نمایش نسخه قابل چاپ
سلام
مصباح عزیز ازتون تشکر می کنم. صحبتای شما خیلی می تونه بهم کمک کنه باید این شجاعت رو به خرج بدم و کم کم خانواده ها رو متقاعد کنم.
راستی توی تاپیک قبلی منظورم از حس ترحم، ترحم به همسر بود. آیا احساس ترحم به یک دختر به خاطر فشار و آسیبی که در نتیجه جدایی و بعد از اون می بینه می تونه باعث دوام زندگی بشه؟
شما اگر نمی خواهید سرزنش بشنوید از خانواده یک راهی دارید. می توانید بعد از اینکه تصمیم قطعی گرفتید و خانواده را در جریان گذاشتید و وقت دادگاه گرفتید ( برای طلاق توافقی ) با توجه به اینکه مستقل هستید به خوابگاه برگردید. اگر درستان تمام شده است می توانید یک کار موقتی در آن شهر یا شهر دیگر پیدا کنید و بروید. اگر هم امکان اینها نیست می توانید بیشتر ساعت های روز را بیرون از خانه باشید. مثلا کاری موقت پیدا کنید یا بروید کتابخانه یا ورزشگاه و تمرینات ورزشی وقت گیر و خلاصه سرتان را شلوغ کنید.
وقتی هم به خانه برمی گردید کمی تحمل کنید تا موقع خواب برسد و همه بخوابند.
خوب این پیشنهاد با توجه به روحیه شما است. اما اگر خودم بودم سعی می کردم به خانواده ام حق بدهم و حرفشان را تحمل کنم یا قانعشان کنم.
به هر حال بسته به روحیه خودتان دارد.
به هیچ وجه با احساس ترحم ازدواج نکنید.چون کاذبه.نقل قول:
نوشته اصلی توسط mansor
اگر واقعا دلتون برای اون دختر بی گناه بسوزه؛هیچ وقت اونو از داشتن یک عشق واقعی محروم نمی کنید!
شما نگرانش نباشید با توجه به اینکه سنشان کم است حتما یک همسر مناسب پیدا می کنند.
از تجربه یکی از دوستانم براتون می گم:
پسر و دختری با هم ازدواج کردند.اما این بار پسر به دل دختر ننشسته بود.و بعد از 6 ماه طلاق گرفتند.
خانواده دختر به پسر گفتند که شما هر جا خواستگاری رفتی و چند جلسه گذشت این موضوع طلاقت را بگو. و بهشون بگو که برای اطمینان با ما تماس بگیرند و ما براشون توضیح بدیم که ماجرا به خاطر دختر ما بوده و شما مشکلی نداشتی.
اتفاقا پسر دختری را می پسنده و بعد از دو سه جلسه ماجرا را می گه و می گه که پدر و مادر اون خانم حاضرن به شما توضیح بدن.
خانواده دختر مورد پسند به خانواده همسر سابق زنگ می زنند و پدر اون خانم کل ماجرا را می گن و اتفاقا کلی از آقا پسر تعریف و تمجید می کنند که خیلی پسر خوب و با خانواده ایه و...
اصلا به همین دلیل هم ما متاسفانه به دخترمون اصرار کردیم تا ایشونو از دست نده.که متاسفانه به دلش ننشست.
خلاصه اون دختر و پسر الان ازدواج کردن و زندگی واقعا عاشقانه ای دارن!
شما هم این مسئولیت را به عهده بگیر!به پدر خانمتون بگین: حاضرم که بعدا اگر خواستگاری برای دخترتون اومد من خودم بهشون کامل توضیح بدم و مساله به دل ننشستن به خاطر اختلاف سن زیاد را مطرح کنم.بگید که من تمام تقصیرات را گردن می گیرم.مسئولیت این اشتباه را کامل می پذیرم.از این جهت اصلا نگران نباشید.
سلام...متاسفانه راهنمایی کرذن ما ایرانی ها شبیه کارهای دیگرمان است...در همان قران یک کلام گفته که اگر حس میکنید نمیتوانید با هم زندگی کنید از هم طلاق بگیرید سپس خداوند هر دو را از فضلش بی نیاز می کند.. والسلام.....من خودم چهار سال با حس کثیف ترحم با دختری فرشته خو زندگی کردم اخرش هم کارمون به طلاق کشید. علاقه که ایجاد نمیشه هیچ هر روز هم بیش از پیش حس بدبختی می کنید.زن باید بتوانه لذت را به شما بچشاند.متاسفم برای اونها که میگن دیدت رو عوض کن و مساله را سطحی میبینن متاسفم. دختر را بدبخت کرده خیلی حرف درستی نیست.این مشکل مثل یک بیماری است که با طلاق حل میشه همین.
سلام آقای نیکمرام.خوش آمدید به تالار همدردی و بابت تجربه تلختون متاسفم.لطفا برای درد دل کردن هم که شده یک تاپیک جدید باز کنید و زندگی تون رو شرح بدید تا بقیه هم از تجربتون استفاده کنند.آشنایی تون به چه صورت بوده و چی شد که کار به اینجا کشید؟الان تو چه مرحله ای هستید. طلاق گفتید یا هنوز نه؟نظر همسرتون و خانواده ها راجع به تصمیمتون چی بوده؟
- - - Updated - - -
معذرت می خوام. بدون دیدن صفحه ایشون مطلب قبلی رو نوشتم. تاپیک قبلا ایجاد شده. :sad:
سلام.دیگه همه مارو یادشون رفته مث اینکه .فقط خودمونیم!!!!
راستش نمیدونم چی میشه گفت ودرست چیه راجب مورد شما.ولی واقعیت کم بودن سن همسرتون هست که مطمئنا خیلیم تاثیر گذاره وهم اینکه ایشون شهرستانن وروابطشون محدوده واینم مزیت علت .من خودم سن ایشون بودم درست نمیتونستم با یه پسر (مخصوصا اگه حس میکردم ازم بالاتره) حرف بزنم وفک کنین تا دانشگام ادامه داشت واونجا خیلی چیزا رو یاد گرفتم الان یه پا استادم واسه خودم:311:و خندم میگیره از اخلاقای اونموقه خودم .کسی نمیتونه بگه من همون دخترم !!
برعکس مورد من مورد شما خیلی فرصت داره.
ولی اگه تصمیم بجدایی دارین کاش زودتر انجام بدین همسرت سن حساسیه واتاثیر پایدار روش میذاره
الان چکار کردین؟؟چخبره کلا؟؟
سلام راجع به زندگیم دیگه نمی خوام زیاد صحبت کنم. فقط اتفاقای خاصی که تو این مدت افتاده اینه که خانواده های دو طرف کاملا متوجه قضیه شدند و من به توصیه دوستان انجمن و یکی از مشاوران (که نامزدم معرفی کرده بود) تا حد زیادی کوتاه اومدم به امید اینکه زمان بگذره و ایشون تغییر کنه.
الان چیزی که خیلی منو عذاب میده اینه که نمی تونم دغدغه ها، گرفتاریها و افکارمو باهاش در میون بذارم چون اصلا از حرفام سر در نمیاره درست مثل مشکل شما خانم سالی. تازگیا فهمیدم که خیلی بچه ست و رفتارش از هم سن و سالاش بچه گانه تره. خیلی سخته که همسر آدم، بهترین دوست و معدن اسرارش نباشه.
سلام منصورجان،
حالا که تصمیم گرفتی رویکردت رو عوض کنی (یعنی به جای جدایی بیشتر به فکر اصلاح رابطتون هستی)، یه تاپیک دیگه ایجاد کن که روی بهبود روابطتون تمرکز داشته باشه.:72:
سلام میشل جان و بقیه دوستانراستش قصد ایجاد تاپیک جدید ندارم چون دوستان تا اینجا به اندازه کافی منو راهنمایی کردند. فقط از خدا می خوام که هر چی صلاحه زودتر اتفاق بیفته و این کابوس هر چه زودتر تموم بشه.
خدایا از زمانی که به یاد دارم همیشه دستان مهربان تو را احساس کرده ام... خدایا سرتاسر زندگی من پر از اتفاقات شیرینی ست که خواست تو باعث همه آنها بوده. این بار هم این بنده ضعیفت را از حکت تقدیری که برایش رقم زده ای آگاه کن تا به قول عزیزی:
درهایی که به سویم می گشایی ندانسته نبندم، و درهایی که به رویم می بندی به اصرار نگشایم! خدایا مرا به بزرگی چیزهایی که داده ای آگاه و راضی کن تا کوچکی چیزهایی که ندارم آرامشم را به هم نریزد... آمین
سلام آقا منصور حالا که تصمیم به ترمیم گرفتین و مشکل اصلیتون را هم نبود درک همسرتون عنوان کردین من چند تا راهکار بهتون پیشنهاد می دم:1)من خودم وقتی خودم را با زمانی که هنوز با این تالار آشنا نشده بودم مقایسه می کنم؛می بینم الان چقدر پخته تر و با تجربه تر شدم.پس مطالعه و خواندن تجربیات و مشکلات دیگران خیلی در پختگی تاثیر گذاره و قطعا این پختگی تدریجی هست و یکباره نیست.اگه می توننستید این تالار را به طور نامحسوس بهشون پیشنهاد کنید طوری که نفهمند شما اینجا را می شناسید خیلی خوب می شد.مثلا می تونید به همون مشاور بگید که به خانمتون بگن.2)با هم مطالعه کنید .مثلا کتابهای راز هایی در مورد مردان و زنان.یا سی دی های مشاوره ای دکتر فرهنگ و ... را با هم مطالعه کنید و کم کم بحث کنید.نظراتش را بشنوید و گاهی تشویقش کنید . گاهی بگید ولی من این طوری فکر می کنم....این طوری شاید زودتر بتونه بزرگ بشه.3)وقت هایی که نظراتش را می شنوید همش به این فکر نکنید که چقدر بچه گانه است.از یک زاویه دیگه نگاه کنید.مثلا این طوری فکر کنید که چقدر با مزه به موضوع نگاه می کند.چقدر ذهنش معصومانه هست.4)بهش انتظاراتتان را بگویید.مثلا بگید که دوست دارم وقتی که از موضوعی ناراحتم تو منو درک کنی و بهم دلداری بدی.دوست دارم مثلا برام برنامه ریزی کنی.مثلا حواست باشه که من روزهای زوج باید به درس هام برسم و ازم در مورد کارام بپرسی.(البته مثال بود...)اوایل شاید بنده خدا نتونه خوب این کار را بکنه.اما شما تو ذوقش نزنید و خودتون از یک زاویه دیگه نگاه کنید.مثلا پیش خودتون این طوری بگید:چقدر همسرم برای رابطمون تلاش می کنه.چقدر تلاش هایش بامزه و نمکی هست.چقدر وقتی که می خواست دلم را بدست بیاره لحنش ناز بود.5)هر نکته مثبتی که دیدین بهش بگید و تشویقش کنید.مثلا وقتی خسته بودم و تو درکم کردی و یک چایی برام آوردی و بعد از یک مدتی که خستگیم در رفت در مورد مشکلاتم ازم پرسیدی و تلاش کردی که از جایی یا کسی راهنمایی برام بگیری خیلی خوب بود و احساس خوبی کردم.نکات منفی را هم این طوری بگید:اما اگه اینطوری می بودی خیلی بهتر بود.6)اگه بشه ایشون کلاس های مختلف برن.حالا اگر کارگاه های ازدواج یا کلاس های مشاوره ای و... خیلی خوب میشه.ذهنشون باز تر می شه.حتی تو کلاس های دیگه مثل زبان تعامل با افراد مختلف ذهنشون را بیشتر باز می کنه.فکر می کنم کلاس ورزش به خصوص ورزش های رزمی مثل تکواندو خیلی بتونه به محکم تر شدنشون کمک کنه!!!من تجربه اش را داشتم.چون من خودم یکم نازک نارنجی بودم.بعد رفتم کلاس ورزش رزمی.خیلی محکم تر شدم.روحیه مقاومت و... در من به وجود اومد.خیلی خوب بود.اعتماد به نفسم هم خیلی بیشتر شد.از دعا هم غافل نباشید.اگه بتونید یک سفر زیارتی مشهد با خانواده ها برید هم خیلی خوبه.این طوری با اعتماد بیشتری راهتون را ادامه می دین.موفق باشید و ما را بی اطلاع نگذارید.