مشاعره

رموز عشق نوازی نه کار هر مرغیست
بیا همره این بلبل غزل خوان باش

شد قلعه دارش عقل کل،آن شاه بی طبل و دهل
بر قلعه آن کس بر رود،کو را نماند اوی او

ور چو پروانه دهد دست فراغ بالی
جز بر آن عارض شمعی نبود پروازم

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود .
آدم آورد در این دیر خراب آبادم .

من توام تو منی ای دوست مرو از بر خویش
خویش را غیر مینگار و مران از در خویش

شب تنهاییم در قصد جان بود
خیالش لطف های بیکران کرد

در لب تشنه ما بین و مدار آب دریغ
بر سر کشته خویش آی و ز خاکش بر گیر

راهيست راه عشق:16: که هيچش کناره نيست
آن جا جز آن که جان بسپارند چــــاره نيست

تو با خدا ی خود انداز کار و دل خوش دار
که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند

در بيخبران حسرت ديدار تو ديدم
از عشق تو در بيخبران هم اثری بود