می خوام از خونه برم

:72:

سلام

آقا امین چقدر خوب شد اومدین و شرح حال این روزای خودتون رو برای ما نوشتین.
حقیقت اینه خیلی از آدمهایی که تو کوچه خیابون میبینین شاید به کاری که میکنن علاقه نداشته باشن اما، شب ها بجای گریه و فکرای منفی به اهدافشون فکر میکنن و انگیزه مضاعف براشون ایجاد میشه و این انگیزه باعث میشه صبح تلاش بیشتری داشته باشن.
شما میخواین یک ورزشکار موفق باشین و از حالا روی پای خودت بایستین... پس باید آجرهای این رویا رو روی هم بچینین.
اینجا فقط خودتون هستین که میتونین بخودتون کمک کنین، کار توی پیتزا فروشی بد نبود، روزی شش ساعت بجای اینکه وقتتون رو تلف کنین و توی فکر و خیال برید سر کار میرفتین و پولتون رو پسنداز میکردین .
با پسندازتون میتونستین خرج باشگاهتون در بیارین!

شاید الان نمیتونستید سریع باشگاه برید، اما کم کم میتونستین پسندازتون رو زیاد کنین و در آینده نزدیک برای شروع اهدافتون قدم برداین.

شما تو این مدتی که گذشت با کارشناسان درباره ی سربازی و ادامه تحصیلتون مشورت کردین؟ اونها بشما چی گفتن؟

سلام
خیلی ممنونم از شما و راستی تبریک به خاطر مدیر شدنتون
سربازی رو و ادامه تحصیل رو که گفتم
دانشگاه آزاد رشته حقوق رو نداره پس احتمالا سربازم که اونم همش دارن ته دلمو خالی می کنن... حقم دارن آخه یه فرد دیپلمه رو در 90 درصد اوقات میفرستن مرز... خودمم هنوز درگیرم

کار هم اسمش 6 ساعته
کار من ساعت 6 شروع میشد ولی باید از ساعت 4/30 میفرتم حموم و آماده میشدم و راه می افتادم که 6 اونجا باشم از اون طرف هم خسته و کوفته ساعت 12/ 30 حدودا از مغازه می اومدم بیرون و تا برسم خونه ساعت میشه 1 یا 1 و ربع که بعدش هم تا لباس عوض می کردم و غذا میخوردمو و کارای خوابمو می کردم ساعت میشد نزدیکای 2/30 که بعدش به جز نماز تا ساعت 11 می گرفتم می خوابیدم
یعنی وقت آزادی که برای خودم داشتم فقط تو ساعت 11 تا 4/30 بود برای ماهی یک میلیون
نه جون برام میموند چون هم غذا دیر میخوردم و صبحونمو حذف کرده بودم و راه طولانی رو پیاده میرفتم و نه وقتی برای انجام کار های دیگه

ورزشکار شدن هم که فقط علاقش به من رسیده
الان بیشتر از 1 ساله که دوست دارم برم سراغش براش هم برنامه ریزی کرده بودم (همون آتش نشانی و این حرفای تکراری) که برنامم نشد هیچ از اون طرف هم هیچپولی نیست که برم سراغش و از طرف دیگه همه میگن سنت بالاست و استعداد ورزش نداری و برات پول هم نمیشه نه فقط خونوادم... همه
همچین جامعه مزخرفی داریم

سلام.
اقا امین، تا حدودی میتونم شرایطتون رو درک کنم.

یه چیزی برام سوال شد. فرض کنید دانشگاه ازاد، رشته حقوق بدون کنکور داشت.‌ گفتید اگه رشته حقوق رو داشت، بالاخره پولشو یه جوری جور میکردین.

هزینه دانشگاه ازاد هم که قطعا از ماهی ۲۰۰ بیشتر در میاد. پس چطور امیدوار بودید اگه رشته حقوق رو داشت، پولش جور میشد، ولی ماهی ۲۰۰ کیک بوکسینگ رو میگید جور نمیشه؟؟

من احساس میکنم (متهم نمیکنم) فقط احساس میکنم اگر دانشگاهتون رشته حقوق بدون کنکور هم داشت، باز یه جوری یه بهانه که انجامش ندید پیدا میکردید.... خودتون اینجور فکر نمیکنید؟

یادمه سوالهایی در پست های قبل ازتون پرسبدم که از زیر جواب دادنش در رفتید. و گفتید چه ربطی داره.

خب ربطش به اینه که نوع برخورد شما با سوالهایی که شما رو با پذیرش مسوولیت شرایطتون روبرو کنه، فراره.... من اینجور به نظرم اومد. اگر اشتباه میکنم تصحیح کنید.

شما هم مثل برادر خودم. کاملا دلسوزانه و خواهرانه ازتون میخوام به جای دنبال بهانه گشتن، حتی به جای یافتن موانع یک تصمیم، تصمیم بگیرید و اقدام کنید و به اصطلاح برید تو دلش.

- - - Updated - - -

چون تا وقتی به جای فکر به راههای رفع موانع، به خود موانع و اثرات موانع فکر کنید، تغییر ایجاد نمیشه.

شما در هر تصمیمی، اگر نیاز به مشورت دارید، با متخصص اون زمینه مشورت کنید. لازم نیست با همه مشورت کنید که گیج بشید
‌همون مشورت با یه متخصص کافیه.

سلام و ممنون از نظرتون pooh

این که میگم پول دانشگاه آزاد جور می شد نه اینکه خودم پولشو بدم ... چون زیاده... بخشیش رو خودم میدم بقیش رو هم یا میتونستم از پدرم بگیرم یا وام دانشجویی بگیرم و البته به خاطر مدال های کاراتم توی دو ترم اول بهم تخفیف هم میدادن
پدرم اصلا از خرج کردن برای درس ابایی نداره... اگه بدونه میرم سراغ درس تمام و کمال پول رو میده

جواب سوالاتتون رو هم توی تاپیک های بعدی فکر می کنم دادم حالا اگه فکر می کنید چیزی جا مونده ...من نمی دونم کدومه بگد حتما جواب میدم


و اینکه میگید تصمیم بگیرید... حق کاملا با شماست و مشکل منم دقیقا همینه
نمی تونم خودمو از اون چیزی که برای خودم تصور کردم جدا کنم... هر تصمیم دیگه ای به نحوی من رو از این جدا میکنه
میدونم که اگه نرم دنبال ورزش تا اخر عمر این حسرت همراهمه که می تونستی و نرفتی
و حتی اگه شغل دیگه ای رو هم انتخاب کنم میدونم که حالم ازش بهم میخوره و نمی تونم تحملش کنم
نمی دونم اسمش چیه دقیقا... فکر کنم همون کمال گرایی باشه

مشکل من هم همینه
نمی تونم خودمو پشت یه میز تصور کنم که مثل یه کارمند کار میکنم یا یه مغازه رو میگردونم یا هر چیز دیگه


اصلا شما لطف کنید راه کار بدید
چطور خودمو به یه زندگی عادی قانع کنم؟ بی خیال رویا ام بشم؟ و ازش لذت هم ببرم؟
اصلا درمان داره؟ یا اصلا این مریضیه؟

سلام.
ممنون که پاسخ دادید.

شما قرار نیست بی خیال رویاهاتون بشید. ولی باید براش برنامه ریزی کنید و قدم بردارید. و البته یاد بگیرید خودِ طی مسیر برای هدفتون براتون لذتبخش باشه. برای لذت بردن، منتظر رسیدن به نقطه ایده ال نباشید. بلکه همین که در مسیر اعداف و رویاتون تلاش کنید و هر روز گامی به سمتش بردارید، براتون لذت بخش باشه.

همینطور تلاش کنید که مشکلات و موانع سر راه رو بخشی از مسیر بدونید. اینکه با تمرکز بر موانع لحظات رو به خودتون تلخ کنید، فقط انرژی شما رو هدر میده و هیچ فایده ای هم نداره. از این تمرکز بر موانع و نالیدن ازش تا به حال سودی حتی اندک برده اید؟!؟! غیر از این بوده که با این چنین تمرکزی، فقط امید به رسیدن به رویاهاتون و انگیزه برای تلاش رو در خودتون میکشید؟؟ قاتل اصلی رویاهای شما، همین تمرکز شما بر موانع است.

اگر قرار بر شکایت از جامعه و دنیا و خانواده و ... باشه، تا اخر عمرتون هم میتونید بشینید شکایت کنید و تموم هم نشه. ولی مطمینا خودتون هم دوست ندارید زندگیتون به شکایت بگذره.



الان دقیقا رویاتون چیه؟ بیاید بررسی کنیم چه گامهایی باید برای رسیدن به هدفتون بردارید؟

من در زمینه ورزش تخصص ندارم. خوبه اگر در زمینه رشته ورزشیتون، با یک مربی حرفه ای مشورت کنید. و ازش راهنمایی بخواید که باید چه قدم هایی را مرحله مرحله بردارید. و براش برنامه ریزی کنید.

این برنامه ریزی و گام برداشتن، حتی میتونه شامل پول درآوردن از حتی یک شغل که بهش علاقه ندارید، برای خرج اون درامد در مسیر رویاهاتون باشه.

یکی از راههای عملی برای ایجاد انگیزه ، جایزه دادن به خودتونه. مغز نسبت به چیزی که براش تشویق بشه، انگیزه بیشتری پیدا میکنه.

این مطلب رو من خودم امتحان کردم. و البته از افراد موفقی و حتی در پیج های روانشناسی از جمله پیج دکتر بهزاد چاووشی هم دیدم که تایید شده است.

شما وقتی برنامه ریزی میکنید، کارهایی که باید انجام بدید رو بنویسید. هر کدام رو که انجام دادید، کنارش یه تیک بزنید. همین تیک زدن ساده، اثر جایزه دادن و تشویق کردن خودتون رو داره.

هر روز لیستتون رو بررسی کنید. به خصوص شب قبل از خواب، یه نکاه به لیست بندازید و مرور کنید که چه کارهایی فردا باید انجام بدید. سعی کنید کارها رو اولویت بندی کنید و کارهایی رو که اولویت دارن، به موقع انجام بدید.


کتاب چه کسی پنیر مرا جابجا کرد، کتاب قورباغه ات رو قورت بده، و هنینطور مباحث خودشناسی هم میتونه بهتون خیلی کمک کنه.

پیشنهاد میکنم یک تست mbti هم بدید تا در انتخاب مسیری که با ساختار شخصیتیتون هماهنگی بیشتری داره، کمکتون کنه.

حرفاتون رو که خوندم یجوری شدم... حالم حتی خراب تر شد
نه اینکه مشکل از حرفای شماست... به هیچ وجه... فقط حسرتم بیشتر شد
چون تا پارسال من دقیقا همین فرد بودم
برنامه ریزی میکردم... لیست کار ها داشتم...تیک میزدم
حتی دقیقا همین کتاب ها رو خوندم...نه فقط همین ها بلکه چند تا کتاب روانشناسی و انگیزشی دیگه از انتونی رابینز و...
چون شنیده بودم ادم های سطح بالا وقتشون رو با خوندن کتاب پر می کنن و منم همین کتاب ها رو می خوندم و بهشون عمل می کردم
چه زندگی مزخرفی که یه اتفاق باید منو اینطور بپکونه و آیندمو عوض کنه

امروز دیگه نقطه اوجش بود
من تو این چند وقت رفتم دنبال کارای معافیت و معافیت از رزم این حرفا که گفتم داشته باشم اگه خواستم برم سربازی اماده باشه
امروز که رفتم تحویلش بدم...بهم برگه اعزام دادن.. 3 شهریور اعزامم...اگه هم نرم غیبت میخورم و حتی دانشگاه هم نمی تونم برم
و باز هم حسرت
وقتی برگه رو تو دستم دیدم قشنگ با خودم گفتم یکسال موندی خونه برای این ؟ یعنی نه تنها یک سال از زندگی عقب افتادم بلکه حتی الان پایین تر از جای پارسالمم...نه معلوم میوفتم کجا...نه معلوم دانشگاه قبول میشم یا نه...نه معلوم می تونم بیام شهر خودم یانه
درست میگید..ادم با غر زدن و حسرت خوردن و لعنت فرستادن چیزی به دست نمیاره...ولی راهکار دیگه ای هم دارید؟
اینطور که من فهمیدم هیچ راهکاری برای حسرت خوردن نیست الا فراموش کردنش...که من تا به حال نتونستم

تستی هم که گفتید دادم
گفت جز افراد میانجی گران هستی
و دقیقا هم گفته بود که در خیلی از مواقع افسردگی میگیرن

اگه نخوام از حسرت ها و لعنت هام بگم
دیگه حرفی ندارم بزنم
از همه چیز بریدم
جالب اینجاست که به هیچکس هم نمی تونم بگم برای همین میام اینجا مینویسم که خالی بشم
میدونید وقتی در مورد انتخاب رشته و همین قضیه امریه باهاشون صحبت میکنم چی میگن؟
میگن حق با توئه ببخشید حالا که گذشته می خوای با زندگیت چیکار کنی؟
دوستامم که باید ببینید من مثلا دارم درد و دل میکنم باهاشون ولی با موضوع ساده مثل یه فیلم تو گوشیشون بحث رو عوض می کنن یا اصلا درکی نمی کنن میگن من زیاد سخت میگیرم

چه زندگیه؟

متشکرم

آقا امین از ابتدای تاپیک تا الان که همراهتون بودیم و مشورتای خوبی گرفتین ، در ادامه مسیر بهتر هست از حضور یک روانشناس هم بهره ببرین.

این تاپیک و مشورت های مجازی بتنهایی نمیتونه کمک کننده باشه و لازم هست شما جدی تر پیگیری کنین. ( با توجه پست های جدیدیتون و مطالبی که نوشتین )

:72::72::72:

خیلی ممنون از همراهی و نظراتتون
واقعا بهم لطف داشتید...انشالله به هر چی که تو زندگی می خواین برسین

ولی برای من دیگه فرقی نداره برم پیش روانشناس یا نرم
همون حرف: وقتی شغل مورد علاقتو نداشته باشی چه فرقی می کنه کاگر بشی یا رئیس جمهور
زندگی منم اینطوره
فقط شاید گه گاهی دوباره بیام یه ذره بنویسم که خالی بشم
بازم ممنون

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط amin COD

همین الانشم بازی و انیمیشن می سازم که به عنوان سرگرمی خیلی باهاشون حال می کنم...وقتی هدف کامپیوترم نشد هدفمو تغییر دادم...

---

سلام
ان شالله خوب باشی
چرا هدف کامپیوتر نشد؟
چه نرم افزارهای هنری را در انیمیشن دوست داری ؟
تا حالا شده به ابرها نگاه کنی و بتونی باهاش شکل درست کنی تو ذهنت ؟