مرتب دعوایمان می شود

سلام عزیزم
به نظر من همونطور که دوستان گفتن، مشکل همسر شما اینه که رفتار با یک خانم رو زیاد بلد نیست. کم کم میشه اینا رو بهش یاد داد که البته من نمیدونم چطوری. ولی اینو بدون که وقتی همسرت اینقدر کارنابلده اینو نشون میده که قبلا زنها و دخترهای زیادی تو زندگیش نبودن و دیگه اینکه اگه یک شوهری داشت باشی که خیلی کار بلد باشه ممکنه در اوایل خیلی جذاب باشه واست ولی به مرور زمان می بینی که اون با نکته های ظریفی که بلد بوده یکسره تو زندگی تو رو خر کرده و همه چیز رو به نفع خودش تموم کرده. بنابراین فکر نکن که شوهر باحال هم آش دهن سوزیه. به قول یکی از دوستان همین که هست رو بپذیر.
البته بگم منظور منم این نبود که حالا که ..... نیست کلاهتو بنداز هوا، بلکه میگم هر کسی یک عیبی داره!
موفق باشی:43:

نگار جان عید شما هم مبارک
یادمون باشه که تغییرات زمان بر هستند و وقت و حوصله میخوان ولی روزی میرسه که چیزی که امروز کاشتی رو فردا درو می کنی اونروز برای ادم خیلی لذت بخش هست ، بنابراین آروم آروم به خودت و همسرت زمان بده که زندگیتون در جهت مثبت تغییر پیدا کنه ، من بازم معتقدم که شما مشکلی اساسی ندارید بحمدلله و خیلی زود نتیجه زحماتتونو دریافت می کنید. این که همسرت به شما گفته میشه ساکت بشی در چهارچوب روابط قبلیتون بوده شما وقتی چهارچوب زندگیتو تغییر داری مطمئن باش همسرت خیلی کمتر از این نوع جملات استفاده میکنه ، آروم آروم ادبیات صحبت کردن خودتو تغییر بده تا تغییرشو در حرف زدن همسرت ببینی، ضمنا درمورد مسئله شوفاژ درک میکنمت ولی خوش به حالت که شوهری داری که بدون تو نمیتونه بخوابه ، یکی از مشکلات من و همسرم این بود که همسرم براش مهم نبود که من پیشش باشم یا نه، افرادی مثل ما هم توهمین مملکت زندگی می کنن شاید هم تعدادی از دور و بری هات ولی تو نمی دونی ، یه نگاهی به ما بنداز اونموقع دو دستی چیه صد دستی میچسپی به زندگیت، این مسائل ریز رو هم اولا زیاد سخت نگیر ثانیا به روش های ابتکاری و نرم حلش کن و لذت ببر

من 25 سالمه از تهران حدود 2 ساله که ازدواج کردم ولی تقریباً هر 2 هفته با هم دعوا میکنیم .شوهرم اونجوری که من انتظار دارم با خانواده من رفتار نمیکنه اونطوری که من با خانواده اهمسرم رفتار میکنم و احترام اونها رو حفظ میکنم همسرم با خانواده من رفتار نمیکنه، مثلاً اگر مادر یا خواهر من حرفی بزنه که اصلاً از روی منظور نباشه ولی اون به منظور برداشت میکنه و همونجا یه جوری جواب میده که به همه بر میخوره.دلم میخواد بعضی وقتا همسرم خودش پیشنهاد بده بریم پیش اونها یا بریم دنبالشون بریم بیرون همونطور که خودش قبل از ازدواج میگفت ولی بعد از ازدواج هیچ وقت این کارو نکرد.بخاطر برخوردش با خانوادم از دستش دلخورم و هرجوری که خودم با احترام بیشتری با خانوادش برخورد میکنم که شاید اونهم همینطور باشه ولی فایده ای نداره.سر هر موضوع کوچکی که میخوام باهاش مطرح کنم باید منتظر جواب منفی ازش باشم البته نه اینکه به حرفم گوش نده، اغلب اوقات به دل من راه میاد ولی اغلب اوقات هم در برخورد اول که حرفمو میزنم جواب منفی میده به همین خاطر در جمع هیچ موضوعی رو مطرح نمیکنم از ترس برخوردش که باعث خجالتم نشه.راستش خیلی وقته که کلاً نسبت بهش سرد شدم جامو جدا میکنم و حرف با هم نمیزنم.آخه هر وقت میاییم با هم حرف بزنیم اونقدر بحث طولانی میشه که باز دعوامون میشه:316: نه اون کوتاه میاد نه من میتونم رفتارشو قبول کنم به خانوادم هم نمیگم که نظرشون راجع به همسرم عوض نشه.خلاصه خیلی کلافه و خسته شدم .باید چیمارکنم؟:302:

سلام الی عزیز:72:
به تالار همدردی خوش اومدی
اولین کار اینه که یه تاپیک جدید باز کنی و مشکلت رو اونجا مطرح کنی. مطمئن باش دوستان تنهات نمی ذارن.

سلام:72:

امیدوارم تعطیلات بهتون خوش گذشته باشه و الان با انرژی زیاد و دلی شاد به کارهاتون مشغول باشید.

ما هم امسال عید با کمک شما و با کنترل شدید رفتارمون تونستیم عید نسبتا آرومی رو داشته باشیم و حداقل دعوا نکنیم و اوقات خودمون و دیگران رو تلخ نکنیم.

ولی باید الان بگم که یه اتفاق بدی افتاده... بذارید از اول ماجرا بگم

از اولین روز تعطیلات برای اینکه جلوی درگیری رو بگیرم مجبور شدم کارهای زیر رو انجام بدم:
1- هر حرف زوری رو بپذیرم
2- از تمامی خواسته هام بگذرم
3- تا حد ممکن جلوی دست و پای همسرم نباشم و همدیگرو نبینیم

چند مثال:

شب سال تحویل با اینکه مادرم تنها در منزل خودش بود به خاطر اینکه همسرم دوست داشت خونه خودمون باشیم من هم اعتراضی نکردم. (البته پارسال به زور و با دعوا رفتیم خونه مامانم)

برام یه مانتو خرید 70 تومان (برای ما که کلا 500 تومان درآمد داریم خیلی زیاده) ولی به زور خرید و نه مدل اش رو دوست دارم و نه دکمه های جلوی شکمش بسته می شه و عملا نمی تونم بپوشم اش. فقط به این خاطر این مانتو رو خرید که هم جنس اش خوب بود و هم اینکه چون قبلش یک شلوار برام خریده بود تونست جمعا 25 تومان تخفیف بگیره، ولی چه فایده.... البته من هیچ اعتراضی نکردم و تازه تشکر هم کردم کافی بود اعتراض کنم یا تشکر نکنم که دعوا راه بیافته و بگه من اصلا قدر شناس نیستم...

توی مسافرت سرم رو با خانوم ها گرم کردم و همسرم رو در حد سلام، صبح بخیر و شب بخیر می دیدیم. البته یکبار هم منو برد خرید که خودش بیرون کنار ماشین می ایستاد تا من برم و برگردم، مثل راننده ها :(

سیزده بدر هم شاه کار بود... همگی رفتیم خونه خواهرش، همسرم و دو برادرش و یک دامادشون رفتند توی لابی و 5 - 6 ساعت نیومدن بالا طوری که پدرشون قهر کرد و رفت و دختر برادرش به گریه افتاد، ما زن ها هم همگی ناراحت و کلافه بودیم ولی هیچ کدوم اعتراض نکردیم چون محل نمی ذاشتن، وقتی هم اومدیم خونه گفت چایی بده، میوه بده، اینکار و کن ، اون کارو کن... بعدش هم سر شب رفت خوابید :(

اینها فقط چند مثال بودن می تونم حداقل روزی 3و4 تا براتون تعریف کنم..... نتیجه اش این شده که من احساس کوفتگی و خستگی شدید می کنم و خیلی دلم گرفته و احساس تنهایی می کنم و خیلی ناراحتم برای همین به بهانه کمر درد اومدم خونه مامانم بمونم تا یه فکری به حال زندگیم بکنم...

فکر کنم الان که بچه نداریم باید تصمیم ام رو بگیرم... من نمی تونم اینجوری ادامه بدم یا باید شرایط رو عوض کنم یا دیگه نمی دونم چیکار کنم

سلام نگار عزیز

خب این خیلی خوبه
"ما هم امسال عید با کمک شما و با کنترل شدید رفتارمون تونستیم عید نسبتا آرومی رو داشته باشیم و حداقل دعوا نکنیم و اوقات خودمون و دیگران رو تلخ نکنیم." :104::104:
این یعنی حرکت رو به جلو.


"از اولین روز تعطیلات برای اینکه جلوی درگیری رو بگیرم مجبور شدم کارهای زیر رو انجام بدم:
1- هر حرف زوری رو بپذیرم
2- از تمامی خواسته هام بگذرم
3- تا حد ممکن جلوی دست و پای همسرم نباشم و همدیگرو نبینیم"

تعامل با افراد ، خصوصا با شریک زندگی به معنای پذیرفتن حرف زور نیست. گمون نکنم هیچیک از دوستان این توصیه ها رو کرده باشن. قرار نیست اگه همسرتون از اینکه شما خواسته ای داشته باشی ، ناراحت بشن اونوقت برا جلوگیری از ناراحتی ایشون شما هیچ خواسته ای نداشته باشی. البته اینکه توقعت رو کم و کمتر کنی باعث میشه کمتر ناراحت بشی و این خوبه.
اما اگه از تمام خواسته هات بگذری یعنی اینکه داری با نگار بد رفتار می کنی.
اگه شما خواسته ای داری و همسرت ناراحت میشه ، مطمئن باش نحوه درخواست و یا روند اعلام تا به نتجه زسیدن اون دارای مشکل هست که باید رو این پروسه کار کنی.

کمتر دیدن همدیگه هم در شرایطی که خیلی خیلی از هم دلخور باشید و روابطتون پر تنش باشه ، راه خوبیه اما باید مراقب بود که باعث نشه نسبت بهم سرد بشین.

مثلا قضیه مانتو نشون میده که همسرت میخواسته که برات خرید کنه ، شما نباید از اون مدلی که خوشت اومده (بشرطی که در شان شما باشه و ملاحظات همسرت رو هم مراعات کرده باشی) صرفنظر کنی.

اینکه سال گذشته با بروز ناراحتی و ... سال تحویل خونه مادرتون بودین نشون میده که همسرت هم برای همراهی با شما یه کارهائی میکنه که باب میلش نیست. چرا که اگه تمایل داشت قاعدتا بدون مشاجره اونجا بودید.

درنهایت میخوام بگم این دعواها یعنی اینکه همدیگه رو دوست دارید و برا هم مهم هستید. یه حالت دیگه هم اینه که ن وشوهر هیچ کاری بهم ندارن و فاصله شون رو روز به روز بیشتر میکنن. تو یه موردی از یه خانومی شنیدم که میگفت :

اگه شوهرم باهام دعوا کنه و حتی کتکم هم بزنه بهتره تا این جوری که بی محلی میکنه.
(البته شاید اگه کتکش میزد اونوقت دقیقا جمله برعکسش رو میگفت :163:)
بهرحال چاره کار شما در فراگیری نحوه ارتباط خصوصا ارتباطات کلامی نهفته است. وهمونطورکه برخی دوستان اشاره کردن زندگی شما معمولی و عادیست.
بنابراین زندگی رو باید تجربه کرد. به خودتون فرصت بدید و موضوعات رو کوچیک کنید تا زودتر حل بشن.
.

سلام:72:

BABY عزیز از راهنمایی و دلگرمیتون متشکرم.

اونجایی که اشاره کردید زندگی من معمولی و عادیست برای من خیلی مفهوم نیست.

این سوال برام بوجود میاد که آیا من منظورم رو درست بیان نمی کنم و یا اینکه منظور دوستان رو درست نمی فهمم.

راستش من خیلی سردرگم شدم. دیگه نمی فهمم از چه رفتاری باید ناراحت بشم و چه رفتاری عادی هستش... اینکه کسی به آدم بگه ساکت شو، اینکه به صحبت آدم توجه نکنه، اینکه خوبی های آدم رو بی ارزش کنه... آیا اینها رفتار "عادی" هستن؟ درسته همسر من خوبی های زیادی داره ولی نمی شه توی گوش کسی زد بعدش براش هدیه خرید و گفت میانگین اش خوبه.... میشه؟!
یه وقتهایی احساس می کنم بی خودی ناراحت می شم ولی توی سیزده بدر که دیدید پدرشون، بچه شون، همسرشون، خواهرشون ... همه ناراحت شدن. چطور به این رفتارها می شه گفت "عادی"؟!

نمی دونم شاید چون بدون مقدمه نوشتم لحن ام تند و عصبی به نظر بیاد، باور کنید لطف می کنید نظر می دید و منو راهنمایی می کنید، پیشاپیش از طرز نوشتن ام عذر خواهی می کنم ولی قصد من بی ادبی نیست فقط می خوام منظورم رو سریع و بدون مقدمه برسونم

نگار عزیز:72:

دقت کنید ، بیان نکردم رفتار همسر شما عادیه عرض شد زندگیتون عادیه . بهرحال در اغلب زندگیها اینجور مسائل وجود داره. تفاوت زندگیها نیز در نحوه برخورد با این موضوعات نهفته است.
ناراحتی و دلخوریای شما هم طبیعیه. اگه به شخصیت شما بها ندن ، اگه کم محلی کن و... که همه اینها به راحتی قابل تشخیص هست ، هرکسی جای شما باشه هم ناراحت میشه.
اونچه مهمه نحوه واکنش به این رفتارهاست. در قضیه 13 به در ببینید واکنش آدمها چقدر متفاوته . پدرشون چه واکنشی داشته ، " پدرشون قهر کرد و رفت و دختر برادرش به گریه افتاد، " .... هیچکدوم از این واکنشها بالغانه نبود. نه قهر و نه گریه.
میشه در اون هنگام (موقع مهمونی) خیلی عادی برخورد کرد ، انگار نه انگار اتفاقی افتاده ، اونوقت وقتی خونه اودید با حالتی از حس همراهی و همدلی و شکلی که بر روی مشکل متمرکز شوید و نه روی شخصیت همسرتون موضوع رو باهاش درمیون بذارید و اونچه دوس داشتید رو ( دوس داشتم همگی دور هم بودیم و با هم لذت می بردیم ، بنظرت جالب بود که شما مداداشا رفتید و مارو تنها گذاشتید؟ و....) مطرح کنید.

همه ما بسته به نقشهامون تو زندگی ، نسبت به رابطه مون با همدیگه انتظارات مون هم متفاوته.

مثال: من از دوستم که برا خرید با هم بیرون رفتیم فقط انتظار دارم همراه هم بیرون باشیم. گاهی نظرشو هم میپرسم و نسبت به خریدی که میخواد انجام بده نظر خودم رو هم میدم. اما اگه نظر خودشو بر نظر من ترجیح داد ناراحت نمیشم.

اما از همسرم انتظار دارم :
- نظر منو به نظر خودش ترجیح بده .... وگرنه نتیجه میگیرم که دوستم نداره
- خرید هامون رو اون حمل کنه.
- هرچی میخوام برام بخره ...
- هرچقدر میخوام و هر جا من میخوام برا خرید بریم
- راجع به مدل لباسها و ... من نظر بده.
-..
-..
و از این قبیل ، بخاطر همینه که معمولا با دوستام بیشتر خوش میگذره (چون انتظاری ازش ندارم) اما با همسرم نه!

بازهم میگم روی مهارتهای ارتباطی بیشتر وقت بذارید و خصوصا مهارتهای کلامی.
مقالاتی نظیر :همسران از همدیگه چگونه انتقاد کنند و....
اگه از طریق جستجو در تالار موفق نشدید ، اعلام کنید لینکش رو قرار بدم.

http://www.hamdardi.net/images/www.h....com_2.net.jpg

ضمنا منظور شما کاملا واضح است . موضوعاتتون هم کاملا قابل درک وفهم.
درک این واقعیت که رابطه زناشوئی یه رابطه منحصر بفرده ، و از اونجا که با مولفه های زیادی سر وکار داریم با هیچیک از رابطه های قبلی مثل مادر و فرزندی ، رابطه دوستی ، رابطه خواهر و برادر ، رابطه زندگی در خوابگاه ، رابطه استاد وشاگردی و... قابل مقایسه نیست. اما میشه از برخی از رابطه های موفق قبلی بهره جست. مثل رابطه ای که دو دوست باهم دارند. دو دوست چطور از هم انتقاد میکنن؟ چطور خواسته خودشون رو مطرح میکنن؟ وقتی ناراحت میشن چطور بیان میکنن؟؟ و... از قسمتهای موفقش میشه برا زندگی مدل موفق ساخت.

سلام:72:

BABY عزیز ممنون که با حوصله برام توضیح دادی. وقتی داشتم توضیحاتتون رو می خوندم اونجا که رسیدم به "اگه به شخصیت شما بها ندن ، اگه کم محلی کن و... " واقعا توانایی شما رو تحسین کردم که اینطور تونستید احساس منو حتی بهتر از خودم بیان کنین. من باید از شما عذر خواهی کنم که اون طور از کوره در رفتم.
آخه می دونید هر کاری که همسرم می کنه همه می گن تو حساسی، این عادیه.... ولی من فکر می کنم یه وقتهایی واقعا بداخلاقی می کنه.

حالا دو سه روزه که رفتم خونه مامانم. البته با همسرم قهر نیستم ولی حوصله ندارم برم پیشش و دوباره بداخلاقی هاش رو شروع کنه. دیگه نمی دونم باید چیکار کنم.

سلام:72:

خیلی دلم گرفته. چند روزه همسرم رو ندیدم. تا دلم میاد براش تنگ بشه یاد بداخلاقی هاش می افتم و سعی می کنم به موضوع دیگه ای فکر کنم. تا می خوام بهش زنگ بزنم یادم می افته که الان دو سه تا جمله نیش دار می خواد بگه و حالم رو بگیره برای همین پشیمون می شم و خودمو یه جورهایی مشغول می کنم.

تا تیر ماه دو سه نفر از افرادی که تقریبا هر روز می بینمشون دارن ازدواج می کنن و این روزها مشغول خرید و خوشی های عروسی هستن، از دیدن اونها غم توی دلم می شینه و حالم بدتر می شه.

هر چی سعی می کنم خودمو به کارم دلخوش کنم یا اینکه برم خرید یا به خودم برسم نمی تونم و دست و دلم به هیچ کاری نمی ره.

نمی دونم تا کی می خوام خونه مامانم بمونم. پنج شنبه خونه خواهر شوهرم دعوتیم، مطمئنا می رم که فامیل نفهمن بینمون ناراحتی پیش اومده ولی بعدش چی؟ برگردم خونه خودم؟ اصلا دلم برای خونم تنگ نشده. حالم خیلی بده.............