نوشته اصلی توسط
دختر بیخیال
مولانا مي فرمايد :
گر به هرزخمي تو پركينه شوي
پس كجا بي صيقل آيينه شوي
گاهي بايد از كنار يكسري مسائل جزئي گذشت خيلي از طعنه ها و كنايه ها و شكست ها را بايد در همان زمان دفن كرد مسائلي را كه چون خوره به جان آدمي مي افتد و به تدريج سراسر روح فرد را پر از كينه مي كند.
صبای عزیز دنياي ما دنياي گلايه هاست دنياي برخوردها و تشويش ها دنيايي كه هركداممان در روز در معرض هزاران زخمهاي روحي هستيم كه مارا بي رحمانه هدف قرار مي دهند.اينجاست كه مولانا مي فرمايد: اگر قرار است عارف در سلوك خويش از هر برخورد و از هر زخم كينه اي به دل گيرد كجا ميتواند مانند آيينه صاف و بي زنگار شود تا نور حقيقت در آن منعكس گردد بايد كه عارف قلب آيينه سان خويش را از زنگار بزدايد و چشمانش را به زيباييهاي زندگي عادت دهد.
چی میشه همه ی ما آدم ها نگاهمون بشه مثه *سهراب*.
سهراب به آن روي سكه نگاهي مي اندازد و زيبايي ها را مي بيند و با عاشقانه ترين شكل به دنياي پيرامون خويش نگاه مي كند و مي داند كه با محبت ،دوستي و عشق است كه ميتواند به سوي يك زندگي زيبا پرواز كند و تنها با عشق است كه ميتواند(به گرمي يك سيب مانوس شود) نه با كينه و حسد.
و عشق ،تنها عشق
ترا به گرمي يك سيب مي كند مايوس.
سخن بسیار زیبای سرکار خانوم پروانه سپهری، خواهر سهراب و شنیدی؟
( سعي كن هر قدر بدي مي بيني باز هم خوب باشي ،بدي در مقابل بدي هنر نيست ،اگر بدي مي بيني و جواب بدي رابا خوبي بدهي ،آن وقت است كه هنر كرده اي )
و بازم مولانا:
رو سینه را چون سینه ها هفت آب شو از کینه ها ** وانگه شراب عشق را پیمانه شو پیمانه شو
