یک بیت شعر زییا بنویسد

شبی نپرسی و روزی که دوستدارانم چگونه شب به سحر می‌برند و روز به شام ببردی از دل من مهر، هر کجا صنميست مرا که قبله گرفتم، چه کار با اصنام به کام دل، نفسی با تو التماس منست بسا نفس که فرو رفت و بر نيامد کام

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود وین راز سر به مهر به عالم سمر شود گویند سنگ لعل شود در مقام صبر آری شود ولیک به خون جگر شود

شاید تکراریه ولی قشنگه.

معا شران گره از ز لف یا ر با ز کنید
شبی خوش است بدین قصه اش در ا ز کنید

حضو ر خلوت انس است و دوستان جمعند
و ان یکاد بخو انید و در فرا ز کنید

هم موسم بهار طرب خيز بگــــــــــذرد ،؛، هم فصل ناملايم پاييز بگــــــــــــــذرد

گر نا ملايمـــي به تو کرد از قـضـــــــــا ،؛، خود را مساز رنجه که اين نيز بگــذرد

روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر
خرمن سوختگان را همه گو باد ببر

ای نسیم سحر ارا مگه یا ر کجاست
منزل ان مه عاشق کش عیا ر کجاست

شب تار است و ره وادی ایمن در پیش
اتش طو ر کجا موعد دیدار کجاست

سینه از اتش دل در غم جا نانه بسو خت
اتشی بود در این خانه که کاشا نه بسوخت

خلوت گزیده را به تما شا چه حاجت است
چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است