یک بیت شعر زییا بنویسد

ز گریه مردم چشمم نشسته در خون است
ببین که در طلبت حا ل مردمان چون است

هرکسی، حرف دلی می فهمد
باید از خویش بپرسد، چند است؟
سر بازار لطافت، مردیست،
که صفا می آرد

چه لطف بود که نا گاه رشحه قلمت
حقوق خدمت ما عرضه کرد بر کرمت

این اشعار حافظ اینقدر زیبا هستند که بعضی مواقع به هم می ریزم! :)

واقعاً ببینید چقدر زیبا گفته:

آن که رخسار تو را رنگ ِ گل و نسرین داد *** صبر و آرام تواند به من ِ مسکین داد؟ و آن که گیسوی تو را رسم تطاول آموخت *** هم تواند کرمش داد ِ من ِ غمگین داد؟ گنج ِ زر گر نبود، کنج ِ قناعت باقیست *** آن که آن داد به شاهان، به گدایان این داد خوش عروسیست جهان از ره ِ صورت، لیکن *** هر که پیوست بدو، عمر خودش کاوین داد

کاوین: همان مهریه.
چقدر زیبا با کلمات بازی کرده.
این دنیا رو به یک عروس با ظاهری زیبا تشبیه کرده که هر کس بخواهد به این عروس برسه، باید عمر خودش رو به جای "مهریه" بده.
در اصل شاید بشود گفت، تلاش فقط برای رسیدن به زیبایی های ظاهری این دنیا، یعنی هدر دادن عمر!

درخت دوستی بنشان که کام دل به با ر ارد
نها ل دشمنی بر کن که رنج بی شما ر ارد

سر ارادت ما و استان حضرت دوست
که هر چه بر سر ما می رود ارادت اوست

خری با خری بهر جو ،جنگ شد
لگد زد یکی،دیگری لنگ شد
لگد خورده گفتا،مگر آدمی!!!!
رفیق خودت را چرا می زنی؟؟؟

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

شب تاریک و ره باریک و من مست
سبو از دست من افتاد و نشکست
نگهدارنده اش نیکو نگه داشت
وگرنه ،صد سبو ،نفتاده بشکست

بیا که قصر امل سخت سست بنیادست *** بیار باده که بنیاد ِ عمر بر بادست غلام ِ همت ِ آنم که زیر چرخ کبود *** ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست رضا به داده بده وز جبین گره بگشای *** که بر من و تو در ِ اختیار نگشادست مجو درستی ِ عهد از جهان ِ سست نهاد *** که این عجوز عروس هزار دامادست نشان ِ عهد و وفا نیست در تبسم گل *** بنال بلبل ِ بی دل، که جای فریادست

به پایان آمد این دفتر *** حکایت همچنان باقیست

========
پاورقی و منابع:
این موضوع با توجه به زیاد شدن تعداد پستشهایش قفل می شود.

ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان عشق را نالان مکن

باغ جان را تازه و سرسبز دار
قصد این مستان و این بستان مکن

چون خزان بر شاخ و برگ دل مزن
خلق را مسکین و سرگردان مکن

بر درختی کآشیان مرغ توست
شاخ مشکن مرغ را پران مکن

جمع و شمع خویش را برهم مزن
دشمنان را کور کن شادان مکن

گر چه دزدان خصم روز روشنند
آنچ می خواهد دل ایشان مکن

کعبه اقبال این حلقه است و بس
کعبه اومید را ویران مکن

این طناب خیمه را برهم مزن
خیمه توست آخر ای سلطان مکن

نیست در عالم ز هجران تلختر
هرچ خواهی کن ولیکن آن مکن

مولانا