دیگه تمومم 2

سلام
فکر نمی کردم با پست قبلم چندان ارتباط برقرار کنین ،خوشحالم که تا حدی خوب بوده ، خواهش می کنم عذر من رو بابت تاخیر برای پست بعدیش بپذیرید ،کارهای عقب مونده زیاد هست و نوشتن اش باید در زمان فراخ تری صورت بگیره.

در مورد استاد تون هم چیزی نمیشه گفت جز این که این نشون می ده شما باید اعتماد به نفس تون رو بیشتر کنین و سمج باشین ، جدی جدی سمج باشین و براتون استاد تون یه رقیب جدی برای مبارزه باشه و این که توی شرایط مطمئن باشید که کارتون ارزشمند هست ،اگرچه بنا به دلایلی کار به ظاهر گره خورده ولی با سماجت شما و عدم گیر دادن بی خود به خودتون بالاخره مشکل حل میشه ان شاء الله.

اگر کتاب مبارزان راه روشنایی پائولو کوئیلو رو داشته باشین خوبه روزی چند ورقی رو تورق کنین ، بهتون احساس قوت و استقامت میده ،کتاب خوبی هست.



سایــه ی حق بر ســـر بنـده بُوَد
عاقبــــت جویـــــــنده یابنـده بُوَد

گفت پیغامبر که چون کوبی دری
عاقبت زان در بـــرون آید ســـری

سلام اقا حامد.
سمج باشم یعنی اصلا تماس نگیرم قبلش و همینجوری برم؟

سلام ،بله این هم می تونه قسمتی از سماجت باشه ، ولی بیشتر منظور بخش شخصیتی سماجت هست ، این که رفتار های ایشون اون قدر براتون اهمیت نداشته باشه که اصلا آزرده تون کنه ، یه نگاه ابزاری بهشون در شرایط فعلی داشته باشین که خیلی خب حالا کار ما هم فعلا به تو افتاده ما هم با احترام با شما تا می کنیم ولی این قدر هم اصلا مهم نیستی که من از این رفتارت بخوام خودم رو اذیت کنم ، اصلا و ابدا ف، نه ،علی الحساب شما یه ابزار ناقص هستی که فعلا مجبورم این پیچ رو با شما باز کنم نه بیشتر .

بعد هم با خودتون یه مسابقه بذارین بگین عمرا تو یکی بتونی روی من رو کم کنی و من از رفتارت آزرده بشم ، اصلا از مادر زاییده نشده بخواد با این رفتارها پوه رو آزرده کنه .

به این می گن سماجت ، ولی به رفتار فعلی شما می گن خودخوری.

سلام.
والا من یکی که نمیتونم وقتی یک ماه از آخرین مهلت دفاع گذشته و هنوز استادم حاضر نشده تحلیلهام رو چک کنه و اگه کم و کاست و ایرادی داره رفع کنه، نمیتونم بی تفاوت باشم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

سلام.
والا من یکی که نمیتونم وقتی یک ماه از آخرین مهلت دفاع گذشته و هنوز استادم حاضر نشده تحلیلهام رو چک کنه و اگه کم و کاست و ایرادی داره رفع کنه، نمیتونم بی تفاوت باشم.

---

تمام تلاش دوستان و پیشنهادها برای این هست که هم پیگیر راه باشید و البته توی راه تا حدی که این فضا اجازه میده احساس تنهایی نکنید و بدونید که هستن کسایی که در حد خودشون شما و موفقیت تون براشون مهم هست و هم کمترین آسیب ممکن رو توی این مسیر ببینید.


از طرفی خب شاید پیشنهادها اون جنبه عملیاتی حداکثری رو نداشته باشن ولی شاید بشه در کنار مثلا استرسی هم که دارین با تغییر نوع رویکرد تون و ایده گرفتن از اون کمی از اون سختی روانی و اصطکاک تون با محیط و شرایط کمتر بشه .

به هر حال اگر پیشنهادی می شه جنبه خیرخواهی داره و مهمتر از اون می دونیم که کار سخت و پرچالشی هم دارین و همین که بیاین از سختی بگین و کسی هم به حرف تون گوش بده خودش غنیمته.

به قول گفتنی ماهی به دم می رسه ، ان شاء الله که این مسیر هم هر چه زودتر و بهتر به سرانجام برسه.

سلام.

ممنون از شما اقا حامد. نیت خیر شما و دوستان رو میدونم. ممنون از همگی در این مدت.
سرتون گرم، دلتون خوش.
لطفا کسی دیگه پستی در این تاپیک نذاره.
اعتقادی به وجود خدا ندارم دیگه چون بود و نبودش فرقی نداره و بی ثباتی و بی نظمی و بی قانونی و سرگردانی و بی عدالتی و بی پناهی و بی صاحبی توی این خلقت، بیش از اونه که بشه گفت خدایی که حافظ باشه، چیزی جز ساخته ی ذهن ما برای فرار از هراس بودنمونه! اما به اصطلاح خداحافظ.

پیشاپیش معذرت می خوام که باز هم براتون پست می ذارم ، ولی یه کم به من هم حق بدین دیگه...



تو کز سرای طبیعت نمی روی بیرون

کجا به کوی طریـقت نظر توانی کرد



جمـــال یار ندار نقــاب و پـــرده ولی

غبــــــار ره بنشان تا نظر توانی کرد
.
.
.
.
.
.
.
.





تو درون چاه رفتَســتی ز کاخ

چه گنه دارد جهان های فراخ





- - - Updated - - -

ببخشید مصرع اول بیت دوم رو باید تصحیح کنم

جمال یار ندارد نقاب و پرده ولی...

سلام.
منم واجب شد جوابتون رو بدم آقا حامد، برادر مهربان و عزیز.

خدا نیازی داشت شما ازش طرفداری کنید؟
شما خدا رو مهربان دیدین چون ازش مهربانی و کمک دیدین لابد.

من خدایی دیدم که هر چی صداش کردم نشنید.

فکر نمیکنم خدا بین بنده هاش فرق نذاره.

نمونه اش بچه و نوزادی که توی جنگ و قحطی و.. به سر میبره، از کدام مهربانی و محبت خدا براش میخواید حرف بزنید؟ و از کدام قدرت و کمک خدا؟
چطوره که شیطان قدرت داره وقتی نیازی داری به چیزی، به غلط چیزی بر سر راهت قرار بده، مثلا مثل اون خواستگار قبلی همین یه مدت پیش بعد از گریه های شبانه من. ولی خدا قدرت نداره چیزی سر راهت بذاره؟ چطوره شیطان شنواتر از خداست؟ حکمتشه همش؟ چرا حکمتش فقط توی زجر دادنه؟ رنج رشد میاره؟ واقعا مطمینید رنج فقط رشد میاره؟ خستگی و داغون شدن نمیاره؟ چرا علاقه داره به خرد کردنت؟ که ازمایشت کنه چند مرده حلاجی؟ ازمایشای خدا تمومی نداره. چون بفهمه ده مرده حلاجی، یازدهمین سنگ رو جلو پات میندازه. یازده مرده حلاج باشی، دوازدهمی رو میندازه. و اونقدر سر بی رحمی باهات داره که بالخره بشکندت. و وقتی شکستی رهات کنه. شما اگر خدایی دیدی که مشتاق شما بود، من خدایی دیدم که مشتاقش بودم ولی دلش میخواست بشکندم. لابد میپرسید چه نیازی داشت به شکستن من. نیازی نداشت. نه به شکستن من نه به طاعت من نه به دوست داشتن من. نیازی نداشت به من. اما اشتیاقی هم نداشت. که اگر داشت ناامید نمیکرد.

خیلی ببخشید، ولی خدایی که من دیدم به نظرم سادیسم داشت. و خیلی بی تفاوت تر از آنکه ماندن یا رفتن، ارامش یا زجر بنده و مخلوقش براش فرقی کنه.
دری که هزار باز بزنی و باز نشه، دیگه نمیزنی.

من توی جهنمم باشم، به خدا میگم که خودت اون موقع که فقط به خودت امید بسته بودم ناامیدم کردی.

نعمت داده؟ بله. هستی داده. ولی خودش خواسته خلق کنه و نیاز در وجود محلوقش قرار بده. و اگر مخلوقی رو نیازمند خلق کرده، معلومه که راه رفعش رو هم باید خلق میکرده. چون اگر نمیکرد خلقتش ناقص بود و ایراد بر خودش. پس چرا اینقدر باید احساس کنیم به خدا بدهکاریم؟ اگر یک مخترع بیاد ماشینی بسازه که مثلا با فلان ولتاژ کار کنه و نیاز به منبع تغذیه با اون ولتاژ داشته باشه که کار کنه، ولی منبع تغذیه برای اون ماشین قرار نده و توقع حرکت ازش داشته باشه اصلا میشه؟ یا اگر منبع تغذیه گذاشت برای اون ماشین، ماشین باید خیلی متشکر باشه و همیشه بدهکار؟
خدا چه علاقه ای داره به زجر دادن؟ به اینکه نیازی در کسی قرار بده و محرومش کنه از راه رفع اون نیاز؟ لابد میگید راه رفعش رو هم آفریده و به عهده خودمونه که بریم دنبالش. اوکی. به عهده خودمونه. و منم فهمیدم به عهده خودمه و متوجه شده ام خدایی که امیدوار باشی که کمکی کنه و صدایش کنی و بشنوه، فقط توهمه محضه و کمکی نخواهد کرد و تو در راه زندگیت بار زندگیت بر دوش خودته. اونقدری بهره میبری که زورت میرسه. همین. حمایتی و کمکی از سمت چیزی که اسمش رو خدا میذاری اصلا وجود نداره. خب وقتی وجود نداره، چرا صداش کنی پس؟ وقتی نمیشنوه، یا میشنوه ولی اهمیتی نمیده چرا صداش کنی؟ خدایی که اگر برگردی از درگاهش اهمیتی هم براش نداره چرا باید بهش دل ببندی؟! خدایی که وقتی میخوای خوب باشی هزارتا سنگ میندازه جلوت و اسمش رو میذاره امتحان برای شناختن، ولی وقتی دیگه خسته شی و روبرگردونی قشنگ راه رو که برات باز میذاره هیچ، بلکه زمین زیر پات رو هم یکم میکشه بالاتر تا قشنگ شیب سقوطت بیشتر باشه، کجایش مشتاق بندشه!؟!
خدا حساب و کتاب نداره کارش. عدل دروغ محضه. دقیقا به هر کی بخواد میده و به هر کی بخواد نمیده. به هر کی بخواد بی حساب و کتاب میده به هر کی هم نخواد نمیده. همین. تبعیض محض. کو عدالت؟

من چیزی چشیده ام که تلخ بوده. من مزه ای که چشیده ام از اعتماد به خدا و امید بهش تلخ بوده، دردناک بوده. شما چطور میخواهید به من بگید که نه، شیرین بوده و تو اشتباه میکنی؟؟!

احتمالا الانم میخواید مثالی شبیه مثلا حضرت زینب برام بزنید. که با اون همه رنج گفت چیزی جز زیبایی نمیبینم. منم یه زمانی از رنج هام چیزی جز زیبایی نمیدیدم. تا وقتی که دیدم خدا هدفش کمک نیست. شکستنه. او هم اگر شکسته بود اسمش زینب نبود. و قدرت من مثل او و مثل ادمهای قویتر از خودم نبود. ولی حداکثر قدرت من همون حد بود. حالا سوالم اینه. باشه، خدا به من ثابت کرد که آستانه تحمل و قدرت تو اینقدره. فلان جا شکستی. اوکی. فهمیدم فلان جا میشکنم. حالا که شکستم خدا از شکستن من به چی رسید؟ دلش خنک شد؟ خیالش راحت شد؟ همینو میخواست؟ هنر کرد ناامید کرد که به من بفهمونه امید و قدرت و لیاقت من چقدره؟ باشه، قبول، لیاقت من همینقدز و توان من همینقدر بود. حالا که چی؟ اقا اصلا من لیاقتم قعر جهنم. من توان و ایمان و شعور و هنرم در حد بدترین و پست ترین و بی مایه ترین مخلوق. همینو میخواست ثابت کنه؟ خب کرد. که چی؟ به هدفش رسید؟ حالا که شکوندم و ناامیدم کرد و اعتماد و امید و علاقم رو به خودش نابود کرد. من توی غربالگریهاش رد شدم. قبول. ولی من مطمینم من تمام توانم رو به کار بستم و رد شدم. ایراد از من نبود. ایراد از اویی بود که بیش از حد توان من ازم توقع داشت. من ناامیدم چون به یقین مطمینم من تمام توانم رو به کار گرفته بودم و وقتی تمام توانم نتیجه نداد، نداده. و اتفاقا برعکس چیزی که شما فکر میکنید تسلیم و معترف به بازنده بودن و تن داده به خواسته خدا. ولی نه راضی ازش. کلا نمیفهمم چرا رضایت خدا توی زجر دادنه من بوده! لابد میگید خدا که عقده نداره. باشه، عقده نداره. ولی با کدوم توجیه اینجوری زجر میده؟

ترجیح میدم فکر کنم اصلا خدایی نیست. چون توجیه این بی عدالتی ها و تبعیض ها و سرگردانی ها و سختی ها، با وجود خدا خیلی تلخ تر میشه!

الانم لابد میگید مگه خدا مسوول براوردن حسرتها و خواسته های ماست که ازش طلبکاری؟ مگه کم بهت نعمت داده که طلبکاری؟ نه.طلبکار نیستم. اتفاقا مدتهاست اصلاصدا‌ش هم نکرده ام و هیچی هم ازش نخواسته ام و نخواهمم خواست. چون منتظره اذیتم کنه.

من بهش اعتماد ندارم.

اینم که میگن خدا برای بنده اش کافیه، شعار بیخودیه. شما غذا نخور ببین با یاد خدا شکمت سیر میشه؟ ازدواج نکن ببین با یاد خدا نیازهات رفع میشه؟ اگر کافی بودن خدا هم منظور اینه که راه رفع نیازهای ما دست خداست، پس چرا از اون ور میگید چرا طلبکار خدایی اگه چیزی ازش بخوای و مگه خدا مسووله؟!

من اصلا علاقه ای به بودن ندارم. اصلا هم خوشحال نیستم خلق شدم. اگر یه راهی بود تبدیل به عدم بشم و از دست این جبر خودخواهانه خدا راحت بشم، حتما انجامش میدادم. ولی بدبختی اینه که گیر افتادم توی یه دیکتاتوری محض، که هر جور بخواد بازیت میده و حق اعتراض هم نداری و زورکی باید راضی باشی تا ایشون راضی باشن. و عجیب تر اینکه حتی وقتی بهش اعتماد داشته ای و دوسش داشته ای فریبت داده و به جای کمک برات تله میذاره. بعدم که شکستی بهت پوز خند میزنه که قدرتت و ایمانت همین بود.
من این خدا رو دوست ندارم. و اثری هم از مهریانی ازش ندیده ام. حتی وقتی که تنها ارزوم رضایتش بود و اونقدر هم براش سختی کشیدم.

ضمن سلام و زیارت قبول به اقاحامد و البته خانم پو.
بنظرم خانم پو قصد رنجوندن اقا حامد رو نداره و بنظر میرسه که خانم پو از اقاحامد انتظار داره با حالت توصیه ای ورود نکنید.البته اقا حامد بنده هم انتظار دارم این موضوع رو درنظر بگیرین در کنار اینکه ابیات زیبایی بود .
ایرادات خانم پو به همه چی وارد هست.جدا میگم.
میخوام یه تاپیک از خودم در همسویی با شما بگذارم و امیدوارم همدردی دریافت کنم از خوانندگان و البته شاید کمکی.:72:

پو عزیز

یادت هست یه بار تو تاپیک حال و احوال نوشته بودم وقتی به ناامیدی محض رسیدی اونجا نقطه عطف زندگیت هست؟

من همه حرفهای تو رو تجربه کردم و دقیقا می دونم چی میگی. دقیقا اون زمانی که انتظارم از خدا به صفر رسید و مسئولیت تمام تصمیم های زندگیم رو خودم بعهده گرفتم شرایط تغییر کرد.

منم خیلی چرا چرا می کردم!! مدام می گفتم که چی بشه؟ دقیقا همین حرفهای تو ! فقط تو حوصله ی این رو داشتی که بنویسی من حتی حوصله نداشتم در موردش با کسی حرف بزنم.

یه روز به خودم اومدم که اصلا بی خیال خدا و بهشت و جهنم و ... من الان تو این دنیا هستم، با این شرایط که خیلی ش دست خودم نبوده ، انتخاب من نبوده و به قول تو دیکتاتوری محض بوده! حالا به فرض که بعدا بهشتی هم باشه و ازم دلجویی بشه بابت تمام کوتاهی هایی که در حقم شده و ... ولی الان رو من نباید با چرا چرا و که چی بشه واسه خودم زهر کنم.
ببخشید که اینقدر ساده می نویسم ولی گفتم به درک که عدالت نیست، مگه من مسئول عدالت این دنیام؟! که غصه ش رو می خورم.

کاری که از دست من برمیاد که دنیا رو واسه خودم بهشت کنم و سعی کنم از هر چیزی بیشترین حد لذت رو ببرم. نه فقط برای خودم برای 4 تا آدم دور و برم هم اینکار رو بکنم. چون خوش گذرونی و لذت تنهایی کیف نمیده!
حالا اگر محبت می کنم ، کوتاه میام و ... واسه این نیست که بعدا تو یه دنیای دیگه واسم جبران بشه. واسه اینه که لذت می برم از اینکار و همون حس خوب اون لحظه واسم کافیه.
از هیچ کس علی الخصوص خدا توقع هیچ چیزی ندارم و مسئولیت تمام سختی ها و مشکلات به عهده خودم می دونم، اینجوری راحتتر کمک می گیرم، توقع معجزه ندارم و اگر نشد و اتفاق بدتری افتاد می گم قانون احتماله و نه کسی با من دشمنی داره و میخواد مچم رو بگیره و نه هر که در این بزم مقرب تری وجود داره... مثل همه زمان هایی که لایق آشنایی با آدم های خوب نبودم؛ لایق خیلی چیزهای خوب نبودم و نصیبم شد، یه وقتایی هم چیزای بد نصیبم میشه و این قانون طبیعته!

البته من هنوز خدا رو قبول دارم و شاکرش هستم بخاطر تک تک این تجربیات و ... ولی قضیه در مورد من این هست که کارکرد خدا تو زندگیم تغییر کرده.

گفته بودی کسی ننویسه ولی خب اینا حرف های ممنوعه ای بود که دوست داشتم بهت بگم.

اگر مدیری قراره این حرفها رو سانسور کنه لطفا بعد از خوندن پو باشه.