نمایش نسخه قابل چاپ
سلام پوه عزیز
وارد دنیای واقعی شو، همین
این دیگه چگونه نداره!!! تو فضاهای مجازی وارد نشو یکیش همین همدردی، با خودت قرار بذار فقط روزی 1 ساعت(دو تا نیم ساعت یکی صبح یکی بعدازظهر) بیای و فقط تاپیک خودتم پیگیری کنی
سعی کن بیشتر بیرون بری، اگه کسی هم همراهیت نمیکنه تنها برو، بیشتر با خونوادت صحبت کن، همین خواهرزاده ی تازه متولد شده بهونه خوبیه واسه ارتباط بیشتر با خونوادت
اینقدر هم به خودت گیر نده، خیلی دنیا رو سخت گرفتی
سخت گیرد روزگار بر مردمان سختگیر
پوهه جان شما گذشته رو بهونه کردی .شاید عشق و عاشقی برات معنا نداشته باشه اما چون قبلا تجربه کردی اثراتش هنوز هست.بعد از گذشت چند سال با اینکه اونو فراموش کردی اما تبدیل شدی به یه موتور که همش کارش سرزنش کردن خودش هست.عزیزم به خودت بیا.امیدورام روزی عشق رو دوباره تجربه کنی
سلام من اطلاعاتم كمه به نظرم شما زياد كمالگرايي. و زيادي باهوش. من خودم ارتباطم با آدمها خيلي كمه جالبه چون من نقطه مقابل شمام. اول به خودم اهميت ميدم. از آدمها بدم مياد. حوصله شونو ندارم. احساس گناه هم ندارم دنبال هدف خاصي هم نيستم. من قرصهاي افسردگي استفاده مي كنم جواب هم گرفتم حالم خوبه بيخودي خوشحالم. من دوره كارشناسيمو 7 سال طول دادم 4 ترم مشروط شدم شانس آوردم بيرونم ننداختن و مدركمو دادن من كسي بودم كه بدون كلاس كنكور سال اول مهندسي تهران قبول شده بودم. دوره دانشجويي منو نابود كرد. بيماري خود ايمني گرفتم كليه م مشكلدار شد. حالا هيچي برام مهم نيست جز خودم روز تولدم خوشحال بودم چون از خدا 33 سال عمر گرفتم
چرا من همش فکر میکنم اگه ذوق خودمو بکنم اشتباه میکنم؟
چرا من همش فکر میکنم اصلا نباید فکر کنم دوست داشتنی هستم؟
چرا فکر میکنم نباید باور کنم کسی منو دوست داره؟
یا چرا فکر میکنم باید بدونم همه ی محبتها یه سری واژه و تعارفه نه واقعیت؟
یا اینکه هیچ چیزی باور کردنی نیست؟
همه فقط به فکر خودشونن؟
امروز اصلا قاتی کرده ام. نمیدونم چمه. ذهنم اصلا به شدت آشفته است. نمیدونم چرا خر شده ام. هی به سرم میزنه برم به پسرخالم زنگ بزنم و ازش بپرسم:"من قبلاها چی بودم؟ چی برام مهم بود؟ هدفام چی بود؟ چه چیزایی رو دوست داشتم؟ چیا میگفتم؟ از چی ناراحت میشدم؟ اصلا کی بودم؟"
امروز دارم دیوونه میشم. ذهنمو اصلا نمیتونم کنترل کنم. الکی الکی اخمام تو همه. به همه هم امروز گیر داده ام. اصلا امروز عین برج زهر مار شده ام.
- - - Updated - - -
:54::54::54::54:
- - - Updated - - -
مثلا من به جز در دنیای مجازی، یه جوری شدم که آقایون رو که میبینم انگار دشمن خونیم رو دیدم. کلا آنچنان گاردی در مقابلشون ناخودآگاه میگیرم که اصلا طرف جرات نمیکنه باهام حرف بزنه.
قبلا ها اینجوری نبودم.
الان شاید چهار سالی هست این مشکل رو دارم.شاید هم بیشتر.
به حدی هم هست که مثلا یه مهمون که میاد خونمون موقع مثلا خداحافظی با مامانم و خواهرام خیلی گرم خداحافظی میکنه. ولی با من که میخواد خداحافظی کنه اصلا نگاهم هم جرات نمیکنه بکنه و فقط میگه با اجازتون. خداحافظ.
خب مثلا من این یکی مشکلم رو چطوری شروع کنم حل کنم؟
چند بار تصیم گرفتم برم یه سری کلاسهایی که آقایون هم هستن و اونجا بتونم ارتباط معمولی و خوبی برقرار کنم.اما بازم مشکلم حل نشد.
توی محیط مجازی مهربونم و به همه توجه دارم. توی خونه نه زیاد. بیشتر تنهام و کم حرف. اگه یه موقع بحث جدی ای باشه میتونم حرف بزنم. اما همینجوری نه.
مثلا یه بحث سیاسی و اجتماعی و علمی و از این چیزا که باشه میتونم طرف مقابلم رو قانع کنم. ولی ارتباط معمولی نمیتونم برقرار کنم.
امروز اصلا قاتی کرده ام. نمیدونم چمه. ذهنم اصلا به شدت آشفته است. نمیدونم چرا خر شده ام. هی به سرم میزنه برم به پسرخالم زنگ بزنم و ازش بپرسم:"من قبلاها چی بودم؟ چی برام مهم بود؟ هدفام چی بود؟ چه چیزایی رو دوست داشتم؟ چیا میگفتم؟ از چی ناراحت میشدم؟ اصلا کی بودم؟"
امروز دارم دیوونه میشم. ذهنمو اصلا نمیتونم کنترل کنم. الکی الکی اخمام تو همه. به همه هم امروز گیر داده ام. اصلا امروز عین برج زهر مار شده ام.
سلام دوست خوبم .این جملات نشون میده که هنوز اثارش هست.اثار اون عشق که قسمت نبوده و شما دارید بعد از چندین سال روز به روزخودتون رو نابود میکنید .عزیزم اینکه همش اینجا بنویسی اما خودت نخوای عوض بشی فایده ای نداره.اراده کن و عمل.بخواه و عمل کن.منم بعد از پنج ماه کسی رو که دوست داشتم کنار گذاشتم .البته حالا دیگه دوستش ندارم و برام هیچ چی ازش نمونده به جز یه تجربه و عبرت گرفتن.اما هنوز به تمرکز نرسیدم ولی اگه بخوام همینجور ادامه بدم از زندگی دور میشم.پس بیخیال بچسب به خودت و زندگی کن .برو دنبال یه کار که بیکار نباشی و سرگرم بشی
شما میگید هیچیت نیست. ولی خب من یه چیزیم هست خب. پس چرا آرامش ندارم. چرا همش درگیرم توی خودم پس؟؟؟
از گذشته دلم گرفته. از آینده میترسم. الانم رو هم پوچ و بی ارزش میبینم خب.
نسبت به آینده ام ناامیدم.حس میکنم دیگه هیچوقت شادی و آرامش رو واقعا احساس نخواهم کرد. حس میکنم مجبورم سالها رنج بودن رو تحمل کنم. خسته شده ام. چرا تموم نمیشه؟ چرا عمر انقدر طولانیه؟:54::54::54:این همه عمر میخوام چیکار آخه؟ بسه دیگه. تو زندگیم هیچ چیزی نیست که به خاطرش از زنده بودنم خوشحال باشم. هیچ چیزی نیست که حس کنم میخوام به خاطرش زنده بمونم. انتظار هیچ چیزی درونم نیست. شوق هیچی درونم نیست.
دلم میخواد تموم شه. بسه دیگه. بسه...:54::54::54:
- - - Updated - - -
اینجوری نیست که من هیچ کاری هم نکنم.
خب توی خونه خودمون همین الان هم خیلی کارا رو میکنم.البته نسبت به قبل که 100 در 100 کارا رو میکردم به جز خرید، الان کمتر.ولی هنوزم خیلی کارا رو من میکنم.
الان ده روزه خواهر زاده ام متولد شده و تمام این ده روز رو خونه ی خواهرم اینا هستم و کمک حالشون. البته بیشتر کارای اون یکی خواهر زاده ام رو که کلاس اول دبستانه پیگیری میکنم.
کل مشکل من یه چیزه. اینکه ایمانی به خدا یا هیچ چیز دیگه ندارم.فکر میکنم تمام زجری که دارم میکشم از همینه.
حتی اگه ستاره پرست یا بت پرست یا هرچیزی پرست بودم و به معنای یه چیزی ایمان داشتم حالم خوب بود.
- - - Updated - - -
:223:
بی خیال.......
لطفا تاپیک رو ببندید. ممنون.
Pooh عزیز به نظر من همون حرف های فرشته مهربان که گفتن برای تو کافی باشه
تو تحقیق کردی که به خدا اعتقاد نداری؟؟میدونی حتی خود ناخداباور ها هم نمیتونن اثبات کنند که خدا نیست و خود را ندانم گرا میخوانند ولی من نمیدونم تو با چه دلیلی این حرف رو نمیزنی
به قول فرشته مهربان خودتو رها کن
به قول خانم بهبهانی
چو تخته پاره بر موج رها رها رها من...
سلام pooh گلم:43:
برای چه تایپکت را ببندند؟ ای بابا نکن از این کارها....:223:!!!!نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
Pooh عزیزم دیدم تو این را برای یلدا نوشتی :
فکر می کنم این وصف حال خودت هم هست.... مخصوصا قسمتی که قرمز کرده ام.نقل قول:
نوشته اصلی توسط Pooh
فکر می کنم معمولا پیش می آید آدم چیزی را که در خودش وجود دارد در دیگران هم پیدا می کند و روی آن تاکید می کند. خودم هم تجربه کرده ام گاهی چیزی به دیگران می گویم که انگار دارم به خودم می گویم در حالی که اصلا متوجه نیستم با خودم هم هستم.... مثلا برای خانوم مجرد نوشتم که ممکن است خانواده اش اسکیزوئید باشند و عصبانیتی که گاهی دچارش می شود ناشی از آن است و این چیزی است که درباره گذشته خودم که گاهی مشت می کوبیدم به در و دیوار و واکنش آنها بی اعتنایی محض بود فکر می کنم....
این کار یک اصطلاح روانشناسی هم دارد که نمی دانمش متاسفانه ..... مثلا می گویند وقتی کسی با چیزی در کس دیگری خیلی مخالفت می کند نشانه این می تواند باشد که همان در خودش وجود دارد . دوستانی که روانشناسی بلدند پلیز هلپ !!!!!! اصطلاحش چه می شود ؟؟؟؟؟؟ تعریف روانشناسانه اش چه می شود ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟(همان است که مولوی گفته هرکسی از ظن خود شد یار من ..... این ظن تو است یعنی ....... )
پست بعدی ات را هم خواندم که نوشته بودی گاهی برای دیگران چیزایی که قبلا به خودم کمک میکرد رو مینویسم. شاید به دردشون بخوره. همین
این طور نیست که قبلا به تو کمک می کرده و حالا دیگر نمی کند . حالا هم می تواند بکند. اما تو آن را در خودت انکار می کنی. مقاومت می کنی چون پذیرفتنش سخت است ..........
این ها را در خودم پیدا کرده ام ها ........... نه که خودم خیلی درست باشم :43: به قول انقلابیون : بگذرد این روزگار تلخ تر از زهر !!!!!!!! طاقت بیار گلم:72:
- - - Updated - - -
داری مقاومت می کنی در براپر قبول کردنش . قبول کردنش سخت است اما قبول کن . مقاومت نکن. فکر می کنم اگر مقاومت نکنی و قبولش کنی به درک عمیق تری از مسائل زندگی ات می رسی.:72:
- - - Updated - - -
درک عمیق از خدا و زندگی و این ها ....... فکر کنم اگر قبول کنی راه برایت باز می شود که پخته تر بشوی..........:43:
- - - Updated - - -
البته فکر می کنم هستند آدم هایی که آن قدر شجاع و صریح و محکم اند که می توانند خدای خودساخته شان را هر چقدر هم که درد داشته باشد بگذارند کنار و خدای واقعی را پیدا کنند.
در جواب آقا سعید...
من به وجود خدا شک ندارم. فقط ایمانی بهش ندارم. و نمیتونم باهاش ارتباطی برقرار کنم.
- - - Updated - - -
ضمنا...
نه میخوام کسی برام وجود خدا رو اثبات کنه. نه در مورد ایمان و ارتباط با خدا و عشق به خدا و این چیزا برام چیزی بگه.
- - - Updated - - -
از لطف همه دوستان ممنونم.
اما با تمام رنجی که این دو سه سال بعد از از دست دادن ایمانم به خدا میبرم، اما فکر میکنم تحمل این رنج بهتر از آرامش دروغینیه که با امید به خدا به خودم بدم.
- - - Updated - - -
راستی آقا سعید...
برادر گرامی...
فقط بخش اول صحبتم با شما بودا...
یه موقع حرفام ناراحتتون نکرده باشه.
ببخشید اگر ناراحت شدید از حرفم.
میدونم اینکه به این تاپیک توجه میکنید لطف شماست. و ممنونم.
اما بیش از حدی که بتونم توصیف کنم به پوچی رسیده ام.
گاهی دلم میخواست در گذشته ام کافر بودم. شاید زمانی که به یاس میرسیدم یک راه نرفته ای به اسم ایمان به خدا رو میدیدم و به خدا ایمان می آوردم و امیدی درونم به جوشش در می اومد.
اما نمیدونم من که از ایمان به خدا، به یاس رسیدم باید دیگه دنبال چی باشم؟