نمایش نسخه قابل چاپ
خوب یعنی عاشق نشدی. راستی متولد بهمن نیستی؟!
ببین من خودم عاشق شدم اما متاسفانه به وقتش نفهمیدم. وقتی که دیگه دستم نمی رسید به اون شخص تازه فهمیدم.
به هرحال باید روی خوداگاهیت کار کنی.
واسه اینکه ضرر نکنی و تصمیم اشتباه نگیری حتما مشاوره هم برو. یا روانشناس و کارشناسی چیزی.
نه متولد خردادم. یعنی مشخصه عاشق نشدم ؟ یعنی دوسش هم ندارم ؟ :(
می نوش عزیزم واقعا ازتون متشکرم. خیلی به من کمک کردید. فقط میتونم بگم ممنونم.
نه نه. به نظر من دوسش داری. اگه دوسش نداشتی که 6 سال باهاش دوست نبودی. منظورم از این عشقای سوزان بود که خیلی هم زود کمرنگ می شن.
من نمی تونم هیچی بگم. نمی دونم. خودت باید با کمک مشاور و خوداگاهی و این چیزا بفهمی. من نمی دونم.
سلام .واسه زندگی مشترک دوست داشتن بهتره تا عشق بنظر من البته.عشق یه چیز رویایی وکامله البته تا وقتی بهش نرسیدی.میگن ازدواج عشقو میکشه واقعیت داره چون بعد ازدواج یه چیزایی رو میبینی ومیفهمی که قبلا نمیخواستی ببینی مثل اینکه ادمی که عاشقشی هم عصبانی میشه.غر میزنه .بهت امرو نهی میکنه و.... مثل مردای دیگه جورابشم بو میده:311:اینطوریه که میخوره تو ذوقت چون ازش بت ساخته بودی.ولی دوس داشتن اینجور نیست گذشت میکنی از این چیزا چون کنارش که هستی ارومت میکنه اونم از قصورای تو میگذره.بنظرم بهش احساس داری که دنبال راه حل میگردی.یه شوهر باید وفادار باشه .صبور باشه.بهت احترام بگذاره .رو بدیهات چشمشو ببنده .دلش واست تنگ بشه .دلت واسش تنگ بشه .تنها از دید شهوانی بهت نگاه نکنه .به نظرت احترام بگذاره.وقتی دلت گرفته به حرفات گوش بده.و............ایا اینارو توش میبینی؟اگه میبینی بشین وببین امادگی ازدواج داری؟ایا ضمانتی هست بعدا یه همچین کسی رو پیدا کنی که این همه سال بدون هیچ توقع بیجایی فقط دوست داشته باشه؟:72::72:
می نوش جان ممنونم از کمکی که به من کردید دوست عزیز :72:
منو می ترسونی! من هیچ کمکی نکردم. امیدوارم بتونی دوسش داشته باشی. چون فکر نمی کنم هر کسی این شانسو داشته باشه که بتونه یه همچین کسی رو برای ازدواج پیدا کنه. نظر هیام خیلی از پست های طولانی و بی خاصیت من خلاصه تر و مفید تر بود. راستی به نظر من ارزش مهر و دوست داشتن خیلی بالاتر از عشقه. امیدوارم موفق باشی.
نقل قول:
نوشته اصلی توسط هیام
خوب پس دنبال چی میگردی؟خودت جواب سوالاتو میدی.دوسش نداری .یه چیزی بگم ناراحت نشو ولی اونی که داره زندگیشو تباه میکنه تو نیستی اونه.احساستم گم نکردی کاملا پیداس که چه احساسی داری...ولی باید به احترام ایشون واین همه محبتش خیلی اروم وکم کم رابطتو باهاش کم کنی تا اذیت نشه ایشون برخلاف شما رواین موضوع ورابطه حساب کرده .این حرفا صرفا نظر شخصی منه وممکنه درست نباشه.:162:
هیام خودم هم همین فکر رو میکنم. به خدا تا الان هم هزار بار بهش گفتم من لایق دوست داشتنت نیستم ولی اون میگه تو هرچی هستی مهم نیست من دوستت دارم. میگه چیکار کنم که دوست دارم ؟ میگه منو دوست نداشته باش ولی باهام باش چون من نمیتونم بدون تو. میگه من مثل تو نیستم اگه 6 سال پیش گفتم عاشقتم، تا آخرش هستم و پات میمونم.
منم نظرم اینه که اون داره تباه میکته. چطوری کم کنم آخه؟ اون نمیذاره به خدا.
با این حال من بازم فکر می کنم که احتمالا دوسش داری. 6 سال باهاش دوست بودی.
توصیه ام اینه که با توجه به اینکه این اقا خیلی خوبه توی این مدتی که ازش وقت گرفتی با اون درسای مدیتیشن و کارگاهای این تالار روی خودت کار کنی. در عین حال چند باری هم بری پیش مشاور ببینی چه کار می شه کرد.
اگه مشکلت دوست داشتن ایشون نباشه و یه چیزی مثل دوست نداشتن خودت یا ترس از روابط جنسی یا نداشتن اعتماد به نفس یا حتی اشنا نبودن با احساسات خودت باشه توی خوداگاهیت (واسه من همون درسای مدیتیشن بود) می تونی بهشون برسی.
ببین کلا چه کسایی رو دوست داری. اصلا دلت واسه هیچکسی تنگ می شه؟ پدر یا مادر یا خواهر برادرتو دوست داری؟ شاید از وابستگی فرار می کنی.
به هر حال موفق باشی.