نمایش نسخه قابل چاپ
در این دنیا، در همین شهر، در همسایگی ما آدمهایی هستند که بیش از ریشه بودن، شاخ و برگ فراوانند.
شاخه ها همواره در وحشت شکستن و برگ ها در معرض خزانند، این ریشه ها هستند که درخت را استوار نگه میدارند. آنهایی که ریشه های ضعیف و شاخ و برگ های سنگین دارند، از هر نسیمی در هراسند.
بیش از شاخ و برگ، ریشه باشیم.
شنبه تان، نیکو:heart:
..............نقل قول:
نوشته اصلی توسط الهه زیبایی ها
سلام
نکنه می خوایبد برید کاخ ریاست جمهوری ترامپ را بیارید پایین :biggrin-new:
بیایدخواستید یه تاپیک بزنید و با کمک بچه ها قضیه را ببرید جلو
البته اگه صلاح می دونید ، اگه شدنی نیست ، که دعای ما بچه ها ، همراه شما :305:
در کل ، ان شالله تصمیمی بگیرید که به صلاح و خیرتون باشه .
در پناه حق .
این روزها حال ایرانم خوب نیست...
مردم عزیز ... کرونا یک بیماری جدی هست. همه ی ما انسانها یک روز بدنیا آمدیم و یک روز دیگر در تاریخی دیگر از دنیا کوچ میکنیم، اما تا جایی که میتوانیم و خداوند بما درک و اختیار داده باید از مال و جان خودمون مراقبت کنیم.
رعایت نکردن دستورالعمل های بهداشتی یعنی خودکشی و خودکشی یعنی گناه. کاش فقط خودکشی بود، اما این پایان ماجرا نیست! یک فرد کرونایی میتونه چند نفر رو آلوده کنه و اگر از اون چند نفر یک نفر از دنیا بره این یعنی سهم در مرگ دیگران... سهم در کشتن یک فرد...چه کسی بدنبال چنین عاقبتی هست؟
کودکان، نوجوانان، جوانان، میانسالان، کهنسالان ... همه در معرض این بیماری هستند و اگر یک قرنطینه جدی انجام بدیم ، این بیماری در آخرین قربانی به پایان خواهد رسید. در خوشبینانه ترین حالت باید ماهها با این بیماری سر کنیم و بدتر از اون حدود چهار ماه دیگر شیوع آنفلوانزا رو هم در پیش داریم ... اگر اگر اگر در خانه های خودمون ، مدیریتی بر رفت و آمد و دستورالعمل های بهداشتی نداشته باشیم، بی شک ضررهای جبران ناپذیری در انتظار ماست.
دوست محترمی که این متن رو میخوانی لطفا خانوادت و مردمت رو آگاه کن.:72:
سلام.
جالبه.... وقتی با مشاور و اینجا حرف میزنم، میگن کمالگرایی ....
ولی خانوادم معتقدن من خیلی زندگی سطح پایینی رو انتخاب کرده ام و باید حالا تو فلان کشور فلان شغل و تحصیلات رو داشتم و ....
نمیدونم کجا برم کسی کاری به کارم نداشته باشه!
یکی از ارزوهام اینه که برم یه جایی هیچکی خبر نداشته باشه کجام، راحت هر جور خودم دلم میخواد زندگی کنم.
من یه توضیحی بدم، این پایان به معنی رعایت نکردن و تمام شدن نیست... بلکه بمعنای کنترل بیماری هست :72:نقل قول:
نوشته اصلی توسط سحر بهاری
..........
پوه عزیز شما غیر از درس خواندن چکارای دیگری اوقات فراغتتون انجام میدین؟
:72:
http://s12.picofile.com/file/8400324..._38679_483.jpg
زمستانم با تو بهار است
تو، امید فردا های منی...
* روز دختر بر همه ی دختران مهربان و زیبای تالار همدردی مبارک *
:72:
پوه
من الان به یه کشور خیلی پیشرفته مهاجرت کردم، تحصیلات بالایی دارم. شغل خیلی خوبی هم دارم. ولی باز خانوادم راضی نیستن. تو هر زمینه ای من رو با خفن ترین مقایسه می‌کنن. از نظر تحصیلات، ثروت، شغل، ازدواجم. شوهرم و .... خواسته هاشون با هم در تضاد هم هست. مثلا من باید جراح مغز می شدم، ولی در عین حال همیشه باید تو خونه کنارشون باشم.
اگر به خواسته شون برسم، یهو نظرشون رو عوض می‌کنن و یه چیز دیگه میشه معیارشون. همیشه اینجور بوده و حتی تا الان هم ادامه داره.
اونا اومدن تو ذهن من نشستن و من ناخوداگاه خودم رو همیشه با بهترین ها مقایسه میکنم و همین یعنی کمال گرایی. اما چون انسانم، محدودیت دارم و اشتباه هم میکنم. برای همین نمیتونم همه جا بهترین باشم.
دارم به سمتی می رم که خودم رو دوست داشته باشم. هرچی که هستم. یه آدم معمولی باشم. در حد توانمندی‌هام و هر روز بهتر از دیروز خودم. به این دنیا نیومدم که آرزوهای بقیه رو برآورده کنم. عملی کردنش خیلی سخته ولی ناممکن نیست.
سلام.
سحر حان، من توی یک سال اخیر خیلی کم اوقات فراغت داشتم و خیلی درگیر درس و دوره تخصصی و کار و اینا بوده ام. حتی توی فراغت هام هم ذهنم درگیرشونه. ولی اگر جدا از بحث درس و .... وقتی اضافه تر بیارم، به خواهرم سر میزنم و یا کمی از خواهرزاده هام مواظبت میکنم یا باهاشون بازی میکنم. و اگر باز وقتی اضافه تر اومد، یه اهنگی گوش بدم یا یه دستی به ساز بزنم، یا تلویزیون یه تعداد معدودی از برنامه ها رو گاهی ببینم.
عصرها البته یه نیم ساعت یک ساعتی خانواده دور هم چایی ای چیزی میخوریم.
دو سه روز در میون هم تماس تصویری با خواهر و برادرهای راه دور.
گاهی هم بحث های تاریخی و اجتماعی با بابا. قبلا بیشتر ، الان کمتر.
اگر هم که خیلی خسته یا بی حوصله باشم، وقتی که درس و کار خونه و این چیزا نباشه، خوابیدن رو به هر تفریحی ترجیح میدم.
اگر از قبل برنامه ریزی کرده باشم هم گاهی، مثلا دو سه ماهی یکبار، یه کوهی برم. البته مدتی بود حدود یک ساعتی هر روز توی خونه ورزش میکردم. ولی الان فکر کنم حداقل یکماهی هست ورزش هم نکرده ام. قبل کرونا هفته ای یکبار هم استخر میرفتم.
(دقت کردین کرونا شده یه مبدا تاریخ سنجی؟ مثل مثلا قبل از میلاد مسیح، بعد از میلاد مسیح... یا قبل از هجرت و بعد از هجرت... حالا هم قبل کرونا و بعد کرونا :):):) )
.
چند ماهه کمتر وقت کردم ولی رسیدگی به گلها هم با من بود و گاهی هم یکم به باغچه میرسیدم.
یه دونه ماهی هم داشتم که روزی چند بار میرفتم یکم باهاش بازی میکردم و حرف میزدم. که مدتی پیش مرد :((
روزی دو سه بار هم کوتاه یه سری به اینستا و شبکه های مجازی میزنم. که البته ۸۰ درصد پیج هایی که دنبال میکنم، محتوای آموزشی دارند نه تفریحی.
قبلاها فیلم هم میدیدم گاهی. ولی میتونم بگم حداقل در یکسال اخیر فیلم ندیده ام.
.
.
البته چند روزه به صورت موقت مشغول یک شغل نیمه وقت هم شده ام. که خب ساعت خوابم کمتر از قبل شده و مجبورم قبل از شش بیدار شم.
.
.
.
به نظر خودم وقت تلف شدنی کم دارم. و کارهام هم به نظر خودم بی ارزش نیست. گرچه دلم گاهی یک ذهن بی دغدغه میخواد که بشینم یکم کارهای هنری انجام بدم.
البته اینم بگم که دقیقا خودم نمیدونم دارم به کجا میرم و هدف دقیقم چیه. فعلا فقط میفهمم باید استقلال مالی پیدا کنم.
.................................................. ....
بهاره جان، خانواده من همش بهم میگن داری وقتتو تلف میکنی و به فکر ادامه تحصیل اونور باش.
میدونم در عمل از روی دلسوزی میگن و عملا هم توی این مملکت موندن، اونم با رشته من، بی فایده است، ولی من خودم هنوز توی خودم چندان میلی به این کار حس نمیکنم. منطقا که فکر میکنم اونها درست میگن و اشتباه از منه.
ولی نمیدونم چرا خودم توی خودم به اون مرحله ای که واقعا همچین چیزی رو بخوام نرسیدم. نمیدونم اسمش تنبلیه، حماقته، بی هدفیه، چیه؟
پوه عزیز تا همین الان که برای من ننوشته بودی احساس میکردم دانشجو شهر دیگری هستی ... یعنی چنین بمن القا شده بود .ببین دختر عزیز، تمام اینهایی که نوشتی ارزشمندن. درس خواندن تو، شغلی که چند روزه درگیرت کرده... اما افراط میکنی.
نه اون فراغت خیال رو داری و نه شاید یک خواب راحت...مثلا دفعه ی قبل که تالار بودی فکر میکنم زمان صندلی داغ بود که وقت نداشتی و یجورایی مضطرب بودی.
اگر نیاز به استراحت ذهنی داری، برنامش رو بریز و ببین چطور میتونی یمدت ذهنتو خلوت کنی، جسمت رو توان و آرامش دلنگیز رو بخودت هدیه بدی.
شما فرد موفقی هستی و قطعا به استقلال میرسی چون پر تلاشی، اما نباید بهاش گرفتن آرامشت باشه. اینکه من چرا اینجام، چرا خارج نیستم، چرا اینجورم ، چرا اونجورم ... این حرف و حدیث ها رو رها کن و توقعت از خودت نمیگم کم ولی به اندازه کن. اگر گام به گام در مسیر راه بری به اون هدف نهاییت میرسی، اما اگر بدوی و بدوی ممکن هست نرسیده به هدف یهو پات پیچ بخوره، یهو نفس کم بیاری و نقش بر زمین بشی.
آهسته و پیوسته در جریان باش و به اندازه ی یک بشر آفریده شده از استخوان و گوشت و ... از خودت انتظار داشته باش. این بشر نیاز به آسودگی ذهنی و جسمی داره... اگر اون آسودگی رو نداشته باشه تمام تلاشش تحت تأثیر قرار خواهد گرفت.
:72:
سلام.
سحر جان، دانشجوی شهر دیگری هستم. ولی به خاطر کرونا تمام کلاسها به صورت مجازی شد و این چهار پنج ماه خونه هستم. البته قبلش هم دو هفته یه بار میومدم خونه.
ولی من فکر میکنم برای استقلال مالی باید عجله کنم و همین حالا هم دیرشده!
کلا خیلی سختمه هنوز سر سفره پدر و مادر بودن! گرچه خیلی کم خرجم. این یکسال هم بهزینه پوشاک، قبض موبایل، دکتر، کرایه راه و همین دوره هایی که میرم رو از همین کارهای ریز ریزی که انجام میدم تامین کردم. ولی فقط بحث خرج نیست، کلا دلم استقلال میخواد. و براش استقلال مالی لازمه خب. به نظر خودم خیلی دیر شده.
نمیخوام مقایسه کنم. ولی چه توی دوستام چه توی فامیل دیکه هر کی هم سن و سال من بوده، زندگیش به یه ثبات نسبی رسبده. حالا یا ازدواج، یا شغل و درامد ثابت، یا زندگی مجردی مستقل...... ولی من هنوز ثباتی نداره زندگیم و انگار رو هواست و این نگرانم میکنه.
حالا بیشتر فضای تاپیک حال و احوال رو نگیرم. انشالله بعدا اگر لازم شد یه تاپیک جدا میزنم راهنمایی میگیرم.