آیا برای کاری که کردم باید عذاب وجدان داشته باشم ؟

سلام
دوستان من یه مدتی همش دچار عذاب وجدانم . همش با خودم درگیرم . و نمی دونم چیکار باید بکنم
همونطور که در تاپیک های قبلی گفتم . شوهر من بیکاره . و الان که بعد 2.5 نتونسته کار پیدا کنه هر روز عذاب وجدان من بیشتر میشه .
دلیلش هم اینه که . شوهر من تهرانیه و قبل ازدواج با من و در دروان نامزدیمون تو کار سینما بود . اما من اصلا از اون محیط خوشم نمیومد به چند دلیل .
- ارتباط بیش از حد صمیمیه زن ها با مرد ها
2 - زمان بسیار طولانیه کارشون . یه وقت هایی کار شهرستان بهشون میخورد 1 ماه 2 ماه باید میرفت و به قول یکی از کارگرداناشون که میگفت وقتی کار شهرستان بهمون میخوره باید زن و بچه رو طلاق داد .یا یه وقت هایی 2 هفته شب کار میشدند .
3 - این دلیل واسم از همه مهمتر بود . شوهرم تو جو اون ها نه نماز میخوند نه روزه می گرفت . بدتر از همه صبح به صبح باید مشروبش رو می خورد می رفت .
و این باعث شد که من گیر بدم از اون کار بیاد بیرون . اون هم اومد.
بعدش هم که بعد ازدواج اومدیم شمال شهر من . البته در این قسمت من خیلی اصرار نکردم . اما بدم هم نیومد . چون شوهرم از دوستاش که اکثرا ارازل و اباش بودند جدا شد . در این قسمت مبالغه نمی کنم بودن . خودش هم کم نبود ا زاون ها اما من واسه درست کردنش خیلی سختی کشیدم . وقتی اومدیم اینجا از لحاظ اخلاقی خوب شد . نماز می خونه روزه میگیره . و مهمتر از همه مشروب روواسه همشه ترک کرد . و دیگه با مردم دعوا نیم کنه سر هر چیز الکی .اما ،الان 2.5 که اینجاییم و اون بیکاره . جدیدا حس می کنم تو خودشه همش دپرسه . نمی دونم چی کار کنم . تو این مدت بابام واسش کار جور کرد اما اون نرفت می گفت کارگری تو کارخونه است . اون دیپلم هم نداره نمیشه مدیرش کنند که !!!!!!!! می گم مغازه بزن هزار و یک دلیل میاره که صرف نداره . به هر حال بیکاره . و من هر روز عذاب وجدانم بیشتر میشه که ای کاش این کار ها رو نمی کردم . بهش هم می گم می خواهی بریم تهران . میگه نه . میگم چرا . میگه تو اونجا دیوانه میشی . من هم می گم که عیبی نداره منم سرم رو گرم میکنم هرچی باشه واسه فوق لیسانی یه کار کوچولو سرگرمکردنی پبدا میشه تو تهران که .
البته قلبا اصلا دوست ندارم برم تهران چون دوباره دوستاش دوره اش می کنن . میترسم بشه همون پسر قبلی . اما اگه کارشناس ها راه رو به برگشت بدونن میرم.تو رو خدا کمکم کنید چی کار کنم ؟

ساره جون پس خرج زندگت چطور در میاد ؟

سلام ساراجون
اصلا عذاب وجدان نگیر.به این فکر کن که این همه تغییر مثبت در همسرت ایجاد کردی.احتمالا از جایی تامین مالی می شوید که این باعث تنبلی همسرت و بی رغبتیش می شه.تشویقش کن اگه به درس علاقه داره ادامه بده.
تو باید با حرفات بهش بفهمونی که مرد زندگی اونه تا به خودش بیاد.

اگه نگفتم محل درآمدمون کجاست به خاطر این بود که در تاپیک های قبلی گفتم . شوهر من با ارثی که بهش رسیده . پول رو در بانک گذاشته و درامد ماهانمون واسه زندگیمون کافیه . اما بحث پول نیست بلکه بحث اینه که احساسا میکنم شوهرم داره افسرده میشه . نگاهش می کنم عصبی میشم . همش فکی می کنم تقصیر منه .
در مورد ادامه تحصیل همین کار رو کردم و الان داره می خونه تا دیپلمش روبگیره و ایشالله تا تابستون دیپلمش رومیگیره . اما دست ودلش به خوندن درس هاش واس امتحان ها هم نمیره .
واقعا نباید عذاب وجدان داشته باشم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟ کار درست چیه ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
این هم بگم . پدر شوهر من 13 ساله فوت کرده .

سلام ساره عزیز

بنظر من تصمیم درستی گرفتید ، این برا زندگی تون بهتره.

یه نکته: تصمیم همسرتون رو به خودتون نسبت ندید. شما تشویق و ترغیب کردید که از اون کار بیاد بیرون ، او هم با شما موافقت کرده و نهایتا رفتید شهر دیگری.
لذا عذاب وجدان نداشته باشید.
اگه در جریان این ترغیب ، احیانا به همسرتون فشار وارد کردید ، یه جورائی از دلش در بیارید. حس آزادی عمل رو ازش نگیرید.

واما در حال حاضر:
بی کاری زمینه رو برا ورود به بزهکاری فراهم می کنه. بیکاری مثل سم می مونه. کار کردن فقط برا امرار معاش و پول در آوردن که نیست. لذا موضوع رو با هاش مطرح کن ، اما پیشنهاد نده ، بزار خودش فکر کنه و راه حل پیدا کنه.

اگه در شهرتون امکان ایجاد شغلهای کوچیک فراهمه ، وام کار آفرینی هم میدن ، ازش غافل نباشید. دنبال کنید انشالله هم خودتان شاغل می شید هم زمینه اشتغال رو برا تعدادی دیگه فراهم آوردید.

راستش درموردکار میشه اینجا کار راه انداخت . سرمایه اش رو همداره . اما به چند دلیل نمی کنه این کار رو
1 - چون پدر نداره میترسه زمین بخوره و کسی نباشه دستش رو بگیره 2 - فکر می کنم یکم تنبل هم شده عادت کرده به خوابیدن تا ساعت 11 صبح
کار هم واسش پیدا کرد بابام اما گفت من کار تولیدی دوست دارم . اما اون هم الان صرف نداره این شد دلیله کار نکردنش
وام همکه میگه اگه کارم نگیره کی قسطش رو می ده
من هم بخوام بگم میره تو خودش . دلم نمیاد زیاد بهش گیر بدم
خیلی سعی می کنم تنها نزارمش . تا افسرده نشه . اما همش فکرم در گیرشه . الان هم که تصمیم گرفتیم بچه دار شیم. نمی دونم اینمیتونه بهش انگیزه بده یا نه
بدجور سر دو راهی ام

سلام
اول از همه باید به شما تبریک گفت برای اینهمه تغییر مثبتی که در همسرتون ایجاد کردید و بدون شک برگشت شما به تهران اشتباه محضه (با توجه به مسائلی که گفتید). شما بهترین راه رو انتخاب کردید
ارثی که بهتون رسیده مثل شمشیر دو لبه است از طرفی باعث میشه همسرتون انگیزه کافی برای کار نداشته باشه و از طرفی هم منبع درآمدتونه. روی هم رفته باید خدا را شکر کنی که این ارث به همسرتون رسیده.
شما فوق لیسانس هستید؟ فوق لیسانس چه رشته ای؟ امکان اشتغال برای خودتون فراهم نیست؟ (برای اینکه همسرتون تحریک بشه برای کار)
هر طور هست باید یک کار برای همسرتون پیدا کنید. اگر حاضر بشه سرکار بره مشکلات حل میشه. توی شهری که هستید فست فود و رستوران و ... جواب نمیده؟ سوپر مارکت چطور؟ این کارها سود بالایی دارن

احتمالا بچه دار شدن بتونه تحریکش کنه اما به تنهایی کافی نیست. شما که همسرتون رو از منفی 100 تا اینجا آوردید حتما می توانید به 100 برسانیدش. شک نکنید که خدا کمکتان می کند. به خدا توکل کنید و با مشورت و تحقیق یک کار را شروع کنید. اگر طوری باشه که شما هم کنارش باشید بهتره . امکان برگشت به شرایط قبل خیلی کم میشه. به خدا توکل کن و یا علی بگو. به خدا اطمینان داشته باش.

من فوق لیسانس اقتصاد هستم و می تونم برم سر کار اما در این مورد نمی تونم قاطعانه تصمیم بگیرم اون هم دلایلی داره
1 - تنها موندن اون توی خونه
2 - تکیه به من
3 - خودش هم سر کار کردن من گیره . وقتی تو خونه است دوست داره پیشش باشم واسه همین واسه کار کردنم هزار تا بهونه میاره
در مورد کار همگفتم بهش می گم . اما اون میگه نمیتونمریسک کنم . 1001 دلیل میاره . البته دلایلش رومن قبول ندارم . بهش میگم بیا بنگاه معاملاتی بزن سرمایه خوابوندن هم نمی خواد . چپ جپ نگام می کنه . میترسم بهش گیر بدم . زود عصبی میشه و گوشه گیر . نمی دونم چی کار کنم . تماه افکارم شده این قضیه

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

از اون طرف میبینم بعضی ها از خانواده اش بهش تیکه میندازن که زن زلیلی رفتی شما و اگه ما جات بودیم مادرمونرو تنها نمی ذاشتیم و از این حرف ها . خدمم از شنیدنش ناراحتمیشم. یا مادرش می بینتش میگه آغ پسرم دیگه اون شور و حال رو نداره . وای افسرده شد .
آخه شوهر من از اون حالت ارازل اوباشی رسیده به هیاتی بودن . البته چندی پیش یه سری مشکلات پیش اومد واسش که حل شد به امید خدا .

دوستان ممنون از راهنماییتون
اما واسه اینکه بتونم راضیش کنم برم سر کاریه راه کاری بدید
یا راهکاری واسه اینکه جلومامانش این ها افسرده به نظر نرسه
این موضوعات حالم رو خراب می کنه

ساره جون سلام
اصلا لزومی نداره عذاب وجدان داشته باشی، شما باید به خودت افتخار کنی....حرفهای بقیه هم اصلا مهم نیست مطمئن باش در آینده خودت رو بخاطر این کارت تحسین خواهی کرد.
برای حل مشکلت باید خودت دست بکار بشی و مقدمات شروع یه کار مشترک رو فراهم کنی....شما که اقتصاد خوندی و با مدیریت ریسک آشنایی داری پس وارد بازاری شو که ریسک کمتری داره (حتی اگر سود کمتری هم داشته باشه) تا سرمایه اولیتون به خطر نیافته......اولش شاید همسرتون زیاد باهاتون همراهی نکنه چون معمولا وقتی آدم یه مدت بیکار میشه دیگه استارت زدن و دوباره مشغول به کار شدنش زمان میبره....صبور باش و با قاطعیت کار رو دنبال کن و از همسرتون بخواه که کمکت کنه...اگه بعضی مواقع کمک نکرد ناراحت نشو و بتدریج درگیرش کن.