شوهرم مصمم به جداييه و من احساس استيصال ميكنم واقعا به راهنمايي درست همه نيازمندم-2

سلام خانم ویولت. خوب هستید؟ به نظر من بهتر است تصمیم گیری را به همسر خود واگذار کنید. به هر حال حق طلاق قانونا و شرعا با مرد هست. شما تا جایی که می توانید رفتار خوب و شایسته با همسر خود داشته باشید. اما به او نگویید چکار کند. از او نخواهید در این مورد با کسی صحبتی نکند و او را وادار به سکوت و پنهان کردن مسائلش از اقوام و نزدیکانش نکنید. این کار فشاری بسیار بر روان او وارد می کند. چنین انتظاری نداشته باشید. هر کسی اختیار سخن گفتن خود را دارد. و می تواند از دیگران کمک بگیرد. تا با تحقیق و بررسی اطمینان کامل پیدا نکرده اید به او نسبت روابط خارج از ازدواج در حال حاضر را ندهید. حتی اگر قبلا این اتفاق افتاده باشد. اینکه می گویید دو سه بار نزد شما آمده است یعنی هنوز دارد فکر می کند. اگر واقعا نمی توانید رفتار خودتان را با او کاملا تغییر دهید به او صادقانه بگویید که دوستش دارید و در حد توان خود تلاش می کنید. اما بیش از حد توان خود نمی توانید کاری کنید. شرایط یک تصمیم گیری بدون فشار و اجبار را برای او فراهم کنید و نتیجه را به خدا بسپارید.
باز هم تاکید می کنم از سرزنش کردن و متهم کردن همسر خود به نامردی ، نپذیرفتن اشتباهات و ... خودداری کنید. همانطور که ایشان باید شما را بپذیرد شما هم باید همینطور باشید. همسرتان را همانگونه که هست بپذیرید تا شانس خودتان بیشتر شود. خیلی از احساسات شما به همسرتان گرچه به سخن درنمی آید اما دریافت شدنی و تاثیرگذار است. حال شما قابل درک است . سعی کنید بعد از تخلیه احساسی و سوگواری و مرور گذشته خود به نتیجه گیری برسید و برای خود تصمیم هایی درباره عقاید ، طرز رفتار و سبک زندگی بگیرید.

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Somebody20

با ارزش بوزش از همه دوستان تالار، مرسى ازينكه خيلى روزها منو اروم كردين

اما متاسفانه بايد بگم اين تالار يه چيزو به هيچكس ياد نميده، اونم اينه كه پاشو زندگيتو دس بگير و براى خودت برو جلو،
انقد به نگه داشتن چيزى كه درست نيس، خرابه، نميخوادت، اصرار نكن. زندگى ايعاد ديگه هم داره، مناسفانه اينحا فقط ياد ميگيرم عمر و حووننيمونو بذاريم رو چيزى ك درس بشو نيس، نميدونم چرا

منكر اروم شدن و حساى خوبى ك خيلى وقتا اينجا دريافت كردم نميشم، اما فك ميكنم به شدت سنتى اينجا مشاوره داده ميشه، گاهى حس ميكنم همه ما مهره اى شديم كه امار طلاقو بياريم پايين واستون

وقتى نميشه، نميشه.من بعد ١٠ سال ميفهمم، ايشون بعد ٢ سال، اون بكى ٥ سال،
لطفا راه حلاى قشنگترى ارايه بدين، تنها زندگى كردن انقد ترس داره؟

---

باعرض سلام واحترام خدمت شما.بااحترام با این پستتون مخالفم.من خودم هم درد کشیده ام توی این تالار اوائل فقط ناله وزاری میکردم بقیه هم انصافا خوب همدردی میکردند.ولی از یک جایی به بعد دوستانی مثل شیدا،میشل،جناب باغبان و...من رو با بعد دیگه ای از خودم آشنا کردند.فهمیدم خیلی جاها اشکال ازمنه،بااین حال مدیر همدردی وقتی مشاوره خصوصی گرفتم اصلا منو تشویق به ادامه زندگی نکردند بلکه پیشنهادهای جدیدی دادند که یکی از اونا جدایی بود

پی نوشت:چرا امضای من چپکیه؟رسما آیه قرآن رو اشتباه نوشتم!!!

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سحر بهاری

سلام به شما

خانوم ویولت باید برای ما بنویسین این توصیه هایی که شد رو چقدر بهش عمل کردین؟

ابن سؤالیه باید از خودتون هم بپرسین و بعد ببینین چقدر موفق بودین.

من حوصله ندارم ... این جمله ای نیست ما از شما بخوایم بخونیم. یه مسئله ای که برای افرادی مثل شما مهمه ( پیگیری مکرر ، عمل به توصیه ها، در نظر گرفتن زمان، گزارش و در نهایت بررسی توسط متخصص یا افراد صاحب صلاحیت ) هست.

اگر به توصیه ها عمل کردین، بفرمایین کدوم توصیه بود و چه واکنشی همسرتون نشون دادن؟

---

سلام،كدوم توصيه اينكه فرمودين مدتي آزمايشي برين زندگي كنيد با همسرتون كه حالا چي ميشه؟خانم سحر من خيلي واضح گفتم نميتونم كارم رو رها كنم در اين مقطع ديگه نميدونم چطور بايد توضيح بدم،از ديد شما كار من خاله بازي ميزنه شايد يا اينطور فكر ميكنيد كه شايد چون من يك زنم بايد اولويت حفظ اين زندگي باشه من بي تعارف گفتم نميتونم در شرايط فعلي اينكار رو انجام بدم شايد توصيه ديگه اي دادين كه يادم نمياد شما دوست دارين از من چه بخونين من تقريبا يك گزارش سبك ارائه دادم ولي راضي كننده نيست

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Somebody20

با ارزش بوزش از همه دوستان تالار، مرسى ازينكه خيلى روزها منو اروم كردين

اما متاسفانه بايد بگم اين تالار يه چيزو به هيچكس ياد نميده، اونم اينه كه پاشو زندگيتو دس بگير و براى خودت برو جلو،
انقد به نگه داشتن چيزى كه درست نيس، خرابه، نميخوادت، اصرار نكن. زندگى ايعاد ديگه هم داره، مناسفانه اينحا فقط ياد ميگيرم عمر و حووننيمونو بذاريم رو چيزى ك درس بشو نيس، نميدونم چرا

منكر اروم شدن و حساى خوبى ك خيلى وقتا اينجا دريافت كردم نميشم، اما فك ميكنم به شدت سنتى اينجا مشاوره داده ميشه، گاهى حس ميكنم همه ما مهره اى شديم كه امار طلاقو بياريم پايين واستون

وقتى نميشه، نميشه.من بعد ١٠ سال ميفهمم، ايشون بعد ٢ سال، اون بكى ٥ سال،
لطفا راه حلاى قشنگترى ارايه بدين، تنها زندگى كردن انقد ترس داره؟

---

سلام خيلي خوشحالم كه اين مطلب رو خوندم چون فكر ميكردم اين حس منه فقط من به همين دليل چند ماه اين سايت نيومدم از آخرين دفعات خيلي عصبي ميشدم كه چرا دوستان بحث رو يكطرفه ميبينن و انگار اينجام مورد بي مهري واقع شدم از شوهرم كه اون جاي خود داره ولي حتي وقتي مينويسي فلان اتفاق افتاد كه خيلي دردناك بود بعضا پيشنهادهايي ميشه كه تو سريالهاي ايراني نظيرش رو ميبيني خودت رو خار و خفيف كن به هر قيمتي كه اين زندگي حفظ شه از خودت مايه بزار زني چي ميخواي بشين خونه خانميت رو بكن و...من خودم دو دل هستم واقعا بين جدايي و موندن در نوسانم ولي خوندن اين حرفها انرژي مضاعفي ازم ميگيره البته برعكسش هم هست از حق نبايد گذشت كه خيلي از دوستان هم توصيه و راهنمايي و حتي همدلي به جايي ميكنن

سلام به شما

خانم ویولت شما میخواین ثابت کنین عشق وجود داره، در حالی که این شما هستین که باید خودتون رو به عشق اثبات کنین. اشتباه اکثر ما آدمها همین هست.

این ما هستیم که با کسب آگاهی، تحمل رنج ها، سختی ها و انتخاب های درست از خود محوری و توهم خارج میشیم. عشق رنج داره، محدودیت داره، سختی داره... وگرنه ؛

لاف عشق و گله از یار، زهی لاف دروغ
عشقبازان چنین مستحق هجرانند


اغلب شندیدین میگن، سواد رسانه ای ، سواد سیاسی ... و حالا من میخوام برای شما بگم اگر کسی ؛

* در رابطه نمیتونه تعادل رو ایجاد کنه.
* قدرت تحلیل پایینی داره.
* تفاوت ها رو درک نمیکنه.
* شناخت از خودش نداره .

و ...

این آدم « سواد رابطه » رو نداره و در نتیجه نمیتونه شاهد روزهای بهتری باشه.

قسمت اعظمی از این تغییرات ( توصیه ها و نکات قبل ) نه آنچنان به سود همسرتون یا دیگران، بلکه بسود خودتون هست. شما اگر میخواین زن شاغل موفقی باشین مشکلی نیست، اما این هنر شماست که زندگی خودتون رو هم در کنارش حفظ کنین. ما اینجا نمیخوایم یکی رو فدای دیگری کنیم، فقط با آگاهی، تلاش، پیگیری و صبر مدتی رو میخوایم صرف ترمیم آسیب ها کنیم.

من مدتی قبل خوندم یه نوجوان جایی نوشته بود: « مادر من همیشه غذاهای خوشمزه ای میپزه، خونه ی ما همیشه تمییز و مرتبه و ... ولی اون هنوز نمیدونه آغوشش، بودنش، توجهش به نیازهام و ... برام خیلی مهمتره و هیچوقتم متوجهش نیست. از مادرم ممنونم.. نمیخوام بچه ی بدی براش باشم ولی خونه ی خالمم کبری خانم همه ی این کارها رو انجام میداد و پولش رو میگرفت و میرفت و دیگه براش چیزی مهم نبود، من همیشه یهو یاد اون میافتم و نمیتونم تفاوتش رو بفهمم، بجاش مثلا دوستای زیادی پیدا کردم که میفهمن چی میگم و مادرم با بعضیاشون مشکل داره ولی من فکر میکنم باهاشون خوشحالم و ناراحتیام یادم میره.»

ما خارج ماجرا میدونیم مادرش چه زحمتی میکشه و چه سختی هایی رو متحمل هست و حتی خیلی از چیزایی که نمیدونیم، میدونیم شاید اون دوستانی که انتخاب کرده افراد سمی باشن.... اما ببینید غفلت از موارد مهم و ضروری (توجه روان انسان ) چگونه باعث کمرنگ شدن برخی چیزا میشه. چگونه فاصله ایجاد میکنه، چگونه احساسات رو متأثر میکنه...

و در انتها این جمله رو که در تاپیکی نوشتم براتون قرار میدم؛
تغيير رهرو واقعي ميخواهد... كه بخواهد و بتواند ياد بگيرد و ياد بگيرد و هميشه ياد بگيرد...

سلام.
خانم ویولت، شما در عنوان تاپیکتون نوشته اید شوهرم مصمم به جداییه و من احساس استیصال میکنم.

خب اولویت شما چیه؟ حفظ زندگیتون یا شغلتون؟

کار رو میشه دو‌ سال دیگه دوباره راه انداخت. میشه حتی رفت در شهر دیگری هم با تجربیات شغلی که الان کسب کرده اید، کار رو راه انداخت.


ولی آیا دو سال دیگه میتونید زندگی مشترکتون رو و همسرتون رو بازیابی کنید؟

اگر اولویت شما شغلتون هست نه همسرتون، حرفی. نیست. انتخاب شماست. ولی پس تکلیف شوهرتون رو‌ هم معلوم کنید و بهش بگید شغلم برام نسبت به تو اولویت داره. چون اون که مصمم به جدایی هست. این شمایید که در حرفهاتون میگید دوسش دارید و نمیخواید جدا بشید ولی رفتارتون چیز دیگری نشون میده.

خب راحت بهش بگید اقدام کن برای جدایی، من مشکلی ندارم و شغلم مهمه که دارمش.

چون من فکر میکنم فقط یه جور عذاب وجدان و نگرانی برای شما مانع از اقدام رسمی همسرتون برای جداییه.

اگر شغلتون بزرگترین اولویت زندگیتونه، خب اینو واضح بهش بگید که اونم دیگه عذاب وجدان نداشته باشه.

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط پرنیان یاسی

سلام خانم ویولت. خوب هستید؟ به نظر من بهتر است تصمیم گیری را به همسر خود واگذار کنید. به هر حال حق طلاق قانونا و شرعا با مرد هست. شما تا جایی که می توانید رفتار خوب و شایسته با همسر خود داشته باشید. اما به او نگویید چکار کند. از او نخواهید در این مورد با کسی صحبتی نکند و او را وادار به سکوت و پنهان کردن مسائلش از اقوام و نزدیکانش نکنید. این کار فشاری بسیار بر روان او وارد می کند. چنین انتظاری نداشته باشید. هر کسی اختیار سخن گفتن خود را دارد. و می تواند از دیگران کمک بگیرد. تا با تحقیق و بررسی اطمینان کامل پیدا نکرده اید به او نسبت روابط خارج از ازدواج در حال حاضر را ندهید. حتی اگر قبلا این اتفاق افتاده باشد. اینکه می گویید دو سه بار نزد شما آمده است یعنی هنوز دارد فکر می کند. اگر واقعا نمی توانید رفتار خودتان را با او کاملا تغییر دهید به او صادقانه بگویید که دوستش دارید و در حد توان خود تلاش می کنید. اما بیش از حد توان خود نمی توانید کاری کنید. شرایط یک تصمیم گیری بدون فشار و اجبار را برای او فراهم کنید و نتیجه را به خدا بسپارید.
باز هم تاکید می کنم از سرزنش کردن و متهم کردن همسر خود به نامردی ، نپذیرفتن اشتباهات و ... خودداری کنید. همانطور که ایشان باید شما را بپذیرد شما هم باید همینطور باشید. همسرتان را همانگونه که هست بپذیرید تا شانس خودتان بیشتر شود. خیلی از احساسات شما به همسرتان گرچه به سخن درنمی آید اما دریافت شدنی و تاثیرگذار است. حال شما قابل درک است . سعی کنید بعد از تخلیه احساسی و سوگواری و مرور گذشته خود به نتیجه گیری برسید و برای خود تصمیم هایی درباره عقاید ، طرز رفتار و سبک زندگی بگیرید.

---

سلام خيلي ممنون همينكار رو دارم ميكنم دقيقا همه اينكار ها رو انجام دادم و باقيش رو سپردم دست خدا:72:

- - - Updated - - -

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط سحر بهاری

سلام به شما

خانم ویولت شما میخواین ثابت کنین عشق وجود داره، در حالی که این شما هستین که باید خودتون رو به عشق اثبات کنین. اشتباه اکثر ما آدمها همین هست.

این ما هستیم که با کسب آگاهی، تحمل رنج ها، سختی ها و انتخاب های درست از خود محوری و توهم خارج میشیم. عشق رنج داره، محدودیت داره، سختی داره... وگرنه ؛

لاف عشق و گله از یار، زهی لاف دروغ
عشقبازان چنین مستحق هجرانند


اغلب شندیدین میگن، سواد رسانه ای ، سواد سیاسی ... و حالا من میخوام برای شما بگم اگر کسی ؛

* در رابطه نمیتونه تعادل رو ایجاد کنه.
* قدرت تحلیل پایینی داره.
* تفاوت ها رو درک نمیکنه.
* شناخت از خودش نداره .

و ...

این آدم « سواد رابطه » رو نداره و در نتیجه نمیتونه شاهد روزهای بهتری باشه.

قسمت اعظمی از این تغییرات ( توصیه ها و نکات قبل ) نه آنچنان به سود همسرتون یا دیگران، بلکه بسود خودتون هست. شما اگر میخواین زن شاغل موفقی باشین مشکلی نیست، اما این هنر شماست که زندگی خودتون رو هم در کنارش حفظ کنین. ما اینجا نمیخوایم یکی رو فدای دیگری کنیم، فقط با آگاهی، تلاش، پیگیری و صبر مدتی رو میخوایم صرف ترمیم آسیب ها کنیم.

من مدتی قبل خوندم یه نوجوان جایی نوشته بود: « مادر من همیشه غذاهای خوشمزه ای میپزه، خونه ی ما همیشه تمییز و مرتبه و ... ولی اون هنوز نمیدونه آغوشش، بودنش، توجهش به نیازهام و ... برام خیلی مهمتره و هیچوقتم متوجهش نیست. از مادرم ممنونم.. نمیخوام بچه ی بدی براش باشم ولی خونه ی خالمم کبری خانم همه ی این کارها رو انجام میداد و پولش رو میگرفت و میرفت و دیگه براش چیزی مهم نبود، من همیشه یهو یاد اون میافتم و نمیتونم تفاوتش رو بفهمم، بجاش مثلا دوستای زیادی پیدا کردم که میفهمن چی میگم و مادرم با بعضیاشون مشکل داره ولی من فکر میکنم باهاشون خوشحالم و ناراحتیام یادم میره.»

ما خارج ماجرا میدونیم مادرش چه زحمتی میکشه و چه سختی هایی رو متحمل هست و حتی خیلی از چیزایی که نمیدونیم، میدونیم شاید اون دوستانی که انتخاب کرده افراد سمی باشن.... اما ببینید غفلت از موارد مهم و ضروری (توجه روان انسان ) چگونه باعث کمرنگ شدن برخی چیزا میشه. چگونه فاصله ایجاد میکنه، چگونه احساسات رو متأثر میکنه...

و در انتها این جمله رو که در تاپیکی نوشتم براتون قرار میدم؛
تغيير رهرو واقعي ميخواهد... كه بخواهد و بتواند ياد بگيرد و ياد بگيرد و هميشه ياد بگيرد...

---

الان اينهايي كه گفتين صفات منه؟قدرت تحليل پايين عدم شناخت از خود ،عدم درك تفاوت ...بله ممنون !

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط Pooh

سلام.
خانم ویولت، شما در عنوان تاپیکتون نوشته اید شوهرم مصمم به جداییه و من احساس استیصال میکنم.

خب اولویت شما چیه؟ حفظ زندگیتون یا شغلتون؟

کار رو میشه دو‌ سال دیگه دوباره راه انداخت. میشه حتی رفت در شهر دیگری هم با تجربیات شغلی که الان کسب کرده اید، کار رو راه انداخت.


ولی آیا دو سال دیگه میتونید زندگی مشترکتون رو و همسرتون رو بازیابی کنید؟

اگر اولویت شما شغلتون هست نه همسرتون، حرفی. نیست. انتخاب شماست. ولی پس تکلیف شوهرتون رو‌ هم معلوم کنید و بهش بگید شغلم برام نسبت به تو اولویت داره. چون اون که مصمم به جدایی هست. این شمایید که در حرفهاتون میگید دوسش دارید و نمیخواید جدا بشید ولی رفتارتون چیز دیگری نشون میده.

خب راحت بهش بگید اقدام کن برای جدایی، من مشکلی ندارم و شغلم مهمه که دارمش.

چون من فکر میکنم فقط یه جور عذاب وجدان و نگرانی برای شما مانع از اقدام رسمی همسرتون برای جداییه.

اگر شغلتون بزرگترین اولویت زندگیتونه، خب اینو واضح بهش بگید که اونم دیگه عذاب وجدان نداشته باشه.

---

انگيزم براي جنگيدن براي رابطه مون يك تنه يكطرفه اونقدر قوي نيست كه بخوام بخاطرش ترك كار كنم منطقى هم نيست شايد اسمش رو بزارين خودخواهي يا بگين لاف عشق ميزنه نميدونم فكر كنم بايد بگم آره لاف عشق ميزنم يا ميخوام ثابت كنم عشق رو به خودم احتمالا درسته چون بيش از حد دلم ميخواد بهم ثابت شه براش اهميت دارم جوابم نه هست فعلا من رو رها كرده اين يعني بي مسئوليتي بارها با رفتارش حس كردم اهميت ندارم براش من دوست ندارم آزارش بدم اون آزار من شده براش عادت ،رابطه بايد دو طرفه درست بشه در صورتيكه همسر من مثل معلم اخلاق ميخواد من تنهايي درستش كنم منم نهايتا تغييرات در وظايفم كنم هيچوقت نميشم اونيكه تو ذهن خطاگير اونه و اينكه ما بايد همو در نهايت امر بپذيريم و اين ميشه تفاهم چيزي كه بين ما نيست ديگه من نميتونم برم جايي كه وجود نداره پيش آدمي كه مدام ميخواد ايراد بگيره و از خانواده دوستها شغلم دست بكشم يه تغيير بزرگ بخاطر شوهري كه سواد رابطه اش صفره!

سلام ویولت عزیز، یه سوال شما هنوز منزل خودتون هستین؟ اگه منزل خودتون هستین خانواده شما یا خانواده همسرتون نگران تنهایی شما هستن؟ تذکری در این مورد از طرف خانواده شما به همسرتون داده شده؟ اصلا تو این مدت همسرتون با خانواده شما برخوردی داشتن؟

Sombody عزیزم،

اگه اشتباه نکنم، در تاپیک های شما دوستانی هم حضور داشتن که معتقد بودن باید به جدایی بصورت جدی فکر کنی.

خیلی وقتا هم همه سکوت کردن. تاپیک هات به بن بست خورده. رفتی و من شخصا مطمئن بودم که اینبار دیگه جدا می شی.

به همین ترتیب هست، ویولت. من جدا انتظار نداشتم اینبارم که این تاپیک رو باز می کنم، بازم آش همون آش باشه و کاسه همون کاسه. تازه مسئولیت این همه خفت و خاری هم به گردن ماست. این وسط هم چند نفر کاملا بی گناهن، اونی که داره این وضعیت خفت بار رو تحمل می کنه، و خونوادش! که معلوم نیست تو چه فکری هستن.

خیلی ها اومدن اینجا، با همین آدم ها مشورت کردن، و با مشکلات خیلی کمتر از زندگی های شما دو نفر، طلاق گرفتن.

بعضی ها هم، سال ها تحمل کردن و با هزینه بیشتری جدا شدن.

بعضی ها هم زندگیشون رو متحول کردن.

واقعیت اینه که هرکدوم از ما که به مشکل می خوریم، ته دلمون بیشتر به یه سمته. یا بیشتر به طلاق یا بیشتر به ساختن. حرف های موافق حرف دلمون رو می شنویم، بقیه رو رد می کنیم.

مثلا من جزء اون دسته ای بودم که وقتی یه مشاور بهم گفت که بهتره جدا بشم، دیگه پیشش نرفتم. وقتی خواهرم یا دوستم معتقد بودند باید جدا بشم، در زندگیم رو به روشون بستم. با اون مشاور و با اون دوستی همراه شدم که کمکم می کرد بسازم. چرا؟ چون (من) نمی خواستم در اون وضعیت جدا بشم.

شما هم نخواستید طلاق بگیرید.

هرکس یه تصمیمی می گیره و یه راهی رو انتخاب می کنه، اما بهتره هر تصمیمی می گیریم، مسئولیتش رو هم به عهده بگیریم.

من قبلا به ویولت گفته بودم که این زندگی درست نمی شه، و بهش امیدی نیست. حالا دوباره می گم:

ویولت جان، آدمیزاد حرمت داره. تو هم انسانی، پس سزاوار این خفت نیستی. من بعنوان یکی از اعضای همدردی، عاجزانه از شما خواهش می کنم که طلاق بگیری.

سام بادی جان، الان در جریان زندگی شما نیستم، ولی از شما هم همین خواهش رو دارم. خصوصا اینکه سنت کم هست و عاقلانه تره که زندگیت رو با مرد دیگه ای بسازی. این زندگی رو هرچه هم که وصله پینه بزنی، پایه ش خرابه.

اینکه می بینید بیشتر دوستانی که براتون می نویسن، دنبال راه حلی برای بهبود شرایط هستن، بخاطر اینه که خودتون دارید این تاپیک ها رو ادامه می دید. اونهائیکه راه حل رو در جدائی می بینن، غالبا سکوت می کنن، چون وقتی اینجا می نویسید، یعنی دارید درخواست کمک برای ادامه زندگیتون رو می کنید. وگرنه راه طلاق که اینجا نیست. باید برید وکیل بگیرید و باقی مراحل رو در دادگاه طی کنید.

به امید روزی که خبر طلاق هر دوی شما رو بخونم. :72: :82: