نمایش نسخه قابل چاپ
ان شاء الله شما روی همه شون رو با همین سخت کوشی که دارید کم می کنین ، آدم باید توی مبارزه رجز بخونه ، یه کم باد توی غبغب تون بندازین و...
این عکس زیر شماتیک استاد گرام هستن ، بفرمایین یه کم بله دیگه ...
:beaten:
یه کم هم از دانش لایزال انگلیسی مون رِ بروز بیدیم نگن که ....
I know you can do it
(و وی در حالی که برای بیان این جمله بیست دیگشنری انلاین و آفلاین را باز کرده است در خیالات فرو رفته که مترجم رییس جمهور محترم است!!!:161:)
سلام.
ممنونم بهاره جون و آقا حامد. ممنون از همگی و روحیه دادنتون.
فکر کنم از شدت نگرانی، به مرحله بی حسی رسیده ام! شاید به قول استاد شاد و شنگول میزنم!! یهو انگار بی تفاوت شده ام دو روزه.
صبا راست میگفت یه روز که استرس نداشته باشم فکر میکنم مرده ام!
تاپیک حال و احوال نیستش. منم این مدت اصلا وقت نکردم به تاپیکا سر بزنم. هم وقت نکردم هم عمدا فاصله گرفتم از تاپیکا. با اینکه اینجا بوده ام، ولی دلم تنگ شده برای همدردی.
اعضای همدردی، همتونو دوست دارم
سلامنقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
و دقیقاً دلیل مقاومت برای تغییر و پیگیری و لختی و بی انگیزگی ها همین است .... وقتی ما وابسته حالاتی منفی و آسیب رسان می شویم کم کم سیستم دفاعی وجود ما نوعی لذت کاذب و نامحسوس به آن می دهد تا فرد بتواند دوام بیاورد و ..... ( بحثش مفصله ) و این است که فرد از فاصله گرفتن و رها کردن آن حالت و روحیه یا رفتار دوری می کند و چون حافظه محکم آنرا چسبیده .. احساس ناتوانی در تغییر را برای توجیه تحویل می دهد ...
حتی از نظر پزشکی هم چیزی به نام حافظه درد داریم ... یعنی اگر 6 ماه دردی را بدوش بکشی و در پی درمان و رفع آن بر نیایی ... در حافظه فایلی برای آن باز می شود و سیو می گردد یعنی این درد بدون عامل هم ادامه پیدا می کند ... لذا پزشکان توصیه می کنند وقتی دردی داری تا قبل از 6 ماه در پی برطرف ساختن و درمان آن باشید ...
حالا از نظر روان هم ما چنین مسائلی داریم ... فردی که حالتی را برای خود مدتهاست حفظ کرده و آنرا درمان نکرده ... ذهن به آن وابسته می شود و اگر آن حالت از او دور شود احساس خلاء و حتی ترس و تهی بودن می کند ... این است که نمی خواهد آنرا از دست بدهد بدون اینکه بداند ... و ذهنش توجیحات مختلف از جمله عدم توان تغییر و بی فایده بودن تلاش را به او القاء می کند تا در برابر تغییر مقاومت کند
این مقاومت را بشکن .... وقتی بدون این احوالات و به قول خودت استرس هستی ... مرتب به خودت بگو چه خوب ، خدا را شکرت ... چه حس خوبی دارم ... وقتی پالس مثبت و شادابی از لحظات بدون استرس منتشر کردی ... به خودت باز می گردد بصورت مضاعف و لذا این لذت که واقعی هم هست جایگزین آن لذت کاذب می شود و روان مایل به تکرار این تجربه می شود و اینگونه زمینه تغییر روحیه و احوال فراهم می شود
ما هم دوستت داریم عزیزم، و تو رو دختر شایسته و دوست داشتنی ای می دونیم. :72:نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
سلام.
وقتی میرم پیش استاد خیلی تضعیف روحیه میشم.
نمونه آخرمون خوب جواب داده. ولی باز استاد جوگیر شده میگه فلان تغییر رو هم انجام بدیم ببینیم چی میشه!!! آخه الان؟ الان وقتش رو دارم من؟ بهش میگم. میگه کلا یه هفته وقتتون رو میگیره!! من نمیدونم چرا استاد نمونه هایی که هر کدوم حداقل سه روز فقط یه مرحله اش وقت میگره و تا اتمام مراحلش نزدیک یک هفته طول میکشید رو میگه یک روزه میتونی بزنی؟ از اولش هم همینو میگفت. من هی مینالیدم که هر کدوم یک هفته وقت میگیره. اون میگفت یک روز وقت میگیره.
حالا هم که میگه باز باید بری آزمایشگاه. حالا تصور کنید کاری که استاد میگه یک هفته وقت میگیره، در عمل چقدر قراره وقت بگیره!!! تازه باید با ماده و دستگاهی کار کنم که تا حالا توی کارام باهاش برخورد نداشته ام و تا بیاد کار باهاشون دستم بیاد و مسلط بشم بهش دقت و تمرین و قاعدتا زمان میخواد.
بعدشم جای آزمایشگاه عوض شده و خیلی تجهیزات رو منتقل کردن جای جدید. و اون جای قبلی خیلی خیلی آلوده و بی نظم شده و هیچی نیست. و راستش جایی برای وایسادن و کار کردن نیست. امروز به استاد میگم مجوز ورود به اون آزمایشگاه جدید رو برام بنویسه. میگه همون آزمایشگاه قبلی کار کن. میگم تجهیزات نیست. میگه چرا بگرد یه گوشه همون جاها شاید یه چیزایی پیدا بشه!!!! بعدشم میگه زود هم کارت رو جمع کن و اگه اونجا نمونه ای ماده ای چزی داری جمع کن چون اونجا دیگه اصلا امن نیست و ممکنه هر لحظه بره رو هوا!!!!!
یعنی من اگه از دست استاد سر خودمو نزدم توی دیوار، خیلی هنر کرده ام. اصلا نمیدونم چرا نمیتونم محکم جلوش حرف بزنم. تا میامم حرف بزنم میگه 6 ماه رفتید نبودید.(البته چاخان میگه. چون من 3 ماه نبودم)
کلا به شدت احساس ناامیدی میکنم وقتی میرم پیشش. البته از اولشم اعصاب خورد کن بود کاراش. حالا هم با این کارا و حرفاش خیلی داره اذیتم میکنه. البته شایدم من توقع الکی دارم که توی این شرایط باهام مدارا کنه.
جالبه که اون هفته میگفت خب نمیتونستید بیاید میگفتید تا به بچه ها بگم فلان نمونه رو بزنن براتون!!! ... آره جون دلت. نمونه نمیخوام کسی برام بزنه. اگه خیلی کمک میخواستی کنی به من میذاشتی از همون تجهیزاتی که بقیه استفاده میکردن منم استفاده کنم.
از طرفی استاد توی نامه اش برای کمیسیون نوشت 95 درصد کار پایان نامه انجام شده!! در صورتی که فوق فوقش من 50 درصد کارام آماده بود. میترسم وقت کم بدن.
این جلسه کمیسیون هم هنوز نمیدونم چرا تشکیل نشده. البته مسئول آموزشمون میگه هر چی دیرتر تشکیل بشه به نفعته.
توی خوابگاه هم خیلی حس بدیه که برای بقیه بگم هنوز دفاع نکرده ام.
زمان هم که به طور عجیبی داره سریع میگذره :(((
درس خوندن، اونم فقط به هدف خلاصی ازش!
واقعا ارشد شرکت کردن، احمقانه ترین تصمیم زندگیم بود. احمقانه تریییین.
خیلی وقتا توی زندگیم مجبوریم تلاش کنیم، فقط برای اینکه از اون مرحله عبور کنیم. فقط برای اینکه از اون شرایط بگذریم.نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
البته این چیزیه که در اون لحظه برامون قابل لمسه. مثل کوه نوردی می مونه، خیلی وقتا خسته می شیم و (ببخشید) به غلط کردم میفتیم، ولی مجبوریم ادامه بدیم. اما وقتی به قله می رسیم و به اطراف نگاه می کنیم، همه چیز معنای دیگه ای پیدا می کنه. حتی اون قدم هاییکه با خستگی و اجبار برداشتیم.
حالا فکر می کنی من چقدر کوه می رم!! :18:
ببین ما همیشه چند تا انتخاب پیش رومون داریم،نقل قول:
درس خوندن، اونم فقط به هدف خلاصی ازش!
واقعا ارشد شرکت کردن، احمقانه ترین تصمیم زندگیم بود. احمقانه تریییین
یا از چیزی که داریم و شرایطی که توش هستیم لذت ببریم
یا غر بزنیم و شرایط رو واسه خودمون جهنم کنیم
یا تلاش کنیم شرایط رو تغییر بدیم و به مرحله ای برسونیم که فشاری که داره مثلا له مون میکنه برداشته بشه
الان حتی اگر بلد نیستی و نمی دونی چطوری از این شرایط لذت ببری، لطفا واسه خودت لحظه به لحظه ش رو جهنم نکن. تلاش کن اگر داری زجر میکشی و واست عذاب آوره زودتر رها بشی اینکه هی بگی احمقانه ترین کار ممکن بود یا وای دور از جونت خریت بود و .... نه کارت پیش می ره نه از فشاری که روت هست کم میکنه، فقط حالت رو بدتر و انرژی ت رو کم میکنه.
صادقانه بهت بگم؛ حتی اگر تصمیمت احمقانه بوده ؛ الان چاره ای نداری جز اینکه این حماقت رو به پایان برسونی نصفه رها کردنش و کش دادنش حماقت بزرگتری هست. پس فقط تمومش کن.
پ.ن: یه مدت بود کسی رو دعوا نکرده بودم. آخیـــــــــــــــــــــش حالـــم خوب شد:311::58: خدا خیرت بده:43::43::227:
سلام. صبا جان، این درس خوندنه گویا حتی اونقدر تاثیر نداشته که شما فکر نکنی داری با بچه مهد کودکی حرف میزنی. بله، من نمیتونم ازش فعلا لذت ببرم. اما دقت کنی اولش گفتم درس بخونی ففط برای اینکه از شرش خلاص بشی. اگر منظور این جمله رو متوجه نشدید باید بگم منظور دقیقا همون جمله ی باکلاس حماقت رو به پایان رسوندنی بود که شما فرمودید.
...............
سلام خانم میشل.
کاش همه چی مثل کوه رفتن بود.
حس بعد از عبور از یه مرحله، بستگی داره بعدش برات چی داشته باشه. یه وقتایی هیچی نداره برات. فقط یه چیزایی یاد گرفتی که بعدش به هیچ دردت هم نمیخوره. و خیلی چیزها رو هم به خاطرش از دست داده ای.
یعضی چیزا رو فقط باید از شرش خلاص شد.
و یه چیز ترسناااک... داره صدای تاق و توق و خش خش حرکت یک جانوری که از شدت صداش به نظر میاد موجودی خیلی بزرگتر از سوسک باشه، توی اتاق خوابگاه میاد و من جرات ندارم برم چراغ روشن کنم و چک کنم:d
بیا، اینم از خوابگاهاشون! اعصاب ندارما.... اَه...
اگر حرفهام حاوی جسارتی بود که چنین برداشتی کردی عذر می خوام.نقل قول:
سلام. صبا جان، این درس خوندنه گویا حتی اونقدر تاثیر نداشته که شما فکر نکنی داری با بچه مهد کودکی حرف میزنی
ولی منظور من این بود مرثیه سرایی فقط انرژی ت رو کم می کنه.
در هر صورت برات آرزوی موفقیت همراه با انرژی بالا دارم. :72: