یک بیت شعر زییا بنویسد

ای شاه حسن چشم به حا ل گدا فکن
کاین گوش بس حکایت شاه و گداشنید

حافظ وظیفه تو دعا گفتن است و بس ... دربند آن مباش که نشنید یا شنید

اين دهان بستی دهانی باز شد *** تا خورنده لقمه های راز شد لب فرو بند از طعام و از شراب *** سوی خوان آسمانی کن شتاب گر تو اين انبان ز نان خالی کنی *** پر ز گوهرهای اجلالی کنی طفل جان از شير شيطان باز کن *** بعد از آنش با ملک انباز کن چند خوردی چرب و شيرين از طعام *** امتحان کن چند روزی در صيام چند شبها خواب را گشتی اسير *** يک شبی بيدار شو دولت بگير

چقدر این شعر از سعدی زیباست:

اگرم حیات بخشی وگرم هلاک خواهی *** سر بندگی به حکمت بنهم که پادشاهی به کسی نمی‌توانم که شکایت از تو خوانم *** همه جانب تو خواهند و تو آن کنی که خواهی به خدای اگر به دردم بکشی که برنگردم *** کسی از تو چون گریزد که تواش گریزگاهی و گر این شب درازم بکشد در آرزویت *** نه عجب که زنده گردم به نسیم صبحگاهی غم عشق اگر بکوشم که ز دوستان بپوشم *** سخنان سوزناکم بدهد بر آن گواهی

کسی از تو چون گریزد که تواش گریزگاهی...

اینجاست یار گمشده گرد جهان مگرد *** خود را بجوی سایه،اگر جستجو کنی

خمی که ابروی شوخ تو در کمان انداخت
به قصد جان من زا ر نا توان انداخت

نقش ِ نامت کرده دل محراب ِ تسبیح ِ وجود *** تا سحر تسبیح‌ گویان روی در محراب داشت

درون توست اگر خلوتی و انجمنی است *** برون ز خویش کجا میروی جهان خالی؟

بیدل دهلوی

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود
زنهار از این بیابان، وین راه بی نهایت

ای صبا نکهتی از کوی فلانی به من ا ر
زا ر و بیمار غمم راحت جانی به من ار