زندگیمو با شک و تردید شروع کردم...

با سلام خدمت همگی
خیلی خلاصه بگم توی این مدت پیش سه تا مشاور 6جلسه مشاوره رفتیم. دو نفرشون معتقد بودند که ما باید هر چه زودتر جدا بشیم و به خانواده هام سریع اطلاع بدیم. مشاور سوم اول نظرش این نبود ولی بعد از جلسه دوم اون هم نظرش جدایی بود. همسرم هم تقریبا از این وضعیت خسته شده ولی مانع اصلی خونواده هامون هستند که تا الان از موضوع بی خبرند فقط از روی رابطه سردمون شاید کمی متوجه شده باشند.

در ضمن من مورد قبلی رو دارم به کلی فراموش می کنم چون مطمئنم دختری نیست که با شرایط فعلی من سازگار باشه. ولی این ارتباطی به رابطه و مشکلات بین من و همسرم نداره. مشکل اصلی الان این هست که هیچ تناسبی بین خودم و همسرم نمی بینم و بقیه موارد هم چیزایی بود که قبلا خدمتتون گفتم. همین قدر بگم که اوضاع خیلی داغونه و به کلی افسرده و کلافه شدم.
دوستانی که از صحبتای قبلی من ناراحت شدند حلال کنند منظوری در کار نبوده.

قضیه مشاوران را به خانواده ها گفتین؟
عکس العملشون دقیقا چی بود؟ از چه چیزهایی نگرانن؟
بگید که بهتر راهنمایی بگیرید.
پیشنهاد می کنم پدر و مادر طرفین هم پیش مشاور برن تا قانع شن.

سلام
نه خانواده ها هیچ چیزی در مورد جلسات مشاوره نمی دونند. با توجه به شناختی که ازشون داریم کلی باید مقدمه چینی کنیم تا متوجه مشکلات بشند. شایدم لازم باشه یه مدت زمانی بگذره تا خودشون کم کم متوجه بشند. البته خواهرم در جریان هست و این قضایا رو پذیرفته
خیلی سخته. آرزو می کنم هیچ انسانی گرفتار و بلاتکلیف نباشه

سلام ، خیلی متاسفم
امیدوار بودم با خبرای خوشحال کننده تری برگردین .
قبل از هر اقدامی حتما خانواده هارو در جریان بذارین و قانع شون کنید، هردوی شما به حمایت اونا نیاز خواهید داشت .

روزای بهتری رو براتون آرزو میکنم:323:

سلام
یکی نیست بگه مگه مجبور بودی تصمیم به این مهمی رو به راحتی بگیری و بعدش دختره طفلی به شما وابسته بشه و بعد به راحتی به طلاق فکر کنید
متاسفم براتون
کاش یه کم رو تصمیماتون بیشتر فکر میکردین
آدمها بازیچه شما نیستن
به حرف یکی دیگه از یه ازدواج دست میکشید . به حرف یکی دیگه که میگه علاقه بعدا ایجاد میشه ازدواج میکنید . به حرف یکی دیگه ....؟؟؟؟؟
کجای کارید ؟؟زندگیتون و عمرتون داره با فکرای دیگران به پایان میرسه
خودتون باشید فکر کنید و به عواقب همه تصمیماتون آگاه باشید بعد تصمیم بگیرید

نمی دونم چقدر نظرم می تونه درست باشه!!!!


اما متاسفانه دوست خود من با شرایط شما الان بعد از دهسال داره جدا میشه! بالطبع اگه زودتر اینکار کرده بود اثرات روانیش خ کمتر بود!


اگه دوستش نداری و نم یخای داشته باشیش و نمیخای تلاش کنی با شجاعت تمام در برابر سختیها مردونه بایست و طبعات این تصمیم عجولانت رو بپدیر و خودت رو از زندگی اون خانم بکش کنار! نزار زندگیش بیش از این خراب شه!

بخاطر حرف دیگران و تاییدشون ازدواج کردی الان باز یم خای به خاطر اونا به زندگیت ادامه بدی؟!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!

آقا منصور بهتره تصمیمات و نتایجی که تا الان گرفتی مرتب بنویسی.
سوالاتتان را دقیق بنویسید.
الان بیشتر در چه مورد راهنمایی می خواهید؟
این طوری دوستان راحت تر راهنماییتون می کنن.

سلام به همگی

آقا یا خانم زندگی موفق; نصیحت و سرزنش کردن بعد از هر اتفاقی کار خیلی آسونیه. درست مثل خودم که همیشه تو محیط کارم زیردستامو به خاطر اشتباهاتشون سرزنش می کنم. ولی باید تو موقعیتش قرار بگیری تا خیلی چیزا رو بفهمید. نمی دونم چرا همه فکر می کنند که من زندگی یک دختر رو بازیچه قرار دادم. من به خاطر صحبتای غیر واقعی اطرافیان و حتی همسرم تو این منجلاب افتادم. خواهش میکنم نوشته های منو از اولش با دقت بیشتری مرور کنید. آقای زندگی موفق اگه فکر می کنید این فقط پسرا هستند که پشیمون می شند لطفا به تاپیک خانم sm2 سر بزنید که وضعیتش تقریبا مشابه منه:
http://www.hamdardi.net/thread-30909.html

در پاسخ به نوشته خانوم خونه هم باید بگم که مشکل اصلی ما الان خونواده ها هستند که خیلی با هم اخت شدند و از این موضوعات تقریبا بی خبرند. خانوادم رابطه خیلی خوبی با خانواده همسرم دارند و مطمئنم این قضیه رو اصلا قبول نمی کنند. اگه قضیه رو بدونند بدون شک فقط سرزنش می کنند و حتی اگه من و همسرم با هم کوتاه اومدیم و زندگی مون رو به همین منوال ادامه دادیم، این سرزنش ها هیچ وقت تمومی نخواهد داشت. من تا الان حدود ده سال دور از خانواده و تقریبا مستقل بودم واسه همین اصلا تحمل این مسائل رو ندارم که پدر و مادرم یا برادرام بخاند دائم منو نصیحت کنند. بنابراین باید موقعی اونا رو در جریان بذاریم که تصمیممون برای جدایی قطعی شده باشه.

مصباح عزیز من اینجا بیشتر هدفم درددل کردنه و سوالی هم که دارم اینه که آیا راهی رو برای متقاعد کردن خانواده ها سراغ دارید؟ در ضمن پدر من و همسرم هر دو سابقه بیماری قلبی هم دارند. آیا به نظر شما ادامه دادن این زندگی به خاطر حس ترحم یا به خاطر آبروی خانواده ها کار درستیه؟

نقل قول:

---

نوشته اصلی توسط mansor

سوالی هم که دارم اینه که آیا راهی رو برای متقاعد کردن خانواده ها سراغ دارید؟ در ضمن پدر من و همسرم هر دو سابقه بیماری قلبی هم دارند. آیا به نظر شما ادامه دادن این زندگی به خاطر حس ترحم یا به خاطر آبروی خانواده ها کار درستیه؟

---

دوست عزیز:72:

بیش از دوماه از اولین پستی که در این تاپیک گذاشتی میگذره و شاید نزدیک 7 ماه از دوران عقد شما .

بعضی از دوستان سرزنشت کردند بعضی راهکار دادند بعضی آرومت کردند .....

آنچه بدیهی است هیچکدام از ما نمی تونیم برای رابطه شما دونفر قضاوت کنیم و رای مطلق بدهیم....

ولی آنچه به ذهن من میرسه این است که اگر بخاطر خانواده ها و سفارش و توصیه آنها شروع کردی الان برای ادامه

یا قطع رابطه بطور آگاهانه - عاقلانه و با مسیولیت کامل خودت و تنها خودت تصمیم بگیر.

زندگی که بخاطر دلسوزی و ترحم فرزند به پدر و مادر باشد و بخاطر نشنیدن سرزنش خانواده خود یا خانواده همسر باشد و یا بیماری قلبی پدر و مادر

جز اصطحلاک روح و روان و به تعویق انداختن جدایی و سخت تر کردن مسیر رفته باشد حاصل دیگری ندارد.

امیدوارم با لطف و کرم الهی بهترین مسیر را انتخاب کنی:72:

به نظر من با خانودتون مشاوره را درمیون بذارید.(اما کم کم)

مثلا این طور بگید که من از بعد از عقد احساس خوبی نسبت به زندگی مشترک نداشتم و شدیدا به مشاوره نیاز داشتم.اما نمی خواستم شما ها را نگران کنم.چون فکر می کردم می تونم مشکلم را حل کنم.برای همین مشاوران متعددی رفتم حتی خانمم را هم بردم.خیلی روی من کار کردند ولی متاسفانه گفتند که اگر زندگی مشترکی آغاز کنید؛اصلا زندگی خوبی نخواهید داشت.و جلوی ضرر را هر وقت بگیرید منفعته. بگید که مشاوره گفت اگر الان طلاق بگیرید هردوتون خیلی کمتر آسیب می بینید تا بعد از عروسی.

خب آقا منصور اینجا احتمالا پدر و مادرتون واکنش نشون می دن. اما شما باید صبور و محکم باشید.یک وقت در جوابشان ذره ای بی احترامی نکنید.فقط در مقابل حرف هایشان صبور باشید ولی روی حرف خودتان بایستید!(اگر به خاطر خدا احترام پدر و مادرتون را در این شرایط کاملا حفظ کنید؛حتما خدا بهتون کمک می کنه)

بگید که هر حرفی که شما به من بزنید حق دارید و من خودم می دونم که اشتباه کردم که نسنجیده تصمیم گرفتم.اشتباه کردم که گذاشتم دیگران جای من تصمیم بگیرن و پا روی دلم گذاشتم.
اما الان مسئولیت اشتباهم را خودم بر عهده می گیرم و می خوام خودم برای زندگیم تصمیم بگیرم. دیگه نمی خوام به خاطر حرف دیگران زندگی و آینده خود و یک دختر دیگر را نابود کنم. الان خودم به این نتیجه رسیدم که واقعا من توی این زندگی آرامش نخواهم داشت.چرا برای حرف مردم نا آرامی دائمی را برای خودم و یک دختر بخرم؟
در صورتی که شاید با طلاق در دوران عقد چند ماه بیشتر ناآرامی نداشته باشیم.

اگر خانوادتون بعد از چند روز قبول نکردند؛بهشون بگید که آنها هم به مشاوره بروند تا برایشان توضیح دهد.

- - - Updated - - -


حتی اگر خانواده همسرتون در برابرتون واکنش نشون دادن شما کاملا احترامشون را حفظ کنید و مسئولیت اشتباهتان را مردانه به عهده بگیرید.
باید یاد بگیرید که محکم باشید.

بگید که من لیاقت دختر شما را نداشتم و اشتباه کردم که در تصمیم به این مهمی معیار مهم تفاوت سنی را نادیده گرفتم.
واقعا فکر نمی کردم که این قدر شباهت سن عقلی در ازدواج و احساس همسری مهم باشه.

بگید من مطمئنم دختر شما می تونه با کسی ازدواج کنه که لیاقتش را داشته باشه و خوشبختش کنه.کسی که واقعا دوستش داشته باشه.
دعا می کنم خداوند فردی بهتر از من قسمت دخترتون بکنه.
دعا می کنم که خداوند این قدرت را به شما بده که بتونید نادانی منو ببخشید.خواهش می کنم منو حلال کنید.

کمی هم از قبل خانمتون راآماده کنید تا او هم خانواده اش را کم کم آماده کند تا شوکه نشوند.

امیدوارم تونسته باشم کمی بهتون کمک کنم یا لااقل بتونید از حرفام ایده بگیرید.اینا در حد ایده دادن بود.خودتون باید با توجه به شناختی که از خانواده ها دارین؛برنامه بریزید.

محکم و موفق باشید:72: