بی هدف

سلام دوستان
تاحالا شده تو یه نقطه ای از زندگی توقف کنید؟
مدت هاست که فقط درجا میزنم.مدت هاست که دیگه انگیزه و هدف برای خودم ندارم.نمی دونم چرا نمی تونم هیچ تصمیمی برای آینده ام و زندگیم بگیرم.
خیلی سردرگمم. یه جورایی تو خودم گم شدم.نمی دونم اصلا باید کجا برم،چه هدفی داشته باشم برای زندگی،که بشه تا 50 سال دیگه بااین هدف زندگی کرد.
آدمی بودم به شدت مشتاق علم مشتاق درس مشتاق پیشرفت،ولی دیگه حوصله درس ندارم(این ترم آخرمه)،همیشه فکر می کردم تا مدارج بالای تحصیلی رو کسب می کنم ولی حالا دیگه انگیزه برای ارشد خوندنم ندارم.البته یکی از دلایش اینه که به رشته ام خیلی علاقه ندارم.
نه می تونم ازدواج کنم یکی از دلایش همین سردرگمیه.ودلایل دیگه ای که تو یکی از تاپیک های حذف شدم گفتم.
نمی دونم از زندگی چی می خوام نمی دونم برای چی باید تلاش کنم،نمی دونم به چی می خوام برسم،نمی دونم اصلا تا الان راه رو درست اومدم یا نه.
شاید اگه حامی داشتم برای ادامه تحصیل(که از علایق همیشگیم بود) بیشتر متمایل میشدم ولی مشوق خاصی ندارم،دیگه هم حوصله درس خوندن ندارم.
فرد مورد علاقه ام برای ازدواج هم هنوز پیدا نکردم ولی اطرافیانم برای ازدواجم خیلی اصرار دارن.
دیگه برای انتخاب همسر هم مشکل دارم.نمی دونم معیارام درستن یا همونطور که اطرافیان میگن اشتباه میکنم.
دیگه هیچی نمی دونم هیچی...
فقط می دونم دارم بی هدف زندگی می کنم و بی هدف صبحم رو شب.(کاری که ازش متنفرم)
تورو خدا یکی بگه چکار کنم

دزود..
من هم مثل شما سالهاست(3ساله) بی انگیزه م...بره من کشید ب ترک تحصیل(سوم دبیرستان) و فرار از خدمت.....
هر روانشناس ی هم که مییومد بهم انگیزه بده من اسمشو میذاشتم اعتماد ب نفس و جو کاذب تزریق کردن..حرف راست هم میزنی بهشون سکوت میکنن وبهشون بَر میخوره!>.....
امروزمون با پریروز هم فرقی نداره.....
منم قصد داشتم شمارو کمک کنم..ولی وضع خودم ازشما بد تره..
شرمنده سرتونو درد آوردم.

سلام آقای 400kg
ممنون که اومدین وبهم سر زدین.
من برعکس شما تا حالا پیش هیچ مشاوری نرفتم.بااینکه درگیر مشکلات زیادی بودم وهستم،ولی همیشه سعی کردم خودم روانشناس خودم باشم.نمیگم کارم درسته بوده،چون مشاور حداقل میتونه بهت امیدواری کاذب بده!که شاید تا چند روز حالت خوب بشه.
ولی دلیلم برای نرفتن هم هزینه ی بالاش بود هم اینکه ....
اما امیدوارم شما یه مشاور خوب پیدا کنید تابهتون کمک کنه،و از این مشکل 3ساله نجاتتون بده.
نذارید بیشتر از این طولانی بشه،قبل از مشاور خودتون باید به خودتون کمک کنید وگرنه هیچی عوض نمیشه.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط reihane_b

سلام دوستان
تاحالا شده تو یه نقطه ای از زندگی توقف کنید؟
مدت هاست که فقط درجا میزنم.مدت هاست که دیگه انگیزه و هدف برای خودم ندارم.نمی دونم چرا نمی تونم هیچ تصمیمی برای آینده ام و زندگیم بگیرم.
خیلی سردرگمم. یه جورایی تو خودم گم شدم.نمی دونم اصلا باید کجا برم،چه هدفی داشته باشم برای زندگی،که بشه تا 50 سال دیگه بااین هدف زندگی کرد.
آدمی بودم به شدت مشتاق علم مشتاق درس مشتاق پیشرفت،ولی دیگه حوصله درس ندارم(این ترم آخرمه)،همیشه فکر می کردم تا مدارج بالای تحصیلی رو کسب می کنم ولی حالا دیگه انگیزه برای ارشد خوندنم ندارم.البته یکی از دلایش اینه که به رشته ام خیلی علاقه ندارم.
نه می تونم ازدواج کنم یکی از دلایش همین سردرگمیه.ودلایل دیگه ای که تو یکی از تاپیک های حذف شدم گفتم.
نمی دونم از زندگی چی می خوام نمی دونم برای چی باید تلاش کنم،نمی دونم به چی می خوام برسم،نمی دونم اصلا تا الان راه رو درست اومدم یا نه.
شاید اگه حامی داشتم برای ادامه تحصیل(که از علایق همیشگیم بود) بیشتر متمایل میشدم ولی مشوق خاصی ندارم،دیگه هم حوصله درس خوندن ندارم.
فرد مورد علاقه ام برای ازدواج هم هنوز پیدا نکردم ولی اطرافیانم برای ازدواجم خیلی اصرار دارن.
دیگه برای انتخاب همسر هم مشکل دارم.نمی دونم معیارام درستن یا همونطور که اطرافیان میگن اشتباه میکنم.
دیگه هیچی نمی دونم هیچی...
فقط می دونم دارم بی هدف زندگی می کنم و بی هدف صبحم رو شب.(کاری که ازش متنفرم)
تورو خدا یکی بگه چکار کنم

---

دوست عزیزم خیلی سخته آدم بخواد یه هدف پیدا کنه و باهاش 50سال زندگی کنه!!!!!!
خیلی چیزا رو در نظر نگرفتی. اینکه آدما تغییر میکنن و این طبیعیه. وآرزوها و اهدافشون هم در طول زمان تغییر میکنه.اونجوری که شما از خودت انتظار داری کارو سخت میکنه. خیلی به دور دورا فکر نکن. ببین دوست داری تو این سنی که هستی چکارایی رو انجام بدی و توانشو داری و برو دنبالش. از روی تجربه شخصیم میگم کلا برای خیلیها سال آخر دانشگاه سال سردرگمیه چون روالی که بهش عادت کرده بودیم داره تموم میشه و کم کم زندگیمون تغییر میکنه.کلا تو این دوره سردرگمی هست یه 2-3ماه بخودت استراحت بده و تجدیدقوا کن و بعد با فکر و انگیزه مسیر زندگیتو انتخاب کن. موفق باشی

سلام روژان عزیز،ممنون از راهنمایی های خیلی خوبت
حق با توئه سال آخر بودن هم بی تاثیر نیست تو این وضعیت من،به قولا به این روال عادت کردیم...
ولی من نمی دونم تو این سن باید چکار کنم چه راهی رو انتخاب کنم که 10 سال دیگه 30 سال دیگه از اینکه جوونیم هدر نرفته غصه نخورم
باورتون میشه الان که فکر می کنم می بینم 23ساله م شده می ترسم،از اینکه دارم بهترین سالهای جوونیم رو به بطالت می گذرونم ناراحتم،از اینکه هنوز راهم مشخص نیست مضطربم،از اینکه فکر می کنم شاید تا چندسال دیگه هم نشه که ازدواج نکنم نگرانم ،از اینکه دیگه نتونم یا نشه که درسم رو ادامه بدم غصه می خورم...
دوست عزیز آدم باید انگیزه داشته باشه برای زندگی که اونو سرپا نگه داره،یالااقل من اینجوریم!وگرنه :223:
احساس می کنم فقط برای تا الانم از قبل برنامه ریزی داشته ام و برای این سن به بعدم تا همین یکی دوسال اخیر فکر جدی نکرده بودم،نمی دونم چرا:confused:
ببخشید خیلی میگم ولی آخه نمی تونم دقیقا اون چیزی که تو دلمه به زبون بیارم نمی دونم چه جوری بیانش کنم برای همین خیلی توضیح میدم

نمی دونم مشکلم اینقد کوچیکه که ارزش جواب دادن نداره!یا اونقد بزرگه که کسی نمیتونه کمکم کنه!:confused:
مثل اینکه باید این دفعه هم مثل همیشه خودم راهنمای خودم باشم:(

سلام دوست خوبم
اگه بدونید که متولدین 60 تا 70 در این جامعه زیاد هست و جامعه ای جوان داریم که اکثرا بیکار و مجرد و دنبال محبت وعشق بی تعهد وترس از ازدواج و افسرده و ناامید، شاید شکر گذار خدای خوبتون بشید و فکرای بیهوده نکنید و تنبل نشید که به بی هدفی برسید. یه برگه بردارید و کارایی که دوست دارید انجام بدبد رو بنویسید و برای هر کدوم زمان بندی کنید .کارای ناتمامتون را یادادشت کنید.برنامه ریزی کنید که هر سال ، هر ماه ، هر هفته ، هر روز چکارهایی را باید به اتما برسونید، حتی کارهایی که نشد داره را براش برنامه بریزید، شغل ،ازدواج،بچه دارشدن، اخلاق خوب، دوست جدید پیدا کردن،مهربون بودن، حلالیت طلبیدن،دینداربودن،مطالعه کتابهای مورد علاقه و غیره.حتی اگه به اتمام هم نرسونید.شروع کردن برنامه ریزی به شما امید و انگیزه زندگی میده.
منو تو دعاهاتون فراموش نکنید

سلام ريحانه جان.همه كساني كه به تاپيكت سر ميزنن قصدشون كمكه اما همه نميتونن شرايطتو درك كنن براي همين نظري نميدن.من تو شرايط تو نيستم اما اينو ميدونم يك كوهنورد زماني كه يك قله رو فتح ميكنه اگه بخواد بگه اين آخر راهه ديگه بهش نميگن كوهنورد.شايد قله فتح شده بلندترين باشه اما باز هم دنبال هيجان وپيشرفته.دفعه بعدشايد كوه كوتاهتري انتخاب كنه اما براي فتحش تمام تلاششو ميكنه وكوچكي كوه احساس بدي بهش نميده بلكه سعي ميكنه از لحظاتش لذت ببره.اميدوارم اين مثال كمكت كنه.

من کیخوام به این مشکل شما (و خیلیای دیگه) از زاویه جدیدی بنگرم.
بحث هدر رفت سرمایه های انرزی روحی!
توضیح بیشتر:
ما انسانها دارای لایه های انرژی روحی متعددی هستیم که که بطور خود یا ناخوداگاه باعث بروز رفتارها و کارها و اهداف ما میشن. حتا در جایییکه مثلا در یک جمع بیدلیل از یکی خوشمون میاد یا بمون میاد اثر اینتراکشن یا اکستراکشن بین همین نیروها سات. دوست عزیز شما دچار نشتی انرژی و هدررفت انها هستید! چراشو خودتون باید پیدا کنید ولی شاید شخصی در زندگی شما وجود داره که مثل یک سیاه چاله انرژی شما را مکش میکنه! بگردید و پیدا کنید علتش را!:cool:

سلام ریحانه جون. چقدر منو یاد خودم انداختی وقتی هم سن تو بودم. فکر می کردم که سنم خیلی زیاد شده و هنوز هیچ کار باارزشی انجام ندادم. نگران ازدواج بودم. نگران ارشد بودم. احساس بیهودگی می کردم. انگار آینده یه موجود بیرحم بود که من در مقابلش هیچ سلاحی نداشتم. با خانوادم سرد شده بودم. فکر می کردم اونا منو درک نمی کنن. فکر می کردم منم مث اونا عمرم رو هدر خواهم داد! می ترسیدم. می خواستم یه چیزی رو دودستی بچسبم که به زندگیم معنا بده. یکمی هم فلسفی شده بودم در ظاهر. می ترسیدم سنم زیاد شه و شوهر خوب گیرم نیاد! فکر می کردم اگه ازدواج کنم لااقل یه کاری کردم! فکر می کردم باید کار خاصی انجام بدم یا یه تصمیم خاص و بزرگ بگیرم!!!!!!!
.
.
.
.
من پیش هیچ مشاوری نرفتم. ولی حالا که 5 سالی داره از اون روزا می گذره و من هم ازدواج کردم، هم ارشد خوندم، هم سرکار رفتم، ... باید بهت بگم که دخترجون تو الان درست روی قله ی خوشبختی هستی!
.
.
اگر حرفم رو باور می کنی ادامه بدم!