مشاعره ( با اشعار گلچین و محتوایی)

در ره منزل لیلی که خطرهاست در او *** شرط اول قدم آنست که مجنون باشی

فرشته مهربان، به کلبه ی فقیران خوش آمدی! :)

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور
کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

روی زرد از شرم تو ، دل پر زخون از عشق تو *** کز غمت روزی شود ، خون جاری از چشمان کنم

مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو

وقت دیدار به فردا مفکن، چونکه ز عمر *** تا که دیدار دگر دست دهد می گذرد

در نمازم خم ابروی تو در یاد آمد *** حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

دلم امید فراوان به وصل روی تو داشت
ولی اجل به ره عمر رهزن امل است

تا کی به تمنای وصال تو یگانه اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

هر شب تو را بی جستجو میافتم اما نگذاشت بی خوابی بدست آرم تو را امشب

بی قرار توام ودر دل تنگم گله هاست

آه بی تاب شدن عادت کم حوصله هاست

تو فصل پنجم عمر ِ منی و تقویمم. به شوق توست که تکرار میشود هر سال تو را ز دفتر حافظ گرفته ام یعنی: که تا همیشه ز چشمت نمی نهم ای فال

لذت اندر ترک لذت بود ای آزادگان *** ما گدایان ترک این لذت نمی دانسته ایم

من گنگ خواب دیده و عالم تمام کر
جانم به لب رسید از این بی زبانی ام ...



کاش امشب کسی باشه برای مشاعره ... دل گرفته ام هوای بیت های ناگهان کرده ...

آویژه ی عزیز من اومدم ولی فکر کنم دیر اومدم...

مرا با برکه ام بگذار؛ دریا ارمغان تو بگو جویِ حقیری آرزوی رود با خود داشت...

تا نسیم از شرح عشقم باخبر شد، مست شد
غنچه‌ای در باد پرپر شد ولی کو غیرتی؟!

یک ذره وفا را به دو عالم نفروشیم هر چند در این عهد خریدار ندارد...

در ایمـان گـر نیـابم از تو بویی
و گر در کـفـر بـویی یـابم از تو

وه که به حسرت عمر گرامی سر شد
همچو شراری، از دل آذر بَر شد و خاکستر شد
یک نفس زد و هدر شد
روزگار ِ من به سر شد

دلم رمیده شد و غافلم من درویش
که آن شکاری سرگشته را چه آمد پیش

شکستنی شده ام اعتراف میکنم، اما،
ز جنسِ شیشه ی عمر توام؛ مزن به زمینم

نمیرسند به هم دستِ اشتیاقِ تو و من
که تو همیشه همانی که من همیشه همینم...

مي خور كه صد گناه ز اغيار در حجاب
بهتر ز طاعتي كه به روي و ريا كنند

دائم گل این بستان شاداب نمیماند دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

يا رب به كه شايد گفت اين نكته كه در عالم

رخساره به كس ننمود آن شاهد هرجايي

یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه دید و چه ها کشید

دور بادا عاقلان از عاشقان
دور بادا بوی گلخن از صبا
گر درآید عاقلی گو راه نیست
ور درآید عاشقی صد مرحبا

ای آسمانِ عاشقان ای جانِ جانِ عاشقان
حسنت میان عاشقان نک دوستکامت می‌کند

دل چو خالی شود از عشق به دور اندازش
یه بی باده چو گردید کستن دارد

در دلم هیچ نیاید مگر اندیشه وصلت تو نه آنی که دگر کس بنشیند به مکانت

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

هنوز با همه دردم امید درمان است که آخری بوَد آخر شبان یلدا را

از من به من نزدیک تر تو،از تو به تو نزدیک تر من
باور نکن تنهاییت را،تا یک دل و یک درد داری

یارب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح ان دهدکه چه گفت وچه هاشنید

دو دست دعا فرا برده ام به سوي آسمانها
كه تا پر كشم به بال غمت،رها در كهكشانها

اگررفیق شفیقی درست پیمان باش
حریف خانه وگرمابه وگلستان باش

شربتي از لب لعلش نچشيديم و برفت
روي مه پيكر او سير نديديم و برفت :311:

توبندگی چوگدایان به شرط مزدمکن
که دوست خودروش بنده پروری داند

دل که رنجید از کسی خرسند کردن مشکل است

شیـشه ی بـشکسته را پیـوند کردن مشـکل است

ترس جای عشق جولان داد و شک جای یقین
آبروداری کن ای زاهد مسلمانی بس است

ترا چنانکه توئی هر نظر کجا بینند
بقدر دانش خود هر کسی کند ادراک

کسی که حسن وخط دوست درنظردارد
محقق است که اوحاصل بصردارد.