نمایش نسخه قابل چاپ
سلام دوست عزیز
اولا بابت این همه صبوری باید بهت تبریک گفت میتونم تصور کنم زجری که میکشی چقدر خراشنده و دردناک است تنها چیزی که میتونم بهت بگم اینه که داری راه درستو میری ناامید نشو هرکاری که از دستت میاد برای زندگیت بکن امیدوارم بتونی زندگیتو نجات بدی
همون طور که بقیه دوستان گفتن شما نقش 1 مادر رو بازی کردی ببین وقتی تو همه زمینه ها به خصوص مالی دخالت بیش از انداره کردی این حس رو به همسرت القا کردی که من فقط خودم رو قبول دارم اونم بیخیال شده با خودش میگه حالا که اینطوره چرا من خودمو خسته کنم چه انجام بدم چه انجام ندم اون از خودش مایه میزاره شما حتی در ارتباط با خیانتها و ارتباطاتش مثل 1 مادری رفتار کردین که بچه اش بدون اجازه اش رفته بیرون اونقدر که راحت در موردش با شما صحبت میکنه و پشیمون هم نیست همسرم 1 بار به من گفت وقتی تو کاری که به تو مربوط نیست دخالت میکنی خودت رو کوچک میکنی و این حرفی بود که من بارها دیدم به مادرش میزد میخوام بگم جای شما با هم عوض شده زن شاغل اونقدر خسته میشه که حوصله خودش هم نداره درسته اما ارتباط جنسی شما شاید یکی از عوامل این مسله باشه اما درمورد خونه به هیچ عنوان به نام همسرت نکن چون مطمن باش پشیمونی داره
حقیقتش اینه که من یک هفته است با یه اقایی اشنا شدم که از لحاظ اجتماعی تو یه سطح هستیم . پسر خیلی خوبیه . دارم بهش علاقمند می شم. اون میدونه که در آستانه جداییم. یه مقدار کمکم کرد. ولی بهم میگه برگرد سر زندگیت . اولویتت سازش با همسرت باشه. اگه نشد ، رو من حساب کن
وقتی می بینم بعد از این همه سال زندگی ، همسرم زیبایی ، نجابت ، وفاداری ، اخلاق ، موقعیت اجتماعی و ... منو ندید ، چطور میتونم بهش اطمینان کنم ؟ نمیگم میخوام طلاق بگیرم و با این اقای جدید ازدواج کنم ، ولی وجود این اقای جدید باعث میشه احساسی تصمیم نگیرم .
میتونم به این فکر کنم که هنوز زندگی برای من جریان داره . هنوز 30 سالم نشده . هرچند همسرم ظاهرا سعی می کنه دل منو بدست بیاره ولی خب کاری نمی کنه . همین طور خونه پدرم هستیم ، دعوا می کنیم و ....
احساس میکنم سلایق ما مشترک نیست . چیزی که برای من ارزشه ، برای اون ضد ارزشه . مثلا تحصیلات . من میخوام دکترا بخوونم . همسرم نمیگه نخوون . ولی وقتی خودش دیپلمه ، من احساس بدی بهم دست می ده
در مورد بچه دار شدن هم همینطوره . اون نمیخواد ولی من میخوام که حداقل یکی داشته باشم وگرنه خونه سه خوابه به چه دردم میخوره
یا مثلا مسافرت دو نفره. در طول نه سال گذشته ما یک بار مسافرت دو نفره نداشتیم !!! دوست نداره تنها باشیم . همیشه باید یکی دو خانواده با ما باشن
نقل قول:
نوشته اصلی توسط SOMA
یه زن نجیب ایرونی هیچوقت اینکارو نمیکنه شما زنا برعکس ما مردا هستین ایکاش یکمم از شماها یاد میگرفتیم بجای اینکه بهتون بگیم ضعیفه :104::104::104:
اون رابطه رو تمومش کن فقط خودت اذیت میشی همین و بس قرار نیست از کسی انتقام بگیری بزرگترین ضربه گرفتن خودت ازشه یعنی طلاق پس اون رابطه رو اگه فکر میکنی میخوای بهش ضربه بزنی و آروم بشی تمومش کن میدونم خیلی زجر میکشی ولی این راهش نیست.
مشکل اصلی تو خیانته شوهرته همین بقیش بهونست.:72:
من خودم میگم بعنوان یه مرد هنوز نتونستم این موضوع رو درک کنم واسه چی اینکارو میکنن؟خوب اگه من بعنوان شوهر اینکارو کنم همسرمم چنین حقی داره که با کس دیگه ای باشه چه حسی پیدا میکنم وقتی اینو بفهمم؟!!!
حرکت ایشون خیلی زشته ولی کاری که انجام میدی هم درست نیست ذات شما بانو با شوهرتون خیلی فرق داره :72: بدرود
سلام
بله اولویت شما حل مشکل با همسرتونه ( شما در حالی که دارید خیانت همسرتون رو نکوهش میکنید دارید اینکارو خودتون با همسرتون می کنید!!!!)
اگه مشکل فعلیتون با همسرتون حل شد خدا رو شکر
اگه نشد هم نباید با این اقا که میگید ازدواج کنید چون مشکلات زندگیتون رو دقیق میدونه بعدا براتون خیلی مشکل ایجاد میشه ( باید کمی فکر کنید که نکنه بخاطر مسائل خوب مالیتون به شما الکی ابراز علاقه میکنه)
مواظب باشید از چاله نیافتید توی چاه
نقل قول:
نوشته اصلی توسط SOMA
نقل قول:
نوشته اصلی توسط SOMA
با اراده ای که دارید می توانید مشکلاتتون را مدیریت کنید
این تاپیک رو بخون ( کلیلک کنید) ... مشکلاتش از شما اگه بیشتر نباشه ، کمتر هم نیست ،
به نتیجه رسید
شما هم می توانید به نتیجه برسید
الان میگه همه چیو ببخش. ماشین و خونه رو برمیگردونم.بجاش جایی نگو که مشکل اصلیمون چی بوده و طلاق
یا اینکه همه چیو فراموش کن و زندگی کن ولی با همون روش قبلی . که بار زندگی بر دوش من باشه. بچه دار هم نشیم
نمی دونم بهش فرصت بدم یا نه ؟ اگه بعد از 4 سال دیگه فهمیدم چی ؟ اون موقع تمام موقیتهای زندگیو از دست دادم
واقعا نمیتونم بهش اعتماد کنم
سومای عزیز
منظورت رو نفهمیدم. آیا از خیانتهایی که کرده پشیمون شده؟! یا منظورش اینه که به کاراش ادامه بده و شما هم همینجور زندگی کنی! بعدش هم مرد باید خرج زندگی رو بده و اصلا کوتاه نیا! و اینکه طلاق بگیری بدون اینکه کسی بفهمه علت اصلیش چی بوده برای این هست که میخواد همه تقصیرها رو گردن شما بندازه!! به نظر من که هیچ جور بهش باج نده و با سیاست رفتار کن. مرد باید توی زندگیش احساس مسئولیت داشته باشه و اینکه میگه بچه دار نشیم، میخواد از مسئولیتهای زندگی متاهلی شونه خالی کنه! به نظر من که یک مدت باید تمام مسئولبتها رو که مربوط به زندگی مشترک میشه رو به گردن خودش بندازید. حرف طلاق رو خیلی پیش نکشید! و سعی کنید به زندگی برگردید و بهش اعتماد به نفس بدید که خودش متونه این زندگی رو اداره کنه و شما هم تا میتونید کمکش میکنید. خونه و ماشین رو هم سعی کنید هر چه سریعتر به اسم خودتون کنید. البته با نرمی و سیاست تا نتونه به وسیله اونها گرو کشی کنه!
عزیزم به نظر من تمام تلاشتو برای نجات زندگی مشترکتون انجام بده تا اگه به نتیجه نرسیدی لاقل پیش خودت رو سفید باشی که همه تلاشتو کردی. برات دعا میکنم که زودتر مشکلت حل بشه. عزیزم قوی باش و سعی کن بهش باج ندی:72::72::72:
زیبا جون منظورم اینه که روال سابق زندگی مون حفظ بشه ، اینکه من تو هزینه ها سهم اصلی رو داشته باشم . تو خونه من زندگی کنیم ( تا 7 یا 8 ماه دیگه آماده میشه ) آزادی هاش هم حفظ بشه
در ضمن به نظر اون من خیلی بد اخلاقم . به نظر خودم من با یه دختر که ساعت 10 تازه از خواب بیدار میشه و موقع قرارملاقاتش با همسرم ، تونسته هزار و یک قلم به خودش برسه مطمئنا فرق دارم . در این حالت خوبی های من دیده نمیشه . چون مردها با چشمشونو فکر می کنن.
2 تا مقاله داشتم و معدلم خوبه .از مهر سال دیگه دکترای دانشگاه خودمون درس میخوونم . حالا فک کنین شوهرم هنوززززز دیپلمه من دارم دکترا می گیرم
بهش میگم تکلیف درست چی میشه ؟ میگه بخاطر حرف مردم دارم به زور می خوونمش وگرنه تا حالا ولش کرده بودم همین که زمینه رو برای تحصیل تو فراهم می کنم خودش خیلیه.
ولی من اینو قبول ندارم ، به نظرم اگر من پیشرفت کردم ، عامل اصلیش همت و سعی خودم بوده ، هرچند همراهی اون بی تاثیر نبوده ولی قدم اصلی رو خودم برداشتم.
منم میتونستم تو محیط دانشگاه دنبال دوست پسر و ... باشم و درسمو رها کنم ویا به جنبه تفریح نگاش کنم
اینی که میگیم تا یکسال هیچ کس نفهمه ، به دلیل اینه که خودمونم به این نتیجه برسیم که واقعا طلاقمون کار درستی بوده .
اصلا احوالی از پسرشون نمی گیرن. گفتم اگه جدا بشیم ، چیکار می کنی ؟ تو این شهر که خونه ای نداری کسی رو نداری ؟ میگه میرم تهران پیش پدرم . در صورتی که الان 6 ماهه از پدرو مادرش هیچچچچ خبری نیست
در مورد بچه هم نظرمون مخالف همه . به نظرم ما میتونیم حداقل1 بچه داشته باشیم مگر همکارای دیگه ام چیکار می کنن. ایشون نمیخواد مسئولیتش بیشتر بشه
خدا فقط خودش بهم کمک کنه . بعد از 9 سال خیلی برام سخته . شاید بهش عادت کردم ولی احساس می کنم زندگی خوبی بعد از اون نخواهم داشت.
به ازدواج که اصلا فکر نمی کنم . ممکنه شرایط من نسبت به هر دختر 30 ساله ای عالی باشه ولی هرچی که باشم ،قبل از همه عناوین و اتیکت هام اول میگن بیوه است.