نمایش نسخه قابل چاپ
1- فعلا و هنوز توی فرهنگ ما دختری که تنها زندگی بکنه وجهه اجتماعی خیلی جالب و عالی نداره، مگر در موارد خاص
(مثلا یک پزشک طرحی مجبوره توی روستا بدون خانواده اش زندگی کنه، پذیرفته شده است).
اکثر خانواده های خوب و پسرهایی که دنبال ازدواج خوب هستند معمولا این گزینه را از انتخابشون حذف می کنند.
پس اگر واقعا دنبال ازدواج مناسب هستی یا باید خانواده ات را بیاری پیش خودت یا بری پیششون (اگر توی یک شهر هستید این بسیار مهم هست )
شیدا جون همونطوری که میدونید ایشون از سر دلبخواه و خوشی زیاد زندگی، خونواده شون رو رها نکردن و فکر میکنم به خاطر شرایط سخت، مجبور شدن. اون دختری که داره مستقل زندگی میکنه، خودش بیشتر از هر کس دیگه ایی میتونه معرف خودش در جامعه باشه.درسته که فرهنگ بعضی افراد متاسفانه بر اساس قضاوت ها و پیش داوری هاست. اما مطمئننا افرادی هم هستند که فهم و درک و شعور آدما رو با متر و ترازو اندازه نمیگیرن و فراتر از این مرزها فکر میکنن.
اینارو گفتم چون معتقدم کسیکه خودشو رشد میده و از یک محیط ناسالم، سالم بیرون میاد و تمام تلاششو برای ساختن یک زندگی خوب و صحیح بکار میگیره، حتما خدا کمکش میکنه و نمیشه یک نسخه واسه همه بکار بره.
من یه نظر دارم شما نظر دیگه ایی و الا ماشاالله. پس بر اساس شرایط و طرز برخورد و رفتار و شخصیت هر کس میتونه این موضوع ازدواج و کسب موقعیت مناسب یا نامناسب تفاوت داشته باشه و صد البته خواست خدا.:72:
بیتا جان
بله کمال گرایی یه جنبه مثبت داره یه جنبه منفی وتوی ازدواج شرایطو برای آدم سخت می کنه، منم دارم سعی می کنم خودمو متعادل کنم هر چند از بعضی خواسته هام اصلا نمی تونم دست بکشم.
شیدا جون
بله حق با شماست. ولی من در حال حاضر دانشجوی دانشگاه تهرانم و محل کارمم اینجاست، برای خانوادم که اصالتا روستایی هستن و تو حومه یک شهرستان کوچیک زندگی می کنن خیلی سخته بیان تهران. چند بار اومدن وقتی شلوغی و دود و دم اینجارو دیدن نتونستن تحمل کنن و دوست داشتن که زودتر برگردن شهرستان.
برای خودمم مقدور نیست برگردم شهرستان چون حتی اگه درسم تموم شه، من اینجا هم به واسطه شغل سودده و پردرامدم و هم تمرینات خصوصی ورزشم تو بالا شهر پول خوبی در میارم که علاوه بر قسط خرید خونه و خرج خودم مقدار زیادی می تونم پس انداز کنم و ماهیانه هم مبلغی برای خانوادم می فرستم. اگه ایتجا همه چیزو رها کنم برم شهرستان، اونجا بعید می دونم کار خوبی پیدا کنم و برگشت به خونه سرکوفت های خانوادم چند برابر می کنه . ( در حال حاضر خانوادم از پولی براشون می فرستم خیلی خوشحالن. )
خیلی چیزا تو فرهنگ پر از نقص ما اشتباهه و حالا حالاها درست نمیشه. صدای امثال من به جایی نمی رسه. فرهنگ هر جامعه ای رو مردمش می سازن، مردمی که اغلب سطحی نگر و ظاهربین هستند و به سادگی میگن: دختر یا پسری که خونه مجردی داشته باشه پس ادم درستی نیست، فلانی چون هر از گاهی سیگار میکشه پس ادم بدیه، فلانی چون نماز می خونه به به ادم خوبیه، کسی که بابا و مامانش معتاد بودن امکان نداره ادم خوبی باشه و... همیشه از سطحی قضاوت کردن در مورد ادما بیزار بودم و هستم ولی قدرتی ندارم که بخوام طرز فکر ادمای اطرافم عوض کنم و فقط می تونم خودمو حفظ کنم تا این جور ادما روی من تاثیری نذارن.
دور و اطرافمون پر شده از ادمایی که فقط لقب ادمیزاد با خودشون یدک میکشن ولی از اون درک و شعور انسانی که خدا وجه تمایز ما با یه حیوان قرار داده هیچ استفاده ای نمی کنن.
وقتی میبینم انقدر امار طلاق زیاد شده و مثلا تو همین سایت مشکلات همسران رو بررسی می کنم ، میبینم یه بخش عمده ایش مربوط میشه به کج اندیشی و فرهنگ غلط و باورهای کهنه و منسوخ شده خودمون. ازدواجی که یکی از مهم ترین اتفاقات زندگی ماست و لازمه انجامش رسیدن به درک و فهم کامل زندگی مشترکه ، وابسته شده به مهریه، نفقه، تمکین، حق طلاق، شغل بابای دختر و پسر، حرف خواهر شوهر و مادر شوهر و حرف مردم.
من شخصا اعتقادی به این مسائل ندارم و البته نمی خوام تلاش کنم تا عقایدم به کسی تحمیل کنم. به خودم میگم فرض میکنم دین نبود و اسلامی وجود نداشت اون وقت چی؟ درسته که مثلا اگه تو شرکتی قانون نباشه هرج و مرج میشه ولی تشکیل خانواده مقدس تر از چیزیه که بخایم روش قانون بذاریم و با تکیه بر قانون اسلام بخوایم حقمونو از طرف مقابل بگیریم. حقی که اگه طرفین با شناخت و اگاهی لازم از زندگی مشترک داشته باشن باید خودبه خود ادا بشه نه با زور و دادگاه کشی.
بگذریم... نمی خواستم این حرفارو اینجا بنویسم و می دونم چه بخوام چه نخوام وضعیت مملکت ما همینه و باید باهاش کنار اومد.
زلال عزیز کاش بسیاری از ادم ها مثل شما عاقل و فهمیده بودن.
خیلی دوست دارم نظر اقایون سایت در مورد دختری با شرایط خودم بدونم. ایا شما حاضرید با دختری با شریط من ازدواج کنید؟ یا مثلا اگه با خانواده مطرح کنید چه عکس العملی نشون میدن؟ می خوام به اقایی که باهاشون در ارتباطم در مورد خانوادم بگم. نمی دونم عکس العمل ایشون چه خواهد بود؟
ولی دارم خودمو برای هر چیزی آماده می کنم.:72:
دوستم.خوب برید خوابگاه......دانشگاه تهران و شریف و ازاد و علمی کاربدی فرقی نداره این زمدگی مجردی چیز جالبی نیست
آنا و زلال عزیز،
همانطور که دیدید من برای پستم شماره یک زدم، چون شماره های دیگه داشت که گفتم بعدا بنویسم.
اما انگار باید همون یک را بازتر کنم.
صحبت من در مورد مسائل اجتماعی یا درست و غلطشون نیست.
مهریه یا نفقه یا تفکر در مورد دختری که تنها زندگی می کنه درسته یا غلطه، موضوع حرف من نیست.
شما گفتی من خواستگار خوب و خانواده دار و فهمیده و عاقل و ... می خوام، (نگفتی می خوام فرهنگ جامعه را عوض کنم، کجاش ایراد داره بهم بگید :325:)
من هم گفتم اگر در شرایط خاصی نباشی که جدا زندگی کردنت الزامی باشه،
معمولا جدا زندگی کردن باعث می شه خواستگار خوب به تردید بیفته.
می تونه از مسائل اخلاقی باشه
تا مسائل احساسی و عاطفی و روحی روانی ... که تنها زندگی کردن می تونه به دنبال داشته باشه.
کسی که تنها زندگی می کنه ویژگیهایی پیدا می کنه که کسی که زندگی خانوادگی داره یا با دیگران زندگی می کنه، نداره.
الزاما هم منظورم مشکلات اخلاقی نیست.
در حالت سطحیش، بله. خانواده ها معمولا ترجیح می دن با پسر یا دختر تنها وصلت نکنند به خاطر مسائل اخلاقی.
اما در موارد دیگه می تونه علت مخالفتشون، آسیبهای روانی یا خصوصیات رفتاری تنها زندگی کردن باشه.
راستی دوستم.ببین بعضی چیز ها حقیقته و ادم به ناچار پاسوزش میشه.برای اکثرا پسرهای خوب خانواده دختر مهمه خر چند دختر بهنرین تحصیلات و قیافه رو داشته باشه.یه زمان دختر تحصیل کرده و زیبا کم بود اما الان واقعا باعث افتخار که دخترهای تحصیل گرده با چهره خوب فراوونه.
چیزی که خیلی این روزها مهم شده خانواده دختر و اخلاقشه.....شما باید صبور باشی و البته بپذیری شزابط این طوره.
- - - Updated - - -
شما شک نکن پسر هر چند با فکر باز اخرش به همین مسیله گیر میده.ما خوابگاه بودیم بازم میدیم اولیای بچه ها از دورترین نقاط میومدن سر میزدن.یا حتی دخترهیی که اونجا شهرشون بود کشیک داشتن مادر دختر خانوم شب کشیش باهاش میرفت.
در کل هم به امتیاز هات فکر نکن من خودم اصلا فکر نمیکنم درسی که خوندم تو هزدواج کمکی بکنه یا حتی قیافه خوب یا بدم.مهم اینکه پسری که دنبال کیس ازدواج بتونه بهون اعتماد کنه و سطح فکر و ریشمون بپسنده.ما هم البته این طوریم.
یه استاد فوق تخصص دانشگاه ما بود هلاک شد از بس از همه خواستگاری کرد و جواب رد شنید چون شرایط و گذشته جالب و بد بختانه اخلاق خوبی هم نداشت خیلی فکر میکرد فرد مهمه در صورتی که مثل اون تو سطح جامعه پر بود.
کیت کت جان
من داره درسم تموم میشه ، الان برم خوابگاه بعدش چی؟
خب حرف شما درست، حالا که من خانواده بدی دارم باید چی کار کنم؟
ببینید بچه ها ( شیدا و کیت کت جون ) شما فکر می کنید من بدم میاد با خانواده زندگی کنم. تنها زندگی کردن هم سختی های خاص خودش داره و من کسی رو به تنها زندگی کردن تشویق نمی کنم ولی من ناچارم. شرایط خونه طوری نیست که من بتونم برگردم. زمانیکه تو خونه بودم روزی صدبار آرزوی مرگ می کردم. شما میدونید چه حسی داره پدرتون با کارد آشپزخونه بهتون حمله کنه و شما از ترس بدون حجاب و پابرهنه فرار کنید تو کوچه و پناه ببرین به همسایه ها. شما می دونید زندگی که صبح تا شبش پر از دعوا و کتک کاری و فحش و عربده باشه چه بلایی سر ادم میاره. فکر می کنید من دوست ندارم دست نوازش پدر و مادرم رو سرم باشه؟ چی کار کنم که ازش محرومم. وقتی با خانواده بودم همش قرص می خوردم و بارها می خواستم خودکشی کنم. الان نمی خوام گله و شکایت کنم ، بازم خدارو شکر می کنم که تن سالمی دارم. پدر و مادرمم دوست دارم ولی نمی تونم برگردم تو اون خونه، اگه بخوام برگردم می دونم بهم میگن عرضه نداشتی شوهر کنی حالا برگشتی که بشی نون خور اضافه، دوباره مشکلاتم شروع میشه و هروز هرروز باید سرکوفت بشنوم.
دوستان خواهش میکنم درکم کنید:302:
شیدا جون درسته تنها زندگی کردن ممکنه اثرات بدی تو روان ادم بذاره ولی زندگی با خانوادم اثرات روحی روانی صدبرابر بدتری برام ایجاد می کنه.
یعنی برم پیش خانواده خواستگار بهتری برام میاد؟ نه ، اخرشم اونا منو وادار به ازدواج با یه ادم بیکار و بی سواد می کنن.
خیلی احساس ناامیدی می کنم.
من نمی خوام حتما با یه خانواده با کمالات و عالی ازدواج کنم فقط مردی رو می خوام که از لحاظ طرز فکر نزدیک به خودم باشه، مثل خودم با برنامه، منظم ، خوش پوش باشه. منطقی و با اخلاق باشه. من خودمو ادم بزرگی نمی بینم ، فقط یکی در حد خودم می خوام نه در حد خانوادم.
سلام عزیز
بری پیش خانواده فرصت شغلی و آرامش و ارتقا رو از دست میدی.
شما اولین خانمی نیستی که به خاطر درس و کار به تهران مهاجرت میکنه. قطعا خانواده های شهرستانی( بطور عامتر هر خانواده ای که عضوی از خانواده اش بخاطر تحصیل و کار در شهر ی دیگر زندگی میکند شما را درک میکند) . این پدیده عجیب نیست.
من هم تنها زندگی میکنم ( خانه مجردی دارم) علی رغم اینکه 33 هم دارم خواستگار هم زیاد داشتم و دارم.
ازدواج نکردنم نوعی انتخاب خودم بوده است.
خانم اناستازیا سعی کنین احساس ناامید یخودتون رو کنترل کنین. ایا شما در ان روزهایی که افسردگی حاد داشتی روزهای الانت رو میدیدی؟ فکر میکردی اوضاع انقدر خوب شده باشه ؟ انقدر نگران نباش
من خانواده خ خوبی دارم. شرایط خودم خوبه. ... در ازدواج کردن فاکتورهای مختلفی دخیله.
فقط یه نکته را گوشزد کنم. در مورد اون قضیه حمایت مالی از خاستگارتون. از دید من این قضیه خ خوشایند نیست.
در مورد پیشنهاد دوستی دیگران هم به نظر من با توصیه به حرف دوستی که برایتان کامنت گداشتن گوش بدین ( شلوغ نشدن و اطرافتان و ...) خ وقتا این نوع رفتارهای جنس مخالف اسمش دوست داشتن نیست بیشتر اذیت نام دارد
دوست عزیز من هر بار تاپیک شمارو می بینم با خودم میگم چرا باید تو دنیا انقد بی عدالتی وجود داشته باشه و دختر لایقی مثل شما به خاطر مسایلی که هیچ حق انتخابی توش نداشته به چیزی که دوس داره نرسه.
من یه دوستی داشتم که دختر زیبا و تحصیلکرده ای بود،بسیار خوش اخلاق و اجتماعی بود، خونواده آبرومند و خوبی داشت ولی خونوادش از نظر وضعیت مالی شرایط خوبی نداشتن و تو منطقه پایین شهر زندگی میکردن.اونم تیپ و ظاهر و برخوردش تو محیط دانشگاه و کار طوری بود که همه فکر میکردن از یه خونواده خیلی تحصیلکرده و مرفه هست ولی هر وقت کسی رو برای ازدواج واسش معرفی میکردن پسرهایی که خیلی مرفه و تحصیلکرده بودن تا متوجه میشدن ایشون تو چه منطقه ای و خونواده ای زندگی میکنن پا پس میکشیدن.و همیشه پیش من درددل میکرد که چرا هیچ کس به این توجه نمیکنه که درسته من خونواده ثروتمندی ندارم و بابام کارگره و خونمون پایین شهره ولی عوضش تو بهترین دانشگاه درس خوندم،موقعیت کاری خوبی دارم،تا حالا دست از پا خطا نکردم ...
دیروز شنیدم که این دوستم داره با یه آقایی نامزده میکنه که از نظر شرایط مالی و خونوادگی مثل خونواده خودش هست ولی از نظر تحصیلاتی و کاری و ظاهر خیلی پایین تر از دوستمه.امیدوارم شما یه راهکاری پیدا کنید و سرنوشت خوبی رو برای خودتون رقم بزنید.من همش به دوستم میگفتم عجله نکن شاید کیس های بهتری پیدا شد ولی گوش نداد گفت سرنوشت منم این طوریه.
شما دقت کنید و عجله نکنید.
هدفم از گفتن ماجرای دوستم این بود که فقط بگم میدونم شما چی میگین و با دوستایی که شعار میدن و میگن آدمهای فهمیده ای هم پیدا میشن که قدر شمارو بدونن مخالفت کنم و بگم نسل این جور آدما کم کم رو به انقراضه.
نمی دونم چرا دوستان صحبت من را اشتباه متوجه می شن و یا من در انتقال مفاهیم و منظورم ضعیفم.
آنای عزیز،
گفتم یکی از عواملی که تعدادی از خواستگاران خوب را مردد می کنه زندگی مجردی است.
بعد هم اضافه کردم اگر امکانش هست برگرد پیش خانواده ات یا اونها را بیار پیش خودت.
چون شما سوال کردی چطور شرایط بهتری برای ازدواج ایجاد کنی، ما هم اینجا عواملی که در جذب خواستگار خوب موثر هست، می گیم و شما هر کدوم را مناسب دیدی انتخاب می کنی.
ضمن این که شما دو جواب متفاوت به صحبت من دادی !!
یکبار گفتی خانواده ام اومدن تهران و از دود و دم تهران خوششون نیامد.
یکبار دیگه گفتی برم شهرستان در معرض آسیب های روحی و جسمی زندگی با خانواده ام هستم (در صورتی که این جواب برای تهران آمدن آنها هم صدق می کرد)
مهراد جان، از کجا می دونید یکی از خواستگاران مناسبتون (که اگر اومده بود باهاش ازدواج می کردید) بخاطر این که تنها زندگی می کنید منصرف نشده؟
شما اونهایی را که آمدند دیدید، اونهایی که بخاطر تنها زندگی کردن شما جلو نیامدند که ندیدید.
من از مواردی که باعث می شه خواستگارهای خوب کمتر بشن با ایشون صحبت کردم
نه از اشکالات فرهنگی مردم یا زندگی شخصی خودم.
از هر کس توی ایران می خواهی بپرس، دو دختر با شرایط کاملا مساوی، یکی خونه مجردی داره و یکی با خانواده زندگی می کنه، کدوم برای همسری مناسب تره. ببین چه جوابی بهت می ده. (بقیه عوامل را ثابت نگه می داری و اثر یک عامل را می سنجی)
اگر در شرایط کاملا یکسان، دختری که با خانواده زندگی می کند انتخاب می کنند، یعنی تنها زندگی کردن، تاثیر منفی روی انتخاب دارد.
-------------------------------------------
این پست آقای راشومون را هم بخونید. البته مرتبط با مساله خانه مجردی نیست. ولی تا حدودی پاسخ شماست که من که رشته خوبی درس خوندم و مدرک بالا دارم و حقوق خوب دارم، چرا خواستگار خوب ندارم؟
گرچه من بقیه صحبتهای آقای راشومون را درست متوجه نشدم و یه جورایی انگار متناقض با قسمت اول حرفشون بود.نقل قول:
نوشته اصلی توسط اثر راشومون