مشاعره ( با اشعار گلچین و محتوایی)

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد
خداش در همه حال از بلا نگه دارد

در این حریم شبانه ستم گرفته,
در این شب خوف و خاکستر که غم گرفته
رفیق روزان روشن رهایی من
ستاره ها را صدا بزن دلم گرفته

هر كه شد محرم دل در حرم يار بماند

وان كه اين كار ندانست در انكار بماند

در کوي نيک نامي ما را گذر ندادند
گر تو نمي‌پسندي تغيير کن قضا را

افسوس که بی فایده فرسوده شدیم,
وز داس سپر سرنگون, سوده شدیم,
دردا و ندامتا که تا چشم بهم زدیم
نابوده به کام خویش نابود شدیم

مرا عهدي است با جانان كه تا جان در بدن دارم

هواداري كويش را چو جان خويشتن دارم

من نمي‌يابم مجال اي دوستان
گر چه دارد او جمالي بس جميل

پاي ما لنگ است و منزل بس دراز
دست ما کوتاه و خرما بر نخيل

لقمه ی هر خورنده را در خور او دهد خدا
آنچه گلو بگیردت حرص مکن مجو مجو

و گر گويد نمي‌خواهم چو حافظ عاشق مفلس
بگوييدش که سلطاني گدايي همنشين دارد

صبا از عشق من رمزي بگو با آن شه خوبان
که صد جمشيد و کيخسرو غلام کمترين دارد

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود
از گوشه ای بیرون آی ای کوکب هدایت

تا کی به تمنای وصال تو یگانه
اشکم شود از هر مژه چون سیل روانه

هر كاسه مي كه بر لب مخموري است
از عارض مستي و لب مستوري است

ترسم که چاره ای نکند نوش دارویی
زین موج خون که از سر سهراب بگذرد

درياب كه از روح جدا خواهي رفت
در پرده اسرار فنا خواهي رفت
مي نوش نداني از كجا امده اي
خوش باش نداني به كجا خواهي رفت

تو از خرابی این آشیانه نالی و من
به بی ثباتی هر آشیانه می خندم

من آن روزی که چون شبنم عزیز آن چمن بودم
تو ای باد سحرگاهی، کجا در بوستان بودی؟

یارب این آتش که در جان من است
سرد کن آن سان که کردی بر خلیل

لب نهادم به لب یار و سپردم جان را
تا به امروز به این مرگ نمرده است کسی

ياري اندر كس نمي بينم ياران را چه شد
دوستي كي آخر آمد دوست داران را چه شد

دلم از صحبت این چرب زبانان بگرفت
بعد از این، دست من و دامن لب دوختگان

نیست یاری تا بگویم راز خویش
ناله پنهان کرده ام در ساز خویش

با تشکر از جناب baby

شدم فسانه به سرگشتگی و ابروی دوست
کشید در خم چوگان خویش چون گویم

من نمی گویم عاقل باش یا دیوانه باش
گر به جانان آشنایی با جهان بیگانه باش

شادی ندارد انکه ندارد به دل غمی
ان را که نیست عالم غم،نیست عالمی

یا رب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه گفت و چه‌ ها شنید

دلبرم عزم سفر کرد خدا را یاران
چه کنم با دل مجروح که مرهم با اوست

تو را آن به که روی خود ز مشتاقان بپوشانی
که شادی جهانگیری غم لشکر نمی ارزد

دي مي شد و گفتم صنما عهد به جاي آر
گفتا غلطي خواجه در اين عهد وفا نيست

تو به تقصیر خود افتادی از این در محروم

از که می نالی فریاد چرا می داری

یار می آید و در دیده چنان می آید که پری پیکری از عالم جان می آید

دور شادی بود عهد کودکی، لیکن نماند *** وقت عشرت بود ایام شباب، اما گذشت

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی ،من به خدا رسیده ام

ما به فلک بوده ایم، یار ملک بوده ایم
باز همان جا رویم جمله که آن شهر ماست

تو دور دست امیدی و پای من خستست
چراغ چشم تو سبز است و راه من بستست

تو شور و شوق شکفتن برایم آوردی خدا کند که تو هم با بهار برگردی

یاد باد آنکه سر کوی توام منزل بود
دیده را روشنی از خاک درت حاصل بود

راست چون سوسن و گل از اثر صحبت پاک
بر زبان بود مرا آنچه تو را در دل بود

دل داغ تو دارد ارنه بفروختمی در دیده تویی و گرنه بردوختمی جان منزل تست ورنه روزی صدبار در پیش تو چون سپند برسوختمی

یک سبد ستاره چیده ام برای تو

یک سبد ستاره

کوزه ای پُر آب

دسته ای گل از نگاه ِ آفتاب

یک رَدا برای شانه های مهربان تو!

وفایت با جفایت هر دو نیکوست
تفاوت کی کند چون دارمت دوست!