دست نوشته های خاکستری

دردانه ترین نگاهت هنوز بوی خستگی می دهد
ای آجری ترین
رنگ نارنجی ات مرا یاد روزهایی می اندازد که تو می شناختیم

باشد
حرفی نیست
از این پس نگاهت را درسته قورت بده
من هم یک لیوان آب برایت می آورم می گذارم روی یک میز چوبی که جای دستهایت رویش ماسیده
به چشمهایت نگاه می کنم
شاید
دکمه های پیراهنم را در آنها پیدا کنم
دیدارهای مکررمان را بپوشم و به دیدارت بیایم
می دانم در نزدیکی هایت کفشهایم را لنگه به لنگه پوشیدم
و تلو تلو خوران از کنارت رفتم
تا تمام شوم و تمام شوی

قصه بدی نشد
هر چه باشد آغازش نگاه تو بود با یک سبد بی توجهی محض
و یک لحظه احساس پاک و خالص
دیگر شبها را بدون لالایی من بخواب
خواب تو
بوی ترانه های کهنه ای را می دهد که یک روز به بندرخت آویزانشان کردم و باد تمامشان را برد
تو همان بادبادک کودکی هایم باش
و بگذار هوایت کنم ....
خیلی وقت است که هوایت را نکرده ام و در آسمانم نمی رقصی
خیلی وقت است که هواسم به تو نیست
می دانم
می دانم که روز جا می گذاری ام و فراش پیر از روی آسفالت های لگد کوب جارویم می کند
و من این فراموشی تلخ تو را می بخشم به تمامی لبخندهای نزده ات...

ای گنگ ترین ساعت شنی
فقط یک بار پشت و رویت کردم اما هنوز بامنی
هنوز شن برای لحظه های بعد داری و هنوز حرف برای من
می ترسم
می ترسم بروم و چشمهایم بوی نگاهت را نگیرد
جای انگشتهایت روی احساسم نماند
می ترسم و گوشه ای کز می کنم
شاید رد شوی
شاید ببینمت
شاید نگاه بدهکارم را ببینی
کنارم بنشینی
با یک سبد پر از همان احساسی که دوست می دارم
که دوست می داری...

ای کوک ترین لحظه زمان خاکستری ام
با من بمان و دردانه ترین نگاهت را
به چشمهای دم کرده من مهمان کن
من رنگ آجری نگاهت را
رنگ آجری دستهایت را
دوست دارم...

آفتاب بوی باران می داد
وقتی آسمان خاکستر نشین شد
وقتی مسخ شده تابلوی منجمد چشمهایت را به تماشا نشسته بودم
- که خدایا
چه منظره غریبی!-
هیچ نشان آشنایی نداشت که گم نشدنم را بهانه شود
آنقدر ساده گم شدم که مشکل بتوانی پیدایم کنی
دیگر رد نگاهت به من نمی رسد
گم شده ام
بیهوده دنبال جای پایم زمین را دور می زنی
من با نگاهم راه می روم
نگاهی که رنگ خاک گرفته و کوچه های باریک و تودرتوی چشمهایت را می دود...
هیچ دری به رویش گشوده نمی شود
انگار تمام آینه ها را شکسته ای
هیچ تصویری از من نیست...
چیزی نمی بینم جز عابران غریبه
که چشمهایت را لگد می کنند...
که آسمان را خاکستر نشین می کنند...
و تو را
بیگانه بامن ...
دیگر رد نگاهت به من نمی رسد

گم شده ام
در تابلوی منجمد چشمهایت...

4/84

اینجا زمین گرد نیست
هر چه می روم نمی رسم!

اینجا هر چه می گویی باورم نمی شود
هر چه می گویم باور نمی کنی

چگونه این دقایق منجمد را سرکنم
وقتی که هیچ روزنی به خورشید نساخته ای
وقتی که متعجب
روزها انکار شنیده ها می شوند
وقتی که حرفها سرد و تلخ و فراموش کاراند

اینجا زمین پر است از نت های سرد
نت های پوشالی
آوازهای مبهم

نه
دیگر باور نمی کنم
که چشمها راست می گویند...

6/85

شگفتا ،
وقتی که بود نمیدیدم
وقتی می خواند نمی شنیدم
وقتی دیدم ، که نبود ،
وقتی شنیدم ، که نخواند ،
چه غم انگیز است وقتی که چشمه ای سرد و زلال در برابرت می جوشد و میخواند و مینالد ، تشنه آتش باشی و نه آب ،
و چشمه که خشکید ،
چشمه که از آن آتش که تو تشنه آن بودی بخار شد و به هوا رفت و آتش کویر را تافت
و در خود گداخت ، و از زمین آتش رویید و از آسمان آتش بارید ، تو تشنه آب گردی و نه آتش ،
و بعد ، عمری گداختن از غم نبودن کسی که تا بود ، از غم نبودن تو میگداخت .

http://dariush2.persiangig.com/image/ax/2FFC.jpg

وقت گرما شده است.... در صفی طولانی......... باک من سهمیه شد..... قطره ای با من باش...... گاه می اندیشم...... سهم بی باکی من از تو چه شد.

خالقم دنیای تو زیبا و پرمعناست...... روی هم یک قطره از ان بی کران دریاست..... جای جایش قدرتت پیدا و ناپیداست..... یک تجلی از شکوه و هیبت فرداست..... در نگاهم زندگی با عشق تو زیباست...... تگیه گاهم ذکر یارب یارب شب هاست...... می نویسم از تو تا جان در بدن برپاست.... این برای من معنی دنیاست.

پرنده در صدای خوشش رنج و درد و ماتم نیست.... پرنده اهل شکوه و اهل گلایه و غم نیست....... و خوش به حال هوایش..................... و خوش به حال دلش................. و خوش به حال پرنده//// که مثل آدم نیست.

زیر باران بیا قدم بزنیم... حرف نشنیده ای به هم بزنیم.... نو بگوییم و نو بیندیشیم.... عادت کهنه را به هم بزنیم... و زباران کمی بیاموزیم... که بباریم و حرف کم بزنیم... کم بباریم اگر/ ولی همه جا.... عالمی را به چهره نم بزنیم... چتر را تا کنیم و خیس شویم.... لحظه ای پشت پا به غم بزنیم.... سخن از عشق خود به خود زیباست... سخن عاشقانه ای به هم بزنیم.... قلم زندگی به دست دل است.... زندگی را بیا رقم بزنیم... سالکم قطره ها در انتظار تواند زیر باران بیا قدم بزنیم.

زندگي زيباست .زشتي‌هاي آن تقصير ماست، در مسيرش هرچه نازيباست, آن تدبير ماست!
زندگي آب رواني است روان مي‌گذرد… آنچه تقدير من و توست همان مي‌گذرد.

دلت شادولبت خندان بماند
برايت عمر جاويدان بماند

خدا را مي دهم سوگندبرعشق
هر آن خواهي برايت آن بماند

به پايت ثروتي افزون بريزد
که چشم دشمنت حيران بماند


تنت سالم سرايت سبز باشد
برايت زندگي آسان بماند