چگونه منفعل نباشيم ؟

دوستان کسی راجع به پست 120 یعنی همین پست قبلی راهنمایی نداره به من بکنه؟
ممنون.

شوهر من حتی وقتی منطقی هم باش حرف میزنم. ناراحت میشه و برا اینکه کم نیاره به اشتباهاتی که تو چند ماه پیش و گذشته مرتکب شدم اشاره میکنه. ینی به نقطه ضعف های من اشاره میکنه. در حالی که هیچ ربطی به موضوع نداره. فقط میخات از اشتباهاتش فرار کنه این کارو میکنه. یا مثلا بعدش دنبال این میگرده که یه چیزی پیدا کنه ازم ایراد بگیره.

مینوش عزیز ، بدلیل مشغله زیاد چند روزی تالار نبودم الان هم که اومدم مرتب error میده ، بهرحال تا جائیکه بتونم نظرم رو میدم:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط meinoush

من کارگاه جراتمندانه رفتار کردنو خوندم. اون مواردی رو خودم توش ضعیفم یا ناتوانم نوشتم و یه تعداد موقعیتی هم که توش زیاد گیر کردم نوشتم که شاید کسی بتونه منو راهنمایی کنه:

مولفه های رفتار جرات مندانه:
ابراز عقیده خود - نمی تونم
تقاضای تغییر رفتارهای نامطلوب دیگران -- اینو که اصلا اصلا نمی تونم
رد درخواستهای غیر منطقی دیگران + می تونم راحت نه بگم
ابراز احساسات مثبت و منفی خود -- نمیتونم عقیده و یا احساساتم رو راحت بگم
آغاز و ادامه تعاملات اجتماعی – در هر دوش مشکل دارم
پذیرش کاستی های خود+( زیادی به خودم ایراد می گیرم)
ابراز جملات متعارف در هنگام رویارویی یا جدا شدن از دیگران _+ (تا حدی بلدم)

مثال: در مهمانی که کسی را در ان نمی شناسم شرکت نمی کنم.

(تا اینجا راحته. ولی وقتی طرف مقابل هی کش می ده و هی می پرسه و هی اصرار می کنه و اخرش یه توهینی می کنه که تو مثلا بی عرضه ای یا نمی تونی با مردم ارتباط برقرار کنی چی باید گفت؟ اخرش ادم یا مجبور می شه یه چیزی بگه که طرف ناراحت شه و دست از سرش برداره یا اینکه خود ادم ناراحت بشه.
مثالهای رد جراتمندانه ، مهمانی نرفتن رو دوباره مطالعه کنید در ضمن من بی عرضه و احتماعی نبودن و این چیزا رو از یکی از مثلا اعضای خانوادم زیاد شنیدم و یه جورایی هم واقعا حس می کنم نمی تونم راحت با همه ی ادما روابط و صحبت کردن داشته باشم و با همه نمی تونم گرم بگیرم.)

اون مواردی رو که نوشتید نمی تونید ، با کارهای کوچیک تمرین کنید ، مثلا در یه جمع کوچیک یا برای دوستتون عقیده خودتون رو راجع به یه موضوع بیان کنید.
مهم دقت و توجه تون به این موضوعه ، به افرادی که می تونن ابراز عقیده کنن توجه کنید ببینید چه رفتاری دارن، تمرین کنید تا بتونید
.

مثال: اینکه مثلا همسر یا یکی از اعضای خانواده یه سری کارها رو باید انجام می داده اما انجام نداده. می گیم من خسته ام اما با این وجود می تونم بهت کمک کنم تا کاراتو تموم کنی. اگه طرف مقابل اینو به معنی این بذاره که ادم داره می گه چرا کاراتو نکردی چی؟ بعدش یه رفتاری می کنه که یعنی ناراحت شده. اونوقت من چه رفتاری باید بکنم؟ وقتی که اصلا پشیمون شدم از اینکه درباره کارهای نکرده صحبت کردم؟

ویژگی افراد منفعل:
نظر و حرف مردم برایشان مهم است و در رودروایسی گیر می کنن. + (زیاد اینطوریم)
توانایی نه گفتن ندارن. (دارم)
به راحتی اجازه دخالت در زندگی خود به دیگران می دن. (تا جایی که می دونم اجازه نمی دم ولی نمی دونم چرا دخالت می کنن!)
اعتماد به نفس پایین و مسولیت پذیری کم به علت احساس ناتوانی+ (همین طوری ام)
به خاطر عدم بروز درونیات خود همواره اضطراب دارن. + (بیشتر حرص می خورم و به خودم بد و بی راه می گم. واسه این اضطراب نمی گیرم)

هدف: راضی نگه داشتن دیگران و اضطراب از کشمکش به هر قیمت ممکن (دقیقا همینم)

صدای ارام (همینم و خیلی هم مردم پررو می شن. یعنی همه یادشون می یفته که این امکانو دارن که زور بگن. صدام ارومه و اگه بخوام بلندش کنم دیگه محکم نمی شه می شه جیغ! )
صریح هم نیستم. خیلی همه چی رو هزار دفعه فکر فکر می کنم اخرش می زنم چشم بازارو در میارم!
ایجاد احساس گناه و رنجش در دیگران (نمی دونم چرا ولی فکر می کنم اینطوری هستم. با وجودی که نمی خوام)

مثال: در مورد اینکه پول اضافه کاری ندن. بعد که از رییس می پرسی چرا ندادن اگه درست جواب نده یا اهمیت نده یا بگه الان کار دارم و هر دفعه که بخوای باهاش راجع به این موضوع حرف بزنی بره سر کار دیگه ای و اصلا نذاره حرفتو تا اخر بزنی چی؟ یعنی هی با ندیده گرفته شدن ادم تحقیر بشه. این موقعیت را باید چه کار کرد؟

خیلی محکم و صریح ، بهشون بگید چند دقیقه میخوام وققتتون رو بمن بدید
عجله نکنید بگذارید وقتی رو ایشون تعیین کنند، زمانی که ایشون وقت دادن دیگه نمی تونن بیان کنن که الان وقت ندارم.
اگه درحین صحبت بره سرکار دیگه ای ، محترمانه بهشون بگید که انتظار نداشتم بعد از این همه مدت که وقت دادید ، نتونیم مذاکره مون رو به سرانجام برسونیم.
یا لطفا به صحبتام گوش بدید خیلی وقتتون رو نمی گیرم. فکر کنم این حق من باشه که بعد از این چند ماه 5 دقیقه از وقت مدیرم رو داشته باشم و...

پرخاشگرانه:
طعنه و نیش زبان زدن (زیاد باهام اینطور رفتار شده) نمی دونم به جز طعنه زدن و نیش زدن به طور مقابل کار دیگه ای هم می شه کرد در جواب؟
تحقیر (زیاد اینطوری باهام رفتار شده و نمی دونم چه کار باید کرد)

مثال: وقتی یکی با حرفاش کلی نیش زده بهت و اخرش جای خدافظی می خواد بیاد بوست هم بکنه چه کار ادم می تونه بکنه؟؟ یا وقتی یکی کلی رنجت داده اخرش هم میاد بغلت می کنه در حالی که می خوای سر به تنش نباشه؟؟ اصلا هم حالت معذرت خواهی نیست حالت زورگویی برای کامل کردن زورگوییای قبلی!

جراتمندانه یعنی جرات بکنی قسط بانک عقب بیفته و ... . من کلا خیلی خیلی محتاط و تقریبا ترسو هستم! اصلا نمی تونم هی جرات بکنم! یعنی باید یاد بگیرم که تصمیم بگیرم و جرات کنم که عواقب و مسوولیت ان را بپذیرم. اما وقتی نتیجه اش اشتباه می شه هی به خودم بد می گم.

مثال: می ری یه کلاسی پول می دی ثبت نام می کنی بعدش می بینی یه ادم داغون و بی سواد و بی انگیزه هست جای معلم. مسوول اونجا اصلا اهمیتی نمی ده به اعتراضت و می گه همینه که هست. پولو هم نمی تونی پس بگیری. چه رفتاری می شه کرد؟؟؟؟

پرخاشگری+ انفعالی. کسانی که خشم رو تجربه می کنن اما ابزارهای ابرازشو ندارن و به شکل غیر مستقیم یه جای دیگه خالی می کنن. (من اغلب افکارم پرخاشگرانه می شه وقتی که عصبانی می شم یا بهم توهین می شه اما ابراز نمی کنم. باعث می شه بیشتر و بیشتر از مردم و ادما دوری کنم یعنی اون حد و مرزی که برای نزدیکی ادمای دیگه می گذارم هی بزرگ و بزرگتر می شه)

شناخت حقوق خود (در این مورد خیلی مشکل دارم)

وقتی صبر می کنم دارم تمرین می کنم که جلوی عصبانیتم رو بگیرم و مراقبم که رفتار پرخاشگرانه بروز ندم. (دقیقا)
اصولا چون قدرت خاصی ندارم اغلب کوتاه اومدنام از سر انفعاله. مثلا وانمود می کنم که چیزی نشده ولی می خوام سر به تن طرف نباشه!

روش های مختلف نه گفتن:
بهانه آوردن – بلد نیستم
دلیل اوردن (مخصوصا به دروغ که می شه همون بهانه اوردن) – اصلا بلد نیستم
عوض کردن موضوع – یه جورایی زشته! شبیه اینه که طرف مقابلو ادم احمق فرض کنه و به نظرم این می شه پرخاشگری. حرفه ایشو بلد نیستم.
رو کم کنی – بلد نیستم
اجتناب از موقعیت – درک نمی کنم که قراره در چه موقعیتی باشم که بخوام ازش اجتناب کنم. از کجا بفهمم.

وقتی این نوشته هات رو خوندم ، شک کردم به مطالبی که در اون تاپیک اوردم ، رفتم مرورشون کردم ، کاملا به این حرف معتقدم که برای رسیدن به هدف (ولو هدف متعالی) نباید از مسیر اشتباه (گناه) رفت. دقت داشته ام که هیچگاه توصیه به فعل و رفتار ناپسند ندهم.
مثلا
– دليل آوردن:
رفتن به خانه اي كه نمي شناسم را اصلاً درست نمي دانم.
دليلي ندارد به جايي بروم كه راضي نيستم.
روحيه ام در اين جور ميهماني ها ضعيف مي شود.

هیچگاه صحبت از دروغ گفتن مطرح نبوده ، اصلا دروغ که اوج انفعاله ، افراد جاتمند اصلا نیازی به دروغ گفتن ندارند ،
ریشه انفعال ترسه ، برای فرار از ترس لازم میاد که فرد دروغ بگه ،


مورد دیگه ای که مشکل منه. یکی که ظاهرا به ادم نزدیکه (مثل یکی از اعضای خانواده- این شخص اصلاح پذیر نیست و لطفا راهنماییهاتونو روی خود من متمرکز کنین) با حرف ها و گفتارش و رعایت نکردن ادب و حریم و احترام من به یکی که غریبه تره مثل همسایه در عمل اجازه اظهار نظر و دخالت راجع به زندگی شخصی من می ده. یعنی من خودم کاری نکردم که مثلا همسایه بیاد جرات کنه و هر چی می خواد بگه یا هر دخالتی که می خواد بکنه. مجوزش رو یکی دیگه (اغلب بدون حضور خود من) داده. در این حالت من چه کار می تونم بکنم و به جز پرخاش چطوری می تونم از خودم دفاع کنم؟ منظورم گیر کردن در موقعیت هاییه که خودم پیش نیاوردم. یکی دیگه (که اونو هیچ کاریش نمی تونم بکنم) دست منو کرده تو پوست گردو! در این موقعیت ها چطور باید از خودم دفاع کنم؟

بیان جراتمندانه ،
لطفا وقتی ازتون اظهار نظری نخواستم ، در زندگی خصوصی من دخالت نکنید.
خیلی ممنون.

---

در نهایت پس از شناسائی موارد (که خوب عمل کردید) توصیه کلی اینه، تمرین ، تمرین تمرین

baby عزیز خیلی ممنون از پاسختون.
و ممنون از تذکر به جاتون. فکر می کردم باید توی جواب دادنا یه جورایی هم دروغ گفت که بهش می گن سیاست داشتن! این واسه من سخته. ممنون از یاد اوریتون که نیازی به دروغ گفتن نیست واسه جراتمندی.

سلام میخواستم نظر دوستان رو بدونم که تو این موقعیت بهتره چطور جواب داد.
چون این جور موقعیتا زیاد پیش میاد واسم.

یکی از دوستای من هست که یهویی شروع می کنه و خیلی تند راجع به کاری که میکنم یا
نظری که دارم انتقاد میکنه.

نه که فقط با من اینجوری باشه کلا هست اینطوری ولی خب شاید بشه گفت مواردی که نظر من
با اون فرق کنه زیاده یا انگار بقیه مثل من رو رفتارش حساس نیستن.

کلا اخلاقش اینه که میره بالا منبر و صداشم بالا میبره. میگه اصلا خوشم نمیاد آدم فلان جور باشه
و یجور بدی حرف میزنه طوری که به آدم برمیخوره..

گاهی با خودم همون موقع که اون حرفو میزنم بحث میکنه که آخه این چجور کاریه؟
گاهی هم سخنرانی هایی میکنه تو جمع!! که مصداق حرفی که میزنه ممکنه شخص خاصی باشه

من نمیدونم باید باهاش وارد بحث شم راجع به همون موضوع و منم بگم به فلان دلیل این کارو میکنم
یا اصلا محل نذارم؟ (اگه محل نذارم تو دلم میمونه البته)
منم باید لحنمو تند کنم و باش تند حرف بزنم؟

مثلا همین چندوقت پیش راجع به یه موضوعی خیلی فکر کرده بودیم با همسرم و هر راه حلی که واسه
اون مسئله وجود داشتو بررسی کرده بودیم. هر راهی یه خوبی هایی و یه بدی هایی داره. خب راهی که
در آخر انتخاب کردیم به نظرمون سودش بیشتر از ضررش بود.

وقتی پرسید که آخر چه تصمیمی گرفتین و گفتم (چند تا از دوستای دیگه هم بودن.)
بازم با صدای بلند! شروع کرد که آخه اینطوری هم که فلان مشکل هست و بهمان مشکل هست و ...
یه طوری برخورد کرد که آخه این چه تصمیمی بود و ...
منم گفتم خب آره دیگه معلومه که هست. ما هم میدونیم. ولی بهترین کاری که به نظر ما اومد این بود.

راستش این تصمیمی که گرفتیم هم مربوط به این قضیه میشد که با همسرم قصد داریم بریم خارج از کشور.
بعد که من از اتاق بیرون اومدم شنیدم که (فکر میکردن صدا نمیاد) بلافاصله شروع کردن و گفتن که اصلا
چرا ادم بخواد بره خارج که فلان مشکل ایجاد شه و ... واسه خودشون اظهارنظر میکردن و میخندیدن
در واقع تصمیمات و کارای منو مسخره میکردن
هم از اون ناراحت شدم و هم از دوستای دیگه.
بهم برخورد. چون احساس میکردم بهم توهین شده. یعنی که انگار من عقل و شعور کافی ندارم و تصمیمام
عاقلانه نیست.
نباید برام مهم میبود که اونا نظرشون چیه؟
به نظر شما باید چطوری جواب میدادم که الان تو دلم نمونده بود.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

یه مورد دیگه هم اینکه بعضی وقتا بعضی از اطرافیان من رو تو یه مواردی بالاتر از خودشون میدونن
(البته این فقط دیدگاه خودشونه نه من)
اونوقت هروقت که به یه طریقی به اون موضوع که توش من ازشون بالاترم اشاره ای میکنم اونا برچسب اینکه من
دارم فخر میفروشم یا پز میدم رو بهم میزنن.

یه مثال میزنم.. که البته در مورد خودم نیست ولی دیدم موردشو!
مثلا فرضا یه نفر رشته پزشکی میخونه.
اونوقت مثلا به عنوان یه اتفاق روزانه که بخواد تعریف کرده باشه میگه ما امروز جنازه تشریح کردیم.
اطرافیان یطوری برخورد میکنن که تو میخوای پز بدی که پزشکی میخونی!
در حالی که اصلا همچین قصدی نداشته.
این شخص باید چطوری جواب بده که هم اونا این رفتارو تکرار نکنن هم اینکه
تو دل خودش نمونه که بهش توهین شده.

سایه عزیز

برای خودت تاپیک مستقلی باز کن تا در آنجا به بحث بنشینیم .

سلام آنی عزیز

راستش توی تایپک چطوری نظر بقیه برام مهم نباشه؟ هم گفتم موضوع اول رو
اما جواب خاصی دریافت نشد.

الان یه تایپک جدید هم باز کردم
ممنون میشم راهنمایی کنین

اسمش اینه:
تو این موقعیتا چطوری جواب بدم؟

سلام
کل تاپیک رو خوندم و کلی رفتار جراتمندانه یاد گرفتم
امشب اولیشو انجام دادم :

چند روز پیش خواهر شوهرمو به صورت ناخواسته و تصادفی رنجونده بودم که اونم پیش همسرم گلایه کرده بود ... همسرم هم با من بطور وحشتناک دعوا به پا کرد طوری که برای اولین بار به مدت چند روز با هم صحبت نمیکنیم ...

حالا نوبت منه که از خواهرش ناراحت باشم چرا که دوست داشتم با خودم در میون میذاشت و من شخصا از دلش در میاوردم و این ناراحتی ها بین منو همسرم بوجود نمی آمد

خلاصه امشب همسرم پا شد با همون حالت قهری که 3 روز به خودش گرفته به من گفت من دارم میرم خونه خواهرم میای یا نه
گفتم نه
از در رفت بیرون و چند لحظه بعد برگشت و تهدید کرد تو هم حق نداری دیگه خونه بابات بری

من هیچ پاسخی ندادم
نیم ساعت بعد (با رعایت زمان مناسب که عصبانی نباشه) رفتم روبروش نشستم و با ملایمت گفتم :
عزیزم میفهمم که حس خوبی نداری این احساس رو تجربه کردم
ولی منم به دلیل دلخوری از فلانی آمادگی روبرو شدن باهاش رو ندارم. اگه بیام حالم بدتر میشه
اجازه بده فردا خونه بابات ببینمش
تو اگه دوست داری برو و از طرف من معذرت بخواه که حالش خوب نبود و استراحت میکرد
مطمئن باش ازت ناراحت نمیشم...

از کنارش اومدم و خیلی هم حالم خوبه همسرم لباس راحتی پوشید (یعنی بی خیال رفتن شد) و داره تلویزیون میبینه
نمیدونمم چرا احساس میکنم دیگه با هم آشتی شدیم :310:
تمرینمو درست انجام دادم؟؟؟؟؟؟؟؟

معیار درستی کار شما نتیجه مثبتی است که می گیرید
بسیار عالی توانستید خشمتون رو کنترل کنید و عقیده تون رو ابراز کنید بدون اینکه بی احترامی کنید و حقوق فردی طرف مقابل را در نظر گرفتید
همواره از" پیغامهای من " استفاده کنید
تمرین کنید تمرین کنید تمرین کنید
به یاد داشته باشید شما قرار نیست مسئول شادمانی دیگران باشید و شاید افرادی از ابراز عقیده شما ناراحت نیز بشوند
به هیچ وجه با کسی چه خواهر ایشون و چه خودشون قهر نکنید، قهر تجلی رفتار منفعلانه است اگر خواهرشون رو دیدید قهر نکنید و در نهایت احترام و استفاده از الگوی xyz ابراز عقیده نمایید
هرگز نگذارید بحثی بین شما و هر شخص دیگری به مرحله تشدید برسد و در این شرایط فورا اعتبار سازی کنید
تبریک می گم
تمرین کنید موفق باشید

با سلام
جناب آقای sci من دارم این تایپک رو به دقت میخونم
البته من از همسرم جدا شدم ولی میخوام تغییر کنم و دیگه منفعل نباشم. همونطور که شما گفتید این چرخه با قطع ارتباط قطع نمیشه و در محیط دیگه ادامه داره.
یه سئوال داشتم
شما تو نوشته هاتون به این نکته اشاره کردین که شخصی که عزت نفس و اعتماد به نفس کافی نداره نمی تونه جرات مند باشه
من اعتماد به نفسم کمه از انجام خیلی از کارها بیخودی میترسم نمونه اش ادامه زندگی مشترک تا 6 سال و همون چرخه معیوب که من جرات طلاق رو نداشتم
لطفا اگه منبعی یا تاپیکی واسه بالا بردن اعتماد به نفس دارید ممنون میشم بهم معرفی کنید

زندگی ،خاطره آمدن و رفتن ماست

لحظه آمدن و رفتن ما ،تنهائی ست

- - - Updated - - -

ببخشید یه نکته رو فراموش کردم من خودم رو دوست ندارم و هیچ چیز خاصی در وجود خودم نمیبینم که بخوام بهش افتخار کنم

ممنون میشم راهنماییم کنید

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط baharr

شوهر من حتی وقتی منطقی هم باش حرف میزنم. ناراحت میشه و برا اینکه کم نیاره به اشتباهاتی که تو چند ماه پیش و گذشته مرتکب شدم اشاره میکنه. ینی به نقطه ضعف های من اشاره میکنه. در حالی که هیچ ربطی به موضوع نداره. فقط میخات از اشتباهاتش فرار کنه این کارو میکنه. یا مثلا بعدش دنبال این میگرده که یه چیزی پیدا کنه ازم ایراد بگیره.

---

سلام
كار درستي نيست كار ايشون
اما به نظرم وقتي ايراد شما رو ميگه اونم زماني كه شما بهش ايرادشو متذكر شديد
بهترين كار اينه كه ازش بخاطر انجام اون كار كه از نظر ايشون ايراد بوده عذر بخواهيد
مثلا شما بهش مي گيد فلان كارت زشت بود و... اونم سريع مي گرده دنبال ايراد هاتون
اين يه ناهنجاري هست كه همسرتون بهش دچاره و اون نداشتن روحيه انتقاد پذيريه
راه حل
بهشون نشون بديد وقتي از كسي ايراد مي گيرن و ايراد منطقي و در زمان صحيح بيان ميشه رفتار چطور باشه
مثلا اگه از شما ايراد گرفتم
ازشون عذر بخواهيد و بگيد به نظر شما چي كار كنم تا ديگه تكرارش نكنم
و خيلي كارهاي ديگه كه با هنر خودتون مي تونيد انجام بديد

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط barani

با سلام
یه سئوال داشتم
شما تو نوشته هاتون به این نکته اشاره کردین که شخصی که عزت نفس و اعتماد به نفس کافی نداره نمی تونه جرات مند باشه
من اعتماد به نفسم کمه از انجام خیلی از کارها بیخودی میترسم نمونه اش ادامه زندگی مشترک تا 6 سال و همون چرخه معیوب که من جرات طلاق رو نداشتم
لطفا اگه منبعی یا تاپیکی واسه بالا بردن اعتماد به نفس دارید ممنون میشم بهم معرفی کنید
ببخشید یه نکته رو فراموش کردم من خودم رو دوست ندارم و هیچ چیز خاصی در وجود خودم نمیبینم که بخوام بهش افتخار کنم
ممنون میشم راهنماییم کنید

---

اولين گام جهت بالا بردن اعتماد به نفس
دوست داشتن خودتونه
نيازي نيست به خودتون افتخار كنيد
كافيه افتخار آفريني كنيد
ارتباط قوي و صميمي بين خودتون و خدا ايجاد كنيد
با برنامه و با هدف زندگي كنيد
با اراده گام برداريد
نسبت به خودتون احساس كرامت كنيد
كم كم و با حوصله پيش بريد
خودتونو دوست داشته باشيد

آنی عزیز من دقیقا همین مشکل رو با شوهرم دارم اگه می شه یه مثال میزنی که بدونم اگر بخوام با شوهرم مخالفت کنم چه طوری باید باهاش صحبت کنم که هم احترام آمیز باشه و هم بتونم انتقاد ازش بکنم

آنی عزیز منم دقیقا همین مشکلو دارم میشه واسم یه مثال بزنی اگه بخوام از شوهرم انتقاد کنم چطور باید بهش بگم که احترام آمیز باشه و اختلافی بینمون پیش نیاد:confused::confused::confused:

سلام به همه ی دوستان و مشاوران تالار
اقای sci و خانم انی اگه امکان داره به تاپیک من سر بزنید خیلی با خودم و زندگی و افکارم دچار مشکل شدم

http://www.hamdardi.net/thread27939-4.html

پیشاپیش از لطفتون سپاسگذارم

جهت به روز رسانی!
واقعا تاپیک مفید و عالی هست!

آقایci خیلی درست گفتن ...من و همسرم هردو منفعلیم و این انفعال نمیزاره از زندگی لذت ببریم ..از اول این ظوری نبود از بس همو مقصر دونستیم تو اشتباهات زندگیمون و انگشت اشاره اتهام به سمت هم گرفتیم آخرش اینطوری شد....من دارم سعی میکنم جراتمندانه رفتار کنم..ولی نمیدونم باید چطور ایشون هم تعغیر کنه؟باید چیکار کنم؟البته اون تو حالت منفعل -پرخاشگر هست معمولاو منم همینطوری بودم ولی همسرم به سرعت رفتارهای پرخاشگرانه منو با عکس العملای شدید تغییر داد و یه جورایی شدم منفعل-افسرده و دیگه جرات پرخاشگری نداشتم ..تااااا الان که میخوام واقعا عوض شم و اونم تغییر کنه ....

تاپیک بسیار سودمند در خصوص آموزش عملی جرات مند بودن (مصاحبه تخصصی جناب sci با خانم she)
در این تاپیک به همراه مثال های فراوان ، انواع شناسایی حقوق فردی ، نحوه درخواست ، شرایط درخواست ، نحوه بیان جراتمندانه و .... آموزش داده شده است.
با تشکر از جناب sci

http://www.hamdardi.net/thread-29971.html

سلام دوستان.
من خیلی وقته از همدردی کمک میگیرم.اما الان یه دو هفته ای میشه که با بحث جراتمند بودن و تاپیکهای مربوطش اشنا شدم.
دوستان من نیاز به تصمیم جراتمندانه دارم.اما خیلی تازه کارم.نمیدونم کارم درسته یا نه؟میشه کمک کنید.
من و همسرم 20 و 22 سالمونه. و دو ساله نامزدیم.مثه همه اتفاقای بدی که بین خیلی عروس و دومادا و خونواده هاشون میفته واسه مام افتاد.تصمیم گرفتیم با خونواد ه ها قطع رابطه کنیم.فقط تو این یه سال نامزدم میومد اتاق خوابم که تو یه طبقه جداس میخوابید و میرفت.تا اینکه چند وقت پیش خونوادم بهش گفتن دیگه نیا تا رفتارتو اصلاح نکردی.
نامزدمم منو تحت فشار گذاشت باید بیای باهم بری هتل.با مشورت با اقای sciزیر بار نرفتم.حالا میگه یا میای خونمون یا میای خونه باغ یا خونه خواهرم یا....باهام میخوابی اگه نه من ادم گرمیم و بهت خیانت میکنم اخه خسته شدم بس که منت تورو کشیدم.منم والا جو جراتمندی گرفتتم و گفتم این راهش نیست و نمیام که نمیام.اون میگه تو به خاطر خونوادت داری به من ظلم میکنی و اونا باید بیان ازم معذرت بخوان.منم میگم باید رفتارمون با خونواد ها اصلاح کنیم و بهشون احترام بذاریم.راهش اینه .نه اینکه بگردیم دنبال اتاق های خالی مردم و جاشیم توش.
دیشب حرف اخرو زدم و اونم حرف اخرو زد.
دوستان من دارم اشتباه میکنم؟
خیلی نگرانم.امروز خیلی باهام بداخلاق بود حتی از ظهر تا حالا بهم یه زنگم نزده.من تا حالا خیلی کم دیدم با من اینجوری تا کنه.نگرانم.عذاب وجدان دارم.
چیکار کنم/وظیفه من چیه الان؟تصمیم درست الان واسه ما که نامزدیم چیه؟؟
من تازه کارمو تا بیام راه بیفتم میترسم دیر شه و همه چی خرابتر شه.رومم نمیشه دیگه وقت اقای sciرو با پیغامام بگیرم.کمکم کنید:203:

- - - Updated - - -

سلام دوستان.
من خیلی وقته از همدردی کمک میگیرم.اما الان یه دو هفته ای میشه که با بحث جراتمند بودن و تاپیکهای مربوطش اشنا شدم.
دوستان من نیاز به تصمیم جراتمندانه دارم.اما خیلی تازه کارم.نمیدونم کارم درسته یا نه؟میشه کمک کنید.
من و همسرم 20 و 22 سالمونه. و دو ساله نامزدیم.مثه همه اتفاقای بدی که بین خیلی عروس و دومادا و خونواده هاشون میفته واسه مام افتاد.تصمیم گرفتیم با خونواد ه ها قطع رابطه کنیم.فقط تو این یه سال نامزدم میومد اتاق خوابم که تو یه طبقه جداس میخوابید و میرفت.تا اینکه چند وقت پیش خونوادم بهش گفتن دیگه نیا تا رفتارتو اصلاح نکردی.
نامزدمم منو تحت فشار گذاشت باید بیای باهم بری هتل.با مشورت با اقای sciزیر بار نرفتم.حالا میگه یا میای خونمون یا میای خونه باغ یا خونه خواهرم یا....باهام میخوابی اگه نه من ادم گرمیم و بهت خیانت میکنم اخه خسته شدم بس که منت تورو کشیدم.منم والا جو جراتمندی گرفتتم و گفتم این راهش نیست و نمیام که نمیام.اون میگه تو به خاطر خونوادت داری به من ظلم میکنی و اونا باید بیان ازم معذرت بخوان.منم میگم باید رفتارمون با خونواد ها اصلاح کنیم و بهشون احترام بذاریم.راهش اینه .نه اینکه بگردیم دنبال اتاق های خالی مردم و جاشیم توش.
دیشب حرف اخرو زدم و اونم حرف اخرو زد.
دوستان من دارم اشتباه میکنم؟
خیلی نگرانم.امروز خیلی باهام بداخلاق بود حتی از ظهر تا حالا بهم یه زنگم نزده.من تا حالا خیلی کم دیدم با من اینجوری تا کنه.نگرانم.عذاب وجدان دارم.
چیکار کنم/وظیفه من چیه الان؟تصمیم درست الان واسه ما که نامزدیم چیه؟؟
من تازه کارمو تا بیام راه بیفتم میترسم دیر شه و همه چی خرابتر شه.رومم نمیشه دیگه وقت اقای sciرو با پیغامام بگیرم.کمکم کنید:203:

سلام.من باهاهش صحبت کردمو دلیل رفتارشو ازش پرسیدم.(خواستم جراتمند باشم و مشکلمو طرح کنم).اخه تاحالا ندیدم باهام.اینجوری باشه.حتی تو بدترین شرایط.
اونم گف تو دلمو شکوندی.من به عنوان یه مرد چیزی که حققم بودوازت خواستم تو هربار رومو زمین انداختی.چون برات بی ارزشم.گف دیگه ازت نمخوام پیشم بخوابی.دیگه هیچ ازت نمیخوام.فقط میتونم از خدا بخوام مواظبم باشه.(معمولا ازین حرفا نمیزنه.اگه بزنه ام پاش میمونه)
چند ساعت بعد من یه اس با این متن بهش دادم:(کلی ام زور زدم حقوقمون توش رعایت شه)
"اگه خواستی فردا بریم خونه باغ.هنوزم میگم این راهش نیست.اما میخوام باز تو خوشحال باشی.اگه خواستی بریم خ بده.اگه ام نه من واقعا ناراحت نمیشم اما اصن ج نده این اسو."
اونم ج ندااااد.:47:(اصن همجین ادمی نبووووود!)
بچه ها من خیلی ضعیفم.الان از وقتی این جریان پیش اومده به طور ناجوری بهم ریختم.
من هزاران بار تصمیم گرفتمبه خاطر رفتارای خودشو خونوادش بذارم همه جی ت شه اما نتونستم.چون واقعا دوسش دارم.رفتار من با اون از سر دوس داشتن نه افعال.انجام دادن اون تمرینا با همه واسم راحته اما هروق نوبت اون میشه....
میبینید؟زندگی اصن به من فرصت جراتمند بودن نمیده.چون زندگی من تو یه بحرانه و هر لحظه نیاز به تصمیم جدید داره.که هر دفعه ام گند میزنم.رفتا جراتمندانه با تصمیم جراتمندانه فرق داره.اصن من نمیخوام و بلد نیستم و شرایط جراتمندی ندارم..انقد غرورمو جلو شوهرم شکستم راحتترین راه واسم التماس کردن شده.


همیشه میگف"حواست باشه.اونی که زود میرنجه و میره زودم برمیگرده اما اونی که دیر میرنجه و میره دیگه برنمیگرده.".نکنه وقت رفتنش رسیده؟
از خودم خسته شدم.احساس میکنم خدا هزارتا فرصت بهم داد و من هر دفه خرابش کردمو گذاشتم واسه دفه بعد که درسش کنم.

اصن اصن طاقت این رفتارشو ندارم.با همه بدی هاش.اما دوسش دارم.شاید اقتضای سنمه.نمیدونم.دوستان میشه راهنمایی بدین؟
اینا احساس منه:عذاب وجدن-ترس از از دست دادن-غرور له شده-نفرت از خودم و اکثر دور و وریام-هیچ راهکاری ندارم چون دارم رفتار جدید و خطرناکی میبینم به نظرم.



- - - Updated - - -

سلام.من باهاهش صحبت کردمو دلیل رفتارشو ازش پرسیدم.(خواستم جراتمند باشم و مشکلمو طرح کنم).اخه تاحالا ندیدم باهام.اینجوری باشه.حتی تو بدترین شرایط.
اونم گف تو دلمو شکوندی.من به عنوان یه مرد چیزی که حققم بودوازت خواستم تو هربار رومو زمین انداختی.چون برات بی ارزشم.گف دیگه ازت نمخوام پیشم بخوابی.دیگه هیچ ازت نمیخوام.فقط میتونم از خدا بخوام مواظبم باشه.(معمولا ازین حرفا نمیزنه.اگه بزنه ام پاش میمونه)
چند ساعت بعد من یه اس با این متن بهش دادم:(کلی ام زور زدم حقوقمون توش رعایت شه)
"اگه خواستی فردا بریم خونه باغ.هنوزم میگم این راهش نیست.اما میخوام باز تو خوشحال باشی.اگه خواستی بریم خ بده.اگه ام نه من واقعا ناراحت نمیشم اما اصن ج نده این اسو."
اونم ج ندااااد.:47:(اصن همجین ادمی نبووووود!)
بچه ها من خیلی ضعیفم.الان از وقتی این جریان پیش اومده به طور ناجوری بهم ریختم.
من هزاران بار تصمیم گرفتمبه خاطر رفتارای خودشو خونوادش بذارم همه جی ت شه اما نتونستم.چون واقعا دوسش دارم.رفتار من با اون از سر دوس داشتن نه افعال.انجام دادن اون تمرینا با همه واسم راحته اما هروق نوبت اون میشه....
میبینید؟زندگی اصن به من فرصت جراتمند بودن نمیده.چون زندگی من تو یه بحرانه و هر لحظه نیاز به تصمیم جدید داره.که هر دفعه ام گند میزنم.رفتا جراتمندانه با تصمیم جراتمندانه فرق داره.اصن من نمیخوام و بلد نیستم و شرایط جراتمندی ندارم..انقد غرورمو جلو شوهرم شکستم راحتترین راه واسم التماس کردن شده.


همیشه میگف"حواست باشه.اونی که زود میرنجه و میره زودم برمیگرده اما اونی که دیر میرنجه و میره دیگه برنمیگرده.".نکنه وقت رفتنش رسیده؟
از خودم خسته شدم.احساس میکنم خدا هزارتا فرصت بهم داد و من هر دفه خرابش کردمو گذاشتم واسه دفه بعد که درسش کنم.

اصن اصن طاقت این رفتارشو ندارم.با همه بدی هاش.اما دوسش دارم.شاید اقتضای سنمه.نمیدونم.دوستان میشه راهنمایی بدین؟
اینا احساس منه:عذاب وجدن-ترس از از دست دادن-غرور له شده-نفرت از خودم و اکثر دور و وریام-هیچ راهکاری ندارم چون دارم رفتار جدید و خطرناکی میبینم به نظرم.



- - - Updated - - -

سلام.من باهاهش صحبت کردمو دلیل رفتارشو ازش پرسیدم.(خواستم جراتمند باشم و مشکلمو طرح کنم).اخه تاحالا ندیدم باهام.اینجوری باشه.حتی تو بدترین شرایط.
اونم گف تو دلمو شکوندی.من به عنوان یه مرد چیزی که حققم بودوازت خواستم تو هربار رومو زمین انداختی.چون برات بی ارزشم.گف دیگه ازت نمخوام پیشم بخوابی.دیگه هیچ ازت نمیخوام.فقط میتونم از خدا بخوام مواظبم باشه.(معمولا ازین حرفا نمیزنه.اگه بزنه ام پاش میمونه)
چند ساعت بعد من یه اس با این متن بهش دادم:(کلی ام زور زدم حقوقمون توش رعایت شه)
"اگه خواستی فردا بریم خونه باغ.هنوزم میگم این راهش نیست.اما میخوام باز تو خوشحال باشی.اگه خواستی بریم خ بده.اگه ام نه من واقعا ناراحت نمیشم اما اصن ج نده این اسو."
اونم ج ندااااد.:47:(اصن همجین ادمی نبووووود!)
بچه ها من خیلی ضعیفم.الان از وقتی این جریان پیش اومده به طور ناجوری بهم ریختم.
من هزاران بار تصمیم گرفتمبه خاطر رفتارای خودشو خونوادش بذارم همه جی ت شه اما نتونستم.چون واقعا دوسش دارم.رفتار من با اون از سر دوس داشتن نه افعال.انجام دادن اون تمرینا با همه واسم راحته اما هروق نوبت اون میشه....
میبینید؟زندگی اصن به من فرصت جراتمند بودن نمیده.چون زندگی من تو یه بحرانه و هر لحظه نیاز به تصمیم جدید داره.که هر دفعه ام گند میزنم.رفتا جراتمندانه با تصمیم جراتمندانه فرق داره.اصن من نمیخوام و بلد نیستم و شرایط جراتمندی ندارم..انقد غرورمو جلو شوهرم شکستم راحتترین راه واسم التماس کردن شده.


همیشه میگف"حواست باشه.اونی که زود میرنجه و میره زودم برمیگرده اما اونی که دیر میرنجه و میره دیگه برنمیگرده.".نکنه وقت رفتنش رسیده؟
از خودم خسته شدم.احساس میکنم خدا هزارتا فرصت بهم داد و من هر دفه خرابش کردمو گذاشتم واسه دفه بعد که درسش کنم.

اصن اصن طاقت این رفتارشو ندارم.با همه بدی هاش.اما دوسش دارم.شاید اقتضای سنمه.نمیدونم.دوستان میشه راهنمایی بدین؟
اینا احساس منه:عذاب وجدن-ترس از از دست دادن-غرور له شده-نفرت از خودم و اکثر دور و وریام-هیچ راهکاری ندارم چون دارم رفتار جدید و خطرناکی میبینم به نظرم.
-و فک مینم اگه جراتمند باشم این زندگی باید ت شه

دوستان لطفا کمک کنید.من هنوز کلی سوال دارم.میشه همراهیم کنید تالااقل یکم انگیزه بگیرم؟؟؟:47:

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط الهام20

اینا احساس منه:
عذاب وجدن-ترس از از دست دادن-غرور له شده-نفرت از خودم و اکثر دور و وریام-هیچ راهکاری ندارم چون دارم رفتار جدید و خطرناکی میبینم به نظرم.
-و فک مینم اگه جراتمند باشم این زندگی باید ت شه

---

عذاب وجدان : خطای شناختی // سرزنش : احساست اشتباهه!!
ترس از دست دادن : اگر اینجوری ادامه بدی و این ترس رو هم داشته باشی ممکنه واقعن اتفاق بیوفته!! ولی این احساس هم اشتباهه!!

غرور له شده : درسته! شما خودت رو تبدیل کردی به وسیله ای برای رفع نیاز جنسی نامزدت و خودت، دقیقت خودت داری شخصیت خودت رو تا این حد پایین میاری!
نفرت از خودم و اطرافیان : درسته! این نتیجه ی انفعال شماست! نفرت شما به خاطر رفتار اشتباه خودت هست و در نتیجه واکنش های دیگران هم اشتباه خواهد بود!

هیچ راهکاری ندارم : خطای شناختی // احساس اشتباه
فک میکنم اگه جراتمند باشم این زندگی باید تموم شه : خطای شناختی // احساس اشتباه


اگر جراتمند باشی می تونی به خودت و نامزدت کمک کنی. برای اون جذاب و دوست داشتنی میشی و اون میفهمه تو فقط یه موجود مونث نیستی! یه انسانی و اون در مقابل تو و احساست و خواسته هات وظیفه داره. تو خودت هم متوجه میشی که باید صریح و قاطع با درنظر گرفتن حق همسرت با اون برخورد کنی تا تکلیف خودش رو بدونه.

اینکه شما کم سن هستی دلیل نمیشه هر جوری خواستی رفتار کنی! اگر کم سن هستی و ناتوان اصلن چرا ازدواج کردی؟؟ تو الان یه زن متاهلی و کلی وظیفه و تعهد داری!!

اول یه تاپیک مستقل برای خودت ایجاد کن! و توی بقیه تاپیک ها ننویس تا بتونیم اونجا بیشتر کمکت کنیم.

- - - Updated - - -

یه نکته مهم که آقای sci راجع به جراتمندی یادمون دادند اینه که هر آدمی حق داره اشتباه کنه و باید مسئولیت این اشتباه رو بپذیره!!

تو تازه اول راه هستی و خیلی راحت تر از من میتونی زندگیت رو درست کنی!! و جراتمند باشی!

سلام دوستان منم یه سئوال دارم که با خوندن این تاپیک برام یش اومد.

1- در مقابل درخواست همسرم برای رفتن به خونه مادر شوهرم که حوصله رفتن ندارم و دلم میخواد خونه باشم تا رفتن به مهمونی چه عکس العملی داشته باشم؟ چجوری راضیش کنم یه موقعی که من دوست ندارم برم و اون ازم درخواست میکنه چیکار کنم و چه واکنشی نشون بدم که ناراحت نشه و چون هر روز دوست داره اونجا باشیم چی بگم که به پای لجبازی و بهونه گیری نذاره؟؟؟

2- اکثرا یکی از فامیلهای همسرم وقتی ما رو دعوت میکنن به شام من زیاد تمایلی به رفتن خونه اشون ندارم (به دلیل بی احترامی) ولی وقتی به همسرم میگم نمیرم رفتاری که نشون میده اینه: من زیاد اصرار به رفتنت نمیکنم میخوای بیا نمیخوای نیا ولی من میرم بدون تو. و من تو اینجور مسائل مجبورم خلاف خواسته خودم و با پایمال کردن حقم و برای اینکه تو مجلسی که همه حضور دارن الا من که مطمئنا من هم مقصر جلوه میکنم چون همسرم بدون من و بدون توجه به خواسته من تنهایی تو مراسم حضور خواهند داشت و ترس از حرف و حدیثهای پشت سرم مجبورم همسرم رو همراهی کنم. تو اینجورم سائل چجوری همسرم رو توجیه کنم که به حقوقم احترام بذاره؟ برم؟ یا به خواسته خودم احترام بذارم و نرم؟ آیا درسته بذارم همسرم تنهایی تو اون مهمون شرکت کنه؟ چی بگم و چیکار کنم بهتره؟

تو رو خدا آقای sci لطفا نظرتون رو بگید

- - - Updated - - -

سلام دوستان منم یه سئوال دارم که با خوندن این تاپیک برام یش اومد.

1- در مقابل درخواست همسرم برای رفتن به خونه مادر شوهرم که حوصله رفتن ندارم و دلم میخواد خونه باشم تا رفتن به مهمونی چه عکس العملی داشته باشم؟ چجوری راضیش کنم یه موقعی که من دوست ندارم برم و اون ازم درخواست میکنه چیکار کنم و چه واکنشی نشون بدم که ناراحت نشه و چون هر روز دوست داره اونجا باشیم چی بگم که به پای لجبازی و بهونه گیری نذاره؟؟؟

2- اکثرا یکی از فامیلهای همسرم وقتی ما رو دعوت میکنن به شام من زیاد تمایلی به رفتن خونه اشون ندارم (به دلیل بی احترامی) ولی وقتی به همسرم میگم نمیرم رفتاری که نشون میده اینه: من زیاد اصرار به رفتنت نمیکنم میخوای بیا نمیخوای نیا ولی من میرم بدون تو. و من تو اینجور مسائل مجبورم خلاف خواسته خودم و با پایمال کردن حقم و برای اینکه تو مجلسی که همه حضور دارن الا من که مطمئنا من هم مقصر جلوه میکنم چون همسرم بدون من و بدون توجه به خواسته من تنهایی تو مراسم حضور خواهند داشت و ترس از حرف و حدیثهای پشت سرم مجبورم همسرم رو همراهی کنم. تو اینجورم سائل چجوری همسرم رو توجیه کنم که به حقوقم احترام بذاره؟ برم؟ یا به خواسته خودم احترام بذارم و نرم؟ آیا درسته بذارم همسرم تنهایی تو اون مهمون شرکت کنه؟ چی بگم و چیکار کنم بهتره؟

تو رو خدا آقای sci لطفا نظرتون رو بگید.


در ضمن همسر من هم جرات منده و صریح و رک و راست همیشه حرفاشو میزنه و روی حرفش پافشاری میکنه و هم شاید پرخاشگره . چون حرفی که بر خلاف خواسته اش و تو نظرش غیر منطقی زده بشه حالت پرخاشگرانه به خودش میگیره و داد وبیداد میکنه که آخرش باعث میشه من کوتاه بیام و ازش معذرت خواهی کنم تو این جور مسائل چیکار کنم؟؟؟ متاسفانه وقتی حرفی میزنه که به نظر خودش درسته به هیچ صراطی مستقیم نیست و حرف هیشکی رو قبول نداره الا حرف خودش

ممنونم she عزیز.
چشم.حتما اینکارو میکنم.واقعا خوشحالم که
الان عضوی از ین تالارم و قراره راهنمایی بگیرم.

ببخشید افسردگی و انفعال رو چجوری از هم تشخیص میدیم؟؟
مثلا من الان دیگه دوس ندارم خواسته هامو یا افکارمو بیان کنم.چون مطمین شدم واسه شوهرم مهم نیس.
یا اینکه من سر هر چیزی راحت ترین کار واسم این شده که گریه کنم واسه شوهرم و التماس کنم و خودمو کوچیک کنم و... دیگه واسم مهم نیس چی راجع بهم فک میکنه.(اصن زود.سر هر چیزی اشکم میاد جدیدا)
شدیدا تشنه توجه شوهرمم.تا حدی که خودم دیگه به خودم توجه نمیکنم و خودمو دوس ندارم بدتر از همه از خودم متنفرم.
دیگه انگیزه ای واسه اینکه بجنگم واسه زندگی ندارم.احساسمیکنم همه راههارو رفتم و بی نتیجه بوده.مخصوصا وقتی رفتارهای بد شوهرم یادم میاد حسابی نا امید میشم.ترجیح میدم بذارم همه چی بگذره خودشو من خودمو ازار بدم و زجر بکشم.
.
.
.
و کلی چیزای بد دیگه.
که هم دلیل افسردگی میتونه باشه هم انفعال.




یه چیز دیگه.شما همیشه میگین انفعال بعد یه مدت ادمو پرخاشگر میکنه.امکان نداره ادم افسرده بشه بعد از یه مدت طولانی انفعال؟
اخه من فک میکنم از شدت انفعال افسرده شدم.اینطور نیس؟؟