خوندن این پست و پروسه ی آروم تر شدن شما وافعا برام لذت بخش بود...
همین که تو فضای مجازی این همه آدم که حتی تو رو نمی شناسن، به فکرت هستند و آرامش تو رو میخوان... این لطف خداست...
به خودش پناه ببر و برای اون دختر طلب مغفرت و بخشش کن... به زندگی ات در راه خودش ادامه بده...تویی که حاضر شدی تا مرز گذستن از زندگیت پیش بری...مسلما می تونی بمونی و زندگیتو در راه خودش و جلب رضایتش سپری کنی...حتی اگر این کار یک عمر طول بکشه...دو سال که چیزی نیست...
این حس عذاب وجدان رو تبدیل کن به حس بندگی در برابر معبود...
صبورانه پاک میشی...
موفق باشی
