نمایش نسخه قابل چاپ
شما 22 سالتونه، اگه 32 سالتون هم بود باز هم نباید اینطور فکر می کردین!نقل قول:
نوشته اصلی توسط goleyad
ایشون اگه برنده جایزه نوبل و در لیست بیلیونرهای فوربز هم بود باز هم احتمالا به درد شما نمی خورد چون در مهمترین مسائل و دغده های روزمره زندگی مشترک (محل زندگی، اشتغال، تحصیلات، مهاجرت، پوشش) با هم تفاهم نداشتید پس اصلا تصور نکنید این بهترین مورد بوده.
روزتون بخیر،
من رو ببخشید که این پست رو کمی دیر ارسال میکنم، میخواستم در اولین فرصت پیامی ارسال کنم اما متاسفانه تا امروز فرصت مهیا نشد.
از چشم انداز فردی سنتی که تجربه رابطه ای ناموفق با خانمی اجتماعی/غیر سنتی رو داشته براتون مینویسم. در انتها به عاقبت رابطه ای که در اون خانم (یا آقا) معیارهای خودش رو ندیده میگیره اشاره مختصری میکنم بلکه دودلی شما و نگرانی هاتون کاهش پیدا کنه.
یکی از اشتباهاتی که گاهاً آقایون مرتکب میشن اینه که تصور میکنند همسرشون شخصیتی ثابت خواهد داشت و در آینده خانم همانگونه خواهد بود که در زمان آشنایی مشاهده شد. از طرفی، بعضی از خانمها تصور میکنند که قادرند کاستی های خواستگارشون رو بعد از ازدواج تغییر و بهبود بدهند. منظور از کاستی خصوصیاتی هست که باب میل خانم نیست. متاسفانه بارها مشاهده شده که هر دو دیدگاه تنها تصورهایی بوده که در انتها به ناامیدی ختم شده.
اما اجازه بدید تا با استناد به نوشته های شما تعدادی از خصلتهای خواستگارتون رو که با روحیات شما سازگاری ندارند رو بررسی کنیم. اینکه ایشون تقاضا کردند تا شما رو مجدداً ملاقات کنند بلکه مطمئن بشن از نظر ظاهری باب میلشون هستید بیانگر اینه که ایشون احتمالاً هنوز قدرت تشخیص این رو ندارند که زن کالا نیست و مثل هر انسانی شایسته احترامه. بطور غیر مستقیم نوعی تحقیره اگه پسر بخواد فقط برای زیر ذره بین قرار دادن خانم تقاضای ملاقات با ایشون رو داشته باشه چون وقتی دختر بی گناه پسندیده نشه از نظر اعتماد به نفس ضربه بزرگی میبینه. ایشون بهتر بود قبل از خواستگاری شما رو بیرون از منزل و بصورت نامحسوس میدیدند و فقط وقتی که پسندیدند برای خواستگاری اقدام میکردند یا میتونستند بهانه ای ترتیب دهند و بدون اشاره به بررسی ظاهرتون از شما تقاضای ملاقات کنند... همچنین ایشون هنوز به مرحله ای از بلوغ عاطفی نرسیدند که تشخیص بدهند انتقاد از ظاهر یک خانم تا چه اندازه میتونه از لحاظ روحی مخرب باشه.
یک نکته در رابطه با خواستگاری بصورت مختصر عرض کنم: خواهرم، خواستگاری یعنی بررسی معیارهای دو طرف با توسل به پرسش و پاسخ هایی که میتونه به ما کمک کنه طرف مقابل رو بهتر بشناسیم. وقتی تفاهم وجود نداشته باشه یا خیلی کم باشه، دو طرف بجای تلاش برای تغییر دادن طرف مقابلشون (چانه زدن سر پذیرفتن معیارها) باید مثل دو انسان عاقل و بالغ تفاوتها رو درک کنند و بپذیرند که برای هم مناسب نیستند. از شما دعوت میکنم آینده احتمالی چنین رابطه ای رو تجسم کنید. تصور کنید شما و آقایی که خواستگارتون بود با هم ازدواج کردید. اگر بعد از مدتی اختلاف نظری پیش بیاد و خدای نکرده بحث بالا بگیره، آیا فکر نمیکنید ممکنه حرفهایی بینتون رد و بدل بشه که باعث تحقیر شدن بشه؟ یا اعتماد به نفس/غرور دو طرف خدشه دار بشه؟ آیا فکر نمیکنید دو طرف ممکنه بخاطر اختلافی که بالا گرفته زیر قول و قرارهایی که با چانه زدن در دوران خواستگاری پذیرفتید بزنید؟ بالاخره زندگی مشترک همیشه گل و بلبل نیست و اختلاف نظر پیش میاد. در صورت بی تجربگی طرفین میتونه خیلی از حرمتها شکسته بشه.
اما اگه هنوز دو دل هستید و احساستون با منطق و ادله های ارائه شده همسو نیست، اجازه بدید راه نرفته شما رو که من و خانمی جوان طی کرده بودیم رو براتون توضیح بدم.
حدود هفت سال پیش (هجده سالگی) در دانشگاهی خارج از ایران با خانمی ایرانی آشنا و به درخواست ایشون در زبان و سایر دروس کمکشون میکردم. بعد از یکی دو ماه ایشون شماره موبایلم رو گرفتند و با فرستادن اس ام اس بصورت غیرمستقیم علاقه خودشون رو ابراز کردند. در مورد این خانم جوان با والدینم صحبت کردم و بعد از چند ماه از ایشون اجازه خواستم تا با پدرشون صحبت کنم تا قدمی برای رسمی کردن رابطه برداشته باشم. با مادرشون ملاقات و پس از یکی دو ساعت صحبت قرار شد تا پایان دانشگاه روی درسهامون تمرکز کرده و بعد از تموم شدن دانشگاه بصورت رسمی خواستگاری کنیم.
منتها هم من و هم این خانم جوان هر دو خام و بی تجربه بودیم. واقعاً ایده ای پخته از ازدواج در ذهنمون نداشتیم. همین بی تجربگی باعث شد در تصمیمات ضعیف و بیشتر احساسی عمل کنیم.
اشتباهات خانمی که با هم قصد ازدواج داشتیم: ایشون به خوبی میدونستند که دیدگاه من سنتی است ولی با این حال چشم بسته شرایط و معیارهایی رو که برای ازدواج مطرح کردم رو پذیرفتند. ایشون معیارهای خودشون رو اصلاً مطرح نکردند و در طول مسیر همیشه سعی کردند برای بقای رابطه مطابق آنچه که من می پسندیدم رفتار کنند، بدون اینکه خواسته های خودشون رو در نظر بگیرند.
اشتباهات من در طول رابطه: نشانه هایی که هیچ سازگاری با روحیات من نداشت رو قادر نبودم تشخیص بدم، یا اگر هم تشخیص میدادم جدی نمیگرفتم. بعنوان مثال برادر ایشون هم از رابطه ما و هم از رابطه غیر رسمی دیگر خواهرش مطلع بود اماعکس العملی نشون نمیداد. یا مثلاً پوشش خواهر بزرگتر بیش از انتظار آزاد بود بطوری که خانمی که با من رابطه داشت راحت نبود ایشون با اون پوشش در کنارمون حاضر باشه. (دو مورد از ده ها تفاوت فرهنگی خانواده ها که جدی گرفته نشد).
در طول رابطه هرگز به ایشون در رابطه با پوشش یا تعاملات اجتماعی امر و نهی نشد. اما بعد از چند سال ایشون به آرامی معیارهای خودشون رو مطرح کردند که دقیقاً نقطه عکس شرایط و معیارهایی بود که در ابتدای رابطه عرض کرده بودم. از طرفی ایشون شرایط من رو از همان ابتدا شنیده و بدون کوچکترین اجباری اونها رو قبول کرده بودند ولی از طرفی در تضاد بودن آن با خواسته هاشون رو بعنوان یک چالش میدیدند. در نهایت راهی جز انجام دادن چیزی که میخواست انجام بده پیش روی خود نمیدید... مثلاً به من میگفتند که با خواهرشون برای دیدن مکانی مثل آکواریوم میرن، در صورتی که برای شنا در استخرهایی رفته بودند که هم مرد و هم زن در اونجا مختلط شنا میکردند. چیزی که هم بخاطر پنهان کاری و هم بخاطر شکستن قبح خیلی ناراحتم کرد.
تجربه و شناخت نقاط ضعف و قوت بعد از پذیرش شکست عاطفی مهمترین چیزهایی هستند که بعد از طی کردن مراحل اندوه و آرام شدن کسب میشوند. مثل هر انسانی مراحل اندوه (عدم پذیرش، خشم، چانه زنی، افسردگی و پذیرش) رو برای کنار اومدن با جدایی طی کردم... برای اولین بار در زندگی احساس بی مصرف بودن کردم. فکر میکردم مقصرم و بابتش خودم رو تنبیه میکردم. اونقدر از خودم بدم اومده بود که وقتی در باشگاه بودم تا جایی به خودم فشار آوردم که صدایی مثل پاره شدن ماهیچه یا تاندون رو شنیدم. اما بعد از آرام شدن و رویارویی با واقعیت برای اولین بار بعد از مدتها آرامش رو تجربه کردم. :-)
برگردیم به شما!
شما با رد کردن این ازدواج نه تنها حسرت ازدواجی موفق به دلتون نمیمونه بلکه از سالها تنش و پشیمانی پیشگیری کردید. شرایط روحی شما رو بخاطر رویدادهای چند روز اخیر درک میکنم و صمیمانه بابت تجربه عاطفی ناموفقی که داشتید متاسفم. امیدوارم دیگه نگران یا ناراحت گذشته و آینده نباشید و بتونید هر چه سریعتر روال زندگی عادی رو طی کنید. خواهش میکنم خودتون رو مقصر ندونید و بابت ظاهرتون اصلاً نگران نباشید. برای شما و خواستگارتون آرامش رو از خدا میطلبم.
یا حق. :)
Serok عزیز ممنــون از اینکـه وقت گذاشتین و نظر و تجربه ی شخصی خودتون رو بیان کردید,واقعا حرفاتون آموزنده بود برام!
فقط یه چیزی این وسط هست که منو خیلی آزار میده,من خودمم نگرانی بابت اینکه این وصلت سر نگرفت رو ندارم اما خانواده ام مخصوصا خواهر و مادرم هرروز با حرفاشون دارن آزارم میدن اینکه پسره خوب بود و چرا ردش کردی و چرا تو خواسته هاشو قبول نکردی و تو این دوره زمونه پسر خوب کم پیدا میشه و دیگه کیس خوبی گیرت نمیاد و از این جور حرفا...
واقعا دیگه بریدم میترسم فردا پس فردا که با یکی دیگه ازدواج کردم و زندگی خوبی نداشتم قضیه این خواستگاره رو عین پتک بکوبن تو سرم که ....
آخــه منم آدمم...یه دختری که آزاد بدنیا اومده و دوست داره تو این دنیا آزاد باشه و به چیزایی که میخواد برسه
خب آخه منم از این دنیا و زندگی خواسته ها و انتظاراتی دارم ...حتی اگه اون خواسته ها از نظر دیگران خیلی ایده آل گرایانه انتخاب شده باشن...زندگی من ارزش اینو داره که بخاطرش بجنگم... پس برای رسیدن به خواسته ها و هدف و آرزوهام تموم تلاشمو میکنم...
اما یه اشتباهی که امروز خواهر و مادرم مرتکب شدن اینه که:
بدون اطلاع من با خواهر این آقا تماس گرفتند و ازش پرسیدند که برادر شما با کدوم خاسته ی دختر ماکنار نیومدن...خب با این اوصاف خانواده و همچنین خود این آقا چه فکری می کنند؟!
من اگه از اون آقابیشتر نباشم کمترم نیستم...اینو به مرور زمان به همــه ثابت میکنم...من هیچوقت منت پسر جماعت رو نمیکشم چون خودمو خیلی باارزش میدونم و درواقع چیزی کم ندارم که بخوام بخاطر یه پسر از معیارهای خودم کوتا بیام ...
چون میدونم اگه از خواسته های خودم کوتا بیام بعدا پشیمان خواهم شد و حسرت راهی رو خواهم که شروع کردم به رفتن اما نیمه های راه پشت پا زدم به دلم,به خواسته هاش...
✘امــروز بیصـــدا حرمتــ من شکستــ...(!)✘http://static.cloob.com//public/images/smiles/3.gifhttp://static.cloob.com//public/images/smiles/2.gif
چی شده؟
سر یه موضوعی امروز به اون آقا اس دادم...
برگشت دقیقا همین اس رو بهم داد:
"من حرفی برا گفتن ندارم,فقط میتونم بگم شرمنده م.امیدوارم خوشبخت بشید,خداحافظ"
یجورایی این حرفشون اینکه من حرفی برا گفتن ندارمو خدافظیشون خیلی سنگین اومد برام....
من آدمی هستم که اگه نارحت بشم نمیتونم تو خودم نگه دارم خواستم اس بدم بهش که من از اولشم مایل به اومدن شما به خواستگاری نبودم و به اصرار خانواده قبول کردم اما خواهرم نذاشت...
من یجوری ام که اگه حرفیو که باید میگفتم نگم تا مدتها اون ناگفته هایی که تو دلمه عذابم میده...
آخرین اس من این بود:"گاهی برای رسیدن به همه چیز باید از همه چیز گذشت...در پناه حق,بای"
:(
انگار هنوز از لحاظ روحی درگیرین انگار خیلی بهتون برخورده رها کنید و فراموش کنید این افکار رو .
در ضراب خانه ای که سکه ضرب می کنند یک سکه به نام ما شد شد نشد نشد
حرفایی که الان میخوام بزنم اصن ربطی به موضوع تایپیکم نداره...من خیلی وقته دلم از دنیا و آدماش گرفتــه...
شبیه یه دلقک شدم که توی دلش پره...پـُره پـُر...اما به روی خــودش نمیاره و به زور میخنــده...خنده هایی که هیچ کس متوجه زورکی بودنش نمیشــه....متــوجه بغض عمیق پشتش...!!
چرا با این همه تظاهــر خودم باورم نمیشــه؟!!چرا نمیتــونم خودمو گول بزنم...؟!!چرا نمیشه سر خودمو شیره بمالم...؟!!
چرا حتی نمیشــه خودمو سرگرم کنم...؟!!!!که شاید...شاید...شاید یادم بره چه دنیای عجیب و بی وفایی داریم ما آدما...!!!
شاید یادم بره که روزی ما آدما اشرف مخلوقات بودیم اما حالا فک میکنم شیطــون از همون اولش انسانهارو شناخت که بهشــون سجده نکــرد...
با خودم چیکار کردم نمیــدونم...با خودم چیکار دارم میکنم نمیــدونم...
خـُــدایا یه چیزی میگما ولی نارحت نشو...دنیات تهِ نامردیه....
تماس خواهر و مادرتون + تماس شما با اون خانواده اشتباه است.
تماسهای شما و جوابهای سرد اونها ( که تقصیری هم ندارند، به هر حال یک خواستگاری کوتاه بوده و دیگر هیچ) این حس ناراحتی و غمتون را تقویت می کنه.
خانمی اشتباه نکن. احساس می کنم چقدر موضوع من و شما با هم شبیهه. خانواده منم مثل خانواده تو هستن. با اینکه من چیزی کمتر از بقیه همسالانم ندارم اما به محض اومدن خواستگار دیگه به هیچی توجه نمی کنن و میگن همین خوبه . همینو قبول کن. واقعا نمی دونم به چی فکر می کنن. به همین دلیل بود که نتونستم خواستگارم رو از همون اول باهاشون آشنا کنم و ازش خواستم اول خودمون آشنا بشیم و در صورت توافق خانواده ها رو در جریان بذاریم. چون می دونستم به محض اینکه ببیننش اون قدر بابت دو دل بودنم سرزنشم می کنن که مجبور میشم قبولش کنم. در مورد خواستگار هم اون آقا هم یه جورایی شبیه خواستگار تو بود. یه مرد سنتی با توقعات سنتی.
خلاصه اینو می خوام بگم که غصه نخور عزیزم. حالت رو درک می کنم. حداقلش اینه که خیلی جلوتر از منی. کاش منم مثل تو زود متوجه می شدم و یه سال و نیم از وقتم رو صرف این کار نمی کردم.
اون به دردت نمی خورد. فکر نکن که جلوش کم آوردی و خرد شدی و ... . این احساساتت موقتیه . فقط سعی کن کاری (نه اس ام اس ، نه تماس ، نه برخورد و نه هیچی ) نکنی. باور کن بعد یکی دو ماه به احساسات امروزت می خندی. خانوادت هم شک ندارم که کنار میان با این موضوع.
اگه خواستی تاپیک منم بخون. هرچند بیشتر روی بدبینیش تاکید کردم ، اما اختلاف فرهنگی بینمون زیاد بود که این مشکلات پیش اومد
http://www.hamdardi.net/thread-27015.html