وابستگی شدید !

سلام:72:
من دختری 21 ساله هستم ، مشکلی دارم که از بچگی با من بوده اینکه خیلی زود به همه چیز وابسته میشم.
بچه که بودم خیلی به مادرم وابسته بودم به طوری که یک لحظه هم طاقت دوریش را نداشتم . به یاد دارم سال اول و نیمی از کلاس دوم دبستان را با مادرم به مدرسه می رفتم به طوری که مادرم با من سر کلاس یا در حیاط مدرسه می نشست تا من از مدرسه تعطیل بشوم و با هم به خانه برویم .به هیچ طریق نمی توانستم از مادرم جدا بشوم و همیشه به خاطر این وابستگی که به مادرم داشتم هم خودم را زجر می دادم هم مادرم را!
کلاس دوم به مدرسه ای رفتم که خاله ام در آن مدرسه درس می خواند او یک سال از من بزرگتر بود و حضور او در کنارم باعث شد کم کم از بردن مادرم به مدرسه صرفنظر کنم هر چند خیلی برایم سخت بود.ولی به این وضع عادت کردم .
الآن با گذشت سالها من هنوز از وابستگی به همه چیز و همه کس رنج می برم .
البته وابستگی ام به مادرم کمتر شده ...
مثلا به دوستانم زود وابسته می شدم و دل کندن از آنها برایم سخت بود
اگر هر یک از این عوامل وابسته ساز ازم دور بشود به شدت دچار اضطراب و نگرانی و افسردگی می شوم و مدام گریه می کنم .اصلا درس هم نمی تونم بخونم .خیلی هدفهایی که برای زندگی ام داشتم از همه ی آنها دور شده ام .نسبت به مهم ترین اهدافم بی خیال شده ام و فقط دارم زجر می کشم .

سلام
اما تو نباید اینطور فکر کنی . ببین اگر بخواهی از یک جنبه به دنیا و ظرفیت آدمها نگاه کنی همه آدمها به چیزهای مختلفی وابستگی دارند حتی یک مرد قوی هیکل هم اگر غذا نخوره هیچ انرژی برای ادامه زندگی و دفاع از خودش نداره ...درنهایت همه ما محتاج و وابسته هستیم اما درجه و اندازه وابستگی ما آدمها با هم فرق داره و متفاوته.
از طرفی نباید زیاد به گذشته خودت تکیه کنی چون الان دیگه خودت در حدی هستی که یک بچه رو به وابستگی خودت در بیاری و این رو نمیگم که به کسی وابسته نباشی اما احساسات زیبات رو باید به حد تعادل برسونی و ازش استفاده مفید ببری نه اینکه جلوی پیشرفتت رو با احساسات افسار گسیخته بگیری. گل :72:

خیلی ممنونم که پاسخ دادید:72:
راستش نمی دونم چرا اینطوری هستم و این وابستگی افراطی از کجا نشأت گرفته ...نمی دونم چطوری احساساتم رو کنترل کنم و جلوی وابسته شدنم رو بگیرم .

با ایمان داشتن و البته وابستگی به خداییhttp://i18.tinypic.com/67qum9v.gif که همیشه نزدیکترین کس به تو است.
و اینکه به کارهایی مختلفی که دوست داری بپرداز. یادت باشه تنبلی نکنی هر کار هنری که سرگرمت میکنه برو دنبالش و مهارت پیدا کن اگر میتونی از کلاسهای هنری استفاده کن.ادامه تحصیل هم فکر خوبیه:shy:

وای رز عزیزم یادم رفت بگم یک راه مهم دیگه برای عدم وابستگی و سرگرم شدنت " پیدا کردن یک شغل خوب و مناسب " همه این ناراحتی ها از بیکار بودن و احساس مفید نبودنه" هم دنیا برات قابل تحمل میشه و هم هرگونه انتظار کشیدنی!

بايد با خودت تمرين كني و اين احساس خودت ذره ذره از بين ببري
مثلا فرض كن يك شخصي مدام عادت داره به ساعت نگاه كنه و از زمان مطلع بشه و روزي كه ساعت دست نكنه اينگار يك چيز خيلي مهم و جا گذاشته و كلافه و سرگردونه ولي اگه به خودش تمرين بده و ديگه ساعت نبنده تا يك مدت اونوقت عادت مي كنه . تو هم بايد همين كار و كني اين يك تمرين عمليه كه فقط خودت مي توني به خودت كمك كني و ما فقط مي تونيم تشويقت كنيم . از چيزهاي كوچيك و وابستگي هاي كمتر شروع كن از همين الان
اين هم تشويق
افرين افرين خيلي خوبه فراموش كن . كمتر ببينش . به خودت متكي باش ،به جاي اون برو با خدا دردو دل كن

به نظر من ارزو از یه نکته خوب به سرعت رد شد .
اصلا انسان با وابستگی زنده است مثل آب برای اون ماهیه تو دریا
همه ما وابسته هستیم.به اب و خوراک و پوشاک و مال ومنال و در سطح بالاتر به وابسته بودن به هم دیگه یا عاشق شدن (یا در سصح بالاتر دست داشتن).
حالم از شعار و نصیحت (که بازارش تو مملکت ما گرمه) به هم میخوره ولی سفر کرده ترا میگن برای جدا شدن از وابستگی و رسیدن به رهایی باید سطح وابستگی ات رو یا نوعش رو بسته به ظرفمون تغییر بدیم و بالا ببریم
در ضمن استقلال فکری که یکی از پایه های اصلیش احساس استقلاله مالیه هم خیلی مهمه.

ممنونم از همگی که پاسخ دادید
راستش این موضوع خیلی برام رنج آورتر از اونی هست که تصور کنید!!!
مثلا وقتی از یک نفر یا یک چیزی دور میشم انگار اون لحظه آخرین لحظه ی دنیاست...

باید منو ببخشی
چو جوری که من حرف زدم طوری بود که انگار تا حالا هیچ مشکل روح خراشی نداشتم .میخوام بهت بگم که ای شرایط روحیی که تو مطرح میکنی با موضوعییتی دیگه برای منم پیش اومده .
ممکنه ظاهر مسئله یه سواله ساده و حالا برای تو وابستگی و برای من یه مسئله ی به ظاهر ساده دیگه باشه اما تحمل عواقب و نتیجه ی مسئله که باعث ناکوک شدن روحیاتمون میشه خیلی دردناک و غیره قابل تحمل میشه که باورش برای کسی که این تجربه ی تلخ و نداشته خیلی عجیب و یه جاهایی ام مضحکه .
به هر حال میگن باید صبور باشیم و به قول آرزو امیدوار به داشته هامون

سرچشمه بنیادین این مشکل شما در رفتار مادرتان با شما و چگونگی تربیت شما نهفته است.باید با کمک یک رواندرمانگر خوب مشکل را بررسی و سپس حل نمایید.