یک بیت شعر زییا بنویسد

کسی دیگر نمی کوبد در این خانه ی متروک ویران را
کسی دیگر نمی پرسد چرا تنهای تنهایم
و من چون شمع میسوزم و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند
و من گریان و نالانم و من تنهای تنهایم
درون کلبه ی خاموش خویش اما
کسی حال من غمگین نمی پرسد
و من دریای پر اشکم که طوفانی به دل دارم
درون سینه ی پر جوش خویش اما
کسی حال من تنها نمي پرسد
و من چون تک درخت زرد پائیزم
که هر دم با نسیمی می شود برگی جدا از او
و دیگر هیچ چیز از من نمی ماند...!

دل من دیر زمانی ست که می پندارد:
دوستی نیز گلی ست
مثل نیلوفر و ناز ،
ساقه ترد ظریفی دارد
بی گمان سنگدل است آن که روا می دارد
جان این ساقه نازک را
-دانسته-
بیازارد!

در زمینی که ضمیر من و توست
از نخستین دیدار،
هر سخن ، هر رفتار،
دانه هایی ست که می افشانیم
برگ و باری ست که می رویانیم
آب و خورشید و نسیمش « مهر » است .

گر بدان گونه که بایست به بار آید
زندگی را به دل انگیزترین چهره بیاراید
آنچنان با تو در آمیزد این روح لطیف
که تمنای وجودت همه او باشد و بس
بی نیازت سازد ، از همه چیز و همه کس

زندگی ، گرمی دل های به هم پیوسته ست
تا در آن دوست نباشد همه درها بسته است
در ضمیرت اگر این گل ندمیده ست هنوز
عطر جان پرور عشق
گر به صحرای نهادت نوزیده ست هنوز
دانه ها را باید از نو کاشت

آب و خورشید و نسیمش را از مایه جان
خرج می باید کرد
رنج می باید برد
دوست می باید داشت

با نگاهی که در آن شوق بر آرد فریاد
با سلامی که در آن نور ببارد لبخند
دست یکدیگر را
بفشاریم به مهر
جام دل هامان را
مالامال از یاری ، غمخواری
بسپاریم به هم
بسراییم به آواز بلند
- شادی روح تو !
ای دیده به دیدار تو شاد
باغ جانت همه وقت از اثر صحبت دوست
تازه ، عطر افشان
گلباران باد
:72:

کسی که روی تو بیند نگه به کس نکند
زعشق سیر نباشد ز عیش بس نکند

آه اي خدا چگونه تو را گويم
كز جسم خويش خسته و بيزارم
هر شب بر آستان جلال تو
گويي اميد جسم دگر دارم...

به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات *** بخواست جام می و گفت عیب پوشیدن

پس بگفت ان تو مسلمان ولی
از سرمستی و لذت با علی

سحر بگوش صبوحی کشان باده پرست
خروش بلبله خوشتر ز بانک بلبل مست

من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک...
چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم گردد...

روشنی طلعت تو ماه ندارد
پیش تو گل رونق گیاه ندارد

اگر سروی به بالای تو باشد
نه چون قد دلآرای تو باشد
وگر خورشید در مجلس نشیند
نپندارم که همتای تو باشد

بر من قلم قضا چو رانند
پس نیک و بدش ز من چرا می دانند؟
دی بی من و امروز چو دی بی من و تو
فردا به چه حجتم به داور خوانند؟!

خیـــــــام

بر خیز و بیا بتا برای دل ما
حل کن به جما ل خویشتن مشکل ما

جمال در نظر و شوق همچنان باقیست
گدا اگر همه عالم بدو دهند گداست

ساحل سرگشته گفت٬گر چه بسی زیستم *** هیچ نه معلوم شد٬آه که من کیستم

موج ز خود رفته ای٬ تیز خرامید و گفت *** هستم اگر میروم٬گر نروم نیستم!!!

ای دل اگر نخواندت ره نبری به کوی او ... بی قدمش کجا توان ره ببری به سوی او
گر نروی به سوی او راست بگو کجا روی ... هر طرفی که بنگری ملک وی است و کوی او

ز کوی یار می‌آید نسیم باد نوروزی *** از این باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی چو گل گر خرده‌ای داری خدا را صرف عشرت کن *** که قارون را غلط‌ها داد سودای زراندوزی چو امکان خلود ای دل در این فیروزه ایوان نیست *** مجال عیش فرصت دان به فیروزی و بهروزی طریق کام بخشی چیست، ترک کام خود کردن *** کلاه سروری آن است کز این ترک بردوزی

در ديده ي ديده، ديده اي ميبايد
وز خويش طمع بريده اي ميبايد
تو ديده نداري كه ببيني اورا
ور نه همه اوست، ديده اي ميبايد.

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست
هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست

زین آتش نهفته که در سینه من است
خورشید شعله ایست که در آسمان گرفت

من آن گلبرگ مغرورم که میمیرم ز بی آبی

ولی با خفت و خواری پی شبنم نمیگردم

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

از زندگانی ام گله دارد جوانی ام

شرمنده جوانی ام از این زندگانی ام

هستم من آن تك درختي كه در پاي طوفان نشسته
همه شاخه هاي وجودش ز خشم طبيعت شكسته

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

صد بار به سنگ کینه بستند مرا
از خویش غریبانه گسستند مرا
گفتند همیشه بی ریا باید زیست
اینه شدم باز شکستند مرا

:72::72:

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست
که هرچه بر سر ما می رود ارادت اوست

:72::72::72:

صبحم به ندیدن رخ یار گذشت
شام آمد و ضجه ی من زار گذشت

دل، بی رخ لاله گون دلدار شکست
اشکم به درآمد و به رخسار نشست

شعر از خودمه و در مورد امام زمانه؛ برداشت دیگه ای نشه لطفا!!!

یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه دید و چه ها کشید

در خـزان هـجر گـل ای بلبل طبع حــزین
خامُـشی شـرط وفـاداری بـود، غـوغـا چـرا

نقل قول:

---

من آن گلبرگ مغرورم که میمیرم ز بی آبی

ولی با خفت و خواری پی شبنم نمیگردم

---

او که شد!

سیمرغ ِ

قله ی قاف ِ غرور

بر بلندای هوایش

دور شد

پرواز کرد

تنها ماند



:72:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط shayana

در خـزان هـجر گـل ای بلبل طبع حــزین
خامُـشی شـرط وفـاداری بـود، غـوغـا چـرا

---

خموش سایه که فریاد بلبل از خامیست
چو شمع سوخته آن به که بی سخن باشی

شعر از سایه (هوشنگ ابتهاج)

باده نوشی که در او روی و ریایی نبود *** بهتر از زهد فروشی که در او روی و ریاست

حافظ

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Hamed65

یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه دید و چه ها کشید

---

امروز کسی محرم اسرار کسی نیست ،؛، ما تجربه کردیم ، کسی یار کسی نیست

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط blue sky

امروز کسی محرم اسرار کسی نیست ،؛، ما تجربه کردیم ، کسی یار کسی نیست

---

سخنی که نیست طاقت که ز خویشتن بپوشم
به کدام دوست گویم که محل راز باشد؟

با این عطش تا چشمه دیگر دیر خواهد شد
دریا اگر باشد دلت تبخیر خواهد شد

درِ ميخانه گشاييد به رويم، شب و روز :72: :72: كه من از مسجد و از مدرسه، بيزار شدم

جــــامــه زهد و ريا كندم و بر تن كردم :72: :72: خــــرقــــه پيــــر خـــراباتى و هشيار شدم

واعـــظ شهــر كــه از پند خود آزارم داد :72: :72: از دم رنــــد مــــى‏آلــــوده مــــددكار شدم

بگـــذاريــــد كــــه از بتكــده يادى بكنم :72: :72: مـــن كـــه با دستِ بت ميكده، بيدار شدم

زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست *** هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود، صحنه پیوسته به جاست *** خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد ...

روح پدرم شاد كه مي‌گفت به استاد
فرزند مرا عشق بياموز و دگر هيچ

یاد عهدی که به اکسیر قناعت، صائب
زهر اگر قسمت من بود، شِکر می کردم

ای مرغ سحر عشق ز پروانه بياموز
كان سوخته را جان شد و آواز نيامد
اين مدعيان در طلبش بی خبرانند
آن را كه خبر شد خبری باز نيامد

من حاصل عمر خود ندارم جز غم

ور عشقی ز نیک و بد ندارم جز غم

یک همدم با وفا ندیدم جز درد

یک مونس نامرد ندارم جز غم

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

کاش می شد خالی از تشویش شد
برگ سبز تحفه درویش شد
کاش تا دل می گرفت و می شکست
عشق می امد کنارش می نشست
کاش من هم یک قناری می شدم
در تب آواز جاری می شدم
بال در بال کبوتر می زدم
آن طرفتر ها کمی سر می زدم
با قناری ها غزل خوان می شدم
پشت هر اواز پنهان می شدم
آی مردم ! من غریبستانی ام
امتداد لحظه ی بارانی ام
شهر من آن سوتر از پروانه هاست
در حریم آبی افسانه هاست
شهر من بوی تغزل می ده
دهر که می آید به او گل می دهد
دشت های سبز و وسعتهای ناب
نسترن، نرگس، شقایق ، آفتاب

دل از من برد و روی از من نهان کرد
خدا را با که این بازی توان کرد؟

مایه آرام دل چشم هوس بستن است
از تپش آسوده است، باز ِ نظر دوخته

پیری به رخ ما خط از ان روی کشیده است
تا خوانی از این خط که ز دنیا چه کشیدم