. تا بدونه که اقدام کردم واسه انتقالی اما نمیشه. لطفا نظرتون رو در این باره بهم بگید.



دوستان مساله دیگه ای که ذهنم رو مشغول کرده نحوه خرج کردن و مدیریت کردم درآمدم هست. الان که میدونه این شغل، درامد خوبی داره همش یه حرفایی میزنه که خیلی نگرانم میکنه. مثلا دیشب که ازش پول خواستم واسه خریدن چیزی، با خنده گفت چندماه بعد، دیگه واسه این چیزا به من نمیگی پول بده و خودت راحت میخری. یا همش میگه به منم پول میدی؟!!!! واسم فلان کادو رو میخری؟!!!! ببینید با شوخی و خنده این حرفا رو میزنه ها، اما من اصلا خوشم نمیاد و میدونم که همچین تفکری داره. و فک میکه اگه خودم پول داشته باشم دیگه نباید از اون بگیرم ! نگرانم از اینکه دیگه برای نیازهای اصلیم هم بهم پول نده و خیلی حواسش به حقوقم باشه... من مشکلی ندارم که به زندگیمون کمک کنم اما نمیخوام همین چیزایی رو هم که الان همسرم تامین میکنه من بعد از این تامین کنم.

و چون نمیخوام از الان جبهه بگیره، وقتی این حرفا رو میزنه نمیخوام طوری جوابش رو بدم که ناراحت بشه. درواقع میخوام یه جورایی با سیاست عمل کنم. طوری که هم اون ناراحت نشه و هم من احساس بدی نداشته باشم. لطفا راهنمایی کنید که چطور مدیریت کنم؟؟؟
اصلا به نظرتون حقوق خانم چطور باید خرج بشه؟؟مخصوصا خانم های شاغل بگن لطفا.

من خودم میخوام بیشترشو پس انداز کنم چون همسرم اصلا پس انداز نمیکنه...

دوستان میشه لطفا نظرتون رو بگید؟
به شنیدن راهنمایی هاتون نیاز دارم

سلام

من فقط در یه مورد می تون نظر بدم و اون مدیریت مالی هست:

بلافاصله بعد از اولین دریافت خقوق تون در مورد وام های مختلف تحقیق کنید. و وامی که همه حقوق تون (بجز مبلغ کمی که برای رفت و آمد و هزینه های جزئی) رو بابت قسطش باید بدید رو انتخاب کنید و بعد اون پول رو جایی سرمایه گذاری کنید. مثلا پیش قسط یه آپارتمان یا ثبت نام ماشین یا زمین و ... و نه بانک که هر وقت میل تون کشید برش دارید!
اینجوری اون هدف پس انداز شما محقق میشه پیشاپیش و البته یک گام جلوتر از تورم. و اینکه پولی دستتون نیست که همسرتون براش توقعی ایجاد بشه.

سرمایه گذاری هم بنام خودتون باشه.

ببخشید میشه بپرسم کارتون چیه که انتقالی نمیدن؟
همه ازخوداشون از تهران برن شهرستان!

حوزه پزشکیه...پرستاریه...مهندسیه.. .

صبا جان از راهنماییت ممنونم عزیزم. یعنی کل درامدم رو بذارم واسه قسط های وام؟


آرامش جان، یه کار پشت میزی تو یه ارگانی.

همون اول ازمون تعهد گرفتند که درخواست جابه جایی نکنیم.

بقیه شاید شرایط و موقعیتشون فرق میکنه. اما من با مشکلاتی که دارم و قبلا توضیح دادم اصلا و اصلا از خدام نیست که از تهران برم به اون شهرستان. شاید اگه شهرستان دیگه ای بود زیاد مهم نبود اما اونجا اصلا نمیتونم.

آرامش جان شما تازه عضو شدید؟ جالبه که وقتی صفحه تون رو چک کردم کلا دوتافعالیت داشتید که هردوتاش، پست تو تاپیک من بود!! شاید آشنا در اومدیم با هم؟؟:58:

آره یاسمن جان همه حقوقت رو بده قسط.

صبر کن تا حکمت رو بزنن. و دریافتی ت رو پس از کسر مالیات و... بفهمی. بعد مثلا اگر دریافتیت ماهی ۲ تومن مبلغ کرایه رفت و آمد و یه مقدار دیگه رو ازش کسر کن و مثلا برو یه وام ۴۰ یا ۵۰ میلیونی از بانک ملی بگیر. از ماههای بعد بخش عمده حقوقت اتوماتیک بابت قسط میره و یه بخش هم که می مونه صرف هزینه رفت و آمد و ... میشه. برای خریدهات هم صبر کن تا همسرت بیاد با هم برید خرید.

اون مبلغ وام رو خوب تحقیق کن و یه جای مطمئن سرمایه گذاری کن. اینجوری پیشاپیش پولت پس انداز شده.

اگر هم همسرت پولی داره می تونید با هم شریک بشید و مثلا یه خونه کوچیک یا سوییت بخرید. ولی هر کی سهمش بنام خودش. اینکه تاکید می کنم سهمت بنام خودت باشه بخاطر تردیدهای زندگی مشترکت هست.

یاسمن جان اول تبریک میگم بخاطر شغل خوبی که پیدا کردید :72:

وقتی تاپیک شما رو خوندم بخاطر اون تیکه مدیریت مالی قضیه که تجربه مشابهی داشتم وظیفه خودم دونستم که نظرمو برات بنویسم شاید مفید واقع بشه ... البته من کارشناس نیستم اما در حدی که تجربه کردم خودم میگم برات ...

اول اینکه باید بدونی وقتی یک زن شاغل باشه صددرصد نگاه مرد بهش تغییر می کنه و انتظاراتی براش بوجود میاد که هرگز از یک زن خانه دار نداره ... البته این انتظارات از لحاظ شرعی و قانونی درست نیست ولی خب تا حدی با منطق جور در میاد (البته در حد خیلی کم) ... و مساله اینه که وقتی خانم بخشی از تایم خانه داری و همسرداری شو میذاره برای کار و وقتی به خونه برمیگرده خسته و بی انرژی هست خب مرد انتظار داره یه سهمی از درآمد خانم هم برای زندگیش خرج بشه ...

مثلا توی مورد شما وقتی شوهرت می بینه عملا همسرش رو در کنارش نداره و تنها دلیلش "کار همسر" هست، خب طبیعتا انتظار داره در قبال اون چیزی که از دست داده یه چیزهایی بدست بیاره، درسته ؟؟

پس یه سهمی رو هر چند کوچک توی زندگیت از درآمدت بذار ... مثلا یه چیزهایی رو که نیاز داری خودت برای خودت بخر ولی نه همیشه!! گاهی یه چیزهای برای خونه بخر ... مثلا اگر ماشین ظرفشویی نیاز داری ولی همسرت نمی تونه بخره خب شما واسه خودت میخری ... هم استفاده می کنی و لذتش رو میبری و هم به همسرت کمک کردی، چه عیبی داره؟؟

ولی حتما بذار شوهرت بفهمه که تو دوست داری مایحتاجت رو ایشون برات تامین کنه و بهش متکی هستی ... به این شکل که چقدر دلم می خواد فلان چیز رو داشته باشم و با ناز و مهارت های خاص زنانه ازش بخواه که برات انجام بده ... و مطمئن باش که با این شیوه انجام میده ...

و مخصوصا از همین الان عادتش نده به تامین موارد کلیدی زندگی مثل مسکن، ماشین، خریدهای عمده خونه ... اینا رو بذار خودش انجام بده و از همین حالا بدونه با شاغل شدن شما وظایف ایشون قرار نیست تغییری بکنه ...

حتما از درآمدت هر از گاهی برای همسرت هدیه بخر ... هدیه مردها رو خیلی خوشحال می کنه و حس خوبی بهشون میده ... حداقلش اینه که هر وقت به اون هدیه نگاه می کنه و یا ازش استفاده می کنه محبت شما رو تو قلبش حس می کنه .. عیبی نداره بذار بدونه همسرش از درآمدش براش یه جاهایی مایه میذاره ...

در مورد بحث سرمایه گذاری موافق هستم ولی شراکت رو نه! ببین شما وقتی در ملکی یا مالی شریک شدی دیگه عملا اختیار مستقل برای مصرف یا فروش اون مال رو نداری ... اینجا خیلی حواستو جمع کن ! مخصوصا شما که وضعیت ادامه زندگیت هنوز در ابهامه ...

اگر شما یک خونه بخرید اون خونه دیگه میشه محل زندگی مشترک شما نه پس انداز یاسمن ... پس یاسمن به تنهایی حق فروش، اجاره یا هر تصمیم دیگه رو نخواهد داشت و باید شریکش (حالا همسر یا هر کسی) رضایت داشته باشه و همکاری کنه در مورد این تصمیمات ...

در مورد سرمایه گذاری و پرداخت اقساط ماهیانه هم به نظر من فقط و فقط وقتی اقدام کن که از امنیت شغلیت صد در صد مطمئن باشی ... آیا مطمئنی تا ده سال آینده این شغل و حقوق ماهیانه برای پرداخت اقساط یه وام سنگین که احتمالا دوره بازپرداخت اقساطش طولانی هست رو خواهی داشت ؟؟ آیا زمانی نمیرسه که به عنوان یک زن خسته باشی و نیاز به استراحت داشته باشی و به هر دلیلی نخواهی کار کنی ولی صرفا بخاطر قسط هات مجبور باشی فشار کار رو تحمل کنی؟؟ به اینا خوووب فکر کن، اگر این اطمینان رو داری بعد برای سرمایه گذاری و گرفتن وام اقدام کن ...

ببین من از تجربه خودم میگم برات که بدونی دلیل حرفام چیه ... من زمانی که ازدواج کردم شاغل بودم و پس انداز قابل توجهی داشتم ... اون پس انداز + شراکت در یک وام سنگین ماهیانه رو گذاشتم روی پول شوهرم و با هم یه خونه خریدیم ... و باید بگم که بزرگترین اشتباه زندگیم رو اول راه انجام دادم!! من کارمند بخش خصوصی بودم و از بد روزگار مدت کوتاهی بعد از ازدواجم محل کارم با اینکه کارخونه صنعتی معتبری بود به رکود اقتصادی برخورد و بعضی بخش هاش منحل شد و خیلی از نیروها تعدیل شدن و منم کارم رو از دست دادم ... اما همسرم ازم انتظار داشت بخاطر قسط هایی که به عهده گرفته بودم هرطوری شده کار کنم ... چون نصف وام به نام من بود و من از اول به عهده گرفته بودم و از طرفی کل پس اندازم هم برای خرید خونه رفته بود و هیچ پولی برام نمونده بود ... خلاصه کلام اینکه من دقیقا عین مردی که برای نون شب و سیر کردن شکم خانواده محتاج به کاره به هر دری میزدم واسه پیدا کردن کار و طوری شده بود که توی مدت کوتاهی مجبور شدم 3 تا کار عوض کنم و خب خوب می دونی که این وضعیت چه بار جسمی و روانی برای یک زن داره ؟؟ نتیجه ش این میشه که حتی وظایف همسری و اون بعد زیبای زنانگی ت رو هم نمی تونی درست و حسابی به نمایش بذاری ... و تهشم میشه دعوا و تنش و ...

از بد روزگار همسرم هم کارش رو از دست داده بود و چون من شاغل بودم قسمت عمده ای از هزینه زندگی افتاده بود روی دوش من و از طرفی محیط کارم رو هم دوست نداشتم و دلم می خواست کار نکنم اما نمیشد !! تنها راهی که برای حفظ زندگیم به نظرم میرسید فروش همون خونه بود ... ولی همسرم موافقت نمی کرد .... شونه های ظریف و زنانه من داشت زیر اون بار خورد میشد ... ولی هیچکس اینو نمی فهمید ... هیچکس نمیدید چه باری روی دوش من هست ... همه فقط ظاهر قضیه رو میدیدن که آره ملودی می خواد خونه رو بفروشه و زندگی رو به آتیش بکشه و ... کار به جایی رسیده بود که حتی پدرشوهر و مادرشوهرمم دخالت می کردن که نباید خونه رو بفروشید (از معایب شراکت) ...

قصه خودمو گفتم تا معضلات احتمالی سرمایه گذاری بلند مدت و شراکت با همسر رو بدونی ... باز هم میگم از نظر من (که البته کارشناس هم نیستم و فقط این مساله رو تجربه کردم) ... فقط و فقط وقتی برای سرمایه گذاری و شراکت اقدام کن که: 1- از امنیت شغلیت اطمینان کامل داشته باشی و بدونی که می خوای سالها کار کنی و 2- مطمئن باشی این شراکت روی روابط زناشویی و زندگی مشترکت تاثیر منفی نخواهد گذاشت ...

اگر از این دو مورد مطمئنی که خب صد البته سرمایه گذاری و آینده نگری بهترین راهه ...

ولی من فکر می کنم بهتره فعلا تا چند سال آینده(حداقل تا زمانی که زندگی تون به ثبات برسه یا فرزندی داشته باشید) ، اگر قصد پس انداز داری، پس اندازت بدون شراکت و توی حساب شخصی خودت باشه یا اگر چیزی رو می خوای بخری شریک نشی و صرفا به نام خودت باشه و اختیار مصرفش با خودت باشه ... حساب پس انداز بلند مدت توی بانک ها هم بدفکری نیست ... چون امکان برداشت هم نداره ...

به نظر من فعلا این روش رو در پیش بگیر یعنی خرج های خورده در حدی که داری از زندگی مشترکت مایه میذاری تو زندگیت انجام بده، وظایف مالی اصلی زندگی(مسکن، ماشین، خرید خوراکی منزل) رو اصلا و ابدا به عهده نگیر، و سرمایه گذاریت رو به تنهایی انجام بده تا بعد چند سال ببینی وضعیت زندگیت چطوری میشه (بخاطر توضیحاتی که خودت دادی اینو میگم) ... بعد إن شالله اگر به قطعیت رسیدی می تونی در مورد شراکت هم "با رعایت همه جوانب" اقدام کنی ...

موفق باشی :72:

ملودی جان بابت صحبت ها و راهنمایی های خوبت خیلی خیلی متشکرم. واقعا مفید بودن واسم.:72:

درسته درمورد سرمایه گذاری خودم هم فکر میکنم باید حداقل یکی دو سال بگذره و از کارم و خیلی چیزای دیگه خیالم راحت بشه و بعد اقدام کنم. اما دلم میخواد پس انداز کنم و مثلا باهاش واسه خودم ماشین بگیرم. الانم یه مقدار پس انداز دارم و فک میکنم بعد از چندماه کار کردن هم بتونم این کار رو بکنم. اما درمورد این مساله که گفتی وظایف اصلی زندگی مثل مسکن و خونه و اینا رو به عهده نگیر منظورت اینه که به نام هردومون نباشه دیگه؟ یا منظورت اینه که حتی اگر با پس انداز خودم هم ماشین یا خونه یا ... بگیرم و به نام خودم هم باشه، بازم خوب نیست؟؟


بله من حتما قصد دارم با درآمدم یه مقدار خرج کنم واسه زندگی مون یا حتما واسه همسرم هدیه میگیرم. کل حقوقم رو پس انداز کنم که چی. حتما بخشیش رو حتی کم، واسه زندگی مون خرج میکنم اما راستش این حرفای همسرمه که منو نگران کرده. مثلا من هنوز نرفتم سرکار، همش با شوخی میگه اگه مثلا 5میلیون لازم داشته باشم بهم میدی؟!! اصلا از این حرفاش خوشم نمیاد. نظر شما در مورد این حرفاش چیه؟؟ چطور باید برخورد کنم اگه همچین خواسته ای داشته باشه؟ و چی بهش بگم که هم قانع بشه و هم ناراحت نشه؟


و اینکه اصلا و ابدا دلم نمیخواد کار کردن من باعث بشه همسرم کمتر تلاش کنه. یا کمتر کار کنه و یا دلشو به حقوق من خوش کنه. یا هرچی که لازم داشتم بگه تو که خودت پول داری، بگیر دیگه.

قبلا هم خیلی وقتا که میدید پول دارم میگفت خودت بگیر بعدا پولت رو میدم.

بعضی ها نظرشون اینه که حقوقت رو خیلی کمتر از چیزی که هست بگو بهش. اما من از دروغ و اینجور پنهون کاری ها خوشم نمیاد. نظر شما در مورد این مساله چیه؟

ملودی جان بابت صحبت ها و راهنمایی های خوبت خیلی خیلی متشکرم. واقعا مفید بودن واسم.:72:


خواهش می کنم یاسمن عزیز، امیدوارم بتونم کمکی هرچند کوچک در جهت حل مشکلت باشم ...


اما درمورد این مساله که گفتی وظایف اصلی زندگی مثل مسکن و خونه و اینا رو به عهده نگیر منظورت اینه که به نام هردومون نباشه دیگه؟ یا منظورت اینه که حتی اگر با پس انداز خودم هم ماشین یا خونه یا ... بگیرم و به نام خودم هم باشه، بازم خوب نیست؟؟


والا به نظر من بهتره (حداقل فعلا) مسئولیت های مردانه زندگی مثل تأمین مسکن، وسیله نقلیه، خریدهای عمده خونه و اینجور چیزها به عهده آقا باشه و شما فقط توی چیزهای جزئی تر کمک کنی ... چون در غیر اینصورت این امکان وجود داره که حس مسئولیت پذیری همسرت رو کمرنگ کنی و این خیلی خیلی خطرناکه !!


ببین خونه ای که توش زندگی می کنید حتی اگه به نام شما باشه، در نهایت ملکی هست که در اختیار زندگی مشترکتونه و به نوعی حق فروشش یا تصرف شما به تنهایی ازتون ساقط میشه و اگر درصورت نیاز تاکید می کنم حتی در صورت نیاز هم بخواید اسمش رو بیارید میشه دعوا و اختلاف (تجربه خودم) ... یا مثلا اگر همسرتون ماشین ندارن و شما ماشین حتی به نام خودتون هم بخرید ممکنه ایشون با خودش بگه خب یاسمن که ماشین داره چه بهتر با هم استفاده می کنیم ... اون وقت خودش دیگه دنبال خرید ماشین نمیره و اگه پولی هم داشته باشه جور دیگه ای مصرفش می کنه ...


به نظر من بهتره مواردی رو که مربوط به زندگی مشترک هست بذارید خود ایشون تامین کنند... حتی اگر حداقل ها رو می تونن تامین کنن بذارید همون حداقل ها رو خودشون تامین کنن و شما زن خونه و استفاده کننده باشید فقط ...


ولی برای خودت پس انداز کن و تو دلت بدون همین پس انداز در آینده به درد زندگی مشترکت هم خواهد خورد چون در نهایت اگر به امید خدا زندگی تون دوام داشته باشه شما و همسرت جدا از هم نیستید که ، یک خانواده اید ... ولی من میگم اینطور شراکت ها برای زن و شوهرهاییه که ده یا حتی بیست سال از زندگی مشترکشون گذشته باشه نه من و شمایی که اول راهیم ... ماها با این کار فقط همسرانمون رو بدعادت و بی مسئولیت می کنیم ...


به نظر من بهترین نوع پس انداز حساب های پس انداز یا سرمایه گذاری بلند مدت توی بانکه ... چون اینجوری خونه یا ماشینی هم وسط نیست که باعث ایجاد سوء تفاهم یا اختلاف بین شما و همسرت بشه ... ولی اگر می خوای یه خونه، یا یه تیکه زمین یا مثلا ماشین داشته باشی این موارد فعلا جدای از زندگی مشترکت باشه ... مثلا یه زمین بخر یه گوشه نگهدار یا خودت برای خرید یه خونه کوچیک اقدام کن اما اونجا محل زندگی تون نباشه ... اگر لازم شد به همسرت بگو می خوام یه پس اندازی داشته باشم برای آینده شاید چند سال دیگه بفروشمش ... در مورد ماشین اگر همسرت خودش ماشین داره شما هم برای رفت و آمد خودت یه ماشین تهیه کن ... ولی اون وسیله نشه وسیله اصلی زندگی تون ...


باز هم تکرار می کنم این حرفا اصلا و ابدا به این معنی نیست که شما خودت رو از همسرت جدا بدونی ... فقط برای اینه که ایشون در قبال شاغل شدن شما از زیر بار مسئولیت های مسلمشون شونه خالی نکنن ...


ولی خیلی جاها توی زندگی درآمد تو می تونه نجات دهنده باشه و مطمئن باش همسرت هم اینو می بینه و درک می کنه ... مثال همون ماشین ظرفشویی که برات گفتم یا نیاز به هر وسیله دیگه که اگر دیدی نیاز دارین و همسرت نمی تونه تهیه کنه خیلی مهربون بهش میگی عزیزم اینو من میگیرم ... یا مثلا یه مسافرت دوس دارین برای روحیه تون برید همسرت پولش کمه ... شما بگو عزیزدلم این مقدار رو هم من میذارم روش با هم بریم ...


مثلا من هنوز نرفتم سرکار، همش با شوخی میگه اگه مثلا 5میلیون لازم داشته باشم بهم میدی؟!! اصلا از این حرفاش خوشم نمیاد. نظر شما در مورد این حرفاش چیه؟؟ چطور باید برخورد کنم اگه همچین خواسته ای داشته باشه؟ و چی بهش بگم که هم قانع بشه و هم ناراحت نشه؟


شما از همین الان طوری رفتار گن که بدونه نباید روی درآمد شما حساب ویژه ای باز کنه ... در جوابش بگو اگه داشته باشم حتما ولی حالا من تازه تو دوران آزمایشیم اصلا معلوم نیست کارم قطعی بشه و موندگار بشم که ...حالا کو تا پول و حقوق ؟؟؟ یا مثلا بگو فعلا خودم اینقدر خرج و مخارج دارم که حتی نمی دونم از پس اونها برمیام یا نه (البته با لحن خوب و صمیمانه طوری که متوجه نشه) ...


و اینکه اصلا و ابدا دلم نمیخواد کار کردن من باعث بشه همسرم کمتر تلاش کنه. یا کمتر کار کنه و یا دلشو به حقوق من خوش کنه. یا هرچی که لازم داشتم بگه تو که خودت پول داری، بگیر دیگه.


متاسفانه اکثر مردها نمی دونن با این رفتارشون چه اقتدارشکنی در خودشون به وجود میارن که به مرور زمان از لحاظ روانی چقدرررر به ضرر خودشون تمام میشه ... ولی یه چیزی برات بگم یاسمن جان، مردها معمولا وقتی برای تامین ما پیش قدم میشن که نیاز ما رو حس کنن ... مثلا خود من وقتی میرفتم خرید برای خودم دو سه تا مانتو می خریدم دیگه شوهرم خیالش راحت بود که من لباس خوب دارم و تامینم و دیگه به روی خودش نمیاورد ... اما هر وقت نداشتم و یه مانتو کهنه می پوشیدم میپرسید چرا اینو پوشیدی بهش می گفتم دیگه مانتو ندارم متوجه میشدم میریخت بهم و می گفت بیا بریم برات بخرم ... می دونی چی میگم ؟؟ یه جاهایی بذار نیازت رو ببینه یا بهش ابراز کن تا بدونه باید تامینت کنه ...


بعضی ها نظرشون اینه که حقوقت رو خیلی کمتر از چیزی که هست بگو بهش. اما من از دروغ و اینجور پنهون کاری ها خوشم نمیاد. نظر شما در مورد این مساله چیه؟


شما اصلا لازم نیست دروغ بگی یا خدایی نکرده صادقانه رفتار نکنی ... از نظر من رفتار صادقانه بهترین و موفق ترین نوع رفتاره .... فقط کافیه نشون ندی خیلی پول تو دستته و دیگه نیازی به ایشون نداری ... همین .. به ایشون بفهمون که در هر حالتی چه شما کار کنی و چه نکنی مرد این زندگی ایشونه و شما به عنوان همسرش بهش متکی هستی ... اگر جایی نیاز باشه البته شما کمک می کنی ولی در نهایت یک زن هستی با ظرافت ها و نیازهای خاص خودت ...


موفق باشی گلم :72:

سلام یاسمین جان

تبریک میگم

به نظر من کار خوبی کردید که فعلا درمورد انتقالی چیزی به همسرتون نگفتید. به نظر من سعی کنید در ماههای اینده از همسرتون بخواهید یک مسکن خیلی کوچک و ارزان توی تهران براتون رهن کنند تا هر وقت تهران هستید اونجا اقامت کنید و استقلال داشته باشید . و هر ازگاهی به بهانه های مختلف مثل بیماری یا خستگی یا اضافه کاری و نداشتن مرخصی یا هر چیز دیگری از همسرتون بخواهید که ایشون به تهران بیان و تو خونه خودتون در تهران اقامت کنید یعنی به جای اینکه شما برای دیدن همسرتون به شهرستان برید ایشون برای دیدن شما به تهران بیان و کم کم عادتشون بدید. اگر خونه پدر و مادرتون باشید استقلال نخواهید داشت ولی اگر تو خونه خودتون باشید تمایل همسرتون به تهران امدن بیشتر خواهد بود از طرفی هم اگر در این راه موفق نشدید و خدای نکرده مشکلی پیش اومد استقلالتون برای همه خصوصا خانواده تون اثبات شده هست و دیگه هم از شلوغی های برادرتون گله مند نمیشید.در مورد خرید ماشین هم اگر ماشین گرفتید به هیچ وجه به شهرستان نبرید و در تهران برای استفاده شخصی خودتون باشه و مشترک با همسرتون استفاده نکنید و حتما به نام خودتون باشه. درمورد بقیه مسایل مالی هم دوستان خیلی خوب راهنمایی کردند.
استقلال مهمترین سرمایه هر انسانی هست در این راه هرچقدر هم هزینه کنید ارزشش رو داره وبیشتر از پس انداز بانکی به درد میخوره. درضمن تحقیق کنید اگر اداره تون خانه سازمانی یا وام مسکن و غیره داره حتما استفاده بکنید.