اشعار برگزیده

سالها

سالها چیزی بنام زندگانی داشتم

عالمی آشفته با نام جوانی داشتم

آرزویی حسرتی خوابی خیالی قصه ای

یک چنین چیزی بنام زندگانی داشتم

خنده ای از جهل و مستی داشتم بر لب از آن

غفلتی از غم بنام شادمانی داشتم

برفراخوای جهان از تنگ چشمی های خلق

خاطری آسوده از بی آشیانی داشتم

دوش دل را در ملالی یافتم

خانه چون ماتم سرایی یافتم

گفتم ای دل چیست حال آخر بگو

گفت بوی آشنایی یافتم

خواستم تا دل نثار او کنم

زان که جانم را سزایی یافتم

پیش ازمن جان بر او رفته بود

گرچه من بی جان بقایی یافتم

آن بقا از جان نبود از عشق بود

زان که عشق جان فزاحی یافتم

گرچه زلف او گره بسیار داشت

هرگره مشکل گشایی یافتم ..""/

مهربان خدايم! تو خود مي داني كه شكستن دلي كه دلم شكست را نمي پسندم، ولي به وصله زدن دلم با دستان تو دلخوشم، كه تويي ميهمان دل
دل شكستگان ، پس زندگي بايد كرد و شاد زيست، تا وقت باقيست....
اياك نعبد واياك نستعين

من یه سایه، تو یه خورشید
تو بزرگی من حقیرم
تو رهاتر از پرنده
من قفس قفس اسیرم
من زمستونم و سردم
فصلی که به زخم نشسته
تو بهاری و همیشه
مرهم دل شکسته
دنبالت گشتم و گشتم
همه جا رو می شناسم
روی بغض جاده مونده
رد پای التماسم
توی قلبم نمی گنجی
داشتنت رنگ خیاله
توی این آغوش خالی
تو تصورت محاله
حالا که هستی و نیستی
حالا که نزدیک و دوری
من با داشتن تو تنهام
ندارم سنگ صبوری
غم بی تو بودنا رو
کاش می شد با تو بفهمم
کاش می شد مثل یه قطره
دل دریاتو بفهمم
بذار هر چی گریه مونده
روی شونه هات بباره
بعد از این هوای ابری
منو یاد تو بیاره

هر كس به تمناي كسي غرق نياز است
هركس به سوي قبله ي خود رو به نماز است
هركس با زبان دل خود زمزمه ساز است
با عشق درآميخته در راز و نياز است

اي جان من تو
جانان من تو
در مذهب عشق
ايمان من تو

هيهات كه كوتاه شود با رفتن جانم
اين دست به تمنا كه به سوي تو دراز است

هر كه در عشق تو گم شد از تو پيدا ميشود
قطره ناقابل دل از تو دريا مي شود

دستي كه به درگاه خدا بسته پل عشق
كوتاه نبنيد كه اين قصه دراز است

خاصيت عشق مي جوشد از تو
دل رنگ آتش ، مي پويد از تو

هر گوشه ي اين خاك كه دل سوخته اي هست
از دولت عشق تو درِ ميكده باز است

:72:کی باشد و کی باشد و کی باشد و کی من باشم و نی باشد و می باشد و وی :72:

عشق که بازار بتان جاي اوست....سلسله بر سلسله سوداي اوست.....گرمي بازار خراب است عشق....آتش دلهاي کباب است عشق.....گفت به مجنون صنمي در دمشق..... کاي شده مستغرق درياي عشق.....عشق چه و مرتبه ي عشق چيست....عاشق و معشوق در اين پرده کيست؟......عاشق يکرنگ و حقيقت شناس....گفت که اي محو اميد و حراس....نيست در اين پرده به جز عشق کس......اول و آخر همه عشق است و بس.....

بشنو سخن از عشق،آن باده ی ناب
مستی وجودم همه از جام شراب

تو که خود دانی مستی را چیست.
بحری از جامه ی سبز و کام نیست

تار و پودش ز حریری نایاب
جام این دل زشراب و نیست آب

تو که از عشق، گویی همه حال
هوس و باغ کویر است و خیال

باده ی ناب تو را چیست،وجودت مستي
در عالم عشق،تو را هیچ ندانی مستی

گفتند مرا بوی خوشش خواب کند
هر دو چشمان مرا از قفس آزاد کند

لاله را از جامه،لون تنش آگاه شد
.نظری کرد و خمیده به زمین،نالان شد

به کجا بار سفر بست، کبوتر پی آب
ندانست بودش لانه،پر از جام شراب

لاله را نور،شد ز روشنایی مجذوب
داغی عشق بر برگ تنش شد مکتوب

سخن از عشق او بر دل ما آزاد کرد
کبوتر پی این عشق فقط آواز کرد

مرا خورشید تو همواره فصلی سرد می خواهد ......

همچو نی می نالم از سودای دل
آتشی در سینه دارم جای دل

من که با هر داغ پیدا ساختم، ساختم
سوختم از داغ ناپیدای دل، سوختم

ای عزیز رفته از دست ........ .. ای سفر کرده ی دلتنگ
ای بت شیشه ای من .......... ای اسیر معبد سنگ
توی معبد دل من ................ اومدی ساده نشستی
از من و سختی قلبم ........... عاقبت تو هم شکستی
اگه ما هر دو شکستیم ......... از شکست تو شکستیم
یه بغل عشق و نوازش ......... با خودت برام آوردی
به منو دیونگی هام .......... .. صادقانه دل سپردی
کاش از اول میدونستم .......... درد تو درد منم بود
لحظه ای که می شکستی ......لحظه ی شکستنم بود
روبه روم ایینه نبودی ............ تو خود من شده بودی
نه یه معشوق نه یه همراز .. .. روح این تن شده بودی
کاش از اول میدونستم .......... که عذابه بی تو بودن
بی هیاهو رفتن تو ...............سفره روحمه ، از تن