مشاعره ( با اشعار گلچین و محتوایی)

.تو كیستی، كه من اینگونه بی تو بی تابم؟ شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم. تو چیستی، كه من از موج هر تبسم تو بسان قایق سرگشته، روی گردابم!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط shomila

تو كیستی، كه من اینگونه بی تو بی تابم؟

شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم.

تو چیستی، كه من از موج هر تبسم تو

بسان قایق سرگشته، روی گردابم

---

من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه؟
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین آه!

همای گو مفکن سایه شرف هرگز
در آن دیار که طوطی کم از زغن باشد

دستي به جام باده و دستي به زلف يار
پس من چگونه پيرهنم را عوض كنم؟!

موج، مي آمد، چون كوه و به ساحل مي خورد ! از دل تيره امواج بلند آوا، كه غريقي را در خويش فرو مي برد، و غريوش را با مشت فرو مي كشت، نعره اي خسته و خونين ، بشريت را، به كمك مي طلبيد : - « آي آدمها ...

اگر دل دلبره دلبر کدومه *** وگر دلبر دله دل را چه نومه دل و دلبر به هم آمیته وینم *** نذونم دل که و دلبر کدومه *** بابا طاهر

هر آن دلبر که چشم مست دیره
هزاران دل چو مو پابست دیره
میان عاشقان آن ماه سیما
چو شعر مو بلند و پست دیره

همه هست ارزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به ارزویی

یک نفر از غبار می آید، مژده ی تازه ی تو تکراریست
یک نفر از غبار آمد و زد- زخم های همیشه بر بالم

میخواره و سرگشته و رندیم و نظرباز
وآن کس که چو ما نیست در این شهر کدام است؟

تو آرزوی بلندی و دست من کوتاه
مدام پیش نگاهی مدام پیش نگاه

همای اوج استغنا به پستی خو نمی گیرد بدین جرم ای فلک از جور مشکن شانه ما را

با اجازتون چون مثنویه و توی حرف بعدی تاثیری نداره کلش رو مینویسم:

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است اکسیر من نه اینکه مرا شعرِ تازه نیست من از تو مینویسم و این کیمیا کم است سرشارم از خیال، ولی این کفاف نیست در شعر من حقیقت یک ماجرا کم است تا این غزل شبیه غزل های من شود چیزی شبیه عطر حضور شما کم است گاهی ترا کنار خود احساس میکنم اما چقدر دلخوشی خوابها کم است خون هر آن غزل که نگفتم به پای توست آیا هنوز آمدنت را بها کم است؟

تا کی به تمنای وصال تو یگانه اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

.

همه حدیث وفا و وصال میگفتی چو عاشق تو شدم قصه واژگون کردی

یک قصه بیش نیست غم عشق‌ و وین عجب کــز هر زبان که می‌شنـوم نامکـرر است

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود *** وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

دلم رفت و نديدم روى دلدار *** فغان از اين تطاول آه ازين زجر

رفتی و صبر و قرار مرا بردی طاقت این دل زار مرا بردی

یوسفی باید که دَر دام زلیخا دل نبازد وَرنه خورشید و کواکب دَر برش مفتون نداند

دل را به کف هر که نهم باز پس آرد
کس تاب نگهداری دیوانه ندارد

دریا و من چقدر شبیهیم گرچه باز من سخت بیقرارم و او بیقرار نیست با او چه خوب میشود از حال خویش گفت دریا که از اهالی این روزگار نیست

تاب بنفشه ميدهد طره مشك ساي تو
پرده غنچه ميدرد خنده دل گشاي تو

وه که جدا نمی‌شود نقش تو از خیال من *** تا چه شود به عاقبت در طلب تو حال من

نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی

سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا؟

آشفته تر زآشفتگان روزگارم از غم به زنجیرم، مرا مگذار و مگذر

رازی که بر غیر نگفتیم و نگوییم *** با دوست بگوییم که او محرم راز است

تا کی‌ به تمنای وصال تو یگانه *** اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

هر ناله و فرياد كه كردم نشنيدي
پيداست نگارا كه بلند است جنابت :72:

تاب بنفشه میدهد طره مشکسای تو *** پرده غنچه میدهد خنده دلگشای تو

وفا مجوي ز دشمن كه پرتويي ندهد
چو شمع صومعه افروزي از چراغ كنشت

تمام هرم گناهت به جان من،- بنشین مرا مگیر از این جذبه ی اهورایی ز لحظه لحظه ی تو چشم برنخواهم داشت مباد دیده ببندم به روی زیبایی

يا رب ممدي ساز كه يارم به سلامت
باز آيد و برهاندم از بند ملالت

تو را که حسن خداداده هست و حجله بخت
چه حاجت است که مشاطه ات بیاراید

دارم از زلف سياهش گله چندان که مپرس
که چنان ز او شده ام بی سر و سامان که مپرس

ساقيا برخيز و در ده جام را
خاك بر سر كن غم ايام را

آمد بهار جانها، ای شاخه تر به رقص آ

چون یوسف اندر آمد، مصر و شکر به رقص آ

آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند
بر جای بدکاری چو من یک دم نکوکاری کند

در ره عشقش چو دانش باید و بی دانشی
لاجرم در عشق هم نادان و هم دانا شدم

مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست چگونه با جنونِ خود مدارا میکنم هر شب