نمایش نسخه قابل چاپ
اقای پوهنقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
قدر خوشیاتو بدون و ناشکری نکن و حرف از مرگ انتخابی نزن
من خودم روزی چندبار وسوسه میشم که خودمو نابود کنم ولی هنوزم با همه مصیبت و بدبختیم روزنه امیدمو نگهداشتم
خودت بهتر میدونی ادم به خودش اسیب بزنه گناه بزرگیه
حالم بهم میخوره کسیو نصیحت کنم اینم نصیحت نیس بخدا
فقط میگم قدر ارامشتو بدون
شکر درگاه خدا رو بکن
زبونم لال شه یوقت اتفاقی نیفته ک حسرت الانتو بخوری
فقط شکر کن همین..
البته نصیحت نبودا
فقط پیشنهاد بود اقای پوه
سلام پوهنقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
این حالتون خیلی چیزا تو دلش داره و ارزشمنده.
ادمی که حسابش تو این دنیا پاکه،ادمی که افراد دیگه رو کمتر رنجونده،ادمی که بدهکاری نداره، ادمی که کار ناتموم نداره، ادمی که به چیزی تو این دنیا دل نبسته که حالا با مرگش نگران از دست دادنش باشه، ادمیکه میدونه مرگ بالاخره وجود داره،ادمی که از مرگ نمیترسه.
این ادما رقیق القلب میشن،سعی میکنن حسابشون رو صاف نگه دارن،خودشون رو مدیون کسی نگه نمیدارن،خیلی خوبه.
به قول اون بزرگی که گفت: خداجون، اگه قراره حال فردای ما از الانمون بهتر باشه عمرمون بده و اگه قرار بدتر بشه مرگ.اینطوری میفهمی که وقتی خداجون بهت عمر داده یعنی قرار بهتر بشی:311:
دل زنده باشین:72:
سلام
چند وقت پیش رفته بودم سوپرمارکت خرید ... همینطور که توی مغازه قدم میزدم و اجناس مورد نیازم رو بر می داشتم ، یه پسر بچه حدودا ۸ یا ۹ ساله با لباس کثیف و مندرس وارد مغازه شد ... به فروشنده سلام کرد . مردک از روی اجبار و با اکراه فراوان کله ای تکان داد
پسر بچه اجناس مختلف رو به فروشنده نشون می داد و قیمتشون رو سوال میکرد .قیمت چند کالا رو که پرسید ، خون فروشنده به جوش اومد و با خشم و غضب زیاد جواب داد : چه خبرته پسر . مگه من مسخره توام ... پسر بچه لبخندی زد و گفت: ببخشید آقا . آخه پولم کمه ... مردک با همون خشم و غضب کنترل نشده پرسید : چقد پول داری ؟ ... پسرک گفت : ۵۰۰ تومن ... مردک هم با عصبانیتی دو چندان به پسرک توپید و گفت:تو اصلا بیجا میکنی وقتی پولت کمه ، قیمت میپرسی !!!
نمیدونم به چه حقی اون لحظه، وسط مشاجرشون پریدم و گفتم : این آقا پسر مهمون من هستن ! ... پسر بچه گفت : نه آقا من به حق خودم قانعم ... فروشنده گفت : آقا اینا یه مشت لاشخورن ، پولتونو حروم نکنین ... من مونده بودم از پسر بچه عذر خواهی کنم یا هر چی از دهنم در میاد به اون مرتیکه عوضی بگم ... ولی ترجیح دادم سکوت کنم و فقط به یه لبخند اکتفا کنم.
بالاخره پسر بچه از توی فریزر یه بستنی ۵۰۰ تومنی برداشت و از توی جیب پشتش یه هزار تومنی در آورد و به سمت فروشنده گرفت ...فروشنده پول رو از دست بچه گرفت و با همون اعصاب به هم ریخته گفت : پول خورد ندارم . ۵۰۰ تومنشم یه چیز دیگه بردار.پسر بچه گفت : نه میخوام ۵۰۰ تومن رو صدقه بدم ... فروشنده از روی شیطنت خنده ای کرد و گفت : بابا تو چقد پولداری که میخوای ۵۰۰ تومن صدقه بدی.خوش به حالت.ما که از این پولا نداریم ... پسر بچه یه پونصدی دیگه از تو جیبش در آورد و رو به فروشنده گفت : خب شما اون پونصدی رو بندازین صندوق ، منم این پونصدی رو میندازم !!!!!!!!...یعنی با یه حرکت فروشنده رو کیش و مات کرد ... بعد هم بدون اینکه منتظر پس گرفتن بقیه پولش از فروشنده باشه ، از مغازه خارج شد و پیرمرد رو با چند صد میلیون پول وجنس داخل مغازه اش تنها گذشت ... این پول همون پولیه که همه ما داریم سرش حرص میزنیم و متاسفم که باید بگم کمتر کسی از ما یک هزارم اون پسر بچه از خودش معرفت ، مرام ، منش ، بزرگواری ، فداکاری و بخشش نشون میده!!!!
وقتی که پسره بچه از مغازه خارج شد ، پیر مرد که متاسفانه خیلی فندق مغز بود ، بلند خندید و گفت : افغانی هم برای ما آدم شده !!!!
من دیگه نمیخوام هیچی بگم . قضاوت با شما !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
یدهی که به کسی ندارم. کار ناتمام هم، اصولا کاری ندارم که بخواد تموم بشه. رنجوندن کسی هم، هرگز نیت رنجاندن کسی رو هیچوقت نداشته ام. ولی نمیدونم کسی ازم رنجیده یا نه. اتفاقا تنها چیزی که فکر میکنم داره دیگران رو آزار میده، وجود داشتنمه. دل بستگی هم واقعا به هیچی ندارم که اگه داشتم فکر کنم وضعم این نبود. در حتی ده سال اخیر هم چیزی بهتر نشده. یعنی همین ده ساله رو هم خدا الکی داده. در نهایت نتیجه این مبشه که دیگه نوبت مرگه و منم از زندگی بیشتر میترسم تا از مرگ.نقل قول:
نوشته اصلی توسط هادی60
سلام و صد سلام
می خواهی اینگونه باشی پوی عزیز.....چون نمیخواهی باورکنی که میشود از زندگی نترسید و راضی بود حتی در میانه مصائب و مشکلات ....
گاهی درد ما از بی دردی استیک شب آتش در نیستانی فتادقدمی بزنیم از خود برون آییم و ببینیم امثال پسر بچه حکایت سرشار را که با همه مشکلاتشون راز رضایتشون از زندگی چیست ....؟!!!
سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد
شعله تا سرگرم کار خویش شد
هر نی ای شمع مزار خویش شد
نی به آتش گفت : کاین آشوب چیست؟
مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟
گفت آتش بی سبب نفروختم
دعوی بی معنی ات را سوختم
زانکه می گفتی نیم با صد نمود
همچنان در بند خود بودی که بود
مرد را دردی اگر باشد خوش است
درد بی دردی علاجش آتش است
لینک موسیقی
https://as4.cdn.asset.aparat.com/apa...60p__13528.mp4
تقریباً دوماهه با خانواده ای آشنا شدیم .... چهار فرزند داشته و یکی هم در راه ..... بسیار وضعیت سخت معیشتی داشتند چون پدر خانواده در اثر حادثه ای توان کار های سنگین ندارد و کارهای سبک هم برای اینگونه افراد سخت پیدا می شود ....
اما آنچه از زندگی اینها برای من جالب است .... هرلحظه شکر گذار بودن .... شادابی و ادب و احترام و امیدواری .... وقتی مرور کردم که چقدر عجیب یکی از دوستان با این خانواده آشنا شده و بعد بسیجی داد و همه دست بکار شدن و کمکشون دادند و الآن پیگیر محل سکونت مناسب هستیم برایشان و اینکه افراد خاصی توفیق یاری رساندن به اینها را یافتند .... و مقایسه کردم با نمونه هایی که به سختی می شد برایشان کاری کرد .... و راز آنرا جستجو کردم .................................................. ....................
یافتم که شاکر بودن و قدردان بودن و حسن اخلاق و ادب و مهمتر از همه عزت نفس ... با وجود شرایط بسیار سخت راز جذب یاریها بود .... و می دانم فردای اینان بهتر از امروزشان خواهد بود ....
اما ما چقدر به داشته هایمان توجه داریم ؟؟؟ چقدر داشته های خود را با بساکسا که به روز ما آرزومندند مقایسه می کنیم و شرمنده می شویم که چرا تا حالا ندیدم این همه داشته را ؟؟
اینکه حتی از بودنمان هم ناراضی هستیم پرچم ناشکری به احتزاز در آوردن نیست؟ ..... تازه این راهی است که خود انتخاب کرده ایم ... یعنی خواسته ایم که باشیم و قدم در این دنیا بگذاریم ..... قصه عهد الست را مروری کنیم و کمی از عالم ذر بدانیم بهتر خواهیم فهمید ..... و فراموش کرده ایم و فریادها بر می آوریم که چرا ما را به این دنیا وارد ساخته ای ... نمیخواهم باشم و مرا ببر ......
اماکافیست کمی سلامتیمان به مخاطره بیافتد و .... آنوقت هم فریادمان بلند می شود که چرا من و ...... غافل از آنکه روزی همین سلامتی را قدر ندانسته ایم ، امنیت را قدر ندانسته ایم و داشتنی ها را قدر ندانسته ایم .....
نظر به نداشته ها و ناراضی بودن ... درد و رنج جانکاه و آزار دهنده را در پی دارد و بیمار می کند .... بیماری روح و روان
نظر به داشته ها و شاکر بودن .... آرامش و شادابی را در پی دارد و حتی درد و رنجها را آسان می کند و دیده به سوی حکمتهایش باز می کند.
برای آنکه ببینیم باید از خود برون آییم و آنان که داشته های ما را ندارند را ببینیم
(ایام زیارتی مخصوص امام رضا علیهم السلام و روز دحوالارض لطف خدا شامل حال شد و در آستان مقدسش بودیم و جمعیتی مملو را نظاره گر بودیم .... بارها خدا را شاکر شدم و اشک شوق که چه نعمتی است .... بودن در این زمان ... ایرانی بودن ، مسلمان بودن ، شیعه بودن ، معصومین را داشتن ، در این بحبوحه آخرالزمانی و قریب به ظهور بودن که شکر آن از عهده بر نمی آید .
مقایسه کردم با غیرهای آن ور آبی که اینها را ندارند .... برای آنها هم خواستم تشرف و برخورداری را .
شلوغی جمعیت به ظاهر کلافه کننده می آمد اما من خوشحال بودم و می گفتم خدایا شکرت که هستند و در کنار هم هستیم ... با همه مشکلات ....)
هیچ نداشته باشیم اگر همینها هم باشد بسا شکر ...... و من عینی این حال را در این خانواده به ظاهر فقیر اما غنی دیدم ... که فقیرانی چون ما به ظاهر به مددشان آمده بودند اما در واقع ما از آنان روزی می گرفتیم .....
کمی دیده را وسیع تر کنیم و ببینیم ... از بسته نگری هیچ چیز جز غمهای جانسوز و فرساینده نصیبمان نخواهد شد .
بخواهیم تا بشود .....
پوی عزیزم !
تصور می کنم عدم احساس مفید بودن ریشه همه رنج تو از خودت است ... اگر این بود در این جهت مشاوره خوب است......... اگر بخواهی
من هم این رو تجربه کرده م.نقل قول:
نوشته اصلی توسط فرشته مهربان
یک وقتی، چند ماه پیش، که خیلی توی زندگی خودم غصه دار و درمانده شده بودم، تصمیم گرفتم در یکی از ملاقات های پدر و مادرم با خونواده ای که تحت پوشش دارن، باهاشون همراه بشم. بلکه انگیزه ای بشن برای من. با خودم خیال می کردم دیدن یک خونواده ی فقیر می تونه باعث بشه، به انگیزه ی کمک به اونها خودم رو مفیدتر احساس کنم.
غافل از اینکه به قول فرشته ی مهربان، خدا روزی من رو در قلب و جانِ غنی اونها قرار داده بود و من میرفتم که فقر خودم رو ببینم.
خونواده شامل پیرمردی بود که قبلا کارگر ساختمان بود. اما بعد از دچار شدنش به سرطان معده، و ناتوانی پرداخت هزینه جراحی، توی خونه بستری بود. پسرش سال ها قبل از دنیا رفته بود، این پیرمرد و عروسش مونده بودن و چهار تا نوه اش.
اولین چیزی که توجهم رو جلب کرد، عزت نفس بچه ها بود. عزت نفس به معنای حقیقی کلمه. برام سوال شد که این مرد چطور در این خونه ی کوچیک، در محله ای که به نظر بی فرهنگ می رسه، و در این شرایط تونسته بستر تربیت چنین بچه هایی رو فراهم کنه؟! این شد که توجهم به خودش جلب شد که مشغول صحبت با پدرم بود. و درش چیزی جز رضایت از خدا ندیدم. این چیزی بود که در عضلات چهره ش، در هر جمله ش نمایان بود. راضی بود. آروم بود. وسیع بود. انگار هیچ چیزی در این عالم نبود که در نگاهش محترم و ارزشمند نباشه.
غنی ترین خونواده ای بودند که من باهاشون آشنا شدم.
سلام
معلومه که یه اتفاقهایی قراره بیفته!اما معلوم نیست کی وکجا؟؟!روزگار رو میگم...
منتظر چی هستیم!چرااینقدر کلافه هستیم؟
چه چیزی میخواد تغییر کنه؟انگار مسیر رفتنمون خیلی پیچیده شده!گم کردیم همه چیز رو...
همش این جمله پست صبا جون توی ذهنمه؛نقطه صفر ناامیدی همونجایی که نمودار قراره تغییر مسیر بده وبشه نقطه عطف!(دقیق نمیدونم درست نوشتم یانه ولی کلی اش همین بود).خیلی باهاش درگیرم!اما خب کجاست پس!؟؟؟
ناراحت وغمگین نیستم،اصلااااا،اما یه کمبودهایی احساس میکنم که نمیدونم چطور باید پر بشه!
وقتی کم کم از آدمها توی دنیای واقعی دور شدیم و به آدمهای مجازی نزدیک شدیم چقدر غصه میخوردیم واحساس تاسف میکردیم،اما الان داریم از آدمهای مجازی هم فاصله میگیریم،من که اینطوری ام!نمیدونم قراره به چی نزدیک بشیم؟ جهان قراره دوباره چه تغییراتی رو بهمون نشون بده وداره کم کم کجا میبرمون که بعد از یه مدت بگیم آهان پس این بود!!!
حالِ عجیبیه،میدونم،اما امیدوارم خدا واسمون خیر بخواد...
اصلا شاید دیدی ما هم از روی نقشه حذف شدیم وسر از جای دیگه درآوردیم!
سلام به مدیر همدردی
من چهار روز اشتراک دادم ولی فعال نشدم تو لینک اشتراک نوشتید حداکثر ۲۴ ساعت بعد فعال میشه ولی نشد لطفا جواب بدید
سلام. پیام خودتون رو توی تاپیک زیر قرار بدین:نقل قول:
نوشته اصلی توسط alm-snz
http://www.hamdardi.net/thread-21091.html
سلام.
امروز مامان و بابا تنهایی رفتن یه سفر کوتاه. با اینکه روزهای عادی هم تقریبا کم حرف می زنیم با هم، ولی امروز عجیب خونه سوت و کوره. انگار هیچ کی نیست، هیچی نیست. هر چی هم تلویرون روشن میکنم یا اهنگ میذارم که یکم این سکوت خونه بشکنه، بی فایدست. نیستن واقعا روح توی خونه نیست. دارم خل میشم.
وای فکر اینکه خدایی نکرده یه روزی من باشم و اونا نباشن، دیوانه کننده است. بارها از خدا خواستم قبل از اینکه یه موقع اونا رو از دست بدم، خودم رو ببره. من واقعا تحمل برعکسش رو ندارم.