مرددم براي طلاق.مشكامون داره حل ميشه برا بهتر شدن راهنمايي كنيد.

مینا خانم سلام

منم فکر می کنم تا حالا خوب قاطعیتت رو نشون دادی ولی سعی کن همزمان مهربونی و عشقتم نشون بدی.
نمی دوتم شرایط زندگیت چه جور بوده ولی احساس می کتم اگر مردی دنبال اعتیاد بعد از ازدواج بره یا دنبال دوست بازی یا تازه بعد ازدواجش یاد خانواده پدریش بیافته به خاطر اینه که تو خونه اون ارامش و احساس قدرتی رو که دنبالش بوده پیدا نکرده. البته هیچ کس حق نداره کسی دیگه ای رو به خاطر خواسته هاش آزار بده. اما مطمئنم اگر شما بخواهید می تونید همسرتون رو همون همسر ایده ال خودتون بکنید . البته با پشتیبانی عاطفی کردن.
ببین کسی که اعتیاد داره یعنی ضعیف النفس بوده ، باید بهش عزت نفس بدی
کار یک مرد یعنی نصف وجودش ، نباید از اون زیاد انتقاد کنی و باید بهش بفهمونی که بهش افتخار می کنی که از استراحت شبش می زده که خرجی زندگی رو در بیاره. و باز هم بهش افتخار می کنی که حاضر شده به خاطر شما باز کارشو عوض کنه و مونس تنهایی شبهای شما باشه.
می دوتم تو غربت زندگی کردن خیلی سخته ، ولی تمرکزتو از سر و کله زدن با مشکلات (البته غیر از مشکلات همسرت) بیرون بیار و سعی کن سرتو با فعالیتهای مختلف شلوغ کنی

امیدوترم موفق باشی

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

راستی یه چیزی یادم رفت بگم.
مردها خیلی زود دوری براشون عادی می شه. منظورم اینه که : از دل برود هر اتچه از دیده رود برای مردها صدق می کنه. سعی کن پیشش باشی و از نزدیک روش کار کنی. از راه دور که نمی شه کسیو عوض کرد. در واقع شما نباید انتظار داشته باشی که در این 9 ماه هیچ تغییری کرده باشه چون شما پیشش نبودی.
یک روانشناس معروفی می گفت هر وقت تصمیم به طلاق گرفتی حد اقل یکسال بعد از تصمیمت باید روی درست شدن زندگیت کار کنی ( با تمام قوا) . این زندگی چندین سال طول کشیده تا به اینجا رسیده. حداقل دو برابرش باید تلاش کنی تا به نقطه اولش بر گردونیش. انتظار معجزه نداشته باش.
اینقدر هم نترس. به این فکر کن که هیچ اتفاقی نمی تونه شما رو از لذت زندگی دور کنه .

به نظر من هم اگر نمی خواهی طلاق بگیری بهتره اینکه بری و با شوهرت زندگی کن اینقدر از هم دور باشید اصلاً خوب نیست اینقدر محتاط بودن هم خوب نیست. شوهرتو تنها نگذار.

دوستان ممنون از نظرات خوبتون واقعا ممنون كه برام وقت گذشتيد فعلا همه چيز خوبه مدام با هم در تماسيم كارشم داره درست ميشه قرار گذاشتيم اخر اين هفته بريم سفر با هم گفتم قبل از اينكه برگردم يه چند روزي رو خودمون 2 تايي باشيم تا خيالم از بابت اعتيادش راحت بشه.خيلي دوست دارم همه چيز درست بشه تا به يه ارامش برسم اين مدت واقعا خسته شدم.يكم ميترسم ميترسم همه چيز خراب بشه.راستش خودمم خيلي دلم ميخواد برگردم ولي مشاورم ميگه رو حرفت قاطعيت داشته باش اگه الان رو حرفت واينستي براش عادي ميشه ديگه رو حرفات حسابي باز نميكنه.من كه اين مدت صبر كردم اين چند وقتم روش.بهر حال فكر ميكنم اين سفر برا دوتامون خوب باشه.

:72::72:سلام گلم
منم زندگیم متزلزل شد.تمام ارزوهام داشت به باد میرفت:302:

اما تنهاش نذاشتم.خانواده ام حمایتم نکردن.پشتم کاملا خالی بود.فقط با دعا ومناجات رو پا مونده بودم:72::72::72:
کمی اوضاع بهترشد
اما یه چیزی یادت بمونه اختلاف رو ازخانواده بیرون نبر .پدر ومادرا بامحبتشون همیشه تصمیمشون درست نیست. ازاین به بعد احساسی تصمیم نگیر .:72::72:

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

البته مورد الان منظورم نیست.کار درستی کردی.
حرف بردن که باعث دعوامیشه روگفتم:43:

دوستان خوبم سلام اول از همه چيز ميخوام از همتون تشكر كنم.واقعا اين 8 ماهي كه تو تالار عضو بودم خيلي برام سود بخش بود و در كنار شما تونستم مشكلمو حل كنم و با دردو دل پيش شما دوستان خودمو سبك كنم تا بتونم به يه نتيجه برسم.روابط با همسرم خيلي خوب پيش ميره يك هفته با هم رفتيم سفر عالي بود خيلي خوش گذشت يه چنتا بحث كوچيكم داشتيم اونم سره يه سري حرفايي كه تو اين مدت زده شده بود كه زود حل شدو ادامه پيدا نكرد البته خودم دوست دارم اين حرفها و دل خوري ها زده بشه تا وقتي رفتيم خونمون ديگه حرفي از گذشته نباشه برا بحث.بهر حال همه چيز فعلا اون طور كه دلم ميخواست و خواسته بودم داره پيش ميره بعد از 1 سال جدايي و قهر دقيقا 1 سال طول كشيد.ولي متاسفانه يه مشكل جديد دارم نه با همسرم با احساسات خودم راستش دوستان باورتون نميشه دلم نميخواد برگردم يعني ميترسم من از غريبي و تو اون شهر زندگي كردن بدم ميياد دلم ميخواد رابطه ام با همسرم همين طوري بمونه وقتي گفت كارش داره درست ميشه وحشت كردم تصور زندگي تو اون شهر و دوري از خانوادمو زندگي در كنار خانواده همسرمو خيلي اذيتم ميكنه مدام فكر ميكنم چرا بايد دور از خانوادم باشم و در كنار خانواده همسرم باشم همش فكر ميكنم بعد چند سال زندگي اونجا شبيهه اونا ميشم در برابر خانوادم احساس گناه ميكنم كه دارم تنهاشون ميذارم دلم نميخواد از وابستگيهام اينجا دست بگشم به اونجا هيچ تعلق خاطري ندارم و فكر ميكنم اونجا افسرده ميشم.ياد غروباي غريبي كه ميفتم گريه ام ميگره واقعا نميدونم با اين احساس چيكار كنم.از حالا اضطراب گرفتم از اينكه بايد برم.ترا خدا دعوام نكنيد خودم ميدونم خيلي بي منطقم ولي دست خودم نيست خيلي سختمه.ميترسم اين مسئله رو زندگيم تاثير منفي بزاره

دوست عزیز خیلی خوشحالم که زندگیت داره سرو سامون میگیره :227:
اما حالا که خدارو شکر داره همه چی به خوبی پیش میره با دست خودت خرابش نکن این حس طبیعیه خصوصا برای خانومها که احساسی اند و وابسته تر به خونواده اما یه جمله ای یکی از دوستان به من گفت که میخوام اینجا به شما بگم:
شما دیگه دختر کوچولوی مامان و بابا نیستی همسرت زندگیشو با شما سهیم شده اگه بخوای اجازه بدی این احساسات در وجودت رخنه کنه ممکنه بازخوردش این باشه که همسرت دوباره به روال قبل برگرده که دیگه اونوقت برگردوندنش خیلی سخت تره
پس : محکم و قوی کنار همسرت بایست و از لحاظ روحی و عاطفی حمایتش کن تا زمانی که در غربت هستی و بیش از هر وقت دیگه ای نیازمند حمایت ایشون هستی بتونی از حمایتش بهره مند بشی

سلام مینای عزیز.منم خوشحالم زندگیت داره درست میشه.به نظر من تو نباید برای رفتن پیش خانوادت بی قرار باشی.این باعث میشه نقطه ظعف بدی دست شوهرت.نمیدونم چه مدت ازدواج کردی اما ما آدما زود با شرایط جدید عادت می کنیم.تو هم اگه یه مدت روی مشکلات اصلی مثل تریاک و برادرش متمرکز بشی و زیاد به اینکه چرا از خانوادت دوری فکر نکنی عادت می کنی.به نظرم مشل مصرف تریاک به مراتب مهمتر از برادرشه.اطلاعتتو در این مورد ببر بالا:303:

من هم با نظر دوستان موافقم به وضعیت جدید عادت می کنی و برای شما خیلی خوشحالم که به زندگی ات برگشتی ما رو هم از حال خودت بی خبر نکن

سلام مینای اوضاع چه طوره؟