یک بیت شعر زییا بنویسد

جا نا به حا جتی که تو را هست با خدا
کاخر دمی بپرس که ما را چه حا جت است

به هست و نیست مرنجان ضمیر و خوش می باش
که نیستی است سرنجام هر تکامل که هست

دانی که چرا خدا تو را داده دو دست
من معتقدم که اندر آن سری است
با یک دست به کار خویش پردازی
با دست دگر ز دیگران گیری دست

حافظ! منشین بی مِی و معشوق زمانی *** کایّــام گل و یاســمــن و عید صیام است

صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت
ناز کم کن که دراین باغ بسی چون تو شکفت
گل بخندید که از راست نرنجیم ولی
هیچ عاشق سخن سخت به معشوق نگفت

بر من قلم قضا چو بی من رانند *** پس نیک و بدش ز من چرا میدانند؟ دی بی من و امروز چو دی بی من و تو *** فردا به چه حجتم به داور خوانند؟

جا نا به حاجتی که تو را هست با خدا
کاخردمی بپرس که ما را چه حاجت است

مکن خیره بر زیردستان ستم ... که دستی است بالای دست تو هم

اخر ا لامر گل کو زه گران خواهی شد
حا لیا فکر سبو کن که پر از باده کنی

راهی بزن که اهی بر سا ز ان توان زد
شعری بخوان که با ان ر طل گران توان زد