چطور میتونم با وجود مسایل همسرم٬ زندگی شخصی خودم رو داشته باشم

سلام. من ارامین هستم. چند سالی هست که اینجا عضو هستم و این کاربری رو جدیدا ساختم.

مساله ای که ذهنم رو درگیر کرده این هست که چطور میتونم در عین حال که متاهل هستم کماکان زندگی فردی و مستقل خودم رو داشته باشم. دلیل این حرف این هست که من الان ۳۰ سال سن دارم و تحصیل کرده و شاغل هستم. فرزند ندارم و همراه همسرم خارج از ایران زندگی میکنم. مشکلی که همسرم همیشه باهاش درگیر بوده خشم و عصبانیت و افسردگی و اعتیاد بوده و من هم در تمام این سالها نهایت تلاشم رو برای کمک به همسرم کردم۰ البته میدونم که بدون کمک جدی و مستمر یک مشاور یا روانشناس مسایل همسرم حل نخواهد شد اما خوب هرگز قبول نمیکنه.

من با وجود علاقه زیادی که بهش دارم کاری بیش از این نمیتونم براش انجام بدم. الان اما این تاپیک رو زدم که نظر شما رو بدونم که چطور به شکل یک فرد مستقل زندگی کنم. در هر صورت شرایطی که همسرم داره ناخوداگاه زندگی من رو هم تحت الشعاع قرار میده و هرگز نمیتونم به سبک دلخواهم زندگی کنم. پرسش من این هست که چطور در کنار همسرم بمونم و در عین حال روشی که خودم میپسندم زندگی کنم. ممنون

- - - Updated - - -

فکر می‌کنم بهتر باشه چند مثال بزنم: من اصولا نمیتونم همسرم رو زیاد تنها بذارم، حتّی زمانی‌ که کار می‌کنم. وقتی‌ که تنها خونه باشه، فکرش میره به سمت انجام کارهای نادرست. البته همیشه این کارها ازش سر می‌زنه . اما انگار که مغزش شرطی شده، تا سکوت خونه رو میشنوه، یا میره کازینو برای قمار یا میره خونه یکی‌ از دوستاش که مواد مصرف کنن. البته وقتی‌ که با من هست میتونم مهارش کنم کمی‌.
داخل خونه هم که هستم مدام باید دود سیگار و موّادش رو تحمل کنم یا اینکه باید سکوت کامل باشه و تکون نخورم که صدا مزاحمش نشه. می‌خوام بدونم روشی‌ هست که بتونم تو این شرایط زندگی‌ خودم رو بکنم

چرا می خواهی در چنین شرایطی زندگی کنی؟ علت ادامه دادنت با همچین آدمی چیه؟
دوستش داری؟
مشکلی نداری و باهاش راحتی؟
بهش نیازمندی؟

آخه این زندگی که داغونت می کنه. واسه چی؟

ممنون شيدا جان. دوستش دارم اما اصلا و ابدا بهش نيازمند نيستم. تنها دليلي كه تمام اين مدت باهاش موندم علاقه ام بهش بوده و الان هم خيلي دلم ميخواد كه جدا از اون باشم، اما خوب ميدونم اون تحملش رو نخواهد داشت و ميترسم وقتي برم با توجه به روحيه اي كه داره، بلايي سر خودش بياره. فعلا ظاهرا بايد بمونم كنارش، اما خودم هم واقعا احتياج دارم كمي براي خودم باشم.

سلام میتونید به این سوال جواب بدید اگر دوست داشتید . بودن شما در کنار اون چه سودی برای ایشون و خودتون داره ؟ چون همچنان ایشون در حال فرو رفتن به منجلابه و شما رو هم با خودش میبره . بودن شما زمانی مثمر ثمر میتونه باشه که در جهت نجات ایشون باشه .

ممنون واحد عزيز. وقتي به سوالتون فكر ميكنم ميبينم كه وجود من واقعا نه براي من و نه براي همسرم اصلا سودي نداره. من نميتونم از منجلابي كه شما اشاره كردين، بيرونش بكشم، اما ظاهرا همسرم اين قدرت رو داره كه من رو با خودش به داخل ببره.

تا حالا برای بهتر شدن کمکش کردین؟
چه کار کردید؟


تاپیکهای سروین را بخون، شاید کمکت کنه.

چرا من سر عقل نمیام؟

وقتشه از همسرم جدا شم، باید چکار کنم؟

نمیتونم جدا شم، آیا کار درستیه از خونه فراری بشم؟

مرسي شيدا جان بابت لينك ها. همه رو مطالعه كردم. شرايطي كه دارم بسيار شبيه ايشون هست، فقط من تا اون حد وابسته نيستم به همسرم. البته بسيار بسيار دوستش دارم اما خوب با خودم كه فكر ميكنم ميبينم كه با اينكه تمام اين مدت از جووني و علايقم زدم تا در كنارش باشم، و واقعا شكنجه هاي زيادي رو متحمل شدم، اما نهايتا نتونستم مشكلش رو براي هميشه حل كنم.. فكر ميكنم نقش من به عنوان يك همسر و همراه فقط به ضرر خودم بوده اما فايده اي براي اون نداشتم.

جمع بندي بخوام بكنم، كمكش كردم كه از محيط بسيار بسيار متشنج خونواده اش بتونه دور بشه و محيط ارومي رو سعي كردم براش فراهم كنم، بارها كمكش كردم كه ترك كنه، اما باز شروع كرده... الان كه اينها رو به زبون ميارم، بهتر ميفهمم كه دستاورد زيادي نداشتم با توجه به ميزان فشار و شكنجه هايي كه متحمل شدم.. اما مساله اين هست كه هميشه شرايط بسيار فرسايشي بوده براي من، يعني با توجه به شرايط روحي و جسمي خودش و خونواده اش و مهاجرتي كه داشتيم.

آرامین جان،

شما می گی برآوردن نتیجه تلاشهات منفی بوده (ایشون تغییر چندانی نکرده و شما خیلی فرسوده شدی)
به نظر خودت چرا باید باز هم تلاش بیهوده بکنی؟

منظورم این نیست که جدا بشید.
ولی شاید بشه روشتون را عوض کنید. یه کاری کنید. یعنی اصلا نمی خواد به خودش بیاد؟ کاری بکنه؟

نمی دونم چه خانواده و شرایطی داشته
ولی آیا این حس را نخواهد داشت که از خانواده و زندگیش جداش کردید و بعد رهاش کردید؟
اگه از نظر عاطفی و اعتماد ضربه بدی بخوره چی؟

ممنون شیدا جان.

در مورد جدا بودن از خونوادش٬ و کل ماجرای مهاجرت٬ خودش تصمیم گیرنده بوده و من هیچوقت همسرم رو جدا نکردم۰ حتی از نظر روابط با اونها به جرات میتونم بگم که هیچوقت روابطشون به اندازه الان ایده ال نبوده٬ چون من تمام تلاشم رو کردم که هر جور تنشی رو از بین ببرم و صلح و ارامش برقرار کنم و به نظر خودم بسیار موفق هم بودم.

اما از طرف دیگه میبینم که اینجا هم فقط من رو داره و یکی از دلایلی که نمیتونم تصمیم قطعی برای رفتنم رو بگیرم همین هست. از طرفی میدونم موندنم هم چیزی رو عوض نمیکنه چون همسرم با همین سبک راضی هست و نمیخواد تغییر کنه.

کاش راهی‌ بود ، کاش...