منطقی هست ادم با پسری ازدواج کنه که ازش کوچکتره؟؟

باهم بیرون رفتن که دلیلی نمیشه که جوابت مثبت باشه!!!!ادم با 10تا خواستگارش تا حالا بیرون رفته یعنی باید به همشون جواب می داد؟؟؟از این فکرا نکن و وقتی هم که بیرون رفتین جوری برخورد کن که فک نکنه حتما قراره جوابن مثبت باشه.و من همیشه حتی مستقیم میگم ما هنوز اول راهیم خیلی خیلی مونده تا ادم بتونه به یه شناخت برسه و بعد تصمیمشو بگیره..
واسه سئوال پرسیدنتم بگم سخنرانی های دکتر فرهنگو حتما دانلود کنو گوش بده خیلی خیلی مفیده..تو همین سایتم هست.
واسه ترسم باید بگم تو همه ادما ترس وجود داره و طبیعیه.مهم اینه که ما نهایت سعیمونو بکنیم که به شناخت کافی برسیم و درست تصمیم بگیریم دیگه بقیشو باید به خدا واگدار کنیم.بعدشم تو همه چی یه ذره ریسک وجود داره که با توکل میشه بر اونم فایق اومد..
اگه سئوال دیگه ای داشتی درخدمتم:43:
موفق باشی گلم:72:

سلام دوست خوبم
من تا چند وقت پیش موافق اینطور ازدواج ها بودم و معتقد بودم اگه فکرا دو طرف با هم هماهنگ باشن مشکلی نیست و به قول معروف باید علف به دهن بزه شیرین باشه و حرف مردم اصلا مهم نیست اما اخیرا مورد مشابه شما رو که توی فامیلمون یک سال و نیم پیش با هم ازدواج کردن رو دیدم ... شاید باورت نشه اما چون اون آقا پسرخاله بنده هستن و مثل برادرمه و من خودم کلی ازش مقابل خانوادش دفاع کردم تا خانوادش راضی بشن تا با اون خانم ازدواج کنه و به واسطه سابقه کاری که توی امر مشاوره داشتم تا حدودی خانوادش روی حرف من حساب میکردن و خلاصه وصلت مذکور صورت گرفت و بعد از گذشت یکسال و نیم از ازدواجشون من دارم روابطشون رو ملاحظه میکنم ... پسرخاله م خیلی نسبت به زنش سرد شده این درحالیه که بسیار همسرش زن خوب و مردم داریه و شاید زنی بهتر و خوش اخلاق تر از اون نصیبش نمیشد ... مشکلشون به اندازه ای هویدا بود که من با پسرخاله م صحبت کردم و این نکته رو متذکر شدم( البته سربسته ) که چهره ملاک نیست ... زن خوب کم پیدا میشه ... زنت خیلی دختر خوبیه ... من دوسش دارم در واقع همه الان دیگه دوسش دارن و خودش رو خوب تونسته توی دل همه جا بده اما ظاهرا آقایون خیلی به قیافه اهمیت میدن و براشون خیلی مهمه که زنشون آس باشه ... اخلاق انگار در وهله دوم زندگی اونا حائز اهمیته ...
خلاصه ش کنم برات دوست عزیزم پسرخاله ما تازه داره حرفهایی که اطرافیان از گوشه و کنار میزنن رو میشنوه و روی زندگیش تاثیر بدی داره میزاره چون اولا توی سن پائین ازدواج کرده و تاحدودی بار مسئولیت بعد از یکسال خسته اش کرده و از طرف دیگه داره میبینه همسرش هر روز داره پیرتر میشه و چون از نظر زیبایی در سطح پائینی بوده به قول آقای خاله قزی هر روز داره از سطح زیبایی و تناسبش کم میشه
پس لطفا آگاهانه و با کمک یه متخصص تصمیم بگیر ... من همینجا اعتراف میکنم که این تفکرم اشتباه بوده و هرگز دیگه این توصیه رو به کسی نمیکنم
انشالا موفق و خوشبخت باشید:72:

سلام دوستان ممنون از پاسخها و راهنماییهاتون.صبح برخلاف میلم مجبور شدم باهاش برم بیرون.صحبت های خوبی با هم کردیم در مورد معیارها و برنامه ایندمون.
ولی راستش وقتی اومدم خونه یه مقاله ای رو تو اینترنت خوندم که توش گفته بود ازدواج دخترها در سنین 24 یا 25 با پسرهای کوچکتر از خود توصیه نمیشود چون به این سن میگن سنین بحرانی چون دخترها در این سنین درحال گذر از احساسات و ورود به دوران منطقی هستند ولی پسرهای 21 تا 23 ساله هنوز در دوران احساسات خود هستند پس در صورت ازدواج امکان جدایی 90 در صد است یعنی 90 درصد ازدواجها دختر و پسر این سنی در ایران به جدایی کشیده.
بعد از خوندن اون مقاله و دوباره خونی پستهای دوستان تو تاپیکم کلی رفتم تو فکر و به نتیجه رسیدم.نتیجه اش این بود که بهتره قبل از درگیر شدن احساسات دو طرف جلوی این رابطه رو بگیرم.نمیدونم ایا کارم درسته به نظرتون؟؟؟؟
لطف میکنید اگه بهم جواب بدید و کمک کنید(از همه ی دوستام مخصوصا جناب خالقزی _نوپو _ شیدای عزیز _ مصباح الهدی _ هم اوا _ سوگند _معاون کلانتر و مدیر همدردی و فرشته ی مهربان و همه ی دوستانی که اسمشون یادم نیست عاجزانه درخواست کمک دارم چون تو دوره ی بحرانی سختی قرار گرفتم و نیاز دارم که باهاتون مشورت کنم. لطف میکنید اگه دوباره تاپیکم رو بخونید و در مورد تصمیمم بهم مشورت بدید)

ببین دوست گلم این که خیلی جاها بالاتر بودن سن دخترا مشکل ساز بوده خیلی وقتها هم مشکلی پیش نیومده باتوجه به شرایط می تونه مشکل ساز باشه و نباشه ویک مورد خوب یابدو نمیشه به همه تعمیم داد.
تو باید ملاکهاتو لیست کنی ببینی واست مهمه همسرت از خودت بزرگتر باشه یانه؟مثلامن خودم یکی از ملاک های اصلیم همینه دلیلشم اینه که اگه همسر ایندم از خودم کوچکتر باشه بیشتر حس مادرانه نسبت بهش دارم..حالا باید ببینی واسه تو این ملاک اصلی هست یانه؟؟

من چند سال پیش دختری رو می خواستم که 7 سال ازم بزرگتر بود.بی نهایت پخته و بسیار خانوم و متفاوت.
من 21 بودم اون 28.
ارشد روانشناسی بود.
سر پایان نامه اش که به موسیقی مربوط بود با هم آشنا شدیم و علاقه مند شدیم.
تا چند ماه اسمش از زبونم نمی رفت که مادرم برام وقت مشاوره گرفت.
مشاور من توضیحات خیلی زیاد و جامعی داد دستش درد نکنه.
اما عمیق ترین جمله اش این بود که وقتی تو می تونی تو سن 30 سالگی یه دختر پخته ی 27 ساله رو تو آغوشت داشته باشی واسه چی باید یه زن 37 ساله تو آغوشت باشه.
دیدم واقعا راست می گه.
جدایی واسه اون هم سخت بود و خیلی اصرار می کرد بمونم اما به هر حال تصمیم درست جدایی بود.
الان هم من هم خودش از تصمیمون راضی هستیم.
حالا اگه باز توضیح دیگه ای خواستین می گم بهتون.

به نظرم اول باید روحیات خودت و اون آقا رو خوب بسنجی و از یک آمار نمی تونی برای زندگیت تصمیم بگیری. این استرس و نگرانی هم به نظرم طبیعی هست در هر خواستگاری، فقط باید کنترل بشه تا بتونی با آرامش تصمیم بگیری.

دوم اینکه می تونی از یک مشاور ازدواج در این مورد کمک بگیری و سنخیت سنیتون رو بسنجی.

سوم هم اینکه اگر قبول کردی باید بتونی بپذیری که ممکنه همسرت در چند سال اول زندگی کارهایی انجام بده که از نظر شما بچه گونه بیاد. شما باید بتونی اینو بپذیری و به روش نیاری. یک چیزی در گوشی بگم البته قابل تعمیم به همه مردها نیست اما معمولا خانمها در زندگی با مردهای بزرگتر از خودشون هم خیلی وقتها احساس می کنند همسرشون بچه گونه تر از اونها فکر می کنه.

دوستای خوبم سوگند _ پاستا و دلجو دلتنگ عزیز از هرسه تاتون ممنونم که دوباره به تاپیکم سرزدید و بهم مشورت میدید امیدوارم دوباره بهم کمک کنید.
پاستای عزیز ممنون که تجربه ات رو در این زمینه در اختیارم گذاشتی.
راستش من وقتی معیارهام رو مینوشتم هیچوقت به این فکر نمیکردم که ممکنه همسرم از من کوچیکتر باشه انگار یه قانونی تو ذهنم همیشه هک بوده اینکه همسر ادم باید ازش بزرگتر باشه و همیشه میگفتم من با کسی ازدواج میکنم که ازم حداقل 6 سال بزرگتر باشه چون اونموقع در یک رده ی عقلی قرار میگیریم.موقعی هم که دوستم با همکلاسیمون که یکسال ازش کوچیکتر بود ازدواج کرد من حتی جلوی خودشم گفتم که جرات و شجاعتت رو تحسین میکنم و واقعا نمیدونم چه جوری جرات کردی تو این زمونه که پسرهای بزرگش تو زندگی موندن با یکی کوچیکتر از خودت ازدواج کنی!!!!!!!و حالا خودم موندم با یه عالمه ذهنیت و قانون که از قدیم داشتم.انگار یه چیزی تو وجودم نمیذاره تصمیم درست بگیرم.
من همیشه تو تصوراتم یه مرد بزرگتر از خودم رو به عنوان همسر میدیدم و حس میکردم که این مردهای بزرگتر از خوده ادم هستند که میتونن تکیه گاههای خوبی باشن.
کلا پسرهای کم سن تر از خودم رو یه جور داداش کوچولو میدیدم و میبینم.حتی همون ترم 4 که با ایشون و دوستشون همکلاسی شدیم فقط از این جهت که از من کوچیکترن و شاید نیازمند کمک من باشن باهاشون در مورد مسائل درسی هم کلام میشدم و مثل برادر کوچیک میدیدمشون نه چیز دیگه ای.حتی زمانی که شمارمو به دوستشون دادم به خاطر هماهنگی بازدید فقط رو حساب کمک خواهرانه بود وگرنه من تو دانشگاه حتی به پسرهای ورودی خودمون حتی سلام هم نمیدادم چه برسه به شماره.
حالا من موندم و یه عالمه حس های متضاد تو وجودم از طرفی من دوسال تمام ایشون رو مثل برادر کوچیکم میدیدم و الان اومده و ازم خواستگاری کرده.از طرفی من موندم و خانواده و معیارهام و ذهنیتم از همسر... .
(اگه تو متنم مدام از کلمه برادر استفاده میکنم نه اینکه با ایشون خیلی راحت بودم نه من تمام روابط با ایشون در حد فقط یه همکلاسی بوده و خدا شاهده حتی در حرفهام با ایشون و دوستشون از کلمه تو استفاده نکردم تماما مودبانه و رسمی صحبت میکردم)
از یه طرف تو تمام صحبتهام متوجه شدم که ایشون خیلی به معیارهای من شباهت دارن.از برنامه هاشون گرفته تا صداقت و ادب و حس مسولیتشون و اخلاقیات و درجه ایمانشون تا شخصیتشون میتونم بگم 80درصد همونیه که میخوام و از اون طرف تو تمام این چند روز هروقت بهش و معیارهام فکر میکنم همش با خودم تکرار میکنم که کاش حداقل 1 سال از من بزرگتر بود.
راستش اگه عجله دارم تو به نتیجه رسیدن چون احساس میکنم ایشون احساسشون درگیر شده و این ممکنه جلوی انتخاب منطقی و عقلی ایشون رو بگیره.به خاطر همین میخوام بدونم حداقل با خودم چند چندم اگه جوابم منفیه قبل از بیشتر شدن احساسشون بهشون اعلام کنم تا بتونه راحتتر باهاش کنار بیاد( راستش همش یه احساس خواهرانه دارم بهشون و نمیخوام اسیب ببینن نمیدونم منظورم رو میفهمید یانه؟).
ممکنه یه روزی احساس خواهرانه ادم به یه فرد تبدیل بشه به یه حس دیگه؟؟ایا احساس من درسته در موردش؟؟
نمیدونم با توجه به حرفهای الانم ایا ادامه بدم این اشنایی رو ؟؟؟؟

سپاس از اینکه خیلی خوب جواب میدی :72: چون خیلی واضح و کامل توضیح میدی خیلی راحت تر میشه نظر داد

نقل قول:

---

راستش اگه عجله دارم تو به نتیجه رسیدن چون احساس میکنم ایشون احساسشون درگیر شده و این ممکنه جلوی انتخاب منطقی و عقلی ایشون رو بگیره.به خاطر همین میخوام بدونم حداقل با خودم چند چندم اگه جوابم منفیه قبل از بیشتر شدن احساسشون بهشون اعلام کنم تا بتونه راحتتر باهاش کنار بیاد

---

یه چیزی را کلی بهت از همین الان بگم نمیخواد غصه اینو بخوری ناراحت میشه یا نه یا اینکه شکست عشقی میخوره یا گناه داره و زا این حرفا:97::102: دیگه نبینم اینجوری توی تایپیکت بنویسی مسئله یه عمر زندگی دختر شوخی نیستش که کسی را باید انتخاب کنی که اونقدر مطمئن باشی که بخوای بقیه عمرت را کنارش بگذرانی.
خواهشا زندگی متاهلی را جدی بگیر دقت کن به هیچ عنوان به هیچ عنوان دلت برای هیچ خواستگاری نسوزه اگه شک داری بررسی کن جوابت نه هستش قاطعانه بگو قرار نیست بخاطر دلخوشی دیگران یا اینکه دیگران از ما ناراحت نشن جواب مثبت بدیم :81:

بعضی خواستگارها واقعا آدم های خوب یهستند فهمیده باشعور بااخلاق مودب با ایمان یه خانواده خوب تحصیلکرده ولی اینا دلیلی نمیشه که شوهر خوبی باشه!باید دید با معیارهای شما همخوانی داره یا خیر.

درضمن هرچی توی اینترنت میخوانید الزاما درست نیست وقتی اینجا مشاور داره خوب رایگان هم هست سوال کن جواب درست و صحیح بگیر.

اینم از الان بگم تجربه شخصی من توی زندگی متاهلی میگه هم کفو بودن خیلی مهمه در همه ابعاد این خیلی مهمه اگرم توی معیاری نقطه ضعف داره بهتره توی بقیه معیارها اون نقطه ضعف را پوشش بده ولی این یادت باشه بعضی وقتها بخاطر اون نقطه ضعف اذیت میشن دوطرف واقعا هم اذیت میشن.مخصوصا که مهارت های لازم را هم بلد نباشن.

یه سوال ایوشن خواستگار چندم شماست؟منظورم اینه آیا قبل ایشون هم کسی وبده باهاش تا این مرحله پیش رفته باشدی جلسه دوم و سوم؟

یه مساله ای که توی این ازدواج هست اینه که گفتی باید سه سال نامزد بمونی. سه سال نامزدی خیلی سخته و مشکل ایجاد می شه، ممکنه اون مشکلات را ربط بدین به سن و ...
کار نداشتن این آقا مساله مهمیه.

اگر پسر خوبی باشه و بخواد روی مسیر خوبی پیش بره، اینها مساله نیست. طبیعیه که پسر در 22 سالگی شغل نداره یا سربازی نرفته. آیا می تونی مطمئن بشی در 27 سالگی دیگه سربازی رفته و شاغله و زندگیش روی روال درست افتاده؟

فکر می کنم اونقدر که کم سن بودن این آقا مساله است، کوچیکتر بودنش از شما مساله نیست. یا حداقل در اولویت نیست. بازم بستگی به شهر و فرهنگ و فضای شما و شخصیت خود پسر داره. اما پسر 22 ساله هنوز در موقعیت مناسب ازدواج نیست. ممکنه الان تصمیمش در مورد شما هم از روی احساس باشه. باید برید مشاوره تا شخصیت ایشون را هم برات بررسی کنه.

لینکی که مدیر همدردی براتون گذاشتن خیلی مفیده. در مورد اختلاف سن کامل توضیح داده.

سلام به همه ی دوستان.ممنون شیدای عزیز و جناب خالقزی از اینکه وقت گذاشتین و بهم مشورت دادین.راستش از دیروز کلی با خودم فکر کردم تو تصوراتم همیشه اون رو برادر کوچیک خودم میدیدم و میبینم و فکر کنم نمیتونم بهش حس همسر داشته باشم .به خاطر همین تصمیمم رو به مادرم گفتم.گفتم اگه مادرش زنگ زد بگه جواب من منفیه(میدونم اون میتونه برام همسر خوبی باشه ولی من نمیتونم براش همسر خوبی باشم) ولی مامانم همش میگه اشتباه میکنی دختر بازم فکر کن و میگه من به مادرش نمیگم خودت بگو نمیدونم چیکار کنم.
راستش خالقزی این اولین خواستگاریه که اومده خونمون قبلیا همش در حد حرف بود هیچکدوم حتی خونه هم نیومدن.چرا اینو پرسیدی(میشه بدونم)؟؟؟؟
راستش شیدای عزیز من ساکن پایتختم فکر نکنم اینجا دیگه فرقی کنه سن و سال پسرها و دخترها؟ولی خداییش پسر باجربزه ایه هم درس میخونه هم کار میکنه(تو دانشگاه ماکه پسرهای ورودیه خودمون هنوز نون خوره باباشون بودن).میگفت بلافاصله بعد گرفتن لیسانس میخواد بره سربازی و بعدشم دنبال کار و اگه خدا بخواد بره ارشد بخونه(خیلی با دل و جرات حرف میزنه انگار که حتما بهشون میرسه کلا دنیای انگیزه اس).میگفت الان که کارش ثابت نیست باز حدود 800 تومن در میاره(البته قبلا هم سر کلاسهای دانشگاه اینو میگفت احتمالا راست میگه).
یکم مطمئنم احساسش درگیر شده ازش پرسیدم چرا من رو ازبین اونهمه دختر تو دانشگاه انتخاب کرده و اومده خواستگاری؟میگفت چون با بقیه فرق داشتی با دوستات میخندیدی ولی تا یه پسر ازت چیزی میپرسید سریع جدی میشدی همیشه مرتب بودی و باحجاب.با اینکه رشتمون پسرونه اس مثل دخترهای دیگه غر نمیزدی که نمیتونم اینکار و بکنم خیلی جدی کاری که بهت سپرده بودن رو انجام میدادی(میگه انقدر بدم میاد دخترها غر میزنن این کار مال پسراست این رشته پسرونه اس...) میگه شما هم مثل من اهل ریسکی و شرط میبندم حاضری یدفعه همه چی رو ول کنی و بری تو یه شهر دور افتاده تا به ارزوهات برسی(خدایی اینو راست میگه انقدر دوست دارم همه چی رو ول کنم برم تو یه شهر دورافتاده یه زمین داشته باشم اونجا کار کنم:311:)ولی نمیدونم از کجا فهمیده؟؟؟
فکر کنید همه اینا رو گفته بعد تهش میگه اگه اینجوریم نبودین باز من عاشقتون میشدم:97:.میگم دلبسته میگید نه.
راستش خالقزی اگه اون جمله ای که گفتی رو من گفتم شاید فقط 30 درصدش به خاطر اونه 70 درصدش به خاطر خودمه چون میدونم اگه به این حرفهای اینجوریش ادامه بده دل میبازم(از بس ندید بدید و بی جنبه ام:311:) ولی دور از شوخی من از خودم میترسم چون ممکنه منطقم از کار بیوفته... .
مامانم میگه باز فکر کن هنوز زوده برای جواب.منم ازش خواستم حداقل فعلا در مورد دیدار دوباره قراری نذاره با مامانش.(کشته مرده مامانامون شدم اصلا انگار یه عمره رفیق فابریک همن.زنگ میزنه دوساعت فقط باهم میگن و میخندن)
نمیدونم ذهنم هنگ کرده دیگه کار نمیکنه.هرچی ازش میپرسم ارور میده.(چقدر نمکدون شدم من امشب)
وای کمکم کنید عجب روزهای سختیه.اگه الان ازش بخوام بریم مشاوره زشت نیست؟پیش خودش نگه خوب دیگه جوابش مثبته؟؟؟؟؟