حال و هوای این روزهای ما ، جدایی!

خانوم سادات شما هنوز خيلي جووني چرا اين فكرارو ميكني هنوز اصلا واسه بچه دار خيلي وقت داريد خانوما تا سي و پنج سالگي برا بچه دار شدن مشكلي ندارن اصلنم تو سن ٢٢ دير نشده

با اين فكرا خودتو ناراحت نكن

بعدشم تو جووني و بهترين موقعيت هاي ازدواج واست جور ميشه چرا نااميدي

دوست من بعد از چند سال از طلاقش ي اقاي خيلي خيلي خوب و مهربون اومد خاسگاريشو الان ازدواج كرده و در شرف بارداريه

توكلت ب خدا باشه و اينجور فكرارو از خودت دور كن خدا قهرش مياد و ب اين فكر كن ك يكي از بهترين مادراي دنيا ميشي و سعي كن ب كائنات انرژي مثبت بدي نه منفي

ياعلي
موفق باشي

واى اين تاپيك منو برد ياد روزايى كه شوهرم پاشو كرده بود تو يه كفش جدا شيم...

با اينكه دل خوشى نداشتم ازش اما اون روزا خيييلى تلخ بود...
شبا خواب ميديم همه چى طبيعيه و ما داريم زندگيمونو ميكنيم و صب كه بيدار ميشدم، ميديم تو چه شرايطيم...
بدترين لحظات زندگيم بود اون لحظاتى كه بايد مغزم بيدار ميشد و يادش ميومد هيچى بين ما نيس.
حتى شبا به خاطر حال بدى كه صبح ها داشتم نميخواستم بخوابم.
مثل يه شوك بود، انگار داشتم خواب ميديدم. يه تغيير به اين بزرگى و تلخى بايد در تو زمان به اين كوتاهى رخ ميداد.

دركنارش شوهرمو ميديم كه خيلى بى غصه، هرروز دوش ميگرفت و به خودش ميرسيد و ميرفت سركار. انگار از زندون ازاد شده بود همه ش ميخواست با خونوادشو دوستاش باشه.

خيلى بد بود،خيلى
اما اون هيچوقت نفهميد

خوب Somebody20 بقیه داستان شما چی بود ؟ نتیجه ؟؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط بهنام10

خوب Somebody20 بقیه داستان شما چی بود ؟ نتیجه ؟؟

---

هيچى با گريه و زارى و هزار زحمت راضيش كردم يه فرصت ديگه به خودمون بديم.
يه روز صب كه داشت مدارك رو اماده ميكرد ببره واسه طلاق، به منم گفت مداركتو بيار. منم در كمال نااميدى، با اينكه اصلا باورم نميشد راضى بشه،گريه كردم و التماس كردم كه نريم، اونم گف با اينكه ميدونم اين اتفاق بالاخره يه روز ميوفته ولى باشه.

اول میخواهم تشکر کنم از مدیر گرامی همدردی که اجازه دادند این تاپیک به پیش برود و مرجعی شود برای اطلاع پیدا کردن دوستان در باب آنچه پس از جدایی برای فرد اتفاق میفتد.

دوم هم از دوستان که تشریف می آورند و تاپیک را همراهی میکنند.
----------------------------------------------------------------------------------------------
خانم Sadat71
فکر کنم سنتون را اشتباه تایپ کردید چون با احتساب مدت ازدواج و عقد و جدایی میبایست در 16 سالگی ازدواج کرده باشید!
اگر هم واقعا 22 سالتون هست که ماشالله داری شما. 22سالگی و این حرفها؟!

اما تقصیر شما نیست. یکی از اولین توهماتی که افراد پس از جدایی پیدا میکنند حس پیر بودن و یا بهتر بگیم حس از دست رفتن فرصت و عمر هست.
این مورد کاملا طبیعی هست و ربطی به سن ندارد.
یعنی حس یک خانمی 25 ساله که پس از 5 سال زندگی مشترک جدا شدند و یک خانم 33 ساله که ایشون هم 5 سال زندگی کرده اند تقریبا یکی هست چون هر دو 5 سال از عمرشان را از دست رفته میبینند.
برای من هم که مرد هستم همین حالات وجود دارند.
من در 36 سالگی هر روز باید با این افکار مبارزه کنم که احتمالا بخاطر یک ازدواج ناموفق شانس کمتری برای پیدا کردن یک شریک مناسب برای زندگی آینده ام خواهم داشت.

بقول ارسطو عامل من اصلا آدم ازدواجیی نبوم و به اصرار زن سابقم ازدواج کردم اما الان که جدا شدم بشدت ازدواجی شدم ، بشدت :)
دلیلش هم ساده هست چون احساس میکنم 7-6 سال از زندگیم بی ثمر شده و وقتی ندارم. صدای تیک تیک عقربه های ساعت که انگار اینو یادآوری میکنند هم زجرآور شده اند.
اما نمیشه هم عجول بود.
شاید همه همین حس را داشته باشند.

سلام اقای کاوه
دوست نداشتم این پست و بی جواب بزارم،این درد طوریه که هیچ کلمه ایی قادر نیستش عمق این درد و بیان کنه اونم به خوبی مخصوصا اگه طرف مقابلت و عمیق دوست داشته باشی و اون خودش و از تو بگیره و ادم خودش هم مقصر باشه تو از دست رفتن این رابطه....
ولی یه چیزی واضح و روشنه اگه واقعا کسی رو رو دوست داریم از ته دلمون باید رهاش کنیم تا بره اونجایی که خوشخال تر حالا مهم نیست کی مقصره یا چی و چی
گاهی لازم نیست حتما اونایی که دوسشون داریم کنارمون باشن وببینیمشون یا مال ما باشن،زیاد دنبال چراو گذشته خودتون و نکنید برای طرف مقابلتون آرزوی خوب کنید وقتی خاطراتش یادتون اومد و برای چند لحظه به خاطرات فک کنید لإت ببرید و بعدش مخصوصا خودتون مشغول کنید و ختما برای طرف ارزوی خوب کنید و ببخشیدش...
سخته خیلی سخته ولی به مرور رو ذهنتون متکی میشید وذهن خودکار دیگه زیاد فکر نمی کنه واقعا طرف مقابلتون و ببخشید حتی اگه بدترین یا بهترین خاطرات براتون رقم زد...
ادما تاریخ انقضا دارن وقتی تموم شد تموم شد ولی هیچ کس نمی تونه از قلبتون بگیرتش ببخشید و زندگی کنید.

خانوم يا اقاي گنجشك شما شرح حالتونو نميگيد

اقاي كاوه بازم ممنون از پست خوبتون و تشكر ويژه از مديريت محترم سايت ك اين تاپيكو نبستن

ميدونم روز ب روز حالم داره بدتر ميشه تازه روزي ك جدا شيم بدترم ميشه

واقعاً نميدونم چكار كنم مثلا ميشينم درس ميخونم ي روز ، روز بعد انقد حالم بد ميشه كلاً رهاش ميكنم ، درمورد همه چيز همينطورم

باشگاهو استخرمو كم كردم بيرون رفتنام زبان خوندنام همه چيز خيلي خيلي كم

نميدونم پس فردا كلاساي دانشگامو چطوري برم ؟؟

قرصي وجود داره ادم بخوره همه چي يادش بره

همش منتظرم همسرم تقاصشو بده ثانيه شماري ميكنم هم خودش هم خانوادش

انتظار بي جاييه از خدا. ؟؟؟!!!

گنجشكك من نميتونم ب اين راحتي ببخشمش شايد ببخشم ولي منتظرم ي بلا سرش بياد اخه مگه ي ادم ميتونه؟؟

بهش خيانت كنن و ولش كنن بعد ببخشه و ارزوي خوشبختي بكنه ؟؟؟؟

بیشتر از هر آدمی الان حالتو میفهمم سحرجان میدونم خیلی سخته چون شرایط مشابه تو رو دارم اما اینو بدون که یه همچین آدمی حتی ارزش فکر کردن و اینکه بخوای خودتو درگیرش کنی حتی واسه تقاص پس دادنش رو نداره. آروم باش. مطمئن باش تقاصشو میده اصلاً یک لحظه هم شک نکن. فقط سعی کن آرامش قبلیتو به دست بیاری.

سلام و وقت بخیر

سحر عزیزم ممنون بابت همدردیتون.

میدونم 22 سال سن زیادی نیست اما من همیشه تو این سن نمیمونم و از طرفی دلم میخواد مادر جوونی برای بچم باشم.

فکر میکنم مادر خوب و مهربونی بشم :)

و در مورد شما:

این حالات شما کاملا طبیعی هست .منم تمامی این حالات رو پشت سر گذاشتم .بعضی اوقات میگفتم من رو ببرند به مکان خلوتی تا فقط داد بزنم ,احساس میکردم

دارم خفه میشم از این همه غصه.به اماکن زیارتی میرفتم و کلی درد دل میکردم و گریه میکردم و همزمان تمرین هایی که مشاورم میداد رو با همراهی خانوادم انجام

میدادم.

این دوره ای هست که باید سپری بشه ,میدونم سخته اما نکته خوبش این هست که میگذره و مطمئن باشید شما در این مسیر قوی و پخته تر میشید و کم کم همه

خاطرات تلخ گذشته براتون کمرنگ میشه.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
آقای kaveh-r بله درست حساب کردید .من در 16 سالگی عقد کردم (دوم دبیرستان ) و در 17 سالگی ازدواج کردم!!شاید یکی از اشتباهات زندگیم همین بود!

در مورد حس پیر بودن با شما موافقم ,اما من دیگه زیاد به ازدواج مجدد راغب نیستم و اگر روزی تصمیم بگیرم به ازدواج بزرگترین هدفم مادر شدن هست و این مهم

هست که پدر بچم فردی شایسته و لایق باشه وگرنه آنقدر زیاد در زندگی قبلیم سختی کشیدم و رنج دیدم که کلا دیدم نسبت به بیشتر آقایون تغییر کرده.

برام سخته باور اینکه مردی به همسرش تا آخر وفادار بمونه.

من از اعتماد بی اندازه ای که به همسر سابقم داشتم و اینکه هیچگاه براش کمبودی نمی گذاشتم خیالم راحت بود و دقیقا از همون ناحیه صدمه دیدم.

من خاطرات گذشته رو تقریبا به فراموشی سپردم و بخاطر مشاوره هایی که میرم خیلی حال روحیم بهتره و به همون دختر شاد و سر زنده گذشته برگشتم اما

بعضی اوقات بی دلیل و با دیدن بچه های دوستانم یهوو قلبم لبریز از حس مادری میشه و دلم میگیره اما این هم بالاخره میگذرد.

امیدوارم همگی دوستان موفق و دلارآم باشید و تمامی خاطرات تلخ گذشته رو به فراموشی بسپارید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Sahar51

ميدونم روز ب روز حالم داره بدتر ميشه تازه روزي ك جدا شيم بدترم ميشه

من نميتونم ب اين راحتي ببخشمش شايد ببخشم ولي منتظرم ي بلا سرش بياد اخه مگه ي ادم ميتونه؟؟

بهش خيانت كنن و ولش كنن بعد ببخشه ...

---

ما گاهی در دایرۀ خشم و عصبانیت گرفتار می‏شویم و زیبایی‏های زندگی را از یاد می‏بریم. ما باید بخشیدن را بیاموزیم ...

بخشش لطفی است به خود ، نه به دیگران .

هر کسی و به هر شکلی به شما بدی کرده است ، او را ببخشایید . اگر اون لایق بخشیدن نیست ،شما که شایسته رهایی و آرامش و یک حال خوب هستید...!



حتما بخونید :

لینک