اختلاف شدید با همسر و ترک منزل

سلام ستاره جاان
منم الان دقیقا در موقعیت شما هستم. با مشکلاتی خیلی شبیه به مشکلات شما. با این تفاوت که همسر من خودش منو از خونه اخراج کرده و توی پنجاه روزی که منزل پدرم هستم هیچ اقدامی نکرده.

با روانشناسی صحبت کن که روحیه شما رو برای جدا شدن هم آماده کنه. بهرحال ممکنه ما جدایی رو در پیش رو داشته باشیم. و این نباید مارو داغون کنه. قوی باش و منطقی با مشورت مشاور و وکیل پیش برو.

من خیلی به طلاق فکر کردم و مطالعه کردم. طلاق سخته و مطمئنا درد داره و غم داره. دلتنگی و احساس تنهایی. اگه مشکلات اقتصادی هم باشه که دیگه بدتر. بنابراین انتخاب و تصمیم خیلی سختیه. ولی از طرف دیگه اگر در زندگی مشترک آرامش نباشه و زندگی پر از تنش و ناآرامی باشه خب میشه راحتتر با طلاق کنار اومد.

خودتو سعی کن اذیت نکنی. با این مشکل مثل یه چالش روبرو شو که باید ازش رد بشی. فقط خودتو نباز و با دانش و مشورت و قدرت ازش عبور کن. من و تو چه جدا بشیم و چه توی زندگی بمونیم باید بتونیم حالمون رو خوب کنیم و منطقی زندگی کنیم.

انشالله برای هر دوی ما بهترین اتفاق رقم بخوره. :203:

ستاره عزیز خیلی متاسفم بخاطر شرایطی که در آن قرار دارید.

بله طلاق مثل ی جراحی خیلی سخت میمونه که بعدش دوران نقاهت طولانی داره و جای زخمی که همیشه روی بدن شما به یادگار میفته اما در آخر شما به اون جای زخم عادت میکنید و به زندگیتون ادامه میدید .

راستش من گفتم که صبر کنید به این دلیل که وقتی یک نفر در طلاق مصمم نیست هر اقدامی که انجام بده ممکنه بعدا خودشو سرزنش کنه چون همه میدونیم که امثال همسر شما منتظر یک واکنش از طرف شما هستند که کار رو برای خودشون راحت تر کنند .
نمیگم از فرصت طلاقتون بگذرید چون گاهی وقتها خانم در منزل پدری دنبال راه حل برای بازگشت هست اما آقا دنبال جابجایی اموال که تو پروسه طلاق با کمترین ضرر مالی مواجهه بشه و حتی تا جایی که بتونه همسرش رو اذیت کنه .

اما اگر فقط درصدی دلتون زندگیتون رو میخواد با مشاوره های دیگه هم مشورت کنید شاید مشاور بهتری پیدا کردید .
اما از من به شما نصیحت خودتون رو مشاوره بارون نکنید .

من دقیقا همین اشتباه رو کردم فکر کنم نزدیک به 15 مورد مشاور رفتم تا راهی برای زندگیم پیدا کنم و جالب اینکه هیچ مشاوری به من نگفت طلاق بگیر اما هیچ راهی هم برای من نداشتن . من فقط با مشاور زیاد عوض کردن خودم رو در معرض استرس زیاد قرار دادم چون هر مشاوری ی نظری داشت و من بیشتر راهمو گم کردم.


اینکه حتی از طریق پیامک هم با همسرتون ارتباط دارید خیلی خوبه .شما باید همه جوانب طلاق و ادامه رو بسنجید و بعد تصمیم قاطعی بگیرید .و اینو بدونید شما حق دارید زندگی با آرامش داشته باشید.


براتون آرزوی آرامش دارم .

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرزانه 123

سلام ستاره جاان
منم الان دقیقا در موقعیت شما هستم. با مشکلاتی خیلی شبیه به مشکلات شما. با این تفاوت که همسر من خودش منو از خونه اخراج کرده و توی پنجاه روزی که منزل پدرم هستم هیچ اقدامی نکرده.

با روانشناسی صحبت کن که روحیه شما رو برای جدا شدن هم آماده کنه. بهرحال ممکنه ما جدایی رو در پیش رو داشته باشیم. و این نباید مارو داغون کنه. قوی باش و منطقی با مشورت مشاور و وکیل پیش برو.

من خیلی به طلاق فکر کردم و مطالعه کردم. طلاق سخته و مطمئنا درد داره و غم داره. دلتنگی و احساس تنهایی. اگه مشکلات اقتصادی هم باشه که دیگه بدتر. بنابراین انتخاب و تصمیم خیلی سختیه. ولی از طرف دیگه اگر در زندگی مشترک آرامش نباشه و زندگی پر از تنش و ناآرامی باشه خب میشه راحتتر با طلاق کنار اومد.

خودتو سعی کن اذیت نکنی. با این مشکل مثل یه چالش روبرو شو که باید ازش رد بشی. فقط خودتو نباز و با دانش و مشورت و قدرت ازش عبور کن. من و تو چه جدا بشیم و چه توی زندگی بمونیم باید بتونیم حالمون رو خوب کنیم و منطقی زندگی کنیم.

انشالله برای هر دوی ما بهترین اتفاق رقم بخوره. :203:

---

سلام فرزانه عزیز
واقععا ناراحت شدم که شماهم به درد من مبتلا هستین
چندتا از تاپیک های شما رو خوندم و شباهت زندگی های ما به هم رو درک کردم منم خیلییییی از مشکلاتی که شما داشتین رو دارم
منم می دونم که درست نمی شه الانم برگردم 3 ماه دیگه باز باید خونه بابام بشینم
و بزرگترین مشکلی که الان دارم و خیلیی می ترسم دست بزن ایشونه و می دونم درست نمیشه چون کلا همه رفتاراش شرطیه و دوست داره یانگی به منم بزه که در شرایط مساوی قرار بگیره با من
امشب هم نوبت مشاوره داریم و قراره که بریم حرف بزنیم و من هرچیییییییییی فکر می کنم می بینم که دلم راضی نیست که برگردم به اون خونه که به من به خانوادم چه قد بی حرمتی شده چه قد کتک و تحقیر تحمل کردم و به خاطر کاری که نکردم عذرخواهی کردم.
باز اگه واقعا می دیدم که داره تلاش می کنه و دوستم داره می رفتم و از نو شروع می کردم ولی به شدت دلسردم
چون هیچچچچچچ تلاش و دست و پا زدنی از خودش وخانوداش با این که من ازشون کمک خواسته بودم ندیدم
طلاق قطعا خیلی سخخخته ولی من و شما مادرهای خوبی خواهیم شد در اینده و حتی می تونیم بدون وجود یک مرد هم زندگی کنیم ولی موندن فقط سوختنه
شما الان در حال حاضر در چه وضعیتی هستین؟
من با مشاور صحبت کردم و به من گفتن که ایشون مشکل خوبزرگ بینی داره و نشخوار فکری زیاد
همسر شما هم نشخوار فکری داره و اهل گذشت نیست؟
خوشحال میشم تجربه های بیشتری رو باهم رد و بدل کنیم

- - - Updated - - -

[QUOTE=mina_;462955]ستاره عزیز خیلی متاسفم بخاطر شرایطی که در آن قرار دارید.

بله طلاق مثل ی جراحی خیلی سخت میمونه که بعدش دوران نقاهت طولانی داره و جای زخمی که همیشه روی بدن شما به یادگار میفته اما در آخر شما به اون جای زخم عادت میکنید و به زندگیتون ادامه میدید .

راستش من گفتم که صبر کنید به این دلیل که وقتی یک نفر در طلاق مصمم نیست هر اقدامی که انجام بده ممکنه بعدا خودشو سرزنش کنه چون همه میدونیم که امثال همسر شما منتظر یک واکنش از طرف شما هستند که کار رو برای خودشون راحت تر کنند .
نمیگم از فرصت طلاقتون بگذرید چون گاهی وقتها خانم در منزل پدری دنبال راه حل برای بازگشت هست اما آقا دنبال جابجایی اموال که تو پروسه طلاق با کمترین ضرر مالی مواجهه بشه و حتی تا جایی که بتونه همسرش رو اذیت کنه .
الان که اینو گفتی یه مقدار بدبین شدم که نکنه چنین کاری کرده باشه چون پدرم بهش گفته که بو دنبال کارای طلاق که جدا بشین به درد هم نمی خورین.

اما اگر فقط درصدی دلتون زندگیتون رو میخواد با مشاوره های دیگه هم مشورت کنید شاید مشاور بهتری پیدا کردید .
اما از من به شما نصیحت خودتون رو مشاوره بارون نکنید .
ممنونم از شما درسته واقعا ادم سردر گم میشه

من دقیقا همین اشتباه رو کردم فکر کنم نزدیک به 15 مورد مشاور رفتم تا راهی برای زندگیم پیدا کنم و جالب اینکه هیچ مشاوری به من نگفت طلاق بگیر اما هیچ راهی هم برای من نداشتن . من فقط با مشاور زیاد عوض کردن خودم رو در معرض استرس زیاد قرار دادم چون هر مشاوری ی نظری داشت و من بیشتر راهمو گم کردم.


اینکه حتی از طریق پیامک هم با همسرتون ارتباط دارید خیلی خوبه .شما باید همه جوانب طلاق و ادامه رو بسنجید و بعد تصمیم قاطعی بگیرید .و اینو بدونید شما حق دارید زندگی با آرامش داشته باشید.


براتون آرزوی آرامش دارم .[/ اینکه پیام میده هم به اجبار مشاور بوده وگرنه خودش فقط در فکر اینه که کم نشه
من فکر می کنم نه من در خانواده اونا جایی دارم نه او در خانوده من ارزش و احترامی داره و این بسیار دلسردم کرده]

ستاره جان من خودم با مشاور صحبت کردم و قراره همسرم هم صحبت کنه. تا ببینیم چی پیش میاد. من هم مثل شما دوست ندارم برگردم. چون هیچی فعلا عوض نشده. من توی این سالها سعی می کردم از زندگیم هیچکس چیزی ندونه. ولی الان تقریبا همه اطرافیانم خبردار شدن و خیلی هم تعجب می کنن از اینکه این مدت همسرم هیچ خبری از من نگرفته.

اختلافات فرهنگی و روحیات متفاوت ما و عدم توجه ایشون به نیازهای من و خیلی چیزهای دیگه باعث شد توی این سالها همش دعوا و درگیری بینمون باشه و عصبانیت همسرم هم مزید بر علت بود و اینکه هیچوقت حاضر نبود مشکلاتمون رو با گفتگو حل کنیم. شاید بقول خودش ازدواج ما اشتباه بود و اصلا نباید ازدواج می کردیم با هم. این اواخر هم خیلی رابطه سردی داشتیم. طوریکه اصلا حرفی برای گفتن با هم نداشتیم. هرکسی سرش به کار خودش گرم بود. روزی شاید چند کلمه یا جمله حرف می زدیم. هرچند از ابتدا هم زیاد در مورد آینده و اینکه چکار کنیم و چکار نکنیم صحبتی نمی کردیم. اصلا زنگی ما خیلی عجیب بود. من باید خیلی زودتر از اینها یه تکون اساسی به خودم می دادم. نه اینکه منتظر بمونم تا بالاخره با این وضعیت مجبور به ترک خونه بشم.

طلاق خیلی سنگینه و اسمش هم آدمو می ترسونه. مطمئنم اگه روزی طلاق بگیرم حالم خیلی خیلی بد میشه ولی فکر نمی کنم نتونم از پسش بربیام در کل. احساس می کنم بهرحال با کمک روانشناس و ... این دوره رو سپری می کنم.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرزانه 123

ستاره جان من خودم با مشاور صحبت کردم و قراره همسرم هم صحبت کنه. تا ببینیم چی پیش میاد. من هم مثل شما دوست ندارم برگردم. چون هیچی فعلا عوض نشده. من توی این سالها سعی می کردم از زندگیم هیچکس چیزی ندونه. ولی الان تقریبا همه اطرافیانم خبردار شدن و خیلی هم تعجب می کنن از اینکه این مدت همسرم هیچ خبری از من نگرفته.

اختلافات فرهنگی و روحیات متفاوت ما و عدم توجه ایشون به نیازهای من و خیلی چیزهای دیگه باعث شد توی این سالها همش دعوا و درگیری بینمون باشه و عصبانیت همسرم هم مزید بر علت بود و اینکه هیچوقت حاضر نبود مشکلاتمون رو با گفتگو حل کنیم. شاید بقول خودش ازدواج ما اشتباه بود و اصلا نباید ازدواج می کردیم با هم. این اواخر هم خیلی رابطه سردی داشتیم. طوریکه اصلا حرفی برای گفتن با هم نداشتیم. هرکسی سرش به کار خودش گرم بود. روزی شاید چند کلمه یا جمله حرف می زدیم. هرچند از ابتدا هم زیاد در مورد آینده و اینکه چکار کنیم و چکار نکنیم صحبتی نمی کردیم. اصلا زنگی ما خیلی عجیب بود. من باید خیلی زودتر از اینها یه تکون اساسی به خودم می دادم. نه اینکه منتظر بمونم تا بالاخره با این وضعیت مجبور به ترک خونه بشم.

طلاق خیلی سنگینه و اسمش هم آدمو می ترسونه. مطمئنم اگه روزی طلاق بگیرم حالم خیلی خیلی بد میشه ولی فکر نمی کنم نتونم از پسش بربیام در کل. احساس می کنم بهرحال با کمک روانشناس و ... این دوره رو سپری می کنم.

---

منم بسیار دو دلم
دیروز با خودش حرف زدم و باز هم نتونستم به قولای که می ده اعتماد کنم
حتی یه ببخشید ساده هم نگفت حتی نخواست یه شاخه گل بگیره که از دلم دربیاره
من احساس می کنم خیلیییی خیلی تحقیر شدم توی زندگی با این ادم
جالبه کهخانودش کلا خودشونو کشیدن کنار و میگه من بشون گفتم دخالت نکنید مگه میشه؟
او منو بارها کتک زده بعد خانوداش به راحتی گفتن باشه ما دخالت نمی کنیم؟ در حالی ک من از مادرش کمک خواستم
اصلا نمی خوام احساسی تصمیم بگیرم اصلاااااا
حتی یک قدم بر نداشت واسه این که حل کنه چیزی رو
همین مشاوره رو هم من براش نوبت گرفتم
این نهایت بی عرضگی یک مرده که بشینه تا بپاشه زندگیش

سلام

همسرتون چه حرفایی رو بشما گفتن؟ لطفا کامل بنویسین

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سحر بهاری

سلام

همسرتون چه حرفایی رو بشما گفتن؟ لطفا کامل بنویسین

---

بعد چند جلسه مشاوره ما یک قرار گذاشتیم که حرف بزنیم
اول از همه در مورد دست بلند کردن گفتن و فقط می گفت خیلی خیلی ناراحتم و تو سال جدید تصمیم گرفتم چنین اتفاقی نیوفته
و اینکه من از شپرسیدم توی این یک ماه که دست رو دست گزاشته بودی و هیچ اقدامی نه خودت نه خانودت نکردین منتظر چی بودی؟
گفت دل کنده بودم منتظر طلاق بودم ولی وقتی برام نوبت مشاوره گرفتی امید پیدا کردم
من در مورد خانواده ها گفتم چون همیشه 80 درصد مشکلات ما سر خانوده ها بوده و توقعات بیجایی که از خانوده من داره همیشه
گفتم این قضیه به خانوده ها کشیده شده و باید از طریق اونا حل بشه حداقل یکبار بشینن با احترام با هم حرف بزنن اونا که مشکلی نداشتن ما باعث شدم
النم من برگردم باز این مشکلات هست درست نمیشه
که گفت نه نه اصلاااا من بشون گفتم دخالت نکنن
فقط نگران این بود که خانودش کم بشن
بعدک گفت حتما توقع داری بابام که 3 سال از بابات بزرگتر زنگ بزنه بشون؟
گفتم عیدمبارکی نیست که بزرگ کوچیک داشته باشه تو خطا کردی و اونا باید واسه دلجویی بیان
به هرحال می خواست گفتم اگه راه حلی واسه حل این مشکلات داری که بیا بگو نه ک من بر نمیگردم به خصوص توی اون خونه که تمااام همسایه ها دعوای مارو بارها شنیدن
و بابام هم به شدت مخالفه میگه تا پدر مادرش نیان اینجا مشکل و حل کنن نمی زارم برگردی کار کمی نبودی الان دخالت نکنن دیگه به درد نمی خورن
اون موقع ک نباید دخالت می کردن همش اویزوون بودن الان خودشونو کشیدن کنار

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سحر بهاری

سلام

همسرتون چه حرفایی رو بشما گفتن؟ لطفا کامل بنویسین

---

و اینکه همش میگفت تو رفتی ابروی منو بردی
منم گفتم اون موقعی که زدی و ابروتو حفظ کردم باید می فهمیدی که دوباره و 100 باره تکرار نکنی

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سحر بهاری

سلام

همسرتون چه حرفایی رو بشما گفتن؟ لطفا کامل بنویسین

---

و همچنان از مادرش دفااااع می کرد و از خوبی هاش و دل مهربونش تعریف می کرد و اصلا برام قابل تحمل نبود و بهش گفتم که تو نیازی به من نداری فقط مادرت واست خوبه همین و بس

سلام
تفاوت شما و من اینه که من هیچ انتظاری از خانوادش ندارم. درسته شاید جاهایی خوب راهنمایی نکردن و شاید حتی از طرف اونا تحریک هم شده (البته نه عمداً) بابت بعضی مسائل که باعث دعوای بین ما شده، و شاید حتی ریشه مشکلات شخصیتی همسرم در نوع رفتار والدین باشه، ولی خب ما با خانواده طرف نیستیم بلکه با شوهرهامون طرفیم. الان خانواده من هم واقعیتش هیچ انتظاری از پدر و مادر اون ندارن. از خودش ناراحتن که چرا توی این مدت منو بلاتکلیف رها کرده. من خودم هم با توجه به روحیات شوهرم می دونم دقیقا طرز فکر همسر شمارو داره.


در ضمن اگه این بحث ها به خانواده هاتون کشیده بشه صددرصد تنشها بیشتر میشه. حتما با مشاور و تحت نظر اون هر اقدامی رو انجام بدین. به نظرم بهتره که یه مدت طولانی مثلا یکسال زیر نظر مشاور زندگی کنید. یعنی الان با همسرتون شرط کنید که هر دو تنهایی یا یاهم در طول این یکسال جلساتی رو با مشاور داشته باشید. وگرنه الان برگشتن شما و من هیچ فایده ای نداره. چون مشکلات سرجای خودش هست. ببین همسر منم دوسال پیش بعد از صحبت با مشاور ، از برخوردهای فیزیکیش خیلی ناراحت بود و قول داد که تکرار نکنه ولی در طول این دو سال چندین بار تکرار کرد. فقط قول دادن و ناراحت بودن ملاک نیست. این رفتار ها نیاز به درمان داره نه قول دادن.

اینکه انتظار کارهایی از همسرت داری که برای حفظ زندگی مشترک انجام بده، دقیقا منم برام سواله که چرا همسرم هیچ تلاشی نمی کنه. هیییییییچ!!!
خیلی برام جالبه و دوست دارم بدونم واقعا چه فکری می کنن آقایون توی اینجور مواقع. و اینکه آیا همه آقایون همینجورن؟ ولی اینبار من خیلی دارم حواسمو جمع می کنم که زیاده روی نکنم در تلاش کردن.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط فرزانه 123

سلام
تفاوت شما و من اینه که من هیچ انتظاری از خانوادش ندارم. درسته شاید جاهایی خوب راهنمایی نکردن و شاید حتی از طرف اونا تحریک هم شده (البته نه عمداً) بابت بعضی مسائل که باعث دعوای بین ما شده، و شاید حتی ریشه مشکلات شخصیتی همسرم در نوع رفتار والدین باشه، ولی خب ما با خانواده طرف نیستیم بلکه با شوهرهامون طرفیم. الان خانواده من هم واقعیتش هیچ انتظاری از پدر و مادر اون ندارن. از خودش ناراحتن که چرا توی این مدت منو بلاتکلیف رها کرده. من خودم هم با توجه به روحیات شوهرم می دونم دقیقا طرز فکر همسر شمارو داره.


در ضمن اگه این بحث ها به خانواده هاتون کشیده بشه صددرصد تنشها بیشتر میشه. حتما با مشاور و تحت نظر اون هر اقدامی رو انجام بدین. به نظرم بهتره که یه مدت طولانی مثلا یکسال زیر نظر مشاور زندگی کنید. یعنی الان با همسرتون شرط کنید که هر دو تنهایی یا یاهم در طول این یکسال جلساتی رو با مشاور داشته باشید. وگرنه الان برگشتن شما و من هیچ فایده ای نداره. چون مشکلات سرجای خودش هست. ببین همسر منم دوسال پیش بعد از صحبت با مشاور ، از برخوردهای فیزیکیش خیلی ناراحت بود و قول داد که تکرار نکنه ولی در طول این دو سال چندین بار تکرار کرد. فقط قول دادن و ناراحت بودن ملاک نیست. این رفتار ها نیاز به درمان داره نه قول دادن.

اینکه انتظار کارهایی از همسرت داری که برای حفظ زندگی مشترک انجام بده، دقیقا منم برام سواله که چرا همسرم هیچ تلاشی نمی کنه. هیییییییچ!!!
خیلی برام جالبه و دوست دارم بدونم واقعا چه فکری می کنن آقایون توی اینجور مواقع. و اینکه آیا همه آقایون همینجورن؟ ولی اینبار من خیلی دارم حواسمو جمع می کنم که زیاده روی نکنم در تلاش کردن.

---

سلام عزیزم
منم خیلی می ترسم که این قولها فقط کشک باشه و من بر گردم ولی هیچ تغییری نبینم و به قول شما نیاز به درمان داره البته به من گفت که الان دیگه حاضرم پیش روانپزشک برم برای ایم مشکلم ولی بازم خودش این کارو نمی کنه و منتظره منه!!!
من می ترسم برگردم باز سر چیزای کوچیک و چرت دعوا بشه و توقعاتی که داره چرا مامانت زنگ نزد چرا بابات فلان کارو نکرد و همیشه خودشو و خانوده شو بزرگ تر می بینه و مشاور به من گفت که خود بزرگ بینی داره
من خیلییییییی تو شرایط بدی ام و چاره دیگه هم نداشتم و از دستش فرار کردم چون ممکن بود به قیمت جونم تموم شه موندن تو اون خونه
در مورد طلاق هم بش گفتم و گفت طلاق نمی دم

اگه می تونی دوباره با مشاور صحبت کن. صحبت های خودتونم بهش انتقال بده ببین نظرش چیه. بهرحال ما نیاز هست که همراهی یه مشاور رو داشته باشیم کنار خودمون.
من خودم در حال حاضر هم از مدیر سایت همدردی و هم از مشاوره حضوری دارم کمک می گیرم. دوستان و مشاوران همراهی که توی این سایت هستن هم واقعا در این مدت خیلی بمن کمک کردن. خیلی چیزها یاد گرفتم از تک تکشون. که روی طرز فکر من تاثیر گذاشته و خوب بوده.

بازم مارو در جریان کارهاتون بذار